Één hand had hij in zijn broekzak gestoken terwijl de andere losjes een touw vasthield. Veel was er nu niet te doen op de boerderij dus hij was gevraagd om even een wandelingetje te maken met één van de oudere paarden. Veel had hij toch niet te doen, hij moest al een flink stuk fietsen wou hij in zijn eentje naar de stad gaan en wat zou hij daar te doen heen? Niks. Zo nu en dan ging hij eens mee om voer te halen en slenterde hij doelloos door de straten, maar voor de rest was er voor hem niet veel aan. Niet dat een wandelingetje maken met een paard zo spannend was, maar het werkte wel erg kalmerend. Vroeger zou hij dit nooit gedaan hebben, hij zou met tegenzin een bos in gesleurd moeten worden, maar nu was het zijn ontspanning. Zijn vrije tijd. Het was in ieder geval stukken leuker dan de stallen allemaal uitmesten. Zachtjes blies hij zijn adem uit. Vanochtend waren er nog wolkjes gekomen, maar nu kwam er een licht zonnetje door. Toch was het te merken dat het almaar kouder werd, zijn leren jack dat in de zomer altijd veel te warm was geweest, was fijn om te dragen nu en de paarden waren een stuk frisser door het koele weer. Ook in het bos zag je al duidelijk dat het herfst was. De grond werd bedekt door gekleurde bladeren en paddenstoelen. Hij kon niet wachten tot de winter. Ondanks dat hij het nog nooit had meegemaakt, ziet hij al voor zich hoe de grote haard in de woonkamer aangaat in de avond en iedereen daar zit. Hij was goed terechtgekomen nu. Bij een echte familie, waar hij ook als familie werd gezien en niet als een last waar je vanaf wou. Zo had hij zich namelijk jaren gevoeld. Als iemand die nergens voor nodig was, als iemand die maar gedumpt werd waar het kon. Zo had hij zich ook gevoeld toen hij hier aankwam. Het liefst was hij op zijn kamer blijven zitten, maar dat had Jack natuurlijk niet toegelaten. Zo snel als het kon moest hij meehelpen. Het was even wennen, maar na een tijdje merkte hij ook dat hij er iets voor terug kreeg. Waardering en respect, een familiegevoel. Natuurlijk kon hij zich nooit helemaal als familie voelen van hen, maar het kwam al dicht in de buurt. ‘Ho jongen, rustig.’ Zei hij terwijl hij het touw iets beter vastpakte. Hij hield de oude ruin tegen en gaf hem een klopje op de hals. ‘Niks aan de hand, kom op.’ Zei hij, hij klakte met zijn tong en liep verder. Een beetje twijfelend liep het paard verder, de oren naar voren prikkend, de neusgaten wijd opengesperd. Niet uit angst, maar puur uit oplettendheid en nieuwsgierigheid. Ondanks dat het paard al best oud was, was het nog steeds alert en nieuwsgierig. Hij draaide een weggetje in en bleef even staan toen hij iemand zag staan. Een kort knikje was van zijn kant te zien als een soort van begroeting. Maar verder zei of deed hij niet echt iets. Het paard strekte zijn hals uit om met zijn neus aan de persoon die er stond te snuffelen. Matt liet hem doen, als die persoon het niet fijn vond zou deze het zelf wel aangeven.
OOC :: Topic staat open voor wie wil, maar het liefst niet té veel mensen.
OOC :: Topic staat open voor wie wil, maar het liefst niet té veel mensen.
