Eyes like a blue moon

Rammelende geluiden, schokkende bewegingen en duisternis. Een hevige angst bekroop hem. Hij wist dat wel waar hij zich bevond, in een trailer, maar waar hij heen ging? Daar had hij geen idee van. En dan kwam zijn kwaal er ook nog eens bij. Hij zag niks, hij was blind... De rit duurde maar en hij duurde maar, er leek wel geen eind aan te komen. Steeds maar weer wiebelde hij van de ene kant naar de andere kant en soms raakte hij echt zijn evenwicht kwijt. Konden ze niet wat rustiger rijden? Hij wist natuurlijk niet wie er reed, maar hij had wel een vermoeden. Hij had zijn baas nooit gemogen hoewel hij toch beter voor hen had gezorgd dan zijn vorige eigenaar. Toen hij bij deze baas terecht kwam stonden de striemen op zijn flanken, je kon zijn ribben tellen en zijn ogen zagen er niet uit. Hij had een hele poos met een oogingectie rondgelopen, waar niks aan was gedaan. Nu zat hij dus voorgoed met een maanblindheid opgescheept. Zijn huidige baas zorgde goed voor hem en lapte hen weer helemaal op. Dat was het probleem dus ook niet. Hij hield alleen geen rekening met zijn blindheid. Meerdere keren was hij de sloot ingelopen. Hij zag gewoon niet waar hij liep als hij in de wei liep met alleen een sloot als afscheiding. En daarom mocht hij zijn baas niet. Heel Onverwachts stopte de trailer zodat Switch naar voren schoot en met zijn neus tegen de voerbak aan kwam. Angstig deinsde hij wat achteruit toen hij de portieren hoorden, gevolgd door het zijdeurtje van de trailer. De geur van zijn baas bereikte zijn neus. Hoewel dat erg vertrouwd was kon hij zich niet ontspannen. Hij werd bijna nooit vervoert, in ieder geval nooit zo lang. Hij hoorde de geruststellende woorden van zijn baas, maar die hielpen voor geen meter. Hij werd achteruit de trailer uitgeleid, tot hij zich kapot schrok toen hij aangeraakt werd door een paar extra handen. Hij sprong bij de handen vandaan, bijna van de laadklep af en stoof achteruit tot hij trillend op zijn benen op de vaste grond stond. Hij hoorde zijn baas praten samen met een andere man. Verder was er niet zo veel bijzonders te horen. Hij voelde de druk hoger worden op het touw, maar hij vertikte het om mee te lopen. Hij had er geen idee van waar hij was, en dat maakte het eng. Hij hoorde voetstappen zijn kant op komen, als automatisch liep hij van de voetstappen af. Maar veel zin had het niet. De man die naar hem toe kwam pakte het touw over waarna hij zijn vaas weg hoorde lopen, gevolgd door dichtslaande autodeuren en wegrijdende autobanden... Zenuwachtig probeerde hij zo ver mogelijk bij die enge vent vandaan te komen. Hij had geen idee van wat hij nu moest. Meelopen? Heel hard wegrennen? Hij koos voor de eerste, aks hij weg zou rennen zou hij binnen no time tegen een hek aanlopen.


- Darren

Darren had al een tijdje een nieuw paard gewild. Eentje waarmee hij heerlijk mee aan de slag kon. Evelyn was geen uitdaging meer voor hem. Ze deed bijna alles waar hij om vroeg, behalve dan het uitbreken, waardoor ze bijna saai begon te worden. Desondanks waren de ritten met haar altijd erg gezellig. Ach, wie weet ging ze nog wel vervelend doen binnenkort. Niet te vervelend natuurlijk, dan zou hij gek worden. In elk geval, had hij een nieuw paard gekocht van een erg aardige man. Een hengst met de naam Switch. Prachtig gekleurd met een leuke aftekening op zijn neus. Voornamelijk de donkere manen en staart hadden hem tot de koop overgehaald. Switch had echter een mankement. Daar waar de meeste paarden alles kunnen zien klampte Switch met een probleem genaamd maanblindheid. De eigenaar had hem veel kunnen vertellen over de verzorging ervan, maar hij moest zich toch ook nog maar laten informeren door de dierenarts. Sowieso zou Switch nog een keer nagelopen worden door de dierenarts zodat hij zeker kon zijn dat hij een goed paardje had gekocht.
Darren liep onrustig heen en weer door het huis. Te veel koffie op? Nee, maar 3 koppen koffie. Oké, hij moest toegeven dat het wel veel was in een korte tijd. Dack had een tijdje naast hem heen en weer gerent met een bal in zijn mond tot hij het zat was dat hij geen aandacht kreeg. Nu liep Darren weer in zijn eentje heen en weer. Naar het raam bij de voordeur terug naar achterdeur. Er stond al een stal klaar evenals een paddock en een stuk van het weiland. Zodra de hengst er was ging hij eerst naar de stal om daar eventueel te ontspannen en te wennen aan de geluiden op het erf. Vervolgens naar de paddock en uiteindelijk naar het weiland. Ging waarschijnlijk een tijdje duren voor Switch naar het weiland mocht, ach. Hij had genoeg tijd.
Bij het horen van een auto rende hij zo wat naar de voordeur toe om hem vervolgens open te trekken. In no time stond de hengst buiten de trailer, niet geheel soepel maar hij stond veilig op het erf. Veel had de man hem niet te vertellen, gaf hem het touw over en verdween weer. Het paspoort en de andere papieren had hij nog in zijn handen geduwd gekregen voor de man weer was verdwenen. De papieren stopte hij weg in zijn achterzak waarna hij Switch naar binnen probeerde te leiden. Geheel soepel ging het niet. Integendeel eigenlijk. In plaats van vooruit gingen ze eerst achteruit. Terwijl Switch achteruit liep kwebbelde hij er een end op los over wat een mooie stal hij ging krijgen en wat een prachtige dames hij naast zijn weiland had staan. Uiteindelijk liep Switch mee, ogenblikkelijk beloonde hij de hengst met een hoop lieve woordjes. Eenmaal in de stallen zette hij Switch weg in de voorste stal. Vlakbij de uitgang, een stal welke hij had aangepast. De voerbak had hij eruit gehaald zodat Switch zich daar niet aan kon stoten. De waterbak had een rand eromheen welke bedekt was met rubber. Voor de rest waren het vier simpele muren. Twee ervan tot de helft opgetrokken met hout, de rest voor een gedeelte met tralies. In plaats van de hengst aan alle kanten te gaan beplukken en te poetsen klikte hij het halstertouw los en deed de staldeur dicht. "Pas op voor de muren om je heen knapperd. Ze bewegen niet mee als je er tegen aan komt. Net zo min als de waterbak. Tot straks jongen." na zijn woorden draaide hij zich om en liep naar het hooi hok toe waar hij twee plakken hooi vandaan haalde. In plaats van het gewoon in het hok te gooien zoals hij bij Evelyn deed legde hij het netjes in een hoekje van de stal van Switch. Vervolgens sloot hij de stal weer af en ging hij naar buiten toe waar hij de kruiwagen, riek en schep vandaan haalde. Tijd om stalletjes uit te mesten. Hier had hij expres mee gewacht zodat Switch aan de geluiden om zich heen kon wennen. Zoals altijd schepte hij de vieze plekken uit de stallen om ze vervolgens weer op te strooien en de kruiwagen op de meshoop leeg te kiepen.

Flut --

Zenuwachtig dribbelde de hengst mee met Darren die hem beloonde met een hoop liefklinkende woorden.Hij wist niet waar ze heen gingen, waar hij was en hoe zijn omgeving er uit zag. Hij was er zo nieuwsgierig naar, en at bracht ook een hoop frustraties met zich mee. Hij werd ergens heengebracht, hij herkende het vrijwel meteen als een stal. Toen hij in de stal stond bleef hij eerst een poos stokstijf staan. Hij was bang dat hij ergens tegenaan zou stoten, een voerbak ofzo. Pas na enkele minuten durfde hij zich weer te bewegen en gelukkig kwam hij nergens tegenaan. Hij hoorde Darren aan komen lopen waarna hij schrok door een ploffend geluid in zijn stal. Vrijwel meteen schoot hij naar achterne er niet bij nadenkend dat hij wel eens ergens tegenaan kon stoten. Wat natuurlijk ook gebeurde. Hij kwam ergens tegenaan, het deed geen zeer, dus dat was weer een meevallertje. Zodra hij de voetstappen weer weg hoorde gaan draaide hij zich om om te kijken waar hij tegenaan was gestoten. Het was een waterbak zo te ruiken. Daarna was het gene aan de beurt at Darren in zijn stal had gelegd. Hij vond het best spannend maar het bleef een nieuwsgierig paard. Dus ondanks zijn blindheid stond hij open voor nieuwe dingen. Nu kon het zijn dat dit iets niet nieuw was. Het was hem namelijk ook al opgevallen dat een nieuwe geur in zijn stal was versprijd: Hooi. Hij kreeg al honger als hij er aan dacht. Langzaam liep hij naar voren met zijn neus laag bij de grond tot hij bij het hooi was dat op de grond lag. Gulzig begon hij de slierten naar binnen te werken, terwijl hij luisterde naar de geluiden die hij in de stallen naast hem hoorde. Hij hoorde niet alleen de geluiden die bij het uitmesten hoorde maar hij hoorde ook de radio en Darren die meezong. Hij wist niet wat hij mooier vond klinken. Na een poos verdwenen de geluiden, maar Darren kwam wel terug. Hij schrok op van de staldeur die openging en hoorde Darren steeds dichterbij komen. Hij kreeg een halster om en werd meegenomen naar buiten waar hij vast werd gemaakt. Hij hoorde Darren rommelen in iets waarna hij weer naar hem toe kwam en hem aanraakte met een eng rubberen geval. Geschrokken sprong hij e andere kant op. Wat was dat nou weer voor eng ding. Hij dacht dat het iets met poetsen te maken gehad, maar zijn vorige baas had alleen een borstel over hem heengehaald en zijn hoeven uitgekrabt, en dat was het. Meer kende hij niet. En het feit dat hij blind was hielp ook niet bepaald mee.

In plaats van naar de andere paarden te gaan liep hij naar de zadelkamer waar hij de poetskist tevoorschijn haalde. Drie borstels en een hoevenkrabber haalde hij uit de kist waarna hij naar e stal van Switch liep. Darren gooide de borstel in de emmer bij de poetsplaat zodat hij daar niet heel de tijd mee hoefde te lopen. Terug naar de stal van Switch. Het slot frummelde hij handig open waarna hij een bruin leren halster en een halstertouw pakte. Het halster schoof hij zachtjes over het hoofd van Switch heen. Al pratend over wat ze allemaal gingen doen haalde hij Switch uit de stal. Weermaal gingen ze de stalgang door, naar buiten en zo naar de poetsplaat toe. Met een paardenknoop zette hij Switch vast. ”Nou jongen, tijd voor een borstelbeurt.”
Zo gezegd zo gedaan. Borstel nummero uno, de rosborstel. Zonder erbij stil te staan dat Switch het mogelijk eng zou vindenzette hij de borstel op de vacht van de hengst. Voor hij het wist zag hij voor zijn ogen de hengst naar de zijkant springen. ”Sorry, we beginnen opnieuw.” De woorden kwamen verontschuldigend uit zijn mond rollen. De borstel hield hij in zijn hand. IN plaats van te beginnen met borstelen ging hij naast het hoofd van Switch staan. ”Het is maar een rosborstel, ruik er maar aan. Ik weet dat hij stinkt naar de andere paarden hier, die ga je ook nog ontmoeten. Verder is het een simpel stuk rubber.” Een hele uitleg over enkel een borstel. Natuurlijk voor Switch bijzonder eng omdat hij hem niet kon zien en dergelijke. In alle rust hield hij de borstel voor Switch zijn hoofd zodat hij eraan kon ruiken. Eventueel met zijn neus kon aanraken, maar dat lag geheel aan hem. Darren wou niets overhaasten. Misschien ging het hem lukken om het vertrouwen van de hengst te winnen en daarmee een stap verder te komen. Tegen de tijd dat hij zover was dat hij eventueel een zadel op de hengst zijn rug kon leggen, gingen er een aantal maanden misschien wel jaren voorbij. Hem een zorg, veel had hij toch niet te doen. Alhoewel, nu Chantal op een soort werk vakantie was gegaan had hij het huis weer voor zich alleen samen met Melody. Chantal weg betekend voor hem veel werk. Kleding wassen, schoonmaken, opruimen en nog veel meer. Het ergste van al is het alleen thuis zitten als Melody weer eens weg is. Naar een vervelend vriendje bijvoorbeeld, of naar een vriendin om te logeren. Zit je dan gezellig in je eentje te eten. Met de paarden erbij had hij tenminste nog enig gezelschap. Daarnaast, nu kon hij lekker met Switch aan het werk. ’s Ochtends beginnen met lekker poetsen, s’middags lekker in de paddock staan en aan de geluiden wennen, ’s avonds een rondje op het erf wandelen tot hij ontspannen en goed mee kon lopen. Eerst maar een borstelen. Tegen de tijd dat hij Switch zover kreeg dat de rosborstel niet eng was ging er alweer wat tijd aan voorbij. De volgende borstel hetzelfde verhaal, evenals zijn hoeven. Tsja, wat kon hij anders verwachten van Swicht. Een enge man met de naam Darren die je overal aanraakt omdat je zogenaamd ‘schoon’ moet worden, nee daar zou hij ook niet normaal op reageren. Onbewust grinnikte hij in zichzelf. Misschien werd het tijd dat hij de mensen op ging zoeken, momenteel was hij te veel in zichzelf aan het praten. ”Je mag zo terug naar je stalletje jongen, kan je het hooi in je stal opeten. Vanavond krijg je ook nog brokjes, net zoals de andere paarden.”

Darren hield de rosborstel voor zijn neus zodat hij er aan kon snuffelen. Aarzelend maakte hij gebruik van die mogelijkheid. Het stonk naar een vreemd iets en het rook naar andere paarden. De geur van e paarden haalde hem over om het ding toch te vertrouwen. En daarbij ook nog de geruststellende woorden van Darren. Aarzelend liet hij het geval toe op zijn vacht. En hij moest toegeven, het was nog best wel lekker ook. Maar ondanks dat het niet heel vervelend was lukte het hem niet om helemaal te ontspannen. Met de andere twee bostels ging het hetzelfde. De tweede borstel kende hij wel, die had zijn vorige baas ook altijd gebruik. Alleen niet zo uitgebreid als Darren dit keer. Zijn hoefjes waren alleen wat lastiger. Zo vaak werden zijn hoeven niet uitgekrabt, meestal tilde zijn vorige baas alleen zijn hoeven op om te kijken of hij ze uit moest krabben en dat was het. Wanneer Darren klaar met hem was werd hij weer meegenomen terug naar de stal. Daar had hij zijn hooi al snel gevonden, waar hij dan ook lekker aan begon te knabbelen. Niet veel later hoorde hij hoefstappen naar binnen komen, gevolgd door ristelend stro niet heel ver bij hem vandaag. Hij tilde zijn hoofd op en richtte zijn oortjes in de richting van de andere paarden. Later hoorde hij de voetstappen van Darren binnenkomen samen met het geluid van rammelende brokjes. Hij hinnikte zacht maar bleef achter in zijn stal staan. Hij wist niet wat de bedoeling was, waar hij zijn voer kreeg, en hij wist niet waar zijn voerbak was. Hij was er in ieder geval nog niet tegenaan gelopen. Hij hoorde de brokjes in zijn voerbak kletteren. Hij spitste zijn oren en probeerde zich te oriënteren waar hij het geluid in zijn stal had gehoord. Ook liet hij zijn neus zijn gang gaan. Met zijn neusje uitgestrekt naar voren liep hij naar voren tot hij met zijn neus ergens tegenaan kwam. Hij stak er zijn neus in en voelde allemaal heerlijke brokjes die hij gretig op had. In de stal naast hem hoorde hij het gesmak van een ander paard. Die vond het vast lekker. Al veel te snel had hij zijn voer op. Misschien moest hij wat langzamer gaan eten, dan had hij er ook veel langer plezier van. Ook het gesmak naast hem was opgehouden. Hij was best nieuwsgierig naar de merrie die naast hem stond. Hij keek naar links, de kant waar het paard stond en stak zijn neus uit tot hij de spijlen raakten. Nu wist hij tenminste hoe ver hij kon lopen voor dat hij ergens tegenaan zou lopen. Hij vond het zo irritant dat hij niet kon zien hoe zijn stal er uit zag. Evelyn kwam ook met haar neusje naar de zijne toe. Hij vind het nog irritanter dat hij niet kon zien hoe ze er uit zag. Wat voor paard het was. Het was geen kleintje, dat wist hij wel. Anders dan had ze niet zo makkelijk met haar neus naar de zijne gekund. Der neus was niet heel smal dus waarschijnlijk was het een wat breder gebouwd paardje. Hij was zelf ook niet zo smal. Gelukkig maar, anders an lag hij al bij een licht briesje op de grond. Hij keek op toen hij de voetstappen van Darren de stal weer in hoorde komen. Hij kreeg weer een halster om waarna hij werd meegenomen. Hij merkte al wel dat hij makkelijker meeliep hoewel hij wel hyperactief was, misschien een beetje te. Ze liepen ergens heen en stopten toen de grond zachter werd onder zijn hoeven. Daar werd hij losgemaakt en was hij vrij. Nou ja, vrij... Waarschijnlijk stond hij alsnog tussen 4 hekken. Een paddock noemden ze dat. Bij zijn vorige baast stond hij daar ook regelmatig in. Hij was benieuwd hoe groot de paddock was. Met zijn neusje laag bij de grond begon hij wat rond te hobbelen. Hij was nog niet tegen een hek aangelopen, dus at viel weer mee. Al snel hoorde hij hoeven zijn kant op komen, die de geur van Evelyn meedroegen. Hij hoorde een hek opengaan waarna wat geproest te horen was. Hij draafde naar de knt van het geluid toe tot hij met zijn hoofd tegen een hek aan knalde. "Verdorie"

Nu Switch in de stal op zijn hooi stond te knabbelen kon hij mooi even Evelyn uit het land gaan halen. Voor haar had hij een maatje gekocht, hoelijk kon ze met hem opschieten. Bij het weiland stond Evelyn al te wachten op hem. Haar halster trok hij vlug over haar hoofd heen om haar vervolgens mee te nemen naar de stallen. Darren werd door gehinnik van Switch begroet. Een leuke begroeting in elk geval. Evelyn ging haar eigen stalletje in, ongeduldig wachtte ze op haar brokjes die hij nog moest gaan halen uit de voerton. Zoals hij normaal ook deed gooide hij de brokjes in de voerbakken. Twee schufjes los en hij kon de voerbakken omdraaien zodat de paarden konden eten. Langzaam eten zat er vandaag niet in. Evelyn hoosde het eten voor haar doen naar binnen toe. Nog niet zo snel als Switch deed, bij hem leken de brokken wel naar binnen te vliegen. Ach, moest hij zelf weten. Geduldig stond hij te wachten tot de paarden hun eten op hadden en gingen kennismaken. Tot nu toe geen gegil, getral en gebijt. Geweldig, kon hij tenminste ook eventjes gaan eten. Magnetron lasagne, veel makkelijker dan zelf lasagne maken. Daarbij, Melody verbleef weer eens bij haar schattig irritante vriendje waardoor hij alleen moest eten. Zo prettig. Via de tussendeur van de stallen kwam hij in de gang van het huis terecht. Een voor een trapte hij zijn schoenen uit en liep op zijn sokken over het donker gekleurde laminaat naar de keuken toe om de lasagne in de oven te zetten. Twintig minuten op 200 graden. Bah, zo lang wachten op eten. Terwijl hij aan het wachten was belde hij wat heen en weer naar verschillende dierenartsen om meer te weten te komen over maanblindheid. Oeraties waren mogelijk, maar wel met een risico. Op zonnige dagen moest je je paard buiten zetten met een vliegenmasker om zodat het licht niet regelrecht in de ogen valt. Ook nog eens geregeld laten controleren of de druk achter de ogen en in de ogen niet te groot word, ontstekkingremmers geven om het niet erger te laten worden en nog veel meer. Nou, daar had hij mooi zijn handen vol aan. Darren werd bij de telefoon vandaan gehaald door de wekker van de oven. Voorzichtig haalde hij het alkuminium bakje met de lasagne erin uit de oven en zette hem op een bord neer. Eten vanaf het bord terwijl je eten in een bakje zit welke je ook gewoon mee kan nemen, logisch. Aan de keukentafel waar hij altijd at ging hij dit keer ook weer zitten eten. De radio stond hard aan voor de gezelligheid, voor zijn neus had hij de laptop gezet om op internet nog wat op te zoeken over maanblindheid. Het liefst wou hij er zoveel mogelijk over te weten komen zodat hij het Switch zo makkelijk mogelijk kon maken. Tegen de tijd dat hij zijn eten op had had hij niet veel bijzonders op internet gevonden. Dan maar door blijven bellen. Nee, eerst de paarden in de paddocks gooien en wat foto's van Switch maken. Zijn camera legde hij alvast bij de paddocks neer voordat hij de paarden ging halen. Ondertussen hadden ze lang genoeg kennis gemaakt dus was het tijd om naar buiten te gaan. Een voor een bracht hij de paarden naar buiten. Eerst Switch welke hij in de eerste paddock zette. Daarna Evelyn welke hij in de tweede paddock zette naast die van Switch. Hekken dicht en afwachten maar. Alhoewel, voor hij het hek dicht had gedaan hoorde hij opeens een harde bojnk. Blijkbaar was Switch tegen het hek aangelopen. Het arme paard.
Darren haalde de longeerzweep uit de stallen en bond er een plastic zakje aan waarna hij naar de paddock van Evelyn liep. In het midden van de paddock ging hij rondjes staan draaien zodat Evelyn achter het zakje aan ging rennen. Zoals verwacht begon ze als een gek achter het zakje aan te rennen. De mafste bokkensprongen kwamen eraan te pas samen met een soort gehinnik. Nee, hinniken kon hij het eigenlijk niet noemen. Eerder knorren. Hoe hij Switch kon laten bewegen wist hij nog niet. Tuurlijk kon hij gaan wandelen over het erf, door het weiland, de bak en de paddock. Maar daarbij moest hij zelf ook bewegen. Ach, hoe erg kon wandelen nou zijn. Toen de paarden weer naar binnen gingen nam hij Switch nog even mee het erf op om een rondje te lopen. Ze gingen langs de mesthoop, poetsplaat, bak, weides, de trampoline, opblaas zwembad, zijn auto en nog wat dingetjes. Genoeg geurtjes voor de eerste keer toch?

Switch snoof geïrriteerd toen hij het hek navoelde op zijn hoof. Verdraaide blindheid ook. Terwijl hij Darren weg hoorde lopen liep hij een eindje van het hek af en zocht daar een plekje om te rollen. Hij zakte door zijn benen en genoot van de grond tegen zijn pasgepoetste vacht. Aar zou Darren blij mee zijn, kon hij weer overnieuw beginnen. Maar zodra hij dat zich bedacht kon hij ziczelf wel voor zijn kop slaan. Hij vond het helemaal niet leuk om gepoetst te worden, waarom had hij het er dan naar gemaakt dat hij vrijwel noodzakelijk was? Ergens hoopte hij at Darren hem onder het zand zijn stalletje weer in zou zetten,, maar dat gebeurde vast niet. Zodra hij opstond hoorde hij ook Darren weer aan komen lopen, gevolgd door een krakend geluid. Het hek ging open, gelukkig wel die van Evelyn, waarschijnlijk zou hij door het lint gaan als Darren bij hem naar binnen was gekomen met dat krakende ding. Maar hoewel het krakende ding toch in de paddock naast hem was vond hij het doodeng. Het kraakte en hij hoorde Evelyn rennen. Zou zij het ook eng vinden? Snel vluchtte hij naar de anere kant van de paddock toe, zo ver mogelijk bij het enge ding vandaan. Hij was niet vergeten wat er net was gebeurd dus hij rende het eerste stukje waarna hij vaart verminderde tot hij in stap zat en rustig verder liep tot hij met zijn neus bij het hek was. Het hield een poosje aan, echt leuk vond hij het niet. Hij had er geen idee van van wat ze allemaal aan het doen waren en hij hoorde het ding maar kraken en hij hoorde Evelyn maar draven en galopperen.

Na een poos werd hij weer uit de paddock gehaald, maar in plaats van dat hij terug naar zijn stalletje werd gebracht gingen ze ergens anders heen. Ze liepen rondjes, langs allemaal dingen. Hij rook de geur van de mest, waaruit hij opmaakte dat ze langs een mesthoop liepen. Ze liepen langs nog veel meer dingen, zoals de plek waar hij die middag gepoetst was en een plek waar het heel erg sterk naar gras rook. Maar ze liepen langs nog veel meer dingen, hij kon soms alleen de geur niet echt plaatsen met een voorwerp. Behalve een auto, die had hij vaak genoeg gezien, maar ze liepen ook langs iets wat naar plastic rook, hij wist echt niet wat dat moest voorstellen. Na een poosje lopen werd hij terug gevracht naar zijn stalletje waar hij e restjes van zijn hooi op at.Evelyn stond ondertussen ook al in haar stalletje. Hij had het idee dat de dag op zijn eidne liep. Hij had een lange reis achter de rug, dus hij was best moe.

De volgende ochtend was hij al redelijk vroeg wakker. Tenminste, dat dacht hij. Hij wist wel dat hij op het juiste moment wakker was geworden, hij hoorde Darren namelijk al aankomen lopen met rammelde voerscheppen. Hij wist zijn voerbak dit keer snel te vinden dus zodra het voer in zijn voerbak zat liep hij ernaar toe en stak zijn neus er in. Brokken en mueslie. Heerlijk . Bij zijn vorige baas kreeg hij alleen brokken en hooi en af en toe een snoepje maar dat was dan ook alles.