Proloog
Mijn handen trilden, mijn stem beefde in mijn keel en stokte tijdens het spreken. Voor mijn ogen was gebeurd wat ik nooit had willen zien.
Twee lege ogen keken naar mij. Het leven was eruit weggedreven, de glans verloren. Zijn laatste woorden hingen in de kamer als een echo die nooit verloren ging.
'Neem mij.' had hij gezegd alsof het niets was.
Hoe had hij dat kunnen doen. Opgenomen voor haar, en waarom? Uit eigen beweeg redenen had hij het opgenomen voor haar, hetgeen wat eigenlijk voor haar bedoeld was. Beweeg redenen waar ze nooit meer achter zou gaan komen. Nu, hij had niets tegen gehouden. Een iemand is maar een iemand. Twee moeten ten onder, niemand zal het merken. Elke dag verdwijnen er mensen, geen mens kijkt er meer van op. Verdwijningen zijn hier vanzelfsprekend. Een dreun op de grond, het geluid van een zware schoen tegen de glad geschuurde houten vloer. De dreun gevolgd door een geluid wat ik niet kon thuis brengen, ik kon er geen woorden voor vinden. En toch wist ik wat mij te wachten stond.
Chapter One.
“Merel, luister je wel naar me? Je moet echt naar huis, straks worden je ouders weer boos en dan ga jij weer.. Je weet wel. Dan word je zo.. Ik weet niet hoe ik het netjes moet zeggen, het lijkt net alsof je dan bezeten bent door het een of het ander.” voorzichtig dropen de woorden uit Anouk haar mond.
De hoeveelste keer was het dat ik deze woorden hoorde? Keer op keer vertelde mensen mij dat er wat mis was in mijn hoofd. Test na test legde ik af om erachter te komen wat er mis was in mijn hoofd. Niet dat we er ook maar iets mee opschoten. ADHD-er werd als titel op mijn hoofd geplakt. Leuk. Nog een bijnaam erbij.
Ik knikte ie wat afwezig met mijn hoofd op de woorden van Anouk.
“Ik heb je gehoord. Laat ik dan maar naar huis gaan.” sprak ik uit op een monotoon. Dezelfde toon waarmee ik tegen iedereen sprak tegenwoordig. Het boek voor mijn neus verdween in mijn tas samen met mijn telefoon. Zonder doei te zeggen maakte ik mij uit de voeten. Gewenst was ik nergens meer. Iedereen had wel commentaar op mijn gedrag. Zeiden ze niet dat ik gek was dan was er wel weer wat anders aan de hand. Al die woorden waren om gek van te worden!
Mijn bruin leren zomerjasje griste ik van de kapstok af. De donkerblauwe vans aan mijn voeten raakte doorweekt zodra ik naar buiten stapte. Een grote plas voor de deur liet mij een klein gilletje uitkramen.
“Verdomme, nu ben ik helemaal de pineut.” mijn heldere stem verdween zodra ik naar de fiets liep.
Uit de zak van mijn jas haalde ik de gele sleutel van mijn fiets tevoorschijn. Hoe had ik kunnen denken dat Anouk het allemaal zou begrijpen. Onze gedachten zijn altijd al anders geweest, op dit moment al helemaal. Ondertussen had ik mijn huis bereikt. Een simpele twee onder één kapwoning zonder al te veel poes pas. In de voortuin stond een grote appelboom met eromheen allerlei verschillende planten. Klimop, rode rozen, lavendel, bramen, kersen, alles wat mijn ouders leuk vonden om erin te zetten. De oprit ging over in een carpool voor het huis, niet veel bijzonders. Buiten zag ik mijn ouders staan, pratend met twee mannen in een donker blauw uniform. Een grijs busje met getinte ramen stond voor de deur, naast de auto van mijn ouders. Mijn fiets zette ik weg op de plek waar hij altijd stond, naast de appelboom tegen het huis aan.
“Merel, kom eens hier. Je gaat op vakantie.” mijn moeders stem, je kon horen dat ze had gehuild.
Het woord vakantie liet de alarmbellen rinkelen. Sinds mijn derde waren we niet meer op vakantie geweest, waarom ging ik nu opeens op vakantie? Moest ik met die mannen mee, geen haar op mijn hoofd.
“Wat is hier aan de hand? Ik ga niet op vakan..” verder kwam ik niet.
Twee stevige handen pakten mijn bovenarmen beet, knepen zo hard dat ik mijn bloed door mijn aderen kon voelen pompen. Instinctief begon ik met mijn benen te trappen in de richting van de mannen, mijn lichaam boog ik in de raarste hoeken tot ik niets meer kon. Het begon in mijn linkerarm, trok door naar mijn borstkas en zo door naar de rest van mijn lichaam. Onbewust liet ik de tranen in mijn ogen vloeien terwijl ik mij nog steeds probeerde te verzetten. De spieren in mijn benen begonnen te beven tot ze het begaven. Overgeleverd aan de twee mannen werd ik meegenomen naar het busje. Zorgvuldig werd ik in een van de stoelen gezet, twee gordels om mijn lichaam heen. De woorden welke ik zo graag uit wou spreken, schreeuwen, kwamen niet uit mijn mond. Het enige wat bewoog waren mijn lippen, ongecontroleerd alsof ik daadwerkelijk ergens gek was geworden. In de bus was niets te zien. Achter en voor me was een zwart scherm, met kleine mazen erin voor de lucht circulatie. Naast mij was de deur al dicht gegooid, nog even en ik ging op ‘vakantie’. Door het optrekken van de auto voel ik hoe mijn slappe lichaam naar achteren in de stoel werd geduwd. Nog altijd gleden de tranen over mijn wangen heen, tegenhouden lukte niet. Buiten mijn eigen ademhaling was er meer in de bus te horen. Twee ademhalingen van de mannen aan de voorkant van de bus, en één naast mij. In de bus hingen verschillende geuren. Oud zweet met vage sporen van deodorant, de geur van sigaretten rook en een bekende geur. Namelijk de geur van vers gemaaid gras. Tegen de tijd dat ik mijn hoofd had omgedraaid om door de mazen in het scherm naar de onbekende te kijken kwam het busje tot stilstand. Een schok ging door mijn lichaam, het verzet kwam terug en de adrenaline begon weer te pompen. Desondanks lukte het niet om te bewegen. Door dezelfde handen als daarnet werd ik uit de auto getrokken.
“Welkom thuis.” sprak een norse stem naast mij.
Mijn ogen, ondertussen zo groot als twee knikkers, staarden naar het gebouw voor ons. Groot en hoog, een landhuis met een gigantisch perceel eromheen. Omringd door hoge hekken met prikkeldraad en stroomdraden. Twee wachttorens. Buiten liepen verschillende mensen in pak of in witte jassen. Her en der waren een aantal jongeren te zien. Allemaal gekleed in donkerblauwe sportkleding, elk een andere uitdrukking op hun gezicht. Verdriet, woede, frustratie en nog veel meer.
“Breng ze naar binnen, we praten straks met ze. Elk een andere kamer tot ze weer bij zijn.” een fluweel zachte vrouwen stem sprak tot de mannen naast mij.
In de tijd dat ik de omgeving bekeek was een prachtig gekleedde vrouw naar ons toe gekomen. Toonbaar met gezag, de mannen volgde haar woorden op zonder enig protest. De twee sterke handen tilden lichaam op, brachten me naar binnen toe waar ik mijn ogen al helemaal uitkeek.
Nog niet geheel tevreden over. Heb het idee al een tijdje in mijn hoofd maar kan het nog niet zo goed op papier zetten.
Commentaar en dergelijke, graag! Vervolg komt misschien.
Houd het lief (;
Laatst aangepast door Darren op di aug 07, 2012 12:31 pm; in totaal 1 keer bewerkt
