Well, that didn't end good. [Riot]

Niet ver genoeg.
Ze wist het pas toen ze voelde dat haar rechtervoet de overkant niet haalde. Haar linkervoet was nog lang niet aan de overkant, haar rechtervoet miste met een paar centimeter. Ze had zo hard mogelijk gesprongen, dacht echt dat het te halen was, maar blijkbaar niet. Ze wachtte op de scherpe pijn die geheid ging komen. Zo stom, dat zo'n ondoordachte sprong haar dood ging worden, terwijl ze het niet eens zo bedoelt had.
De klap op het water verbaasde haar, en al helemaal toen ze zichzelf naar boven wist te halen. Het was diep genoeg, ze had geen dodelijke sprong gemaakt, ze leefde nog! Verbazing nam al snel plaats voor een efficiënte berekendheid. Stroming trok haar weer naar beneden en zoog haar mee. Ze stribbelde tegen, probeerde zich schrap te zetten, maar het was te diep om daar de bodem voor te gebruiken. Haar handen grabbelden naar stenen die langs de kant stonden, maar ze kreeg geen houvast. De stroming trok haar onder, benam haar de adem. Ze probeerde wanhopig een lading lucht naar binnen te krijgen, maar haar longen stroomden vol met water. In paniek maakte ze een paar slagen, voelde ze hoe ze tegen een steen gesmakt werd. Dat kon haar redding zijn! Ze klemden haar benen er omheen, ondanks dat het een brede steen was, en met wat beenkracht duwde ze zichzelf naar de oppervlakte. Trillerig haalde ze adem, voelde hoe haar hele lichaam crepeerde van het koude water en het water wat in haar longen terecht was gekomen. Ze hoestte en kuchte hevig, om op die manier het water uit haar longen te laten gaan. Verslagen legde ze haar hoofd op de steen neer.
Ze wist niet precies hoe het gebeurde, maar ze verloor haar grip op haar enige rustpuntje en werd weer ondergetrokken. Ditmaal had ze zich enigsinds voor weten te bereiden en stierf ze geen duizend doden toen ze onder water kwam. Met een paar stevige slagen kwam ze weer naar de oppervlakte, waar een nieuwe schrik op haar lag te wachten. Ja hoor, alsof het allemaal niet rottig genoeg was. Een waterval, waar ze niet meer omheen kon. Solance sloot haar ogen en een traan rolde verlaten langs haar wang. Hij viel niet op bij de rest van de nattigheid. Dit was haar einde, haar verdomde einde, een of andere kutwaterval. Het was niet eens haar plan geweest! Ze was gewoon een wandeling aan het maken, over wat stenen aan het springen! Kutwereld.
De stroming van de waterval trok haar naar beneden en ze voelde de vrije val. Dat verbaasde haar. Ze hield haar lijf zo stijf als een plank, weigerde het zich te veroeren, en plonsde toen in het meertje waar deze waterval in uitkwam.
Haar hoofd kwam boven, ze snakte naar adem, maar ze realiseerde zich het voornaamste. Ze was nog niet dood! Nog nooit was ze zo opgelucht geweest dat ze niet dood was. Verbaasd keek ze rond, dat ze nog kón zien! Ze maakte een aantal stevige slagen met haar armen en zwom naar het strandje toe. Daar ging ze op liggen en viel zo ongeveer in slaap. Ze was uitgeput en ze had een aantal wonden opgelopen door de scherpe, puntige stenen in het water. Het viel wel mee, dacht ze.
Haar ogen vlogen open en ze keek angstig de omgeving rond. De schemer was ingevallen en ze lag nog steeds op het strandje. Haar kleding was droog, maar het schuurde wel. Opgedroogd zand tussen je kleding was niet bepaald een pretje. Ze had iets gehoord, maar wist niet wat. Ze krabbelde overeind en ging staan. Een duizeligheid overviel haar. Behalve dat ze nauwelijks wat gegeten had, voelde ze zich nog steeds uitgeput van haar ritje met de waterval.

Riot. Yeahss, je ziet weer eens een van haar minder slimme dingen.

Hijgend liet de blonde jongen zich naast de rivier op zijn knieën zakken. Zijn ene arm was om zijn ribbenkast geklemd, de ander weerhield hem ervan ineen te zakken. Zijn hand zakte licht weg in de modder. Hij boog voorover, tot zijn gelaat het snelstromende water raakte, dat ijskoude verlichting bood voor de snee op zijn jukbeen en de blauwe afdruk onder zijn linkeroog.
Hij hief zijn hoofd weer op. Water liep in straaltjes over zijn gelaat, dat grimmig stond.
Hij bleef even zo zitten, diep ademhalend en duizeligheid onderdrukkend. Toen vervloekte hij zichzelf. Jezus, wat was hij verdomme ook een wijf. Hij had hooguit wat botte gekneusd, meer niet. Niets waar hij niet verder mee kon. Goed, hij bloedde hier en daar, maar niets was diep of een gevaar, zelfs niet op lange termijn.
Dus hij verbeet zich maar en stond moeizaam op.
Het was nogal snel gegaan; hij was aan het freerunnen geweest om op tijd uit de buurt te zijn - Iseco's idee, hij had niet willen vertellen waaròm het verstandiger was dat Riot zich uit de voeten maakte, maar de man kennende was het iets dat hij beter serieus kon nemen - toen hij aan het einde van de wijk, ver genoeg weg, opgehouden werd door lui van wie hij eerder met een een één op één gevecht had gehad, dat hij ruimschoots had gewonnen. Nu had diezelfde gozer vrienden meegebracht. Zij hadden een fietsketting, Riot niets. Het was een wonder dat hij er zo genadig af was gekomen; pas toen hij niet meer bewogen had waren ze weggegaan, hem achterlatend in een smerige laag menselijk afval. Hij was echter redelijk vlot weer opgestaan, en nu stond hij hier, buiten de stad, vlakbij de watervallen, om even uit die kutbuurt en kutstad te zijn.
"Assfucks," gromde hij. Hij voelde zich vernederd en wilde wraak, al wist hij ook wel dat hij dan opnieuw zou worden afgetuigd.
Hij haatte het als men met een meerderheid kwam om er zeker van te zijn dat hij niet kon winnen; dergelijke lafheid maakte hem gewoon razend.
Hij negeerde zijn zere lijf en begon langs het water te lopen. Aan de rand van de waterval bleef hij staan. Hij hoorde niets anders meer dan het bulderende water dat met duizenden liters tegelijk omlaag stortte en was er een moment lang door overweldigd, terwijl hij tientallen kleine spettertjes op de blote, gehavende huid van zijn armen voelde. Hij zag langs de waterval stenen omlaag lopen die het redelijk mogelijk zouden moeten maken beneden te komen. Nogal riskant.
Hij keek voor zich en zijn ogen vernauwden zich. Was dat..
"Solance?" fluisterde hij verward. Zijn stemgeluid ging volkomen verloren in de herrie van het omlaagstormende water naast hem.
Ja, het was haar. Liggende, op het strand.
Riot wist dat wat hij nu ging doen gekkenwerk was; de rotsen waren glad, het begon donker te worden en hij was in zeer slechte doen, ookal weigerde hij daaraan toe te geven.
Het deed er niet toe; Solance was daar, leek niet ok en hij moest en zou naar haar toe. End of story. Hij begon over de eerste rotsen te klauteren en kreunde zacht toen er een felle steek door zijn heupen ging. Hij klauterde verder, behoedzaam, maar ook gehaast en lichtelijk ongecontroleerd.
De bemoste stenen waren verraderlijk en meerdere malen gleed hij bijna uit. Hij ademde scherp in en riep zichzelf een halt toe; ze zou er geen fuck aan hebben als hij zo omlaag lazerde.
Bewoog ze? Hij was er bijna..
Eindelijk sprong hij van de laatste rots in het mulle zand, bijna ineen zakken; hij was kapot. Toch rechtte hij zijn rug; hij boog voor niemand, ook niet voor fysieke verwondingen. Niet zolang hij nog op zijn benen kon staan.
Hij zag haar overeind krabbelen en opluchting schoot door hem heen, terwijl hij voor zover het ging op haar af rende, om voor haar een beetje onhandig te blijven staan.
Ze zag er vreselijk uit, merkte hij geschrokken op. Hij nam haar scherp op en legde toen zijn handen, waarvan de knokkels bloederig en kapot waren, op haar magere schouders.
"Solance, wat is er in godsnaam met je gebeurd?" vroeg hij schor. Was ze... Hij keek naar de waterval. dat kon niet; niemand overleefde zo'n val, toch? Hij wist het eigenlijk niet; hij had zelf alleen first hand kunnen leren hoe het was om van een klif te lazeren.
Echter, hij kon niets anders bedenken; haar haar was zichtbaar nat geweest.. Had ze.. was ze.. Expres gesprongen? Zijn maag trok samen en hij kon alleen maar hopen dat wat er ook was gebeurd een ongeluk was geweest.
Hij begreep zichzelf nog steeds niet; het was onvoorstelbaar hoeveel vat dit meisje op hem had, hoe bezorgd hij steeds om haar was en hoe sterk de aandrang haar te beschermen. Goed, hij was altijd al iemand geweest die een ander niet snel zou laten sterven, maar nu was het anders. Hij voelde méér voor haar. Het maakte hem diep van binnen onzeker, omdat hij wist dat dit hem vroeg of laat de muur ging kosten die hij rondom zich droeg. Hij onderdrukte de neiging haar te omhelzen, wetend dat als ze iets had gekneusd of gebroken hij het alleen maar pijnlijker en erger zou maken met een dergelijk vertoon van affectie, hoe graag hij het instinctief ook wilde - nog iets wat hij nog altijd niet snapte, maar dat overdacht hij later wel; nu ging het om haar.

Een silhouet in de verte maakte haar erop attent dat ze niet meer alleen was. Nee, duh. Maar de contouren van dit silhouet kwamen haar ernstig bekend voor en toen ze zijn stem hoorde, moest ze moeite doen om te blijven staan. Niet de duizeligheid van haar val, nee. Niet de vermoeidheid, oh hemel, nee! Het was Riot, Riot die haar nog steeds de adem benam. Hij had zich in haar hart weten te zetten, uit weten te breiden en Solance wist dat er nooit iemand zoals hij zou zijn, die ze dichterbij dan strikt noodzakelijk was zou laten. Ze knipperde met haar ogen, verwachtte dat hij ieder moment weer kon verdwijnen. Ze zette stramme passen in zijn richting, voelde hoe moeilijk het was om te bewegen, maar ze wou o zo graag naar Riot toe.
"Riot," fluisterde ze, de naam kwam aangenaam uit haar mond zetten, alsof ze er jaren op geoefend had. Ze had hem gemist. Niet dat ze hem compleet uit het oog was verloren, maar met Riot was gewoon.. moeilijk contact te houden. Je kwam hem tegen of niet. Zo was het gewoon. Een grijns van oor tot oor kwam op haar gezicht en een vastbesloten trek ook. Ondanks haar zeurende en tollende lichaam moest ze naar hem toe, desnoods kruipend. Zodra ze in zijn aanwezigheid zou zijn, zou alles over zijn, wist ze. Ze kon dan alleen maar van hem onder de indruk zijn, blij zijn dat hij er was. Damn, ze was en bleef nog steeds het hopeloos verliefde meisje. Een aangenaam gevoel, behalve dan wat Brian met haar gedaan had.
Haar gedachten schoten even terug naar Brian, iets wat inmiddels niets meer was dan een vage herinnering. Brian was de jongen van ponykamp geweest, de jongen die ze toendertijd leuk had gevonden. Later waren ze elkaar tegen het lijf gelopen, werden ze meer dan vrienden. Maar een ander meisje trok hem weg uit Horsehome, had haar gebroken achtergelaten. Brian.. Zijn naam klonk bot, als een oude bijl die te lang en te vaak gebruikt is zonder geslepen te worden. Riots naam daarintegen...
Solance schudde lachend haar hoofd. Ze lachte hardop, gewoon, omdat het kon. Het was een fijn gevoel. Het was geen maniakale lach. Geen bittere lach. Gewoon een lach omdat ze iets leuk vond. Iets wat over het algemeen niet vaak gebeurde. Met veel moeite bewoog ze zich voort naar Riot, maar haar lach had al veel goedgemaakt. Ze voelde zich opvallend kalm, ondanks dat haar lichaam zeer deed. Maar dat gebeurde vaker, daar was ze aan gewend, daar deed ze niet moeilijk over.
Eenmaal in zijn buurt slaakte ze een opgeluchte zucht. Ze nam de situatie kort op en besloot toen dat ze het wel kon doen. Hij had haar immers vaker gekust en nou.. om heel eerlijk te zijn, ze miste hem. Alles. Niet alleen zijn gezicht, zijn stem, maar ook zijn aanrakingen. Haar armen gingen als vanzelf naar zijn middel toe, maar halverwege haar beweging bleef ze hangen. Ongelovig siste ze, een sis van pure afschuw.
"Wat is er met jou gebeurd?" fluisterde ze, terwijl ze een hand voorzichtig op zijn wang legde. Die aanraking gebeurde met een uitgelezen voorzichtigheid. Toen bedacht ze ineens dat hij precies hetzelfde aan haar had gevraagd en weer lachte ze. Misschien was het totaal misplaatst, maar ze kon niet anders. Zijn aanwezigheid was zo'n opluchting! Ze had al bijna gedacht dat ze hem verzonnen had.
"Ik... sprong. Over stenen heen. De hele middag ging het goed, maar toen. De kloof boven de waterval was te breed om te overbruggen. Ik had 't verkeerd ingeschat, flikkerde naar beneden. Goddank in het water, diep water. Daarna ben ik met de waterval naar beneden gestroomd... 't Zijn maar oppervlakkige wonden." Weer liet ze een lach horen toen ze bedacht dat zij, Solance Ainsworth, voor de verandering verwondingen had die ze niet expres veroorzaakt had. Het was haast ironisch.
"Dit keer geen zelfmoordneigingen, Riot." Haar stem werd serieuser, haar blik intenser. "Dat zou ik niet kunnen." Slechts een fluistering. "Niet na alles wat wij hebben meegemaakt. Niet nadat ik daadwerkelijk van iemand ben gaan houden." Ze bloosde, keek even weg. Dit voelde nog steeds ongemakkelijk. Niet dat het niet waar was, maar toch. Toen keek ze hem weer aan, hield haar hoofd een beetje schuin.
"Heb je gevochten?" Het hád een grapje kunnen zijn. Maar niet bij iemand als Riot. Ze wachtte niet op het antwoord, dat zou wel komen. Eerst moest ze weten of zijn lippen nog net zo aanvoelde als eerst. Ze bewoog zich naar voren, sloot haar ogen en liet haar lippen zachtjes en voorzichtig op de zijne terecht komen. Het was geen lange kus, maar lang genoeg voor haar. Het was geen kus die van die verliefde stelletjes elkaar gaven. Het was gewoon.. een intieme aanraking.
"Zo ja, met wie.."

"Wat is er met jou gebeurd?"
Ze vroeg het bijna tegelijkertijd met hem, waarna ze voorzichtig haar hand op zijn wang legde. Hij trok bijna zijn hoofd weg, onbewust in de stand van zelfverdediging waar het niet positief was als iets zijn huid raakte. Maar het was Solance, dus hij bleef staan en liet het toe, zei het enigszins stug.
Haar lach deed hem ontspannen, al was het maar omdat het heerlijk was haar opgewekt mee te maken; hijzelf werd er ook iets vrolijker van.
"Ik... sprong. Over stenen heen. De hele middag ging het goed, maar toen. De kloof boven de waterval was te breed om te overbruggen. Ik had 't verkeerd ingeschat, flikkerde naar beneden. Goddank in het water, diep water. Daarna ben ik met de waterval naar beneden gestroomd... 't Zijn maar oppervlakkige wonden."
Hij slikte opgelucht en schaamde zich voor zijn gedachten van net, dat hij vermoed had dat ze het expres gedaan had.
"Dit keer geen zelfmoordneigingen, Riot." Ze leek te hebben geraden wat hij had gedacht, wat vermoedelijk destijds ook wel aan zijn gelaar af te lezen was geweest.
"Niet na alles wat wij hebben meegemaakt. Niet nadat ik daadwerkelijk van iemand ben gaan houden."
Hij ademde scherp in. Het bleef bijzonder om te horen, dat ze van hem hield. Onwerkelijk haast. Ook versterkte het de neiging afstand te nemen, zoals hij altijd had gedaan als iemand dichtbij kwam. Maar dat wilde hij niet. Hoewel zijn instinct nog altijd zei dat hij haar bij zich weg moest houden, wilde hij eigenlijk diep van binnen niets liever dan haar gewoon blind vertrouwen, hoe moeilijk dat voor hem ook zou zijn en hoe lang het ook duren zou vooraleer hij daar aan toe was.
"Heb je gevochten?"
De toon van de vraag was anders dan wat hij gewend was. Meestal vroegen mensen, wanneer het aan hem te zien was, dingen als 'Jezus Riot, wéér gevochten?' of 'Ben je weer slaags geraakt met iemand?' op die kenmerkende vermoeide en geïrriteerde toon die aangaf dat ze moe van hem en zijn gedrag werden. Alsof hij er wat aan kon doen dat er op straat zoveel tuig rondliep dat voor zijn ogen homo's mishandelde of onschuldige lui lastigviel. Alsof hij dat over zijn kant kon laten gaan.
Voor hij kon antwoorden, boog Solance zich naar hem toe en drukte ze een korte, zachte kus op zijn lippen. Riot wist even niet wat hem overkwam; een aangenaam gevoel schoot door hem heen en als zijn zelfbehoud er niet geweest was en al jaren actief was, zou hij haar zonder aarzeling tegen zich aan hebben getrokken; hij merkte dat hij verrast was over hoe prettig het was, om door dit meisje gekust te worden en hoe het een simpel feit was geworden dat hij het oprecht fijn vond.
"Zo ja, met wie.."
Oh ja, hij had gevochten. Hij was weer terug in de werkelijkheid en haalde zijn schouders op. Het was al redelijk donker geworden, wat fijn was omdat hij voelde dat zijn gelaat wat warm werd bij de vernederende herinnering aan wat er gebeurd was. Even overwoog hij te doen alsof er niets was gebeurd, maar Solance was niet achterlijk. Ze zou het merken.
"Volk waar ik al es eerder ruzie mee heb gehad.. Ze hadden nu alleen wat extra vrienden bij zich.." mompelde hij, naar de grond starend. God, wat voelde hij zich een mislukkeling op dit soort momenten. Goed, een dergelijke meerderheid had hij nooit aangekund, maar toch verweet hij het zich, en zijn pijnlijke lijf bleef hem eraan herinneren.
Zijn blik gleed over het water. De temperatuur was nog vrij aangenaam, en hij overwoog even het verkoelende water in te gaan, maar het leek hem vrij.. raar om zich vlak voor een dame voor negentig procent uit te kleden, waar bij kwam dat Solance voor de komende tijd vermoedelijk wel genoeg water had gezien.
Hij keek weer naar haar en voelde de noodzaak aan te geven dat ze zich om hem geen zorgen hoefde te maken.
"Maar het gaat wel weer," zei hij daarom vlug, blij dat zijn shirt de meeste schade wel bedekte. Er kwam hier en daar wat bloed doorheen, maar dat hoefde niet per se het zijne te zijn; hij hàd een paar zeer rake klappen uitgedeeld. Goed, ze hadden de groep alleen maar fanatieker gemaakt, maar het ging om het idee.
"Morgen ben ik wel weer de oude."
Hij sloot even zijn ogen toen een zachte bries over zijn gelaat streek en zijn haar opzij blies. Toen opende hij ze weer. Hij bedacht zich dat hij eigenlijk niet eens wist wat Solance ertoe had gebracht hier te komen. Verveling? Of moest ze, net als hij af en toe, gewoon even weg uit de stad? Ergens vond hij het jammer, merkte hij tot zijn verbazing, dat hij er niet bij was gemeest, deze middag. Niet alleen om te voorkomen dat ze van de waterval viel, maar ook.. om gewoon zorgeloos te kunnen zijn, samen met haar.
Hij keek naar haar magere gestalte en slikte. Hij had niet de illusie dat tuig als hij haar van haar problemen af kon helpen, maar man wat zou hij dat graag willen, haar helpen. Het stak om haar zo te zien, al die littekens, die uitstekende botten. Kon hij maar iets doen.

Een kreun vloog over haar lippen en zo snel als hij gekomen was, ging hij weer. Solance klemde haar lippen stevig op elkaar en bekeek Riot toen goed. Bij het weinige licht wat er nog resteerde, viel het moeilijker op dat zijn t-shirt onder het bloed zat. In een opwelling pakte ze zijn hand vast en nam hem mee het meertje in. Zonder al te veel woorden trok ze het shirt over zijn hoofd heen, uiteraard supervoorzichtig, om vervolgens naar adem te snakken toen ze zijn verwondingen zag. Zwijgend trok ze zelf haar shirt uit, balde het op, doordrenkte het met water, spoelde het even uit zodat het meeste zand eruit was, en begon toen voorzichtig zijn wonden schoon te maken.
"Jezus," fluisterde ze zachtjes. "Wat een asshole die je dit heeft aangedaan." Ze beet op haar lip en schudde toen dapper de tranen weg. Welke mongool Riot dit aangedaan had, kon zich er van vergewissen dat Solance hem geheid een keer pijn zou doen. Ja, ze was misschien een meisje, maar inmiddels was ze zo ver heen dat ze er niet over peinsde om Riot gevaar te laten lopen. Dat ze zelf mogelijk in gevaar zou kunnen komen omdat ze hem te graag wou beschermen, interesseerde haar niet.
"Sorry..." Een rilling trok door haar lichaam heen toen ze weer een van zijn wonden uit probeerde te spoelen. Haar tshirt was inmiddels niet meer zijn oorspronkelijke kleur en zelf stond ze aardig te verkleumen in het koude water, maar ze wou eerst Riot een beetje opfleuren. Ze wist hoe het was als wonden geen goede nazorg kregen en ze wist ook dat blauwe plekken met koud water meestal voorkomen konden worden.
Ze klappertandde maar schudde even lichtjes met haar hoofd. Jammer dat ze het koud had. Ze had eerlijk gezegd niet anders verwacht toen ze het water instapte, maar Riot was gewoon.. te bloederig. Als ze hem mee naar huis zou smokkelen, zouden er overal bloedsporen komen te zitten en zouden haar ouders dodelijk ongerust zijn. Alle bloedsporen kwamen vanaf de ontdekking van haar automutilatie direct van haar. Alsof ze nooit een bloedneus had. Van haar ongesteldheid kon het niet komen... door haar ongezonde eetgedrag was ze al een hele tijd niet meer ongesteld geweest en ergens baarde haar dat zorgen. Niet dat ze nu al aan kinderen dacht, maar misschien later, in een gelukkiger tijdperk.
Met een hand veegde ze wat haar achter haar oor en bedacht zich toen dat het wel erg vreemd moest zijn voor buitenstaanders. Ze stonden tot aan hun middel in het water, zij had enkel een BH aan en Riots bovenlijf was geheel ontbloot. Ze zat alleen maar aan zijn lichaam. Een blos kroop over haar wangen want dit was niet erotisch bedoelt. Ze deed een stapje naar achteren terwijl de blos verder kroop en nu haar hele gezicht bedekte.
"Sorry, sorry, sorry," fluisterde ze. "Ik..." Ze keek hem verlegen in zijn ogen aan. "Het.. schiet me nu pas tebinnen hoe het voor buitenstaanders eruit moet zien... en misschien voor jou ook! Ik ben nergens op uit." Nu bedacht ze zich dat ook dát bot moest klinken.
"Niet dat ik het erg zou vinden," gaf ze stamelend toe. "Maar ik ben er niet op uit." Shit. Ze voelde zich hoogst ongemakkelijk en dat straalde ze ook uit. Ze beet hard op haar lip en kneep gepijnigd haar ogen dicht.
"Vergeet alsjeblieft wat ik gezegd heb," smeekte ze en ze ging weer verder met het schoonmaken van zijn wonden. Na alles te hebben gehad, gooide ze het t-shirt met een boogje van zich af en waadde ze om Riot heen om al zijn kneuzingen te bekijken en met haar vingers te voelen of er botten gebroken waren. Ze was er niet kundig in, maar ze had vaak genoeg paarden en zichzelf bevoeld op die manier om te weten of er iets niet in orde was. Een paar ribben voelde niet goed aan en ook zijn schouder leek niet oké te zijn. Ze stond nu achter hem en bekeek hem peinzend. In een opwelling sloeg ze haar armen om zijn middel en ging dicht tegen hem aan staan. Ze legde haar wang tegen zijn schouderblad en zuchtte ontspannen. Nu hij er weer was, leek het alsof ze zich nergens zorgen meer om hoefde te maken. Hij was nog levend, had vermoedelijk nog wel flink pijn, maar hij was bij haar. Ze drukte haar lippen kort op een van zijn schouderbladen en legde haar wang er toen weer op. Ze sloot haar ogen en liet haar vingers over zijn gespierde buik glijden. Verbaasd, dat wel. Waar haalde ze de moed vandaan? En ging ze niet te ver? Het deerde haar niet. Als ze te ver ging, zou ze het wel merken en zou ze het accepteren.

Solance greep ineens zijn hand vast en trok hem mee naar het water. Het water ín? Direct waren zijn schoenen zeiknat. What the? Riot was te verrast om zich te verzetten toen ze zonder waarschuwing zijn shirt uittrok. Geschrokken zette hij een pas achteruit, merkend dat hij op een wankele steen, even onder het wateroppervlak stond; veel bewegen zou tot gevolg hebben dat hij vermoedelijk onherroepelijk het water in zou lazeren.
Zijn ademhaling versnelde en hij was gespannen. Dit ging niet goed, helemaal niet goed. Hij vond het geen aangenaam idee dat ze nu vol zicht had op zijn verwondingen en de littekens die zijn bovenlijf overdekten.
Hij zag haar haar shirt ook uittrekken en hij schudde verward zijn hoofd. Wat was ze in godsnaam van plan? Zijn blik gleed over haar magere lijf en dat ze het niet warm had zo was wel duidelijk. Waarom dan.. Ze maakte het shirt nat en begon de wonden op zijn lichaam schoon te maken. Hij verstijfde toen de natte stof zijn huid raakte maar hield zich zodanig in dat het hem lukte op zijn plek te blijven staan.
Hij hoorde Solance zacht vloeken en hem vragen wie hier verantwoordelijk voor was.
"Geen idee. Maar je hoeft niet-" begon hij schor. Hij wilde dit niet, om meerdere redenen; het was vreselijk haar zo koud te zien, zo erg was hij er volgens zichzelf helemaal niet aan toe en na wat hij een tijd terug met Chloë in die kelder mee had gemaakt, lag aanraking nog gevoeliger bij hem dan voorheen. Het was dat het Solance het was.
Hij hoorde haar zich excuseren.
"Het is ok. Maar Echt Solance, je moet geen kou voor me lijden," prostesteerde hij. Dit was hij verdomme niet waard. Hij merkte dat hijzelf het nu ook flink koud had gekregen; zijn spieren waren verkrampt en er stond kippenvel op zijn huid.
"Het.. schiet me nu pas tebinnen hoe het voor buitenstaanders eruit moet zien... en misschien voor jou ook! Ik ben nergens op uit."
Zijn mondhoeken bewogen even, maar hij was te gespannen voor een daadwerkelijke glimlach.
"Niet dat ik het erg zou vinden, maar ik ben er niet op uit."
Riot antwoordde niet, wist ook niet echt goed wat hij kon zeggen. Wist niet eens of zijn kaakspieren hem nog wel zouden gehoorzamen nu.
"Vergeet alsjeblieft wat ik gezegd heb,"
Ze liep om hem heen en hij voelde haar vingers op zijn koude huid. Doordat hij haar nu niet kon zien, ging zijn geest direct met hem aan de haal, hem herinnerd aan die bewuste nacht. Hij was net zeventien geweest, werd in bedwang gehouden door twee gozers die dik in de twintig waren. Tachtig procent van de littekens op zijn lijf was die nacht ontstaan. Weer kon hij de aanraking van de man voelen die er verantwoordelijk voor was geweest. Pesterig, wetend dat hij de jongen kapot had gemaakt.
Meer dan ooit voelde Riot de aandrang zich uit de voeten te maken, zich te verzetten.
Solance legde haar armen om zijn middel en de jongen haalde scherp adem. Zijn spieren spanden zich aan. Hij probeerde de herinneringen van zich af te schudden. Echter, hij kon de smerige lucht van toen weer in zijn neus ruiken en voelde zich licht in zijn hoofd.
Het is Solance maar, herinnerde hij zichzelf, en hij kalmeerde iets, al was hij nog steeds ronduit gespannen. Hun stemmen galmden zacht door zijn hoofd.
Solance lippen raakten zijn rug, wat hem weer verder terug in de realiteit haalde en een vage vorm van dat bekende aangename gevoel door hem heen zond.
Tot ze met haar vingers over zijn buik ging. Beelden flitsten genadeloos over zijn netvlies en hij trok instinctief zijn buik in, zich losmakend uit haar greep. Hij verloor zijn evenwicht viel nu volledig in het water. Gehaast krabbelde hij overeind. Koude straaltjes liepen van zijn snel op en neer gaande borstkas en hij was weer terug bij het meer. Hij was hier alleen met Solance. Geen demonen uit het verleden, alleen hen twee. Hij hijgde licht en schaamde zich voor zijn zwakte.
"Sorry," bracht hij uit. "Sorry ik.. het ligt niet aan jou.. het is.." Hoe kon hij het in godsnaam onder woorden brengen? Hij voelde zich bedreigd en nam een ietwat defensieve houding aan. de houding die hem doorgaans altijd door moeilijke situaties gesleept had. Al was deze anders.
Hij stond daar maar, besluiteloos. Het mocht met recht een wonder heten dat hij haar niet in een reflex geslagen had; dat was wel vaker voorgekomen. Zo had hij een arts eens vol in diens gelaat getroffen, toen die een of ander metalen ding plotseling tegen Riot's rug had gedrukt. De jongen was fel, en als hij zich in het nauw gedreven voelde kwam dat alleen maar sterker tot uiting.
Hij zei niets. Wist niet wat hij kon zeggen. Was hij te zwak om na vier jaar er nog stééds niet overheen te zijn?

Solance verstijfde toen hij van haar af ging staan. De uitdrukking op zijn gezicht beviel haar helemaal niet en ze beet dan ook op haar lip om het zichzelf niet al te hard aan te trekken. Waarschijnlijk had het niets met haar te maken gehad ookal was ze misschien wel wat ver gegaan in haar aanrakingen. Ze klemde haar armen stevig om zich heen, niet wetend of ze nou naar hem toe moest of juist verder weg. Zijn starre houding die leek alsof hij wou gaan vechten, maakte dat ze zichzelf uit de voeten wou maken. Dit was niet bepaald wat ze had verwacht van het herzien van Riot. Uit haar ooghoek dwaalde een druppel naar beneden en ze veegde hem verbaasd weg. Serieus, moest ze nu echt huilen? Kon ze niet éven normaal doen.
"Sorry," mompelde ze dan ook, in de hoop dat Riot haar traan niet gezien had. Ze boog zich van hem af, liep het water uit en ging op een steen zitten. Ze klemde haar benen strak tegen zich aan en liet haar hoofd op haar knieën rusten. Dat ze zoveel gaf om Riot was niet zo'n probleem, maar dat ze zich dan zoveel aantrok van alles wat hij deed, was het volgende. Nu kwamen er wat meer tranen, tranen die ze liever niet had. Maar hoe zou het anders kunnen? Hij had er niet bepaald vredelievend uitgezien. Ja, ze wíst dat hij niet makkelijk was, ze wist dat hij dingen had meegemaakt, maar dat betekende toch niet dat ze niet mocht hopen? Het was stom, dat besefte ze ook wel, maar... Riot was haar alles. De reden dat ze nu nog leefde. En daarom ging ze er misschien vanuit dat het voor hem ook zo was. Stomme gedachte. Hele stomme gedachte.
Een raar, gierend geluid maakte dat ze haar wenkbrauwen fronste tot ze even later besefte dat zij dat geluid maakte. Ze zat helemaal in elkaar gedoken en haar ademhaling ging moeizaam. Ze beet hard op haar lip om vervolgens naar haar broekzak te graaien. Het hysterische snikken ging door en ze wist iets wat het kon kalmeren. Dat Riot er nu bij was moest ze dan maar even voor lief nemen. Of ze bleef uren zo zitten en zou niet meer kalmeren en wie weet wat er dan van haar terecht zou komen, of ze.. zette het mes op haar arm.
Ze haalde iets opgeluchter adem toen ze inderdaad haar zakmes voelde en beverig sloeg ze het ding open. De scherpe punt zette ze op de huid van haar pols en met een geoefende beweging sneed ze door haar huid heen, wat allang volstond met littekens. Bloed kwam haast direct omhoog en pijn benam haar de adem. Ze ging door, zette het mes iets van de streep af en sneed weer door haar huid heen. Ze was nu zo gefocust op het 'juiste' snijden dat ze weer normaal adem haalde. Bloed kwam ook uit deze snee en ergens irriteerde haar dat. Bloed irriteerde haar, maakte haar erop attent dat pijn over het algemeen gepaard ging met bloed. Het was eigenlijk best dom om te bedenken dat ze pijn wou terwijl ze al een beetje pijn had van de kneuzingen. Een raar, misvormd lachje verlaatte haar lippen en ze kon er simpelweg niets aan doen, het was redelijk ironisch.
Ze zuchtte opgelucht toen ze voelde dat de hysterische bui voorbij was en sloot haar ogen. Na zo'n snijsessie voelde ze zich altijd merkwaardig kalm vanbinnen, alsof niets ertoe deed. Ze leunde ontspannen achterover, de pijn aanvaardend die ze zichzelf had aangedaan. Ze nam het zichzelf niet kwalijk, was niet boos op zichzelf. Het was gewoon nodig geweest. Althans, de pijn op haar arm was makkelijker te behappen dan de pijn die Riot haar onbewust aandeed met zulk gedrag. Nee, niet zozeer pijn. Solance wist gewoon de situatie niet te hendelen. Ze opende haar ogen weer, klapte het mes dicht en liet zichzelf van de steen glijden. Zwijgend waste ze haar wonden uit, glimlachte wazig door de pijn en liet toen haar blik op zoek gaan naar Riot. Ze wou eigenlijk zijn blik niet ontmoeten, ze wou niet weten wat hij ervan vond dat ze zichzelf weer had zitten snijden maar ditmaal waar hij bij was, ze wou het niet weten, en toch was ze dodelijk nieuwsgierig.
Ze wou zijn naam fluisteren, haar lippen in zijn hals zetten en haar hoofd tegen zijn borstkas aanleggen, in de wetenschap dat ze veilig was. Maar ze voelde zich momenteel allesbehalve veilig. Ze rilde, het was ontiegelijk koud aan het worden en ze stond met haar voeten in het water. Alles was nog nat, zelfs haar wilde haarbos. Ze klemde haar armen stevig om zichzelf heen en keek naar Riot. Ze kon het niet laten. Hem zo te zien deed haar pijn en zelfs die snijwonden konden dat niet tegenhouden.
"Riot," fluisterde ze, terwijl ze een aarzelende stap in zijn richting deed. Ze balde haar vuisten samen en probeerde zichzelf moed in te praten, maar ze was bang dat wat ze ook zei, verkeerd zou zijn, dat het het einde betekende van hun relatie. En laat dat nou net een van de dingen zijn wat ze absoluut niet kon hendelen.
"Riot, alsjeblieft..." Haar stem klonk smekend. "Ik zal het niet meer doen. Eerlijk waar. Ik zal in het vervolg van je afblijven." De belofte deed pijn want ze wou niets liever dan in zijn buurt zijn, maar als hij het niet wou, nou ja... Dan zonder aanrakingen, toch?

Hij had naar haar toe willen gaan, had willen zeggen dat het hem speet, zoals hij de afgelopen tijd vaker had gedaan dan ooit in zijn leven. Hij had haar willen troosten, uit willen leggen dat het haar schuld niet was. En dat had hij ook móeten doen. Maar toen had ze opeens dat verdomde mes vast. Iemand had evengoed het gif van de puffer fish in zijn systeem kunnen spuiten; hij stond als aan de grond genageld aan de rand van het water, trillend, water uit zijn kleren druipend.
Hij zag het weer voor zich, het mes dat blikkerde in het spaarzame tl-licht, om vervolgens hem voor het leven te verminken.
Hij wilde naar voren rennen, dat kloteding uit haar handen slaan, haar op laten houden met zichzelf te verwonden, maar hij kon gewoon niet bewegen.
Hij ontmoette haar blik. De zijne was vol afschuw. Hij kon het niet begrijpen. Hoe kon ze zichzelf met opzet pijn doen? Waarom? Was het zijn schuld? het moest wel. Het kwam door zijn reactie. Hij voelde hoe zijn knieën het begaven. Er klonk een zacht, plonzend geluid toen hij in het water terechtkwam.
Ze fluisterde zijn naam, deed een stap zijn kant op. Hij krabbelde direct overeind, deels klaar om instinctief terug te wijken als hij opnieuw zou worden aangeraakt. Hij kon er niets aan doen; hij was mentaal vreselijk teruggevallen.
Waarschijnlijk had hij het wel geaccepteerd als het langzamer gegaan was, niet zo plotseling en als de omstandigheden anders waren geweest. Nu kon hij het gewoon niet hebben.
Hij had haar teleurgesteld, laten vallen. Dat was iets wat hem hier hield; hij wilde de schade herstellen die hij aan had gericht.
Hij merkte dat hij trilde; de spanning, de stress, zijn lichaam had al veel te verduren gehad en dan kwam dit er ook nog bij. het liefste was hij nu gewoon ergens waar hij het droog en veilig was, waar hij zijn verwarring kwijt kon raken, want hij voelde zich afschuwelijk. Ergens maakte hem dat kwaad; die ergernis, dat hij het niet begreep. Hij wilde controle over zichzelf hebben, zijn gevoelens kunnen bedwingen. Hij mocht niet onderdoen voor wat hij van zichzelf vroeg; dan was hij zwak.
"Riot, alsjeblieft..."
Haar smekende stem maakte het alleen maar erger, versterkte het gevoel dat hij enorm veel schade had aangericht en dat dit de brokstukken ervan waren.
"Ik zal het niet meer doen. Eerlijk waar. Ik zal in het vervolg van je afblijven."
Eerst wist hij niets te zeggen. Enerszijds was het een gigantische opluchting, anderszijds iets wat hem vreselijk leek. Hij herinnerde zich de nacht op de klippen nog, toen ze zijn gezicht aan had geraakt. Hij had het oprecht fijn gevonden en wist dat als iemand aanrakingen voor hem een nieuwe betekenis kon geven, het Solance was, hoeveel het ook van hem zou vergen.
En toch zag hij er als een berg tegenop het opnieuw toe te moeten laten en alles opnieuw te moeten herbeleven.
Hij keek naar de bloedende pols van het meisje en slikte. Ze had godverdomme recht op de waarheid. Hij haalde diep adem en keek haar recht aan. Als ze zo kapot was gegaan door wat hij had gedaan moest hij nu degene zijn die sterk was.
"luister," begon hij moeizaam. "Ik meen het, het lag niet aan jou. Ik stel voor dat we naar mijn.. huis gaan. Dan leg ik je alles uit als je dat wil."
Had hij zijn hoofd in de strop gestoken? Mogelijk. Maar hij wilde niet langer voor zijn verleden vluchten. Hij stond erom bekend dat hij niet opgaf. Die reputatie moest hij dan maar eens hoog gaan houden.

Ze knipperde met haar ogen, verbaasd dat hij überhaupt nog sprak. Ze had zich al voorbereid op het ergste; geen Riot meer in haar leven. Naar zijn huis? Was het vreemd als ze dacht dat hij op straat verbleef? Althans, dat dacht ze oprecht. Ze liet haar blik over Riot gaan en opeens had ze dringende behoefte om 'nee' te zeggen. Het zag er niet naar uit dat het.. oké was tussen hun. Ze rilde, een huivering benam haar de adem. Haar blik schoot naar de sterren toe, die inmiddels ruim en breed aan de horizon waren verschenen. Ze zuchtte en keek ongemakkelijk weer naar Riot. Ze verplaatste haar gewicht van het ene naar het andere been en ondertussen beet ze haar lip kapot. Ze kon niet veel anders. Het liefst was ze ter plekke ten onder gegaan, had ze zich mee willen laten sleuren door het water om nooit meer besef te hebben. Zijn afwijzing deed haar veel meer pijn dan ze verwacht had.
"Ah," kreunde ze zachtjes terwijl de greep op haar lichaam versterkte. Ze voelde hoe het duistere monster in haar zich een weg naar boven aan het vreten was en een klein jammergeluidje kwam over haar lippen. Riot was haar redding die ze nu... even niet kon hebben. Lees; hij wou háár niet hebben, zo leek het wel. Het was stom om zo afhankelijk van een jongen te zijn maar ze wist niet anders.
Ze keek weer naar Riot, hij zag er wat... minder shitty uit, haast iets zelfverzekerder, iets van zijn normale oude zelf. Maar ze had een arm om zich nodig, moest ervoor zorgen dat ze zelf overeind bleef staan. Ze beet op haar lip om niet weer hysterisch te worden. Weer had ze de behoefte om zichzelf zeer te doen, maar ze wist dat dit niet echt de juiste timing was. Haar rechterarm gleed om haar linkerpols en ze drukte keihard. Pijn overspoelde haar. Het was nu even het enige wat er was. Een dankbare kreun verliet haar lippen en ze sloot haar ogen. Tranen rolden er toch weer overheen. Hij wou het haar uitleggen... Misschien hielp het, misschien niet. Ze wist dat er niet veel nodig zou zijn voordat ze weer naar de knoppe was. Misschien was ze in al die tijd nooit helemaal 'heel' geweest. Ze keek Riot weer aan, knikte toen langzaam en traag. Deze toezegging betekende.. nou ja.. Het betekende gewoon dat ze geen andere kant op kon. Ze gingen samen op pad.

Het huisje waar ze bij uitkwamen was allesbehalve wat Solance had verwacht. Het was een vredig boerderijtje, gelegen in een bos, omgeven met een weiland. Ze had zelf meer een soort schuurtje of golfplatenhuisje bedacht als ze aan Riot dacht. Waarom? Tja, daar kon ze slechts naar gissen. Ze wankelde weer even bij de gedachte aan Riot. Het deed ronduit zeer om aan hem te denken, dus dacht ze maar aan andere dingen. Aan Joël, Patrick, haar therapie. Ze vermeed het ook om hem aan te kijken.
Ze liepen naar binnen, Riot ging haar voor naar binnen. Zwijgend volgde ze hem. Ze kwamen een kamer in, vermoedelijk de zijne en ze sloot de deur zachtjes achter zich. Even keek ze moeilijk naar Riot, toen ging ze op het bed zitten. Ze trok haar knieën naar zich toe, verborg haar gezicht erop. Ze wou hem niet aankijken. Ja, ze wou weten waarom hij zo deed, maar het... was moeilijk. Ze kon het niet benoemen, het was gewoon lastig.

Hij keek toe hoe Solance de deur sloot en op zijn versleten bed ging zitten. Hijzelf pakte de kruk die onder het raam stond - dat nodig schoon moest worden gemaakt.
Ze had haar gezicht tegen haar knieën gedrukt, waardoor hij haar precieze reactie niet kon peilen. Dat maakte het ongemakkelijk.
Toch zette hij door. Hij was geen quitter, zeker niet als het ging om iemand om wie hij zoveel gaf.
Hij haalde heel diep adem. Hij was weer even gespannen als net, even nerveus. Hij wist wel ongeveer wat dit met hem zou doen and it wouldn't be pretty.
"Luister.. Wat ik je nu ga vertellen.. is voor mij ontzettend moeilijk, dus.." Ja, wat wilde hij daarmee zeggen? Hij verwachtte niet dat ze hem zou onderbreken of zo. het was vermoedelijk meer dat hij gewoon wilde dat ze begreep dat dit niet zomaar een kleinigheidje voor hem was.
"Nevermind.." Hij haalde diep adem en zocht naar de juiste woorden.
"De reden dat ik er niet goed tegen kan als iemand me aanraakt ligt bij een oude rivaal van een vriend van me. Hij heet Akira Akatsuki en we hebben 'm eens behoorlijk dwars gezeten toen hij een aanslag wilde plegen op een woning van een kameraad van ons. Hij was woest en wilde wraak. dat heeft hij via mij gedaan."
Riot viel even zich. Hij voelde zich wanhopig; alsof hij langzaam naar de rand van een afgrond schuifelde, zonder te weten of er een vangnet zou zijn of niet.
"Ze hebben me in de val gelokt en afgetuigd, zodat ik niet tegen zou werken. Ik kwam bij in een soort.. kelder. Akira was er, samen met een groepje vertrouwelingen van hem."
Opnieuw zweeg hij. Hij was nu bij het moeilijkste deel aangekomen, het deel wat hij eigenlijk voor iedereen verzweeg, al jaren.
"Akira had degene die hij wílde niet kunnen krijgen, maar wist dat ik close met m was, dus hij zei dat hij van mij een aandenken wilde maken."
Nu staarde Riot strak naar de grond. Zijn handen trilden en hij moest zichzelf echt dwingen door te gaan.
"Twee van z'n mannen hielden me vast en hij trok een mes. Zo'n beetje alle littekens op m'n bovenlijf heeft hij die nacht gezet. Toen hij eindelijk met me klaar was.."
Zijn nagels boorden zich diep in de zachte huid van zijn handpalmen.
"Ging hij met zijn handen over me heen. Gewoon om te benadrukken dattie van me gewonnen had. Ik weet niet hoe lang hij ermee doorging, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik er gewoon niet goed tegen kan als iemand me op dezelfde plekken aanraakt."
Begreep ze wel dat hij ieder woord meende? Dat elk woord hem oneindig veel moeite kostte?
"Het herinnerd me er gewoon steeds aan; zijn vingers op m'n huid.. die opmerkingen van ze.. alles."
Verslagen viel hij stil. Ondertussen had voor zijn geestesoog alles de revue gepasseerd. Hij voelde zich klote, misselijk.
Hij kon alleen maar hopen dat Solance hem begrijpen zou, dat ze in zou zien dat het niet aan haar lag.
"Alsjeblieft Solance.." kreunde hij. "Alsjeblieft.. Begrijp dat het niet aan jou ligt."
Ergens had het ook opgelucht, zijn verhaal kwijt te kunnen, maar dat woog amper op tegen de rotzooi die het op had gegraven en het schuldgevoel dat hij Solance hiermee op had gezadeld, met deze kennis.
Hij deed zijn best om zelfverzekerd over te komen, om niet te laten merken hoe hij zich voelde en waar hij mee kampte. Hij moest sterk zijn voor haar; straks deed ze zichzelf weer wat aan. Daar moest hij niet aan denken; hij herinnerde zich de automutilatie van net nog wel.
Hij was nerveus. Wat als ze dit niet aankon? Hij voelde zich kwetsbaar.
Om zich een houding te geven stond hij op.
"Wil je.. wil je wat drinken? Haal ik meteen de EHBO-doos," zei hij, op een zo normaal mogelijke toon, al slaagde hij er niet echt behoorlijk in. Hij schoof zijn handen in zijn zakken en keek haar vragend aan. Hijzelf kon wel wat te drinken gebruiken. Zijn keel was droog en zijn stem schor.
Hij bedacht zich dat ze het koud moest hebben. Hijzelf had het ook niet echt warm, al was dat vermoedelijk niet de enige reden dat zijn lichaam trilde.
Langzaam liep hij naar zijn kledingkast, waar niet zo gek veel in lag. Hij wierp Solance een donkere sweater toe en pakte een andere voor zichzelf, die hij enigszins onhandig over zijn hoofd trok. Het deed zeer en herinnerde hem weer aan zijn verwondingen, maar hij weigerde zich daar druk om te maken.
Hij keek naar Solance.
"Als je wil mag je ook wel een douche pakken," mompelde hij. Hij wilde dat ze zich goed voelde, wilde een goede gastheer zijn voor haar. Normaal wilde hij niet eens gasten, maar dit lag anders.

Ze staarde voor zich uit, terwijl de woorden van Riot haar overspoelde. Ze was altijd al een beelddenker geweest, iets wat haar tot nu toe niet al te veel nare dingen had opgeleverd. Maar Riots verhaal kwam als een sneltrein aan en ze zag, voelde haast, hoe iemand op de jongen waar ze zoveel van hield, lelijke littekens toebracht. Ze kon er niets aan doen maar er rolde een traan langs haar wang. Ze had eerlijk waar gedacht dat het aan haar lag, dat ze niet goed genoeg was, dat soort dingen, maar dit? Dit had ze nooit kunnen denken.
Afwezig staarde ze hem aan, alsof hij er niet was en ze zelf nog bij het gedoe zat. Zijn andere, ietwat luchtigere woorden deden haar uit haar gepeins opkijken.
"Het spijt me," fluisterde ze zachtjes. "Dat ik dacht dat het aan mij lag... Ik begrijp het nu." Ze slikte een brok in haar keel weg. "En ik zal je niet meer aanraken." Het klonk simpel, die belofte, maar iets in haar stierf af. Ja, ze had al van tevoren geweten dat Riot niet gemakkelijk was, maar dat het zo moeilijk zou worden had ze ook niet verwacht. Maar ze wou het hem niet moeilijker maken dan het al was, ze was niet van plan om dingen te pushen. Ja, ze had zelf ook behoeftes, zoals een arm om haar heen, iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam. Misschien gelogen, maar toch. Ze had ergens, diep in haar hart gehoopt dat Riot zo'n jongen zou zijn, maar ze kon hem niet aanpassen. Dat zou ze niet willen overigens. Riot was Riot en dat zou hij moeten blijven ook.
"Eh, wat water," fluisterde ze zachtjes. Haar stem was nog niet helemaal terug en ze wou.. niet al te hard praten, want ze wist geheid dat haar stem haar zou verraden. "En nee, geen EHBO-doos. Niet voor mij. Enkel voor jou." Hopelijk was hij dat ook van plan. Ze wou haar wonden niet laten verbinden of verzorgen. Als het ging zweren; jammer dan. Dan was het haar probleem nog altijd, en niet de zijne.
Een rode kleur steeg onbewust naar haar wangen toen hij voorstelde dat ze wel een douche kon pakken. Ja, misschien... kon dat wel. Ze trok de sweater niet aan maar liet hem door haar handen glijden. Haar kleding was nog nat...
"Ik... doe dat maar," antwoordde ze. Ze zou het daardoor wat minder koud krijgen en misschien even haar warrige haar uit kunnen borstelen en schoon kunnen maken. Ze zag het niet gebeuren dat ze vannacht nog naar huis zou gaan. Yeah, dat zouden dus wéér problemen betekenen. Ze kreunde zachtjes toen ze dacht aan Patrick. Ze zou zich hoe dan ook een stuk veiliger voelen in zijn buurt.
Ze drukte wat voorzichtiger dan ze liever had willen doen, een kus op Riots wang en liep toen zachtjes de gang op. Ze inspecteerde de douche, zag dat daar geen shampoo en crêmespoeling lag en liep toen de gang weer op. Op goed geluk - en doordat er een levensgrote poster hing die meestal alleen meiden hadden - ging ze een kamer in en keek rond. Ze had het goed ingeschat, hier leefde een meisje. Solance schuwde normaal gesproken dingen zoals stelen, maar ze wist dat ze enkel een heel klein beetje ging gebruiken en dat de eigenaresse het niet eens zou merken. Dat kon niet zo'n big deal zijn. Dus griste Solance de toilettas van het meisje mee en liep weer naar de douche toe. Ze besloot de deur open te laten, althans, ze deed hem niet vast, dus mensen konden nog naar binnen lopen. Gauw trok ze haar nog klamme broek uit, haar ondergoed erachteraan en haar BH ook. Ze draaide de douche aan, wachtte tot hij warm was en sprong er toen onder. De warme stralen verwarmden haar spieren aangenaam en ze kreeg kippevel. Het was eigenlijk geen logische reactie, maar het gebeurde wel vaker. Als ze het koud had en echt behoefte had aan een warme douche, kreeg ze kippenvel van de warmte.
Genietend sloot ze haar ogen en dacht weer aan wat Riot haar verteld had. Het liefst was ze op dat moment naar hem toegelopen en had ze haar armen om hem heengeslagen, maar ze wist niet of dat toegestaan was. Ze beet even flink op haar lip, ze vond het echt niet leuk dat hij zo was toegetakeld, maar ze wist geen gepaste reactie.
Voordat ze er nog verder over na kon denken - dat zou die avond wel komen - deed ze de shampoo in haar haar, spoelde het gauw weer uit en vervolgde met de crêmespoeling. Ze waste haar lichaam met zeep die het meisje ook in haar toilettas had zitten en stootte een grinnikje uit toen ze zag dat het meisje ook condooms in haar toilettas had zitten. Ach ja, waarom ook niet? Solance spoelde zichzelf af en spoelde haar haren uit en deed de douche uit. Ze ging op de handdoek staan die op de grond lag, en pakte een schone handdoek van het rek. Het was een oud ding, maar wel schoon, en dat was fijn. Ze droogde zichzelf af, wikkelde haar haren in de handdoek en deed het als een soort tulband op haar hoofd. Ze trok de sweater weer aan, zette de douche aan en spoelde haar kleding uit. Die zou ze wel te drogen leggen, bedacht ze zich.
De sweater was groot genoeg om haar lichaam tot haar bovenbenen te bedekken en dat was fijn. Ze had momenteel geen ondergoed aan en wou vragen of Riot een boxer voor haar had. Ontspannen liep ze terug naar zijn kamer, nadat ze de spullen waarmee ze zichzelf had gedouchet bij de rechtmatige eigenaresse had teruggebracht.
"Eh, Riot?" Ze keek even wat ongemakkelijk. "Heb jij misschien een boxer die ik kan lenen?" Ze vermoedde dat als hij er een had, hij veel te groot zou zijn, maar iets was beter dan niets. Ze bekeek zijn gezicht nauwkeurig en wou het liefst haar armen om hem heen slaan, maar ze deed het niet. De afwijzing van net hield haar tegen, ondanks de uitleg die ze nu had gehad.

"En ik zal je niet meer aanraken."
Hij knikte kort. Was dit wat hij wilde? Afstand? Afstand tussen hen? Zijn gevoel, waar hij de laatste tijd onbewust toch meer aandacht aan schonk, zei hem dat dit absoluut niet was wat hij wilde, maar hij wist ook wel dat hij moeilijk veel anders had kunnen verwachten. Hij voelde zich verscheurd. Aan de ene kant voelde dit veilig; het was wat zijn zelfverdediging wilde, maar de kant van hem die gevoelens voor dit meisje koesterde gaf hem het gevoel dat er een barrière tussen hen op was geworpen.. Door hem.
Verdomme.
Hij had zich gewoon in moeten houden, eraan moeten wennen. Jezus. Hij sloot zijn ogen. Hoe had hij kunnen denken dat dit iets op zou lossen? Hij had het gevoel dat hij controle begon te verliezen; hij was kwetsbaar en normaal zou hij dan gewoon bot en onbeschoft hebben gedaan, maar bij haar lukte hem dat niet. Hij haalde diep adem; hij moest sterker zijn dan dit. Goed, hij had het verkloot, maar hij had toch wel meer te verduren gehad? Hij wist echter ook wel dat dat niet te vergelijken was.

Terwijl ze naar de douche ging keek haar even na. Pas toen hij zeker wist dat ze hem niet langer zag of hoorde probeerde hij zich te uiten door met zijn vuist tegen de muur te slaan, vlak naast het raam. En nog eens. Doormiddel van agressie probeerde hij al die gevoelens weg te werken waar hij zich geen raad mee wist. Het hielp niet. Ditmaal niet. Hijgend liet zijn zijn voorhoofd tegen het smerige glas rusten. Opnieuw sloot hij zijn ogen. Wat nu? Wat moest hij doen? Hoe kon hij haar laten weten wat er in hem omging? Wat wílde hij eigenlijk? Godverdomme, hij voelde zich een fucking gevangene van zichzelf. Het wekte een soort woede op, woede op het feit dat hij gewoon geen fucking controle over zichzelf had en dat hij niet eens normaal met een meisje om kon gaan.
Hij rukte zichzelf terug naar de werkelijkheid en liep naar beneden. Solance opmerkingen over EHBO spul kon hem aan zijn gat roesten; haar pols bloedde dus daar ging hij wat aan doen, of ze het nou wilde of niet. Hij pikte een hoop van haar, maar hij gaf teveel om haar om haar zichzelf zo te laten verwaarlozen. Hypocriet? Misschien, maar het maakte hem niet zoveel uit. Hypocriet was maar een etiket en hij voer toch doorgaans zijn eigen koers op het gebied van moreel en dat soort dingen.
Hij schonk zichzelf ook maar water in; veel anders was er niet. Met de glazen en het koffertje liep hij weer naar boven. Hij ging terug naar zijn kamer. Hij kleedde zich snel om en ging weer op zijn stoel zitten, zijn achterhoofd tegen de muur rustend.Hij nam een slok van zijn water. Hij hoorde voetstappen en keek op toen Solance in zijn trui binnenkwam. Een moment lang verscheen er een glimlach op zijn gelaat die haast.. vertederd was; het zag er zo onschuldig uit, het meisje in die grote trui.
"Eh, Riot? Heb jij misschien een boxer die ik kan lenen?"
Hij knikte. Hij liep naar zijn kledingkast en viste er een boxer uit. Hij liep naar haar toe en voelde de aandrang om haar gewoon te omhelzen; nu zijn huid bedekt was zou hij het wel kunnen hebben, maar hij zou dan waarschijnlijk alleen maar verwarring zaaien.
Wat was dit eigenlijk voor fucking bullshit? Sinds wanneer verlangde hij naar fysiek contact? Dit relatiegedoe trok hem sneller met zich mee dan hij kon bevatten.
Hij gaf haar de boxer.
"Je kan er denk ik zowat in kamperen, maar het is tenminste iets. Ik heb ook nog wel een broek voor je als je wilt," zei hij aarzelend. Hij wilde niet dat ze het weer koud had. Ze was nu zijn gast en hij wilde voor haar zorgen, hoe vreemd dat ook op hem overkwam.
Hij speelde onbewust met een lange rafel aan zijn eigen trui. Het voelde bizar; er was gewoon niets meer over van de houding die hij tegenover anderen moeiteloos wist vast te houden, die dan ook natuurlijk voor hem voelde. Wat deed dit meisje toch met hem? Wat moest hij doen? Zijn meest basic reactie, gevormd door de jaren, was zich ertegen verzetten, maar wilde hij dat eigenlijk wel? Hij wist het echt niet meer.

Ze glimlachte toen hij zei dat hij nog wel een broek voor haar had.
"Nee, bedankt," antwoordde ze zachtjes. "Ik heb een grote sweater aan, remember?" Ze trok de boxer aan en was blij dat het elestiek hem nog enigsinds op zijn plek hield. Ze schoof weer op het bed, trok haar benen naar zich toe en haalde de trui eroverheen. Dat deed ze vroeger altijd en met zo'n trui was het ook mogelijk. Ze keek Riot aan, niet zeker wetend wat ze moest doen. Altijd als ze bij hem was, wou ze nooit meer weg. Het liefste, besefte ze, wou ze bij hem intrekken, geen gezeur van ouders meer hebben. Het deed haar zeer dat ze haar ouders zo afviel, maar ze kon niets anders. Bij ze in de buurt zijn kwetste ze ook en bij ze uit de buurt blijven kon ook niet altijd even prettig zijn. Ze wou... bij Riot zijn, 24/7 als het aan haar lag. Ondanks zijn houding, ondanks dat ze niet wist wat ze wou. Ondanks alles.
Ze zuchtte diep, wist niet of ze deze gedachte hardop moest verwoorden. Daarbij, zijn reactie's van net lieten haar stevig twijfelen. Niet aan het feit dat ze dolgelukkig was over het feit dat ze officieel een stelletje waren, maar over het feit dat hij niet aangeraakt wou worden. Betekende dat ook gelijk dat hij haar liever niet al te vaak bij hem in de buurt had? Ze wist het niet. Ze wou dat ze het wist. Misschien was hij dan slecht met meisjes, zij was ook niet al te goed met jongens. Jongens waren vreemde wezens met vreemde gedachtes die over het algemeen alleen maar met seks te maken hadden. Dat kon Solance nog wel handelen, het was voorspelbaar en elke aanraking vond de jongen in kwestie prima. Riot was niet zo. Hij verstarde eerder bij een aanraking dan dat hij er op uit was.
Ze gluurde even naar hem en keek toen gauw weer weg. Het glas met water had hij al voor haar neergezet en met wat gewaggel en beweeg - zodat ze maar lekker in haar truitent kon blijven zitten - pakte ze het glas en nam kleine teugjes. Ze wou iets vragen, iets minder ongemakkelijks, vooral omdat.. het ongemakkelijk aanvoelde.
"Waar ben je eigenlijk die tijd geweest dat ik je niet gezien heb?" vroeg ze zachtjes. Ze klemde haar armen nog steviger om haar benen heen en keek naar hem. Ze wou hem vragen of hij haar ook net zo veel gemist had als zij hem, maar iets weerhield haar daarvan. Ineens overviel de vermoeidheid haar. Misschien was het de combinatie van haar drukke dag + de warme douche die ze net had gehad, misschien was ze gewoon moe, maar ze moest haast vechten tegen de slaap. Ze zat op Riots bed en zonder er erg in te hebben, kroop ze naar zijn kussen toe en legde haar hoofd erop. Het kussen rook naar Riot.
Ze bloosde en was godschuwelijk blij dat mensen haar gedachtes niet konden horen, die waren over het algemeen tamelijk beschamend. Ze had het inmiddels al zeker wat warmer en ze vroeg zich af..
"Is 't oké.. als ik hier ga liggen?" vroeg ze verlegen. Ze kwam overeind van het bed en keek een beetje beduusd rond.
"Ehm, heb je misschien ook een t-shirt te leen?" Ze wachtte zijn antwoord niet af maar pakte het dichtsbijzijnde enigsinds schoon ogende t-shirt wat over een stoel hing. Ze draaide haar rug naar Riot toe, deed de sweater uit en trok het t-shirt aan. Ze hield van hem, maar was er simpelweg niet aan toe om hem even uitgebreid haar borsten te showen of iets in die richting. De sweater hing ze op de plek waar eerst het shirt had gelegen. Ze kroop tussen de dekens en keek Riot enigsinds verlegen aan.
"Wil je erbij komen liggen?" vroeg ze toen maar. Als hij ging aanbieden om ergens anders te slapen, zou ze zelf wel op de vloer liggen zodat ie zelf in het bed kon liggen. Ze zou het zichzelf nooit vergeven.

Waar hij geweest was? Riot haalde zijn schouders op. Waar was hij níet geweest?
"Overal en nergens," zei hij schouderophalend. "Heb sinds een poosje een baantje bij een verzorgingstehuis als schoonmaker, dus daar breng ik wat tijd door zo nu en dan.. Voor de rest heb ik de afgelopen tijd vooral wat rondgezworven," vertelde hij. Het was de waarheid; zijn baantje was het enige wat steady was in zijn dagbesteding; voor de rest was hij dan weer in de natuur, dan weer in de stad en vervolgens weer in een park. Hij hield er wel van om wat rond te zwerven, gewoon te zien waar hij uitkwam. Soms moest hij de hectiek van de stad ontvluchten en ging hij op goed geluk een wandelpad in het bos in, een andere keer vond hij het wel aangenaam in de stad en slenterde hij daar wat.
Met regelmaat kwam hij dan in de problemen, omdat in de wijken waar zijn weinige 'vrienden' vooral woonden ook vooral het volk liep waar hij nogal eens slaags mee raakte. Moest hij dan niet gewoon ergens anders met mensen afspreken? Misschien. Maar feit bleef dat hij in buitenwijken in ieder geval niet aan werd gekeken alsof hij ieder moment iemands kind kon vermoorden. En hoewel Riot daar niet snel voor vluchtte; ze konden hem wat, was het soms ook gewoon fijn om je enigszins normaal te voelen.
Hij keek naar Solance.
"Jij dan? Waar heb jij je zoal mee bezig gehouden?" vroeg hij. Hij dronk de rest van zijn water op. Nu zijn lichaam ietsje - zei het niet bepaald veel - warmer werd, deed het ook weer meer pijn, maar hij probeerde het te negeren; hij kon er toch niet zo gek veel aan doen. De plekken díe echt zeer deden waren niet de plekken die verbonden konden worden, maar juist de kneuzingen die vooral gewoon wat tijd nodig hadden. Hij had er dan ook het volste vertrouwen in dat het allemaal wel goed kwam in een paar daagjes. Hij ging zich godverdomme niet laten kennen.
Hij keek toe hoe Solance ging liggen en haar hoofd op zijn kussen legde. Wat zag ze er zo zacht en onschuldig uit. Opnieuw vertederde de aanblik hem, of hij dat nou wilde of niet.
"Sure, is prima," antwoordde hij op haar vraag.
Toen ze het T-shirt pakte om zich om te kleden draaide hij zich kalm om, haar haar privacy gunnend.
Pas toen hij de dekens hoorde keerde hij zich weer om. Hij hoorde Solance' vraag en was eerst te verrast om te antwoorden. Toen voelde hij die bekende neiging weer zich zo afstandelijk mogelijk op te stellen, maar hij wist die te verdringen. Hij keek naar het meisje onder de dekens. Hij had het nog altijd koud en het zag er aanlokkelijk uit. Hij knikte even en viste een shirt uit zijn kast en volgde Solance' voorbeeld; in een trui lag je niet erg comfortabel.
Hij liep naar het bed, aarzelend en lichtelijk gespannen. Hij keek Solance aan en ontspande wat. Waarom maakte hij zich zo druk? Als hij íemand kon vertrouwen was zij het wel en als hij eerlijk was, wou hij dan niet niets liever dan bij haar zijn?
Voorzichtig werkte hij zijn pijnlijke lichaam ook onder de dekens. Hij slikte. Hij kon niet zeggen dat hij het onaangenaam vond, hoezeer het ook nieuw en buiten zijn comfortzone was.
Hij sloot even zijn ogen, probeerde volledig te ontspannen. Nog altijd zat hij zwaar in de knoop met wat hij nou precies verlangde en voelde, maar op het moment had hij wel het gevoel dat hij op dit gebied zijn grenzen had verlegd. Hij keek Solance aan. Hoe presteerde het meisje dit? Hem zich zo kwetsbaar op laten stellen? Hij dacht na. Dit zou hij lange tijd nooit hebben gedurfd. Was.. was er dan toch juist moed voor nodig om je open te stellen? Altijd was het zijn rotsvaste overtuiging geweest dat het zwak was anderen te vertrouwen en je lot in hun handen te leggen, maar nu was die overtuiging gaan wankelen. Het had moed gekost eerlijk te zijn, het had moed gekost om zich kwetsbaar op te stellen. Maar het was niet het soort moed dat zorgde dat hij in een gevecht doorging tot hij erbij neerviel. Wat was het dan? Zijn blik gleed over het gelaat van het meisje en hij voelde weer dat prettige gevoel in zijn borstkas, dat hij zo slecht kon plaatsen. Wat betekende het? Hij voelde het bijna nooit, namelijk.

Ze was danig verrast dat hij bij haar kwam liggen, maar dat liet ze niet blijken. Ze schonk hem een warme glimlach en heel even vergat ze dat het nog steeds Riot was. Ze legde voorzichtg een arm om hem en nestelde zich tegen hem aan.
"Therapie," gaf ze wat verlaat antwoord op zijn vraag. "Vanwege mijn goddank mislukte zelfmoordpoging." Het was voor het eerst dat ze uitsprak dat ze blij was dat ze niet gesprongen was. Het was ook vanwege Riot dat ze zo blij was. Hij was er, voor haar, en ze kon niets anders bedenken wat haar op het moment gelukkiger maakte. Nou ja, misschien dan dat Patrick hier zou zijn en dat ze bij hem in mocht wonen... Ze wist niet of ze dat al van haar ouders kon verlangen en of ze dat al aan Riot kon vragen.
"Ze wouden dat ik meer ging eten, hielden een soort dagboek bij, wouden alles van me weten. Ik ben er braaf heengegaan, heb bijna alle dingen braaf aan ze verteld. Tuurlijk heb ik de nodige dingen achterwege gelaten, maar ondertussen was ik toch de beste psycho die ze daar sinds tijden hebben gehad. Ik was tenminste braaf, ging niet tegen hun theorieën in. Ik lulde zelfs met ze mee. Dus was dat de reden dat ze op een gegeven moment zeiden; 'Het kan wel iets minder.' Niet iedereen was het daarmee eens, waaronder mijn ouders. Ik ben dus nu thuis onder streng toezicht en mag alleen op afgesproken tijdstippen weg. Nu zullen ze wel dodelijk ongerust zijn." Haar gezicht vertrok even en ze nestelde zich dichter tegen Riot aan. Ze sloot haar ogen en genoot van de warmte die toch nog van zijn lichaam af kwam.
"Ik ben nog anderhalve kilo afgevallen," zei ze. "Niet mijn bedoeling, maar ik eet gewoon niet. Ik ben een jongen tegengekomen op de klippen, ene Joël. Ik dacht dat hij ging springen en wou hem tegenhouden. Hoe ironisch. Maar goed, toen ik thuis kwam om te zeggen dat 't goed met me ging, ging mijn vader door het lint. Hij dacht dat ik de nacht bij Joël had doorgebracht. Ik... heb 'm gezegd dat jij mijn vriendje was, dat ik echt niet vreemd zou gaan." Ze liet een zucht horen. "Het liefste ging ik vandaag nog uit huis, weet je wel. Ik ben het zat en kan thuis niet meer aan." Haar stem begon te murmelen en echt veel logisch kwam er niet meer uit.
"Misschien kom ik wel bij jou wonen," slechts een fluistering. Ze vocht, vocht echt. Ze wou wakker blijven, genieten van ieder moment dat Riot bij haar was, maar ze was op. Ze kroop in haar half slaperige toestand nog een tikje dichter tegen Riot aan - niet dat het nog mogelijk was - en drukte afwezig en nietsziend een kus op zijn gezicht. Waar dat ding belandde wist ze niet.

Een zonnestraal priemde in haar gezicht en maakte haar wakker. Even schrok ze, ze wist niet waar ze beland was, maar toen ze zag dat ze naast Riot lag, haalde ze weer opgelucht adem. Ze drukte luchtig een kus op zijn wang en legde haar hoofd toen weer op het kussen. Ze had helemaal geen zin om het bed uit te gaan en de warmte die hier nu was, te moeten verlaten. Ze ging ervanuit dat Riot nog sliep en in zijn slaap kon hij niet veel kwaad. Ze ging iets overeind zitten en streek met haar vingers over de contouren van zijn gezicht. Over zijn kaak, door naar zijn hals. Ze gleed met haar hand onder het shirt, raakte zijn schouders aan en verbaasde zich over zijn perfectie. Ze trok haar hand weer terug en liet hem over Riot's haarbos glijden. Zijn mooie, prachtig blonde haren, haast wit. Ze kon hier wel uren naar kijken.
Voorzichtig drukte ze haar lippen kort op de zijne, om zichzelf ervan te vergewissen dat ze nog leefde. Niet dat ze daar zo zeker van kon zijn, dit had net zo goed de hemel kunnen zijn. De hemel op aarde; samen met Riot zijn.

Een moment lang hield hij zijn adem in toen ze zich tegen hem aan nestelde, maar hij kon niet zeggen dat het onaangenaam was. Hoewel hij nog steeds mentaal messed up was door de herinneringen die terug waren gekomen, kon hij dit wel hebben. Dit was anders, en dan doelde hij niet op het feit dat zijn shirt ertussen zat. Haar lichaam tegen het zijne voelde.. fijn. Haar warmte.. Hij begreep er nog altijd niets van maar ach, dat hoefde nu ook niet. Hij was allang blij dat dit kon; dat hij zich gewoon even op zijn gemak kon voelen met iemand zo dichtbij hem.
Waarschijnlijk zat het hem in het feit dat hij nu duidelijk kon zien dat zij het was, dat het niet zomaar een plotselingen aanraking was en dat dit gewoon niet vergelijkbaar was met wat hem jaren terug was overkomen.
Opnieuw deed zijn zelfbehoud een poging hem wakker te schudden en er ging even een gevoel van stress door hem heen waardoor hij even verstarde. Toen dacht hij weer aan Solance' glimlach van net. Zijn spieren ontspanden weer en hij kalmeerde.
Ze had een bijzonder effect op hem. Hij begon zich, zo dicht bij haar, zowaar veilig te voelen. Hij wist ook wel dat zodra ze hem nog eens aan zou raken hij vermoedelijk gewoon weer opnieuw een terugval zou hebben, maar nu kon hij zich daar even niet druk om maken.
Hij keek haar aan toen ze begon te vertellen. Zijn gelaatsuitdrukking werd ernstig. Hij voelde hoe ze op een gegeven moment dichter tegen hem aankroop. Zijn spieren spanden zich even aan, maar ontspanden toen weer. Zijn lichaam begon weer op te warmen en dat voelde zeer aangenaam. Als hij zo stil lag deed het meeste eigenlijk ook niet echt veel pijn meer. De herinneringen aan de afranseling van eerder vandaag waren niet meer dan vage beelden die niet echt goed doorkwamen, wat deels ook kwam omdat hij, nu hij lag, merkte dat hij aardig vermoeid was geraakt.
Hij herinnerde zich het moment bij de watervallen. Solance had zonder pardon zijn verwondingen schoongemaakt. Het was een wonder, bedacht hij zich, dat dat goed was gegaan. Normaal kreeg iemand, de eerste keer dat hij of zij dichtbij zijn ontblote bovenlichaam kwam, direct een kille opmerking/waarschuwing of een uithaal, uit zelfbehoud. Bij Iseco en diens vrouw/vriendin (niemand wist nou precies hoe het zat) Margaret had het een vol jaar geduurd voor die geen risico meer liepen als ze hem verzorgden als hij het weer eens had gepresteerd een overmacht tegen zich te hebben of van een dak te lazeren.
Hij hoorde Solance zeggen dat haar ouders ongerust zouden zeggen. Als hij heel eerlijk was.. konden haar ouders hem gestolen worden. Solance was veilig bij hem, dus ze maakten zich druk om niets.
Ze sprak verder. Ze was weer afgevallen en Riot kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag; hij wilde niet dat ze zichzelf zo uithongerde en machteloosheid viel over hem heen. Ze praatte verder, over een jongen - nu voelde hij iets wat verdomd veel op.. jaloezie leek - en dat ze tegen haar vader had gezegd dat hij, Riot, haar vriendje was - een warm gevoel verspreidde zich door zijn borstkas.
"Misschien kom ik wel bij jou wonen."
Hij glimlachte even in het donker. Hij voelde haar lippen even op zijn kaaklijn en sloot zijn ogen. Hij was inmiddels aardig opgewarmd en enorm slaperig.
Na een poosje merkte hij dat Solance in slaap gevallen was en hij volgde al snel.
In tegenstelling tot wat hij onbewust had verwacht, had hij geen nachtmerrie. Deze nacht had hij gewoon een normale droom. Zo een waarin alles volkomen normaal en logisch en gezellig leek, tot je wakker werd en het echt nergens op sloeg.

Tijdssprong of badassery

Zijn oogleden trilden lichtjes en de zon gleed warm over zijn gelaat. Hij voelde een hand door zijn haar gaan. Een hand.. door zijn haar? Iemand kuste hem, een bekende. Amper wakker kreunde hij zacht, door de plezierige reactie die zijn lichaam hierop gaf. Op dat moment realiseerde hij zich dat hij weergaloos kwetsbaar was en zijn ogen vlogen open. Haastig kwam hij iets overeind, om tot zijn opluchting zich te herinneren dat het gewoon Solance was die de afgelopen nacht bij hem was geweest. En die hier nu nog steeds bij hem was. Hij wist zich even geen raad met zijn houding.
"Eh.. Goodmorning," mompelde hij uiteindelijk, tot zijn ergernis merkend dat zijn gelaat warmer werd, en hij hoopte dat het niet te zien was. Blozen voelde - als hij het zelf deed in ieder geval, bij anderen stoorde hij zich er niet aan - als een teken van zwakte. Hij wilde nog iets zeggen toen er vanuit de deuropening gegrinnik klonk. Met een ruk keek hij op. Twee van zijn mannelijke huisgenoten keken hem grijnzend aan.
"Jezus Riot, jij en een meid in je bed? Sinds wanneer ben jij gestopt met fobisch doen?"
"Ja dude, wat is er zoal gebeurd vannacht?"
Riot stak geërgerd zijn middelvinger op. "Fuck off," gromde hij. Hij klom uit het bed en ademde scherp in; hij was even vergeten wat er gistermiddag was gebeurd. Het was de twee niet ontgaan.
"Gozer, wat heb je? Je ziet eruit alsof iemand je afgetuigd heeft."
Riot overwoog degene die had gesproken een dreun voor zijn smoelwerk te geven. Het was zeer verleidelijk.
"Hoe is het eigenlijk zo gekomen, Riot, een chick in je bed? Als iemand niet verleidelijk is... Zij is trouwens ook niet echt een model of zo, meer een skelet."
Nu gingen ze te ver. Riot balde zijn vuisten.
"Waag het niet haar te beledigen," snauwde hij. Hoewel zijn lichaam protesteerde deed hij een stap hun kant op. Ze weken nerveus terug, wetend dat Riot niet iemand was die zich dit soort gezeur erg lang liet welgevallen.
"Ze is prachtig, als je dat niet ziet weet jij niet wat mooi is," zei hij slechts kil, zich zo goed mogelijk beheersend. "En doe ons nu een lol en rot op."
Dat deden ze, godzijdank. Riot keerde zich richting Solance.
"Sorry voor dat tuig. Ik hoop dat ze je niet hebben gekwetst," zei hij zacht. Als dat wel zo was zou hij er bij hen alsnog een paar tanden uit slaan.
Hij trok zijn trui weer aan, over het shirt. Daarna keek hij weer naar Solance.
"Zal ik ontbijt maken?" stelde hij voor. Hij had nooit eerder een gast gehad en wist niet precies wat er van hem werd verwacht.

Solance schrok niet op vanwege Riots abrupte beweging. Hij duwde haar niet weg, stootte haar niet af, leek er zelfs..
De rode kleur die op zijn wangen stond liet Solance een klein grinnikje slaken. Ze was niet de enige die grinnikte. Geschrokken keek ze om naar de deuropening, waar twee jongens in stonden. Vermoedelijk huisgenoten van Riot.
"Jezus Riot, jij en een meid in je bed? Sinds wanneer ben jij gestopt met fobisch doen?" Solance verstarde, haar ogen groot van angst.
"Ja dude, wat is er zoal gebeurd vannacht?" Wat? Dacht ie nou serieus, dat zij.. en hij... Ze bloosde, haar ogen vlogen naar haar handen toe die ze angstig in elkaar gedraaid had.
Riot reageerde kwaad met een; "Fuck off." Riot ging het bed uit en Solance trok de dekens angstvallig over zich heen terwijl ze de jongens in de gaten hield. Haar ogen waren zo groot als schotels, van angst, niet zeker wetend wat die jongens hier wilden. Het liefst had ze dat ze opdonderden en nooit meer terug kwamen.
"Gozer, wat heb je? Je ziet eruit alsof iemand je afgetuigd heeft." Solance siste. Het klonk neerbuigend, alsof Riot slecht bezig was. Ze kreeg een boze frons op haar gezicht. Haar blik gleed even naar Riot, die zelf net zo slecht tegen die opmerking leek te kunnen als zij.
"Hoe is het eigenlijk zo gekomen, Riot, een chick in je bed? Als iemand niet verleidelijk is... Zij is trouwens ook niet echt een model of zo, meer een skelet." Haar blik vloog naar diegene die dit had gezegd. Zij vloog het bed uit, snelde naar haar broekzak toe en trok haar zakmes.
"Bek houden, klojo," siste ze zachtjes. "Ik mag er dan als een skelet uit zien, ik heb meer inhoud dan jou." Haar ogen vlamden en ze wist dat ze het niet erg zou vinden als ze haar mes in zijn lichaam zou steken. Ze zou het haast bevredigend vinden.
"Waag het niet haar te beledigen," snauwde Riot. Solance was niet verbaasd dat hij haar verdedigde, maar het deed wel een golf van warmte in haar oplaaien. Riot verdedigde haar, zo zou het altijd zijn. Maar ze was niet geheel van hem afhankelijk. Ze wist inmiddels heus wel hoe ze een mes moest hanteren.
"Ze is prachtig, als je dat niet ziet weet jij niet wat mooi is." Solance bloosde en sloeg haar ogen kort neer. Ze was en bleef gevoelig voor dit soort opmerkingen van Riot. Toen keek ze weer strak naar de jongens, haar lichaam stond strak en haar gezicht stond zo emotieloos als het maar kon. Ze had wat afgekeken van Riot, maar zou hem nooit kunnen evenaren.
"En doe ons nu een lol en rot op." Misschien was het iets in zijn stem, misschien was het wel totaal iets anders, maar de jongens gehoorzaamden inderdaad naar wat hij zei. Solance kon zich niet tot nauwelijks voorstellen dat ze bang voor háár waren. Het zou wel cool zijn als ze dat wel waren.
"Sorry voor dat tuig. Ik hoop dat ze je niet hebben gekwetst," zei hij zacht. Solance bloosde, die opmerking over dat ze lelijk was, een skelet, had haar wel degelijk zeer gedaan. Het stak. Het stak behoorlijk. Maar ze wou dat niet aan Riot vertellen, dat was haar..
"Ja..." fluisterde ze zachtjes. "Best wel, eigenlijk..." Ze wou niet eerlijk zijn, maar ze kon niet liegen. Niet tegen Riot.
Haar blik gleed terug naar Riot, die zijn trui aan het aantrekken was. Ze besloot hetzelfde te doen, waarschijnlijk was het buiten het bed zometeen een stuk kouder en echt veel vet had ze niet meer om haar lichaam zitten om haar warm te houden.
"Zal ik ontbijt maken?" Ze keek hem even onthutst aan. Ontbijt. Eten in zijn buurt. Onmogelijk. Hooguit wat komkommer.
"Eh," begon ze. "Heb je wat komkommer? Dat wil nog wel volstaan." Ze was niet bepaald van plan om iets anders te eten. Eten was nog steeds haar vijand en ze zou het zichzelf niet kunnen vergeven als ze aan zou komen.

Het had haar gekwetst. Zíj hadden Sólance gekwetst. Riot had hun rotopmerkingen richting hem nog wel kunnen verdragen, voornamelijk omdat het mes dat Solance opeens vast had gehouden hem nogal van zijn stuk had gebracht, maar dit had zonder meer zijn woede gewekt en hij voelde de vertrouwde kwaadheid door zijn lichaam gaan. Klootzakken. Hij slikte. Zijn woede werd nog eens versterkt door de manier waarop de twee hun entree hadden gemaakt. Hoe lang hadden ze staan kijken? Godverdomme. Riot keek naar Solance, die ook een trui aantrok. Hij betrapte zich erop dat hij de gedachte dat die trui nu naar haar zou gaan ruiken helemaal niet onprettig vond. Even was hij weer nerveus; het was hem nu wel duidelijk dat hij meer voor haar voelde dan voor een gewone goede vriendin, en het beangstigde hem hoeveel invloed het op hem had. Hij was anders in haar buurt. Bij vreemden was hij afstandelijk, hard, bot en direct, bij haar was hij voorzichtig, overanalyseerde hij de meeste dingen die hij zei of deed en lukte het hem minder en minder om zijn verdediging hoog te houden. En toch zofrgde iets in hem ervoor dat hij dat allemaal wel prima vond. Het waren gevoelens waartegen hij zich niet alleen niet kon, maar eigenlijk ook niet wilde verzetten en voor iemand die gewend was zich nergens aan te onderwerpen was dat vreselijk verwarrend.
Hij schrok van haar blik toe hij voorstelde ontbij te maken. Dat was hij vergeten; eten was een probleem voor haar. Hij slikte. Het deed zeer dat ze doelbewust zo weinig at, maar hij had geen idee wat hij in godsnaam anders kon doen dan haar in ieder geval íets te laten eten, al was het maar dat beetje komkommer waar ze om vroeg.
Een beetje stijf - zijn lichaam liet duidelijk merken niet blij te zijn met de vernedering van gisteren - verliet hij de kamer. Hij besloot later op de dag maar te gaan douchen; voor hem maakte het al niet zo gek veel verschil meer en ze moesten hier zuinig zijn met water, dus eigenlijk douchten ze hier geen van allen vaker dan absoluut noodzakelijk. Hij liep de trap af, de woonkamer in. Een van zijn huisgenoten, degene die Solance had gekwetst keek op.
"Hoe is dat nou, een skelet neuken?"
Er knapte iets bij de sneeuwblonde jongen. In Twee stappen was hij bij de jongen en drukte hij hem tegen de muur. Die twee konden het nooit laten hem te sarren, iets waar ze keer op keer weer spijt van hadden. Ze leerden nooit. Zijn vuist trof te jongen vol tegen diens kaak.
"Je hebt m'n vriendin gekwetst," snauwde Riot. Misschien zouden ze een gewone jongen onder gewone omstandigheden hebben uitgelachen. Riot kenden ze echter langer dan vandaag.
"Dude, rustig!" riep de tweede geschrokken en hij haastte zich naar hen toe. Kwaad liet Riot de jongen los, om hem vervolgens minachtend de rug toe te keren. In de keuken pakte hij voor zichzelf een stapel boterhammen - hij was te lui voor beleg vasndaag - en voor Solance sneed hij op een plankje een stuk of tien, twaalf plakken komkommer. Hij had geen idee hoeveel ze ervan zou eten, maar hij kon alleen maar hopen dat het meer zou zijn dan een paar plakjes. Even kwam het idiote idee in hem op om ze in een hartje te leggen en hij deinsde verward achteruit. What the fucking hell?! Sinds wanneer dacht híj aan dat soort kleffe, cheesy shit? Good God.. Hij deed de plakjes in een plastic bakje en zette dat op een dienblad, waar hij de boterhammen naast dumpte. Hij schonk twee glazen water in en liep met het geheel voorzichtig terug naar boven. Hij liep terug de kamer in en zette het dienblad neer. Hij was totaal niet gewend aan lopen met dat soort dingen, dus de glazen waren minder vol dan eerst. Hij pakte het bakje komkommer en reikte het Solance aan.
"Hier.. Ik hoop dat het genoeg is en zo.." mompelde hij. Hij vond het nog altijd lastig; wist hij veel hoe een goed vriendje hoorde te zijn. Hij had het gevoel dit meisje enorm tekort te doen daardoor, maar zei het niet; wat had zij eraan als hij onzeker ging lopen doen? Straks maakte hij er een gewoonte van, onzeker doen. Dat zou fucking lame zijn.
"Heb trouwens ook nog even met die twee gepraat. Ze begrijpen nu wat beter dat ze hun bek tegen je moeten houden," voegde hij er nuchter aantoe, terwijl hij een boterham dubbelvouwde en er een hap van nam. Het was oud brood, maar nog prima te eten; er zat geen schimmel aan. Godzijdank was die komkommer vers; hij kon voor haar niet met oud voedsel aan komen zetten.
In stilte at hij de boterham op, om daarna zijn glas leeg te drinken. Er schoot hem toen iets te binnen.
"Solance?" begon hij, met een uitgestreken gelaat. "Je zei gisteravond iets over bezorgde ouders. Moet je ze niet even laten weten dat ze zich nergens druk over hoeven te maken omdat je bij je vriendje in een bed hebt geslapen?" vroeg hij toen zo onschuldig mogelijk en even krulden zijn mondhoeken om. Ook hij kon wel speels en vrolijk zijn, er waren alleen gewoon heel erg weinig mensen die dat mee mochten maken.

Ze nam dankbaar de komkommers aan. Ja, ze wou ook helemaal niet eten, maar haar lichaam snakte nu om iets. En in komkommers zaten niet tot nauwelijks calorieën. Zijn opmerking over haar ouders toverde een grijns op haar gezicht.
"Eh, nou..." Ze wou net zoiets gevats ervan maken maar het enige wat ze eruit kon persen was;
"Ze zijn er dan gelijk heilig van overtuigd dat ik zwanger ben." Ze knabbelde wat op een komkommerschijfje en voelde direct een schuldgevoel door haar hele lichaam. Haar lichaam mocht dan snakken naar voedsel, ondertussen leek het het ook af te stoten. Met een moeilijk gezicht werkte ze twee plakjes naar binnen en hield er toen mee op. Ze kon zich al lang niet meer herinneren wanneer het voor het laatst gemakkelijk was geweest om iets te eten.
Ze keek naar Riot, die zelf wel gewoon gemakkelijk zijn brood op at. Hoe zou dat zijn, als eten geen vijand was, maar gewoon een noodzaak om te overleven? Hoe zou het sowieso zijn als het een noodzaak was om te leven en niet gewoon een van de bijkomstigheden van het leven? Solance wist het niet. Het enige wat ze wel wist is dat ze nu hier met hem was en dat ze zich zowaar gelukkig voelde. Hij was aardig tegen haar, lief zelfs. Hij verdedigde haar, zorgde voor haar.
Haar wangen kleurden rood en een glimlach lag rond haar lippen. Een gedachte kwam weer bij haar op, dezelfde als gisteren.
“Riot…” begon ze aarzelend. “Zou ik misschien gewoon bij je in mogen trekken? Verder reizen als jij verder gaat? Ik… kan me geen leven meer zonder je voorstellen. Ik weet niet of mijn ouders er blij mee zouden zijn, maar ik hou van je.” Voor haar was het genoeg. Goed genoeg. Zij hield van Riot en dat was voor haar de reden dat ze bij hem kon wonen. Ze wist haast zeker dat hoe hij ook zou zijn op langere termijn, dat ze het nog steeds oké zou vinden.
Haar blik ging weer naar Riot, ze wou niet smeken, ze wou niet bedelen, maar er zat een danige urgentie in haar vraag. Stel dat Riot weg zou gaan, stel dat Riot besloot om verder te reizen dan HorseHome, dan moest ze wel mee. Maar hij moest ook weten dat, ookal zou ze bij hem wonen, ze gewoon hun eigen gang konden gaan.
“Zou je dat willen, Riot? Zou ik dat mogen?” Ze bloosde, maar had nog steeds die glimlach op haar lippen. Het zou haar ronduit geweldig lijken als ze bij hem in kon trekken, vierentwintig uur per week zou weten dat hij oké was. Het zou er misschien soms gevaarlijk aan toe gaan omdat Riot behoorlijk wat aan vijanden had gemaakt, maar misschien minder gevaarlijk dan wanneer ze alleen was. Wanneer Solance alleen was, konden er zoveel meer dingen fout gaan dan enkel een simpel gevechtje. Het gevecht in haarzelf was tien malen groter dan het gevecht dat Riot had met mensen. Althans, zo’n vermoede had ze. Aan het gevecht met Riot kon een einde gemaakt worden, aan het gevecht in Solance zelf niet.
Ze zat weer op het bed en trok haar benen weer naar zichzelf toe. Ze zou zich zo moeten aankleden, want rondlopen in niets meer dan een tshirt, sweater en boxer van Riot, nou… Niet dat ze zich ongemakkelijk voelde bij Riot, alsof zij en Riot al aan meer toe waren… maar straks zouden die jongens weer terugkomen. Ja, Riot had gezegd dat hij ze duidelijk had gemaakt dat…
De deur vloog open en een verhit meisje met felrode haren keek loeikwaard in de richting van Riot. Solance bekeek haar met grote ogen. Wie was zij en waarom kwam zij zo abrupt binnen?
“Dit kán je niet menen, Riot,” siste het meisje met afkeer. “Hoe kún je dit doen? Je bent levensgevaarlijk, straks verlies je je zelfbeheersing!” Haar blik gleed naar Solance die stug terugstaarde. Wat dacht het meisje wel niet? Dat ze zomaar binnen kon komen?
“Alles goed?” vroeg ze nu aan Solance. Ze liep snel de kamer binnen en pakte Solance haar pols vast. Solance schreeuwde het uit, precies op de plek waar ze zichzelf gister had gesneden.
“Blijf van me af, blijf van me af!” gilde Solance hysterisch. “Riot doet me niets, ga weg, ga weg!” Solance raakte in paniek toen de greep verstevigde en toen er nog een andere hand bij kwam.
“Riot is niet veilig,” siste het meisje hevig.
“Laat me, laat me, laat me!” Solance kronkelde hevig, in haar ogen stonden tranen. “Laat me nou met rust,” jammerde ze. Riot zou haar nooit wat doen, echt niet.
“Ik vertrouw Riot niet, meis. Je kent zijn verhalen niet, weet zijn strafgeschiedenis niet.” Het meisje had een arrogante blik op haar gezicht. “Jij weet niet hoeveel moorden hij heeft gepleegd of hoeveel mensen hij overvallen heeft.”
“BOEIT ME NIET!” brulde Solance. “Laat me godverdomme met rust!” Ze probeerde het meisje van zich af te schoppen maar deze trok harder dat Solance met een bonk van het bed af viel. Dat deed verdomd veel zeer. Een rode waas verscheen voor haar ogen.
“Nou ga je te ver.” Solance keek het meisje zodanig aan dat ze niet helemaal zeker wist wat ze moest doen. Van die twijfel maakte Solance gebruik door zichzelf los te trekken, wat een nieuwe golf van pijn veroorzaakte. “Shit,” mompelde ze zachtjes toen ze voelde hoe haar wond weer begon te bloeden.
“Meisje, alsjeblieft,” het roodharige kind ging op een andere manier door met haar om te kopen. Behalve dat Solance haar wond bloedde, was ze vooral laaiend omdat het mens háár Riot naar beneden probeerde te halen. Ze gaf het meisje zonder aarzelen zo’n harde duw dat ze op de grond viel.
”Maar ik probeer je te helpen,” smeekte ze. Haar gezicht was vertrokken van de pijn.
“Als ik geholpen wil worden dan zou ik mijn therapie goed navolgen,” siste Solance woedend. Ze schopte het kind flink tegen haar been en hoorde tevreden hoe ze gilde. Dat was wel genoeg. Althans, voor Solance was het genoeg. Ze was niet echt een agressief type en omdat Solance maar een keer gegild had, hoefde dit meisje ook maar een keer te gillen. Het meisje strompelde huilend de kamer uit en gooide de deur achter zich dicht. Solance liet zich weer op het bed vallen, trok de mouw van haar sweater omhoog en keek naar de snijwond waar helderrood bloed uit ophelde.
“Shit,” mompelde ze. Ze stond op van het bed en trok de sweater heel voorzichtig uit zodat er zo min mogelijk bloed op zou belanden. Helaas werd daarbij haar shirt ook over haar hoofd getrokken. Doordat ze te druk bezig was met haar pols dichtknijpen, realiseerde ze het zich pas later.
“Oeps.” Haar gezicht stond strak en ze hoopte dat de blos uit zou blijven, maar uiteraard. Nog voordat ze ‘blos’ had gedacht, steeg hij al op. Haar wangen gloeiden. Zo snel ze kon haalde ze het tshirt uit de sweater en trok hem weer aan. Nu kwam er alsnog bloed op.
“Damn it.” Ze liet een zucht horen en ging toen maar weer op het bed zitten, haar pols hevig dichtknijpend en hopend dat niet alles onder het bloed kwam te zitten. “Sorry dat ik zoveel overlast veroorzaak, Riot.” Ze keek even met een pijnlijke blik van besef naar hem. De ‘pijn’ van haar pols was niet de reden van haar blik. “Misschien kan ik maar beter niet bij je wonen, hoe graag ik dat ook zou willen.” Een traan rolde langs haar wang en ze vervloekte het meisje die haar goede humeur had verpest. Ze was hier met Riot, maar elke keer bleven er mensen binnenstromen die vervelend bleven doen. Het werd Solance te veel. Het liefste begroef ze haar gezicht snikkend in Riot’s tshirt, maar ze beet nu zodanig hard op haar lippen dat ze bloed proefde en geen huilbui kreeg. Al zat ie er hoogst waarschijnlijk wel aan te komen.

“Zou je dat willen, Riot? Zou ik dat mogen?”
Zoals ze hem aankeek, blossen op haar wangen, die glimlach.. Hij zou haar zo wel naar zich toe willen trekken en haal vol op haar lippen zoenen, maar zijn zelfbehoud weerhield hem daar zoals gebruikelijk van en zorgde dat zijn reactie hierop er een heel stuk gematigder uit kwam.
"Van mij mag je," zei hij met een klein grijns, een wat serieuzere versie van de grijns die op zijn gezicht had gestaan toen ze had vertelt dat haar ouders zouden hebben gedacht dat ze minimaal zwanger was als ze vertelde dat ze bij hem in bed had geslapen. Er trok een aangenaam, tintelend gevoel door zijn buik bij de herinnering van haar lijf tegen het zijne, haar vingers die door zijn haren gingen en haar lippen op die van hem. Hij slikte, dwong zichzelf terug te gaan naar het heden. Die momenten kon hij wel van nagenieten als ze er niet bij was en ze het enige waren wat hij dan van haar bij zich droeg.
"Dan regelen we binnenkort wel even een bed voor je," vervolgde hij, nu met een serieus gezicht, omdat dit wel zaken waren die dan goed en serieus geregeld dienden te worden. Hij voelde zich een beetje warm van binnen worden. Aan de ene kant was dit een gedachte die hem onzeker maakte, omdat hij dan zo dicht bij haar zou zijn dat hij geen enkele afstand meer kon bewaren die hem altijd op zijn gemak stelde. Maar aan de andere kant. Wílde hij bij haar die afstand wel? Normaal gesproken wilde hij niemand te dicht bij zich hebben, zowel fysiek als geestelijk, maar bij Solance lagen de dingen anders. Haar wilde hij wel dicht bij zich hebben. Daar kwam dan óók nog bij, dat het hoog tijd werd dat hij zijn demonen once and for all de deur wees, en intimiteit toestaan hoorde daar bij. Zijn hart maakte een klein sprongetje en hij voelde zich stomverbaasd, verbaasd dat hij hier gewoon zo ok mee was, dat hij het allemaal wel prima vond.
Hij wilde even alsnog zijn armen om het meisje heen slaan en haar kussen, ookal zat ze dan nu op het bed, toen de deur openvloog en Tila binnenkwam. Ze leek furieus. Riot fronste.
“Dit kán je niet menen, Riot, hoe kún je dit doen? Je bent levensgevaarlijk, straks verlies je je zelfbeheersing!”
Riot was te zeer overdonderd door de felle woorden dat hij niet meteen een reactie klaar had, al vlamde de woede wel direct in hem op. Ja, hij had slechte dingen gedaan en ja hij was ver van een goed mens, godverdomme, dat wist hij ook wel, maar hij zou Solance nooit wat aandoen. Het was waar dat hij twee moorden op zijn geweten had maar.. dat lag ingewikkeld en hij zou Solance nooit..
Hij balde zijn vuisten en wilde reageren, toen Tila zich tot Solance wendde, die Godzijdank hier niet in meeging, al leek ze wel behoorlijk in paniek te raken. Riot's woede steeg verder. Hoe durfde die vuile trut; een beetje Solance op stang jagen. Een diepe grom welde op uit Riot's keel en de ogen van het roodharige meisje flitsten een seconde zijn kant op, waarna ze zich weer tot Solance richtte.
“Riot is niet veilig,” Tila's beide handen waren nu om Solance pols geklemd en het was dat Riot wist dat ze Solance per ongeluk mee zou sleuren als hij haar nu wegsloeg; anders lag die trut nu al aan de andere kant van de kamer. Riot voelde zich woedend, voor lul gezet en vernederd, maar wat hem het meeste kwaad maakte was hoe Tila tegen Solance deed.
“Laat me, laat me, laat me!” Solance kronkelde hevig, in haar ogen stonden tranen. “Laat me nou met rust,”
Hoorde ze godverdomme niet dat Solance dit niet wilde?
“Ik vertrouw Riot niet, meis. Je kent zijn verhalen niet, weet zijn strafgeschiedenis niet. Jij weet niet hoeveel moorden hij heeft gepleegd of hoeveel mensen hij overvallen heeft.”
Nu verstijfde Riot volledig en hij trok wit weg. Hij had nooit, NOOIT iemand overvallen, ging het verontwaardigd door hem heen, maar dat was niet wat hem had doen bevriezen; ze had openlijk genoemd dat hij moorden had gepleegd. Goed, een keer was een ongeluk geweest en de tweede pure zelfverdediging, maar het ging erom dat Solance nu wist.. Hij slikte en paniek flitste in zijn ogen.
Ijskoud van binnen volgde hij het gebeuren, om zich opgelucht te voelen toen Solance Tila uiteindelijk tegen de grond duwde; een minuut later en hij was geëxplodeerd en had het zelf gedaan, zonder aarzelen.
“Sorry dat ik zoveel overlast veroorzaak, Riot.”
Het waren die woorden die er uiteindelijk, na Tila's vertrek voor zorgden dat hij weer terug kwam in de realiteit. Hij zag een traan over Solance wang en zijn maag trok samen.
“Misschien kan ik maar beter niet bij je wonen, hoe graag ik dat ook zou willen.”
"Nee!" zei Riot snel. Zijn stem was hees. Hij was verward, vernederd en wist zich geen raad met zijn gevoelens, maar wat hij wel wist, was dat hij haar niet ging laten gaan.
"We lossen het wel op, echt waar," zei hij gekweld. Ditmaal hield hij zich niet langer in. Zonder aarzelen trok hij haar omhoog, van het bed af en tegen zich aan, waarna hij zijn lippen op de hare drukte en zijn ogen sloot. Hoewel het was bedoeld om haar gerust te stellen, kon hij simpelweg niet anders dan toegeven aan het gevoel dat door zijn lijf schoot, dat het gevoel gaf alsof er iets in zijn binnenste kon exploderen. Hij had nooit gedacht dat het zo heerlijk kon zijn, op deze manier met iemand samen zijn, had nooit gedacht dat iemand een verlangen als dit in hem los kon maken. Al die jaren had hij zichzelf dit ferm onthouden, zich niet toegestaan toe te geven aan liefde, maar nu kon hij zichzelf gewoon niet meer tegenhouden.
Hij moest zichzelf dwingen haar weer los te laten. Het was vermoedelijk hun langste kus tot dusver, al had hij van Riot nog veel langer mogen duren. Hij keek haar aan. Zijn ademhaling was iets sneller gegaan en zijn hartslag draaide overuren.
"Trek je niets van haar aan," wist hij schor uit te brengen. "Blijf bij me."
Die drie woorden. Ze bezegelden het voor hem; hij wilde haar definitief bij zich hebben. Hij was geen makkelijk vriendje en zijn issues zouden het nog wel moeilijk maken, maar daar zou hij zich wel overheen werken; hij zou sterk zijn, zijn demonen terug de hel in trappen. Voor haar.
Op dat moment hoorde hij iemand zacht vloeken en hij keek op. Tila stond in de deuropening. Gezicht betraand en kwaad. Ze had het niet alleen gehoord, maar vermoedelijk ook gezien. Riot vloekte.
"Rot op."
"Jíj hoort geen vriendin te hebben!"
"Ik waarschuw nog één keer. Rot. Op."
"Ugh, jullie zijn allebei knettergek!" Tila verdween. Riot keek weer naar Solance. Toen herinnerde hij zich haar bloedende pols weer. Deze pakte hij voorzichtig maar zonder meer resoluut beet.
"Daar moet wat aan gebeuren. Ik laat je niet gewond rondlopen," zei hij vastbesloten. Misschien wilde ze er zelf niets aan doen, hij wel. Hij kon er niet tegen haar te zien bloeden.

Zijn reactie verbaasde haar. Niet? Wou hij haar alsnog hier hebben? Zij, de Solance.. In haar ogen stond de verbazing te lezen, maar die verbazing was niets, maar dan ook niets vergeleken bij haar verbazing toen hij haar zoende. Wat hij daarvoor gezegd had, was haar totaal ontgaan, had haar hersenen niet eens weten te bereiken.
Haar reactie op zijn zoen verbaasde haar voor een kort gedeelte. Dat ze zo hevig zou reageren, was ze op voorbereid geweest, maar dat haar zintuigen haast uit leken geschakeld te worden en dat haar lichaam als vanzelf naar Riot toe boog... Ze had nergens controle meer over. Haar lichaam brulde om meer, snakte om meer, het was een soort honger die waarschijnlijk nooit volledig gestild zou kunnen worden.
Haar armen lagen om zijn rug, haar vingers vlogen van hot naar her, om elk stukje huid maar te kunnen voelen. In dit geval stukje stof, haar onderbewustzijnde was zich er maar al te bewust van wat zijn reactie erop zou zijn. En die reactie was niet...
Bwaah, zwartheid! Solance snakte naar adem toen hij haar los liet. Ze had het niet willen vragen, had hem niet willen wegduwen, wat dan ook, maar uit pure.. onhandigheid was ze vergeten adem te halen. Een lach krulde haar lippen, sterren schitterden in haar ogen en de woorden;
"Trek je niets van haar aan, blijf bij me," maakte dat ze niets anders kon doen dan haar hoofd op zijn schouder te laten rusten en te fluisteren;
"Ik hou van je, Riot Masquerade." Ze kon het niet aan om hem wel tegen zich aan te voelen, maar niet zijn gezicht te kunnen zien, dus ging ze weer zo zitten dat ze weer in zijn ogen kon kijken. Haar vingers streken als vanzelf over zijn kaaklijn, vervolgens over zijn volle lippen die zojuist de hare helemaal in vuur en vlam hadden gezet en daarna naar zijn neus die niet helemaal recht meer stond. Meerdere breuken? Het zou Solance niets verbazen. En ondanks dat was het de mooiste neus die ze ooit had gezien. Kort drukte ze haar lippen erop en liet toen een lachje horen. Zo'n meisjesachtig gegiechel wat ze zo erg verafschuwde als ze wel eens in het bos was. Verstopt, natuurlijk, onzichtbaar voor de buitenwereld.
Stelletjes die hand in hand liepen, meisjes die hun jongen een kusje gaven en giechelde, ze had het nooit begrepen. Maar nu... er leek iets te zijn omgegaan. Een soort oergevoel.
Een vloek van een buitenstaander, van dezelfde stem als het roodharige meisje van daarnet, deed haar opkijken. Waarom wist die stomme griet háár fijne gevoel te verpesten? Ze keek weer in de ogen van Riot, om het gevoel terug te halen, maar het ging niet. Gefrustreerd gromde ze. Waarom begrepen mensen het niet als ze totaal ongewenst waren?
"Rot op." Ze grijnsde, een woeste grijns die ze vooral had als ze in gevecht met iemand was en ze zelf een rake opmerking maakte.
"Jíj hoort geen vriendin te hebben!" Hij hoort geen vriendin te hebben? Wat? Solance had echt te veel mazzel met hem als vriendje. Dat besefte ze zelf dat ze dat had, maar dat Riot geen vriendin hoorde te hebben? Wat zeurde die griet nou over Riots geschiedenis? Het ging er toch om hoe hij tegen háár was? Had ze het zelf niet immers gezien dat hij heel goed voor haar was? Stomme, stomme arrogante sloerie.
"Ik waarschuw nog één keer. Rot. Op."
"Ugh, jullie zijn allebei knettergek!" Dat kon Solance niet ontkennen. Ja, ze was knettergek. Het kon lekker cliché klinken, maar wel op Riot. Ze was knettergek op Riot. En knettergek van zichzelf. Jezelf verwonden bracht niet enkel lichamelijke littekens met zich mee, maar veroorzaakte ook een hele hoop psychische ongein. Het was eigenlijk iets waar je maar beter niet aan kon beginnen. Je kon er zo een hele tijd vanaf zijn, tot er iets mis ging en je even behoefte had aan de pijn, en daar ging het weer mis. Het fleurde je niet op, het kalmeerde je helemaal niet, het was een grote shitboel.
"Daar moet wat aan gebeuren. Ik laat je niet gewond rondlopen." Riot leidde haar aandacht af van de laatste opmerking van het roodharige meisje. Waar had.. Oh, haar pols. Natuurlijk.
Ze verstijfde, ze wou niet dat ze verbonden werd. Aan de andere kant, het liet wel zien dat Riot echt om haar gaf. En gaf zij niet net zoveel om hem? Zij wou ook zijn verwondingen verbinden, dan mocht hij het ook bij haar doen. Een ruil, een... Dat kon ze er van maken! Het klonk misschien heel gemeen, maar dan zou zij hem ook mogen verbinden in het vervolg.
Dat besef drong zodanig bij haar naar binnen dat het op haar gezicht te lezen moest zijn. Ze legde haar magere hand weer op zijn wang en keek hem diep in zijn lichtblauwe ogen.
"Enkel en alleen als je me beloofd dat ik het in het vervolg ook bij jou mag doen. Dan mag jij al mijn verwondingen verbinden." Ze doelde op haar lichamelijke wonden, maar ze wist dat hij ook haar psychische wonden zou kunnen verbinden, met wat tijd. Ze zou nooit meer dezelfde worden, ze zou nooit meer 'makkelijk en normaal' worden, ze zou altijd een vreemde eend in de bijt blijven, maar aan de andere kant. Ze had het ervoor over. Ze wou niet meer terug. Als zij niet Solance was, zou ze niet bij Riot kunnen zijn.
Voordat hij op kon staan, legde ze haar andere hand op zijn andere wang, bewoog zich naar voren, sloot haar ogen en raakte half van de wereld toen haar lippen de zijne weer raakte. Haar lippen gleden van zijn lippen af - vroeger had ze ook nooit binnen de lijntjes kunnen kleuren, zoenen idem xD - naar zijn kaaklijn. Ruw van de stoppels. Tuurlijk, Riot was wel een man. Ze bedrukte zijn hals met duizenden kusjes en...
"This seems vaguely erotic." Solance ging geschrokken van Riot zitten en keek naar de man die nu in de deuropening stond.
"Stoor je niet aan mij, ik ben hier nog wel even, ik heb het hierzo wel naar mijn zin." Een lange, Italiaanse maffiabaas, althans dat vond Solance, kwam de kamer inzetten. Alsof hij in zijn eigen huis was. Precies die kleding droeg hij ook, lekker makkelijk, lekker normaal. De man ging op de stoel zitten en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Solance en Riot. Solance had een kleur gekregen van hier tot Tokio en wist niet waar ze het hebben moest. Het liefst was ze dichter tegen Riot aangekropen, maar ze voelde zich betrapt. Dus schoof ze iets van zich af en klemde haar armen om zichzelf heen. Elke opmerking die de man zou maken, zou haar waarschijnlijk verkeerd vallen. Ze voelde zich nu kwetsbaar en haatte het dat juist deze man hier binnen was gekomen. Toch had de man niets vijandigs over zich en had hij absoluut niets tegen Riot. Ontspannen deed ze niet. Met haar ogen die groter eruit zagen door haar magere gezicht bekeek ze de man zonder de aandacht op zichzelf te vestigen.

"Enkel en alleen als je me beloofd dat ik het in het vervolg ook bij jou mag doen. Dan mag jij al mijn verwondingen verbinden."
Hij hield even zijn adem in. Hij was de kleine interruptie van Tila weer vergeten en slikte. Ja, dat was wel eerlijk, als hij daarin instemde, maar het maakte hem ook nerveus. Toestemmen was haar toestemming geven hem aan te raken als hij weerloos was, want dat was een situatie die in zijn wereld lang niet ondenkbaar was. Hij zou echt nog wel eens een meerderheid tegenkomen en compleet afgetuigd worden; daar ontkwam je niet aan met bendes; ruzie met een was ruzie met iedereen.
En toch.. Die pols. Daar moest echt iets aan worden gedaan. Hij keek haar aan.
"Dat beloof ik," zei hij kordaat.
Vervolgens raakte Solance hand zijn wang, en niet veel later raakten haar lippen die van hem. Hij voelde een golf van genot door zich heen trekken en zijn buikspieren spanden zich onwillekeurig een moment aan. Hij wilde de kus laten duren, maar haar lippen gleden van de zijne, waarna hij ze op zijn kin voelde. Hij stond een moment lang volledig bewegingloos.
Vervolgens voelde hij haar lippen in zijn hals. Hij sloot zijn ogen en deed onbewust zijn hoofd een klein stukje achterover. Hij probeerde zich, out of nowhere, opnieuw te verzetten tegen wat hem overspoelde, maar het was zinloos; het voelde gewoon te ok, te veilig bij Solance en wat ze nu deed.. te aangenaam. Een zachte kreun verliet zijn lippen; hij had zich in willen houden, maar het ging gewoonweg niet. Hij gaf zich over aan zijn gevoelens; hij was bij Solance, wat kon er misgaan?
Zijn vingers gingen door Solance haar. Hoe heerlijk hij dit ook vond, hij wilde meer; hij wilde haar lippen weer op die van hem voelen, daar verlangde hij onderbewust naar.
Nog steeds voelde hij de kusjes in zijn nek en opnieuw kreunde hij zacht toen opeens-
"This seems vaguely erotic."
Die stem. Riot keek op. Hij wist niet of hij moest grijnzen, kwaad moest zijn of zich ongerust moest voelen; daar stond de man die hem vaker uit de brand had geholpen dan hij ooit had kunnen denken. Iseco. Beroepstroll en parttime misdadiger.
"Stoor je niet aan mij, ik ben hier nog wel even, ik heb het hierzo wel naar mijn zin."
Riot fronste. "Wat doe jij hier?"
"Wat een warm welkom. Ik kom kijken hoe het met je is - goed trouwens, zo te zien - want zo ben ik nou eenmaal," zei Iseco met een droge grinnik.
"Je bent een lul," bromde Riot, al kon hij nooit ècht kwaad op de man worden; Iseco had iets waardoor je hem zijn streken vergaf. Ze hoorden gewoon bij hem, samen met zijn gevatheid en ontspannen manier van doen.
"Nee, Riot, ik hèb er een, dat is iets anders." Iseco hield zijn hoofd schuin. "Sinds wanneer loop jij die van jou eigenlijk achterna? Je klonk net alsof je het maar wat lekker vond wat ze met je deed," grinnikte hij. Riot voelde zijn gezicht warmer worden en hij voelde zich opgelaten, niet in staat de man tegen te spreken. Het was waar. Hij had het heerlijk gevonden, in tegenstelling tot wat hij zichzelf altijd had doen geloven. Maar toch, het was weer typisch Iseco omdat doodleuk te zeggen; niet op de plompverloren manier van iemand die stoer wil doen, maar op de opmerkzame manier van een man wie niets ontging.
Zo ook Solance reactie op hem niet, zag Riot. Aan de manier waarop de man naar het meisje keek, kon de jongen opmaken dat Iseco doorhad dat hij geen geweldige indruk op haar had gemaakt.
"Waar zijn mijn manieren?" Hij liep naar hen toe en stak zijn hand naar haar uit.
"Aangenaam, dame die volgens mij het onmogelijke zojuist heeft volbracht. De naam is Iseco," zei hij op een luchtige, opgewekte toon.
Toch vroeg Riot zich af waarom de man hier echt was. Was het werkelijk belangstelling, of was er iets aan de hand? Iseco was slim, hij was niet iemand die roekeloze, ondoordachte dingen deed. In de naarste situaties hield Iseco zijn hoofd nog koel.
De man was een bijzonder exemplaar; hij scheen enorm veel mee te hebben gemaakt, maar er altijd weer volledig overheen te zijn gekomen; hij was het soort dat een onvermoeibaar optimisme bezat, in combinatie met een gevoel voor humor dat van hem een aimabel persoon maakte.
Riot herinnerde zich dat Chloë de man had gehaat, om de een of andere reden. Niet vreemd; dramatische mensen waren bij hem aan het verkeerde adres, daar ging hij kordaat en zonder omhaal mee om.
Hoewel Riot ergens blij was Iseco weer te zien, had de man ook wel een poosje langer weg mogen blijven; hij had graag nog iets meer tijd alleen met Solance gehad, als hij eerlijk moest zijn.
Iseco ging op het bed zitten en leunde ontspannen achterover.
"Jezus, Riot, hoe slaap jij op die veren? Of moet ik 'jullie' zeggen?"
Hoe wist hij.. Riot schrok, maar bedacht zich al snel dat Iseco waarschijnlijk gewoon een gok had gedaan; Solance in Riot's shirt en zijn boxer; Riot zelf in dito slaapkleren; verward haar. Voor een opmerkzaam man als Iseco was dit vermoedelijk een nog makkelijkere optelsom dan één plus één.
"Waarom ben je hier echt Iseco?" vroeg Riot uiteindelijk. Iseco glimlachte mat.
"You got me boy. Al is even zien hoe het met je is wel een van de drijfveren geweest," zei hij oprecht. Zijn licht getinte gelaat stond nu ernstig.
Riot waardeerde het dat de man er geen punt van maakte dat Solance erbij was en dat hij niet mysterieus ging doen; zo was hij ook niet. Iseco was direct. Vriendelijk, maar hij deed niet aan lange omwegen.
"Het gaat om de groep van Akira. Na zijn dood - waar ik absoluut geen hand in heb gehad omdat ik zoiets nooit zou doen - is er een nieuwe leider opgestaan," vertelde hij kalm. Bij de opmerking over zijn 'onschuld' twinkelden zijn ogen even. Riot grijnsde, ondanks het feit dat de situatie vermoedelijk enigszins onaangenaam zou worden.
"Maar goed, ondanks dat en het feit dat diegene al lang blij is nu macht te hebben, zijn ze wel boos om de vernedering die ze hierdoor hebben geleden. Lang verhaal kort; zeker voor jou en je vriendin is het hier niet langer veilig. Ik weet dat het abrupt en vervelend is Riot, maar jullie moeten hier zo snel mogelijk weg. Ik ben dolblij dat je hier in.. relatief goede gezondheid - heb je je in elkaar laten slaan? - voor me zit, en dat wil ik graag zo houden, ook voor de schone dame naast je."
Hij keek hen beiden aan. Riot slikte. So that was where it was at. Hij haalde diep adem. Veel keus hadden ze niet.
"Waar moeten we heen?" vroeg hij vermoeid.

Solance liet haar adem weer naar buiten toen de man zich op een tamelijke, misschien vreemde manier voorstelde. Alleszins onbeleefd. Zonder een spotje sarcasme.
Bij het woordje 'onmogelijk' was ze om en glimlachte ze warm naar de man. Het speelde mee dat Riot zo luchtig en gemakkelijk met hem om ging, was dat niet het geval geweest, was ze een stuk terughoudender geweest.
"Solance," beantwoordde ze de man. Nu ze zich meer op haar gemak voelde, kroop ze weer in de richtig van Riot, om zich geborgen en veilig te voelen. Dat Iseco erbij was, ach, dat was dan maar zo. Hij had geen kwaad in de zin, dat geloofde Solance niet. Ze volgde de conversatie tussen Riot en Iseco maar met een half oor, tot er opeens een soort verandering van toon in zat. Er was iets gaande, Solance voelde het.
"Sorry, wat?" Solance liet zich nu ook horen. Haar ogen werden groot van angst, maar vooral van bezorgdheid. Toen kreunde ze.
"Kunnen ze hem dan nooit met rust laten?" Geen enkel moment ging haar door het hoofd dat het misschien wel gevaarlijk voor haar kon worden. Elke mogelijke vezel was bezig met plannen aan het bedenken hoe ze Riot hier veilig van kon houden.
"Iseco, je hebt toch wel een plan?" Normaal vertrouwde ze anderen niet zo, maar nu moest ze wel. Die man was niet gekomen als hij zich geen zorgen had gemaakt om Riots veiligheid, daar was ze heilig van overtuigd. Oké, Riot was er al van overtuigd dat Iseco een plan had.. maar...
Solance ging overeind staan en sloeg haar armen om zichzelf heen. Om zich een enigsinds juiste houding te geven, liep ze naar het raam toe en keek ze naar buiten.
"Wat kan ik verwachten?" vroeg ze zich hardop af. Ze wist het niet.
"PATRICK!" Ze schreeuwde het zo plotseling. Ze keek naar Riot, hij moest haar begrijpen. "We kunnen Patrick niet thuis achterlaten, Riot." Haar blik kreeg een gepijnigde uitdrukking. "Zonder Patrick.. nou ja, ik overleef het wel, maar je begrijpt me." Ze bloosde, ze dacht dat ze te veel had gezegd. Ze liep weer naar Riot toe en installeerde zich op zijn schoot.
"Iseco." Het meisje had al haar hoop op hem gericht. "Denk je dat het veilig is om naar mijn huis te gaan, mij de nodige spullen te laten pakken, Patrick mee te nemen en naar.. het nieuwe onderkomen te gaan?" Ze noemde het maar zo. Ze had echt geen beeld bij wat ze nu allemaal kon verwachten.
"No problem. Je weet zeker niet de coördinaten uit je hoofd?" Iseco kreeg een peinzende blik op zijn gezicht. "Maakt ook niet uit, we rijden er zo wel heen." Solance glimlachte opgelucht naar hem, drukte toen een kus op Riots mond en stond van zijn schoot op. Als een razende begon ze haar kleding aan te trekken, zich even niets aantrekkend van het feit dat er twee mannen in de kamer stonden. De ene was Riot en de andere was veel en veel te oud en kwam op haar veel te vriendelijk over om ook maar enige intresse te tonen in haar naakte bovenlijf.
Ze keek even met afgrijzen naar haar buik die voor haar gevoel nog lang niet plat genoeg was, toen deed ze haar BH aan en twijfelde even. Gewoon sweater eroverheen was vast wel goed genoeg, thuis zou ze nog wel wat kleding meenemen. Ze wurmde zichzelf in haar skinny jeans en bekeek toen haar voeten. Oh.. Ze moest wel schoenen hebben en er fatsoenlijk uit zien, anders zouden haar ouders compleet flippen. Sowieso dat ze al gingen flippen.
"Iseco, ben je goed in het geruststellen van ouders?" vroeg ze terwijl ze een borstel door haar wilde bos krullen haalde. "Want mijn ouders zullen freaken als ze doorhebben dat ik bij mijn vriend in ga trekken. Die denken één; dat ik zwanger ben en twéé; dat Riot wat te verbergen heeft." Ze grijnsde even naar Riot, haar vermoedens waren er heus wel, ze had echt wel het idee dat er zo veel was waar ze nog niets van wist. Maar ze wist niet precies wat hij allemaal gedaan had. Het hinderde haar niet.
Met een ferme haal trok ze de borstel door haar krullen, vond dat het nu wel goed genoeg was en ging toen weer bij Riot op schoot zitten.
"We moeten alleen wel opschieten, denk ik zo," begon ze twijfelachtig. Ze had geen zin in die onuitstelbare ontmoeting met haar ouders en ze wist ook niet of er ooit een moment kwam waar ze er minder tegenop zou zien.
Het antwoord zou waarschijnlijk een dikke 'nee' zijn.
Voor nu koesterde ze even het feit dat ze bij Riot op schoot zat, dat ze samen waren, en dat voorlopig alleen de dood ze uit elkaar kon halen.

Riot had uit beleefdheid de andere kant opgekeken toen Solance zich omkleedde, maar kon niet ontkennen dat hij er geen problemen mee had gehad als hij het per ongeluk had gezien.
Toen ze weer bij hem op schoot ging zitten legde hij instinctief zijn armenom haar middel, alsof hij haar op die manier kon beschermen.
Hij dacht aan haar woorden.
Kunnen ze hem dan nooit met rust laten?
Hij sloeg zijn ogen neer; in plaats van naar de muur keek hij naar de grond. Ja.. Waarom konden ze dat eigenlijk niet? Hij wist ook wel dat hij ze een hoop shit had bezorgd, maar ze hadden nu al zo vaak.. En niet alleen hem; Chloë was er ook de dupe van geweest, en zijn nichtje, al was dat lang geleden. Die lui hadden een deel van zijn jeugd van hem afgenomen in een nacht, na daarvoor al met regelmaat hem zijn leven zuur te hebben gemaakt.
Er trok een spiertje bij zijn kaak. En nu weer. Nou ja, Solance zou in ieder geval veilig zijn. Ergens wist hij dat het hem op had moeten vrolijken dat ze ergens samen onder zouden worden gebracht waar ze gewoon tijd met elkaar hadden en zo, maar zijn bitterheid was verdomme gewoon te sterk. Hij was het spuugzat. Het liefst maakte hij dat tuig gewoon eigenhandig af. Zette hijhet ze betaald. Alles. De verminkingen aan zijn lichaam, het mishandelen van een meisje dat hier compleet buiten stond, het neerschieten van de vrouw die als een moeder voor hem was. En bovenal; een van hen was verantwoordelijk voor de dood van zijn nichtje. Hij beet op zijn lip.
Solance' stem deed hem opschrikken uit zijn gedachten.
"Want mijn ouders zullen freaken als ze doorhebben dat ik bij mijn vriend in ga trekken. Die denken één; dat ik zwanger ben en twéé; dat Riot wat te verbergen heeft."
Iseco schoot in de lach. "Nee joh, Riot iets te verbergen? Die jongen heeft een brandschoon geweten. Ik ben er jaloers op," grinnikte de man opgewekt. Riot zuchtte.
"Zo kan hij wel weer Iseco, Tila kwam het er net ook al inwrijven."
"Aha. Geen idee wie Tila is, maar ik leef met je mee jongen," zei Iseco onverschillig. Hij richtte zich weer tot Solance.
"Maar ik praat wel met je ouders. Ik speel wel open kaart met ze, omdat ze het recht nou eenmaal hebben om dit te weten, maar het gaat wel goed komen. We hebben hun toestemming niet nodig, want legaal is dat hele bende-gedoe in the first place toch al niet," zei hij nuchter.
Riot egreep wat de man bedoelde; als Solance toestemde mee te gaan was het wat Iseco betrof rond, ouders of geen ouders. De man was ook niet snel onder de indruk van boze volwassenen - of niet-volwassenen for that matter - dus het zou inderdaad wel goed komen.
Iseco keek hem aan.
"Ik denk dat het handiger is als jij hier blijft. Inpakken and all," zei hij kalm. Riot knikte. Bij ieder ander had hij geweigerd Solance zomaar mee te laten gaan, maar Iseco was betrouwbaar en zou haar niets doen. En als iemand anders dat probeerde.. Waarschijnlijk werd het geen aangenaam gezicht, maar Solance zou veilig zijn. Iseco was een prima scherpschutter.
Iseco stond op van het bed en rekte zich uit.
"Kom je?" zei hij luchtig tegen Solance. Riot slikte. Hoezeer hij Iseco ook vertrouwde, hij zag Solance gewoon niet graag bij hem weg gaan. Hij trok haar een moment lang dichter tegen zich aan en kuste haar zacht in haar hals.
"Tot zo," mompelde hij zacht, waarna hij haar met tegenzin losliet zodat ze kon gaan staan. Hij beet op zijn lip. Hij verbaasde zich erover hoe erg hij nu al aan haar gehecht was; sinds het zo ok voelde om haar gewoon te kussen was het alleen maar erger geworden. Hij verzette zich er al niet meer tegen, dat zou immers hypocriet zijn. Hij wílde ook gewoon bij haar zijn. Al wist hij dat het nog heel lang zou duren voor hij haar echt dichtbij kon laten komen; bepaalde dingen lagen bij hem immers nog altijd erg gevoelig. Immers; behalve Iseco en Margaret was er niemand bij wie hij het tolereerde dat hij of zij de huid van zijn bovenlijf aanraakte en zelfs bij die twee werd hij er nog erg gespannen van, al had hij inmiddels steeds minder en minder last van flashbacks.
Hij keek de kamer rond. Er was niet zo gek veel dat mee moest; tandenborstel, scheermesding, kleren.. waarschijnlijk was dat het ongeveer wel. Nog wat handdoeken was wellicht ook praktisch en verder.. Hij kwam er nog wel op.

Ze keek even naar Iseco en knikte lichtjes, terwijl ze het liefst bij Riot was blijven hangen. Ze kon hem niet alleen laten, niet nu ze wist dat er iets was wat gevaarlijk voor hun kon worden. Ze keek hem in zijn ogen aan en geloofde dat hij precies hetzelfde dacht. Zeker weten deed ze niet.
Dat hij haar in haar hals kuste, voelde fijn aan en ergens had ze het niet verwacht. Het was onverwacht, als een cadeautje waarvan je wist dat je hem niet zou krijgen omdat het te duur was, maar dat je hem toch kreeg en er dolgelukkig mee was. Misschien een slecht vergelijk. Riot was veel meer dan dat.
Ze legde haar hand even op zijn wang en haar ogen bleven naar de zijne kijken. Of ze ooit genoeg zou krijgen van zijn aanblik, wist ze niet. Haar lippen kuste vluchtig de zijne maar onbewust en zonder dat ze het in eerst instantie van plan was, kuste ze hem langer dan 'nodig'. Het was een afscheidskus, ze wist niet voor hoelang ze Riot zou zien en ergens in haar groeide de angst dat ze hem nooit meer terug zou zien.
"Ik hou van je," verzekerde ze hem vanuit de grond van haar hart. "Alsjeblieft, onthou dat." Ze wou dat ze iets had dat ze aan hem kon geven wat hij voor haar kon bewaren als ze weg was, dat hij een aandenken had voor het geval ze niet meer terug zou komen. Misschien was het onnodig, maar na wat ze tot nu toe al gehoord had, kon er niet veel goeds in het verschiet liggen.
Ze hield zijn blik nog even vast en keek toen weer naar Iseco. Ze wou niet weg van Riot maar wist dat het misschien maar beter was. Ze ging van hem af staan.
"Ik zie je zo," en liep met Iseco de kamer uit. Haast direct wou ze alweer omkeren toen de priemende blikken van Riots huisgenoten haar volgde. Wat was er in hemelsnaam zó boeiend aan háár? Konden ze haar niet met rust laten? Zo vreemd was het overigens niet dat Riot een vriendin had, Riot was geweldig.
Ze haalde opgelucht adem toen ze bij Iseco in de auto zat. Onwillekeurig drukte ze de deur direct op slot en klikte de gordel vast. Misschien kon ze wat meer over Riots verleden te weten komen, iets...
"Iseco," begon Solance aarzelend. "Riot heeft een verleden, is het niet?" Ze wou niet zeuren, niet dweperig klinken, niet smeken, niets. Maar ze moest het weten.
"Wat... waar had die Tila het over? Ze zei iets over.. een strafblad, moorden, van alles." Ze aarzelde. "Ik zou het graag willen weten." Ze frommelde haar handen in elkaar en draaide ze rond en rond.
"Het zou mijn beeld van Riot overigens niet veranderen," besloot ze ook nog te zeggen, misschien zodat Iseco het zou zeggen, misschien zodat hij zich geen zorgen om haar welzijn zou maken. En ze meende het. Het zou haar beeld van Riot niet veranderen, maar misschien enkel wat begrip brengen.
"Ik zou hem misschien zelfs nog beter kunnen begrijpen." Ze keek de man aan die nu zelf op de weg keek. Ze waren redelijk in de buurt van hun huis.
"Hier naar links." Ze namen een korte route, Solance kon namelijk niet wachten tot ze Patrick had en weer bij Riot was. Zonder Patrick.. Het zou ondoenlijk worden.