Rustig stapte Stephano langs de bomen. Het schemerde en vogels zongen hun laatste lied. Af en toe vloog er eentje voor hem langs, waar hij echt niet van schrok. Hij schrok nergens van, waarom zou hij? Kleine beestjes waren eerder bang voor hem, dan hij voor hun. Zijn nek hing naar beneden en iets liet hij zijn hoofd hangen. Er was geknisper was te horen elke keer wanneer hij een hoef neer zette. Dee blaadjes lagen daar maar. Sommige waaiden waaide wat weg door het briesje wat op gekomen was. Het was heerlijk verfrissend. Buiten was het hartstikke broeierig dus hij was zeker blij met het windje. Even stak hij zijn hoofd omhoog en voelde hoe zijn manen even werden opgetild van zijn nek en zachtjes weer werden terug gelegd. Zijn vacht was helemaal nat van het zweet, en het enige wat hij vandaag had gedaan was gestapt. Het kwam echt door het weer. Soms wou hij echt dat hij zijn vacht uit kon doen. Stephano sprak wel eens paarden die in contact waren gekomen met de tweebeners, die zich zelf mensen noemden. Die paarden voelde zich zelf erg stoer, want ze waren zogenaamd ontsnapt en werden nooit meer gevangen. Stephano rolde bij die gedachten even met zijn ogen. Die paarden vertelde dat mensen vreselijk waren. Dat je moest doen wat hun wouden, dat je naar buiten mocht wanneer hun dat besliste en dat je goor droog gras moest eten. Stiekem wenste hij wel eens dat hij bij mensen woonde. Dan wenste hij dat hij een stal had met een airco. Een lekkere grote stal met een goed onderbed een een gat zo dat hij ook mee naar buiten kon kijken. Ja dat leek hem wel wat. Nu liep hij hier te zweten en had hij zijn hele leven niks te doen. Misschien kon hij wel even een kijkje nemen bij de mensen. Dat zou toch geen kwaad kunnen? Met die gedachten werd hij vrolijker en ging hij sneller stappen. Zo snel als hij kon, want hij wou namelijk snel bij de mensen zijn. Na een tijd stappen kwam er eindelijk een einde aan het grote bos, en hij had al mazzel dat hij al bijna bij het einde was. Hij keek zijn ogen uit toen hij allemaal huizen zag. Er zaten mensen op dingen met twee wielen en zo gingen ze vooruit. Toen hij verder liep kwam hij bij een riviertje, en daar over heen liep een bruggetje. Het was ondertussen al donker geworden en lampen verlichtte de brug. Mensen die er aan het lopen waren keken hem heel vreemd aan. Hij schrok enorm toen hij een lawaai achter zich hoorde. Hij zag een auto met rood en blauwe lichten en het lawaai kwam uit de auto. Er stapten twee mensen uit en die kwamen op hem afgerend. Stephano bleef geen tweede seconden staan en rende naar voren. Snel galoppeerde hij langs de mensen en het zweet brak nog een keer uit. Waar moest hij nou naar toe? Op deze manier wou hij zeker niet gevangen worden!
Jeydon
Jeydon