The perfect weather for a drink.

Het knorrende geluid van zijn maag deed hem opstaan uit zijn stoel. Hij klikte de tv uit, gooide zijn donkere rugtas over zijn schouders en sloot de voordeur achter hem dicht. Hij was hier misschien net een week, wonend in een klein appartement aan de rand van de stad, wat het mogelijk maakte om binnen tien minuten in de stad te zijn en dus bij het café. Het was heerlijk weer om eens een terrasje te pakken en daar rustig te gaan zitten. Misschien ging een biertje er wel in, maar hij had z’n wekelijkse limit al bereikt. Nadat zijn moeder alcoholist was geworden had hij zich zelf verteld nooit te gaan drinken, maar dat was uit eindelijk uit gekomen op een limiet van één alcoholistisch drankje per week. En daar hield hij zich keurig aan, tenzij iemand het hem zou aanbieden. Hij haalde z’n hand even door zijn bos krullen, liet hem vervolgens weer langs zijn zij vallen. Oké, links of rechts? Hij besloot links te gaan, op naar het meest bekende café van HH. Na enkele minuten lopen kon hij de tafels en stoelen al onderscheiden en het leek behoorlijk druk. Wat eigenlijk ook wel goed voor hem was; hij kende enkel Brooke en meer vrienden kon hij wel gebruiken. Hij nam plaats op een plekje in de schaduw, en algauw kwam er een behoorlijk knappe serveerster op hem af. Ze spraken over het weer en uiteindelijk moest hij het meisje er toe herinneren dat ze aan het werk was en dat ze zijn bestelling maar moest opnemen, en die van vele andere. Giechelend vertrok ze om zijn cola te halen, die hij later terug kreeg met een wit briefje, waarop stond; ‘bel me’, gevolgd door een 06-nummer. Hij schonk de blonde serveerster nog een glimlach. Lachend maakte ze een ‘bel me’ gebaar, waarbij ze vervolgens weer verdween om andere mensen hun drankje aan te bieden. Met een grijns op zijn gezicht geplakt, nam hij nog een aantal slokken van zijn drinken en liet zijn blik langs de mensen glijden. Geen bekende uiteraard, maar hij kon nog altijd hopen dat er iemand naar hem toe zou lopen om gezellig een praatje te maken. Of niet gezellig, waarbij hij zijn wenkbrauw even omhoog trok. Laten we het maar bij gezellig houden.

[Open voor iedereen. ]
Volgende word hoop ik langer. :3

Eén maand. 31 dagen. 730 uur. 43 829 minuten. Zolang woonde Eli nu al in HH. Wat ging de tijd toch snel als je erbij nadacht. Vroeger in zijn reisperiode, wat aanvoelde als een vorig leven, leek de tijd voorbij te vliegen. Natuurlijk, daar leerde je in korte tijd veel mensen kennen waarmee je de leukste dingen ging doen. En het cliché: time flies when you're having fun, werd toen ook meermaals bewezen. De grote opdracht hier was dus om contacten te leggen want op deze manier, zo alleen, kropen de dagen voorbij...

Vandaag was weer zo'n dag die niet voorbij leek te gaan. Het was heerlijk weer, de zon scheen stralend op zijn gezicht, hierdoor een warme en aangename gloed verspreidend. Eigenlijk was het prachtig weer om aan het meer te gaan liggen, genietend van het koele water op je oververhit lichaam. Natuurlijk, zelfs alleen kon je daar geen plezier in vinden. Deze 'eenzaamheid' deed ook zijn humeur geen goed, hij was al enkele dagen "licht ontvlambaar" zoals zijn mama het noemde en dus niet bepaald aangenaam gezelschap.

Druk verzonken in gedachten had hij nauwelijks nog oog voor zijn omgeving wat natuurlijk nooit goed afliep. Eli liep langs een van de populairste café's in HH waarvan het terras drukbezet was. Niet helemaal met zijn gedachten erbij, loopt hij tegen de serveerster op die daardoor een volle plateau laat vallen. Meteen schrikt Eli op uit zijn gedachten. "Oh jee, het spijt me zo! Uit gewoonte vliegt hij naar beneden en raapt de scherven bijeen, een verontschuldigende en flauwe glimlach verschijnt op zijn gezicht. Nadat de scherven opgeruimd waren, kijkt hij naar het terras en besluit dan uiteindelijk maar iets te drinken, dat was hij de serveerster op zich minst toch verschuldigd. Uiteindelijk neemt hij plaats aan een tafeltje waar langs een jongen zat met blond, krullend haar. Oké fijn, dan maakte hij toch geen verschrikkelijk stomme indruk door hier alleen te zitten.

Met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen, zakte hij langzaam onderuit in zijn stoel. Hij was inmiddels begonnen aan zijn twee glas cola, die dit keer was gebracht door een iets minder knappe serveerster. Het glas was vochtig door de kou van het drankje; zijn vingertoppen leken in het glas geprent te zijn elke keer dat hij een slok nam. Lachend keek hij toe hoe een van de serveersters een glas liet vallen en vervolgens liep er iemand tegen aan. De jongen was duidelijk in dromen land, want toen het gerinkel van het glas klonk keek hij pas op. Hij hoorde de jongen, of man; hij was duidelijk ouder dan hem, een paar verontschuldigende woorden roepen en vervolgens besloot hij maar ergens te gaan zitten. Uiteraard was dat vlak naar Jeydon, dus kon hij het niet laten om er een grapje over te maken. ’Dat was nou niet bepaald een knappe serveerster, waar je tegen aan liep. Maar als dat jou smaak is; oké.’ Hij glimlachte erbij, sprak vervolgens; ’Maar ik heb veel knappere gezien, hiero’ Terwijl hij met zijn hoofd naar een van de andere serveersters wenkte. Hij nam nog een slok van zijn drinken en stak vervolgens zijn hand uit; ’Jeydon, aangenaam’ En bleef hij even zitten, wachtend op het antwoord van de man die hem liet denken aan iemand die hij kende uit een goeie actiefilm, waar hij overduidelijk alweer de naam van was vergeten. Hij liet zijn blik even over het terras glijden en tot zijn verbazing kwam er een meisje aanlopen, recht op hem en de jongeman af. Ze pakte een van de stoelen en vroeg; ‘Mag ik?’. Glimlachend keek haar naar, knikte ‘ja’. ’Tuurlijk’ Sprak hij ontspannen, waarbij hij vervolgens nog een slok nam. Góhd, wat was het warm.

"Doe mij maar een lekker biertje alstublief." Met een vriendelijk glimlach op zijn lippen die ook doordronken was van schuldgevoel, maakte hij zijn bestelling over aan de serveerster. Juist ja, dezelfde serveerster waarmee hij enkele minuten al mee had kennis gemaakt, hetzij nogal ruw. Niet veel later wordt er een frisse pint voor hem neergezet, zelfs met een glimlach van de serveerster in kwestie, en betaalt hij voor het drankje inclusief fooi. Net wanneer hij een slok wilt nemen, begint iemand tegen hem te praten, de jongen op het tafeltje langs het zijne. Eli draait zijn lichaam gedeeltelijk naar hem toe, op zijn lippen een flauwe glimlach. "Ja daar heb je misschien wel een punt in; maar heb je ook al gezien aan hoeveel mannen zij hun telefoonnummers al gegeven hebben op het eind van de dag?" Met een plagende grijns om zijn lippen maakt hij een hoofdbeweging naar de rekening op zijn tafeltje waar in snel handschrift een telefoonnummer stond.

Hij neemt snel een slok van zijn biertje alvorens hij de hand van de jongen, die zich voorstelt als Jeydon, schudt. "Aangenaam, de naam is Eli, a.k.a. de bulldozer." Met dat laatste, refereerde hij uiteraard naar de situatie van enkele minuten daarvoor. Zijn ogen vernauwden zich bij de glimlach die zich over zijn gezicht spreidde. Jeydon was duidelijk enkele jaren jonger als hem en had ook een bepaalde nonchalante 'air' over hem heen hangen, hetgeen hem sierde. Jeydon deed hem denken aan een jongen die hij ooit eerder op zijn reizen in Europa had leren kennen. Hij was echter bijna weer aan het weg zakken in gedachten toen een vrouwelijke stem hem naar het heden bracht. Jeydon had haar alvast de goedkeuring gegeven en zelf knikte hij, voor de vorm, ook nog maar naar de jonge vrouw. "Ik ben Eli, hij is Jeydon. Aangenaam." Hij nam nogmaals een slok van zijn biertje, een aangenaam gevoel voor zijn keel. "Zijn jullie ook gevlucht voor de warmte thuis?"