Resting ~ Enzo

Dygur kon het wel uitschreeuwen hoe blij hij was nu hij eindelijk op het weiland mocht staan. Hij had dagen in die stal opgesloten gezeten. In die vervloekte hitte. Maar daar moest hij nu niet langer over nadenken. Hij kon nu eindelijk rustig grazen in het laatste zonnetje van de dag. Hij had serieus hard gewerkt vandaag, en vond ook van zichzelf dat hij deze pauze nu wel even verdient had. Zijn lichaam stond ontspannen. Wat hij al een tijdje niet meer had gevoeld, omdat hij de laatste tijd serieus veel druk op zich kreeg. Er was ook niemand die begreep dat paarden ook zo hun pauzes nodig hadden, en niet alleen de mensen. Er stonden nog een paar andere hengsten in, maar hij maakte niet contact met hem. Ze hadden geen 'interesse' in hem. Ze stonden samen in een groepje aan de andere kant de grazen. Maar het kon Dygur niet zo veel schelen, zijn sociale contact met paarden was heel laag. Hij had sinds zijn aankomst op HH nog met geen enkel paard gepraat, op 1 na, maar dat was bekvechten geweest, en dat telde hij niet mee. Sommige zaten er mee als ze niet sociaal genoeg waren, maar dat kon Dygur geen zak schelen. Hij deed nu alles op zijn eentje. Het was veel makkelijker, je hoefde geen rekening te houden met andere, alleen met jezelf. Er werd een nieuwe hengst in de wei gezet. Dygur haalde zijn hoofd even op. 'Bleargh, waarschijnlijk ook zo'n snob hegstje.' Dacht hij bij zichzelf. Maar vreemd genoeg ging hij niet naar de andere hengsten toe. Dygur graasde verder, het gras voelde vers en mals in de mond. Hij had dit veel liever dan dat kartonnen hooi van in de stallen. Wouw, als hij zichzelf zo bezig hoorde, leek hij echt een chagrijnige oude knol. Terwijl hij nog maar jong was? Die zonsondergang voelde prettig aan. Geen brandende zon meer, maar gewoon fijne warmte. De hengst kwam dichter in zijn buurt grazen. Maar Dygur deinsde niet weg. Kom Dygur, ga nu niet weer weg lopen, probeerde hij zichzelf te vermannen. Zijn ogen stonden op het gras gericht. Hij moest oppassen of hij viel in slaap. Hopelijk mocht hij deze nacht ook in de wei blijven, maar hij nam aan dat als het donker werd, de paarden binnen gebracht werden. Hij kon het ook fout hebben. Dygur liet zo veel mogelijk gras binnen werken, zodat hij genoeg had voor een dag. Hij zou het vertikken dat kartonnen hooi aan te tasten.

Enzo werd het rondjes lopen grondig beu. Er zat al in geen weken meer een ruiter op zijn rug en het enige wat hij mocht doen was rondjes lopen in deze domme paddock. Soms mocht hij ook wel eens naar de stapmolen maar dat was nog hatelijker en saaier. Nu kon hij tenminste even zijn benen strekken en genieten van de zon die op zijn bruine vacht scheen. Het deed hem goed eens te mogen draven. Ookal moest hij luisteren naar diegene die hem longeerde. Wat had hij toch zo'n zin om te galoperen maar elke keer werd hij gestraft als hij versnelde. Echt ontspannen lopen deed hij dan ook niet op het moment. Hij had te lang stil gestaan om rustig te kunnen draven. Hij bruiste van de energie. Sinds een dag of twee geleden was hij verplaats naar deze manege. Waarom wist hij niet. Was hij dan verkocht? Maar zijn bazinnetje had gezegd dat hij naar een vrouw ging en hier was de bazin helemaal geen vrouw. Enzo brieste eens. Misschien was het leven een grote leugen. en als je dood ging werd je uitgelachen door je creator. Mischien was dat wel de grootste grap ooit, zijn geboorte. Keer op keer werd hij verkocht en hij kon er niets aan doen. Elke keer weer deed hij zijn best om een goed paard te zijn. Hij was aardig, beet niet en probeerde alles te doen wat zijn baasje van hem vroeg. Maar ofwel was hij te klein, te pittig, kregen zijn baasjes een kind of hadden ze geen tijd meer voor hem. Zo nu en dan ging je wel eens geloven dat je leven een flop was. Maar agh, zo moest hij nu ook weer niet denken. Weeral een nieuwe start en hopelijk deze keer een goede start.

De stalhulp sleurde hem mee richting de weide. Enzo werkte behoorlijk tegen en sprong af en toe eens opzij als het hem niet aanstond. Hij was dan misschien geen paard van een meter tachtig maar met zijn meter 63 kon hij toch ook al aardig iets forceren. De meeste hengsten stonden ver weg in de weide te grazen. Ze keken nog niet eens op. Waarschijnlijk wisten ze wel dat het nog geen tijd was om op stal te gaan. Een hengst stond apart. Enzo bekeek hem even maar besloot om wat alleen te blijven staan. Hij had geen zin om als nieuwkomer naar een hele groep paarden te gaan en wie weet wat voor paard dat eenzame dier was. Enzo hield alles goed in de gaten. De eenzame hengst leek nu niet bepaald een agressief dier te zijn. Enzo besloot een paar stappen dichter te gaan staan grazen en hem nog een beetje te observeren. Waar was hij toch mee bezig? Schrik voor een bijt te krijgen ofzo? Kom op enzo, doe niet zo flauw en ga er naar toe. Dacht hij bij zichzelf. Hij hield zijn oren neutraal en ging rustig richting de hengst. Hij liet hem merken dat hij niet kwam om hem uit te dagen door zijn hoofd wat lager te houden en lichtjes te kauwen. Zodra hij stilstond hield hij zijn hoofd weer normaal en stopte met kauwen. "Hey" Sprak hij op rustige toon. "Ik ben Enzo el Zahir, en jij?" Enzo had geleerd altijd zijn volledige naam te zeggen. Soms werd je dan makkelijker geaccepteerd doordat de meeste eigenaarspaarden van die dure namen hadden. Bij Enzo was het eerder puur toeval. Zijn allereerste bazinnetje had hem gewoon een lange naam gegeven.

Dygur graasde verder, en hij begon aan zijn maag te vullen dat hij langzaam vol zat. Maar toch kon hij niet stoppen met happen van dit heerlijke spul. Terwijl hij graasde bekeek hij de hengst streng. Tot zijn verbazing deed de hengst aardig. Dygur moest toegeven, hij was aardig onder de indruk. Dapper beest. Maar Dygur ging nu niet moeilijk doen. En misschien kon dit wel nog een of ander maatje van hem worden. "Hey," sprak de hengst. "Ik ben Enzo el Zahir, en jij?" Dygur hief zijn hoofd op en kauwde het laatste gras weg. Hij grinnikte. De naam sprak hem wel aan. Hij had iets. "Ik ben gewoon Dygur." Zei hij met een lachje. Hij had geen speciale naam gekregen. Nop. Gewoon Dygur. Hij vroeg zich vaak af of zijn naam een soort betekenis had. Want tegenwoordig hadden al die paarden namen zo'n speciale betekenis. Maar waarschijnlijk betekende zijne niets. Als hij zelf al niets betekende? Dygur had het gevoel dat hij zichzelf haatte. En zelfhaat was zelden goed. Ze zeiden dat je daarvan zelfmoord ging plegen. Maar hij had geen flauw idee hoe je dat als paard zou moeten klaar krijgen. Van een klif springen? Bleargh, moest je eerst van die manege af zien te komen. En trouwens, wat stond hij nou te zeuren, hij wilde niet eens zichzelf vermoorden? Dygur had van die vreemde gedachten, waarbij je zou denken dat hij mentaal geschift was. Hij was ook niet een van de slimste paarden, maar hij had wel de prachtigste dressuur houdingen, die hij alleen maar liet zien als het echt moest. Dygur haalde adem door zijn weide zwarte neusgaten. Het was vreemd, vroeger was hij zwart geboren, dat meende hij toch wel echt. En nu was hij grijs, wit. Hij was liever zwart geweest, het had beter bij zijn karakter gepast. Maar goed dat hij zijn zwarte neus er aan over had gehouden. Dygur zette zijn tanden terug in het gras en wendde zijn ogen even van de hengst af. Toen hij weer genoeg binnen had, verzette hij zijn hoef en draaide zich naar Enzo om. "En?" Vroeg hij. "Haat je het ook al hier?" Dygur haatte de plaats die de naam 'manege' droeg. En dat zei hij tegen iedereen die hij tegenkwam. Omdat de meesten dan ook begonnen te zagen wat er allemaal zo goed aan de manege was, en hoe lief de mensen waren. Eens zien of deze hengst er ook zo eentje was. In eens werd er een ruin in de weide gezet. Dygur grinnikte. Ruinen waren vreemd. Natuurlijk konden ze er zelf ook niets aan doen dat ze geruind waren, maar ze waren gewoon vreemd. Ze waren anders dan de hengsten. Misschien was dit nog wel zo'n bange knol die al bang begon weg te lopen als Dygur met hem begon te spotten. Oke, ja, Dygur wás een pestkop, maar hij zou een paard nooit aanvallen zonder reden. Dat was laag. De verleiding was groots om met het arme dier te gaan spotten. Maar hij bleef beter bij Enzo. Kon hij nog eens met iemand praten. Hij was eerlijk benieuwd naar zijn antwoord.