Alleeejh whoop! [openheid ;D ]

Behoorlijk verveeld sjokte Leah over het terrein van de manege heen. Het was vandaag weer zo'n dag dat alle stallen al uitgemest waren, er geen beginners waren die haar hulp nodig hadden en het er naar uitzag dat het enige klusje dat nog beschikbaar was, het rijden van een paar paarden was. En toevallig was dat nou net iets waar Leah totaal geen zin in had. Sinds het ongeluk van haar neef, vorig jaar, had ze geen voet meer in welke stijgbeugel dan ook gezet. Nee, het enige wat ze nog deed was wandelen – het liefste met pony's – en de typische dingen zoals stallen uitmesten. Op een paard stappen zat daar niet meer bij. Ze wilde het wel diep van binnen, maar durfde het gewoon niet meer. Er kon van alles fout gaan, dat had ze nu wel gezien.
Bij sommige bakken bleef ze even staan. Er was iemand dressuur aan het doen maar dat vond ze maar saai, en dat had ze altijd al saai gevonden. Als ze in slaap wilde vallen, ging ze daar wel naar kijken; nu niet. De springbak was echter al een stuk interessanter. Een jongen die eruitzag als ongeveer haar leeftijd reed op een vrij beruchte hengst. Zijn naam lag op het puntje van haar tong. Ze had hem namelijk vaag genoeg gezien in de bak, en ook op stal, als hij weer een enorm drama maakte van iets, maar net op dit moment schoot zijn naam haar niet te binnen. Met een grijns nam Leah plaats tegen het hek en keek naar het donkerbruine duiveltje. Meneer had duidelijk niet het plan braafjes op de hoefslag te gaan lopen, maar ja, kon je hem niet kwalijk nemen. Het leek haar niet echt leuk om een mens op je rug te hebben, en daar dan ook nog aan te moeten gehoorzamen. Ach ja, het leven is hard. Hij werd van de hindernis weggestuurd en dat vond-ie niet zo leuk. Zijn antwoord was dan ook een flinke bok, en boem, daar lag de jongen, op de grond. Leah grinnikte, ze kon er niets aan doen, en als ze daar zelf had gelegen, was het niet zo grappig geweest voor haar maar ze was gewoon gek op die hengst. Zo eigenwijs, echt eentje die zich niet op z'n kop liet zitten en z'n eigen gangetje ging. Ze hadden hem Droppie moeten noemen.
De jongen stond weer op – een doorzetter dus – en haalde het zadel eraf. Hmmm, gewaagd. Ongeduldig wachtte Leah af wanneer hij er weer afgegooid ging worden. Die voltes duurden veel te lang naar haar mening, al snapte ze het nut daarvan ook nog wel. Maar toch, eindelijk vlogen ze op die hindernis af en daar was de sprong. Geen valpartijen. Geen faalmomenten. De rest van het parcourtje werd ook gesprongen, en dat nog een paar keer. En alles ging goed, op wat schoonheidsfoutjes na. Ze wilde net een suggestie doen dat het misschien tijd was om uit te stappen, toen de hengst overging in stap. Leah stak haar duim naar de jongen op, en wachtte tot ze wat dichterbij waren. 'Hé, goed gereden hoor. Jullie zagen er goed uit. En hij lijkt me behoorlijk pittig nog ook.' Grijnzend keek ze het meisje aan. 'Hoe heet hij ook alweer trouwens? Ik heb hem vaker gezien maar kan niet op z'n naam komen.' Aan sociale vaardigheden geen gebrek.

Een paar ogen onder een stel gefronste wenkbrauwen keek haar enigszins achterdochtig aan. Een diepe zucht gleed uit zijn mond op het moment dat ze uitgesproken was. “Dit is Avan. Een zeer donkerbruine Groninger. Topspringpaardje. Pittig? Valt wel mee, zolang je maar weet hoe je hem aan moet pakken. Maar daar zal jij vast geen moeite mee hebben.” Nu vormde er zich op Leah's gezicht ook een frons. Jezus. “Ik denk het niet, weet je.”
Maar de jongen spoorde de hengst, Avan dus, al aan en stuurde hem bij haar vandaan. Pff. Zo lullig had ze zich toch ook weer niet gedragen? Er kwamen af en toe wel opmerkingen in haar op in de trant van 'oh mijn god, je voeten zitten zó verkeerd', maar die sprak ze niet uit of zo. Dat was gewoon typisch Leah, over bijna alles haar oordeel al klaar hebben en in gedachten overal commentaar op geven. Maar ze sprak het zelden tot niet uit. Heel even bleef ze nog staan om ernaar te kijken, maar ze irriteerde zich nu al dood aan dat geval daar, dus sjokte ze snel weer weg. Misschien dat er in die tien minuten iets te doen bij was gekomen. In de stallen aangekomen keek ze wat om zich heen, een stuk of tien paarden en pony's waren verdwenen. Lessen en buitenritten, gokte ze. Buitenritten, dat miste ze nog wel het meest.
“Oh, Leah! Je komt precies op het juiste moment!” Die stem herkende ze uit duizenden. “Iris!” Glimlachend draaide ze een kwartslag, zodat ze de stevige knuffel die volgde op kon vangen. “Wat is er nu weer? Is Benno weer uit zijn stal ontsnapt?” Iris' pony had er werk van gemaakt om elke keer het slot van zijn stal weer open te krijgen. En Iris was eigenlijk best een sukkel dat ze dat slot niet had verstevigd, maar dat ging ze natuurlijk niet hardop zeggen. “Je moet echt eens een hangslot aan z'n stal hangen. Dat is volgens mij het enige wat hem op zijn plek houdt.” Grijnzend keek ze haar vriendin aan. “Nop,” antwoordde die, “maar hij loopt te kloten in het weiland.” Ah, dat was haar niet onbekend.
Leah stemde in, en liep grinnikend achter d'r aan, snel een hand snoepjes meegrissend. De Welsh was snel gevonden. Als een veulentje bewoog hij zich, met behulp van de gekste bokkensprongen die je maar kon bedenken, door het weiland heen. Luid zijn naam roepend klom ze behendig over het hek heen en pleurde de traktatie in de buurt van het hek neer. Alleen werkte dat deze keer niet want hij negeerde haar gewoon. Als een gek rende ze achter het witte monstertje aan. Had niet veel nut natuurlijk maar was wel verschrikkelijk grappig. Een gat en bam, daar lag ze. Veel te druk met lachen om een nieuwe poging te ondernemen. Alleen vanuit haar ooghoeken zag ze die jongen weer, in de bak verderop. Op een Haflinger. Dat maakte dat ze opstond, de snoepjes weer oppakte en in een slakkentempo naar Benno toeliep. Normaal renden ze eerst nutteloos achter elkaar aan maar ja, ze moest wel even laten zien aan die jongen dat ze iets van paarden wist. Alleen, juist vandaag werkten de snoepjes niet. Damn.