Run Free And Come To Rest [Lika]

Olivia was 's morgensvroeg naar de stallen gegaan waar Lika nu eventjes overnachtte. Olivia moest nog altijd helpen op een andere pensionstal en reed daar nog andere paarden. Ze had het erg druk. Misschien kon ze wel een regeling maken met de staleigenares dat ze Lika daar kon stallen in ruil dat Olivia altijd kwam werken. Het kon toch al een idee zijn. Ze had Lika gepoetst met zo'n gedachten. Liep naar haar zadelkast en haalde daar een veelzijdigheidszadel uit met een gewoon hoofdstel. Ze zadelde de merrie rustig op. Ze had toch al de tijd van de wereld dus moest ze zich niet haasten. Ze waren immers thuis. Ze had een geruite rijbroek aan met haar gewone sneakers onder. Ze had niet zoveel zin om haar goede rijlaarzen aan te doen om eventjes buiten te gaan rijden en dan een beetje rond te crossen over boomstammetjes. Cap liet ze ook maar gewoon thuis. Ze vertrouwde de merrie nu eenmaal. Als dat vertrouwen er was maakte het Olivia niet uit of het veilig was of niet. Olivia gaf licht benen en liet haar teugels nog wat hangen. Haar eigen houding bleef goed, rechtzitten, hielen naar beneden en die dingen. Daar bleef ze altijd op oefenen. Ookal was ze buitenritten aan het maken.. Ze wilde haar houding verbeteren en niet slechter maken. Toen ze in een bos waren aangekomen pakte ze haar teugels korter en gaf ze benen. De merrie ging netjes in draf. Olivia hield van snel gaan. Dat zou de merrie ook wel snel merken. Vooral in buitenritten. Olivia ging doorzitten en spoorde nog een keer aan. Voor een galopfase. De wind streek haar haren achteruit en dat gelde ook zo voor Lika. Zo leek ze op een westernpony. Olivia liet haar teugels wat hangen maar liet de pony toch goed vooruit lopen. Ze zag in de verte een kleine dikke boomstam. Haar ogen verscherpte en schatte de afstand in. Nam haar teugels korter. Ze liet Lika nog altijd goed vooruit lopen zodat ze er zonder problemen over ging gaan en de boomstam niet als een bedreiging ging zien. Ze spoorde nog één keer aan. Net voor de sprong. Olivia ging naar voren en de handen gingen in de juiste positie staan. Lika stootte krachtig af en kwam weer krachtig neer op de grond met haar hoeven. Olivia gleed terug in het zadel. Heel rustig en vriendelijk. Ze liet Lika terug wat draven. Ze genoten allebei toch wel van het uitzicht. Olivia vooral dan.

[lika ]

Het was echt saai hier. Lika hing met haar hoofd over de deur een beetje vaag voor zich uit te kijken. Waarom kon ze niet op avontuur? Kon ze die deur niet open krijgen? Met haar lippen begon ze aan het slot te prutsten. Na een half uur voelde ze dat het dingetje losschoot. Enthousiast begon ze te lopen maar de deur gaf niet mee. Verdorie. Er was een ondergrendel. Boos hapte ze ernaar. Ga open stom ding! Ik wil eruit! Het hielp natuurlijk geen flikker. Lika hief haar hoofd op. Hoorde ze nou iemand komen? Ja! Het was haar baasje! Ze hinnikte vrolijk. Meestal betekende dat dat ze eruit mocht! Binnen no time stond ze opgezadeld klaar om te vertrekken. Vrolijk stond Lika om zich heen te kijken. Voor ze het wist zat haar baasje al op haar rug. Meteen begon ze vrolijk met vlotte pasjes te stappen. Ze had er echt zin in vandaag. Ze voelde dat Olivia de teugels niet erg strak vast had. Mooi zo. Langzaam trok ze haar hoofd steeds een beetje verder omlaag. Uiteindelijk liep ze bijna met haar neus over de grond. En toen ze een pluk gras zag nam ze meteen een grote hap. Soms had ze echt een hekel aan bitten. Het kauwde echt voor geen meter. Maar ja, dan toch maar liever gras. Ze keek nog even om zich heen of er nog meer gras was maar heel veel kans kreeg ze niet. Olivia maakte de teugels korter en Lika voelde haar kuiten tegen haar zei aan drukken. Met haar oortjes naar voren begon ze te draven en even later te galopperen. Zou ze eigenlijk harder mogen? Ze wist het niet zeker. Dat werd uitproberen. Haar passen werden sneller en uitgestrekter. Aan de druk in haar mond te voelen was het niet helemaal de bedoeling. Maar het kon ook aan die boom liggen. Boom? Hindernis! Meteen schoten haar oortjes nog verder naar voren en ging ze weer harder lopen. Ze hield ontzettend van springen. Met kracht zette ze af en zweefde een heel stuk over de stam heen. Toen ze landde voelde ze dat haar baasje veel zachter neer kwam in het zadel dan haar lompe vorige eigenaar. Dat voelde zo veel beter! Ze brieste even om haar baasje dat ook uit te leggen. Mensen vonden communicatie best wel lastig en je moest alles altijd heel erg duidelijk zeggen. Onbewust had ze haar rugspieren een beetje extra aangespannen om te voorkomen dat het pijn deed. Maar dat was dus geheel onnodig geweest.

De merrie was eventjes gespannen geweest voor de sprong. Daarna direct terug ontspannen. Waarschijnlijk bang voor de klap in haar rug geweest, ookal moest ze daar niet bang voor zijn. Olivia had vroeger al genoeg paarden gezien die raar begonnen te doen als de mensen hard in het zadel neer kwamen. Dus toen ze begon met springen ging ze altijd aan haar landing werken zodat dat een zachte landing ging zijn en het geen pijn ging doen in de rug voor het paard. Ze vond het erg belangrijk dat het paard zich comfortabel voelde bij zijn ruiter. Anders zou het nooit of toch bijna nooit goed gaan. Olivia reed tot aan de duinen. Daar zouden ze goed kunnen crossen. Het was enkel een klein stukje door het bos en dat vond ze helemaal niet erg. Het was gezellig tussen al die bomen rondlopen. Hier en daar fladderde een blaadje van een boom en kwam dan zacht neer op de grond. In de verte zagen ze al een stukje van de duinen. Galoppeerde weer aan en ging in verlichte zit zitten. Eenmaal aangekomen bij de duinen draaiden ze snel naar rechts. Lika kon blijkbaar erg snel en scherp draaien. Olivia grijnsde een beetje. Ze had hier plezier in. Ze liet haar teugels allebei los en spreidde haar armen. Dat gaf een zalig gevoel voor haar. Vrijheid. Daar was ze lang opzoek naar geweest.

[flut]