It's hard to look right at you - Daniël

Fenna plofte met haar gitaar tegen een boom aan, trok haar éne knie wat op terwijl de ander gestrekt voor haar uit lag. Hmm. Er was toch niemand in de buurt, dus ze zou wel wat gaan spelen. Fenna legde haar hand op de snaren, begon zachtjes te spelen terwijl ze nadacht over een liedje. Toen ze wist welke ze wilde gaan zingen én spelen, begon ze langzaam de melodie te spelen. Fenna sloot eventjes haar ogen, waarna ze haar keel schraapte en kort naar haar gitaar keek.

Heart beats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid to fall
But watching you stand alone
All of my doubt suddenly goes away somehow

Waren de woorden die haar keel verlieten, haar zuivere stem weerklonk tussen de bomen door, maar het maakte haar verder vrij weinig uit als andere het zouden horen. De zuivere noten, afkomstig van haar gitaar, waren wat luider geworden dan voorheen.

One step closer
I have died every day
Waiting for you
Darling don't be afraid
I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more

Na die woorden stopte ze, legde haar hand even op haar gitaar waarna ze hem langs haar neer legde. Ook had ze vandaag haar hondje bij; Sita. Het was bijna onmogelijk dat ze hier iemand tegen zou komen, het was ook nog eens énorm groot en ze zat op een afgelegen plekje. Eventjes wat tijd voor haarzelf na al dat familiedrama thuis. Ze had tijd nodig om te verwerken wat er gebeurd was, er nog eens goed voor te zitten; het was wel haar vader die overleden was. Ondanks dat probeerde ze altijd positief te blijven, maar dat betekende niet dat hem niet miste. In tegenstelling; het was alsof ze een deel van haar verloor, ze had een enorme goede band met haar vader en die was ze nu kwijt. Voor altijd, het had haar enorm geraakt en dát was de reden dat ze zo veranderd was. Ook had haar vader nooit gewild dat ze zou zitten janken over hem, hij wilde dat ze door ging met haar leven en dat deed ze dan maar, hoe moeilijk het ook voor haar was..

Daniël

Hij liep op een relaxed tempo door het bospad. Hij wou weer eens weg uit de drukte dus was de stad ‘uitgevlucht’ en de natuur in gegaan. Het beviel hem prima tot nu was hij nog maar weinig mensen tegen gekomen. Wat hij best vond want hij was juist weggevlucht voor de drukte. En op die hier op te zoeken had hij niet echt zin. Hij had een simpel shirt aangedaan met een Adidas vest erover heen. Ook al was het daar een beetje warm voor. Met zijn baggy jeans eronder en zijn pilote zonnebril op zijn neus liep hij over het pad. Zijn pet mocht ook vandaag niet ontbreken, het was een standaard accessoire geworden na verloop van tijd. Hij stak een sigaret op en blies de rook rustig uit. Roken was slecht he knows, maar hij deed het niet vaak. En was ook geen kettingroker dus hij had er geen zin in om er tijd en moeite in te stoppen als het allemaal nog wel meeviel. Hij fronste toen hij plotseling gitaarmuziek van achter de bomen vandaan hoorde komen. Gelokt door het geluid liep hij erheen, op een afstandje stond hij stil te luisteren. Hij herkende het liedje, zijn zusje Malice was een echte Twilight fan. En hij móest mee naar alle films. Niet dat hij het erg vond om met zijn zusje op stap te zijn maar prettig was anders. Hij glimlachte terwijl hij naar de melodie luisterde. Zijn sigaret hield hij in een hand, niet in staat te gaan roken terwijl hij naar het prachtige gezang luisterde. Toen het gezang dreigde op te houden zong hij verder:

“Time stands still, beauty in all she is
I will be brave, I will not let anything take away
What’s standing in front of me
Every breath, every hour has come to this, one step closer

I have died, everyday waiting for you
Darling, don’t be afraid, I have loved you
For a thousand years, I love you for a thousand more”

Hij glimlachte verondschuldigend naar het meisje toen hij tevoorschijn kwam. Hij wist niet of ze zijn gezang kon aanhoren maar haar stem was prachtig. Die van hem ook, althans dat zeiden sommige niet dat hij ze geloofde. ‘Zusjes he, die slepen je mee naar Twilight saga’ zei met een scheve grijns. Hij keek naar de golden retriever pup naast haar en keek haar toen vragend aan. ‘Mag ik naast je komen zitten?’ Hij beet onschuldig op zijn lip.

Het gezang van een ander persoon, die haar tekst afmaakte, trok haar uit haar eigen gedachten. Verbaasd keek ze op, zag een jongen aan komen lopen met een petje op, een korte glimlach speelde met haar lippen en ontspannen keek ze hem eventjes aan. Hij kon mooi zingen, dat was overduidelijk. Toen ze zijn vraag hoorde, knikte ze meteen; dat herkende ze. 'Héél herkenbaar.' Zei ze lachend, legde haar gitaar eventjes wat verder aan de kant zodat als hij wilde, hij erbij kon komen zitten. Tranen prikte nog in haar ogen, ze miste haar vader.. Maar Fenna huilde niet waar andere bij waren, vandaar dat ze even door haar ogen wreef en vervolgens haar neus ophaalde. Ze nam even een grote teug met lucht, zuchtte vervolgens en hoorde de vraag van de jongen. Kort greens ze. 'Natuurlijk.' Fenna schoof nog een beetje op, zodat er nog wat meer plek was.
Een bonkend gevoel ontstond in haar hoofd, misschien had ze gisteravond toch maar niet zoveel moeten drinken. Eventjes verborg ze haar hoofd in haar handen, kneep haar ogen samen en keek vervolgens naar de jongen langs haar. 'Sorry.' Verontschuldigde ze zich. 'Ik had me nog niet voorgesteld, ik ben Fenna.' Na haar woorden glimlachte ze breed. Haar hondje rende enthousiast op de jongen af, lachend pakte ze het beestje bij haar roze halsband en trok haar zachtjes van hem af. 'Ze is nogal enthousiast, sorry.' Lachte ze, terwijl Sita de bosjes in rende, opzoek naar een stok waarschijnlijk. Iets wat ze altijd deed, dus dat zou dit keer ook wel weer zo zijn. Eventjes dacht ze na, haalde haar hand door haar haren heen en trok haar shirtje iets omlaag.
'Je kan trouwens goed zingen!' Gaf ze hem als compliment, terwijl haar ogen even de zijne zochten. De wind blies haar haren uit haar gezicht, haar donkere ogen waren voor kort op de zijne gericht, want al snel kwam Sita aangerend met een stok in haar bek die groter was dan haarzelf. Lachend pakte ze hem af, gooide hem ergens ver weg heen en als een dolle rende de jonge pup erachteraan. Zó, die vermaakte zich vast wel voor een paar minuten.

Hij krabde aan zijn oor en draaide zijn pet naar achteren, zoals hij bijna altijd zat. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en bedacht zich toen dat het meisje misschien astma had of niet van rokers hield hij glimlachte onschuldig en trapte vervolgens de sigaret uit.Hij keek toe hoe ze in haar ogen wreef en haar neus ophaalde. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, ze was verdrietig en hij had het niet eens opgemerkt. Zak dat hij was. Schuldgevoel rees op en deed hem aarzelen. Toen ze het goedkeurde dat hij mocht zitten glimlachte hij kort waarna hij naar haar toe liep en naast haar ging zitten. Bezorgd keek hij toe hoe ze haar hoofd in haar handen verborg, haar verontschuldiging verbaasde hem . ‘Geeft niks, de naam is Daniël trouwens’ zei hij niet onaardig. Hij glimlachte, Fenna mooie naam vond hij. Maar hij vond dan ook bijna elke naam wel mooi. Haar golden retriever pup kwam enthousiast op hem af gerend. Hij glimlachte en kroelde het beestje voorzichtig achter zijn zachte oren. ‘Ik ben het gewend’ sprak hij glimlachend op haar verontschuldiging. Hij keek de pup na die de bosjes in verdween. Ja hij was honden wel gewend, zijn opa en oma hadden er een stuk of 5 gehad. Allemaal rottweilers, het waren stuk voor stuk schatten geweest. Ook al dachten de meeste mensen dat het vreselijke waakhonden waren, dat was niet zo. Althans ze hadden ook hun zachte kans, ze kwamen het liefst de hele dag met je knuffelen. En hun kwijl bek bij je afvegen, hij glimlachte bij die gedachte. Tegelijkertijd ging er een steek door zijn hart zijn vader had de rottweilers ook graag gemogen. En was altijd met hen bezig als ze bij hun opa en oma waren. Zijn glimlach veranderde van vrolijk naar treurig. Hij moest er niet aan denken niet nú. De woorden van Fenna deden hem opkijken, een verlegen glimlach verscheen op zijn gezicht, ‘thanks, maar ik vind je toch stukken beter dan mezelf hoor’ complimenteerde hij. Hij liet zijn blik kort over haar gezicht en lichaam glijden. Ze zag er niet verkeerd uit beoordeelde hij uiteindelijk. Hij zat relaxed tegen de boom met zijn knieën opgetrokken. Zijn hoofd leunde tegen de stam, relax was het enige woord wat in hem opkwam op dit moment. De pup was ondertussen als een dolle achter de stok die Fenna had gegooid aangegaan. Hij grinnikte grappige beesten waren het, honden. ‘Hoe heet ze?’ vroeg hij met zijn blik op het gezicht van Fenna gericht. Vele mensen vonden zijn blauwe ogen uit zijn gezicht springen, hijzelf vond het wel meevallen met zijn ogen.

Argh. Altijd als ze even een momentje voor haarzelf had en ze bijna liep te janken, kwam er iemand voorbij lopen of bij haar zitten. Ze vond het absoluut niet erg, maar Fenna was absoluut geen aandacht vragen en huilde niet graag als andere in haar buurt waren. Bij bekende was het minder erg, maar deze jongen kon ze niet. Toch prikte de tranen in haar ogen, haar gedachten bleef terug komen bij haar vader. Telkens weer dat beeld waarin hij voor altijd zijn ogen sloot, zijn laatste adem uitblies en zijn laatste woord tegen haar uitsprak. Tranen vulde haar ogen, Fenna durfde de jongen niet aan te kijken dus besloot ze haar blik maar op haar rennende pup te richtten. Toen hij zichzelf voorstelde móest ze wel kijken, anders kwam dat ook zo ongeïnteresseerd over. Kort haalde ze met haar wijsvinger even een traan onder haar ogen vandaan, keek de jongen aan en glimlachte lichtjes. 'Sorry..' Begon ze zachtjes. 'Mijn vader is vorige week overleden..' Haar stem klonk zachtjes en Fenna staarde doelloos voor haar uit. Een traan gleed over haar wang. Damn..
Wat miste ze hem, het was vreselijk gewoon. Altijd zijn lieve tederheid, hoe vriendelijk die man was.. Er waren enorm veel mensen die hem zouden gaan missen, maar de strijd tegen zijn tumor in zijn hersenen had hij heláás verloren. Ook het aanzicht toen hij zo vreselijk ziek was en bijna niets meer kon, dat waren de beelden die al de hele week door haar hoofd gingen. Hoe hij daar lag, zijn ogen gesloten, doodstil.. Fenna had het natuurlijk aan zien komen, maar hoopte altijd ergens nog dat het goed met hem zou komen. Dat zijn pijn verdween en hij weer gewoon haar vader kon zijn. Fenna haalde haar neus op en hoorde het compliment van Daniël. 'Dankje, maar laten we het erop houden dat we even goed zijn.' Lachte ze kort. Opnieuw haalde ze haar neus eventjes op.
Het voelde goed dat ze gezegd had wat er aan de hand was, aangezien het voor hem anders ook zo weird zou zijn. Uit het niets begon ze ineens te janken, wat ze normaal eigenlijk nóóit deed. Fenna was sterk, maar op het moment werd het gewoon allemaal even teveel voor haar. Een zucht glipte tussen haar lippen door, ze luisterde naar zijn vraag. 'Sita, ik weet het. Beetje een rare naam, ik heb hem zelf ook niet bedacht.' Zodra de pup haar naam hoorde, kwam het dolle beest er alweer aangehuppeld. Lachend pakte ze het beestje vast toen deze tegen haar schouder aan sprong. 'Nog niet uitgespeeld?' Zei ze terwijl ze eventjes onder zijn kin kriebelde.

Geschokt en bezorgd keek hij naar haar gezicht toen ze hem aankeek, vlak nadat hij zich had voorgesteld. Ze pinkte een traan weg die dreigde over haar wang te lopen. Hij beet op zijn lip toen ze zich weer verontschuldigde, het was nergens voor nodig vond hij. Hij luisterde naar wat ze vertelde een traan gleed over haar wang. Er ging een steek door zijn hart, haar verhaal had hem weer aan zijn vader doen herinneren. Maar hij ging hier niet zitten janken, niet nu Fenna getroost moest worden niet hijzelf. Hij knikte sober niet te weten wat hij moest zeggen ‘Gecondoleerd.. Ik weet hoe het voelt, al zal je nu denken van niet. Mijn vader is overleden toen ik acht was, een auto-ongeluk. Bam in een keer weg…’ toen hij de woorden uitsprak moest hij een brok in zijn keel wegslikken. ‘Maar het gaat nu even niet om mij maar om jouw, ik wou dat ik iets goeds kon zeggen. Maar hier heb ik geen woorden voor’ fluisterde hij hees. Nee er waren geen woorden voor hoe het voelde om iemand waarvan je hield, je grote voorbeeld was te verliezen. Hij sloeg verlegen een arm om haar heen, misschien zou ze hem wegduwen of hem een bitch-klap geven, maar hij wou haar troost bieden. En als het met woorden niet ging dan maar een knuffel. Soms was het beter om niks te zeggen. Hij knikte afwezig, hij voelde zich een oliebol omdat hij over koetjes en kalfjes heeft staan praten. Terwijl ze bijna huilde en rond liep met het verdriet van haar vader. Hij grinnikte zacht toen hij de naam van de pup hoorden, die er ook direct op reageert. Ze kwam meteen naar Fenna toe, Daniël aaide de pup die nu over het gezicht van Fenna likte. Alsof de pup wist waar Fenna aan dacht.

Op het moment schaamde Fenna zich énorm. Nog nooit had een vreemde haar zien huilen, maar ze was gewoon op dit moment een emotioneel wrak en het moest er toch ook ooit van komen. Ze zat al een hele tijd met opgekropte gevoelens, die er uiteindelijk toch uit kwamen en dat moment was nu aangebroken. Even trilde ze, veegde wat tranen weg en luisterde naar de woorden van Daniël. Ondertussen waren haar tranen alweer opgedroogd en had ze eventjes door haar ogen gewreven. Nu hij zijn woorden hoorde had ze geen eens een reden meer om te huilen; je vader zomaar ineens, zónder dat je het aan zag komen verliezen was nog erger. Bij haar was het al te voorspellen, het lag eigenlijk al vast.. 'En dan zit ik hier als een klein kind te janken. Iemand zonder dat je het aan ziet komen verliezen is erger dan dat je het al weet.' Was haar reactie, eigenlijk voelde het ook fijn dat ze nu bij iemand was die hetzelfde meegemaakt had; hij wist tenminste hoe ze zich voelde.
Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze een troostende arm rond haar schouder voelde. Dankbaar glimlachte ze zijn richting in, keek even in zijn ogen. Wauw, hij had wél vet mooie ogen! Jongens met blauwe ogen, wauw. Nog steeds keek ze in zijn ogen, maar toen ze voelde dat het wat ongemakkelijk is grinnikte ze even kort toen ze een tong over haar wang voelde. Lékker. Grijnzend aaide ze Sita eventjes over haar hoofdje, waarna ze vrolijk op de schoot van Fenna kwam liggen. Wat was het ook een aandachtzoeker hè. Eventjes keek ze Daniël weer aan. 'Right. Laten we het maar over iets anders hebben.' Lachte ze, proberend de gedachten naar haar vader opzij te zetten, nu eventjes niet. Ze wilde lol maken, niet hier zitten janken. Daarvoor was de jongen vast en zeker niet bij haar komen zitten, om haar te gaan troosten.
Toch vond ze het nog steeds fijn een arm om haar schouder te voelen, dat was lang geleden; want na de dood van haar vader waren er maar weinig mensen die haar daadwerkelijk steunde. Zélfs haar eigen familie had niets meer van zich laten horen, alleen maar haar moeder steunen terwijl dat achterlijke wijf wel met twee andere mannen het bed deelde. Túúrlijk, dat was degene die het het moeilijkste had. Pff, telkens als ze eraan terug dacht maakte het haar alleen maar kwaad; dat moest ze dus níet meer doen.

Gelukkig sloeg ze zijn arm niet weg, ze leek er zelfs blij mee. Wat een glimlach bij hem opleverde. Ontspannen zat hij onderuit gezakt. Haar weerwoord op zijn “verhaal” deed hem opkijken, hij schudde resoluut zijn hoofd. ‘Zo mag je niet denken, het was inderdaad zwaar dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen…’ begon hij terwijl hij op zijn wang kauwde om geen tranen te laten lopen. Het verdriet had hij nog steeds niet goed verwerkt wat mede kwam door zijn moeder. God wat haatte hij dat wijf zeg. Hij woonde alleen nog maar bij der voor zijn zusje. ‘Maar het is denk ik nog zwaarder om iemand tussen je vingers te zien wegglijden. Zonder dat je er iets aan kunt doen’ mompelde hij er tenslotte achteraan. Hij glimlachte toen Sita op het schoot van Fenna ging liggen en aaide het beestje over zijn. Nu nog wollige puppy vachtje. Haar opmerking deed hem grijnzen, ‘oké mij best’ alleen waar gingen ze het overhebben…. ‘Vanaf welke leeftijd ben je begonnen met zingen?’ vroeg hij nieuwsgierig. Het leek hem sterk dat ze in één à twee jaar zo had leren zingen. Sita kwam ook even bij hem op bezoek om op zijn knie te balanceren. En hem een lik te geven over zijn wang. Hij grinnikte en aaide het beestje. Waarna hij haar voorzichtig terug duwde naar Fenna.

Ontspannen leunde ze tegen de boom, haar ogen waren gericht op Daniël toen hij sprak. Kort schudde ze even haar hoofd. 'Ik heb nog wel afscheid kunnen nemen, jij niet.' Haar stem klonk zachtjes, maar ondertussen waren haar tranen verdwenen en kon ze af en toe nog een glimlachje rond haar lippen tevoorschijn krijgen. Haar makeup was vast uitgelopen en ze zou er wel niet uit zien, maar op het moment deerde dat haar vrij weinig. Kort haalde ze haar hand door haar haren heen, de lange blonde lokken vielen speels langs haar schouders af tot ongeveer bijna bij haar middel. Fenna had een kort, zwart broekje aan met daarop een lichtblauw topje. En nátuurlijk daaronder torenhoge hakken zodat ze weer wat groter leek. Argh, wat haátte ze het dat ze zo enorm klein was, dat had echt heel veel nadelen, alleen moest ze er ook niet aan denken enorm groot te zijn.
Toen hij vroeg wanneer ze was begonnen met zingen, dacht ze even na. 'Van kleins af aan al. Niet dat het toen serieus was, maar ik denk dat ik rond mijn 8ste er serieus mee bezig was. Rond mijn tiende ben ik onder zangles gegaan tot mijn zestiende.' Beantwoordde ze zijn vraag glimlachend. Ze had af en toe opgetreden, maar was erachter gekomen dat dat niet was wat ze wilde; ze wilde gewoon voor haarzélf zingen, niet voor andere. Gewoon heerlijk in het bos zitten met je gitaar, dat deed ze het allerliefst. Mét haar hondje natuurlijk. 'Hoelang zing jij al dan?' Vroeg ze hem vervolgens nieuwsgierig, terwijl een vriendelijke glimlach haar licht uitgedroogde mondhoeken omhoog duwde. Ze zag hoe Sita een lik over Daniël z'n wang gaf, waarna ze met grote ogen terug naar Fenna keek. Lachend liet ze haar hand over haar zachte vachtje glijden, toen ze vervolgens met haar grote, donkerbruine ogen naar Daniël keek.

Hij ging er niet op in dat zij wel afscheid had kunnen nemen en hij niet. Hij keek kort naar haar gezicht en glimlachte kleintjes, haar mascara en haar make-up waarvan hij de naam niet wist, was uitgelopen. Een zachte grinnik kon hij niet onderdrukken het zag e nogal…Bijzonder uit. Maar hij besloot er geen opmerking over te maken dat was wel erg lullig vond hij. Fenna had lang blond haar viel hem nu op hij liet kort een blik over haar heen glijden. Ze zag er leuk uit hij merkte nu pas dat ze zoiezo een kop kleiner was dan hem. Zijn gedachtes deed hem grinniken, popje was een goede bijnaam vond hij maar hij wist niet of Fenna het zou waarderen. Hij luisterde geïnteresseerd naar haar antwoord. Haar nieuwsgierige vraag deed hem glimlachen, ‘Mmm ik weet niet ik zong altijd al maar nam het zelf niet serieus. Veel vrienden zeggen dat ik goed kan zingen, me zusje ook. Alleen geloof ik er niet echt in.’ Bekende hij. Fenna keek hem aan, ze had grote chocolabruine ogen viel hem nu op. Hij vond bruine ogen bij blond haar bijzonder, maar niet verkeerd staan. Bruin met blauw was ook bijzonder maar hij vond blond met bruin toch iets mooier. ‘Heb je naast Sita nog andere dieren?’ vroeg hij nieuwsgierig. Eigenlijk was hij ook benieuwd of ze ook paardreed. ‘Oh en voor ik het vergeet te vragen, rijd je eigenlijk ook paard?’ zijn ogen twinkelde vrolijk. Als ze paardreed konden ze misschien nog eens samen gaan rijden.

Ze kon niet zien hoe erg haar makeup uitgelopen was, maar het zou er vast en zeker niet uitzien. Fenna had toch haar makeup en spiegeltje altijd bij de hand, dus ze zou het dalijk wel een beetje bijwerken. Kort snoof ze de geur van het jonge gras even op, waarna ze naar de reactie van Daniël luisterde. Een kort lachje verliet haar keelgat. 'Je kan ook goed zingen, dus je zusje en je vrienden hebben gelijk.' Haar tanden werden kort ontbloot, snel griste Fenna naar haar tas en pakte een pakje sigaretten uit haar tas. Ze had allang niet meer gerookt, maar was door de stress sinds vorige week weer begonnen. Ze had gezien dat Daniël ook rookte, dus ze pakte zelf een sigaret en gaf er eentje aan hem. Als hij hem nu niet wilde kon hij hem altijd nog bewaren voor straks. Hmmz, Fenna pakte een aansteker en stak haar sigaret aan. Het was zonde dat ze weer begonnen was, want ze was van te voren al een paar maanden gestopt. Achja, wat maakte het uit ook. Nu had ze het even nodig.
Toen een volgende reeks vragen haar gehoor binnenkwam, keek ze hem even bedenkelijk aan. 'Nope, ik heb alleen een hond.' Merkte ze toen op. De volgende vraag deed haar even haar hoofd schudden. 'Ik rij paard ja, heb ook altijd een eigen gehad maar die heb ik niet heel lang geleden verkocht. Dus nu heb ik eigenlijk al een tijdje niet meer gereden.' Was haar antwoord. Als ze nou eens een paard zocht waar ze zo af en toe wat mee mocht doen, was ze allang tevreden. 'Rij jij paard dan?' Vroeg ze hem vervolgens, ondertussen pakte ze even haar spiegeltje en opende het ding. Right. Zó had ze dus de hele tijd gezeten? Súper. Fenna veegde wat mascara onder haar oog vandaan en toen het weer een beetje fatsoenlijk zat legde ze haar spiegeltje weg. Dan hoefde ze zich in ieder geval niet meer kapot te schamen.

Hij grijnsde toen hij haar compliment hoorde, wat zij wou. Hij wou niet echt ‘optredens’ houden voor zichzelf en voor vrienden zingen was genoeg. Hij keek toe hoe Fenna haar tas pakte en er een pakje sigaretten uit haalde. Een glimlach sierde Daniëls gezicht. Ze gaf hem er een die hij dankbaar aannam. Nadat Fenna haar aansteker had gebruikt om haar sigaret aan te steken, nam hij hem en stak hij zijn sigaret op. Om een trekje te nemen en het na een paar seconden weer uit te blazen. Het voelde goed relax de rook uit te blazen. Die langzaam de lucht in ging. Hij knikt toen ze vertelde dat ze alleen een hond had, jammer genoeg had hij geen dier. Al zou hij er wel een willen halen uit het asiel. Alleen dan niet een al te groot dier dat zou zijn moeder niet waarderen, niet dat hij zich daardoor liet tegenhouden. Hij glimlachte bij haar antwoord, dat ze een tijdje niet gereden had betekende niet dat ze niet meer wou rijden. Paardrijden verleerde je niet zo snel althans dat dacht hij. Dus ze zou best nog wel eens met hem kunnen rijden als ze dat wou. Een lichte blos stond op zijn wangen, toen ze vroeg of hij paardreed. De meeste mensen vonden het ‘homo’ achtig. Dat terwijl hij echt niet een meisjes achtige jongen was. Nee dat dus echt niet. ‘Euhm ja, ik heb een paard op de manege waar ik altijd op mag rijden’ sprak hij afwezig. Bijna bang voor haar reactie. Hij keek opzij hoe ze haar make-up bijwerkte. Hij schudde grinnikend zijn hoofd, meiden…Sita was ondertussen weer met haar stok aan het slepen. Iets wat een glimlach op Daniëls gezicht tevoorschijn toverde.

Fenna nam een trekje van haar sigaret, blies ontspannen de rook uit en rilde even kort. Het werd al wat later en zo te zien kwam er regen aan, want dikke, grijze wolken plakten zich samen en verstoorde de zon, waardoor het meteen wat afkoelde. Hmm, balen. Het was net zo'n lekker weer en ze wilde liever nog even hier blijven, het was hier tenminste rustig en dat had ze net nodig nu ze zo'n enorme koppijn had. Misschien waaide het uiteindelijk wel over. Fenna wist niet óf hij het door had, maar zijn arm lag nog steeds om haar schouder heen. Niet dat ze het erg vond, hij zag er absoluut niet verkeerd uit en hij was ook nog eens aardig. Dus Fenna klaagde niet. Toen ze zijn stem hoorde keek ze hem weer even aan, aandachtig luisterend naar wat hij te zeggen had. Wáárom begon hij meteen te blozen? Fenna vond het juist leuk als jongens paardreden en ze daar ook nog eens voor uitkwamen.
'Hmm. Heb je zin om een keer samen te gaan rijden dan?' Vroeg ze hem, terwijl de woorden vlot en zonder enige twijfel over haar tong rolde. Eigenlijk had ze zin om wat te gaan zingen, maar toen ze haar gitaar langs haar zag liggen keek ze eventjes kort naar Daniël. Zou hij gitaar kunnen spelen. Bedenkelijk pakte ze haar gitaar op, waarna ze haar bruine ogen opnieuw op de jongen richtte. 'Kan je gitaar spelen?' Terwijl ze de woorden uitsprak liet ze haar hand even over de snaren glijden, nu ze hier toch zaten konden ze net zo goed misschien samen wat zingen; veel was er verder toch niet tegen elkaar te vertellen. Vragend keek ze eventjes naar Daniël, wachtend op zijn reactie.

Daniël keek omhoog waar wolken al samen begonnen te plakken. Hij zuchtte hij wou hier best nog wel een tijdje blijven zitten, het was gezellig. Ook al praatte ze niet echt ‘veel’, soms waren woorden niet nodig om het gezellig te hebben. Hij keek naast zich en glimlachte toen hij Fenna een trekje van haar sigaret zag nemen. Hijzelf nam ook een stevige trek om de rook weer rustig uit te blazen, waarna het verdween. De lucht in. Haar antwoord deed hem glimlachen, ‘met plezier’ zei hij met een scheve grijns. Hij volgde de bewegingen van Fenna, die naar haar gitaar keek waarna ze hem oppakte. Haar vraag deed hem met zijn hoofd schudde, ‘nee maar ik zou het willen leren’ zei hij met een glimlachje. Zijn arm lag nog steeds ontspannen om haar schouder, echt erg leek ze het niet te vinden. Hijzelf ook niet dus liet hij het maar zo. Het was vet als Fenna hem zou leren spelen, gitaar spelen wou hij altijd al leren. Het kwam mooi uit als Fenna het hem zou leren.

Toen hij zei dat hij het leuk zou vinden om een keer samen te gaan rijden, knikte ze even instemmend. Hij zei dat hij geen gitaar kon spelen maar het wel graag wilde leren, no problem. Fenna wilde hem gráág leren gitaar spelen. Even dacht ze na over een liedje, begon hem rustig te spelen terwijl haar vinger het meeste bij de tweede en derde snaar bleef hangen, haar rechterhand deed eigenlijk het meeste. Fenna schraapte haar keel, keek even glimlachend richting Daniël en opende haar mond.

You make me feel like I’m losing my sanity
the first time every time when you’re touching me
I’ll make you gloom like a flower that you’ve never seen
under the sun we are one buzzing energy.

Let’s pollinate to create a family tree
this evolution with you comes naturally
some call it science
we call it chemistry
this is the story of the birds and the bees

Haar stem was zuiver, de tonen van de gitaar waren luid maar merendeels hetzelfde. Dit was een makkelijk liedje en als Daniël hem kon, wilde ze deze wel aan hem leren. 'Ken je het liedje?' Ondertussen gaf de de gitaar door aan Daniël, grijnzend haalde ze zijn arm van haar schouder af en legde zijn hand op de juiste plaats op de gitaar, waarna ze hem even aan keek. 'Oké, het is heel gemakkelijk. Bij dit liedje gebruik je vooral de tweede en derde snaar, dus houd daar je vingers bij.' Gaf ze hem mee als tip. Eigenlijk zou het handiger zijn als ze twee gitaren had, thuis had ze er toevallig nog wel een staan, maar goed. Dat deed er nu even niet toe. Met een gitaar zou het ook nog wel gaan. Fenna besloot maar een beetje voor hem te gaan zitten, haar ogen waren op de zijne gericht en een brede glimlach sierde haar lippen.

Haar vingers die de juiste fret opzochten en waarna haar rechterhand uiteindelijk over de juiste snaren streek. Leken hem een duidelijke ja, hij keek gefascineerd naar de gitaar en waar ze haar vingers plaatste. Veel snapte hij er niet van maar hij hoopte het te leren, hij keek op toen ze haar keel schraapte. En knikte instemmend, zich verheugend op haar zang. Die al snel zuiver weerklonk. Hij herkende het liedje, Malice zijn zusje die gek was van Beyoncé, Katty Perry en wist hij van wie nog meer. Had hem het liedje eens laten horen, hij was er niet helemaal onderste boven van geweest. Maar nu Fenna het zong, akoestisch klonk het opeens veel mooier. Zijn hoofd deinde mee op de maat, en hij was teleurgesteld toen haar gezang op hield. Op haar vraag knikte hij, ‘ja van Katty Perry right?’ antwoordde hij. Ze legde haar gitaar op zijn schoot en haalde zijn arm van haar schouder. Waarna ze hem grijnzend op de juiste plek legde. Hij deed zijn wenkbrauw-wiebel maar pakte uiteindelijk toch de hals van gitaar vast. Waarna hij haar instructies opvolgde. Hij liet de snaren trillen door zijn rechterhand er over heen te bewegen en glimlachte met twinkelende ogen naar Fenna. Die voor hem was gaan zitten en een glimlach haar gelaatstrek versierde.

Toen hij zei dat het van Katy Perry was, knikte ze meteen. Het was handig als hij het liedje kan, dan pakte hij de melodie en de noten waarschijnlijk veel sneller op. Hij was zo wie zo muzikaal, dus het zou voor hem niet heel moeilijk zijn. Kort keek ze hem nog even aan, zodra hij de eerste noten begon te spelen twinkelde haar ogen even. Ze vond het leuk met Daniël en ondertussen had ze haar vader eventjes uit haar hoofd gezegd, genoot van het moment en vond ze het heerlijk om hem te leren spelen. Oké, nu hij de basis al een beetje onder de knie had en hij het eerste couplet kon spelen, snoof ze lichtjes. 'Speel het eerste couplet maar.' Zodra de noten zuiver klonken verscheen er een brede glimlach rond haar lippen. Hij leerde snel, dat was duidelijk. 'Het refrein is wat moeilijker, daarbij gebruik je alle snaren en doe je het meeste met je hand bij de hals van de gitaar.' Fenna pakte zijn hand vast, kreeg een lichte blos op haar wangen maar probeerde het zo veel mogelijk te verbergen. Right, samen met hem maakte ze de bewegingen die voorkwamen in het refrein, tot ze het hem zelf liet doen.
Zo zaten ze een tijdje. 'Denk je dat je het refrein en het eerste couplet kent?' Vroeg ze hem nieuwsgierig, waarna ze eventjes op keek naar Sita die met haar lijfje tegen de boom aan lag en haar oogjes gesloten had. Tevreden zuchtte ze even, had ondertussen haar hand van die van Daniël afgehaald en wachtte even af op zijn reactie. Als hij het kon spelen konden ze vast wel even samen zingen; veel hadden ze verder eigenlijk toch niet te doen. Fenna pakte een elastiekje uit haar tas, deed haar haren in een hoge staart en vervolgens hing ze haar haren over haar schouder heen.

Na een paar keer oefenen had hij het couplet onder controle, naar tevredenheid van zichzelf en Fenna. Hij knikte toen ze hem opdroeg het eerste couplet te spelen, de noten klonken zuiver en een glimlach speelde rond zijn lippen. Hij keek op naar Fenna en zag dat ze ook moest glimlachen. Hij knikte toen ze uitlegde dat het refrein wat moeilijker was .Hij stuntelde wat met de hals van de gitaar, maar Fenna hielp hem door zijn hand te pakken en hem op de juiste plek te leggen. Hij grinnikte toen ze moest blozen, hij vond het altijd adorble als meisjes moesten blozen of verlegen waren. Niet dat hij haar leuk, leuk vond. Nee ze was leuk om te zien en aardig maar daar bleef het ook bij. Hij had Kaya niet uit zijn hoofd kunnen zetten. Damn die meid kon zoenen. Zijn gedachtes dwaalde even af maar hij was al snel weer bij de les toen Fenna de juiste beweging met zijn hand maken. Al snel was hij weer honderd procent gefocust. Waardoor hij na een tijdje het couplet en refrein al kon. Hij knikte op haar vraag, ‘ik denk het wel’ sprak hij lichtelijk twijfelend. Hij keek naar Fenna die haar haren in een hoge staart deed. Het stond haar wel vond hij. Hij knikte nog een keer waarna hij het couplet en refrein speelde. Toen hij klaar was glimlachte hij met twinkelende ogen. ‘Goed genoeg?’ vroeg hij plagend. Hij had alles na elkaar kunnen spelen, zonder hapering. Tot tevredenheid van zichzelf. ‘Kijken of we het samen kunnen zingen?’ vroeg hij nieuwsgierig. Normaal was hij niet zo van het zingen maar met Fenna vond hij het leuk.

Hij had het al goed onder controle en ondertussen had ze het hem allemaal zelf laten doen. Fenna greens lichtjes toen hij het refrein begon te spelen, hij had het onder de knie; dat was duidelijk. Geconcentreerd luisterde ze naar de melodie die hij speelde en zodra hij klaar was, knikte ze. Het was goed, geen enkel nootje mis of onzuiver. Toen hij vroeg of het goed genoeg was knikte ze meteen, een brede grimas speelde met haar lippen en Fenna ging weer langs Daniël zitten, nu had hij het liedje tenminste voor het grootste deel onder de knie. Hij vroeg of ze het met hem wilde zingen, natuurlijk knikte ze en schraapte ze eventjes haar keel. Zodra de melodie begon wachtte ze heel eventjes. Fenna keek eventjes naar Daniël, haar twinkelende ogen werden vervolgens op haar kleine hondje gericht die door de herrie heen sliep.
Fenna besloot pas met het refrein in te vallen, liet Daniël het eerste couplet alleen zingen. Glimlachend luisterde ze naar zijn stem, tot het gedeelte kwam waarin ze samen zouden gaan zingen.

And even the seasons change
our love still stays the same

You give me that hummingbird heartbeat
spread my wings and make me fly
the taste of you honey is so sweet
when you give me the
hummingbird heartbeat
hummingbird heartbeat
Oh oh
hummingbird heartbeat
Oh oh
hummingbird heartbeat

De zuivere klanken van hun beide zorgde voor een geheel. Fenna had iets hoger gezongen dan Daniël, altijd als ze met iemand samen zong ging ze tweestemmig zingen. Dat klonk véél mooier en aangezien Daniël een zwaardere stem had dan haar - wat meer dan logisch was, besloot ze haar stem wat op te heffen.

Haar knikkende hoofd deed hem glimlachen, hoe kon het ook anders. Ze ging weer naast hem zitten en wachtte tot hij begon met spelen. Toen hij de juiste melodie speelde, en het eerste couplet zong merkte hij dat Fenna niet meezong. Die kwam er waarschijnlijk achteraan in het refrein. Niet echt heel hard maar duidelijk hoorbaar zong hij het eerste couplet:

“You make me feel like I'm losing my virginity
The first time, every time when you touch me
I make you bloom like a flower that you never seen
Under the sun we are one buzzing energy

Let's pollinate to create a family tree
This evolution with you comes naturally
Some call it science we call it chemistry
This is the story of the birds and the bees”

Hij had zijn blik de eerste paar zinnen op de gitaar gericht, omdat hij geen foute wou maken. Maar al snel keek hij voor zich uit ten tikte zijn voet op de maat mee. Hij glimlachte onder het zingen toen hij zag dat Sita nog rustig tegen een boom lag te slapen.

“Even the seasons change
Our love still stays the same
You give me the hummingbird heartbeat
I spread my wings and make me fly
The taste of your honey is so sweet
When you give me the hummingbird heartbeat
Hummingbird heartbeat
Oh oh
Hummingbird heartbeat
Oh oh
Hummingbird heartbeat”

Fenna zette in en samen klonk het vele male beter dan het orgineel vond hijzelf. Hij glimlachte om zijn gedachte, misschien een cover opnemen. Hij schudde kort zijn hoofd en concentreerde zich weer op de tekst. Fenna’s stem klonk mooi bij die van hem, die van haar was hoger. Wat logisch was ze was immers een meisje, maar stoorde niet. Toen ze het hele liedje uiteindelijk hadden gezongen. Glimlachte Daniël tevreden waarna naast zich keek. En Fenna aankeek, naar haar Chocoladebruine ogen. Die leken te twinkelen. ‘Je was goed’ sprak hij complimenterend. Hij legde de gitaar naast zich neer en kwam wat overeind waarna hij haar een knuffel gaf. ‘Thanks, voor het gitaar leren spelen. Me zusje zal er blij mee zijn’ sprak hij toen hij haar los liet en glimlachend aankeek.

Onder het zingen glimlachte ze breed en samen zongen ze het liedje uit, tot Daniël de laatste noot van de melodie speelde. Ze mocht hem wel; vriendschappelijk dan. Nee, meer zou het ook niet gaan worden. Ontspannen kek ze hem eventjes aan en haar ogen begonnen nog meer te twinkelen toen hij haar een compliment gaf. Het was lang geleden geweest dat ze zich bij iemand op haar gemak voelde, dus ze vond het fijn dat ze Daniël tegen gekomen was. Wie weet zou ze nog wel wat vaker iets met hem gaan doen; hij was immers aardig. 'Dankje, jij ook.' Was haar reactie op zijn woorden. Ondertussen was ze weer tegen de boom gaan leunen en stak Sita haar hoofdje achter de boom vandaan en kwam ze weer tevoorschijn. Toen ze ineens een knuffel van Daniël kreeg, beantwoordde ze die door haar armen eventjes om zijn lichaam te slaan en hem weer los te laten wanneer hij dat ook deed.
Hij bedankte haar en ze knikte een keertje naar hem. 'Het was een kleine moeite, je pikte het snel op.' Zei ze terug. Als hij eventueel wilde kon hij altijd bij haar terecht als hij nog een ander liedje wilde spelen of iets dergelijks; ze deed het graag. Overigens zou ze het niet eens erg vinden, want Daniël was gezellig en dus zou ze haar ook absoluut niet gaan vervelen. Fenna staarde even voor haar uit, maar toen het gapende hondje haar aandacht trok pakte ze haar even op schoot. Awh, ze was moe; want meteen legde Sita haar hoofdje op de buik van Fenna. Misschien was het tijd om zo te gaan, want ze was nog jong en kon eigenlijk niet te lang buiten blijven. 'Ik denk dat het tijd word dat ik ga. Heb je zin om nog een keertje iets te doen?' Vroeg ze hem nieuwsgierig, haar chocoladebruine ogen op de zijne gericht. Het was nog steeds gezellig; maar haar hondje ging echt even voor. Zo te zien wilde ze maar al te graag naar huis toe.

Hij grinnikte Fenna leek de netheid zelve, de hele tijd verontschuldigen. Voor dingen waarvan hij niet eens wist dat je, je ervoor kon verontschuldigen. En alle complimentjes, dingentjes netjes aannemen en terug wensen. Nee zo iemand was hij niet bedacht hij zich hoofdschuddend. Hij glimlachte toen hij haar compliment horen, hij wist wel dat hij muzikaal was maar het was altijd leuk het van een ander te horen. Daniël keek naar Sita die werd opgepakt door Fenna nadat ze had gegaapt. Hij keek vertederd naar het kleine hondje en keek toen vragend naar Fenna. Die al snel zijn blik beantwoorden met haar woorden. Hij knikte en haalde zijn blackberry tevoorschijn, ‘nummers uitwisselen lijkt me wel zo handig’ zei hij grijnzend. Met zijn helder blauwe ogen op haar gezicht gericht. ‘Misschien kunnen we deze week naar het strand rijden’ stelde hij glimlachend voor. Het werd al later, de zon scheen al minder sterk door het bladerdek heen. En kleurde langzaam oranje, rood. Sita was echt moe, ze hing op de arm van Fenna met haar oogjes gesloten.

-bagger sorry-

Fenna stond op, klikte het riempje van Sita aan haar halsbandje en toen ze zag dat ze meteen weer op de grond ging liggen, kwam ze tot de conclusie dat ze haar weer naar huis moest dragen. Hmpf. Soms was een puppy érg vermoeiend maar goed. Fenna knikte instemmend toen hij zei dat het handig was als ze nummers zouden uitwisselen, Fenna sloeg het nummer van Daniël op en vervolgens gaf ze haar eigen nummer aan hem. Konden ze altijd nog wat afspreken. Kort aaide ze even over de rug van Sita, pakte haar op d'r arm en in de andere hand pakte ze haar gitaar. Haar huis was toch niet ver van hier, dus dat kleine stukje hield ze wel vol met haar handen vol.
Glimlachend keek ze naar Sita die haar hoofdje over de schouder van Fenna had gehangen en haar oogjes gesloten had. Right, zó moet had ze haar puppy nog nooit gezien. Normaal was ze trouwens ook niet zolang weg met d'r, dus vandaar. Fenna hoorde zijn stem. 'Ja hoor, is goed. Ik bel of sms je nog wel, goed?' Na die woorden deed ze een paar stappen naar achter, greens kort naar Daniël en draaide haar lichaam een beetje om. 'Doei! Ik zie je nog wel.' Na haar woorden liep ze richting haar huis. Kort keek ze nog even achterom en zwaaide richting Daniël, Sita lag tevreden op haar schouder te slapen en als ze thuis waren zou ze het beestje wel op de bank leggen; die sliep wel door de rest van de avond. Uiteindelijk was ze het bos uit en al snel was ze bij haar huis, stapte ze binnen en sloot de deur achter haar.