A accident is in a small corner

Nikita lag nog lekker te slapen toen Jayson uit bed ging. Tegenwoordig was ze vaak bij hem. Eigenlijk kwam dat omdat ze nu samen een kindje hadden van een half jaar oud. Er was dan wel een kinderkamer bij haar vader thuis maar voor Jayson waren ze zo vaak mogelijk in zijn huis. Meer omdat dit dichterbij zijn werk was. Na een paar uur werd Nikita wakker door het geluid van de babyfoon. Lucy was aan het huilen. Ze ging uit bed en pakte Lucy uit het bedje en troosten haar. Een beetje wiegend ging ze naar beneden waar ze ontbijt voor zichzelf maakte en een fruithapje voor Lucy pakte. Zoals eigenlijk altijd had Jayson Lucy haar flesje gegeven voor dat hij naar zijn werk ging. Vandaag zou Nikita met Lucy weer even langs haar vader gaan. Gewoon omdat ze hem een tijdje niet had gezien. Ze kleden na het ontbijt Lucy om, legde haar even in de box zodat ze zich zelf kon omkleden. Toen alles gedaan was liep ze met Lucy naar de auto. Gelukkig had ze tegenwoordig haar rijbewijs en hoefde ze niet meer dat eind naar haar vaders huis te fietsen. Ze legde Lucy in de maxicosi en ging achter het stuur zitten. Nikita reed zoals altijd netjes volgens de regels helemaal als Lucy bij haar in de auto was. Ze was halverwege de rit toen ineens een auto van rechts hard kwam aanrijden. Het ging allemaal zo snel voor Nikita dat ze niet eens meer kon handelen. De auto ramde de auto van Nikita waardoor ze in de berm terecht kwam en een boom raakte. Nikita knalde met haar hoofd tegen het stuur aan omdat de airbag niet af ging. Ze verloor haar bewustzijn en merkte dus niet dat er mensen gelijk naar haar toe kwamen. Ook merkte ze niet dat haar mobiel afging.


&Jayson
[Beetje flut]

Jayson stapte zijn kantoor uit met allemaal papieren in zijn armen. Hij had vanacht echt slecht geslapen. Nachtmerries waar je u tegen kon zeggen, en nu had hij een nachtmerrie op zijn werk.. Zijn baas had hem papier werk gegeven omdat zijn prestaties de laatste tijd ook niet echt perfect waren. Dat vond Jayson zelf ook heel erg vervelend.. Hij wilde gewoon zijn wie hij wilde zijn en hij moest Shadow ook nog trainen. Jayson zuchtte en ging aan zijn bureau zitten en begon met typen op zijn laptop. Hij kreunde bij elke typfout die hij maakte en moest weer helemaal opnieuw beginnen. Na anderhalf uur was hij dan eindelijk klaar en had hij even pauze. "Jayson! Ongeval op Zuiderweste plasweg!" riep collega van hem pakte zijn jas en rende de deur uit. Jayson stond op en rende achter hem aan. Hij ging dit keer maar met de motor. Zo snel zijn motor kon en zijn sirene aan reed Jayson naar het ongeluk. Overal zag hij mensen schreeuwen en wilde ze de auto uit de berm halen. Jayson liet de motor tot stilstand komen en stapte af. Hij rende naar het incident toe en werd toen tegen gehouden door een Collega. "Ik zou even hier blijven staan Jay.." zei hij en keek hem met medelijden aan. "Gozer, een ongeluk kan ik echt wel aan hoor" gromde hij naar zijn collega. Jayson dacht dat hij het over het gedoe had met zijn baas. "Nee Jayson, ik meen het blijf hier staan."zei de jonge man streng. Een paar mensen gingen opzij en Jayson kon zien wat een ravage de auto was en kreeg ineens een onheilspellens gevoel. Toen hij zag wat voor kenteken het wrak had schreeuwde hij alles bij elkaar en duwde zijn collega vors aan de kant en rende naar het wrak toe. De auto brande aan de voorkant, Nikita en .. Lucy! De baby! Jayson rende naar de deur en zag dat Nikita voor over gebogen lag en haar hoofd was helemaal stuk. Hij rukte de deur open en maakte haar gordel los. Maar tot zijn grote schrik zaten haar benen vast. Hij moest iets vinden en gauw. De brandweer was inmiddels al aangekomen en de ambulance kwam er net aan. Jayson kreeg een koefoet en wrikte het dashboard omhoog en haalde Nikita uit het wrak. Hij klom naar binnen en zag dat het te laat was voor Lucy. Lucy's maxicozie was helemaal ingedrukt door de voorste stoel die een vorste klap had gehad. "NEE LUCY!!" schreeuwde Jayson. Jayson werd uit de auto getrokken door een brandweer en op dat moment ontvlamt de auto. Mensen rennen gauw weg. De hitte was te voelen. Jayson schreeuwde alles bij elkaar en zijn tranen hield hij niet meer. "NEE MIJN KIND ZIT NOG IN DIE AUTO!! LAAT ME LOS!!" riep hij kwaad en probeerde zich ls te wrikken uit de armen van de sterke brandweer man maar het was al te laat. De auto ontplofte en de auto stukken vlogen door de lucht heen. Jayson liet zich op de grond zakken en keek naar wat er van de auto over was. De tranen bleven stromen. Nikita werd naar het ziekenhuis gebracht. Collega;s gingen bij Jayson staan. "Man.. moet je niet achter je vriendin aan?" vroegen ze. "LAAT ME MET RUST!"schreeuwde hij. Hij stond op rende naar zijn Motor en reed weg.
Jayson reed zonder helm naar de dijk gooide zijn motor in de duinen en schreeuwde alles uit op het strand en liet zich toen in het zand vallen. Hij huilde hard was alles kwijt. Nikita overlevingskans 1% Zijn kind kwijt. Alles. En Mido? Wat moet die wel niet denken? Die dacht natuurlijk dat het zijn schuld was. Jayson huilde en huilde tot dat hij niet meer kon en zich zelf bij elkaar raapte en terug liep naar zijn motor om naar Nikita toe te gaan.
Jayson reed het binnenhof van het ziekenhuis op en stapte van zijn Motor. Hij liep naar de balie en vroeg waar Nikita Cremfield lag. "DIe is momenteel bij de operatie kamer meneer.. Ik denk dat u nog zo'n 2 a 3 uur moet wachten voor dat, dat klaar is. Ik zal u wel even naar de kamer brengen waar ze naar toe word gebracht zo" zei ze met medelijden en liep de arme jongen naar de kamer. Jayson smste gauw naar Mido dat hij naar het ziekenhuis moest komen.

- flut .. -

Mido liep over zijn erf en keek naar de zon die hoog boven aan de hemel stond. Nikita zou vandaag met zijn klein dochter komen. Hij had er zin in. Hij wilde Nikita laten zien wat zijn bouw plannen waren en wilde haar vertellen over het voorstel van hem om te gaan trouwen met Melanie. Mido grijnsde over dat onderwerp. Dat zou leuk worden bedacht hij. Melanie was op zakenreis de laatste week was al aan gebroken dat hij alleen was, dus hij kon haar daarna vragen. Hij miste haar ontzettend. Nikita was altijd stipt op tijd maar het duurde wat langer dus Mido ging zijn paarden maar van stal halen om ze in de weide te doen. Nikita zeurde er altijd over dat ze te weinig in de weide stonden. Maar de laatste tijd was het weer er ook echt niet naar. Het regende alleen maar, en ze kregen genoeg beweging in de bak omdat Mido en Melanie ze normaal gesproken altijd trainden iedere dag. Mido moest ze nu al een maand of twee zelf trainen, maar dat geefde niet ze zouden het wel overleven. Mido liep naar zijn huis toen Belando kwam aan rennen. Hij was lijk bleek. "Meneer meneer!!" riep hij uit. Mido liep naar Belando toe en klopte hem op de schouder. "Rustig maar, haal diep adem. Zit er weer een spin?" vroeg Mido grijnzend. Als Belando een spin zag rende hij als een speenvarken weg. "Nee mijn heer, Nikita en de baby hebben een ongeluk gehad.." zei hij en keek Mido aan. Mido trok lijk bleek weg en rende naar zijn Auto en stapte in. "ZE ZIJN IN HET HH HOSPITAL!" riep hij hem achter na. Mido scheurde als een gek naar het ziekenhuis toe. Onderweg las hij het smsje pas van Jayson. Hij knarse tanden en stopte met piepende banden op het parkeer terrein en rende het gebouw in. "WAAR IS MIJN DOCHTER!" schreeuwde hij kwaad. De zuster kwam aan gelopen en kalmeerde Mido half. "Ze is op de intensive care" zei ze rustig. "Ik breng u er wel heen meneer Cremfield". De zuster nam Mido mee en wees hem de weg. Mido zag Jayson in de wachtruimte zitten. Hij rende op hem af. "Wat is er gebeurd?! Waar is ze? Heb je al nieuws?" vroeg hij en keek hem vragend aan. Hij had nog geen nieuws en wat er precies was gebeurd wist Jayson zelf ook niet. Mido zag dat hij er kapot van was. Mido ging naast Jayson zitten en sloeg zijn arm om hem heen. "Het komt wel goed.. Ik neem aan dat de ambulance en de brandweer er op tijd bij waren.. toch?" zei Mido. Jayson werd lijkbleek en hield wijzelijk zijn mond. Mido werd er nerveus van. De doter kwam naar buiten gelopen met resulaten maar liep als een speer er weer vandoor. Mido ijsbeerde wel 5 uur lang heen en weer toen ze eindelijk kwamen. Nikita was overgeplaatst naar haar kamer. Ze lag in Coma. Jayson rende naar haar kamer. "Waar is Lucy?" vroeg Mido aan de zuster. "Is alles goed met haar? Geen problemen verder?". "Wie is Lucy meneer?" vroeg de zuster die vervolgens mee werd genomen door een dokter. Mido keek om en zag de dokter die Nikita had geholpen en hield hem tegen. "Waar is mijn kleindochter heer?" vroeg Mido en keek hem bang aan. "Ik denk dat ik slecht nieuws voor u heb meneer.. De baby is omgekomen tijdens het ongeluk, en ligt momenteel in het montuarium. Wilt u er naar toe worden gebracht?" vroeg hij en klopte Mido op de schouder. Mido werd lijkbleek en knikte. Zo gezegd zo gedaan. Mido werd naar het lijkje gebracht. "Dit is het enige wat er nog van over was.. De auto onplofte met de baby er in.. Het spijt me vreselijk" zei de dokter en schudde zijn hoofd en liet Mido alleen met het lijkje. Mido barste in tranen uit. "Wat vreselijk" zei hij zachtjes en legde het dekentje over het zwarte baby lichaampje. "Ze moest vast veel pijn hebben gehad.." zei hij zachtjes en liep weg, weg van de ellende. Hij liep naar de kamer waar Nikita lag en ging naast Jayson op een krukje zitten en keek naar zijn dochter. "Een ongeluk zit in een klein hoekje" zei Jayson zachtjes. Mido kon alleen knikken.

Van alles wat er gebeurde kreeg Nikita helemaal niets mee. Ze was helemaal weg. Dat Jayson haar uit de auto haalde, dat ze in de ambulance werd gedaan niets kreeg ze mee. Net zoals dat hun dochtertje in de auto was toen de auto ontploften. In het ziekenhuis werd Nikita gelijk naar de operatiekamer gebracht. Door de klap van het ongeluk had ze haar been op twee plaatsen gebroken wat dus met pinnen goed gezet moest worden. Ook werden er foto’s gemaakt om te kijken of ze nek- of rugletsel had of zelfs inwendige bloedingen. Ondanks dat ze geen nekletsel had kreeg ze toch een kraag om. De snee op haar hoofd werd gehecht waarna ze naar de ic werd gebracht. Daar kwam ze onder strenge controle te liggen zodat ze zeker wisten dat het goed met haar kwam. Omdat ze een redelijk heftig ongeluk had gehad werd ze nog een paar uur in slaap gehouden waarna ze haar toch langzaam gingen wakker maken om te kijken of ze hersenletsel had. Langzaam spoten ze een tegen narcose middel in Nikita der infuus en de beademing werd er ook langzaam stop gezet zodat ze weer zelf ging ademen. Langzaam begon ze bij te komen. En haalde de dokter de tube uit haar keel en deed bij haar neus de beademing. Met kleine oogjes keek ze naar boven. De dokter die naast haar stond scheen met een lampje in haar ogen en constateerde dat ze een zware hersenschudding had. Het overgeven werd onderdrukt door de medicatie die ze haar toe diende. De dokter begon allemaal vragen te stellen. Welke dag het was, hoe ze heten, of ze nog wist wat ze vanmorgen had gegeten en dat soort dingen. De dokter had al tegen Mido en Jayson gezegd dat ze nog niets moesten zeggen over het verlies van Lucy dat het nog een te grote schok zou zijn. Zeker omdat ze misschien wel niet meer wist dat ze een dochtertje had vanwege het geheugenverlies. Een beetje stil lag ze in het bed naar het plafon te kijken. Ze kon niets aangezien ze een kraag om had. Even wist ze ook niet meer wie Jayson en Mido waren. Maar al snel kwam het weer dat Mido haar vader was en Jayson haar vriend.


[beetje flut srry]

Jayson legde zijn hoofd in zijn handen en vroeg zich af wat er nou was gebeurd. Hij was zijn kind kwijt, zijn meisje lag in het ziekenhuis. Hij had haar wel kwijt kunnen raken. In de verte hoorde hij iemand aan komen en schreeuwde hard. Dat zou Mido wel zijn. Hij begon meteen vragen naar zijn hoofd te gooien. "Ik weet niet wat er is gebeurd.. Echt niet. We hadden geen ruzie, niets ze ging naar jou toe dat was het enige wat ik weet..". Jayson werd vast gehouden door Mido. Toen hij vroeg waar Lucy was werd jayson lijk bleek en voelde hij zijn lunch omhoog komen. De dokter kwam aan lopen en zei dat ze naar haar toe mochten. Jayson vloog omhoog en liep gauw naar haar toe. Ze herkende hem amper. "Liefje? Ik ben het je vriendje.." zei hij zachtjes en aaide over haar hoofdje heen. "Wat is er gebeurd..?" vroeg hij zachtjes en keek haar aan. Hij moest huilen. De tranen stroomden over zijn wangen heen. Wat een sukkel hij moest zich groot houden, maar hij was bijna zijn vriendin kwijt geraakt en hij was zijn kind kwijt geraakt. De dokter kwam binnen en fluisterde in zijn oor dat hij nog niets mocht zeggen over de baby. Jayson knikte en kneep zachtjes in de hand van zijn vriendin. Mido kwam binnen lopen en za er niet uit. Ook Mido herkende ze bijna niet.

- flut.. -

Mido legde zijn hoofd in zijn handen en zuchtte. Het was al een paar dagen geleden van het ongeluk en Nikita zag er al wat beter uit. Ze wist niks meer van het ongeluk, en ze wist ook niets van de baby af. Ze wist niet eens dat ze een baby had. Ze sprak niet over haar, ze dacht dat ze nog maar een paar maanden had met Jayson. Hoe moesten Jayson en hij het haar vertellen ? Misschien zou ze vandaag haar geheugen terug krijgen zei de dokter. Maar of dat zeker was wist de dokter zelf ook niet. Normaal gesproken zou het binnen 2 a 3 dagen terug zijn, maar het was nog steeds niet terug. Mido zuchtte. Nikita glimlachte. "Ik geloof dat het al een stuk beter met je gaat" glimlachte Mido naar Nikita. "Heb je goed gegeten? Of moet je nog eten? Moet ik iets voor je halen?" vroeg Mido. Ze schudde haar hoofd, Jayson was al wat aan het halen voor haar. Jayson.. Die had nachten liggen huilen in Mido's huis om de baby net als hij. Ze moesten de begravenis nog regelen.. maar volgens de dokter was het niet handig om iemand te begraven waar Nikita bij was, als ze niet wist wie het was. Als ze over 3 dagen nog niets wist, dan mochten ze het haar vertellen en de baby begraven. Montuarium wilde nog wel langer door gaan met onder zoeken hoe de baby precies was dood gegaan voor Jayson, maar het nieuws was niet bepaald gerust stellend. De baby had de brand mee gemaakt en zoals het er naar uit zag had ze vreselijke pijn gehad. Jayson had zich zelf vervloekt maar Mido had hem geprobeerd te vertellen dat het niet zijn schuld was en dat Nikita waarschijnlijk iets ontweek.. Ze wisten het niet, en daar wilde ze graag achter komen. Jayson kwam binnenlopen met wat te eten voor Nikita en zette dat neer en ging naast haar bed zitten. Jayson zag er niet uit. Hij had wallen onder zijn ogen gekregen, was wat magerder geworden en zijn eetlust kwam ook niet echt terug. Hij sliep ook al zo slecht.. Jayson zal dit waarschijnlijk nooit meer vergeten. "Lief, weet je al wat meer over het ongeluk," vroeg Mido nieuwsgierig. "Het is natuurlijk al een paar dagen geleden, en we vroegen ons af of je misschien al een paar dingen herinnerde van het ongeluk,"

- flut..-