Seriously, I'm going to kill you! - Open -

Godsamme... Nocture's ogen vlogen open bij het geluid van beweging in de stal naast hem. Nog geen seconde later klonk er een hoop gehinnik. Zijn oren vlogen naar achter en binnen no time klonk er een luid 'KA-BLENG!' tegen de stalmuur aan. Het wit in zijn ogen was te zien, maar elke trap was gericht. Dit was nu al de.. vijfde stal waarin hij stond, de rest had hij al aan gort getrapt. Volgens 'mensen' was dit een extra stevige stalmuur, deze was niet te slopen, maar een scheur bewees het tegendeel. Nu ging hij er doorheen. Hij wist dat het nog vroeg was, maar dat over nog geen tien minuten de hele stal vol zou staan met hypere personeelsleden die hem wouden 'helpen' en hem probeerde te kalmeren. Hij deelde schop na schop uit en zweet droop over zijn hele lichaam, maar toch ging hij door. Hij moest en zou door die klotemuur heen komen. Dat paard dat daar stond, een arrogante Arabische Volbloed merrie, moest haar lesje leren. Ze had hem de vorige dag uitgedaagd tot een raceje, maar hij moest het bekopen met de zweep toen hij de uitdaging aannam. Ze hadden hem flink toegetakeld, wat ervoor gezorgd had dat hij hevig bokkend en protesterend tegen de bakrand aanzat. Daar waren de ruiters nooit op voorbereid. Zijn geheime methode om ze eraf te krijgen. In volle vaart naar de muur toerennen en dan net in de hoek langs die muur schuiven. Geplette ruiter, hij tevreden, want hij kon naar stal. En ja, uiteraard waren ze ook niet zo blij geweest toen hij dat had geflikt bij ze. Ze hadden weer de zweep erbij gepakt, maar hij had gesteigerd en een flinke bok uitgedeeld en had daarbij iemand tegen zijn schenen geraakt. Niet hard genoeg, want er was niets gebroken, hooguit gekneusd of ernstig blauw. Maar hij had naar zijn stal kunnen vluchten en was niet meer lastiggevallen die dag. Maar die merrie moest nog wel haar verdiende loon krijgen.
Vandaag ging ze dat dus krijgen ook. Dat kreng heette 'Princess of the Daimonds', zo'n extreem luxe naam voor zo'n kakkerspaardje. Dat was ze behoorlijk. Flink over het paard getilde fokmerrie. Bah, wat haatte hij haar, zeg! En vandaag, na lang bezig zijn met de muur, ging hij haar dan eindelijk, eindelijk, slopen. Even met haar vechten. Hé, zij dacht toch sterker dan hem te zijn? Dan mocht ze dat nu laten zien.
'KRA-AK... PLOF!' Daar lag de muur. Aah, Daimond was in paniek. Héérlijk. Hij rende haar stal in en begon flinke trappen uit te delen. Gehinnik klonk luid door de gangen, paniek, bloed, zweet en speeksel vloog door de lucht en zij was zo vreselijk in het nadeel.
"Zo sterk ben je niet, bitch," brieste hij, terwijl hij een klap uitdeelde. Ze bloedde hevig en protesteerde niet eens meer. Van haar arrogante houding was niets meer over, enkel een gebroken blik. Toen ze zwak zei; "Ik ben zwanger," ging er niets bij hem schijnen. Elk ander paard had gedacht van; ik moet stoppen. Nocture ging door. Hij gaf juist een flinke trap tegen haar buik en de merrie zakte door haar hoeven, in de inmiddels veel te krappe stal. Paniekerige voetstappen klonken hol in de stallen. Paarden hinnikten, van angst door het gevecht en van opwinding dat er nu mensen waren. Maar Nocture was absoluut niet van plan om te stoppen met vechten tot die bitch dood was.

In de ochtend had Olivia haar fiets gepakt om nog eens naar de manege te fietsen. Het was al lang geleden omdat ze Bleaz als eigen pony had. Ze moest maar een kwartiertje fietsen en dan kwam ze ook aan op de manege. Ze zette haar fiets in de vertrouwde omgeving en ging op haar gemakje naar binnen. Ze ging eerst eventjes naar het café. Om eventjes hoi te zeggen. Haar aandacht werd getrokken naar een stuk of 5 mannen die als gekken naar de stallen liepen. Olivia zei snel gedag en ging ook als een gek rennen naar de stallen. Ze zag veel rook door een kapot getrapte muur. De andere paarden waren erg rumoerig en waren zenuwachtig. Ze hoorde ook veel gehinnik vanuit de achterste stallen. Daar gingen ze dus allemaal naar toe. Olivia volgde en zag toen een zwarte hengst staan. Met daarnaast een bloedende merrie. De merrie was zwanger, dat kon je direct zien maar de hengst was niet van plan om te stoppen. Hij had helemaal geen medelijden. De mannen probeerden eerst de hengst weg te jagen met allemaal zwepen maar de hengst reageerde er precies niet echt op. Olivia vond het zelf nogal raar en beangstigend om de merrie zo te zien liggen. Ze nam een touw en probeerde die aan het halster van de hengst vast te maken. Die verzette zich dan ook hevig. Niet de beste manier van de dag. Maar iedereen was in paniek, Olivia ook. Ze kon er niets aan doen. Ze maakte een soort lasso met een paar touwen en probeerde dat een paar keer over de hengst zijn hoofd te gooien. De eerste 5-6 keren lukte het van geen meter maar de laatste keer lukte het toch wel. Oke, ze had de hengst nu beet, maar hoe moest ze hem verplaatsen ? Die hengst bleef doorgaan als een maniak. Ze voelde in haar zak en vond nog een klein papiertje. Misschien zou hij er wel op af komen. Uit nieuwsgierigheid, deze hengst had zijn eigen karakter maar nog altijd het instinct als een ander paard. Ze friemelde er wat mee en de hengst gaf in het begin geen kick. Op het einde, toen de merrie waarschijnlijk al halfdood was ofzo, kwam hij mee. Ze leidde hem naar de binnenbak. Zodat hij eventjes kon uitrazen. Dan konden de stalhulpen de puinhoop opruimen en kon zij op haar gemak de hengst bestuderen. Ze maakte snel de touwen los die aan de hengst zijn nek vastzaten en liep zo snel als mogelijk uit de binnenbak. Anders kon ze makkelijk vertrappeld worden door de hengst. Ze zag de hengst lopen. Hij had mooie passen maar waarom was hij zo kwaad en chagrijnig. Dat wilde ze echt eens weten. Als hij zo verder zou doen voor altijd, kon hij makkelijk naar de slacht gestuurd worden door de eigenaar. Het zou zonde zijn van zo'n mooi dier.

[hopelijk mocht ik hier posten xd ]

[Allereerst; supernaaice reactie! ;D Tweede; Jeb, je mag hier posten. Derde; Wahoo, super gehandelt met Nocture.]

What the hell? Wat deed hij nu weer in de binnenbak? Hij wou die merrie dood hebben, begrepen ze dat dan niet? Als een achterlijke begon hij rond te draven, zijn lichaam nat van het zweet, het wit van zijn ogen was te zien en vlokken schuim liepen uit zijn mond. De hoefslag was ontzettend en overduidelijk belopen, hem irriteerde dat. Zijn favoriete figuur was de 'S' en die wou hij overduidelijk hebben. Dus begon hij telkens die 'S' af te stampen. Stampstampstamp. Zand spatte op, zijn hoeven dreunde in het mulle zand, zijn hoofd alert hoog. Dat mens wat daar zat, zat daar te zitten. Het irriteerde hem genadeloos. Ze zat daar maar. Eventjes. Wat langer. Een tijd lang. Té lang. Elke keer kwam hij dichter bij haar, maakte dat zijn figuur haar kruiste. Het dichtste bij wat hij was zonder iets te doen, was zo'n halve meter van elkaar verwijderd. Hij ging terug naar zijn beginpunt en bleef toen stil staan. Zijn oren gingen weer plat in zijn nek, zijn blik gefocust op het mens. Toen vloog hij naar haar toe. Vlak voor haar neus steigerde hij en gaf een bok. Jeb. Hij raakte haar. Lichtjes. Het was niet hard bedoelt. Het was meer als dreiging. In galop racete hij over de hoefslag, telkens weer, tot hij uitgeput was en niet meer kon.
Zolang die bitch maar dood is, dacht hij. Hij plofte op de grond neer en brieste diep. Waarom hij die merrie dood wou hebben was vrij simpel. Zij daagde hem uit. Hij werd geslagen door zwepen en zij kwam zonder gedoe ermee weg. Het was niet de eerste keer dat zij hem in de nesten had gewerkt en dat hij uiteindelijk onder de striemen zat. Zij mocht wél dingen doen die bij hem niet getolereerd werden. Gaf hij eenmaal een bok, zat daarna zijn hals onder de striemen. Gaf zij eens een bok, kreeg ze hooguit een tikje met de zweep of been. Dat was alles. Ze lachte hem altijd uit. Bitchte altijd op hem. Zorgde dat hij in de problemen raakte. Maar nu was hij het zat. Hij wist hun laatste gesprek nog. Dat ging niet over rozen. Ze was over de rooie omdat hij een veulen van haar getrapt had, die hem etterde. Hij had haar bespottelijk aangekeken maar hijw as wel in de problemen gekomen.
Nu had ze eindelijk haar verdiende loon en had hij rust. Nu hoefde hij zich om haar geen zorgen meer te maken. Hij brieste ontspannen en gleed weg in een droomloze slaap.

De hengst was in het begin wel geïrriteerd door haar aanwezigheid. Wat ze zelf ook wel koon begrijpen. Heel de tijd ging hij in de vorm van een S lopen. Wat daar de bedoeling van was wist ze ook niet maar ze liet hem eventjes uitrazen. Dat was natuurlijk ook wel fijner voor hem. Nadat Olivia eventjes in de bak was gaan staan duurde het al niet lang en kreeg ze lichtjes aan trap. Het was bewust licht geraakt. Een dreiging, dat was meestal voor zo'n zure paarden. Het enige probleem was. Waarom was het een zuur paard ? Je HAD niet zomaar een zuur paard. Je MAAKT een zuur paard. En Olivia wilde weten hoe het kwam bij dit paard. Na een tijdje ging de hengst liggen en viel eventjes in een slaap. Al snel kwamen een paar mannen aan bij de bak. Ze hadden weer wat zwepen meegenomen. Waarschijnlijk om het paard te straffen. Oké, hij had een merrie vermoord die zwanger was. Maar hem dan te straffen met zwepen ? Dat kon zeker niet bevorderend zijn op zijn gedrag. De hengst was nu in een rustige slaap en dat zou ook goed zijn voor hem. Als je hem nu nog zou gaan straffen door hem verrot te slaan werd hij nog erger dan hij al was. Om de hengst proberen te laten ontwaken vroeg ze snel naar zijn naam.'Nocture of the Shadows'. Werd er nogal luid gezegd. Ze keek hoopvol naar de hengst of hij het gehoord zou hebben en wakker zou schieten. Gelukkig was dat het geval. Ze probeerde een keer of ze de mannen niet kon tegenhouden van de hengst te slaan. 'Het is niet altijd goed om een paard verrot te slaan weet je.'. Elke keer dat de mannen een stap vooruit gingen stond Olivia voor hun neus met een verzinsel. De mannen geraakten er slecht gezind van en begonnen dan ook te zuchten. De hengst was inmiddels ontwaakt van al het lawaai tussen haar en de mannen. De mannen gingen in de piste en wilden de hengst zogenaamd straffen. Ze wist zelf niet wat ze moest doen. Ze kon op Nocture springen en wegrennen met hem maar dan kreeg ze het risico dat ze eraf ging vliegen. Anders kon ze hem ook wegjagen uit de bak zodat hij naar ergens kon vluchten. Ze deed de bak open en ging mee in bak. Ze jaagde de hengst weg zodat hij naar de weide's kon.

Mensen. Mannen. Mannen met zwepen. Verdomme. Zijn ogen vlogen open, het meisje waar hij daarstraks knoerthard langs was gerend kwam tussenbeide, zei iets, hij werd gek. Die stemmen, verdomme. Konden ze niet zwijgen, voor altijd? Kon hij niet doof zijn voor die stemmen? Hij kwam overeind, oren naar achteren, gereed om weg te rennen. Een deur vloog open, zonder twijfel volgde hij het meisje naar buiten, vloog weg van de problemen, rende, gallopeerde, de vrije lucht in.
Het meisje deed hem denken aan het meisje van vroeger, het meisje dat hem gevoerd had, gerust had gesteld, zijn leider was geweest. En nu voelde hij zich een beetje ongerust over haar, een gevoel wat hij niet vaker had gehad. Hij vloog, maar hij zette nu zijn hakken stevig neer en wachtte op haar. Ongeduldig, omdat die mensenbenen zo langzaam waren. Kon ze maar gewoon. Wacht. Nee. Hij, een mens dragen? Vrijwillig? Waarom ook niet, dan kon hij weg, hield niemand hem tegen. Dat zou helpen. Hij zou over het hek heen springen en naar het bos crossen, met haar op zijn rug. En misschien, nouja. Hij was er zeker van dat ze geen zweep bij zich had. Argwanend bekeek hij haar wat beter. Nu of nooit, Nocture, sprak hij zichzelf toe. Hij keerde naar haar toe, ging door zijn knieën, wachtte tot ze zat en stoof weg. Ze zat wat hobbelig, onwennig voor zijn bewegingen, maar ze kon zijn manen vasthouden en dan kon hij rennen. Zo onprettig was het niet, ze was licht en eigenlijk voelde hij zich beter nu hij de controle had en zij niet. Ze was veilig, dus hoefde hij zich over haar geen zorgen meer te maken, en hij was veilig want de enige manier waarop hij nu pijn zou krijgen waren... Haar beenhulpen. Daar had hij over na moeten denken. Maar om nu af te remmen, was de goden vervloeken. Hij vloog weg over het terrein, zijn hoeven kletterde luid en duidelijk over de stenen en overal keken mensen op. Daar, het hek naar het bos. Dicht, shit! Maar hij rende en met een beetje... hoop moest het lukken. Op tijd zette hij af en zweefde samen met Olivia over het hek heen. Met een plofje kwam hij neer, tevreden dat hem dit gelukt was. Met gespitste oortjes keek hij om zich heen, ontspande meer naarmate hij verder weg was van de stallen. Op een rustig drafje liep hij over het ruiterpad heen, waar hij zo vaak overheen was gerend. Om zijn ruiter te pesten, om weg te vluchten, om de hele groep te laten schrikken. Maar nog nooit was hij zo kalm eroverheen gedraafd. Kalm met een mens op zijn rug. Tja, een beeld wat niet vaak zichtbaar zou zijn, dat wist hij ook wel. Dat hij Olivia nu op zijn rug droeg, was alleen maar omdat de mensen een gevaar waren. En stiekem ook omdat zij best op het meisje van vroeger leek.

In plaats dat de hengst erg hard zou weglopen keek hij een keer achteruit en stopte. Olivia keek best raar maar twijfelde geen enkel moment toen de hengst knielde. Ze rende zo hard ze kon naar de hengst. Haar benen gingen nogal traag voor de hengst maar voor haar was dit de topsnelheid. Toen ze er uiteindelijk bij was aangekomen en erop was geklommen vertrok de hengst in volle galop weg. Een kleine stofwolk lieten ze achter aan de mensen die er versteld van stonden dat de hengst Olivia vrijwillig op zijn rug liet zitten. In het begin was het wennen om erop te blijven zitten maar ze kon de manen goed vasthouden en kon op het laatste ook nog best goed blijven zitten. Zijn galop passen waren krachtig en snel. Daar hield ze wel van. Ze kwamen op de stenen terecht en de hoeven hoorde je van ver. Alle mensen die aan het rondlopen waren keken raar op en sommige moesten zorgen dat ze uit de pad gingen of ze werden omvergelopen door Nocture. Er stond een hek in de pas en dat ging niet aan de kant gaan. Ze zouden er dus over moeten springen. Olivia had er persoonlijk wel vertrouwen in met de hengst. Nocture zette op het juiste moment af, Olivia ging zo goed mogelijk mee... Ze hadden geluk en kwamen goed neer op de grond. Na de sprong ging hij over in een rustig drafje. Olivia hield zich nog altijd goed vast aan de zwarte manen. Het was een prachtige hengst met erg veel capaciteiten maar hij zou gewoon slecht behandeld zijn vroeger. Ze gaf hem rustig zachte klopjes op zijn hals. Hij ontspande zich ook meer wat begrijpelijk was. Hij stond bijna altijd in zijn stal, geen wonder dat hij gek werd. Als ze iemand zouden vinden die direct de klik met hem had zou het helemaal goed komen met Nocture. Enkel omdat hij zo zuur deed en dat hij eens uithaalde maakte hem nog geen onhandelbaar paard. Okee, hij was moeilijk en prikkelbaar maar elk paard was speciaal op zijn eigen manier. Deze kon wel heel speciaal zijn maar er zou heus iemand zijn die dat accepteerde. Ze bleef hem rustig aaien over zijn hals en zei geruststellend ;' Je bent helemaal niet zo erg als ze denken.'

Ze was kalmerend. Het was tegenstrijdig. Alles was tegenstrijdig tegenwoordig. Hij wou haar het liefst van zijn rug gooien maar ondertussen wou hij.. ook eens aardig tegen haar doen. Zij was immers diegene geweest - in zijn ogen - die het mogelijk had gemaakt om weg te vluchten. Om over een hek heen te springen en de vrijheid op te zoeken. De vrijheid die hij nooit meer kreeg omdat iedereen bang was om hem kwijt te raken en hem ondertussen kwijt wou omdat hij zo onmogelijk was. En mensen werden behoorlijk onuitstaanbaar als ze niet wisten wat ze wilden...
Mensen waren voor hem een ramp. Ze deden van; "Ja, wij willen het beste voor ons paard!" Maar luisteren? Nee, ho maar! Dit meisje leek het wel te begrijpen. Leek zelf ook van vrijheid te houden. Maar hij wist het niet, wist het niet zeker. Hij kon haar niet, had haar niet eerder gezien, gehoord of geroken, maar toch voelde ze vertrouwd aan, en ze dwong hem niet, nam hem geen vrijheid af. Maar vertrouwen? Dat durfde hij nog niet. Zijn oren lagen plat in zijn nek, zijn zenuwen tot het uiterste. Ze gaf hem dan misschien geen sporen om iets te doen, maar als ze het wel zou proberen, zou hij haar eraf gooien, ondanks dat hij aanbood dat ze erop klom. Ja, het was simpel. Ze kon kiezen voor de veiligheid van de mannen maar dan gehoorzaam aan hem te zijn, niet dat hij veel wou, of ze kon voor de mannen kiezen en hem gaan dwingen. Dat zou fout aflopen.
Stof kwam omhoogzetten toen hij over het ruiterpad draafde. Het niet al te vertrouwde ruiterpad, hij mocht nooit mee naar buiten. Hij snoof de buitenlucht in zich op, genoot van de geluiden en keek om zich heen. Af en toe schoten zijn oren naar voren en hij snoof tevreden. Dit was leven, behalve dan dat er alsnog een mens op zijn rug bonkte. Hij ging stappen, vond het wel genoeg zo. Hij was ver genoeg van de stallen en als hij iets hoorde zou hij genoeg energie hebben om weg te galopperen. Ja, dat zou hij doen. Vluchten. Vluchten en niet meer omkijken, iets wat hij eigenlijk al veel eerder wil doen. Maar de mensen van de stallen hadden grootse plannen met hem, ondanks dat hij zo ontembaar was. Zijn ouders waren veelbelovend geweest. Maar zijn ouders, tja.
Hij schudde met zijn hoofd en liet hem hangen, liet zijn neus op de grond komen en snoof. Gras, gras was heerlijk. Wat suffig begon hij eraan te knabbelen, relaxte van de smaak en vergat de wereld tot het meisje hem weer opviel. Waarom nu wist hij niet, maar zijn oren vlogen in zijn nek en als vanouds als iets hem niet aanstond, maaiden zijn voorbenen alweer in de lucht. Ergens schrok hij. Was ze gevallen? Als een beeld bleef hij stilstaan, hopelijk had hij haar niet bezeerd. Wacht, het was een mens...