YAY, I'm breaking free! ~ Shannon

Met gespitste oren staarde de stevig gebouwde Fjord -of dik, zoals de andere paarden hem noemden- naar de deur van het stallengebouw. Het zou niet zo lang meer duren of die stalhulp kwam binnen, inclusief een kruiwagen vol brokjes. Brokjes waren lekker. Lekkere dingen waren eten. Eten was heilig voor Doodle. Terwijl de rest nog aan het dommelen was, werd hij altijd heel vroeg druk omdat hij wist dat er straks weer voedsel in zijn etensbak zou liggen. Zijn vorige eigenaar had wel eens een grapje gemaakt dat hij maar op dieet moest maar gelukkig vond de huidige dat niet.
Hij had haar nog maar twee keer gezien, toen ze naar de manege kwam waar hij had gestaan en toen ze hem kwam ophalen om hem te kopen. Vandaag kwam ze misschien ook weer en hij verheugde zich erop. Mensen namen lekkers mee, hij kreeg hopelijk beweging en bovendien was ze heel lief geweest. Ook toen hij bij het inladen vertikte om normaal te doen, stond ze niet toe dat er zweepjes aan te pas kwamen. Uiteindelijk was hij uit eigen beweging de trailer ingegaan, omdat dat dingetje in haar hand verdacht veel op een snoepje had geleken. Dat was het ook geweest en eigenlijk voelde hij zich hier al meteen thuis. Dat irriteren was gewoon een gewoonte, een karaktertrekje. Gisteren had ze hem ook nog heel uitgebreid gepoetst, toen was hij heel braaf geweest. En natuurlijk had hij toen ook nog lekkers gekregen.
"Brokjes!" Luid stommelde hij rond in zijn op dit soort momenten veel te kleine stalletje en hinnikte laag naar de verzorger. De paarden aan het begin van de rij waren altijd het eerst aan de buurt, dan pas kreeg hij aandacht. Waarom konden hij en die ene Shetlander daar niet van plek ruilen? Hij wilde eten! Het duurde veel te lang naar zijn smaak, zo moeilijk was het toch niet om een schep voedsel in een voerbak te gooien? Studeren was niet nodig. Met een flinke trap tegen de staldeur maakte Doodle nog even extra duidelijk dat híj eerst mocht. Een grijns werd zijn richting opgeworpen maar dat was dan ook het enige.
Eindelijk vielen de zalige brokjes die waarschijnlijk recht uit de hemel moesten komen in zijn voerbak en alsof hij dagen niet gegeten had, schrokte hij alles naar binnen. Een hand streelde zijn hoofd en verdween toen, net als de kruiwagen. Zonde dat ze alles erin lieten liggen zeg, hij lustte nog wel wat meer! Maar toen hij alles op had -wat niet zo lang duurde- had hij toch wel genoeg, bij nader inzien.
Niet veel later gingen de staldeuren weer open, deze keer kwam zijn mensje eraan. Opgewekt plette hij zijn lichaam tegen de voorkant van zijn stal en verborg zijn ongeduld niet. Pas toen ze voor zijn stal stond, werd hij enigszins rustig omdat het heel veel concentratie vergde om snoepjes te jatten. "Hallo mens, heb jij snoepjes voor mij?" vroeg hij vrolijk, jammer dat ze alleen gehinnik hoorde. Anders hadden ze heel leuke gesprekken kunnen voeren, maar dat was Doodle's idee. Gillend wegrennen was waarschijnlijk logischer geweest.

Helaas, er was niks in haar zakken maar er stond naast Shannon wel een zak die naar eten rook. Eigenlijk wilde hij het knisperende ding zijn stal in smokkelen maar zijn baasje begon hem te aaien, en aandacht was ook leuk! Tenslotte ging hij toch maar voor dat laatste, hij zou vandaag vast nog wel lekkers krijgen. Hoe kon je zijn schattigheid nou weerstaan? Niet!
Er werd iets in zijn oor gefluisterd, hij spitste zijn oortjes, ving wat op maar werd er niet echt wijs uit. Net zoals zij hem niet kon verstaan, kon hij dat bij haar ook niet. Natuurlijk wist hij de nodige begrippen, die had hij geleerd van zijn moeder; eten, slapen, wat gebrekkige zinnetjes en halt, stap, draf, enzovoort. Maar dat was dan ook alles. Hij was er niet tevreden mee, verre van tevreden zelfs, en probeerde uit alle macht meer woordjes te kunnen leren maar dat schoot niet op. Wel, hij ving wel iets op, dat was het probleem niet, maar de betekenis achterhalen was onmogelijk voor zijn brein, leek het wel. Jammer.
Er werd tegen zijn borst aan geduwd door iets, geschrokken keek hij naar beneden en zette snel een stapje achteruit zodra hij haar hint begreep. De staldeur werd weer dicht gedaan en een stel armen werd om zijn hals geslagen. Knuffelen, daar was hij ook wel te voor te vinden, als hij een goed humeur had, wat bijna altijd zo was. Ja, ondanks zijn irritante neigingen was hij erg aanhankelijk, misschien soms zelfs iets té. Want soms wilden mensen hem geen aandacht geven. Tsss!
Het drong wat laat tot hem door dat Shannon wat tegen hem had gezegd, en tijd was niet terug te spoelen, dus wachtte de ruin maar af wat ze van plan was te doen vandaag. Het antwoord kwam in de vorm van een poetskist en tuig. Ah, dus ze was van plan hem te berijden! Mooi, dan kon hij zijn energie er lekker uitlaten. Kijken of ze er zonder valpartijen vanaf kwam. Hij was niet het type dat hoog bokte hoor, het was meestal gewoon laag en dan in draf of zo. Want zijn mens verwonden, dat was hij helemaal niet van plan! Uittesten was gewoon leuk.
Veel te snel stopte ze met poetsen. Het hoofdstel werd gepakt en rustig wachtte hij af tot ze zijn hoofd vast zou pakken. Dat deed ze alleen een beetje gek, ze stond nu namelijk rechts van hem en als hij het niet vergeten was, moest je dat links doen. Nou ja, het was op zich niet zo'n probleem maar ging het een beetje onhandig. Bofte zij even dat hij zin had in zijn ochtendbeweging want anders was het haar al helemaal niet gelukt. Braaf opende hij zijn mond toen het bit zijn tanden aanraakte. In ieder geval zat na een tijdje klungelen zijn hoofdstel goed om, en de riempjes zaten ook lekker, niet te strak. Toen volgde het zadel, eerst het dekje natuurlijk en toen dat zware ding erop. Ging prima allemaal, tot die singel tegen zijn been aankwam. Doodle maakte een geschrokken sprongetje, niet dat het pijn deed maar opeens zo'n koud ding tegen je achterbeen aan... brrr. Niet leuk. Hij werd aangesingeld, keurig hield hij zijn buik in, ademde weer uit zodra het vast zat. Een beetje nerveus omdat hij haar rijstijl niet kende maar bovenal opgewonden liet hij zich mee leiden naar de bak. Er reed niemand, wel lekker, kon je gewoon je gang gaan. Hopelijk was zijn ruiter tegen een stootje bestand.

Op de hoefslag werd hij stilgezet, Doodle vroeg zich af hoe ze zou rijden. Dit waren echt allemaal beginnersfouten, alsof ze nog nooit had paardgereden of überhaupt een paardrijles had gezien. Zelf had hij nog nooit meegelopen in een les, was hij te druk en jong voor. Alleen maar bereden door een selectie van gevorderde ruiters, daar ging het redelijk. Waarschijnlijk behoorde dit meisje tot de categorie 'pre-beginners' of iets dergelijks. Hij vond haar echt heel aardig en haar snoepjes waren geweldig hoor, maar als ze net zo reed als beginners -wat hem waarschijnlijk leek- en de verhalen die de ronde gingen waar waren, zou dit geen pretje worden. Eén voordeel; ze had geen zweep bij zich dus kon ze hem ook geen tik verkopen. Want beginner of niet, hij zou net zo irritant gaan doen als anders. Oké, misschien iets minder maar hij zou niet alleen maar braaf rondjes lopen. Als ze echt zo slecht reed als hij vermoedde, kon ze maar beter weten dat hij niet de makkelijkste was. Misschien kwam dan iemand anders hem weer rijden, die het wél kon. Nou ja, het was even afwachten.
Er trok iets aan zijn zadel, zodra hij opzij keek, zag hij dat Shannon aan de stijgbeugels stond te rukken. Ze mompelde iets maar klonk niet erg zeker van haar zaak. Om haar wat te helpen tikte hij met zijn neus tegen het gespje waarmee je dat regelde, ze snapte zijn hint alleen niet. Uiteindelijk vond ze het tóch zonder zijn hulp en haalde de twee dingen naar beneden.
Het volgende hoofdstuk: opstijgen. Doodle brieste relaxt en keek geamuseerd achterom. Zijn baasje stond met een voet in de beugel, het voelde irritant, alsof er aan zijn buik gesjord was. Alsof ze niet durfde. Tenslotte besloot ze blijkbaar om toch op te stijgen en met een klunzige beweging zwaaide ze haar andere been over zijn rug heen. Stijgbeugels zaten veel te kort, en hard belandde ze in het zadel. Oef, hij moest moeite doen geen bok te geven. Ze bedoelde het vast allemaal goed maar... ja. Ze bakte er niks van. Gerinkel volgde en een paar hakken werd tegen zijn buik aangeduwd. Doodle stapte gelijk aan, maar ze dreef nog steeds aan dus nam hij aan dat ze wilde dat hij ging draven. Keurig volgde hij haar orders op maar vertraagde weer verbaasd toen ze van zijn rug af viel. Hij had geen kik gegeven, alleen maar geluisterd! Weird. Rustig trippelde hij over de hoefslag heen, sneed wat af en remde zelf al af toen ze op hem afkwam. Om nou op dit moment tikkertje te gaan spelen, was ook zo zielig hè. Vooral tegen zo'n onervaren mens. Alsnog zei ze 'hooo' tegen hem, dat hij af moest remmen. Ja, dat deed hij toch al? Briesend stond hij stil, wachtte een beetje ongeduldig tot ze weer opsteeg. Eerst had ze besloten de stijgbeugels te regelen, ook goed. Ook dít was weer een enorm gedoe terwijl het zo klaar kon zijn, maar ja, begrip voor de onervaren types, had zijn moeder hem altijd geleerd. Zij kunnen er ook niks aan doen. Waarom had die moeder dit meisje eigenlijk een paard gegeven? Pfff. Rare mensen.
Opnieuw kwam ze met een flinke plof in het zadel neer. Hopelijk nam ze gauw les, desnoods met hem, en was het eerste wat dat volwassen mens haar leerde respectvol op te stijgen. Oef, dit was niet goed voor zijn rug, als dat zo doorging. Er kwam ook nog bij dat ze hem ruw aanspoorde, hij twijfelde even tussen draven en galop maar de hulp was toch het meest verwant aan een galophulp. Dus galoppeerde hij aan, hoopte dat ze bleef zitten zodat hij zijn energie kwijt kon en niet nog de hele middag hyperactief op stal hoefde te staan. Het bit schuurde in zijn mondhoeken, dat vatte hij op als een teken dat hij langzamer moest, draf, stap en eindelijk was die schurende pijn weg. Alsjeblieft, neem les! smeekte hij in gedachten, dat maakt alles een stuk makkelijker, voor beide. In stap ging het in ieder geval al wat beter, ze kreeg het voor elkaar om langer dan een seconde in het zadel te blijven zitten. Toen ze zuchtend voorover boog en hij een hand op zijn hals voelde, ging het echter weer fout.
Hij vóélde het zadel gewoon verschuiven, dat was niet echt een positief iets. Het jeukte en schuurde en voelde gewoon niet prettig. En ja hoor, ze viel er zoals hij al verwacht had af. Licht geïrriteerd -maar dat liet hij niet merken- bleef hij staan wachten. Ze zei van alles en nog wat maar hij had geen zin om dat aan te horen. Het enige wat hij wilde, was gewoon galopperen, al zijn energie er even uit te crossen en dan de wei op om van het gras te gaan snoepen. En een emmer slobber, maar hoogstwaarschijnlijk wist Shannon niet eens hoe ze dat moest maken.
Er werd weer aan het zadel gesjord, het leer schuurde langs zijn vel en hij wilde net een bok geven toen er iets los schoot. Ze haalde het zadel eraf en hij zag meteen dat de singel stuk was. Slim, wist ze wel hoe duur die dingen waren? Met veel gedoe klom ze op zijn rug, spoorde hem weer aan en voor de eerste keer was dit de juiste hulp. Met zijn hals gestrekt sjokte hij door het zand heen, gaf geen kik en liep een hele tijd lang gewoon alle vage figuren die ze aangaf. Oh, wat verveelde hij zich. Alhoewel het wel een origineel idee was om de aandacht van een paard erbij te krijgen door niet bestaande figuren te gaan rijden, was het in Shannons geval zo overdreven dat je het gewoon niet kón missen. Nou ja, ze bleef zitten en dat was al een hele vooruitgang. Weer werd hij licht aangespoord, zo rustig als hij maar kon, draafde hij aan. Net dacht hij dat ze deze keer niet zou vallen, toen ze het wél deed! Diep zuchtend keek hij naar het meisje wat lachend op de grond lag. Zou ze het ooit leren? Hij bleef maar stilstaan, wachtend op wat komen ging. Maar er begon iets te tintelen. Zou ze het erg vinden... als hij even minstens een rondje galoppeerde? Vast niet, ze lag nog steeds te lachen in dat zand namelijk. Hij klemde het bit tussen zijn tanden, stapte, draafde en galoppeerde aan en stoof weg. Wel netjes op de hoefslag, agressief was hij niet, alleen ondeugend en eigenwijs en... op dit moment nogal hyper. Als ze zei dat hij moest stoppen, zou hij dat wel doen... misschien.

Een kort gegil kwam uit Shannons mond, ze vond het blijkbaar niet zo leuk wat hij nu aan het doen was. Nog één rondje en dan stopte hij. Maar voordat hij dat rondje af had gemaakt, sprong ze terwijl ze zijn naam schreeuwde voor hem. Geschrokken maakte hij een noodstop. Als hij nou een westernpaard was geweest, had dat er waarschijnlijk heel professioneel uit gezien, nu was het een soort van mislukte actie. Maar ja, hij kon zijn baasje moeilijk aanrijden hè, dat wilde hij ook helemaal niet. Maar wat een sukkel om zich zomaar voor haar pony te gooien, alsof ze zelfmoord had willen plegen. Stel je voor dat hij niet op tijd had kunnen stoppen... dan was ze nu waarschijnlijk dood geweest.
Wel, ze leefde nog te merken aan haar kwade geschreeuw en de harde ruk aan zijn teugels. Daar was Doodle niet van gediend! Zijn oren duwde hij resoluut in zijn nek, en eigenlijk wilde hij er nog een bokje achteraan geven maar misschien dat ze hem dan weer ging 'straffen'. Nu klom ze tenminste weer op zijn rug en kon hij weer gaan lopen. "Draf," beval ze hem, gaf wonder boven wonder de juiste hulpen en hij draafde netjes aan. Na drie rondjes spoorde ze hem weer aan, hij herkende een galophulp en stoof gelijk weg. Tegelijk met het aangalopperen legde hij zijn oortjes weer vooruit. Shannon schoof wat opzij maar herstelde zich weer door zich aan Doodle's manen vast te grijpen. In het begin trok ze er nogal hard aan maar daarna verslapte haar greep ietsje. In een rustige galop denderde hij over de hoefslag, zijn achterhoeven veroorzaakten stofwolken.
Doodle hoorde dat ze iets fluisterde, maar door al dat lawaai van zijn hoefjes verstond hij het maar vaag. Shannon leunde vooruit, als teken dat hij sneller mocht gaan en dat deed hij dan ook. Nu vlogen ze bijna, zo hard rende hij zijn rondjes. Nu kon hij weer wel waarderen, niet veel beginners durfden gelijk uit zichzelf te galopperen en op deze manier kon hij zijn energie kwijt. Onbewust bokte hij ook een keer of twee, gewoon omdat hij zo blij was.
Na een hele tijd gegaloppeerd te hebben, werd hij toch wel moe en vertraagde hij naar een tempo dat nog net geen draf was. Hij zweette en hijgde lichtjes, en ging uiteindelijk draven. Als ze wilde dat hij nu weer sneller ging, had ze pech, want daar had hij geen zin in. En als Doodle ergens geen zin in had, deed hij het ook niet. Om het nog even te verduidelijken, ging hij na een tijdje ook nog stappen en liet zijn hoofd zakken. Er kwam wat tegenwerking van haar kant en hij moest even trekken om de vrijheid te krijgen maar toen kon hij lekker relaxt verder wandelen. Speels trapte hij het zand vooruit met zijn hoef of schoof met zijn neus erdoorheen, om vervolgens te niezen. Jep, zijn wil was wet en dat zou niet veranderen.