Help me, Please!

De hoeven van de IJslandse merrie vlogen over het groene gras, nog geen seconde later vlogen er nog acht hoeven erover heen. Met haar oren in haar nek rende Sunset verder. Weer mensen die de rare gedachten hadden haar te kunnen vangen. Maar toen voelde ze een lasso om haar nek, die onmiddelijk strak getrokken werdt. Met een sliding stop kwam ze tot stilstand, en draaide ze zich naar de mensen. Ze werdt kort vastgebonden, waarna de mensen weer weg gingen. Wat was dit? Ze kon niet bij het gras, daar was het touw te kort voor, en ze kon het touw niet breken. Sunset begon boos aan het touw te trekken, maar kilde zichzelf bijna. Ze stootte een angstige hinnik uit, hopend op iemand die haar kon helpen.

Gibrendo's grote zwarten hoeven denderden over de iets of wat hardere ondergrond. Zijn haast zwarte ogen keken strak voor zich uit. Zijn lange manen en staart wapperden achter hem aan. Nooit zou een tweevoeter hem de baas kunnen. Hij wist dat hij in de buurt van hen leefde maar ze zouden hem niet vangen. Hij was een echt monster als je het mij vroeg. Hij had zijn lange oren tegen zijn schedel aan gedrukt. Hij rook de tweevoeters maar ook een paard. Een wild paard. Hij zag een jonge merrie vastgebonden. De tweevoeters waren niet ver weg. Hij rook ze nog steeds. Zonder een woord te zeggen hielt hij halt bij het paard. Hij nam het touw tussen zijn tanden en gaf er een ruk aan. Het touw kwam losser te zitten. Hij haalde het over haar hoofd en keek daarna richting de tweevoeters. Hij stampte dreigend. Als een echte hengst beschermde hij de jonge merrie. Een schrille dominante hinnik verliet zijn keel. Zijn tanden waren ontbloot en zijn oren tegen zijn schedel aan gedrukt. De tweevoeters bleven op een afstand staan. De hengst draaide zich op zijn hakken en duwde de merrie tegen haar achterhand. Hij gunde haar enkel een bevelende blik. Hij jaagde haar voor zich uit. Hij keek nog snel even achterom naar de tweevoeters. Die bleven hoofdschuddend staan kijken. Hij bleef de merrie een stuk doorjagen tot ze ver genoeg waren. Hij ging over tot een stap en keek haar aan. "Nooit geleerd dat tweevoeters je vangen?" Vroeg hij nogal kortaf met zijn rauwe stem. Zijn oren waren nog steeds naar achteren gedraaid. Hij was enorm tegenover de merrie. Hij was dan ook een kruising tussen een fries, een shire en een warmbloed. Toch was hij niet zo breed en lomp gebouwd als een shire. Hij had iets meer de bouw van een fries maar nog ietsje slanker. Het immense litteken op zijn rachterachterbeen viel op in de zon. Met zijn linker oog zag hij amper iets. Een witte waas was er over zijn donker oog. Hij wachtte op antwoord van de merrie.

Sunset rook een ander paard. Al snel kwam er een groot zwart paard aan. Hij was enorm! Hij gaf een ruk aan het touw en haalde het van haar hals. Toen duwde hij tegen haar achterhand met een bevelende blik. Sunset wist maar al te goed wat dit betekende en schoot voorruit. De hengst joeg haar nog verder op tot ze ver weg waren van de mensen. Daar ging hij over in stap en keek haar aan. Sunset keek met een beschaamde blik naar de grond. "Nooit geleerd dat tweevoeters je vangen?" Vroeg hij nogal kortaf met zijn rauwe stem. Sunset schudde verlegen haar hoofd. "Bedankt dat je me bevrijd hebt. En nee, tot vandaag was dat mij niet bekend..." zei ze. Wat zou hij nu wel niet van haar denken?

Gibrendo bleef waakzaam. Ondanks dat hij minder zag hoorde en rook hij beter dan andere paarden. Hij draaide zijn immense kop naar het jonge paard. Hij begreep niet dat zulke jonge dieren het alleen overleefden. Toen hij zijn kudde nog had gehad bleven de meeste veulens tot hun drie jaar bij hun moeder. Gewoon uit veiligheid. Niet dat ze nog melk dronken ofzo maar tot drie jaar bleven de jonge dieren vast in de kudde. Daarna werden meestal de jonge dominante hengsten verjaagd en gingen ze kleine kuddes vormen. Een paar waaghalzen drufden het een aantal jaren later aan om de leider uit te dagen. Gibrendo was alfaveulen geweest en daarom stond zijn positie vast. Zijn vader was oud geweest en had zich volledig op zijn training gestort. Dat was de enige reden geweest waarom de oude hengst had mogen blijven toen hij leider was geworden. Hij schudde zijn kop even. Een lichtte knik kwam van zijn kant uit toen ze hem bedankte. Hij had zijn oren nog steeds standaart naar achteren gedraaid. "Je moet dus nog veel leren." Sprak de hengst op redelijk neutrale toon. In zijn stem hoorde je de dubbele klanken van een alfa. Alsof elk woord een bevel was wat hij uitsprak.

"Je moet dus nog veel leren." Sprak de hengst op redelijk neutrale toon. Sunset keek naar de hengst en toen weer voor zich uit. Ja, ze moest inderdaad nog veel leren, maar daar was toch niets mis mee? Sunset draaide haar oren onzeker heen en weer. "Maar daarvoor ben ik nog een jaarlinger." zei ze toen. Ze kon er toch niets aan doen dat haar ouders dood waren? Ze was niet bij een thuis opgegroeit. Ze was in de harde wereld van de wildernis opgegroeit. Een constante stijd om te overleven, maar ze was nooit in aanraking geweest met mensen, dus ze kon het niet weten.

Gibrendo stapte rustig door. Op een hoog tempo stappen was niets voor hem. Zijn grote lichaam weerhield hem er niet van maar het litteken op zijn achterbeen wel. Velen paarden fantaseerden erover. Niemand kende het verhaal ervan. Zelfs niet zijn partner Indigo. Dat hield hij mooi zo. Het litteken was groot en liep van het begin van zijn achterhand verder over zijn been tot aan zijn onderbeen. Hij voelde soms nog steeds de helse pijn als hij eraan dacht. Maar wat nog meer pijn had gedaan was zijn hart. Ondanks dat ze nooit elkaar hadden aangeraakt, amper een woord hadden gezegd. Ookal hadden ze elkaar de oorlog verklaard, toch hielden ze van elkaar. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te vermoorden. Het was stom toeval geweest. Hij verafschuwde zulke merries. En toch had hij van haar gehouden. Hij zou het nooit begrijpen. Half dood bloedend was hij bij het levenloze lichaam blijven liggen. Een hele nacht. Het dode paard beschermend tegen de roofdieren die haar wouden opvreten. Uiteindelijk had hij haar achtergelaten net als zijn verleden. De reus was vertrokken en in de donkere wouden gaan leven. Niet doordat hij het niet meer aankon zijn kudde nog onder ogen te komen. Maar doordat hij niet met zijn verminking kon leven. Jaren had hij paarden genadeloos afgeslacht als ze bij hem in de buurt durfden te komen. Paarden fluisterden dingen over hem. Ze vonden hem de duivel zelve. Tot Indigo voor zijn neus stond. Ze had hem weer laten zien wat leven was. Had voor een deel zijn hart gesmolten. Waarom had ze dat ooit in godsnaam gedaan? Soms vervloekte hij haar. Dan kon hij wel haar keel overbijten maar dan kwam zijn achtere deel naar boven. Ze had hem verdoemd tot neutraal te zijn. Hij kon het gewoon niet laten om te genieten van sommige dingen. Toch bleef zijn duistere kant zichtbaar aan zijn uiterlijk. Zijn littekens waren trofeeën zoals hij ze noemde. Enkel eentje vervloekte hij. Gibrendo keek de jonge langs haar aan. Hij knikte eens. Daarom dus. Gibrendo was erg slecht in leeftijden en probeerde dan ook niet te schatten. "Blijf dus uit de buurt van tweevoeters en zeker weg van die poedels die ze bij hen hebben, die bijten." Sprak hij streng. Hij keek het jonge paard aan. Die jonge dieren zonder ouders vond hij maar vreemd. Als hij leider was geweest had hij haar opgenomen in zijn kudde, als ze dat had gewillen. Hij zuchtte duidelijk hoorbaar. Het klonk redelijk nors en kortaf. Zijn lange staart had hij trots in de lucht gehouden. De zon scheen op zijn vacht. De littekens weerspiegelden zijn duistere zijde. Zelfs op zijn kaak had hij een litteken. "Ik zou je dingen kunnen leren. Maar je zult er voor moeten werken. Je zult grenzen moeten verleggen." Sprak hij daarna kort. Hij keek de merrie niet aan. Het klonk half alsof hij het al besloten had. In zijn hoofd vlogen ook al verschillende dingen rond die hij haar zou kunnen leren. Hij wist hoe je jonge dieren moest opleiden. Gibrendo wist niet hoe ver ze al stond maar hij wist wel al dat ze nu niet meer in de buurt van tweevoeters zou komen.