buiten

Yannick was flink aan het twijfelen gegaan wie hij nou mee moest nemen. Hij had afgesproken om met Chantal eens naar buiten te gaan. Ze had geweigerd om op een renzadel te rijden dus ging ze op een van haar knollen. En darren zou vast niet blij zijn geweest dat ze op een volbloed zou rijden. Hij hoopte dat het niet dat vlekken beest was waar hij een keer op had gereden. Hij wist niet als hij Red (secretariat) of Zenyatta mee zou nemen. In het geheel was Zenyatta wel wat braver als Red, en misschien was dat niet zo fijn voor Chantal. Ze zouden wel braver zijn omdat ze gewoon hun gehele training hadden gehad. Ze stonden nu vredig op wat hooi te knabbelen, een beetje ontzet waarom ze niet naar buiten mochten maar het hek was kapot door een storm die laatst was geweest. Red keek hem vragend aan of ze nog wat gingen doen, en Zenyatta had de zelfde blik in haar ogen. Zijn keuze stond onwillekeurig al vast hij zou op Zen gaan, alleen al het feit dat hij haar gedrag buiten kon. Ze was wat ongedurig maar zou niks uithalen, dat kon hij van Red niet verzekeren. Dus hij pakte een zwart leder zadel met navy blauwe pad (daaronder natuurlijk een handdoek, want die zijn makkelijker uit was baar. Een navy blauwe New Market deken, en hij wikkelde alle 4 haar benen met de zelfde kleur bandages in. Natuurlijk pas na hij onderleggers had gebruikt. Deze waren bedoeld voor de reis, maar ook voor het buiten rijden daar kunnen takken of hogere stenen zijn. En haar pezen waren belangrijk genoeg. Red keek hem beledigend aan. “Jongen er komt een tijd dat ik hier vrouwlijk schoon rond heb lopen, en dat we dan met ze 2e naar buiten gaan “ Grapte hij tegen zijn hengst. Yannick was niet echt iemand die gauw een vaste relatie aanknoopte. Dan moest het wel echt goed klikken. Yannick deed het leren halster, waar de naam van zijn merrie op stond over het hoofdstel heen. Je mocht een paard nooit vast zetten aan het bit. Hij nam de merrie uit stal en liep naar de vrachtwagen. Hier kon hij 4 paarden in kwijt. En dan nog een zadel ruimte. Hij had de waterbak al gevuld, niet helemaal want dan zou het er over schudden. En het hooinet zat ook vol. Zonder veel gezeur stond de merrie er op. Hij sloot alles af en reed naar Chantal.

Zijn gezicht stond op onweer toen hij daar aankwam. Fly, de tinker stond klaar. “Heey chantal.. heey koe.. uhm fly.”

Chantal was druk bezig met het poetsen van Fly. Eindelijk mocht ze weer rijden van de dokter en Darren. Ze had nu met Yannick af gesproken om lekker in het bos te gaan rijden. Hij zou één van zijn paarden mee nemen. Blijkbaar wilde hij niet meer op Fly rijden na de laatste keer. Ergens snapte ze het misschien ook wel aangezien ze op commando ging liggen en hij er afviel. Toen ze er aan dacht kreeg ze een grote glimlach op haar gezicht. Ondertussen was ze klaar met poetsen en ging ze haar zadel en alles halen. Yannick zou naar haar toe komen zodat ze vanaf hun huis naar het bos gingen. Het zadel legde ze op de steun aan de muur en het hoofdstel legde ze er op. Ze liep weer naar de zadelkamer pakte daar peesbeschermers, strijklappen, zweep en natuurlijk haar cap. Dat alles legde ze op de grond en pakte haar zadel. Rustig zadelde ze Fly op. Net toen Yannick er aan kwam was ze bezig met het hoofdstel. ”Hee, Kijk eens niet met zo zeur gezicht. Wees maar niet bang je hoeft echt niet op Fly. En ze is geen koe meneertje.” zei ze lachend. Terwijl Yannick zijn merrie uit de vrachtwagen haalde deed Chantal de beschermers bij Fly om. Na nog een keertje aan gesingeld te hebben klom ze op Fly en konden ze weg. Ze keek even naar Yannick die op een renzadel zat. Chantal kon zich niet voorstellen dat zo zadel lekker kon zitten. Gaf haar maar een normaal dressuur zadel, veelzijdigheidszadel of spring zadel. Maar ja het was zijn eigen keuze. Chantal stuurde Fly richting de weg en Yannick kwam naast haar rijden. ”Lang geleden dat we samen hebben gereden.”

Yannick haalde na Chantal zei dat hij niet op Fly moest zijn Merrie uit de vrachtwagen. Deze iets wat ongedurig de loopplank af en hinnikte naar de vreemde paarden. Toen ze bij Fly was aangekomen keek Zen haar even nieuwsgierig aan. Verder schraapte ze ongeduldig met haar hoeven. Yannick wachtte tot chantal was opgestapt, misschien moest hij haar een voetje geven. Maar zonder moeite stapte ze op. Yannick sprong zelf ook handig op zijn merrie, deze stapte meteen aan toen ze gewicht in haar zadel voelde. Yannick pakte eerst de teugels wat op maat, niet zo kort als normaal het was immers een ontspannen rit, maar wel met brug. Zenyatta begon wat te dribbelen want ze wou altijd wel werken. Toen ze het erf af waren deed Yannick zijn voeten rustig in de beugels. “Waar gaan we heen” grijnsde hij. Ze vertelde dat het een tijd geleden was dat ze samen reden. “Toen reed je nog niet op koe paarden” Plaagde hij. Het was inderdaad te lang geleden dat ze samen hadden gereden. Maar Chantal moest zo nodig verdwijnen, natuurlijk had ze zijn reden, maar hij voelde zich er nog steeds gekweld door. En nu had ze een man en 2 kinderen, hij kon het nog steeds niet geloven. Hij zou het allemaal veel te snel hebben gevonden. Niet veel later lag er zand onder de voeten van de paarden. Zenyatta keek kalm en geïnteresseerd in de ronde , rustig stapte ze verder tot Yannick vroeg. “Drafje” Daar was Chantal wel voor in. Beide spoorde ze de paarden in draf. Zen zag Fly even in de ooghoeken en wou sneller, maar Yannick was er op voorbereid en had de teugels al wat korter. Gebruikte zijn lichaam als hefboom en de merrie bleef weer verzameld draven, nog rustiger als Fly. Maar haar benen waren langer dus bleven ze ongeveer op het zelfde hoogte. Zenyatta gaf haar druk even later maar op en werd ontspannen en gaf zelfs een beetje mee. Yannick stond even ontspannen in zijn beugels. Hij kreeg de paarden zo ontspannerder dan lichtrijdend, want zo belemmerde hij zijn rug niet. Hij kon zeker ook lichtrijden met die korte beugels. Ze waren niet zo kort als op een wedtrijdzadel maar wel kort.

”We gaan naar het bos. Genoeg ruiterpaden waar jij met die merrie van je kan crossen.” Chantal had haar teugels nog een beetje lang maar toen ze de weg op gingen maakte ze haar teugels op maat. Op haar opmerking lang geleden dat ze hadden gereden deed hij een opmerking over koeien. ”Volgens mij hinnikt Fly en loeit niet dus zo koe is het niet. En vroeger had ik geen eigen paard nu wel. Ze is beter dan die slome manege dingen.” Het laatste zei ze erg lachend. Ja de manege paarden die altijd te sloom waren. Maar waar ze best veel lol mee hadden beleefd. Ze gingen een stukje over de weg en daarna links af het bos in. Al snel kwamen ze op het zandpad en stelde Yannick een drafje voor. ”Voor mij prima.” Chantal spoorde Fly aan en ging in een redelijk snelle draf. Het paard waar Yannick op zat was, was een redelijk druk paardje maar hij kreeg der tot Chantal der verbazing terug in een rustige verzamelde draf. Waarschijnlijk moesten ze niet gaan galopperen want dan werd het paard van Yannick echt te druk. Na een tijdje gingen ze weer stappen. ”Nog sorry Yannick.” Hij keek der echt met een vragend gezicht aan. ”Dat ik zo ben weg gegaan bedoel ik.” Ze zuchten even en gaf Fly weer een beetje langere teugel. ”Ik had moeten laten weten waar ik naar toe was gegaan en dat ik weg ging. Maar het is zo raar gegaan. Na het ongeluk met mam en pap.” Nog steeds als ze er aan dacht was het erg pijnlijk. Gelukkig had ze Darren en de kinderen en nu was haar beste vriend ook weer terug in haar leven.