Help us please!

Verscholen achter bomen stond een huis met een hele grote schuur. In die schuur zaten de paarden. Er zat een grote bak bij huis en er was een hooi schuur. Omdat er geen weiland was kregen de paarden drie keer per dag hooi, en ze mochten overdag ook gewoon de bak in om rondjes te rennen en te rollen en dingen te doen die paarden normaal gesproken ook deden(xd). Een lief meisje die in het huis woonde hield veel van alle paarden en bereed ze ook allemaal. Als je het goed had gedaan kreeg je ook nog bix. Alle paarden hielden ook van haar en deden erg hun best. Natuurlijk ook om het bix te krijgen.
BAAAAMMM. De deur werd heel hard achter Johan dicht gesmeten. Bleaz schrok wakker uit zijn oh zo mooie droom. Te mooi om waar te zijn. Een deel van de droom klopte. Er stond een huis verscholen ergens achter bomen, met een grote schuur waar stallen in waren gemaakt. Maar de rest van de droom was allemaal het tegenovergestelde. Johan was de zoon uit het gezin die in het huisje woonde. Ze haate paarden, en mishandelde ze ook. Waarom ze ze dan hadden genomen. Tjaa dat weet niemand. En daar zal ook niemand ooit achter komen. Je kan er makkelijk komen. De paden die door het bos lopen worden elke dag veel bewandeld maar niemand neemt het zij paadje naar het huisje toe. Waarom niet? Er staat een groot bord aan het begin van het pad. VERBODEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN strafrecht. Stond er met grote letters opgeverfd. Maar die mensen waren echt monsters. Er was wel eens iemand aan de deur geweest, maar met hen valt echt niet te praten. Dat had Bleaz gehoort van een van zijn stal maten. Die was toen aan het rijden met de dochter van het gezin en toen zag hij dat. Bleaz zag zowat nooit daglicht. Éen keer in de week werd hij een kwartiertje bereden, en dat was ook nog eens vreselijk, terwijl hij eigenlijk genoot van het daglicht. In de stal was het altijd pikkedonker. Er stonden wel lampen aan maar dat was toch geen buiten licht. Hij had het daar echt vreselijk. Johan kwam naar binnen en snauwde elk paard af. Elke dag als Johan kwam hinnikte Bleaz zo hard als hij kon. Mischien zou er iemand hem horen. Dat deed hij nu ook weer. Wat hij alleen niet had gemerkt was dat Johan van een tafel een zweep had gepakt en stopte bij zijn stal. PATS. Gelijk stopte Bleaz met hinniken, en kroop in het verste hoekje van de stal. Daar stond hij met zijn oren in zijn nek te wachten tot Johan weer weg ging. Toen hij de stal weer verlaten had, begon Bleaz uit alle wanhoop tegen de stal deur aan te trappen, hij steigerde, bokte, hij deed er alles aan om daar weg te komen. Het was ondertussen al avond geworden en het mieserede. Waneer komt iemand hen hier nou weg halen?

-Sanne-

Sanne mopperde op alles. Boos smeet ze haar kussen tegen het raam. Haar gezicht stond op onweer. Bah, waarom? Waarom moest hij weg? Haar liefde, naast de liefde voor Juul en haar lieve Blaze. Haar puppy moest weg. Zonder toestemming van haar. Terwijl Sanne de pup zelf had gekregen van oma. En het aller ergste was dat ze zo weer een nieuwe zouden kopen en natuurlijk dat de hond al weg was. Het was dat de pup niet was opgevoed. Beweerde ma. Of nee, die was beïnvloed geweest door hém. Hém die paps plaats inpikte. Die had gemopperd over het feit dat de hond niet zindelijk was. Nog niet. Boos griste ze haar hoed van de tafel en stormde naar beneden. Haar moeder en domme plaatsinpikter negerend. In een snelvaart fietste ze weg. Niet naar de stal. Juultje had rust nodig en bovendien; Sanne was net terug van een rit. Een kleine maar toch. Ze ging het dorp in en kwam aan bij de dierenbescherming. Sinds kort had ze daar een baantje. Haar bazin was aan de telefoon, een niet zo leuke zo te zien. Haar mond was tot een trek gevormd. Ze sloot af en keek Sanne bedenkelijk aan. ‘Heb je toevallig nog plek voor een paard?’ Sanne dacht even na maar het kwartje viel al snel. ’Ach gos, een paard?’ Vroeg ze ernstig. Haar baas knikte en overhandigde een beschrijving. De politie kwam al en samen met hen stapte Sanne in de auto. Ze gingen voorbij een hek waarop stond dat ze er niet mochten komen. Even later stond ze samen met een vrouw van de politie in de stal. Er stonden iets van 4 paarden in. Sanne schrok, ze moest toch niet 4 paarden stallen? De vrouw zag het en stak een vinger op. Opgelucht haalde ze adem en liep langs iedere stal. Wat ze zag beviel haar totaal niet. [i]’Arme stakkers!’[/b] Sprak ze fluisterend. Bij een haflinger stond ze stil. Ze kon een striem zien lopen en stak voorzichtig haar hand uit. Veel tijd had ze niet want opeens kreeg ze twee halsters in haar hand gedrukt. Met veel beleid deed ze de haflinger een halster om en gaf het dier een wortel. Nog even liep ze naar een pikzwart paard en deed die ook het halster om. Sanne nam beiden mee en maakte aanstalten om naar de plaatselijke trailer te lopen tot er een man in de deuropening stond. Met een lange zweep in zijn hand. Zonder te schrikken liep de vrouw van de politie op hem af, bemeesterde hem en boeide hem. Rustig laadde Sanne de haf en de zwarte de trailer in.

Ongeveer stond Bleaz bang nog een beetje te doezelen. Bij elk geluidje spitsten hij zijn oren en opende zijn ogen weer. Het witte van zijn ogen was te zien uit angst. Hij was zo doods bang voor mensen en voor zwepen. Toen hij daar weer aan dacht steigerde hij weer hoog en knalde met zijn hoef kijhard tegen de staldeur aan, waar een schroef uit vloog. Als hij dat nog een keer deed was hij vrij. Maar daar kreeg hij de kans niet voor. Johan kwam al snel weer de stal in gerend en gaf hem een keiharde klap op zijn neus. Van schrik en angs gooide Bleaz zijn hoofd in de lucht. In het om hoog gooien raakte hij Johan kei hard. Dat was niet zijn bedoeling maar het was niet anders. Hij keek op, en zag dat Bleaz een erge bloedneus had. Ohnee nu zou het zijn dood worden. Een vaag zwaai geluid kwam dichterbij. Johan herkende het geluid waarschijnlijk, want Bleaz kreeg geen klap meer en hij ging als een gek de stal weer uit. Bleaz keek hem verbaast aan, en liet een harde schelle hinnik horen. Een hinnik van hier ben ik. Er kwamen drie vrouwen binnen. De jongste bleef bij de stal van Bleaz stil staan. Ze zag er wel aardig uit, maar toch vond hij haar toch wel een beetje eng. Ze fluisterde wat en deed zonder dat hij wat kon doen omdat het zo snel ging, een halster om en gaf hem een wortel, dat stelde hem wel gerust. Zijn buurman kreeg ook een halster om en ze werden samen naar buiten geleid. Ohnee Johan stond bij de deur hun al op te wachten met een grote zweep. Gellukig werd hij weg gehaalt door een andere vrouw. Ze werden in de trailer gelaaden.