No one can tame me.

Op een ritmisch tempo kwamen de zwarte benen, die doorliepen tot een goudkleurig gespierd lichaam, van Damian op de grond. Hij galoppeerde door de bossen met zijn erg lange zwarte manen in de wind. De bijna te lange zwarte staart wapperde achter hem aan. Niets was fijner dan galopperen door de bossen, of over de heuvels. Zonder na te denken de bomen ontwijken, alles vergeten om je heen. Er was veel om te vergeten, met pijn in zijn hart had hij zijn kudde achter moeten laten. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Door hem was zijn kudde gevangen genomen door de rare wezens. Ze hadden zijn kudde meegenomen om ze te verkopen op de veiling. Daar waren ze allemaal verkocht, en hij als één van de eerste. Damian zou het nooit vergeten hoe hij bij zijn kudde werd weggetrokken. Hij werd in een of ander klein hokje gestopt, waarna hij naar een grasveld werd gereden. Hij werd er in vrijgelaten. Hij wist nog hoe snel hij had geprobeerd weg te komen, en snel daarna er was achter gekomen dat het grasveld omheind was met grote hekken, waarover hij niet heen kon springen. Hij had de hele nacht door geschopt tegen het hek, maar het had niks geholpen. De man die hem gekocht had, sloeg hem wanneer hij iets fout deed. Op een nacht was hij zo boos geweest dat hij zo hard tegen het hek had geschopt dat het begon mee te geven, na lang schoppen was het slot gebroken. Toen was hij weggerend, na dagenlang galopperen was hij hier uitgekomen. Damian galoppeerde voort. Een vreemde geur drong zijn neus binnen, hij wist meteen wat voor geur het was. Stokstijf bleef hij staan. Een paar meter voor hem was een pad zichtbaar. Hij rook dat er zo aankwamen. Zijn instinct zei dat hij weg moest rennen, maar zijn angst had zijn lichaam overgenomen. Hij kon zich niet meer bewegen. Zijn bruine ogen waren wit omrand van de angst. In zijn ooghoek zag hij iemand aankomen….

De pikzware manen van de bruine merrrie wapperde in de wind. Ze hield van dit gevoel om heelrijk vrij te zijn. Om heerlijk bij die rot tweevoeters vandaan te zijn. Ze haate ze. Ze hadden de kudde die haar familie was meegenomen. Tuurlijk zij ook maar zij was al wwer snel uitgebroken en gevlucht. Ze voelde zich laf dat ze haar kudde niet had geholpen. Ze wist dat er niets anders kon. Als ze ze geholpen had was ze dood gegaan. Ze hoorde haar hoeven op de grond denderen. De wind ging een gevecht aan met haar manen en staart. De kou probeerde door haar vacht heen te komen. Ze ontweek bomen zonder dat ze het eigenlijk zelf doorhad. Ze voelde haar benen iets zwakker wordn. Ze hd echt al lang gerend. Ze wou zo veel mogelijk van de tweevoeters weg. Die monsters die zich mensen durfde te noemne. Ze bleef maar rennen tot ze een paard zag. Ze bleef ineens stokstijf staan. Ze rook zijn geur. Ze keek om zich heen. Er kwam een mens naar hem toe. Zonder zich te bedenken gelopeerde ze erheen. Geen een paard zou meer gevangen worden terwijl zij ernaar keek. Ze ging tussen het mens en het paard in staan en steigerde naar het mens. Ze hinnikte vals. Ze drong het paard achter haar naar achteren. Ze keek hem even aan en keek toen weer snel aar het mens. Toen ze weer met vier benen op de grond stond brieste ze gemeen. ,,kom mee"zei ze vriendelijk teen de hengst en begon te rennen. Opnieuw wapperde haar manen met de wind mee.

[ may I? ]

Gespannen keek hij toe hoe zo`n wezen op hem af kwam. Naast hem hoorde hij hoeven denderen. Hij keek opzij, en zag een bruine merrie aankomen. Damian kwam weer bij zinnen, toen de merrie begon te steigeren. Ze drong hem naar achteren, maar hij stormde meteen weer naar voren. Hij gooide ook zijn benen in de lucht. Met een klap kwamen ze weer op de grond. Hij hinnikte nog een keer kwaad naar het wezen, en hij mompelde dat ze hem toch nooit zouden krijgen. Al wist hij dat het wezen hem niet kon verstaan, gehaast liep het weg. “Kom mee.” Zei de merrie. Hij galoppeerde achter de merrie aan. Hij was een stuk groter als haar, en ook wat ouder. “Bedankt.” Zei hij, terwijl hij nog op zijn gemak mee galoppeerde met de merrie. Hij haatte die wezens, ze wouden hem altijd vangen, met die touwen van ze. Damian brieste even. Het rook hier naar bos, de geur die hij al dagenlang rook. Ook al bleef hij altijd naar zijn kudde ruiken. De merrie rook ook vaag naar een kudde, hij herkende de geur niet, dus het was geen kudde die hij ooit ontmoet had. Als leider van de kudde moest hij vaak op verkenning gaan, toen was hij heel vaak andere kuddes tegen gekomen, bijna allemaal aardige. De kudde waar de merrie bij had gezeten, was er geen die hij ooit was tegengekomen. Hij keek de merrie aan, hij had al dagenlang geen paarden gezien. Zo af en toe eentje, maar die zat achter een hek. Hij walgde er van hoe ze blij hinnikten naar hun baasjes, alsof ze gelukkig waren. Hij galoppeerde naast de merrie, terwijl de zon zijn gouden vacht deed glimmen.

-Flut-

De vosbruine merrie drong hem naar achter maar hem negeerde het en ging ook steigeren. Het mens keek bang echt bang. Ze hinnikte even. Dit was wat ze wou. Wild zijn en mensen aanvallen die paarden lastigvielen. Dit was waar ze hoorde. Ze mocht haar kudde dan wel kwijt zijn maar het bloed van een goede leidster stroomde toch nog door haar aderen. Ze keek naar de hengst naast haar. Hij was iets groter en iets ouder. Ze hinnikte kwaad naar het mens en begon toen te rennen. Toen de hengst naast haar rende keek ze rond. Dit kende ze niet waar moest ze heen. Ze dook langs een paar bomen. Ze rook de geur van de hengst. Ze herkende de kudde niet maar dat maakte niet uit. Ze hoorde hem haar bedanken. ,,het is mijn instinct"zei ze en keek hem even aan. Haar vacht glansde net als die van hem in het zonlicht. Als een aantal mensen ze zouden zien zouden ze de klos zijn. Ze sprong over een hek heen. Er stonden veel paarden. Meteen stopte ze. Ze waren in een weiland aangekomen. ,,sorry ik ken dit gebied nog niet erg goed"zei ze en sprong opnieuw over het hek heen. Ze rende veer weg, ver genoeg om van de mensen af te zijn voor een tijdje. Rustig stopte ze en begon te grazen.

[sorry flut]

“Het is mijn instinct” zei de merrie, nog zo`n iemand die mensen haatte, hij dacht even dat hij de enige was. Hij begon in de gaten te krijgen dat ze richting de boerderij galoppeerden, uiteindelijk kreeg hij gelijk. Hij herkende deze plek maar al te goed. Ze renden nog even door. Hij keek bedeesd toe hoe de merrie over een hek sprong. De zielige paarden die er vast zaten keken verbaast op. Eentje liep er op hun af. Hij liep achteruit, hij wou niks te maken hebben met paarden die van mensen hielden. “Sorry ik ken dit gebied nog niet erg goed.” Verontschuldigde de merrie zich. Ze sprong terug over het hek Ze galoppeerden een andere richting uit, en ze kwamen bij een grasveldje De merrie begon te grazen. Damian besloot hetzelfde te doen. Grazend dacht hij na. Hij kende dit hele gebied uit zijn hoofd. Alleen het gebied aan de overkant van het pad niet. Ze zeiden dat daar veel mensen kwamen, hij wou daar niet heen. Hij keek op toen hij geritsel hoorde, een konijn sprong uit de bosjes. Zwijgend at hij verder. Een briesje deed zijn lange dunne zwarte voorlok voor zijn ogen waaien. Hij bedacht zich dat hij de merrie`s naam nog niet wist. Ach, namen waren niet belangrijk, dat kwam nog wel. Een paar vogels vlogen over hen heen, het begon al schemerig te worden. Nog even en de zon ging zich verruilen voor de maan. Tegen die tijd zou hij wel vol zitten van het gras, nu nog niet. Hij graasde door, en keek toe het de zon heel langzaam onderging.

(Geeftniet, deze ookxD)

Magic Music keek op. Ze hoorde geritsel. Ze zag een konijntje. Ze begon erheen te lopen. Het konijntje verstrakte van angst. Ze stoote het met haar neus aan dat het naar achter moest lopen. ,,je moet weg"zei ze zachtjes. Het kleine ding moest weg van de mensen. Ze liep terug en at verder. Na een tijdje wou ze niet meer. Ze keek op en steigerde even. Ze keek naar de kucht. Ze liet een luide hinnik horen. Ze beloofde in haar hinnik dat ze haar kudde zou redden. Ze zou de paarden bevrijden en naar het wild gaan met ze. Ze keek naar de hengst. Die zou zijn kudde ook missen. Zou hij een eigen kudde hebben? Ze kwam weer met vier benen op de grond. Ze zuchtte. De zon ruilde zich in voor in de maan. Ze bruiste. Ze voelde hij de wind met haar manen en staart speelde. Ze voelde hoe de wind door haar vacht probeerde te breken. Ze keek om. ,,misschien moeten we een plek zoeken om te overnachten"vroeg ze hem en keek hem aan. Ze zat al een tijdje vol. Ze keek naar de maan die helder scheen. Er zouden vast nog mensen lopen. Ze draaide alert met haar oren.