Just Riding With A Horse

Olivia had weeral niets te doen dus was ze naar de manege gegaan. Ze had Tick Tock verkocht en had nu op het moment geen paard. Ze wou wel paardrijden en die dingen maar op het moment ging het niet. Ze zag soms wel paarden staan waarvan deze niet bereden werden door de eigenaars, die hadden dan een papier opgehangen aan de staldeur of aan het prikbord waarin stond dat ze bijrijdster zochten. Olivia had gereageerd op een advertentie, het was een hengst genaamd Jaffar. Een bruine hengst, met een maanoog en een brede bles. Ze was blij dat ze nu een bijrijdpaard had. Het was een springpaard dus dat was ook een pluspunt, ze deed zelf graag springen. Ze ging hem vandaag rijden dus dat was wel leuk. Tenminste nog iets te doen deze dag. Ze had eerst al de sprongen op 1meter gezet. Dat moest een eitje zijn voor hem en haar. Ze was terug naar de stal gegaan om hem te poetsen en op te zadelen. Het was een erg mooi springzadel en mexicaans hoofdstel. Ze deed haar leren rijlaarzen aan en de sporen deed ze ook aan. De bescherming voor Jaffar zelf deed ze ook aan, ze ging aan de hand naar de piste. Ze singelde nog een keertje aan en stapte dan op. Ze spoorde hem zachtjes aan en liet hem goed voorwaarts stappen. Hij liet hem nog aan lange teugel voor zich nog te laten ontspannen. Ze had zo'n 10 minuten gestapt en begon in stap aan de teugel te werken. Ze speelde zacht met haar teugels en hij ging al snel aan de teugel. Ze spoorde wat aan en hij ging netjes in draf. Steeds spelend met haar teugels, ze moest even het ritme van hem zoeken. Deze had ze na een paar minuten gevonden en ging doorzitten. Ze spoorde nog eens aan en ging over in een galop. Ze stuurde hem af op de eerste sprong. Ze bracht haar gewicht naar voren en haar handen vlogen ook de nek in. Jaffar stootte krachtig af en sprong behendig over de sprong. Ze kwamen terug neer op de grond. Je hoorde de hoeven op de grond botsen. Olivia ging stil zitten en hield hem rustig tegen. Ze ging niet te lang rijden, want het was nog best warm voor de tijd van het jaar.

[iedereen]

Het was een heerlijke dag en Pasqual kon het dan ook niet laten om hier vandaag niet te zijn. Hij had een belletje gekregen van een collega van zijn moeder dat hij een van haar merries moest rijden en nouja, om heel eerlijk te zijn, daar had hij wel oren naar. Nu stond hij dus op een vrij onbekende stal te wachten op de vrouw met het knalrode haar die luisterde naar de naam Yvonne.
"Ah, jij moet Pasqual zijn!" Een open, vriendelijk gezicht van een vrouw van een jaar of veertig verscheen voor zijn ogen.
"Hi," lachte de jongen. De vrouw glimlachte goedkeurend.
"Net als je moeder vertelde, je hebt het uitstekende figuur en de juiste houding voor de paarden, jongeman. Ze mag trots op je zijn, maar uit de verhalen die ik hoor, is ze dat ook." Pasqual werd verlegen.
"Dankjewel," stamelde hij dan ook. "Ik ben erg blij met mijn moeder, vooral als ze reclame voor me maakt en me aan bijrijpaarden helpt." Yvonne knikte.
"Begrijpelijk." Ze liet haar stem dalen. "Ik hoor ook minder goede verhalen, maar die gaan vooral over Kaya." Pasqual fronste ongemakkelijk, waar ging dit heen?
"Ik hoor van je moeder dat ze zich erg inlaat met jongens en dat je moeder zich zorgen maakt. Dat lijkt me maar lastig hoor." Pasqual gaf geen antwoord. Hij wist trouwens ook niet wat hij moest reageren.
"Kaya is een beetje de hoer aan het uithangen. Aldus je moeder gaat ze zo vaak bij jongens slapen en ze is laatst aangetroffen, hevig vrijend met een jongen bij een waterval. Je zou maar zo'n dochter hebben." Pasqual kreeg een verbeten trek rond zijn mond.
"Ik ben klaar over dit onderwerp," sprak hij resoluut. "Als je het over Kaya wilt hebben, praat dan met mijn moeder, niet met mij." Hij draaide zich op zijn hakken om en liep terug naar zijn auto, maar Yvonne hield hem tegen.
"Niet zo snel, Pasqual. Sorry, het was onbeleefd om te zeggen en ik zal dat soort uitspraken dan ook niet meer doen." Ze schonk hem een oprechte glimlach. "Maar uit jouw reactie weet ik dat je uit het juiste hout gesneden bent. Hopelijk vergeef je mijn manier van uittesten, maar nu weet ik zeker dat je geschikt bent, zoals je moeder al vertelde." Pasquals wenkbrauwen gingen steeds verder omhoog staan. Yvonne was een vreemde vrouw. Maar daar had zijn moeder hem al voor gewaarschuwd.
"Kom," zei ze. "We gaan naar de stallen toe."
Een hele hoop uitleg verder en een uur later, had hij de hele stal gezien en stond hij voor de bak waar een meisje met een paard aan het springen was. Yvonne had haar aangewezen als Olivia en had hem toevertrouwd dat Olivia ook háár paarden deed. Samen moesten ze maar een buitenrit maken, had Yvonne besloten. Pasqual vond het allemaal prima. Maar Pasqual zou moeten wachten tot ze klaar was. En dan zou hij haar om hulp moeten vragen.
Blik op oneindig, maar met een fascinatie. Het meisje reed goed, had haar paard onder controle, ze had er duidelijk aanleg voor. Zou hij haar binnenkort tegenkomen op wedstrijden?
Toen ze klaar was met in ieder geval springen, stak hij zijn hand op, om duidelijk te maken dat hij met haar wou praten, haar wat wou vragen. Zou dit trouwens ook een van de paarden van Yvonne zijn?

- Zo'n halfjaar later, maar alsnog -

Na 5 minuutjes spoorde ze weer aan en reed weer op het steiltje af. Paard zette weer netjes af en kwam goed op de grond terecht. Olivia's houding was best goed maar er waren zowiezo nog altijd puntjes die ze kon verbeteren. Olivia zette de sprong wat hoger naar 1 meter 30. Stapte terug op en spoorde weer aan. Jaffar had de sprong al lang in het oog en ze kon hem zien denken. Denken hoe hij zijn techniek ging aanpassen tegenover de vorige sprongen. Eerst draaide ze nog een volte zodat ze Jaffar zelf ook kon ontspannen. Daarna ging ze weer rechtuit. Speelde met haar teugels. Een galopsprong verwijderd van de sprong gaf ze nog eens een korte maar krachtige tik met haar sporen zodat ze enige twijfel van 'niet-springen' uit het hoofd zou kunnen zetten van de hengst. Hij zette nog krachtiger af, hief zijn benen hoog op. Olivia ging goed naar voren. De achterbenen raakten heel heel lichtjes de balk. Die bleef er opliggen. Olivia keek nog naar achteren voor de balk. Keek tevreden. In haar ooghoek zag ze ineens iemand staan. Hij deed een gebaar naar haar dat hij eventjes wilde praten met haar. Olivia knikte en gaf de hengst klopjes op zijn nek en liet haar teugels uit haar handen vallen. Ze reed op haar gemak naar de kant van het hek en glimlachte. Ze deed haar leren rijhandschoenen uit en stak haar hand uit naar de jongen. 'Hej' zei ze kort. Ze schudde zijn hand en stelde zich snel voor als Olivia. 'Moest je iets vragen?' Vroeg ze. Haar ademhaling was nogal buiten adem, ze was uitgeput. Jaffar juist van hetzelfde, die was ook uitgeput en met zo'n weer helemaal. Ze ging hem dan straks ook maar even afsponsen. Loslaten in de weide waar hij dan kon opdrogen en dan terug in de stal. Aan wedstrijden deed ze nog niet. Ze kon na een tijdje misschien wel vragen of ze met Jaffar wedstrijden kon doen maar dan moest ze nog eerst wat meer met hem rijden. Hij was ook nog niet zo heel veel uitgebracht op wedstrijd en hij was een zenuwachtige hengst als er een ander paard voorbij zou komen. Dat had ze al gemerkt toen hij in de stal stond.

[flut]

Pasqual glimlachte.
"Mooie naam. Ik ben Pasqual. En ja, Yvonne heeft me hierheen gestuurd. Met de vraag en mededeling dat we samen een buitenrit moeten maken." Hij haalde wat hulpeloos zijn schouders op. "Mijn moeder heeft me zo ongeveer gedwongen om hierheen te gaan, en nu dwingt Yvonne me om te gaan rijden, met een vrijwel onbekend meisje." Hij knipoogde. "Niet dat ik het erg vind, ofzo, maar het is een beetje vreemd en krom allemaal." Hij bekeek het paard waar Olivia op zat aandachtig. Het was een prachtpaard en aan het intelligente hoofd te zien was het paard tot veel bereid. Hij had sowieso ook al gezien dat het paard behoorlijk kon springen.
Hij dwaalde af. Alwéér.
"Dus, ehm," bloosde hij. "Ik moest van Yvonne met je meelopen en je desnoods 'helpen' tussen aanhalingstekens en ze zei dat jij me de weg wel zou willen wijzen naar een van haar paarden, ik geloof dat ik op Lady Queen moet rijden. Althans, zoiets zei ze. Lady en Queen. Of het zijn twee paarden of het is een paard met een dubbele naam, die best maf is. Maar dat zou me trouwens niets verbazen, het is Yvonne." Er kwam een glimlach van zijn gezicht af en hij streek Jaffar over zijn hals.
"Mooie hengst heb je hier trouwens. Is hij van jou? Of is ie ook van Yvonne? Of misschien een andere eigenaar, yo no lo sé." Weer kwam er een glimlachje over zijn lippen, iets wat eigenlijk vanzelfsprekend was. Pasqual was over het algemeen een jongen die veel glimlachte en vaak vrolijk was.
Jaffar was een mooi beestje, maar nouja, hij was nieuwsgierig of het Olivia's eigen paard was. Hij reageerde namelijk zo goed op haar. Iets wat Pasqual leuk vond om te zien tussen mens en paard. Op zijn gemakje bekeek hij Olivia. Het was een heel knap meisje, anders knap dan Chloë, maar toch heel knap. Ze had lange zwarte haren, donkere ogen en ze leek heel mager, maar dat kon ook zijn blik erop zijn. Toch had ze een zelfverzekerde houding en oogde ze vriendelijk. Ze leek ook wel een echt paardenmeisje te zijn, die paarden nodig had voor haar gezondheid. Maar dat kon hij fout hebben. Hijzelf had geen paarden meer nodig voor zijn gezondheid. Chloë's aanwezigheid was al meer dan genoeg voor hem.

Er kwam een hele uitleg. Olivia knikte op het buitenrit gedoe. Dat vond ze niet erg want Jaffar moest toch nog uitstappen. Dat kon makkelijk met een buitenritje. Hij stelde zichzelf ook voor als Pasqual. Ze hoorde die naam niet erg vaak, maar ze had ook niet zo heel veel contact met mensen. Omwege van haar stijl en haar verleden. Ze had Mido nog altijd, maar die durfde ze ook amper onder ogen te komen. Olivia knikte. ' Deze is zeker niet van mij, die kan ik niet betalen. Deze grote loebas zijn eigenaar heeft niet zoveel tijd dus rijd ik hem maar.' Zei ze met glimlach. 'Nee, heb een andere pony die ik bij mij thuis heb staan, ik ben zelf niet zo heel groot dus moet ik ook niet echt een groot paard hebben.' Ze stapte rustig de piste uit en wenkte naar Pasqual dat hij even mee moest komen. ' Moeten we nu een buitenrit maken? Want dat past in feite perfect.' Zei ze. Stopte bij de stal van Lady Queen en zei ;' Dit is het paard waar Yvonne het over had. Zadel hem op dan kunnen we naar buiten gaan. Haar spullen liggen daar in de zadelkamer, je ziet haar naamplaatje wel hangen.' Wees met een vinger naar de zadelkamer.

[flut]

"Thanks," lachte hij naar Olivia. Ze zag er.. bleek en mager uit, deels ongezond. Ze deed hem denken aan.. Wie was het ookalweer? Dat Solance meisje. Hij had wel eens verhalen over haar gehoord, had het meisje in het echt ontmoet, maar... Had er geen touw aan vast kunnen knopen. Ze was.. gered van een zelfmoordpoging, maar sneed zichzelf nog. Was extreem depressief, extreem mager. Het was gewoon onmogelijk om dan nog te leven, leek hem. En deze Olivia... Ze zag er als Solance uit. Alleen dan minder.. Hij kon het niet omschrijven, het was een bepaald gevoel wat hij kreeg, wat waarschijnlijk een verkeerd gevoel was. Nou ja, misschien was het maar beter om dit soort overpeinzingen voor hemzelf te laten. Haar er niet bij in te laten. Daar zou zij waarschijnlijk ook niet veel vrolijker van worden. Hij schonk haar een glimlach en ging toen op zoek naar Lady Queen haar zadel. Queenie, klonk beter, besloot hij. Hij pakte het zadel op, wat superlicht was, terwijl het best zwaar oogde, pakte het hoofdstel en pakte wat poetsspullen. Hij schoot haar stal in, begroette haar, begon haar rustig te poetsen en maakte op die manier kennis met het dier. Het was een prachtige bonte Fox trotter. Hij hield van dat soort paarden. Het bleek een redelijk onstuimig diertje te zijn. Enthousiast, hyperactief, blij om te mogen rijden. Maar ze was prima in toom te houden, dus daar was Pasqual dan blij mee. Eenmaal toen hij het dier had opgezadeld, wandelde hij met haar naar de bak toe, parkeerde haar op het midden en keek of de singel strak genoeg zat. Queenie wachtte geduldig tot hij klaar was en erop zat. Op een ontspannen tempo liet hij haar even rondstappen met lange teugel en maakte ondertussen zijn beugels op maat.
"Ready to go?" vroeg hij aan Olivia.