What Are You Waiting For ? [open]

Het was een warme zomerdag. Er stond een klein briesje wind. Haar zwarte haren gingen naar links, mee in de wind. Ze moest eventjes weg uit het grote huis , villa , van Mido. Ze vond het erg lief dat hij haar wou helpen maar ze voelde zich zo nutteloos. In feite was ze altijd afhankelijk van iemand. Eerst van haar ouders daarna eventjes van haar vriendin daarna weer van haar ouders en nu van hem. Ze vond hem erg leuk maar ze was bang. Bang van alles. Ze kon er niets aan doen, ze was opgegroeid in angst. Ze was altijd bang, hoe goed mensen ook konden zijn voor haar. Ze vertrouwde bijna niemand. Ze vertrouwde Mido ook nog altijd niet, ook niet na hij al die dingen voor haar had gedaan. Ze kende hem niet heel goed en hij had toch veel voor haar over. Dacht zij. Er waren veel bloemen waar ze nu was. Mooie zonnebloemen, en een paar klaprozen. Ze ging er in liggen en deed haar vestje uit. Daaronder had ze een topje aan en een minirokje. Ze liet de zon op haar schijnen, ze zag er bleek uit maar dat was ze van nature. De zon scheen erg fel en ze voelde het best wel hard prikken op haar huid. Ze sloot haar ogen. Het gaf een rustig en mediterend gevoel.
Ik kwam van de trap afgestormd toen ik mijn ouders weer hoorde roepen tegen elkaar. Tranen rolden over mijn rode maar toch koude wangen en keek toe hoe mijn vader de boel omver gooide. M'n moeder keek met kwade blik naar vader en snauwde naar hem. Moeder kreeg een klap in het gezicht en werd op de grond gedrukt. M'n vader lachte ermee. Ik schreeuwde hard omdat ik bang was dat hij moeder zou gaan vermoorden. Hij kwam naar me toe ;'Dit is een leuk spelletje he ? Ik zal wel eventjes voordoen hoe het moet bij jou.' Hij nam mij bij het nekvel en sleurde m'n lichaam van de trap af. Ik probeerde te roepen maar er kwam geen enkel geluid uit m'n kleine mond. Ik werd geslagen en op de grond geduwd. Mijn moeder was ondertussen 'bijgekomen' en kwam nu ook naar me toe. M'n moeder begon te lachen, het was onbegrijpelijk voor mijzelf.

Haar ogen schoten in een fractie van een seconde terug open. Ze wou het zich niet meer herinneren maar het leek alsof alle slechte gebeurtenissen zich beter in haar geheugen bleven dan de goede gebeurtenissen. Het was zo frustrerend. Ze werd weer in de gebeurtenissen gesleept. Ik was nu 16 jaar. Ik had het 'spelletje' allang door. M'n rare ouders waren gewoon sadistisch. Ze hielden ervan om hun dochter te zien lijden. Ik kreeg vaak slaag zonder enige reden waarmee ze dan aan het lachen waren. Ik had bijna zelfmoord gepleegd omdat ik niet meer zo wou leven. Eerste poging was bijna van een brug gesprongen maar ik werd tegengehouden door allemaal mensen. Die dachten dat ik enkel aandacht wou, de politie dacht dat ook. Niemand geloofde me. Thuis werd ik dan opnieuw geslagen en uitgescholden. Op laatst kreeg ik bijna geen eten meer omdat het teveel zou kosten.

Opnieuw werd ze uit haar gedachten gehaald maar deze keer door een geritsel. Een geritsel in de bloemen. Ze ging rechtzitten maar zag niets. Ze haalde haar schouders op en ging terug liggen. Ze deed moeite om haar ogen open te houden omdat ze geen flashback meer wou hebben.

Sometimes I get that overwhelming feeling
So sad the faces on tv,
If I try to make a difference would it help anyway?
But than I stop and to myself I say

So you wanna change the world
What are you waiting for
Say you gonna start right now
What are you waiting for
It only takes one voice to come on now
and shout it out, give a little more
What are you waiting for

Zong ze. Ze vond het een mooi liedje. Ze had allang vernomen dat er iemand bij was gekomen maar ze bleef doorzingen.

[Bij flashbacks typ ik in de 'ik-vorm']

Met een blik van concentratie keek ze naar het veulen. De kleine doerak ook. Sanne moest het dier uitlaten tijdens de buitenrit dus hier reed ze, met haar Quarter Horse Juultje. Er zat een touw om Pico’s nek en om zijn hoofd had ze een mooi blauw touwhalster gemaakt. De lasso zat ook om Juul’s nek zodat het veulen niet weg kon lopen. Ze liepen langzaam maar het veulen kon het prima bijhouden. Sanne grinnikte bij het zien van de energie dat dat ding had. ‘Come on girl.’ Sprak ze zacht tegen haar paard. Gelijk begon Juultje te draven. Sanne had geen problemen om te blijven zitten, ookal reed ze zonder zadel. Om Juultje ook eens plezier te gunnen zou Sanne die twee loslaten bij het bloemenveld. Juul zou in de buurt blijven en dus Pico ook. ‘Whoah.’ Sprak ze bemoedigend bij het bloemenveld. Ze hoorde gezang van iemand en nieuwsgierig keek ze rond. Iets verderop zag ze een vrouw liggen. Rustig gleed ze van de merrie af, ontdeed haar van het hoofdstel en pakte het blauwe touwhalster uit haar zak. Zonder enige moeite deed ze het om en liet de merrie gaan. Met het hoofdstel over haar schouder hangend ging ze tegen een boom zitten, ongeveer 3 meter van de vrouw vandaan. Sanne plukte een lang grassprietje en stak het vrolijk in haar mond. Afwachtend of de vrouw zou reageren.

[mag ik komen ]

Ze keek eventjes achter haar toen ze hoefstappen hoorde. Blijkbaar het meisje die hier juist was aangekomen ze eventjes losgelaten. Olivia vond het leuk om mensen zo met hun paarden bezig te zien. Zo zag je dat de mens respect had voor de dieren. En ook andersom natuurlijk. Als je zelf respect toonde kreeg je die natuurlijk terug. Het was nog een jong meisje, niet ouder dan 14. Ze glimlachte beetje en ging rechtstaan. Ze zat met een grassprietje in de mond en zat tegen een boom. Olivia ging er met een rustige pas naartoe. Ze herinnerde zich dat haar vestje nog op de plek waar ze lag was. Ze draaide zich snel om en ging nu vlugger het vestje pakken. Waarom het vestje belangrijk was? Omdat er op haar rug en niet al te klein litteken stond van haar ouders. Haar glimlach verdween bij de gedachte dat het meisje dat verdomde litteken zou gezien hebben. Als ze er vragen over zou stellen. Haar handen gingen naar haar hoofd. Ze deed haar vestje snel aan ging daarna weer rustig naar het meisje. Ze glimlachte terug. 'Hallo, juist je paard eventjes losgelaten ? M'n naam is Olivia.' Ze ging naast het meisje zitten en wachtte op haar reactie. Olivia zelf had op het moment geen paard maar reed paarden voor andere mensen. Deze mensen hadden op het moment geen tijd om te rijden of ze stonden te koop en wilden gewoon niet meer komen rijden. Ze vond het erg sneu voor de paarden want sommige hadden erg veel liefde nodig want anders werden het valse paarden. Ze gaf ze zoveel mogelijk liefde en tijd maar ze moest ook nog een beetje aan zichzelf denken. Een beetje meer sociaal worden en eens een keer weggaan. Dit deed ze nooit want ze leefde zo ongeveer voor paarden. Ze kon in principe geen enkele dag zonder paarden.

[je mag postelen (a)]

Sanne keek toe hoe de vrouw opstond en naar haar toe liep. Ze leek zich te bedenken en draaide zich haastig om. Sanne keek verschrikt naar het niet al te kleine litteken. De vrouw had haar vestje gepakt en snel aangedaan. Ze wachtte tot de vrouw bij haar was en stond rustig op om vervolgens tegen de boom te leunen. Met een vriendelijke grijns tikte ze tegen haar witte cowboy hoed op haar hoofd ter wijze van begroeting. ‘Hallo, juist je paard eventjes losgelaten? M’n naam is Olivia’ Sprak de vrouw die zich had voorgesteld als Olivia. ’Hoi, ja klopt, de bruine merrie is van mij, ze heet Juul en het veulen is van de stal waar Juul staat, hij heet Pico. Ik heb Juul gekregen om over het verlies van mijn andere paard heen te komen. Ik ben Sanne.’ Sanne dacht er nooit bij na dat ze ontvoerd zou kunnen worden en vertrouwde best snel iemand. Sanne grinnikte bij het zien van de 2 dollende paarden. Haar merrie lette op Pico en leerde hem dingen bij. Dat was ook duidelijk toen hij te ver van Juul sprong en haast onderuit ging door het touw. Gelijk liep hij al wat netter naast Juultje. Sanne keek weer naar Olivia.

Juultje:

Het meisje stelde zich voor als Sanne. Olivia zag nu de twee paarden, merrie en veulen, aankomen. Ze glimlachte breed bij de uitleg van Sanne. Het was echt leuk om te zien dat ze erg veel vertrouwen had in de twee paarden. Ze loslaten en ze zo terug kunnen vangen. Dan moest je toch al een verdomd goede band hebben met je dieren. De twee hingen dan wel samen vast aan een touw maar ze konden dat nog altijd afschuren of dat soort dingen. Vooral het veulentje. Olivia was zelf in feite nog een soort kind met al die afhankelijkheid. Veel kon ze er niet van veranderen. Ze ging haar huisje renoveren met de hulp van Mido. Olivia keek eventjes de andere kant op en keek toen op haar gsm hoelaat het was. Het was aardig laat voor een kind om nog buiten te zijn. Nou ja, voor Sanne hé, die leek niet zo oud te zijn en zou op dit moment dacht Olivia toch al thuis moeten zijn. Het waren haar zaken niet maar ze was er wel nieuwsgierig naar. Olivia vroeg niks want anders ging Sanne nog iets vragen over haar thuis. Olivia keek terug naar het meisje dat niet echt veel zei.

Hoewel het onbeleefd kon zijn om het te vragen deed ze haar mond toch even open. ’Heb jij nog een eigen paard?’ Vroeg ze glimlachend. Sanne zag dat Olivia keek hoe laat het was en keek zelf ook op haar horloge. Damn, het was al laat. Zuchtend stond ze op en floot met twee vingers in haar mond. Het schelle klankgeluid bereek Juul’s oren en vrolijk draafde ze naar Sanne. Pico wou nog niet maar kon niet anders. Liefdvol kroelde ze door Juultjes manen en knikte naar Olivia. ’Ik moet zo gaan. Helaas.’ Sprak ze even. Met een kleine hups werkte ze zich op de rug van Juultje. Het hoofdstel hing vrolijk over haar schouder en de merrie was totaal stuurloos zou je kunnen zeggen. Sanne stak haar hand vooruit en knipte drie keer met haar vingers. Uitomatisch wendde de merrie haar hoofd de andere kant op en draaide zich om. Sanne keek weer in het gezicht van Olivia en glimlachte. ’Misschien komen we elkaar weer eens tegen. Het was fijn om je een beetje te leren kennen.’ Knikte ze haar toe waarna ze zacht met haar tong klikte en zonder zadel op de rug van haar merrie weg draafde.