I am walking, walking, walking,...

Lena had haar haar in een staart gedaan met een paars elastiekje met sterretjes erop. In haar oren klonk de muziek van haar Ipod, Done All Wrong van Black Rebel Motorcycle Club. Ze vond het een heel heel mooi liedje en luisterde het ook heel vaak. Lena had behoefte om na te denken, ze had... Alex teruggezien, en ze was een beetje aan het terugveranderen naar iets normalers, maar het was moeilijk. Want een deel dacht nu dat ze echt gek was geworden, dat ze hallucineerde. Misschien toch maar eens een bezoekje aan de psycholoog brengen dan? Of misschien was het een droom geweest, zo echt was het geweest, maar toch... Ze wandelde verder en sloeg af in een klein, maar duidelijk pad, het viel niet direct op, maar het was ook niet te missen. Er stond nog een oude paal waar vroeger misschien een stuk hout met de naam van waar het pad je heen leidde, maar dat stuk hout was kapot en deels weg. Alleen de .. ..u. was blijven staan, de rest was weg. Lena haalde haar schouders op en sloeg dus maar af. Ze maakte haar haar los, wat een tikje minder dof was een beetje glansde, haar ogen hadden een minuscule glinstering en haar huid leek niet meer bijna groen, maar toch was het nog niet helemaal in orde. De verdoving was weg en ze werd blootgesteld aan dingen die ze al heel lang niet meer had ervaren, de wind in je gezicht, het geluid van fluitende vogels en het kippenvel-over-je-kop gevoel van een enkele regendruppel op je hoofd, het was allemaal best verwarrend voor haar. In de verte zag ze een brug, op het bord het een u gestaan dus dit zou het wel zijn. De muziek veranderde naar: 'What Part of Forever' van Cee Lo Green. Ze vond het een heel mooi liedje en glimlachte zachtjes, voorzichtig, maar wel echt, en dat was ook weer een hele tijd geleden. Na nog wat gestapt te hebben kwam ze aan bij de brug, wat was ze blij dat haar All-Stars zwart waren, dan zag je stof en zand niet zo heel goed. Aarzelend stapte ze op de brug, want die zag er best oud uit, hij leek stabiel dus zette ze nog een paar stappen en porde tegen de reling. Alles veilig, alles stil, alles verlaten, perfecte moment om boven de kabbelende rivier een beetje na te denken. Roslyn kwam aan bod in haar oor, het waren grotendeels Twilight-Saga liedjes, maar Lena had ze al gehad voordat de films uit waren geweest. Ze haalde haar hand door haar haar en leunde op de reling, een paar tranen biggelde over haar wangen. Wat moest ze nou? Ze was zo... verward. Ze had Alex zo gemist en toch was ze bang, bang dat hij op een dag weer weg zou zijn, ze hield zo veel van hem, waarom verdween hij dan?! Slow Life speelde nu, maar dat zette ze na 1:20 seconden af omdat ze dat deel niet mooi vond. Possibillity dan maar? Die muziek stond al heel lang op haar Ipod, voor Twilight, sinds dat de muziek uit was, maar ze had er nooit echt naar geluisterd, ze vond het op zichzelf wel mooi muziek, maar zo... melancholiek? Ja, dat was het woord, melancholiek. Nu was ze blij dat ze het erop had gezet. Haar ellebogen leunde op de reling en ze legde haar gezicht tegen haar handen, haar handpalm van haar rechterhand tegen haar voorhoofd, lichtjes naar boven schuivend, even met haar vingers door de rode lokken en dan weer terug. Ze hoorde voetstappen, vlak voor de brug en veegde snel haar tranen weg en ging eens met haar hand door haar haar om het goed te leggen en balde haar handen tot vuisten en zette die onder haar kin, ze dacht nog steeds na, maar ze zette de Ipod wel heel zachtjes, nu kon ze alles horen met als achtergrond muziek Eyes On Fire van Blue Foundation.

Kirsten, yo, hier is je topicje.

Ogen waren gesloten. Tranen liepen over haar wangen. Ze wist het allemaal niet meer. Ze zou verhuizen, ergens waar niemand haar kon vinden. Zowel Taylor als Robert Als Isaura niet. Ze zou Steffani misschien in een weeshuis dumpen, ofwel zelf opvoeden. Maar zo verder leven? Neen, dan ging ze Nog liever dood. Ze stapte in haar Dutch Viper en Recete over de straten heen, terwijl ze vanbinnen verging van de pijn. Ze was juist uit de kliniek, ze had gezegt dat ze geen bloed meer overgaf, maar dat deed ze wel nog !! Ach wat zou iemand het kunnen schelen als ze ooit dood neer viel? Wie zou haar missen? Niemand, en ook niet voor de Twilight saga's, ah neen want daar konden ze wel iemand anders voor vinden. Ja, Kirsten wou er terug gaan werken, maar nu wist ze het niet. Ze wou geen 1 van beide -Robert en Tay- nog zien. Ze reed naar de Ranch en zadelde haar paard:Malak: op. Ze zou het nodig hebben om eens even alles op een rijtje te zetten. Ze stapte op Malak en ging een zandwegje op. Ze zou haar nu niet laten draven of galopperen. gewoon rustig laten stappen. Ze reed western, dus andere ruiters keken haar raar aan. Maar daar trok ze haar niks meer van aan. Ze zat te dromen op haar paard, iets wat je beter niet kon doen. Maar ze kon Malak vertrouwen, Malak voelde best dat ze ongelukkig was. Haar Vriendin Ashley Geene -Die Alice- was ook in het echt een goede vriendin van haar. Maar haar kon ze nu niet berijken. Kirsten zuchte, en wou het liefst voor altijd weg gaan, een nieuw leven leven. Opeens zag ze een meisje, wat verder. Ze veegde haar tranen weg, maar zag dat het meisje hetzelfde deed. Kirsten steeg af, omdat ze het maar gevaarlijk vond om met een paard over een brug te gaan. Ze probeerde Malak erover te krijgen, Misschien was het beter dat het meisje haar niet zag. Ze wou nu geen handtekeningen uitdelen, dat wou ze nu echt niet. "Come on Girl." Fluisterde ze tegen Malak. Maar Malak bleef staan. Toen ze op haar hurken ging zitten kwam Malak wel op de brug. Maar toen ze voorbij het meisje gingen, drukte Malak zijn Neus tegen het meisje haar wang en weigerde vooruit te gaan. "Het... spijt me." Zei Kirsten rustig tegen het meisje. Kirsten had een cowboy hoed aan. Dus misschien was er een kans dat het meisje haar niet herkende. Kirsten zuchte, maar nog steeds wou Malak niet verder gaan. Ze Schaamde haar eigen nu echt. Waarom wou ze niet voorbij het meisje gaan?

Paardenhoeven kwamen zachtjes neer op de bosgrond, bezaaid met dennennaalden en blaadjes die zachtjes kraakte als je erop ging staan. Iemand stapte af, ze hoorde voeten op de grond ploffen. Slim, de brug zou paard en ruiter misschien niet kunnen houden. Lena hield haar ogen afgewend, geen behoefte aan interactie. Na een paar seconden hoorde ze aarzelende paardenhoeven op het hout van de brug. Hoe meer ze erover nadacht hoe meer ze verlangde naar een eigen paard, later, als de gemoederen met Alex wat bedaard waren. Zijn naam deed nog steeds haar hart samenknijpen, ook al was ze blij dat ze het terug had gevonden. Haar Alex... Ook al wist ze niet zeker of hij nog steeds van haar zou zijn, ze had hem zo gemist. Ze was niet echt aan het opletten dus verschrok ook van de paarden-neus tegen haar wang en deed snel een paar stappen opzij. Toen ze merkte wat het was liep ze terug. Iemand zei sorry, ze keek opzij en zag Kirsten Stewart met een cowboy-hoed, die had ze niet zien aankomen. Lena glimlachte een heel heel klein beetje. Ze was het nog niet gewend. "Maakt niet uit, kan iedereen overkomen." Ze reageerde niet echt op het feit dat de Kirsten Stewart met haar op een brug stond. Lena vond dat beroemde mensen ook een leven verdiende, en Kirsten zag er even moe en verward uit als Lena, alhoewel, Lena zag er misschien nog iets erger uit. Lijkbleke huid, doffe ogen waar nu een bril voor zat omdat ze bijna niets zag zonder, blauwe vlekken onder en op haar oogleden en gewoon de uiterlijke kenmerken van verdriet, moeheid en verwarring. Ze schaamde zich een beetje, maar Kirsten zag er bijna even erg uit. "Ik ben Lena, jij bent Kirsten Stewart, toch? Fijn je te ontmoeten." Lena aaide de merrie die nog steeds geen voet wou verzetten, ze liep wel mee als Lena achteruit ging. "Mooie merrie heb je." Lena zette een paar stappen achteruit, Malak kwam mee. Een heel kleine glimlach kwam om haar lippen. Kirsten zag er uit alsof ze kon instorten, Lena kende het. "Gaat het een beetje? Je ziet er moe uit. Als je wilt kan je mee hoor, mijn huis is hier heel kortbij, ik heb weiland zat dus je paard kan gerust wat eten." Lena was wat bezorgd, ze wou niet dat Kirsten hier helemaal alleen moedeloos wat ronddwaalde, niet per se omdat ze beroemd was, ook al maakte dat de zaak wat moeilijker, Lena was beroemdheden gewoon. Haar ouders hadden een bekende platenmaatschappij dus kende ze het wel, Lady Gaga, Beyoncé,... niets nieuws. Maar dan nog, Kirsten zag er uitgeput uit. Het voordeel was ook dat het vrij afgelegen lag, niet direct naast de grote weg, je kwam er door een onverharde weg dus er was vaak niemand te zien.

Kirsten stopte met het paard te dwingen. Ze smeekte binnenin dat ze niet werd omhelst, dat ze geen handtekening ging vragen. Gewoon, dat ze als een gewoon iemand werd behandelt. Een zucht van oplichting verliet haar borst toen het meisje gewoon reageerde. Het was al veel last dat van haar schouders viel. Ze keek het meisje aan. "Aangenaam Lena. Ja, ik dacht al dat je me zou kennen. Zo'n beetje een miljoen mensen in de wereld, denk ik. Spijtig genoeg." Zei ze rustig. Zij deed ook gewoon als ieder mens, niet denkend dat ze meer waart was. Raar genoeg voelde ze haar op haar gemak bij Lena, misschien omdat zij niet kwam zagen? Kirsten kon een trotse glimlach niet onderdrukken toen Lena zei dat Malak een mooi paard was. "Dank je. Ze heet Malak." Kirsten keek verbaasd toen Malak Lena volgde. "Eumh, mag ik je iets vragen?" Zei ze haast fluisterend. Ze was hees en had maagpijn van het bloed overgeven. "Wil je even met me mee naar de overkant van de brug. Mijn paard vind je blijkbaar leuk. Want normaal heeft ze schrik van andere mensen, buiten niet van jou. En ik denk dat ik zonder je haar nooit erover ga krijgen. Ze heeft een eigen willetje. Misschien kunnen we daarna dan nog even wat praten?" Zei ze rustig, nog steeds met een heze stem. En inderdaad toen Lena meeging ging Malak over de brug zonder problemen. "Eerlijk? Nee, het gaat niet goed met mij. Ik wil je het wel uitleggen, maar ik denk dat je het liever allemaal niet weet." Zei Kirsten rustig, en wende haar blik op de grond. Ze schaamde haar echt over het feit wat ze gedaan had. "Ja, misschien. Als je dat wilt? Als je dat niet stoort?" Zei ze rustig. "Gaat het eigenlijk een beetje met jou?" Zei ze ook een beetje ongerust. Kirsten kende Lena van ergens, misschien had ze haar vroeger eens leren kennen? "Umh kan het zijn dat je ouders met beroemde mensen omgaan?" Vroeg Kirsten rustig. Het was een pure gok. Maar Kirsten wist dat ze haar van ergens kende. Kirsten bleef even stil staan. "Misschien kunnen we beiden op Malak gaan zitten? Dan zijn we misschien eerder bij je thuis?" Vroeg Kirsten rustig. Het voordeel van een Western zadel was. Dat de achterste 'rijder' zich kon vast houden aan de achterkant. Omdat de achterkant hoger is dan bij een voordeel. Ze keek Lena rustig aan. En aaide Malak over haar hals.

Kirsten leek het te waarderen dat Lena haar als ieder gewoon mens behandelde. Ook leek ze het, op het moment, erg te vinden dat ze zo bekend was. "Maar een miljoen? Een beetje zwak uitgedrukt." Lena glimlachte weer heel zachtjes. De merrie porde weer tegen haar wang om aandacht. Ze noemde Malak, een aparte, maar hele mooie naam. Kirsten fluisterde hees en had wat pijn zo te zien. "Geen probleem, kan iedereen overkomen." Lena wandelde mee, Malak slofte haar achterna. Kirsten was hees, en moe. Ze zaten zo ongeveer in hetzelfde schuitje, jammer voor haar. Zij was eerlijk tegen Lena, en dat waardeerde ze, "vertel wat je niet laten kunt, het is soms fijn om je hart te luchten." Kirsten wou wel mee, Lena stoorde het niet, altijd fijn om iemand te helpen. En blijkbaar had Kirsten ook gezien dat Lena er niet zo goed aan toe ging. Toen ze vroeg hoe het met haar ging, antwoordde ze met één simpel woordje, "thuis." Ze zou het thuis vertellen. Kirsten leek haar ergens van te kennen, toen ze vroeg of haar ouders met bekende mensen omgingen knikte ze en haalde haar schouders op. "Beroemde platenmaatschappij, werken met de grootste sterren, ditjes en datjes. Ze werken ook met Muse en zo, hier en daar." Kirsten was duidelijk moe want ze wou gewoon graag mee naar huis. "Als het je niet stoort." Hoe hard Lena ook was verandert, ze bleef een slangenmens en geraakte dus met gemak op Malak. Kirsten liet haar in stap gaan en Lena wees de weg. Na een klein kwartiertje op een slakkentempo te hebben gestapt kwamen ze op een onverharde weg met struiken langs weerszijden, achter die struiken waren weides. Nog eens afslaan en ze waren op háár onverharde weg, ook met struiken aan weerszijden. Lena stapte af toen de hoeven van Malak op de beton kwamen en wees Kirsten de weg naar de weides en liet haar merrie bij de geitjes zodat ze was gezelschap hadden. Ze hielp ook met het tuig snel naar de zadelkamer te brengen zodat het niet beschadigd zou raken en bracht Kirsten naar binnen. Eigenlijk leek het vanbinnen een beetje op de beschrijving in het boek Breaking Dawn van het huisje van Edward en Bella, alleen dan groter. Ook balken aan het plafond, een gehaakt kleed voor de openhaard. Modern en authentiek mooi gecombineerd tot een sprookjeshuis. "Heb je dorst?" Lena had een waterketel op het elektrische fornuis gezet en nam een tas uit de kast, een knalpaarse met een smiley erop. Een Border Collie kwam om de hoek haar baasje even begroeten. Lena aaide Jiali, waarna de hond terug gewoon de hoek omging en verder ging liggen slapen. De open haard knapperde gezellig, de radio stond heel zachtjes op, maar het was een zender waar alleen rustige en stille muziek werd gespeeld. Jiali kwam een minuut later terug en ging op het gehaakte kleed liggen vlak voor de open haard, in de winter lag er een wollen. De haard was meestal stil in de zomer en lente, maar Lena had de donkere storm-wolken zien komen, en aangezien de stroom nogal wel eens durfde uitvallen dan was het fijn om de open haard te hebben aanstaan. Het was ook niet overdreven warm. Één enkel raam stond open, en er waaide een heerlijke geur naar binnen, een combinatie van muskus, rozen en seringen. Lena nodigde Kirsten uit om aan de stoelen te gaan zitten in de woonkamer bij de open haard en schonk voor zichzelf appel-thee in. "Wil je ook iets?" Vroeg ze ontspannen voordat ze ging zitten. (zeg nu maar dat je ook wat wou want anders kan ik niet doortypen ) Lena stond terug recht en pakte wat ze wou en bracht het naar haar. "Geloofd me maar, vertellen doet deugd, vertel eens wat er gebeurt is, als je dat wilt." Natuurlijk, Lena wou helpen, maar als Kirsten die hulp niet aanvaardde dan zou Lena daar geen problemen mee hebben.

Kirsten glimlachte bij de commentaar van Lena, het was inderdaad maar zacht uitgedrukt. Even flitste een herindering van Robert door haar hoofd, waarbij haar ogen glinsterde van verdriet. Toen Lena iets zei werd ze uit haar gedachten gehaald. "Dank je." Zei ze nog steeds hees. Kirsten keek nog steeds verbaasd toen Malak achter Lena stapte. Dat deed ze anders nooit bij iemand anders. Maar ja, des te beter. Dan hoefde Kirsten tenminste niet vol te houden. Ze was best wel zwak nu. Alsof haar Hart en ziel haar in de steek hadden gelaten. Ze wist dat Lena en Kirsten beiden problemen hadden. "Ik zal het straks misschien wel zeggen. Als ik me beter op mijn gemak voel." Lena had gezegd dat ze het Thuis wel zou zeggen. Kirsten knikte bij wat ze zei. Ze zou het ook liever zeggen bij Lena's thuis. Ze had het ijskoud, en blijkbaar was er een storm op komst. Een hevige storm, met veel onweer. Het was ookal redelijk laat. Ach ja, misschien kon ze bij Lena Longeren? Robert zou haar nu toch niet thuis heten. "Ik wist wel dat ik je ergens van kende. Ik denk dat ik daar al geweest ben. Voor wat weet ik al niet meer." Zei ze rustig. Kirsten grijnsde toen Lena heel soepel op Malak sprong. "Trick riding gedaan?" Vroeg Kirsten met een glimlach. Kirsten spoorde Malak aan, tot in een rustige stap. Ze gingen niet snel, maar wel sneller dan dat ze te voet zouden gaan. Kirsten volgde de instructies op van Lena. En na een 15/20 tal minuten kwamen ze aan in de weide. Het was dan weer 10 minuten voor ze Malak hadden afgezadelt en het gereedschap binnen hadden gezet. "Dank je voor alles." Zei Kirsten vriendelijke blik. Toen ze in het huis van Lena gingen stond ze stom verbaasd. Het huis was bijna hetzelfde als in Breaking Down. Alleen vele groter. "Mooi huis. Lijkt hard op het huis in de boek van Breaking Down.

maak nog af

Kirsten glimlachte bij de commentaar van Lena, het was inderdaad maar zacht uitgedrukt. Even flitste een herindering van Robert door haar hoofd, waarbij haar ogen glinsterde van verdriet. Toen Lena iets zei werd ze uit haar gedachten gehaald. "Dank je." Zei ze nog steeds hees. Kirsten keek nog steeds verbaasd toen Malak achter Lena stapte. Dat deed ze anders nooit bij iemand anders. Maar ja, des te beter. Dan hoefde Kirsten tenminste niet vol te houden. Ze was best wel zwak nu. Alsof haar Hart en ziel haar in de steek hadden gelaten. Ze wist dat Lena en Kirsten beiden problemen hadden. "Ik zal het straks misschien wel zeggen. Als ik me beter op mijn gemak voel." Lena had gezegd dat ze het Thuis wel zou zeggen. Kirsten knikte bij wat ze zei. Ze zou het ook liever zeggen bij Lena's thuis. Ze had het ijskoud, en blijkbaar was er een storm op komst. Een hevige storm, met veel onweer. Het was ookal redelijk laat. Ach ja, misschien kon ze bij Lena Longeren? Robert zou haar nu toch niet thuis heten. "Ik wist wel dat ik je ergens van kende. Ik denk dat ik daar al geweest ben. Voor wat weet ik al niet meer." Zei ze rustig. Kirsten grijnsde toen Lena heel soepel op Malak sprong. "Trick riding gedaan?" Vroeg Kirsten met een glimlach. Kirsten spoorde Malak aan, tot in een rustige stap. Ze gingen niet snel, maar wel sneller dan dat ze te voet zouden gaan. Kirsten volgde de instructies op van Lena. En na een 15/20 tal minuten kwamen ze aan in de weide. Het was dan weer 10 minuten voor ze Malak hadden afgezadelt en het gereedschap binnen hadden gezet. "Dank je voor alles." Zei Kirsten vriendelijke blik. Toen ze in het huis van Lena gingen stond ze stom verbaasd. Het huis was bijna hetzelfde als in Breaking Down. Alleen vele groter. "Mooi huis. Lijkt hard op het huis in de boek van Breaking Down. Kirsten was zodanig bezig met het bewonderen van het huis, en het denken aan Robert dat ze Lena niet had gehoort. De open haard stond aan en het was echt gezellig. Buiten was het al bezig met te stormen, wat het nog gezelliger maakte. Toen Lena voor de open haard ging zitten en iets vroeg knikte Kirsten . "Als het gaat, is thee goed." Zei ze rustig. Toen Lena Terug kwam, nam ze de Thee aan. "Dank je Lena." Zei ze rustig, maar toch nog hees. Toen Lena vroeg wat haar probleem was zocht ze kieskeurig haar woorden. " Taylor zijn Vliegtuig storte neer. Hij was de enige overlevende, maar toch lag hij in koma. Door de Twilight saga's begon ik gevoelens te krijgen voor hem. Ik was serieus jaloers op Isaura. Ik was elke dag bij hem in het ziekenhuis, en toen hij wakker werd was het mijn verantwoordelijkheid zijn verleden naar boven te brengen, zodat hij alles weer te weten zou komen. Ik had hem alleen niet gezegt dat hij samen was met Isaura. Maar het volgende was ik mezelf niet. Tay en ik zijn in het bed beland. En RObert had ons betrapt. En sloeg Tay bijeen. Alles was bijna in orde. Tot ik beviel en een test liet nemen van Tay en de baby. Die test zei dat Tay de vader was, in plaats van Robert. Nu heb ik voor de zekerheid nog 1 laten doen. Maar moet zeker nog een week wachten." Kirsten hoopte nu niet dat Lena haar vies zou behandelen, daar zou ze nu echt niet tegen kunnen. "Ik heb er zoveel spijt van. Maar zeg het a.U.B tegen niemand?" Zei Kirsten rustig. En keek Lena onzeker aan. "En wat is jou probleem?" Vroeg ze even rustig en hees als daarstrak.

Lena had geen trick riding gedaan, maar was een slangenmens, zou ze nog wel eens een andere keer vertellen. Toen ze binnen waren bedankte Kirsten haar voor alles. "Ik vond het heel mooi beschreven, het is ongeveer hetzelfde, alleen dan groter." Ze bracht Kirsten de thee en ging toen zitten, Kirsten begon hees te vertellen. Lena luisterde aandachtig en kon het zich voorstellen. Jaloezie was altijd een slechte vriend, en Lena hoopte voor Kirsten dat ze het nu wist. Ze knikte zachtjes toen Kirsten zei dat ze de test nog een keer gedaan had. "Wijs besluit." Ze snapte wel hoeveel spijt Kirsten moest hebben. "Natuurlijk zeg ik het tegen niemand," zei ze zacht. En natuurlijk ging ze Kirsten nu niet anders behandelen, iedereen maakt fouten, Kirsten had er eentje gemaakt, maar het was aan haar om die recht te zetten. Lena had er natuurlijk wel een mening over, maar voor de rest ook geen problemen mee. "Wat je deed was fout, maar begrijpelijk. Wat Robert deed met Tay was heel fout, maar ook begrijpelijk. Ik hoop voor je dat de test negatief wordt, en anders zul je ermee moeten leren leven dat je een kind hebt van Tay." Lena haalde haar schouders een beetje op en dronk toen wat van de thee. "Drink wat, is goed voor je keel." Bizat, ze kende Kirsten nog maar net, en ze waren mekaar hun problemen nu al aan het vertellen, daar zat een fijne vriendschap achter. Lena vond het fijn, ze was zolang afgesloten geweest van de wereld. Toen Kirsten vroeg wat haar probleem was, werd het eventjes heel stil, afgezien van het geknapper van het vuur, de donder, de regen boven hen en de hond die lekker lag te slapen voor het vuur en de zachte muziek op de achtergrond die een heel vriendschappelijk gevoel was, Life on Earth. Lena ging een beetje beter zitten. Het licht was uit, het vuur gaf een fijne sfeer, en afgezien van dat was het donker, maar ze zaten heel dicht bij het vuur dus ze zagen alles. Het haar van Lena was met het licht net een vlam op zichzelf. Ze opende haar mond en begon met een zachte stem te praten. "Ik was hier 2.5 jaar geleden komen wonen, toen is 's avonds aan het wandelen was hoorde ik gesnurk, ik ging kijken en zo heb ik Alex ontmoet, hij woonde heel klein en had veel persoonlijke problemen. Aangezien mijn huis echt gewoon mega was nodigde ik hem uit en begonnen we naar elkaar toe te groeien. Op een keer nam ik hem mee naar een bloemenveld achter in de bossen, daar kuste hij me. Ik had al wat gevoelens voor hem, maar toen hij me kuste werd ik smoorverliefd." Er stond een klein beetje kleur op haar wangen, een heel klein beetje. "En dat duurde een paar dagen, we waren gelukkig. Maar toen ik op een ochtend, of middag om het beter te zeggen zijn kamer binnenkwam omdat het al laat was, was hij verdwenen. Hij was echt weg, ik ben toen een vriend van hem tegengekomen die zei dat het met Alex allemaal goed was en dat ik me geen zorgen moest maken." De kleur verdween weer. [b]"Ik had altijd een heerlijk leven gehad, sinds mijn 5de levensjaar, want vroeger zat ik in een circus, met mijn familie. Ik was een slangenmens, nog steeds. En toen stierf mijn moeder, toen mijn vader en ik werd geadopteerd door een stel mensen die zelf geen kinderen konden krijgen. Mijn nicht, Melanie lijkt enorm hard op mij. Ik weet niet hoe, misschien aan mekaar verwant." Ze zuchtte zachtjes. "Dus ik was niet gewend aan mentale pijn, mijn ouders deden alles voor me. Maar toen ik dat hoorde zakte ik in mekaar, letterlijk. Een afgrond in mijn hoofd, en ik viel er net niet in, ik keek er soms wel in, maar vallen deed ik niet. Mijn ouders stuurde me naar een psycholoog, ik zei niets, het ging niet, denken aan hem deed fysiek pijn. Ik had gelukkig een schat van een paard, mijn aller-beste vriendin, en die stierf een maand, denk ik, daarna. Ik viel..." Nu kreeg ze die lijkbleke kleur terug en stopte haar ogen met glinsteren. "Ik kan me tijd niet meer voorstellen, ik viel in een verdoofde toestand. Mijn ouders gaven het op en stopte de afspraken met de psycholoog, het had toch geen zin meer. Alles wat ik deed herinnerde me aan hém. Ik kon niet meer, iedere nacht kwam hij, en iedere nacht werd ik krijsend wakker. Mijn eetlust verdween, echt gewoon weg. Mijn laagste gewicht was 43.2, en dat is gewoon te weinig. Ik dacht aan hem en viel flauw. Ik werd naar een ziekenhuis gebracht, kreeg slaappillen, terug naar de psycholoog, daar staarde ik, om de drie dagen, naar een gele muur. In het ziekenhuis staarde ik naar een wit stuk muur omdat ik bang was, als ik mijn ogen sloot om hem te zien." Nu sloot ze haar ogen, merkte niet dat ze gewoon alles aan het vertellen was, dat had ze nog nooit gedaan, het moest er blijkbaar allemaal eens uit. "Ik moest terug bij mijn ouders gaan wonen, bang dat het opnieuw ging gebeuren, ik antwoordde alleen als er mij iets gevraagd werd en ik at alleen als het echt moest. Mijn vrienden deden alles om mij te helpen, maar ik kon niet meer. De psycholoog had eens geprobeerd om tot mij door te dringen en zei: een lichaam kan mentale pijn tot dusver aan, als het erover gaat dan zorgt het lichaam voor verdediging tegen de pijn en wordt je een soort... zombie, ze kreeg geen reactie en gaf het op. Driekwart van de tijd hield ik mezelf stevig vast, bang dat ik uit mekaar ging vallen." Ze was even stil, er kwam een traan over haar wang, "en plots zag ik hem. Hij was daar, en nu ben ik bang. Bang dat hij terug verdwijnt." Ze vervolgde, "of misschien ben ik dan eindelijk gewoon gek, misschien was het een droom, of ik hallucineerde. Ik weet niet meer wat te geloven." Ze was stil en keek in het vuur, het spoor van die één enkele traan glom op haar wang.