First real date.

Hoelang had hij er nou over gedaan? Leroy kraakte zijn hersens en probeerde te bedenken hoelang hij Esmée nu kende. Een maand? Twee maanden? In die tijd had hij wel eens met haar afgesproken maar een échte afspraak hadden ze niet echt gehad. Meestal was Nikita erbij of had hij al snel weer wat te doen. Leuk dat hij nu zes dagen in de week moest werken maar hij had amper tijd meer over. Maar voor vandaag had hij tijd gemaakt. Niet alleen tijd, ook nog eens een plan om Esmée mee uit te vragen. Gelukkig had hij het gevraagd voor hij gek was geworden. Esmée was zo lief geweest om met hem af te spreken. Als ze nee had gezegd had hij er ook wel iets op verzonnen. Hij had zich dan wel een klein beetje klein gevoeld maar hij had misschien iets kunnen verzinnen. Voor nu had ze ermee ingestemd en kon hij haar dus gaan ophalen. In plaats van met Hopscotch te komen zat hij dit keer in zijn auto. Erg bijzonder was zijn auto niet, het was een al oudere bmw die hij van zijn vader had gekregen als examen cadeau. Niet helemaal nieuw, maar goed genoeg voor hem. Thuis had hij nog zijn andere auto staan die hij voor zijn werk gebruikte. Daar stond alles in wat hij nodig had, het was dan ook een donker blauw busje zodat alles erin paste. Al snel stond hij voor Esmée haar huis en stapte hij uit. Toen hij voor de deur stond belde hij aan en wachtte hij geduldig. Hopelijk zou Nikita er niet zijn. Nikita had echt iets tegen hem, behoorlijk irritant omdat hij naar zijn weten nog niets fout had gedaan. Esmée verscheen gelukkig al snel. Nikita was nog nergens te bekennen wat weer een geluk voor hem was. Een grijns verscheen op zijn gezicht bij het zien van Esmée. Hoe stom het ook was, elke keer dat hij bij haar was werd hij gewoon vrolijk. Kon hij werkelijk niets aandoen. Het was niet zoals bij Symphony, Symphony maakte hem aan het lachen maar op een andere manier. Bij Esmée hoefde hij alleen maar naar haar te kijken en dan voelde hij zich vrolijk van binnen. "Ga je mee?" Vroeg hij nieuwsgierig. Niet veel later wandelde hij samen met Esmée naar zijn auto. Het was niet zo heel ver rijden, een klein stukje naar de bioscoop. Hij had een geweldige film uitgekozen die Esmée misschien ook nog leuk zou gaan vinden. X-Men First Class, zelf had hij hem nog niet gezien maar wel de trailer. Het scheen een leuke, spannende film te zijn. Als het geen leuke film zou zijn konden ze altijd nog de zaal uit glippen om wat te gaan eten.
Leroy wist zijn auto vlakbij de bioscoop te parkeren. Toen hij was uitgestapt en naast Esmée liep pakte hij haar hand vast. Met enige moeite wist hij een grijns op zijn gezicht te onderdrukken. Bij de balie liet hij de twee kaartjes zien die hij al had gekocht. Makkelijker dan in een rij staan voor een film waar misschien niet eens meer plek voor was. Voor ze de zaal inliepen haalde hij nog popcorn en wat te drinken. In plaats van dat de hele zaal vol zat, was er haast niemand te bekennen. Ook goed, dan konden ze tenminste een plek kiezen. Niet helemaal achteraan, ook niet helemaal voorin. Tijdens heel de rit naar de bios had hij niet zo heel erg veel gezegd, hij had een aantal dingen gevraagd over Nikita. Of ze nog steeds zo'n hekel aan hem had. Zodra ze op hun stoelen zaten gingen de lichten uit en begon te reclame. "Zelfs hier heb je al reclame, waar moet het heen met deze planeet?" Zei hij met een zucht maar wel met een lach op zijn gezicht. Uit een hoekje hoorde hij iemand geïrriteerd zuchten. Toen hij achterom keek, keken twee ogen hem strak aan. Gelijk keek hij weer vooruit en zakte hij iets onderuit. "Welallegeilekakkerlakkennogaantoe, ik mag niet eens meer iets zeggen." Fluisterde hij zo zacht mogelijk. Helaas was het alsnog te hard volgens bepaalde mensen want hij kreeg iets hards tegen zijn hoofd aan. Op zijn schoot lag een m&m. Even wreef hij over zijn achterhoofd voor hij goed ging zitten en zijn mond maar hield. Zonder er echt erge in te hebben legde hij zijn hand ie wat uitnodigend op de leuning.

~ & Esmée

Esmée was al redelijk vroeg klaar met alles. Ze had even snel wat gegeten, wat niet veel was, snel even gedoucht en leuke kleding aangedaan. Leroy zou haar om half zeven ophalen om naar de film te gaan. Ze kende hem nu een maandje en het was altijd heel gezellig. Het was lang geleden dat ze met iemand uit was geweest. De laatste keer was met Mido en dat was al zeker een jaar geleden. Nou was dat ook niet echt gezellig geweest want toen had ze gezegd dat ze niet meer met hem verder wilde. Maar goed, daar ging ze nu niet aan denken. Ze liep naar beneden en ging met een glas water wat op de bank hangen tot ze een auto hoorde aankomen. Nikita werd morgen pas gebracht door Mido dus die kon het niet zijn en ze kon verder maar 1 iemand bedenken die langs zou komen: Leroy. Toen de bel ging stond ze op en liep naar de deur op open te doen. Ze zag Leroy staan en ze lachte naar hem. “Hoi! Ik pak nog even mijn tas en dan kom ik” Ze draaide zich op en pakte haar tas waarna ze de deur uit liep en de deur op slot draaide. Gelukkig hadden de buren aangeboden om een oogje in het zeil te houden. Breezer en Selina konden best een avondje alleen blijven, maar Santos was een ander verhaal. Als hij doorhad dat er niemand thuis was dan kon hij nog wel eens gaan klieren. Ze stapte in de auto. Ze wist al wel dat ze naar de bioscoop zouden gaan, maar naar welke film wist ze nog niet. Leroy vertelde het in de auto pas. X-Men First Class. De film zelf had ze nog nooit gezien en de trailer ook niet. Ze had er wel een stukje over gelezen in een tijdschrift en het scheen een goede film te zijn maar meer wist ze er ook niet van. Het duurde niet lang of ze waren in de stad. Gelukkig was er een plekje niet heel ver van de bios vandaan waar de auto neergeplant kon worden. Ze stapte uit en wachtte tot Leroy ook zover was. Onderweg naar de bioscoop pakte Leroy haar hand vast. Jammer genoeg was het nog licht en de mensen die hen konden zien zagen dus ook dat ze bloosde. Jammer dan. Ze kwamen bij de bioscoop aan waar een rij van hier tot Tokyo stond. Leroy liet twee kaartjes zien. Gelukkig had hij gereserveerd anders hadden ze er niet meer bij gekund, dat wist ze wel zeker. Maar wat ze verwacht had kwam niet uit. Zij waren een van de weinige die naar deze film gingen. Er zaten natuurlijk ook nog wel andere in de zaal, maar het waren er zien zo veel. Een meisje van een jaar of 15 ging dansen voor het scherm. Esmee zag het nog net want het meisje had het al snel genoeg door en stopte er gelijk mee. Esmee grinnikte en liet Leroy een plekje uitzoeken, zij volgde wel. Ze gingen ergens in het midden zitten. Zij zat daar ook altijd het liefste. Als je helemaal vooraan zat dan kreeg je last van je nek van het omhoog kijken, en als je helemaal achteraan zat dan zaten alle mensen die naar dezelfde film keken voor je en dat kon soms nogal storend zijn. "Zelfs hier heb je al reclame, waar moet het heen met deze planeet?" tijd om wat terug te zeggen had ze niet, want hun mond werd gesnoerd door een paar chagrijnige dames achter hun. Tsss het was maar reclame, dan mag je toch nog wel praten? "Welallegeilekakkerlakkennogaantoe, ik mag niet eens meer iets zeggen." Esmée wilde haar lach inhouden, maar hoe erg ze haar best ook deed het lukte niet. En het werd nog erger toen Leroy een m&m tegen zijn hoofd kreeg. “Jammer van die m&m” Zei ze hard genoeg zodat die andere het zouden horen. Het werd beantwoord met een zucht en dat was nou net de bedoeling. Na de reclame begon de film en niet veel later had Leroy zijn hand op de leuning liggen. Het zag er wat uitnodigend uit maar ze liet hem nog even zo zitten. Maar uiteindelijk beantwoorde ze zijn ‘uitnodiging’ en legde haar hand op de zijne.

Elke keer dat Leroy iets wou zeggen of wou zuchten hield hij zich maar in voor hij nog een m&m tegen zijn hoofd aan zou krijgen. Esmée had er wel plezier in gehad, maar het was niet lekker voor zijn hoofd. Aandachtig keek hij naar het begin van de film tot hij plots wat warms op zijn hand voelde. Nieuwsgierig keek hij op naar zijn hand. Hij had nu dus echt niet verwacht dat Esmée haar hand op die van hem zou leggen, maar toch. Hij kromde zijn vingers om haar hand heen en keek weer rustig verder naar de film. Oké de trailer was goed geweest maar de film was nog beter. Er zat een verhaal achter en zíjn aandacht bleef bij de film. In de pauze ontsnapte er een diepe zucht uit zijn mond. Afwachtend bleef hij zitten omdat hij een m&m tegen zijn hoofd aan verwachtte. Wonderbaarlijk genoeg kwam er niets tegen zijn hoofd aan en waren de mensen achter hen al verdwenen. "Yes, zijn we daar vanaf." Zei hij enthousiast en ook iets te hard. Hij was nog maar net uitgesproken of hij kreeg een m&m tegen zijn achterhoofd aan. "Auw." Zodra hij zeker wist dat de &m gooiers weg waren stond hij op en rekte hij zich uit. "Wil je nog wat drinken?" Vroeg hij nieuwsgierig aan Esmée. Zelf ging hij nog wat te drinken halen dus kon hij ook voor haar meenemen. Toen hij antwoord had verdween hij de zaal uit om drinken te halen. Twee cola. Bijna had hij de neiging om een zak m&m's mee te nemen, terug gooien wanneer hij er een tegen zijn hoofd aan kreeg. Gelukkig nam degene voor hem de laatste zak mee. Met de twee flesjes cola en de rietjes wandelde hij terug naar de zaal. Onderweg moest hij uitwijken voor gillende kindjes die wegrende voor hun moeder. Apenkoppen. Eenmaal terug in de zaal gaf hij Esmée haar flesje en plofte hij weer neer. "De laatste zak m&m's was helaas voor mijn neus weg.." Zei hij lichtelijk beteuterd. Al snel verscheen er weer een lach op zijn gezicht en keek hij naar Esmée. "Zin om straks nog wat te gaan eten ofzo? Ze hebben geweldige pizza's om de hoek.." Zei hij met een grote vragende lach op zijn gezicht. Best slecht dat hij dat wist. Maar hij was er ondertussen al zo vaak geweest dat hij ook al wist op welke plank je wel en niet kon gaan staan. Sommige planken waren nogal gammel. Plots kwam iedereen de zaal weer in en moest hij zijn mond weer houden. Net zoals hij daarnet had gedaan legde hij zijn hand weer neer en keek hij geïnteresseerd naar de film. Hopelijk zou het geen open einde zijn, dat was zo verschrikkelijk.

- Megaflut xD

Esmee bleef zitten in de pauze. Net zo handig ook, meestal was het er stervens druk bij de bar. Het duurde niet lang of Leroy zat weer naast haar en overhandigde haar een flesje cola. “Dankje. Dat doe je snel” Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Jammer genoeg moesten ze nog 5 minuten wachten voor de film weer begon. "Zin om straks nog wat te gaan eten ofzo? Ze hebben geweldige pizza's om de hoek.." Hoorde ze waardoor ze opzij keek. “Ja lijkt me lekker” Zei ze terug. Die pizzeria kende ze wel. Naja, telde het als je er maar 1 keer geweest was? Vast wel. Het was alleen een tijdje geleden dat ze er was geweest en ze wist niet eens meer hoe het er uitzag. Ach dat merkte ze vanzelf wel. De film begon weer. Het was een leuke film en ze vond het dus ook jammer toen hij afgelopen was. Een open einde was het niet, maar het was wel zo’n einde waardoor er ooit nog wel eens een vervolg kon komen. Iets minder erg dan een open einde, maar het was wel een beetje jammer. Ze stond op, liep naar het pad, wachtte op Leroy en samen liepen ze naar buiten. Het was ondertussen donker geworden, wat even wennen was. Ze waren met licht naar binnen gegaan en ze kwamen er in het donker weer uit. Naja, op naar de pizzeria. Ze volgde Leroy want ze wist niet helemaal precies waar het was. Maar toen ze het zag wist ze het weer. Ze liepen naar binnen en zochten een tafeltje achterin bij het raam en gingen daar zitten. Het duurde niet lang of er kwam iemand naar hen toe met een menukaart. Ze bekeek hem aandachtig maar zoals gewoonlijk kon ze weer niet kiezen. Ze twijfelde tussen twee pizza’s maar uiteindelijk koos ze toch voor de pizza Margerita. Ze hield nooit zo van al die frutsels die op sommige pizza’s zaten. Nee je kon haar beter een pizza geven met veel kaas en weinig poespas. Ze wachtte tot Leroy ook wat had gekozen en gaven hun bestelling door.

Leroy wou nog wat terug zeggen tegen Esmée maar hield zijn mond voor hij weer een m&m tegen zijn hoofd zou krijgen. Bovendien was de film weer begonnen en wou hij er niets van missen. Film op tv werden altijd onderbroken door rot reclame. Zodra er een reclame in beeld kwam ging hij meestal zappen waardoor hij een stuk van de film mistte. Niet zo slim, maar pech. De meeste films die ze op tv draaide waren toch maar prut. Toen de film af was gelopen keek hij even stom. Wat voor einde hadden ze er nou toch weer aangeplakt? Nu moest er wel een vervolg komen anders zou hij een klacht in gaan dienen. Geen probleem, hij wist waar en hoe. Jammer genoeg zouden ze hem nooit serieus nemen. Daar was hij zeker van. Hij stond op, rekte zich even uit en baande zich daarna een weg richting Esmée. Moeilijk was het niet, maar langs die rottige stoelen lopen was nou niet bepaald prettig. Eenmaal bij Esmée wandelde ze samen naar buiten toe. In plaats van begroet te worden door de zon, werden ze begroet door het maanlicht en de straatlantaarns. Leroy wandelde in een rustig tempo door naar de pizzeria waar hij altijd heen ging. Net zoals in de bioscoop tijdens de film waren er niet echt veel mensen. Het perfecte tafeltje, achterin bij het raam, was dan ook nog vrij. Ze zaten nog maar net of er kwam iemand aangelopen met een kaart en om te vragen wat ze wouden drinken. Zoals gewoonlijk bestelde hij 7-up, gewoon omdat het lekkerder was dan cola. Het kostte wat moeite om een lekkere pizza uit te kiezen, maar uiteindelijk koos hij toch maar voor de pizza calzone. Makkelijk te eten en ook nog eens lekker. Hun bestelling werd opgenomen en de kaarten weer weggebracht. Leroy keek Esmée eens schuin aan en opende daarna maar zijn mond om een gesprek op gang te krijgen. "Esmée nu moet ik toch echt iets bekennen.. Je ziet er geweldig uit." Zei hij oprecht maar lachend. Zonder enige moeite wist hij een onschuldige lach op zijn gezicht te toveren voor hij verder praatte. "Heeft Nikita trouwens nog steeds een hekel aan me?" De vraag kwam er vele malen zachter en voorzichtiger uit dan wat hij daarvoor had gezegd. Nikita deed afstandelijk en kortaf tegen hem, nou niet bepaald uitnodigend. Ergens snapte hij haar wel, maar wát had hij nou toch fout gedaan? Voor zover hij wist had hij haar enkel gek gemaakt met ijsjes aan je pony geven.

Esmee vond het wel een nadeel dat je zo lang moest wachten voor je eten klaar was. Maar ze had het er graag voor over, zo vaak at ze geen pizza. Ja als ze ergens heen moest dan schoof ze er snel een in de oven, maar anders bijna nooit. "Esmée nu moet ik toch echt iets bekennen.. Je ziet er geweldig uit." Deze woorden had ze totaal niet verwacht. Ja van Mido, twee jaar geleden, maar niet van Leroy. Ze toverde een lach op haar gezicht en keek hem aan. “Dankje” Zei ze. Leroy begon over Nikita en dacht even na of ze nu echt nog steeds zo’n hekel aan hem had. “Ik denk niet dat ze echt een hekel aan je heeft. Ze heeft het niet zo op onbekende mensen” Ze nam het woord ‘vreemd’ expres niet in haar mond. Zelf vond ze het ook nooit zo leuk als ze een vreemd iemand werd genoemd. “En daarnaast is ze ook verschrikkelijk aan het puberen” Zei ze lachend. Nikita deed haar heel erg aan zichzelf denken. In bepaalde dingen dan. Zoals het haar verven dat ze een tijdje geleden zonder te vragen had gedaan. Op dat moment werd haar aandacht getrokken door een ober die langsliep met eten voor andere mensen. Dat herkende aan de dingen die op het dienblad stonden. Er stond een jus d’orange op en een fristi, en zij hadden een 7up en een cola. En er stond ook nog sla op, iets wat zij ook niet hadden besteld. De ober verloor zijn aandacht door een fietser die buiten tegen een muurtje aan fietste waardoor hij over een tas struikelde, zijn evenwicht verloor en met het hele handeltje op de vloer terecht kwam. Esmee sloeg haar hand voor haar mond om te voorkomen dat ze het uit zou proesten, maar dit was gewoon te grappig voor woorden. Na een aantal excuses aan de mensen bij het tafeltje verdween de ober naar de keuken om het op te ruimen. “Ach, soms is het moeilijk om je aandacht bij je werk te houden” Zei ze grinnikend. Hun drinken stond al snel voor hun op tafel en niet veel later konden ze genieten van hun pizza’s.

Antwoord op zijn vraag over Nikita kreeg hij behoorlijk snel. Esmée hoefde er dan ook niet zo lang over na te denken dan hij had gedacht. Leroy keek opgelucht toen hij hoorde dat Nikita niet echt een hekel aan hem had volgens Esmée. Onbekend was hij helaas nog wel steeds voor Nikita. Hopelijk zou ze hem ooit nog accepteren. Hij was niet zo eng, maar een klein beetje. "Pubers, ik blijf liever bij ze uit de buurt." Zei hij een beetje voorzichtig. Zelf was hij echt verschrikkelijk geweest in zijn pubertijd. Telkens maar te laat thuiskomen, doen waar hij zelf zin in had, alleen maar schreeuwen en een grote mond opzetten tegenover zijn ouders. Het was dat hij een piano en gitaar had om zijn uitvlucht in te zoeken. Elke irritatie verwerkte hij in de muziek, zo was hij nog een beetje te houden voor zijn ouders. Al snel had hij dan ook een internet radio station samen met een vriend. Tijdens zijn studie liet hij alles varen en gooide hij zijn aandacht volledig op het leren. Best jammer af en toe. Uit zijn gedachten gerukt door een hoop kabaal keek hij verrast op. Zijn blik vloog naar buiten waar een fietser met zijn fiets tegen een muurtje aan stond. Even later keek hij naar de rommel die de ober had gemaakt omdat zijn aandacht was afgedwaald. Lichtelijk verbaasd over de hoeveelheid rommel keek hij naar de grond. "Dat een aantal glazen drinken zoveel rommel kunnen veroorzaken.." Sprak hij bedenkelijk. Thuis gooide je een glas op de grond en dan was het niet eens zoveel rommel. Oké, hier zat dan ook nog inhoud bij. Hij liet altijd lege glazen vallen als hij ze wou opruimen. Er waren dan ook al vaak nieuwe glazen gekomen omdat hij ze kapot gooide. Niet veel later stond hun drinken op tafel gevolgd door hun pizza's. "Ga je nog wedstrijden rijden met Santos of laat je het bij recreatief?" Vroeg hij een beetje nieuwsgierig. Iets anders wist hij niet om over te praten. Waar moest je over praten? Wat heb je vandaag allemaal gedaan? Nou niets, dat zou zijn antwoord zijn. Vandaag had hij dan ook niet veel gedaan. Prins en Hopscotch had hij bekapt en beslagen, verder had hij niets gedaan. Ja, aan het huis gewerkt en met de honden gespeeld. Daarnaast ook nog even de uitbouw waar de vleugel stond geverfd. Verder lekker nada. Leroy bekeek zijn pizza eens en begon er daarna maar stukjes van te snijden.

Esmée lachte bij het antwoord dat ze kreeg. “Pubers kunnen best leuk zijn hoor. Af en toe” Ze dacht aan het gedrag van Nikita dat meestal niet echt fantastisch was. Nou ja, meestal kon ze haar wel in de hand houden. Vaak was ze gewoon eigenwijs en had ze een eigen willetje. Esmée had dat zelf ook heel erg gehad en nu ze wist hoe dat was geweest voor haar ouders, schaamde ze zich er eigenlijk een beetje voor, vooral omdat haar ouders er altijd voor haar waren geweest en ze zich soms afschuwelijk had misdragen. Esmée was het voorval van de fietser en de ober eigenlijk alweer snel vergeten, vooral omdat de ober na een paar sorry’s de boel heel snel opruimde en er al gauw niets meer van te zien was. "Ga je nog wedstrijden rijden met Santos of laat je het bij recreatief?"hoorde ze hem zeggen. Die vraag veraste haar eigenlijk niet, zelf worstelde ze er soms ook nog mee. Ze reed met Santos nu dressuur, maar toch meestal buitenritten. Qua karakter was hij veel te moeilijk voor wedstrijden. Veel te onvoorspelbaar. Tenminste, nu nog wel. Ze werkte er aan dat te verminderen. “Ik rij nu recreatief met hem, en ook wel eens dressuur. Wedstrijden zijn misschien niet heel erg verstandig, Santos is nou eenmaal… Tsja… Santos?” Ze keek toe hoe de pizza’s op tafel kwamen en pakte haar bestek. “Ik heb net een nieuw paardje, Selina, en daar rijd ik wedstrijden springwedstrijden mee. Misschien ga ik later met Santos ook nog eens een wedstrijdje rijden, maar nu nog even niet.”Ze glimlachte en zette haar vork in haar pizza waarna ze een poging deed er een stuk uit te snijden. Ze was nooit zo’n held in pizza’s snijden, maar gelukkig was dit een aardig scherp mes en lukte het aardig. “En wat doe jij met Hopscotch?” Ze wist dat het een springpaard was, maar dat was dan ook alles.

Leroy nam een hap van zijn pizza en luisterde ondertussen naar wat Esmée vertelde over Santos. Geen wedstrijden voor Santos kon hij er min of meer uit opmaken. Toen ze over een ander paard begon keek hij kort op van zijn pizza. Eten ging altijd voor, oké, bijna altijd. Een nieuw paardje erbij? Je zou de tijd maar vinden. Tegenwoordig had hij amper meer tijd voor Prins en Hopscotch. Elke keer werd hij weer opgeroepen om iemands paarden te beslaan, of hij moest weer een cursus volgen om bij de zaken van tegenwoordig te blijven. Verschrikkelijk. Helaas was het werk zo leuk om te doen dat hij maar niets anders wou. "Alles op zijn tijd." Zei hij met een kleine lach op zijn gezicht nadat Esmée haar 'verhaal' had gedaan. Selina, leuke naam. Wie weet zou hij haar ook nog een keertje te zien krijgen. Net nadat hij zijn hap op had werd er gevraagd wat hij met Hopscotch deed. Tsja, wat deed hij met Hopscotch. Niet zo heel erg veel meer. "Niet zo heel erg veel.." Antwoordde hij zachtjes. "Misschien, als ik de tijd vind, ga ik hem opnieuw trainen voor wedstrijden. Het is een super springtalent, alleen heeft hij op dit moment een tijd geen echte springbalken meer gezien." De laatste tijd reed hij veel liever buiten met hem dan dat hij alle springbalken tevoorschijn haalde en daarna alles weer op moest ruimen. Buiten waren genoeg hindernissen, je moest alleen weten waar je heen moest. Daarbij, het crossparcours was echt geweldig. "Selina hé, zin in een wedstrijdje met Hopscotch en Selina op het crossparcours in het bos? Als ze tenminste de sprongen en alles kent." Met Hopscotch moest hij er ook maar een keertje heen, kijken of hij gewoon over alle sprongen heen ging en niet zomaar de waterbak uit zou stormen. Wie weet, als crossen hem ook goed verging zouden ze ook aan cross wedstrijden mee kunnen doen. Na het eten was het al behoorlijk laat, dat weerhield hem echter niet om nog even te wandelen. Voor Esmée kon opstaan kwam hij overeind zodat hij kon afrekenen. Hij had haar uitgenodigd om wat te gaan eten. Terug bij de tafel pakte hij Esmée haar hand en trok haar zachtjes mee. Dankzij een heerlijk warme zomer waren jassen niet nodig, bovendien bleef het langer warm buiten en ook langer licht. "Zullen we kijken of er op de markt wat te beleven valt?" Pas toen hij antwoord had ging hij richting de markt wandelen. Nog altijd hield hij Esmée haar hand in de zijne. Pas als ze naar huis zou moeten ging hij haar hand loslaten. Op de markt viel niet zo heel erg veel te beleven. Her en der liepen wat mensen rond, iedereen veel te druk om stil te gaan staan. Dit keer stond echter wel de fontein aan, een perfecte gelegenheid. Zo onopmerkzaam mogelijk wandelde hij in de richting van de fontein tot ze ervoor stonden. Er was een behoorlijke lach te zien op zijn gezicht toen hij zich omdraaide en een snel schiet gebedje deed in de hoop dat hij niet met een rode wang thuis zou komen. "Niet gaan slaan alsjeblieft.." Zei hij nog voor hij een stap dichter naar Esmée zette en haar kuste.

- Wiskunde stinkt, dit is leuker xD -

“Jammer dat je er niet zo veel tijd hebt voor Hopscotch. Het lijkt me een goed paard.” Zei ze en ze meende het ook echt. Ze had Hopscotch maar een paar keer gezien en hij zag er goed uit. Ze kon ook merken dat Leroy het maar niks vond dat hij er zo weinig tijd voor had. “Als ik in mijn eentje was zou ik twee paarden ook niet redden. Maar ja, Nikita is er ook nog, en we verdelen samen het werk van drie paarden. Breezer staat er natuurlijk ook nog.” Ze glimlachte. Soms was het best zwaar, maar ze had het er graag voor over. Naast haar werk drie dagen per week besteedde ze de rest van de tijd aan de paarden en het huishouden natuurlijk. Dat laatste deed ze liever niet, maar ja, het moest toch een keer gebeuren. Toen ze klaar waren met eten was het nog net niet donker buiten, dus het moest al aardig laat zijn. De tijd vloog als het gezellig was, bleek maar weer. “Hmm, een wedstrijdje lijkt me wel wat. Ik ben er nog nooit met Selina geweest, maar eens moet de eerste keer zijn toch? En dan kan ze gelijk even goed bewegen, want ze word de laatste tijd een beetje dik” Ze grinnikte. Ze stonden op en Leroy betaalde. “Doen we” Zei ze terwijl ze het restaurant uitliepen. Leroy pakte haar hand vast en net zoals de eerste keer protesteerde ze niet. Wel bloosde ze dus keek ze snel de andere kant op zodat Leroy het niet zou zien. De markt was niet zo heel erg bijzonder, de meesten waren aan het opruimen of waren zelfs al weg en er waren niet veel mensen. "Niet gaan slaan alsjeblieft.." hoorde ze Leroy zeggen. Ze wist niet echt wat hij bedoelde. Ja dat ze hem niet moest gaan slaan, maar waarom zou ze hem gaan slaan? Ze sloeg nooit mensen, Ja Mido had ze een keer geslagen maar dat had een goede reden, en daar wilde ze ook liever niet aan herinnerd worden. Toen de lippen van Leroy de hare raakten werd het haar pas duidelijk. Ze kuste hem terug en toen ze elkaar daarna aankeken keek ze een beetje verbaasd.

[help xD]

Leroy had een klap verwacht maar hij werd terug gekust. Ergens was hij wel een beetje verbaasd, maar al snel was dat verdwenen. Een lach sierde zijn gezicht toen hij naar het verbaasde gezicht van Esmee keek. Ha, ze had hem niet geslagen maar terug gekust. Mido kon niet tegen hem op, daar was hij namelijk te super voor. Misschien iets te vrolijk pakte hij Esmee haar hand vast en begon hij te lopen richting de speeltuin. Het mocht dan wel laat zijn maar koud was het niet echt buiten. Ondanks de winter. Hoe eerder de winter voorbij was hoe beter hij het vond. Sneeuw en kou waren niets voor hem. Ook al was het wel leuk om met je paard door de sneeuw te galopperen. Ijsbeslag eronder en je kon gewoon de straten op zonder dat je ijsklompen onder de hoeven van je paard creëerde. In een rustige pas liepen ze naar de speeltuin toe. Eenmaal bij de speeltuin sleepte hij Esmee mee naar de schommels. Een moment keek hij met opgetrokken wenkbrauw naar de veel te lage schommels. Esmee haar hand liet hij los om de schommels over hun draagbalk heen te gooien zodat ze hoger werden. "Nu kan je tenminste schommelen." Hij zette Esmee op een schommel neer en gaf haar een duwtje waarna hij zelf op de andere schommel neerplofte. " Hoe gaat het nu eigenlijk tussen Mido en jou? " De woorden kwamen er voorzichtig uit. De laatste keer dat hij Mido had gezien had hij erg dodelijke blikken gekregen. Daarbij hij had er bij gestaan toen Esmee ruzie had gemaakt met hem en dat was niet bepaald zachtjes gegaan. Nikita zat er tussen in wat hij best wel zielig vond voor haar. Leroy zette zichzelf af tegen de grond en schommelde een keertje voor hij weer stil ging hangen.