Mido zat tegen een boom aan en keek over het water richting de brug. Het was een prachtige dag vandaag. De zon scheen ookal was het herfst, en de bladeren waren zo mooi orange gekleurd dat je er wel van moest houden. Glimlachend keek hij hoe Lucky door de bladeren heen renden. "Rare hond" mompelde hij zachtjes. Mido heeft de afgelopen maanden veel op zijn bord gehad. Vrienden zijn overleden van hem, meisje weg dochter weg alles weg.. Nieuwe vrienden maken daar van is mido niet zo echt.. Hij wilde vrienden hebben voor het leven, en niet die ineens weg zijn .. niet dat deze vriend er iets aan kon doen maar dat is een ander verhaal. Zuchtend keek Mido naar de bladeren die in het water vielen en mee stroomden over het kleine riviertje. Ergens zou hij ook zo'n blaadje willen zijn, en gewoon nergens hoefen te eindigen. Gewoon mee deinen op de rivier en je ziet wel waar je terecht komt. Zijn leven was meer een waterval geweest.. Van het mooitste dat je ooit had, naar het diepste water gat. Lucky rende ineens achter een blaadje aan die in het riviertje viel, en plonste met veel lawaai ook het water in. Mido stond gelijk om en keek waar zijn hond was beland. De kleine herder spartelde langs de kant. Mido liep gauw naar de rand en pakte de arme hond bij zijn voorpoten en trok hem het riviertje uit. De pup keek hem met beschaamde ogen aan en schudde zijn lichaam uit waardoor Mido onder de moddervlekken kwam te zitten, Grijnzend keek Mido zijn pup aan. "Rare rakker ben je maar" giegelde hij en veegde de natte moddervlekken van zijn gezicht af. Mido stond op en ging op het bruggetje staan. Met twee armen op de leuning keek hij naar het riviertje. Waar zou hij eigenlijk uit monde? Misschien in de zee.. Dat leek hem wel gaaf om achter te komen. Of misschien zou er wel een waterval aan het einde zijn. Dat leek hem ook wel gaaf om uit te vinden. Misschien ooit met zijn nieuwe vriendin als hij die ooit zou krijgen .. Wat was er dan zo vervelend aan hem dat Esmée hem had verlaten? Hij vond het maar raar.. Zelfs zijn vrienden hadden het raar gevonden. Mido pakte zijn gitaar die hij bij de boom had gelegd en ging zitten. Zachtjes speelde hij een deuntje. Algauw wist hij welke. "Just the way you are.." glimlachte hij half. Met zijn haar voor zijn gezicht speelde hij verder, en de tranen liepen over zijn wangen heen.
"When i see your face, there is nothing a thing that would change, Cause you're amazing just the way you are And when you smile, the whole world stops and stares a while Cause girl you're amazing just the way you are..."
"Het spijt me esmée".
"When i see your face, there is nothing a thing that would change, Cause you're amazing just the way you are And when you smile, the whole world stops and stares a while Cause girl you're amazing just the way you are..."
"Het spijt me esmée".