Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Shipwrecked

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Shipwrecked Empty Shipwrecked di mei 01, 2018 10:46 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

De rondvaart boot bewoog onrustig over de staalgrijze golven. Dominic was samen met een handjevol anderen de enigen aan boord, de enigen die in dit pokkeweer voor een rondvaart gingen. Maar hij had er even uit gemoeten, en het water op had een goede manier geleken om even zijn hoofd leeg te maken.
Op dit moment deed het weer hem nog niet zo heel veel. Goed, de regen mocht oprotten, maar ze zaten toch droog, dus zo erg was het niet. Een van de paar anderen leek slecht op diens gemak door de redelijk forse golven, maar de tourguide babbelde vrolijk door over de wateren van Nordale. Toch was de man met zijn warrige grijze haar en felgele anorak niet op zijn gemak. Hij verborg het goed, maar Dominic voelde de spanning haarfijn aan.
Ze waren inmiddels flink ver van de kust verwijderd die door de grauwe mist van regen haast niet meer te zien was. Aan de andere kant van de boot was in de verte een eilandje te zien, mits je goed keek.
“Warren Isle,” vertelde de man. “Gevaarlijk om met de boot te komen. Komen eigenlijk sowieso bijna geen mensen, al staan er wel een stuk of wat huisjes. In goede staat, ook nog."
Dominic keek peinzend naar de schim van het eiland in de verte. Waarom je daar in godsnaam je huis zou willen bouwen was hem een raadsel. Hij was soms wat een einzelgänger, maar er waren grenzen.
Het slechte weer nam rap toe en nu kon ook de gids niet meer doen alsof hij er niet van onder de indruk was. De boot schommelde vervaarlijk op de golven en de inzittenden moesten zich vast houden om niet van hun stoel te vallen.
De hoogte van de golven nam toe totdat ze de boot optilden en in een korte vrije val weer neer lieten storten waarbij de boeg even onder water terecht kwam om kort daarop weer boven te komen. Dominic vloekte gedempt en greep alvast het reddingsvest naast hem. Anderen volgden zijn voorbeeld en in een haastig gefrommel trokken mensen het ding aan.
En niet zonder noodzaak, want een forse golf deed de boot al bijna omslaan.
Opnieuw werd de boot door de onstuimige zee opgetild en neergesmeten, maar ditmaal op zijn kant. Water begon razendsnel naar binnen te stromen en de paar inzittenden begonnen zich naar de uitgang van de overdekking te haasten.
Voor hij het wist moest Dominic al zwemmen om naar de uitgang te komen. In het donkere water zag hij geen hand voor ogen en hij vocht zich op de tast een weg naar buiten. Paniekerig voelde hij om zich heen. Zijn toch al claustrofobische natuur hielp niet mee en zijn longen leken in brand te staan. Toch sloten zijn vingers zich uiteindelijk rond de zijkant van de opening en hij werkte zich haastig naar buiten waar hij zoekend om zich heen keek. De anderen waren al ver van elkaar verspreid en dobberden net zo weerloos op de golven als hij. Hij ademde zwaar maar was gek genoeg in ieder geval opgelucht uit de benauwde ruimte weg te zijn.
De regen beperkte het zicht behoorlijk en ze waren speelballen van de golven. Werden ze niet opgetild en neergesmeten dan was er wel een golf om hen tijdelijk naar beneden te duwen, de zwarte diepten in.

2Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked wo mei 02, 2018 2:50 pm

Brianna Marchand

Brianna Marchand

Het was het plan geweest om met een groter gezelschap de rondvaart te doen - met een groepje studenten het water op, gewoon voor de lol. Maar zoals dat vaker gaat als je iets op korte termijn afspreekt hadden Brinns vrienden één voor één afgezegd; of ze waren het gewoonweg vergeten, of er was iets opgekomen dat belangrijker was dan een boottochtje. Het slechte weer was al voorspeld, dus erg aantrekkelijk was dat ook niet.
Zo kwam het dat Brinn uiteindelijk maar met één ander meisje uit het studentenhuis op het bootje zat, iemand die ze eigenlijk enkel bij naam kende. Ze had nog haar best gedaan om een leuk gesprek te beginnen maar het had al snel gebleken dat ze weinig met elkaar gemeen hadden en Brinn had besloten dat ze liever naar de tourleider luisterde.
Ze had deze tour al een keer eerder gedaan, midden in de zomer toen het weer warm en het water rustig was geweest. Als ze nu naar buiten keek moest ze haar best doen om in de grijze verte Warlen Isle te zien door de regendruppels op de ruiten. Condens vormde zich op het glas als ze uitademde en ze veegde het met de mouw van haar jas weg, al hielp dat natuurlijk niets. Het weer bleef even grauw en de golven bleven wild.
Een uitzonderlijk hoge golf zorgde ervoor dat de hele boot gevaarlijk neer kwam in het water en automatisch greep Brinn de arm van het meisje naast zich om te voorkomen dat ze beiden van het bankje af zouden glijden. Dit liep een beetje uit de hand en haar ogen gingen naar de tourleider - konden ze niet beter terug keren? Ze zag anderen al naar de reddingsvesten grijpen en haastig volgde ze dat voorbeeld, hoe onflateus de dingen er ook uit zagen.
Toen de boot op zijn zij werd gegooid kon ze een gil van angst niet meer inhouden. Het scheelde dat ze dicht bij de ingang hadden gezeten maar paniek had zich van haar meester gemaakt en toen er een ijskoude golf water over haar heen spoelde werd ze weer weg geduwd bij de deur terwijl de andere inzittenden hun best deden om naar buiten te komen.
Ze wist de rand van de deur vast te grijpen en wist wonder boven wonder haar hoofd nog boven water te houden. Haar lange haar plakte in slierten aan haar voorhoofd en ze haalde gejaagd adem, al was het niet haar wild trappen maar het reddingsvest dat haar drijvende hield. Ze keek verwoed om zich heen, maar door de regen en de deinende golven kon ze niemand meer zien. Na een paar momenten zag ze meters verder weg een geel puntje maar die verdween tellen later weer en een golf spoelde over haar heen net op het moment dat ze haar mond had geopend om te gillen. Hoestend kwam ze weer boven, happend naar adem. Het water en de striemende regen maakten het onmogelijk om op adem te komen en zo te kalmeren, maar toch moest ze proberen helder na te denken. Veel helpende gedachten kwamen er echter niet in haar op.
Hoe ver was het naar het vaste land? Ze had werkelijk geen idee, en zelfs als ze dat wist, wist ze niet of ze dat zou kunnen zwemmen.

3Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked di mei 08, 2018 7:06 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Tientallen liters water drukten de jongeman genadeloos onder water, ondanks het reddingsvest. Ineens waren de geluiden van de storm en de angstige mensen weg en was het zwart om hem heen. In paniek probeerde hij zich ertegen te verzetten, maar hierin onderschatte hij de immense kracht van de watermasse en meerdere malen wanneer hij bijna boven was drukte een nieuwe golf hem dieper onderwater. Zijn longen leken in brand te staan en hij putte zichzelf snel uit. Hij had geen idee hoe lang hij al onderwater was, maar het voelde lang.
Verwoed zwom hij opnieuw omhoog, bijna puur op wilskracht en gesteund door het reddingsvest, om eindelijk weer door het wateroppervlak te breken, happend naar adem. Zijn donkere haar plakte aan zijn hoofd.
Hij keek om zich heen en zag dat de groep aardig verspreid aan het raken was, voor zover hij ze kon zien.
De enige die enigszins dichtbij leek te zijn was een blond meisje.
Dominic liet zich meedobberen op de golven, vertrouwend op het reddingsvest. Zijn spieren weigerden even dienst.
Hoe lang kon het duren voor iemand wist dat ze in nood waren? Ineens leek het eindeloze, open water net zo beklemmend als een vastgelopen lift. Zoveel ruimte, maar ze konden in principe geen kant op. Ineens was hij zich intens bewust van de diepte onder hem en was hij als de dood om zijn reddingsvest te verliezen.
Na enkele minuten voelde hij iets van kracht terugkomen in zijn ledematen. Een golf tilde hem op en liet hem weer in het eindeloos diepe water neerkomen.
Vergiste hij zich of was het eiland nu dichterbij? Hij gebaarde met zijn arm naar de jonge vrouw om haar aandacht te krijgen en vervolgens naar het eiland, achter haar. Het was waarschijnlijk nog veel verder dan het leek, want afstanden op zee waren bedrieglijk, maar blijven ronddobberen leverde hen niets op.
Hij zwom met een aantal slagen in de richting van het meisje maar kwam maar mondjesmaat vooruit doordat de zee hem nog steeds alle kanten op slingerde. Hij wierp een blik over zijn schouder. Het strand was door de waas van water al niet eens meer te zien en hij zag nog een paar hoofden in de verte op het water. Hij wilde niet denken aan wat er van de rest geworden kon zijn.
Je kan niets voor ze doen, vertelde hij zichzelf, je kan jezelf amper redden.

4Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked zo mei 13, 2018 9:00 pm

Brianna Marchand

Brianna Marchand

Ze wist niet wat dichterbij was, een paniekaanval of bewusteloosheid. Het vaste land in ieder geval niet. Haar reddingsvest leek geen dienst meer te doen omdat het water zo hard aan haar trok dat ze volledig onder het oppervlakte verdween. Zwemmen lukte al niet meer omdat ze het gewoon niet tegen de kracht van de watermassa op kon nemen.
Zodra ze weer boven kwam haalde ze opnieuw scherp adem, de kille lucht prikkend in haar longen, en deed haar best om haar hoofd in elk geval boven water te houden; haar vest was in elk geval nog niet kapot dus echt zinken deed ze niet. Maar zelfs dan was de kans dat ze op tijd gevonden zouden worden ontzettend gering.
Het duurde even voordat ze door had dat er iemand naar haar zwaaide en probeerde bij haar in de buurt te komen. Het had eerst gewoon op een puntje zwart water geleken dat verdween in het constant veranderende landschap, totdat ze er vrij zeker van was dat ze een gezicht zag. Gillen lukte haar al niet meer, ze kon slechts een arm opheffen voor ze weer naar beneden getrokken werd in de deining van de golven. Wat ze er mee zou bereiken wist ze niet, maar het zien van een levend persoon gaf haar iets van hoop en genoeg kracht om een paar slagen in zijn richting te zwemmen. De anderen waren verdwenen - ze hoopte dat ze ze gewoon niet meer kon zien en durfde niet aan het alternatief te denken.
Plotseling leek het water om haar heen iets kalmer te worden en ze kon zich omdraaien, om te zien waar de man meters verderop naar had gebaard - hij had wild met zijn armen lopen zwaaien, of zo had het er in elk geval uit gezien, maar nu zag Brinn het ook: ze leken veel dichter bij het eiland dan enkele momenten geleden. Haar hart sprong op en ze deed haar best om de man weer in de golven te vinden. Misschien konden ze het samen bereiken, als hij nog bij haar in de buurt was. Ze haalde een paar keer diep adem, kneep haar gevoelloze handen tot vuisten en zwom opnieuw een paar slagen in de richting van het eiland, om vervolgens weer te stoppen. Toen ze zich half omdraaide zag ze inderdaad weer het donkere hoofd van de man die eerder had gezwaaid, nu een stuk dichterbij.

5Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked do mei 17, 2018 4:01 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Hij begon op haar in te lopen en probeerde de groeiende vermoeidheid in zijn spieren te negeren. De zee leek rustiger dan eerst, maar ze waren nog zeker niet uit de brand.
Zijn ogen waren gefixeerd op het eiland. Ondanks de tijd van het jaar had hij het inmiddels flink koud in het diepe, staalgrijze water. Hij kreeg een mondvol binnen en spoog dit direct weer uit.
Zijn hart ging als een razend tekeer en hij probeerde de gedachten aan een vroegtijdige dood hier in het water fanatiek te verdringen. Hij werd afgeleid door het feit dat hij nu snel de vrouw naderde.
“Het eiland- we kunnen het halen,” wist hij uit te brengen toen hij op gelijke hoogte was. Het water om hen heen kwam grotendeels boven zijn stem uit, maar dat maakte hem niets uit.
Het eiland leek al een heel stuk dichterbij dan eerst en hoewel hij geen flauw idee had wat ze moesten zodra ze daar eenmaal waren gaf het hem in ieder geval al enige nieuwe moed dat hij geloofde dat ze het wel konden bereiken. Ze hadden de reddingsvesten, de zee leek kalmer te worden en ze waren in ieder geval niet meer alleen. Het kon slechter, hield hij zichzelf stug voor.
Hij kon in ieder geval niet wachten op het moment dat hij eindelijk weer vaste grond onder zijn voeten zou voelen.

De regen minderde behoorlijk en de golven waren flink geslonken. Dominic slaakte een zucht van opluchting. Het eiland kwam tergend langzaam naderbij, maar de omstandigheden waren al iets beter dan eerder en hij weigerde nu op te geven.
Terwijl hij door zwom hield hij het meisje in de gaten. Niet dat hij wat kon doen als ze het niet trok, maar hij kon het in ieder geval proberen.
Zo nu en dan wierp hij een blik over zijn schouder, voor het geval er op tijd alarm geslagen was en iemand hen al kwam zoeken, maar voor zover hij kon zien - en dat was nog steeds niet zo verschrikkelijk ver - was er inmiddels niets dan deinend, donker water en regen. Het wrak van de boot stak al lang niet meer uit het water en was vermoedelijk rap op weg naar de zeebodem. Hoe diep die hier was, daar wilde Dominic niet aan denken. Het deed er ook niet toe. Twintig meter, tweehonderd, twee kilometer; je kon er hoe dan ook in verdrinken.
Af en toe liet hij zich even meedrijven op de golven, die hen nu richting het eiland leken te brengen, om vervolgens weer op eigen kracht te zwemmen.

Hoe hij het vol hield wist hij niet, want het duurde nog wel even voor ze eindelijk bij het eiland waren - wellicht was de menselijke overlevingsdrang in dit soort situaties sterker dan een mens van zichzelf zou vermoeden - maar eindelijk maar toch voelde hij grond onder zijn voeten en met een paar slagen kon hij staan.
Nou ja, staan, het was meer een geval van uitgeput naar voren struikelen tot hij ver genoeg uit het water was om door zijn knieën te zakken en zichzelf nog net met zijn handen op te vangen. Hij sleepte zichzelf verder het water uit tot hij half uit de branding was, waar hij zichzelf toestond te blijven liggen, diep ademhalend.
Hij leefde nog. Hij was werkelijk al zijn energie kwijt en had geen idee hoe hij dit gepresteerd had, want ze moesten toch zeker wel een kilometer hebben gezwommen, maar hij leefde nog.

6Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked za mei 19, 2018 8:56 pm

Brianna Marchand

Brianna Marchand

De man had door gekregen dat Brinn hem ook had gezien en langzaam maar zeker kwamen ze dichter bij elkaar in de buurt. Ze kon hem boven het geklots van het water maar moeilijk horen maar hij had het eiland eveneens gezien - het was het enige wat hen nu nog zou kunnen redden. Een verbaal antwoord kon ze niet eens meer uitbrengen dus ze knikte enkel verwoed, hopend dat hij dit zou zien. Niet dat het veel uit zou maken, als hij naar het eiland zou kunnen komen en zij niet zou hij er waarschijnlijk weinig voor voelen terug het water in te gaan, puur en alleen omdat hij er dan ook niet meer uit zou komen.
Ze merkte pas dat het minder regende toen ze zich realiseerde dat het water rustiger was geworden. Het had haar al een paar minuten niet meer onder de oppervlakte getrokken en hoewel ze nog steeds tot op het bot bevroren voelde was het onwillekeurig toch een opluchting. Het eiland kwam nu ook weer echt in de buurt en ze haalde eens diep adem. Dit kon ze halen; als ze zichzelf niet geloofde zou ze verdrinken en ze haar hoop nog niet helemaal verloren, hoe erg haar spieren ook brandden terwijl ze zwom.
Met behulp van haar reddingsvest kon ze van tijd tot tijd even blijven drijven, iets wat minder gevaarlijk was nu het water minder wild was hier, en het eiland kwam akelig traag dichterbij. De afstand was niet te schatten maar ze kon het vasteland überhaupt al niet meer zien en er was gewoon geen andere optie. Brinn wierp een blik op de grauwe hemel en liet een lange zucht over haar lippen gaan terwijl ze haar ogen sloot - maar voor een enkele tel, want het volgende moment werd ze weer meegetrokken en moest ze zeker maken dat ze niet in een stroming terecht kwam en ze weg dreef van het eiland.
Na een tijdje kon ze de het achterhoofd van de man een stuk verder voor haar zien, net als zij deinend in de golven. Hoe lang het duurde voor haar om grond onder haar voeten te voelen en hoe ver ze had gezwommen wist ze niet maar na wat een eeuwigheid had geleken trapte ze met haar bijna gevoelloze voet tegen een rots. Slechts een flauwe pijnscheut trok door haar onderbeen - toch haalde ze scherp adem en trapte met haar voeten om de laatste meters af te leggen. Het eiland was nu te dicht bij om op te geven.
Het waden door het ondiepe water was bijna nog erger dan het zwemmen zelf. Ze duwde haar haar uit haar gezicht, trillend van de kou, en keek nauwelijks opzij naar de man die enkele meters verderop al neer was gezakt om te zien of hij bij bewustzijn was of niet.
Op een gegeven moment konden haar benen haar gewoon niet meer dragen. Haar knieën begaven het en ze zakte in het vochtige zand neer op hetzelfde moment dat de hele situatie op haar neer daalde. Een droge snik ontsnapte aan haar lippen en ze boog zich voorover, haar armen om haar lichaam geslagen.

7Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked za mei 19, 2018 10:03 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Dominic had een tijdje doodstil in het natte zand gelegen, terwijl de branding nog steeds zijn onderlichaam raakte en het eerste dat hij deed was op zijn rug rollen, in een iets gemakkelijkere houding, met zijn armen losjes naast zich, nog niet in staat om overeind te komen. Even bleef zijn blik slechts op de asgrauwe lucht boven hem gericht, de regendruppels negerend die in zijn ogen terecht kwamen.
Zijn borstkas ging snel op en neer terwijl hij weer een beetje op adem kwam en het besef dat hij op een strand lag en niet langer in de zee echt goed tot hem door kon dringen.
Water liep in straaltjes uit zijn haar en uit zijn kleren. Zijn t-shirt kleefde aan zijn torso en hij rilde.
Boven het geluid van de branding uit hoorde hij iets anders en hij draaide zijn hoofd opzij. Zand kleefde meteen aan zijn wang maar hij merkte het niet.
Het meisje had het ook gered en hoewel hij niet echt anders had verwacht ging er toch een nieuwe golf van opluchting door hem heen. Ze zat geknield in het zand, armen om haar lijf geklemd, waarschijnlijk minstens net zo moe als hij en eveneens amper in staat te bevatten wat er was gebeurd.
“Hey!” Dominic’s stem was schor, maar luid genoeg om boven het water uit te komen. Hij hoestte even en schraapte zijn keel.
“Hey- alles goed?”
‘Goed’ verdiende het om in deze situatie opnieuw te worden gedefinieerd, maar Dominic besloot dat in ieder geval voor hem in leven zijn al een aardig eind in de buurt kwam.
Met een zachte grom werkte hij zich een klein stukje op tot hij op zijn ellebogen steunde, nog steeds diep ademhalend, alsof hij zojuist een marathon gerend had. Alhoewel ze vermoedelijk beiden meer inspanning hadden geleverd zojuist dan ze bij een korte marathon gedaan zouden hebben.

8Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked di mei 29, 2018 9:05 am

Brianna Marchand

Brianna Marchand

Brinn was haast te moe om te huilen. Ze bleef diep adem adem halen in een poging haar kalmte te bewaren en ze staarde glazig naar het zand. Het water kon haar voeten nog bereiken maar haar voeten en benen waren gevoelloos en ze liet zich uiteindelijk langzaam zakken zodat ze niet meer op haar knieën zat, haar handen in het zand plaatsend.
Ze keek met een ruk op bij het horen van een stem aan haar linkerhand, en zag dat de donkerharige man van eerder zich op zijn rug had gedraaid.
"Hey - alles goed?"
Ze staarde hem voor een paar lange momenten enkel aan, niet goed wetend wat ze hier op moet zeggen. Natuurlijk ging het niet goed, dat wist hij ook wel - ze hadden dit ook maar net overleefd en ze was nog steeds bezig met het verwerken.
Uiteindelijk stak ze een beetje verloren haar duim op. Ze kon zichzelf er nog niet toe brengen om te spreken; haar keel leek dicht te zitten en het duurde even voordat ze uit kon brengen, 'Het gaat - jij?'
Hier op het land waren ze ook een stuk kwetsbaarder voor de wind en ze begon langzaam te rillen en kneep haar handen tot vuisten. Haar vingers waren wit van de kou en tintelden net als haar benen. Voor nu wist ze haar paniek nog vrij goed te onderdrukken maar dat was slechts omdat ze zichzelf dwong niet te veel na te denken.

9Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked ma jun 04, 2018 12:13 am

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Het meisje stak haar duim op, zij het niet met veel overtuiging en Dominic wist een vermoeide glimlach te produceren.
"Het gaat - jij?"
Het ontging hem niet dat ze rilde en ook hij kon de stevige wind moeilijk negeren. Hij trok zijn knieën iets op tot zijn benen uit de branding waren.
Hij haalde zijn schouders op en haalde diep adem.
“Ik leef nog, da’s meer dan waar ik op gerekend had,” was zijn antwoord. Voor nu was dat genoeg.
Zijn blik dwaalde af naar de onrustige zee voor hen. Niemand meer te zien, hoe ver hij ook tuurde. Als er geen reddingsteam gealarmeerd was… Nou, dan zaten ze hier nog wel even.
Hij wist dat ze overeind moesten komen en naar oplossingen moesten gaan zoeken, maar hij had even nodig om bij te komen. Hij leek het mentaal iets beter te handelen dan het meisje, maar fysiek was ook hij volkomen uitgeput. En wie weet, wellicht kwam voor hem de mentale klap ook nog wel, maar dat zag hij later nog wel.
Hij keek over zijn schouder naar het eiland zelf. Het was rotsachtig en kaal, met niet veel meer dan taai gras en korte struiken aan vegetatie. Op de grillige heuvels, echter, stonden stenen huisjes. Bewoond leken ze niet, maar dat deed er niet toe. Ergens in de verte zag hij iets van een vuurtoren.
Hij verzette zich tegen de aandrang om zich gewoon weer in het zand te laten zakken en ging rechtop zitten. Een stevige windvlaag joeg een rilling over zijn rug.
Dat was voor hem het teken om toch door te gaan en wankelend kwam hij overeind. Hij hoestte en was heel even licht in zijn hoofd. Daarna deed hij een aantal steeds steviger wordende stappen richting het meisje en stak hij zijn hand naar haar uit.
“Kom, we kunnen hier niet blijven,” zei hij schor. Hij wierp nog een blik op de hutjes; ook al was het eiland niet idioot groot, het zou nog steeds een aardige wandeling en mogelijk ook klim zijn. Maar wat was het alternatief?

10Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked di jun 19, 2018 4:33 pm

Brianna Marchand

Brianna Marchand

Ze leefden nog. Het was ongelofelijk. En wat was er met de anderen gebeurd? Ze kon niemand zien toen ze over het strand heen keek en de horizon bestond enkel uit een grijze massa water. Misschien waren ze door een andere passerende boot uit de zee getrokken... Hoe lang zou het duren voordat mensen op de kust de groep zou gaan missen?
Daar kon ze nu niet te lang over nadenken. Ze koelde snel af en daar moest wat aan gedaan worden. De vermoeiende pijn in haar benen negerend dwong ze zichzelf op haar knieën en ging toen staan, haar handen bijna krampachtig samen knijpend zodat ze wit wegtrokken. Enkele meters verderop deed de jongeman hetzelfde na waarschijnlijk dezelfde realisatie gehad te hebben. Ze wankelde iets vooruit, stapte met haar schoenen in de branding en herstelde zich toen snel. Ze kneep haar ogen dicht voor een paar tellen en stapte terug.
"Kom, we kunnen hier niet blijven."
Ze keek om, haar armen om haar lichaam geslagen. Haar blonde haren plakten aan haar rug, haar nek, haar gezicht.
'Waarheen moeten we dan?!' Ze deed heel erg haar best om haar stem iets onder controle te houden en haar paniek iets te verbergen, maar daar slaagde ze niet in en haar stem sloeg over. 'Er is niets in die huisjes! Wat als er mensen komen om ons hier weg te halen en we niet op het strand zijn?'
Daar ging haar plan om kalm te blijven en ze wendde haastig haar blik weer van hem af toen ze tranen in haar ogen voelde prikken. Ze stond nu wel overeind, maar ze bewoog niet - in plaats daarvan bleef ze bevend van de kou met haar voeten in het natte zand staan.

11Shipwrecked Empty Re: Shipwrecked wo sep 12, 2018 11:03 am

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

"Waarheen moeten we dan?!” zei het meisje met overslaande stem. "Er is niets in die huisjes! Wat als er mensen komen om ons hier weg te halen en we niet op het strand zijn?"
“Nou, in ieder geval uit de wind,” was Dominic’s kordate antwoord. “Je schiet er niets mee op als je ook nog ziek wordt."
Haar paniek maakte het voor hem ook lastiger om kalm te blijven, maar deels zorgde het er ook voor dat hij iets van verantwoordelijkheid voelde.
“We maken eerst wel iets van een hulp signaal, iets wat vanuit de lucht goed te zien is, want ik vermoed dat ze met helicopters gaan zoeken, en dan gaan we de wind uit,” zei hij toen, hardop nadenkend. Zou dat voldoende zijn? Zouden ze niet sowieso het eiland voor de zekerheid gaan doorzoeken zodra de boot niet op tijd terugkwam? Hij kon zich niet voorstellen dat ze er zomaar vanuit zouden gaan dat er niemand zou zijn omdat ze niet meer op het strand waren, maar aan de andere kant overkwam het hem ook niet dagelijks dat hij aanspoelde op een kil, winderig eiland, dus wat wist hij ervan?
Hij rilde opnieuw maar vermande zich toen.
“Kom op,” bromde hij. Vaag wist hij dat het galante ding om nu te doen haar kalmeren was, maar hij was comfortabeler met actief naar een oplossing toe werken. Een knuffel had ze weinig aan. Een groot ’S.O.S’ van stukken hout en een huisje waar de wind niet door haar kleren joeg een stuk meer. En hij ook.
Zijn lichaam voelde aan als lood en hij keek er niet naar uit om zich opnieuw in te spannen, maar wat waren de opties? Weer gaan liggen?
Hij liet zijn blik over het strand gaan en zag in de verte stukken drijfhout. Hij gebaarde ernaar.
“Daar! Hout. Daar kunnen we wel iets van letters van maken. Zijn we vanuit de lucht in ieder geval te zien."
Hij begon te lopen. Een bijkomend voordeel zou hopelijk zijn dat ze hier ook weer warmer van zouden worden terwijl de wind hun kleren droogde.
Hij tilde een groot stuk hout op en legde deze verderop weer neer, mooi vol in het zicht. Hij realiseerde zich dat dit nog wel even een uurtje werk zou kunnen zijn, maar veel keuze was er niet.
“We gaan gewoon voor S.O.S.,” instrueerde hij.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum