Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Your love feels like thunder in the sky [+ een char van Isa]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Olivia Romano

Olivia Romano

Your love feels like thunder in the sky         [+ een char van Isa] Tumblr_om0sh1fsfg1uaqtxco1_r1_540

Wat was er gebeurd? Van het ene moment op het andere moment was het gaan regenen. En dat was gek, want het was schitterend weer geweest! Olivia was net op weg van een terrasje naar huis, toen het opeens kei-en keihard begon te stortregenen. En dat was vervelend, want ze had geen paraplu bij of een capuchon aan een jas. Sterker nog, ze had helemaal geen jas aangetrokken. Ze versnelde haar pas en sloeg af naar het park, dat was een kortere weg naar haar huis. Echter, het begon steeds en steeds harder te regenen en haar zicht werd steeds minder. Damn. Olivia keek in het rond, hopend dat ze iets van een afdakje kon vinden. Daar zag ze het gebouwtje, waar binnen een wc’tje was. Ze rende er naar toe. Daar aangekomen kwam ze erachter dat het deurtje wel open was, maar ze zou er niet in gaan staan. De wc’s werden niet erg goed schoongemaakt, en om nou in een stinkend hokje te gaan staan was ook weer wat. Het dak ging voorbij de muur, dus er was een klein afdakje waaronder Olivia kon schuilen. Bibberend van de kou door de regen keek ze om zich heen. Er was niemand te bekennen. Voorzichtig haalde ze haar telefoon uit haar broekzak, maar die was helemaal doorweekt en gaf ook nog eens 2% batterij aan. Fijn dit! “Verdorie” siste ze tussen haar tanden door. Dit zou vast en zeker nog wel even gaan duren…

Rowan Riderhood

Rowan Riderhood
(´・ω・`)

Rowan had gewaarschuwd moeten zijn zodra er grijze wolken samen begonnen te pakken boven zijn hoofd. Dat was nooit een goed teken, zeker als het gecombineerd ging met plotselinge windvlagen. Maar hij had beloofd dat hij wat doordeweekse boodschappen zou doen dus hij kon nu niet zomaar weer terug - anders hadden ze morgen niets te eten. Zowel hij als Kael zouden de hele dag bezig zijn en dan hadden ze beiden geen tijd om boodschappen te doen.
Toen hij de winkel uit was gekomen waren er al enkele dikke druppels naar beneden gevallen op zijn bril, maar die had hij genegeerd. Hij was lopend gegaan omdat het niet veel boodschappen waren geweest - ze leefden immers met zijn tweeën en het waren enkel boodschappen voor morgen en vrijdag. Dat was niets. Op zaterdag zouden ze samen weer gaan en inslaan voor de hele week zoals ze vaker deden.
En toen brak de hemel open. Hij vloekte, trok zijn capuchin over zijn hoofd en liet zijn rugzak van zijn rug glijden - als hij deze daar zou houden zouden de spullen er in dadelijk compleet doorweekt zijn. Hij ritste zijn jas open en drukte de rugzak tegen zijn borst voor hij zijn pas versnelde. Door het park, en dan nog enkele straten verder.
Maar toen hij het park in stapte was hij nog net niet tot op het bot doorweekt, en hij liet bijna zijn tas vallen.
Verderop was een openbaar toilet met een afdakje, wist hij. Snel sloeg hij het pad in, zag het grijze gebouwtje en trok een sprintje totdat hij onder het afdak stond en hij licht hijgend tot een halt kon komen.
Hij was niet alleen. Een meisje - want zo zag ze er uit - had hier ook toevlucht gezocht tegen de regen. Zij was er nog erger aan toen dan hij: geen jas, geen paraplu. Compleet niet voorbereid. Dat kreeg je met het warme weer.
Hij glimlachte even naar haar terwijl hij zijn natte jas uit trok. Het ding was waterdicht dus zijn shirt was wel gewoon nog droog. 'Wat een weer, hé?' merkte hij droogjes op, en grijnsde. Een meer afgezaagde opmerking had hij niet kunnen maken.

Olivia Romano

Olivia Romano

Your love feels like thunder in the sky         [+ een char van Isa] Tumblr_om0sh1fsfg1uaqtxco1_r1_540

Geïrriteerd zuchtte Olivia. Damn, hier had ze echt geen zin in, dit vervelende weer. Ze wilde naar huis, eventjes douchen en vanavond zou ze misschien wel uitgaan. Daar hoort dit weer absoluut niet bij. Ze snakte alweer naar een glas wijn. Met een nukkig gezicht ging ze tegen de muur aan staan en keek om zich heen, wachtend tot er iets zou gebeuren. Haar wens werd echter al snel vervuld, vanuit de verte zag ze een jongen aan komen. Zodra ze zag dat de jongen zich bij haar zou voegen, veranderde haar geïrriteerde gezicht in het vrolijke gezichtje dat het altijd was als er andere mensen bij waren. Olivia speelde altijd een rol, en het voordeel daarvan was dat haar gezicht en lichaam er aan gewend waren. Haar rug rechtte zich, en de glimlach op haar gezicht kwam tevoorschijn toen de jongen zich onder het afdakje bij haar voegde. Met een grijns beantwoordde ze zijn opmerking. “Zeg dat wel, en jij bent gelukkig slim geweest, door nog een jas aan te trekken. Ik had beter moeten weten met het verraderlijke weer hier…” Met een nonchalante houding trok ze haar schouders omhoog. Ondertussen nam ze de jongen in zich op. Langer dan haar, wat niet zo moeilijk was, een bril en hij zag er…slim uit. Diep van binnen wilde Olivia helemaal geen contact met hem, maar haar rol was sociaal en vriendelijk. Dus dat ging ze ook maar eens eventjes doen. “Ik hoop dat het weer zo voorbij is, hier staan is ook helemaal niets. En dan te bedenken dat het een aantal minuten geleden nog heerlijk weer was, ik kom net van een terrasje af, kun je nagaan!” begon Olivia haar spraakwaterval “Op deze manier kun je je eigenlijk nooit op iets voorbereiden. Maar ja, aan de andere kant, dat is ook weer de verrassing van de dag.” Ze grinnikte. Diep van binnen walgde ze van zichzelf, ze had een hekel aan deze kant van zichzelf, maar het moest maar. Ze leunde weer tegen het wc-huisje aan. “Nou ja, één voordeel, als je naar de wc moet, hoef je in ieder geval niet te wachten tot je thuis bent…”

Rowan Riderhood

Rowan Riderhood
(´・ω・`)

Rowan ging eens met zijn vingers door zijn natte haar, zodat er enkele natte plukken voor zijn ogen hingen. Hij kneep er wat druppels uit, veegde de plukken uit zijn gezicht en zette zijn droge bril weer op zodat hij eens goed naar het meisje kon kijken. Hij schatte haar op een jaar of 20, ongeveer van zijn leeftijd in ieder geval, maar ze zag er nog jong uit - zou ze jonger zijn? Het was moeilijk te zeggen. Ze zag er in ieder geval schattig uit - hippe kleren, steil, donker haar en grote ogen.
Hij lachte zachtjes bij het horen van haar waterval aan woorden. Enthousiast was ze wel. Ze begon direct verontwaardigd te vertellen dat ze van een terrasje af was gekomen en dat ze helemaal niet op dit weer had gerekend.
'Ja, jammer genoeg kun je er weinig aan doen,' zei hij met een flauwe glimlach, en checkte tegelijkertijd in welke mate zijn boodschappen nat waren geworden. Gelukkig viel dat nog mee aangezien hij zijn tas onder zijn jas had weten te proppen voordat het echt met bakken uit de hemel kwam. Dat was fijn.
Toen richtte hij zich weer op en keek naar het meisje, dat lachte en zei: "Nou ja, één voordeel, als je naar de wc moet, hoef je in ieder geval niet te wachten tot je thuis bent..."
Hij grinnikte eveneens, meer uit beleefdheid dan iets anders, en duwde opnieuw zijn haar uit zijn gezicht voor hij zijn ogen over het park liet dwalen. 'Daar heb je inderdaad gelijk in. Maar toch, prettig is anders. Ik had nog gezegd dat ik in vijfenveertig minuten wel weer thuis zou zijn met de boodschappen en ik heb geen idee hoelang dit nog kan duren...'

Olivia Romano

Olivia Romano

Your love feels like thunder in the sky         [+ een char van Isa] Tumblr_om0sh1fsfg1uaqtxco1_r1_540

De jongen was erg nat, net als Olivia. Ze keek hoe de jongen controleerde of zijn boodschappen er nog waren en of dat ze nat waren. Olivia beet op haar onderlip. “Ik had je graag geholpen, of iets voor je droog gemaakt, maar de staat van mijn lichaam is nou niet echt beter dan die van jou” zei ze lachend en spreidde haar armen. De druppels water vielen van haar arm af, en vielen op de grond uiteen. De jongen lachte om haar grapje en dat gaf Olivia een gevoel van zelfvertrouwen, Yay, ze was grappig! “Daar heb je inderdaad gelijk in. Maar toch, prettig is anders. Ik had nog gezegd dat ik in vijfenveertig minuten wel weer thuis zou zijn met de boodschappen en ik heb geen idee hoelang dit nog kan duren...” Olivia beet eventjes op haar onderlip en keek naar de regen. “Ik weet het niet, ik durf er niets over te zeggen, ik werk niet op de televisie om bij het weer te voorspellen” zei Olivia met een pruillip “Maar ik heb zo’n donker bruin vermoeden dat het niet zomaar gaat ophouden.” Mooi, dat betekende dat ze hier nog langer met hem opgeschoten zat. God, ze wilde gewoon naar huis, andere kleding aan doen en een warm bad nemen….niet perse in die volgorde, want dan zou ze alsnog nat zijn, maar goed.

Ze zuchtte en woelde wat door haar natte haren, proberend het een beetje fatsoenlijk eruit te laten zien. Dat was vrijwel onmogelijk, door de natheid van haar haren. Daarom draaide ze zich weer naar de jongen en wees ze naar de boodschappentas. “Ik hoop niet dat er iets in zit wat gekoeld moet worden” zei ze en keek er met een benauwde blik in haar ogen naar. Hopelijk niet, anders werden ze dadelijk niet overstroomd door regenwater, maar door vanille ijs ofzo. En vanille ijs was heerlijk, in een schaaltje, gemixt met chocolade ijs en aardbeienijs, met een flinke toef slagroom en vers fruit erin, maar niet om in ondergedompeld te worden. Met een vriendelijke blik keek ze vervolgens de jongen aan. “Woon je ver hier vandaan? Anders zou je die driekwartier nog kunnen halen.”

Rowan Riderhood

Rowan Riderhood
(´・ω・`)

Alles was gelukkig nog droog. Er zat gelukkig niets in dat direct in een koelkast of vriezer geplaatst moest worden en dat gaf hij dus ook aan de jonge vrouw aan toen deze hier naar vroeg. 'Enkel wat brood en ons avondeten,' antwoordde hij terwijl hij de rugzak tegen de muur zette. 'En ook niets dat zou kunnen breken, dus dat scheelt.'
Zijn vest, dat hij ondertussen uit had getrokken, droop van de regen. Hij stak zijn arm uit en schudde er eens flink mee zodat de druppels in de rondte vlogen en zacht grinnikend keek hij op naar het meisje toen die haar armen spreidde. 'Nee, dat lijkt me inderdaad niets... Al is mijn vest van binnen wel gewoon droog.'
Dit betekende dat alleen zijn broek, hoofd en hals doorweekt waren. Zijn tas was nog gedeeltelijk droog gebleven omdat hij het onder zijn jas had gepropt.
Hij richtte zich op en haalde toen zuchtend zijn telefoon uit zijn tas. Hij zou Kael maar eens bellen om te zeggen dat hij vast zat door de regen.
"Woon je ver hier vandaan? Anders zou je die drie kwartier nog kunnen halen."
'Maar een paar straten,' antwoordde hij terwijl hij zijn telefoon ontgrendelde. 'Maar ik bel nu wel even naar huis om te laten weten dat ik vast zit. Ik heb toch het avondeten bij me dus het is niet alsof ik iets mis.'
Hij glimlachte even. Kael zou wel honger hebben omdat het nu al later begon te worden maar er was gewoon niet zo veel meer in huis. En Paul laten koken... Dat was nooit een goed idee.
Hij drukte Kaels telefoonnummer in en wachtte, onwillekeurig zuchtend toen hij de voicemail over hoorde gaan. Dan maar een bericht in spreken.
'Hoi lieverd,' begon hij, zijn hand in zijn broekzak stekend. 'Je had het vast al geraden maar ik zit klem onder een afdakje. Ik wacht het even af; als het snel stopt kom ik direct naar huis met het eten. Ik zie je zo wel, oké? Tot straks, hou van je.'
Met een kleine glimlach die hij niet tegen had kunnen houden drukte hij zijn telefoon weer uit en keek toen weer naar Olivia. 'Waar moet jij ook al weer heen?'

Olivia Romano

Olivia Romano

Your love feels like thunder in the sky         [+ een char van Isa] Tumblr_om0sh1fsfg1uaqtxco1_r1_540

Het ophouden van een masker elke dag was erg zwaar. Sterker nog, het was verschrikkelijk zwaar. Soms wilde Olivia zo graag uit haar plaat schieten dat het gevoel onvoorstelbaar was. Maar iedereen kende haar als een aardig perzikje, en dat moest ze volhouden. Dit was een van de gevallen waarin ze wilde ontploffen. Haar haren waren kletsnat, even als haar kleding, het regende keihard en ze stond hier met iemand waarvan ze niet zeker wist wat ze van hem moest vinden. Ze wilde gewoon naar huis en naar bed. Avondeten hoefde ze niet, ze moest toch wat doen om haar figuurtje te behouden. Haar aandacht werd weer getrokken door de jongen. Hij had een kort telefoongesprek gehouden met, zo te horen, zijn partner. Olivia wist niet goed of hij een vriendin had of een vriend had. Niet dat het Olivia wat uitmaakte, zij behandelde iedereen op dezelfde manier: verschrikkelijk. Toch vond ze het stiekem wel schattig. “Waar moet jij ook al weer heen?”

En hier hield Olivia niet van, een stukje van haar eigen prijsgeven. Olivia leek voor een milliseconde van haar stuk gebracht, maar herstelde zichzelf. “O, ik woon daar ergens” zei ze daarom maar een beetje vaag en maakte een wegwerpgebaar dat van alles kon betekenen. Een ijzeren glimlach verscheen op haar gezicht, die altijd op haar gezicht geplakt scheen te zijn. “Was dat je partner?” zei ze met een lieve lach “Heb je al lang een vriendin? Of een vriend?” Ze deed zogenaamd alsof ze het erg raar vond om het te zeggen, terwijl ze het in haar hoofd al had gepland. “Dat bedoel ik niet lullig hoor, ik bedoel, ik accepteer alles en iedereen, maar ik wil niet dat mensen denken dat ze moeten liegen over hun geaardheid ofzo, want dat is niet nodig bij mij. En vaak maak ik het alleen maar erger door dit soort enorme watervallen op ze af te vuren.” Ze lachte hardop en krabde eventjes op haar hoofd. “Dus. Vertel.” Vrolijk liet ze haar wenkbrauwen op en neer gaan.

Rowan Riderhood

Rowan Riderhood
(´・ω・`)

Hij drukte zijn telefoon uit en liet het device in zijn handen rusten. Als Kael zijn voicemail zag zou hij misschien terug kunnen bellen en dan wilde hij dat wel graag door hebben. Hopelijk zou hij niet denken dat er wat ergs was gebeurd... Het was al enkele keren voorgekomen dat hij zijn vader tegen was gekomen op zijn weg door de stad en dat was niet mooi afgelopen. Die keer dat hij de hulp van de familie DiRosilia had mogen genieten had hij Kael ook gebeld en zo kalm mogelijk met hem gesproken, maar zijn vriend was toen ook nogal in de stress geschoten.
Het meisje gebaarde vaag in de richting van het oosten van de stad en hij nam er maar genoegen mee. Hij zou hierna toch waarschijnlijk geen contact meer met haar hebben.
Toen glimlachte ze naar hem - waarom zag het er zo geforceerd uit? - en vroeg hem naar zijn partner. Een nieuwe stroom aan woorden volgde waaruit duidelijk werd dat ze erg nieuwsgierig was naar degene die hij had gebeld, of dat nu zijn vriend of vriendin was geweest. Ze vertelde hem met nadruk dat ze met geen van beiden een probleem had waardoor hij ook even glimlachte.
'Ik heb inderdaad een vriend,' antwoordde hij, en er was een glinstering in zijn ogen te zien. Na al die tijd veroorzaakte die uitspraak nog steeds een vreemde sensatie en zijn glimlach verbreedde. 'Het is nu al een paar maanden aan - sinds het begin van het nieuwe jaar, om precies te zijn.'
Letterlijk enkele momenten na middernacht, 1 januari dit jaar, had Kael hem gekust. Hoelang had het geduurd voordat Rowan initiatief zou hebben genomen als hij dit niet had gedaan? Hij wist vrij zeker dat hij het dan niet zo lang meer vol had kunnen houden.
'We woonden al langer samen, gewoon als vrienden. Het liep een beetje op, geloof ik.'
Weer die flauwe glimlach. 'Ik begrijp nog steeds niet helemaal hoe en wat, maar ik hou van hem en dat is belangrijk.'

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum