"Rhyme, lieverd." Haar moeder had een brede glimlach op haar gezicht. Een glimlach waarmee zij hoopte alles goed te krijgen. Een glimlach die de gemoedstoestand moest verbeteren tussen Rhyme en haar vader. Twee dagen terug had hij haar geslagen en hoewel dat al erg genoeg was, had hij een schilmesje in de hand. Deze raakte Rhyme over haar jukbeen, deze een diepe snee achter had gelaten. Ze was weggerend, ze had zoveel gehuild, zoveel haat naar de man die haar dit had aangedaan. Hoe kon haar vader dit doen? Daarbij mocht ze niet naar het ziekenhuis om het te laten hechten. (Ze had geluk dat het na een nacht opgehouden was met bloeden.) Die zouden vragen gaan stellen en die mocht Rhyme niet beantwoorden. Ze mocht niet meer alleen naar buiten, ze mocht niet meer naar vriendinnen. Dit alles totdat de snee genezen zou zijn. Ze voelde zichzelf als een gevangene en nu probeerde haar moeder dit goed te krijgen met zo'n glimlach.
"Je ziet er prachtig uit." Het meisje had een van haar nieuwe jurkjes aan. Een groen satijnen jurkje, dat net voorbij haar knieën kwam. De driekwart mauwen en lage rug zorgde er haast voor dat Rhyme twijfelde of ze zo wel de kerk in mocht. Ze kochten teveel voor haar, sieraden, jurkjes en ze had zelfs een nieuwe mobiel gekregen. Alles om haar maar blij te maken. Echter voelde ze zichzelf niet zo. Haar moeder deed haar een groene ketting om die precies bij haar jurkje paste en zwarte lage pumps.
"Ben je er klaar voor?" Rhyme knikte, de kerk. Dat was iets waar ze nog wel naartoe mocht. Toch was ze niet van plan om het zo makkelijk te laten begaan. Ze was hier niet om een gevangene te zijn en dat ging voor vandaag dan ook anders zijn. Ze had een idee en dat ging ze dan ook tot uitvoering brengen.
"Ik voel me niet zo lekker, ik ga even een luchtje scheppen." Het was in de mis, ze had naar de pastoor gekeken alsof ze het interessant vond, maar ze was aan het bedenken wanneer de beste tijd was om de woorden uit te spreken. Er was net een lied begonnen en ze had tegen haar moeder gefluisterd. Deze had geknikt en ze ging naar buiten. Echter niet om nog terug te komen. Ze liep, haar pumps zorgde ervoor dat haar voeten pijn begonnen te doen en met een zucht deed ze deze dan ook uit. Zo liep ze op blote voeten door de straten, liep verder om buiten de bewoonde wereld te komen en kwam uiteindelijk aan bij de watervallen. Een kleine glimlach, rust. Ze was even van iedereen af, ze was hier alleen en het voelde voor deze keer zo fijn. Rhyme had zich de laatste paar dagen zo rot gevoelt, dat dit een opluchting was. Het voelde als het ware vrij, iets wat ze in deze dagen niet had gedaan. Ze had haar mobiel op vliegtuigmodes gezet, zodat ze geen last had van haar ouders die haar wilde bellen. Met een glimlach plofte ze tegen een steen aan bij het water. Ze sloot haar ogen even, de wond op haar wang prikte door de kille wind die langs waaide. De wond was gestopt met bloeden, maar nog niet geheel afgedicht door haar huid en enkel door gestold bloed kwam het dat de wond niet meer bloedde. Na enkele minuten keek ze rond, zag iemand lopen en twijfelde. Kon het iemand van de kerk zijn? Ze hoopte van niet, de vorige keer was de politie niet ingelicht, maar waren er enkel mensen van de kerk aan het zoeken. Ze wilde niet dat de politie vragen bij de snee op haar wang ging stellen.
Ze hoopte dat het een avond ging duren voordat ze haar vonden. Rhyme had maar weinig zin om terug naar huis te gaan namelijk. Maar op dit moment kon ze hier nog een paar uur verblijven als ze het goed had. Dat bracht een glimlach op haar gezicht, de waterval bracht haar rust. Het geluid was heftig, maar het zorgde ervoor dat ze langzaam in slaap viel tegen de grote steen waar ze tegenaan was gaan zitten. Het was duidelijk dat ze niet genoeg rust had gehad thuis.
(Als je er niks mee kan en je wil toch iets met het topic, PM. Ik kan het altijd veranderen.)
"Je ziet er prachtig uit." Het meisje had een van haar nieuwe jurkjes aan. Een groen satijnen jurkje, dat net voorbij haar knieën kwam. De driekwart mauwen en lage rug zorgde er haast voor dat Rhyme twijfelde of ze zo wel de kerk in mocht. Ze kochten teveel voor haar, sieraden, jurkjes en ze had zelfs een nieuwe mobiel gekregen. Alles om haar maar blij te maken. Echter voelde ze zichzelf niet zo. Haar moeder deed haar een groene ketting om die precies bij haar jurkje paste en zwarte lage pumps.
"Ben je er klaar voor?" Rhyme knikte, de kerk. Dat was iets waar ze nog wel naartoe mocht. Toch was ze niet van plan om het zo makkelijk te laten begaan. Ze was hier niet om een gevangene te zijn en dat ging voor vandaag dan ook anders zijn. Ze had een idee en dat ging ze dan ook tot uitvoering brengen.
"Ik voel me niet zo lekker, ik ga even een luchtje scheppen." Het was in de mis, ze had naar de pastoor gekeken alsof ze het interessant vond, maar ze was aan het bedenken wanneer de beste tijd was om de woorden uit te spreken. Er was net een lied begonnen en ze had tegen haar moeder gefluisterd. Deze had geknikt en ze ging naar buiten. Echter niet om nog terug te komen. Ze liep, haar pumps zorgde ervoor dat haar voeten pijn begonnen te doen en met een zucht deed ze deze dan ook uit. Zo liep ze op blote voeten door de straten, liep verder om buiten de bewoonde wereld te komen en kwam uiteindelijk aan bij de watervallen. Een kleine glimlach, rust. Ze was even van iedereen af, ze was hier alleen en het voelde voor deze keer zo fijn. Rhyme had zich de laatste paar dagen zo rot gevoelt, dat dit een opluchting was. Het voelde als het ware vrij, iets wat ze in deze dagen niet had gedaan. Ze had haar mobiel op vliegtuigmodes gezet, zodat ze geen last had van haar ouders die haar wilde bellen. Met een glimlach plofte ze tegen een steen aan bij het water. Ze sloot haar ogen even, de wond op haar wang prikte door de kille wind die langs waaide. De wond was gestopt met bloeden, maar nog niet geheel afgedicht door haar huid en enkel door gestold bloed kwam het dat de wond niet meer bloedde. Na enkele minuten keek ze rond, zag iemand lopen en twijfelde. Kon het iemand van de kerk zijn? Ze hoopte van niet, de vorige keer was de politie niet ingelicht, maar waren er enkel mensen van de kerk aan het zoeken. Ze wilde niet dat de politie vragen bij de snee op haar wang ging stellen.
Ze hoopte dat het een avond ging duren voordat ze haar vonden. Rhyme had maar weinig zin om terug naar huis te gaan namelijk. Maar op dit moment kon ze hier nog een paar uur verblijven als ze het goed had. Dat bracht een glimlach op haar gezicht, de waterval bracht haar rust. Het geluid was heftig, maar het zorgde ervoor dat ze langzaam in slaap viel tegen de grote steen waar ze tegenaan was gaan zitten. Het was duidelijk dat ze niet genoeg rust had gehad thuis.
(Als je er niks mee kan en je wil toch iets met het topic, PM. Ik kan het altijd veranderen.)