Met stevige passen werkte het blonde meisje zich tegen de zuidkant van de Winde Pike op, heuvelachtige bergen nabij Horsehome die aardig wat ervaren wandelaars en klimmers trokken. Vandaag liet Roya het echte klimmen voor wat het was, maar desondanks liepen de brokkelige paden hier steil omhoog en had met regelmaat haar handen nodig om niet haar evenwicht te verliezen.
Ze was alleen maar dit was zowaar een plek waar ze zich veilig voelde en het uitzicht was waanzinnig. Het was nog zo’n dertig meter naar de top van de Pike, en ze hield de pas er goed in.
Ze droeg shorts tot even boven haar knieën, stevige wandelschoenen en een T-shirt dat ze rondom de stallen ook vaak droeg. Ze had vingerloze handschoenen aan, van het soort dat je in de outdoor winkel kocht met voldoende grip. Op haar rug droeg ze een flinke rugzak die bijna groter was dan zijzelf. Er zat dan ook een hoop in; veel water, eten, een ehbo kit, een klein thermoskannetje groene thee, een vest en de aanritsbare pijpen die bij haar shorts hoorden. Als je hierboven pauzeerde deed je er verstandig aan direct een laagje erbij te doen, want de wind joeg je om de oren, ondanks het mooie weer dat de hele dag niet zou veranderen.
Het was groen hier, maar ook onherbergzaam. Hier en daar stond een eenzame boom op de steile hellingen, maar op deze hoogte was het verder vooral gras, heide en varens.
Ze was op dit moment de enige, of je moest de schapen al meetellen die hier graasden.
Eindelijk was ze er dan, boven. Ze hield onbewust haar adem in. Winde Pike had zijn populariteit meer dan verdiend. De top van de berg, Winde Ridge, was niet zo smal dat hij gevaarlijk was, maar smal en steil genoeg om een wandelaar direct van een spectaculair uitzicht te voorzien. Beneden, in het dal, lag een groot meer, fonkelend in het licht van de middagzon. Eromheen lagen kleine huisjes, landerijen en smalle weggetjes, en het geheel werd weer omgeven door meerdere bergen, verschillend in hoogte. Er was de Herdle Fell, een van de wat lagere bergen, door zijn heuvelachtige vorm erg goed begaanbaar, de Ayre Pike, een van de hoogsten in de omgeving en bekend van zijn ruige rotsuitstulpingen en vele grotten, die te zien waren als kleine zwarte stipjes in de grijswitte rotswand.
Een buizerd hing hoog in de lucht, in biddende positie en de bergwanden afscannend naar een onfortuinlijk knaagdier, om vervolgens ineens de duikvlucht in te zetten, maar helaas zonder prooi weer boven te komen.
Roya zette haar rugtas op de ongelijke rotsgrond en haalde de pijpen eruit, die ze weer aan haar shorts ritste. Trendy was anders, maar hierboven moest je voorbereid zijn. Eigenlijk was ze al onverstandig door alleen te gaan, maar haar telefoon was goed opgeladen en Bryce had - ondanks zijn sportschool hobby - gewoon de conditie en ervaring niet om mee te nemen op een klim als deze. Daar kwam ook bij dat haar vriend van mening was dat als je een berg had gezien je ze allemaal had gezien.
Het scheelde dat de bergen hier toch een van de weinige plekken waren waar ze zich op haar gemak voelde in haar eentje. De grot waarin het noodlot destijds toe had geslagen had ook in de bergen gelegen, maar kilometers de andere kant op en op veel toegankelijker terrein. Hier kwam je niet zomaar als je de ervaring miste. De paden waren smal en brokkelig en veel mensen kwamen wel omhoog maar niet meer naar beneden. Ook kon het weer op deze hoogte zeer verraderlijk zijn als je niet wist waar je op moest letten. Roya zelf was redelijk handig in het lezen van wolken, maar zoals het er vandaag uitzag was het de perfecte dag voor een wandeling.
Roya trok haar vest aan. Ook deze kwam bij een outdoor zaak weg. Duur, maar gemaakt voor dit soort werk. Ondanks de harde, gierende wind kreeg ze het hierin niet koud. En dat was belangrijk, want de klim had haar zich wel in het zweet doen werken.
Ze dronk wat water en pakte een van haar bolletjes uit, belegd met kaas en tomaat. Ze was net begonnen met eten toen ze meende iemand te horen. Iemand riep, en het klonk niet goed. Langzaam liet ze het broodje zakken. Met ingehouden adem luisterde ze.
[Het maakt mij niet uit of ze hier iemand tegenkomt die ervaren is met klimmen en wandelen, of juist iemand die zich flink verslikt heeft in de moeilijkheid van de berg. Iemand die qua interesses op haar aansluit is namelijk leuk, maar het tegenovergestelde ook.
Ik zou zeggen; maak er wat van]
Ze was alleen maar dit was zowaar een plek waar ze zich veilig voelde en het uitzicht was waanzinnig. Het was nog zo’n dertig meter naar de top van de Pike, en ze hield de pas er goed in.
Ze droeg shorts tot even boven haar knieën, stevige wandelschoenen en een T-shirt dat ze rondom de stallen ook vaak droeg. Ze had vingerloze handschoenen aan, van het soort dat je in de outdoor winkel kocht met voldoende grip. Op haar rug droeg ze een flinke rugzak die bijna groter was dan zijzelf. Er zat dan ook een hoop in; veel water, eten, een ehbo kit, een klein thermoskannetje groene thee, een vest en de aanritsbare pijpen die bij haar shorts hoorden. Als je hierboven pauzeerde deed je er verstandig aan direct een laagje erbij te doen, want de wind joeg je om de oren, ondanks het mooie weer dat de hele dag niet zou veranderen.
Het was groen hier, maar ook onherbergzaam. Hier en daar stond een eenzame boom op de steile hellingen, maar op deze hoogte was het verder vooral gras, heide en varens.
Ze was op dit moment de enige, of je moest de schapen al meetellen die hier graasden.
Eindelijk was ze er dan, boven. Ze hield onbewust haar adem in. Winde Pike had zijn populariteit meer dan verdiend. De top van de berg, Winde Ridge, was niet zo smal dat hij gevaarlijk was, maar smal en steil genoeg om een wandelaar direct van een spectaculair uitzicht te voorzien. Beneden, in het dal, lag een groot meer, fonkelend in het licht van de middagzon. Eromheen lagen kleine huisjes, landerijen en smalle weggetjes, en het geheel werd weer omgeven door meerdere bergen, verschillend in hoogte. Er was de Herdle Fell, een van de wat lagere bergen, door zijn heuvelachtige vorm erg goed begaanbaar, de Ayre Pike, een van de hoogsten in de omgeving en bekend van zijn ruige rotsuitstulpingen en vele grotten, die te zien waren als kleine zwarte stipjes in de grijswitte rotswand.
Een buizerd hing hoog in de lucht, in biddende positie en de bergwanden afscannend naar een onfortuinlijk knaagdier, om vervolgens ineens de duikvlucht in te zetten, maar helaas zonder prooi weer boven te komen.
Roya zette haar rugtas op de ongelijke rotsgrond en haalde de pijpen eruit, die ze weer aan haar shorts ritste. Trendy was anders, maar hierboven moest je voorbereid zijn. Eigenlijk was ze al onverstandig door alleen te gaan, maar haar telefoon was goed opgeladen en Bryce had - ondanks zijn sportschool hobby - gewoon de conditie en ervaring niet om mee te nemen op een klim als deze. Daar kwam ook bij dat haar vriend van mening was dat als je een berg had gezien je ze allemaal had gezien.
Het scheelde dat de bergen hier toch een van de weinige plekken waren waar ze zich op haar gemak voelde in haar eentje. De grot waarin het noodlot destijds toe had geslagen had ook in de bergen gelegen, maar kilometers de andere kant op en op veel toegankelijker terrein. Hier kwam je niet zomaar als je de ervaring miste. De paden waren smal en brokkelig en veel mensen kwamen wel omhoog maar niet meer naar beneden. Ook kon het weer op deze hoogte zeer verraderlijk zijn als je niet wist waar je op moest letten. Roya zelf was redelijk handig in het lezen van wolken, maar zoals het er vandaag uitzag was het de perfecte dag voor een wandeling.
Roya trok haar vest aan. Ook deze kwam bij een outdoor zaak weg. Duur, maar gemaakt voor dit soort werk. Ondanks de harde, gierende wind kreeg ze het hierin niet koud. En dat was belangrijk, want de klim had haar zich wel in het zweet doen werken.
Ze dronk wat water en pakte een van haar bolletjes uit, belegd met kaas en tomaat. Ze was net begonnen met eten toen ze meende iemand te horen. Iemand riep, en het klonk niet goed. Langzaam liet ze het broodje zakken. Met ingehouden adem luisterde ze.
[Het maakt mij niet uit of ze hier iemand tegenkomt die ervaren is met klimmen en wandelen, of juist iemand die zich flink verslikt heeft in de moeilijkheid van de berg. Iemand die qua interesses op haar aansluit is namelijk leuk, maar het tegenovergestelde ook.
Ik zou zeggen; maak er wat van]