“En deze zijn nog mooier, alleen zijn ze wel wat duurder…” zei de verkoopster en hield nog een paar schoenen omhoog. Chloe trok haar wenkbrauwen omhoog en grinnikte afkeurend. “En wat maakt het precies mooier dan? Het extra nulletje dat aan dat prijskaartje hangt?” zei ze met een licht sarcastische ondertoon. Eventjes wist de verkoopster niet waar ze moest kijken. Een ongemakkelijke stilte volgde. Het meisje rolde eventjes met haar ogen. “Ik neem ze allebei, no worries.” Ze rukte het paar schoenen, samen met het andere paar schoenen, uit haar handen en deed ze netjes in de doos. Michael Kors, he could read her mind. Zonder de verkoopster nog een blik waardig te keuren, deed ze haar tas rond haar schouder en liep met een arrogante blik in haar ogen richting de kassa. De arrogante blik in haar ogen deed ze niet eens expres, hij stond gewoon zo standaard in haar ogen dat het meer uit “nature” was dan dat ze het echt forceerde. “Zo, heeft u het kunnen vinden, mevrouw?” vroeg de verkoper slijmerig. Ze gaf de jongen geen antwoord, Chloe had een bloedhekel aan die vraag. Als ze het niet had kunnen vinden hadden ze het wel gehoord, namelijk.
Nadat Chloe betaald had, en het tasje dankbaar had aangenomen, ging er eventjes een licht gevoel van euforie door haar heen. Het duurde maar tien seconden, maar het was, naast haar relatie, het enige wat haar een gelukkig gevoel kon geven. Voor de rest was het leven van Chloe…leeg. Erg leeg. Naast haar relatie en naast haar school had ze eigenlijk niets. En die tijd verdeed ze maar met winkelen. Het moment dat ze haar vaders creditcard liet zien, en al die spullen van haar waren, dat was voor haar het beste moment van de dag. Het klonk best wel zielig, iets wat Chloe ook prima besefte. Maar zolang ze het probleem niet zou zien, zou het voor haar ook niet bestaan.
Chloe stapte een andere winkel binnen. Het was een boetiekje, geen designerkleding, maar wel heel erg mooi. “Goedemiddag” zei de vriendelijke verkoopster en Chloe knikte, als wijze van begroeting. Ze kwam graag in dit zaakje, vooral omdat de verkoopster haar d’r eigen ding liet doen. De rustige muziek zorgde ervoor dat er een prettige sfeer in de winkel hing. Totdat er opeens een kleding rek voor haar neer viel. En daarmee wordt ook echt het kledingrek bedoeld, inclusief de kleding. Verschrikt deed Chloe een stap achteruit en keek naar de persoon die aan deze vorm van cultuurvervuiling deed. “Hallo, kan je niet uitkijken ofzo? Er lopen hier mensen rond hoor” blafte ze agressief naar de persoon die deze meesterstukken had laten vallen. Ze nam de persoon van top tot teen in zich op. Ze zou naar de politie moeten gaan! “Krijg ik nog een excuses, of wat?”