I had to write this mkay [NIET MEER OPEN LAL]

Dit moest canon worden. No regrets. Iemand die zin heeft om zijn of haar char naar le Bryce toe te gooien is welkom. o3o

YOLO.

-----------------
Hij wist niet echt wat hij kon verwachten toen hij zo laat haar sms’je kreeg. Of ze even met hem kon praten. Bryce voelde een nervositeit die voor hem niet gebruikelijk was. Had hij het weer verneukt? Of was er iets aan de hand? Hij was nog niet vergeten dat niet zo gek lang voor ze weer samen kwamen ze op een feestje ineens helemaal overstuur was geweest, waarna ze met geen mogelijk had kunnen vertellen wat er was. Hij staarde een moment lang naar het schermpje. Hij had niet het idee dat bellen nu het slimste was.
Ik kom eraan, stuurde hij daarom vlug terug. Hij verwisselde zijn joggingbroek voor een spijkerbroek en trok snel een shirt aan, waarna hij naar buiten ging.
Het was een aangename  avond. Niet koud, maar ook niet meer zo benauwd. Precies goed. Bryce hield stevig de pas erin, nog steeds met een onaangenaam gevoel in zijn onderbuik. Zijn telefoon trilde in zijn zak en hij keek er snel op, maar het was slechts een bevestigend smsje van Roya, geen verder nieuws.

Het duurde niet lang voor hij er was en aanbelde. Even leek het erop dat er niemand zou komen, en Bryce wist zich geen houding te geven, zo in het trappenhuis van het appartementencomplex waar Roya woonde, maar toen werd er onhandig aan de deur gemorreld. Deze ging langzaam open en Bryce schrok van wat hij zag. Haar haar zat verward, haar ogen waren roodomrand en haar gezicht was nog nat van de tranen. Voor hij het wist stond ze tegen hem aan, volledig in tranen. Hij wreef over haar rug.
“Hey, wat is er aan de hand?” vroeg hij geschrokken, maar er kwam nog geen antwoord. Voorzichtig leidde hij haar daarom maar het appartement in. Hij sloot zachtjes de deur.
Pas toen ze op de bank zat met een glas water in haar handen leek ze een heel klein beetje tot rust te komen. Bryce was naast haar komen zitten met een arm om haar schouders.
“Ik- ik moet je wat vertellen,” begon Roya ongemakkelijk. Bryce keek haar onderzoekend aan, maar onderbrak niet. “Ik heb iets vreselijks gedaan.”
Enerzijds was hij zowaar opgelucht; het ging in ieder geval niet over hen, maar dat wierp nieuwe zorgen op. Waarover dan wel?
“Wat dan?” vroeg hij zacht. Ze antwoordde niet. Haar betraande ogen waren strak op het glas gericht.
“Een tijd geleden was ik in de bergen,” begon ze uiteindelijk bijna onhoorbaar. “Ik kwam daar iemand tegen, Uruha. Kort daarop vonden we een grot.” Ze ademde een paar keer diep in en nam een slok water. Haar vingers trilden en Bryce wreef even zacht over haar schouder.
“We bleken niet alleen daar,” ging ze verder. Bryce kreeg een knoop in zijn maag. De doodse toon waarop ze sprak voorspelde niets goeds. “Ik herinner me niet alles goed meer maar… Maar.. Maar ineens werd er geschoten.”
Bryce bevroor. Wat? Hij moest zich inhouden haar niet te onderbreken. Als ze daar niet zo compleet gebroken had gezeten zou hij het amper hebben geloofd.
“Uruha had ook een wapen. Hij schoot terug. En toen,” opnieuw stroomden de tranen over haar wangen. “Toen moest ik van hem een wapen oppakken. Van iemand die- van- van iemand die dood was Bryce.”
Zonder erbij na te denken trok hij haar weer tegen zich aan. Hij kon de informatie amper verwerken, maar het was hem meer dan duidelijk dat ze volledig was ingestort.
“Ik heb ook geschoten,” fluisterde ze toen. Bryce verstijfde. Wát? Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en vermeed het hem aan te kijken. “Ik heb iemand geraakt,” herhaalde ze. Ze liet het glas bijna vallen. Met een naar gevoel pakte Bryce het uit haar handen en zette hij het terug op tafel. Roya verborg haar gezicht in haar handen.
“Ik dacht dat ik hem vermoord had,” kwam het er hortend uit. Bryce wist niet goed wat hij nu met de situatie aan moest.
“Maar- maar dat was niet zo,” informeerde hij, vrezend voor het antwoord. Godzijdank schudde ze haar hoofd.
“Nee, later kwam ik hem weer tegen. Hij was me gevolgd.”
“Hij was je gevolgd?”
Ze knikte.
“Later ben ik weer door iemand gevolgd, maar dat was iemand anders,” voegde ze er stilletjes aan toe. Bryce voelde zich misselijk. Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Zelfs hij besefte zich de ernst van de situatie. Wie die mensen ook waren, ze waren gevaarlijk en Roya was er middenin terecht gekomen, zo klonk het in ieder geval.
Nu kroop ze uit zichzelf tegen hem aan, snikkend. Hij hield haar zwijgend tegen zich aan.
“Shh, rustig maar. Jij handelde ook alleen maar uit noodweer,” zei hij. Hij kon zich niet voorstellen dat Roya zoiets ooit met een andere intentie zou doen. Zo was ze niet.
“Ik had dat wapen nooit moeten pakken… Maar ik was zo bang Bryce. Ik dacht dat ik daar dood zou gaan.”
Hij omhelsde haar steviger.
“Je deed wat je moest doen,” zei hij, in een poging haar gerust te stellen. Het gekke was dat het ook niet eens het schieten van haar was waar hij mee zat. Hoezeer het haar raakte zei namelijk genoeg. Roya was niet gewelddadig of slecht. Nee, het was het idee dat hier in Horse Home volk rondliep dat gevaarlijk voor haar was waar hij zich zeer slecht bij voelde.
“Ik moest het je vertellen.. Je moet de waarheid weten,” mompelde ze. Bryce slikte.
“En ik ben blij dat je me in vertrouwen hebt genomen,” zei hij zacht, wensend dat ze dat eerder had gedaan, ook al wist hij heel erg goed dat ze eigenlijk geen enkele reden daartoe had gehad. Er bekroop hem het gevoel dat ze wel heel erg ten einde raad moest zijn om het hem te vertellen. Dat, of haar vertrouwen in hem was wel terug aan het komen.
“Wil je dat ik hier vannacht blijf?” vroeg hij zacht. Hij wist niet wat de beste manier van handelen was, maar hij wist wel dat hij haar zo niet alleen wilde laten. Ze knikte, nog steeds tegen hem aan geklemd.

En zo kwam het dat ze die nacht tegen hem aan sliep. Niet hoe hij het zich voor had gesteld, maar dat gaf niet. Ze was al snel in slaap gevallen, waarschijnlijk uitgeput van alle emoties. Ze sliep onrustig, merkte hij, terwijl hij naar haar keek. Hij had wel zo’n vermoeden hoe dat kwam.
Uiteindelijk viel hij ook in slaap, al niet veel rustiger.
Toen hij de volgende ochtend wakker werd was Roya al uit bed. Versuft kwam Bryce overeind. Hij keek op de stijlvolle, zwarte klok op haar nachtkastje, die aangaf dat het al bijna elf uur was. Oops. Hij wilde net uit bed stappen toen Roya binnenkwam, met in haar handen een glas drinken en bord met daarop twee boterhammen.
“Ik dacht ik laat je maar slapen,” zei ze met een glimlach. Ze zag er zoveel beter uit dan gisteren. Toch viel het Bryce nu pas echt goed op dat ze was veranderd. Niet zozeer qua uiterlijk, maar ergens was ze ouder geworden. Mentaal. Ze droeg een last mee die niemand van haar schouders kon nemen en het was te zien.
Hij grijnsde.
“Je bent te goed voor me.”
Ze reikte hem het bord aan en kwam naast hem zitten.
“Hier. Ik heb zelf al ontbeten, sorry.”

Het was ongeveer anderhalf uur later toen hij weer weg ging. Roya moest zich op haar werk voorbereiden - ze was al wat aan de late kant.
Het was een fijne dag, maar Bryce had niet echt de motivatie om iets te gaan doen. Het was een gezellige ochtend geweest, maar hij kon niet uit zijn hoofd zetten wat er de avond hiervoor was gebeurd. Hij kon zich haar bijna niet voorstellen met een geweer in haar handen. Roya, het meisje dat onmogelijk nog meer tegen geweld had kunnen zijn. Maar toch geloofde hij haar.
Zou die vriendin van haar het weten? Anna? Anna leek het soort meisje aan wie Roya alles vertelde. Ergens stak het idee dat zij het misschien al eerder wist, maar wat had hij dan verwacht na alles wat er was gebeurd tussen hem en Roya?
Hij liep het park in en ging op een bankje zitten. Ze was dus al twee keer achterna gezeten en mensen die zomaar op je schoten klonken niet als mensen die voor half werk gingen. Hij voelde zich even niet goed. Was ze nog wel veilig hier? En wie was die Uruha? Was die eigenlijk wel te vertrouwen?
Bryce wreef over zijn nek. Dit kon nog wel eens een naar staartje krijgen.  
Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak en wilde dat hij er met iemand over kon praten. Maar Roya had hem dit in vertrouwen verteld. Hij zou haar vertrouwen ditmaal waard zijn. Dus daarom appte hij in plaats daarvan Loréne maar even om te vragen of die nog wat had meegemaakt.
Daarna begon hij te lopen. Hij voelde zich richtingloos en onrustig. Hij wilde het liefst bij Roya blijven, maar dat was onmogelijk. Ze zou het hem waarschijnlijk niet in dank afnemen als hij ineens bij de winkel waar ze werkte opdook.
Hij keek zoekend rond, in de hoop iets van een bekende tegen te komen om op zijn minst even zijn zinnen te verzetten.

Loréne's reactie bracht een minder vrolijke grijns tevoorschijn dan anders toen hij het las. Het was niet eens dat hij zich echt down voelde, maar er rustte nu wel een bepaald gewicht op zijn schouders dat alles in donkerdere tinten leek te kleuren, al was het maar een beetje. Vanochtend was dat nog niet zo geweest, toen hij nog bij Roya was en er even niets aan de hand had geleken. Maar hoe meer hij de tijd had om alleen te zijn met zijn gedachten, hoe naarder het voelde.
Enerzijds was hij blij dat Lo naar hem toe zou komen omdat hij dan afleiding had, maar anderzijds was het idee bij een goede vriendin te zijn zonder ook maar een moment echt zijn hart te kunnen luchten ondraaglijk. Hij wist dat hij haar kon vertrouwen. En hij vond dit een vreselijk geheim om alleen te dragen, maar hij zou er niet onder bezwijken. Als iemand een zware last te dragen had was het Roya. Hoe lang had zij hier helemaal in haar eentje mee rond gelopen? De gedachte maakte hem misselijk. Hoe het aan haar moest hebben gevreten, elke dag. Elke nacht.
"Bryce!" Een opgeluchte lach verscheen even op Bryce gezicht, maar hij hield niet zo heel lang stand. "Hoe is het met je?"
Echter, het vervallen van Loréne's vrolijke houding deed hem aarzelen met antwoorden. Was het zo duidelijk aan hem te zien?
"Wat is er aan de hand?"
Ja dus.
Hij schraapte zijn keel.
"Het gaat niet goed met Roya," zei hij slechts enkel. Het was geen leugen, maar haar geheim bleef een geheim zo. "Niet- niet qua onze relatie, maar, nou ja.. Ze heeft me dingen in vertrouwen verteld en ik kan het je niet zeggen, maar ze was erg van streek."
Hij haalde een hand door zijn korte haar. Hij was even terug naar de kapper geweest, dus de zijkanten waren weer netjes opgeschoren. Hij haalde diep adem.
"Het zit me dwars. Ik wou dat ik je meer kon vertellen, maar ik wil haar vertrouwen niet- niet nog eens beschamen," zei hij, en hij forceerde een glimlach. Hij staarde voor zich uit, naar twee kinderen die met een stuk tegen een stuk drijfhout in een van de vijvers porden. Het zat hem zeker dwars, maar niet alleen omdat Roya er zo onder gebukt ging. Het was haar veiligheid waar hij mee zat. Ze was tenger, absoluut geen vechter en als iemand kwaad wilde. De gedachte was zo benauwend dat hij onwillekeurig slikte. Ze was al eens achterna gezeten. De link was niet moeilijk te leggen.
Hij keek weer naar Loréne en lachte beschaamd.
"Sorry," zei hij met een diepe zucht. "Het laat me gewoon niet meer los."

"Is het iets wat haar in gevaar kan brengen?" De geschrokken blik op Bryce's gezicht sprak wellicht al boekdelen. Was het zo duidelijk? "Luister, je hoeft niet in detail te treden, die vraag ik niet van je, maar ik wil alleen weten of - Of het nodig is om bepaalde maatregelen te nemen. Zijn het andere kwesties waar ze niet in gevaar is maar waar ze gewoon heel erg mee zit, hoef je dan ook uiteraard niets te vertellen."
Bryce was even stil. Hij moest zoeken naar de juiste woorden. Hij wilde niet teveel vrijgeven, maar wellicht had Loréne al geen antwoord meer nodig.
Ze kwam dichterbij.
"Ik meende wat ik net zei. Als het iets is waardoor ze mogelijk in gevaar is, wil ik dat je het me vertelt. Ik mag dan misschien - Ik ben niet van plan dat jouw geluk iets overkomt."
Bryce keek haar een moment lang aan, verbaasd bijna. Dat Loréne iemand was waarop je kon rekenen wist hij, maar als hij heel eerlijk was, was hij van de meeste mensen gewend dat ze hem meer zagen als een party-animal waar je leuk mee uit kon gaan dan als iemand waar je voor klaar zou staan.
Hij zou hebben geglimlacht, als de situatie anders was geweest, dus knikte hij slechts.
"Ze zei het niet met zoveel woorden, maar... Ik ben bang van wel," zei hij mat. Hij wreef over zijn nek. "Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat dit nog lang niet afgelopen is."
Met dat hij die woorden uitsprak, groeide de knoop in zijn maag, alsof het hardop vertellen het bindend maakte, iets waar hij niet voor weg kon lopen, zoals hij meestal met problemen deed. Hij keek Loréne weer recht aan. Hij kon dit niet wegdrinken, zoals hij normaal deed met wat hem dwarszat, maar dat wilde hij deze keer ook niet, merkte hij. Roya had hem nodig, en dit keer zou hij dan ook bewijzen dat ze op hem kon rekenen. Al had hij geen flauw idee hoe.
Hij zuchtte. Het hele probleem had iets groots en ongrijpbaars en het machteloze gevoel dat erbij kwam kijken frustreerde hem. Hij was niet een of andere goed uitgeruste bodyguard. Hij was gewoon Bryce. En aan gewoon Bryce had je eigenlijk niet zoveel.
"Het is dat ze nu moet werken, anders was ik bij 'r gebleven," zei hij. "Maar ze heeft in elk geval een pauze."