Time cannot erase [O P E N]

De wind waaide rond de scherpe rotsen, die het einde van het strand afbakenden en kleine zandtornado's waren in de verte zichtbaar. Vanaf hier kon je niet meer over het strand wandelen, maar moest je over de rotsen klimmen, die naarmate je verder klauterde uitkwamen op de klippen. Daar waar het water woest tegen de enorme stenen aanbeukte en de kracht van de zee nogmaals benadrukte. Met een slenterende pas op haar vuile, kapotte sneakers wandelde ze richting de stenen en keek omhoog, naar de klippen waar zij en Simon zo vaak op hadden gespeeld toen ze klein waren, en diepe gesprekken op hadden gevoerd toen ze ouder werden. Met een zucht wierp ze haar blik van de stenen weg en droeg het haarzelf op om niet opnieuw in tranen uit te barsten. Vannacht waren er genoeg gevloeid en had ze al haar slaap gelaten waardoor ze nu met enorme wallen onder haar ogen rond liep.
Haar rechterhand hield ze verscholen in de mouw van haar trui. De tatoeage van de leeuw, die over de knokkels van haar hand liep had ze afgeplakt met huidkleurige tape, een poging om zo veel mogelijk herinneringen aan Simon af te sluiten. Maar waar ze ook kwam, alles deed haar aan hem denken. Al het materiële kon ze proberen buiten te sluiten, maar haar hart en haar gevoelens kon ze niet afsluiten. Toch niet voor haarzelf, wel voor anderen.
De zon brandde door de pullover die ze droeg en na enkele minuten doelloos voor zich uit te staren, richting de golven, kon ze de hitte niet meer uitstaan en trok ze het kledingsstuk over haar hoofd uit. Haar dof blonde haar hing in warrige plukken over haar schouder en wiegde af en toe zachtjes mee met de wind. Haar bovenlichaam was gehuld in een los topje, met diep uitgesneden mouwen wat rees tot in de helft van de jeans short die ze droeg. Ze had dringend een bron van afleiding nodig, die haar uit haar periode van rouw zou halen. De laatste tijd ging het nogthans beter, maar haar ouders hadden het nog steeds moeilijk en doordat ze nu een paard had en minder op stap ging, was ze meer nuchter dan dronken en kon ze helder denken. Het was een sleur langs twee kanten, die van het slechte pad en het goed gevoel, of die van het goede pad en het slechte gevoel.
In de verte stond iemand die een grote kite aan het oplaten was en Imogene zag dit als de ideale gelegenheid om haar gedachten wat te verzetten. Als de persoon haar aanwezigheid niet zou appreciëren, zou ze dat wel snel genoeg merken en er de brui aan geven. Maar ze kon proberen toch?
"Ziet er goed uit!" Merkte ze op met een glimlach op haar sterk afgetekende gezicht. De persoon zat op zijn kniëen en probeerde het geraamte van de kite in de juiste positie te krijgen zodat die seffens de lucht in zou kunnen gaan. "Toevallig een kite-surfer?" Ze sloeg haar naakte armen over elkaar en voelde de zon er op tintelen. Haar ogen drongen diep in die van haar contactpersoon door en zoals gewoonlijk stond er een standaard gemene grijns op haar gezicht. Het zou niet ongewoon zijn als haar blik sommige mensen een verkeerde indruk gaf dan dat ze werkelijk bedoelde.

Mitch was een klein stoppelbaardje aan het laten groeien. Zijn zwarte haren zaten in een warrige bos op zijn hoofd. Nog steeds opgeschoren langs de zijkanten maar veel wilder vanboven. Zijn badboy look leek hem goed af te gaan. Hij had een standaard zwart v hals shirt aan, een grijze broek en zwarte vans. Zijn donkerbruine ogen richten zich op een klein zwart ding in zijn handen. Een brede grijns stond op zijn gezicht. Hij was hier vandaag om foto's van een vriend te maken. Niet van de kerel zelf maar van het mooie sportpaard naast hem. Eentje voor de verkoop had Ronny gezegd. Tje wat een naam dacht Mitch elke keer opnieuw bij zichzelf. Na de shoot zou hij misschien nog eens een oude hobby oppikken, kite surfen. Hij was er nooit goed in geweest en nu het strand leeg was durfde hij het misschien nog wel eens. Ronny was er wel heel goed in.
"Oké laat hem nu mooi staan, en zijn hals buigen!" schreeuwde mitch boven de golven uit. Ronny liet het paard van een drafje naar een stap gaan en uiteindelijk stil staan. Mitch klikte zoveel mogelijk plaatjes en na een half uurtje ongeveer waren ze klaar.
Hij keek om zich heen, niemand te zien. Perfect! Hij trok een sprintje richting zijn 4x4.
Net toen hij aan het sukkelen was met het geraamte van zijn kite aan het sukkelen was hoorde hij de stem van een meisje. Hij stond recht en keek haar half schuldig aan. Zijn pupillen waren nog groot van zijn wilde nacht. Een kater zat nog half in zijn lichaam.
"Euhm nee niet echt, ik kan er de ballen van eigenlijk." Hij haalde zijn schouders op. Een grijnsje stond op het meisje haar gezicht. Hij bekeek haar eens. Ze leek haast een model te zijn maar haar blik leek redelijk gemeen.
"Kan jij het wel?" Vroeg hij aan haar. Mitch bekeek zichzelf eens. Er hing nog zand aan zijn knieën maar dat liet ie lekker zitten. Hem maakte het weinig uit wat de eerste indruk van dames meestal waren. Die goede indruk kwam later wel, wanneer zijn karakter duidelijk werd. Hij kon redelijk met vrouwen omgaan, en werd iets te vaak gefriendzoned naar zijn zin. Net zoals bij Iana, maar met haar kon je gewoon ook erg veel lol maken. Die had hij ook al lang niet meer gezien, misschien moest hij haar ook nog maar eens op zoeken.
Mitch fronst zijn wenkbrauwen. Een steek van hoofdpijn ging weer door zijn hoofd heen. Misschien moest hij echt maar eens minder uit gaan. Vanmorgen was hij bij een vriend zijn thuis wakker geworden na een wilde nacht in een discotheek. Nu ja wild? Mitch had amper gedanst, eerder gechilled tot hij zat was.

Ze trok een scheve grijns over haar gezicht. De jongen leek haastig op te schrikken toen ze haar stem liet horen, alsof hij in een trance zat en zijn omgeving niet in de gaten had. Haar blik liet ze in die van hem hangen toen hij recht stond. Ookal waren zijn ogen donkerbruin gekleurd, het was nog steeds goed te zien dat zijn pupillen abnormaal wijd stonden, zeker op zo een zonnige dag. Vanbinnen moest Imogene lachen, hij had zich vast geamuseerd afgelopen nacht. Ze had zelf ook dringend nood om eens volledig los te gaan. De laatste tijd gedroeg ze zich en hield ze zich rustig, maar dat was niet voor haar weggelegd. "Euhm nee niet echt, ik kan er de ballen van eigenlijk." Voordat het ongemakkelijk werd richtte ze haar blik weer op de grote kite, die nog steeds levenloos op de grond lag, afgezien van het stof dat lichtjes heen en weer waaide door de wind die over het verlaten strand waaide. "Kan jij het wel?" Imogene trok een wenkbrouw op en liet een grinnik horen. "Nee, totaal niet, maar ik kan je wel helpen met het opbouwen?" Ze knielde zonder toestemming aan de kite neer en begon het stof zorgvuldig recht te strijken met haar handen. "Een vriend van mij deed het vroeger, en regelmatig ging ik kijken." Ze keek over haar schouder omhoog, naar de jongen die daar nog steeds recht stond. Ze moest een hand boven haar ogen zetten om hem aan te kunnen kijken door de felle zon en kneep een oog dicht.
Hij zag er leuk uit, zo met zijn warrige, donkere haren die goed paste bij zijn ogen. Zijn kledingsstijl beviel hem ook wel, simpel, maar netjes. Het zand op zijn knieën verried dat hij iemand was die extreem op zijn uiterlijk gesteld was, en dat beviel haar ook wel. Kort knipperde ze met haar ogen die altijd een tikkeltje vals stonden en keek weer naar de kite. Maar het was maar een eerste indruk.
De kite lag in model en tevreden stond Imogene recht, van zichzelf verrast dat ze het nog steeds kon. Maar Simon was dan ook een goede leermeester geweest. Alsof ze van iets verschrokken was greep ze naar haar hand. Toen ze voelde dat de tape nog op zijn plaats zat leek ze weer te ontspannen. Het had geen nut, behalve dat het straks in haar huid gebruind zou staan, maar voor haar gaf het een geruststellend gevoel. Alsof haar emoties op die manier beter binnen konden blijven. Haar ogen keken naar de overige spullen die op het strand lagen. Er lag een grote tas, waar een wetsuit half uitstak en de touwen voor aan de kite te bevestigen. "Ga je het water op of niet?" Ze glimlachte lichtjes en legde haar ongekamde haren over de andere schouder zodat ze niet in haar gezicht waaide. Bij de rest van de spullen zag ze ook een klein zwart tasje liggen, wat ze herkende als eentje die diende voor een fototoestel. Zou hij daar ook geen ballen van kunnen? Ze grinnikte in haar eigen en bedacht haar dat ze hem die vraag later nog wel zou stellen.

Mitch bekeek het meisje eens wat beter. Ze had sprekende wenkbrauwen en een erg uitsprekende blik. Ze leek geen makkelijk meisje te zijn. Of dat straalde ze toch zo uit. Misschien zat het maar tussen zijn oren. Haar grote donkere kijkers leidde hem af. Hij grijnsde toen ze voorstelde om te helpen met opbouwen. Hij knikte en knielde terug neer om haar mee te helpen. In stilte bouwden ze op. Maar het was niet de zalige stilte die hij met Roya had. Op een of andere manier had hij ook dat meisje in zijn hart gesloten. Op een heel onschuldige manier waren ze vrienden geworden. Bay en haar ruin konden het goed met elkaar vinden. Ze hadden dus wel wat gespreksonderwerpen als ze in de stallen waren.
Mitch stond recht en maakte zijn knieën schoon. Hij keek achterom en zocht naar Ronny die hij wenkte met een klein knikje.
"Nou eerst wel maar met een dame in de buurt, nahah vergeet het!" Lachte hij vrolijk met een twinkeling in zijn ogen. Ronny zag de kite liggen en grijnsde veel betekenend en wandelde naar het pak en riep dat hij zich ging om kleden.
"Maar ga wel een paar plaatjes schieten, en jij wordt ook model." Hij gooide er een speelse knipoog uit naar haar.
"Ooh mijn naam is Mitch, Anders ga je nog hé kerel naar me roepen." Mitch was een vlotte spreker en leerde ook vaak vlotte mensen kennen. Hij was nog nooit verlegen geweest. Buiten toen ie klein was natuurlijk. Maar dat was elk kind wel.
Mitch nam zijn camera op en ging in het zand zitten. Wat was hij nu blij dat hij toch een zwarte boxer had aan gedaan, helaas had dat ding een rode rand en zag je die nu van onder zijn broek uit komen. Typisch weer dat hij een riem vergat.
"Vanaf nu krijg je toestemming om mij uit te lachen, en hard." Zei hij tegen het meisje. Mitch richtte de Camera op haar en nam een paar foto's. Hij drukte op een toets en bekeek de foto's eens. Hij trok zijn mond een beetje scheef en vormde een lachje op zijn gezicht.

"Laury!" Het roodharige meisje keek verstoord op van haar poging tot het schoonmaken van de stallen. Ze had haar hoofd er niet bij en het schoot niet echt op.
Een van de meiden van stal dook naast haar op en sloeg haar armen om Laury's nek heen.
"Hee Kate, hoe is 't?" vroeg Laury met een wazig glimlachje. De blondine grijnsde breed. "Je weet wel, die jongen die er vandaag vandoor is gegaan met Ronny?" Laury fronste haar wenkbrauwen, had oprecht geen idee waar Kate het over had. "Nou die jongen kwam ik dus gister tegen met het uitgaan. Spieren, I tell you. Goede zoener, I tell you. Goede - "
"Oké Katie, genoeg!" grinnikte Laury waarna ze haar vriendin een beetje opzij duwde. "Je kunt mij nu niet lekker gaan maken met een jongen die ik bij god niet ken. Waarvan ik niet eens weet hoe hij eruit ziet en -"
"Oh maar je kent hem wel, Lau!" Laury haalde haar schouders op.
"Als jij het zegt." Kate draaide wat.
"Oh, shit. Mijn instructrice komt eraan. Ik moet Kentucky nog opzadelen. Oh dit is wanhopig!" Kate drukte een kus op Laury's wang en holde ervandoor. Laury grinnikte, zuchtte bij het idee hoeveel werk ze nog moest verzetten en ging toen weer aan de slag.
Na ruim een uur was ze klaar met alle stallen en kon ze zelf weg. Voor vandaag was ze niet meer nodig en ze had plannen om naar het strand te gaan.
Eigenlijk had ze haar bikini al onder haar alledaagse kloffie aan. In een aardig tempo fietste ze uiteindelijk naar het strand toe en kwam daar op de parkeerplaats een trailer tegen die haar bekend voorkwam. Een van de paarden van stal stond erin.
"Dag jochie," sprak ze tegen het dier. Dat betekende dat die Ronny en die jongen waar Kate het over had hier dus nog was. Of niet. Het paard was er in ieder geval nog wel.
Laury stak haar handen in haar zakken en slenterde het strand op, waar ze drie mensen trof, een knaap met een kite, een knaap zonder kite en een meid. Wauw. Goed gezelschap. Laury had opzich wel zin om eens kennis te maken met die knul waar Kate het over had. Kate stond erom bekend een opschepper te zijn.
Ze liep op het stel af en werd toegeknikt door Ronny, die haar vaagjes herkende als stalhulp. "Hi," zei ze met een lachje. Ze tikte Mitch even zachtjes op zijn schouder en toverde een grote grijns op haar gezicht.
"M'n vriendin zegt dat je erg goed in bed bent," stak ze van wal. "Maar Kate is een opschepper. Ik ben Laury." Ze stak haar hand naar hem uit en deed vervolgens hetzelfde naar het meisje.
"Mijn openingszinnen zijn niet zo best," gaf ze toen maar toe. "Maar ik heb geen zin om alleen op het strand door te brengen."

Imogene keek weer richting de zee en werd zachtjes opgeschrokken toen de jongen zijn stem verhief en op een kerel in de verte riep. Een zekere Ronny kwam op hun af gelopen en Imogene keek hem kort met haar doordringende blik aan voordat ze weer naar de jongen keek, die ditmaal met een lachende blik iets tegen haar zei. "Nou eerst wel maar met een dame in de buurt, nahah vergeet het!" Ze trok een van haar zware wenkbrouwen op en kreeg zo een bedenkelijke blik op haar gelaat. "Pfshh, zwak!" Kort snoof ze en keek half glimlachend de jongen na die zich blijkbaar ging omkleden. Haar handen had ze in de zakken van haar kort jeans shortje gestoken en haar vingers kwamen piepen door de gaatjes die erin zaten. Dat was misschien ook een van de redenen waarom ze geen gsm bij zich droeg. Een handtas was ábsoluut niets voor haar, en voor een rugzak was het te warm, daar kreeg je zo een klamme rug van.
"Maar ga wel een paar plaatjes schieten, en jij wordt ook model." Een harde, aanstekelijke lach weerklonk uit Imogene's mond en ze draaide overduidelijk met haar groene ogen toen hij haar een knipoog toewierp. "Oh god, not again. Nee, foto's zijn echt niets voor mij." Ze moest denken aan die ene keer toen haar vader haar als kind had ingeschreven voor een fotoshoot voor kinderkleding, en ze de boel op stelten had gezet toen ze een jurkje moest dragen. Ze had geschreeuwt, met haar vuisten in het rond geslagen en per slot van rekening ook nog de belichting op de set omgegooit. No. Ze hield niet van foto's.
"Ooh mijn naam is Mitch, Anders ga je nog hé kerel naar me roepen." Ze was uitgelachen, en keek nu met een speelse grijns op haar ogen naar de jongen die blijkbaar Mitch gedoopt was. "Wel Mitch de fotograaf, ik ben Imogene en ben niet van plan om model voor je te spelen." Ze wierp hem dezelfde knipoog toe die hij daarnet aan haar had geschonken en liet haar tong over haar onderlip gaan, nog steeds met die opgetrokken wenkbrouw. Mean...
Toch nam de jongen zijn camera vast en ging op het zand zitten. Aan zijn houding en de manier waarop hij zijn camera hanteerde was zichtbaar dat hij wel wist hoe hij met zo'n ding moest omgaan, en haar vraag die ze daarstraks had opgespaard was blijkbaar overbodig. Zijn broek zakte tot half over zijn billen en een rood met zwarte boxershort kwam tevoorschijn. Imogene onderdrukte een lach en beet op haar tot een vuist gebalde hand, onsubtiel weliswaar. "Vanaf nu krijg je toestemming om mij uit te lachen, en hard." Ze voelde de tranen van het lachen in haar ooghoeken omhoog komen. "Het komt iedereen wel eens voor dat ze hun riem verliezen na een nachtje stappen." Ze hief haar los bloesje omhoog en toonde haar riep, die mooi door de lusjes van haar short zat. "Veel te lang niet op stap geweest..." In de tussentijd, zonder dat ze het zelf nog maar enigzinds doorhad, had hij al een tiental foto's van haar geschoten en zat ze nu met een kinderlijke grijns op zijn gezicht te bekijken. "Heeee kerel!" Riep ze met gefronste wenkbrouwen en haar mond in een semi-boze houding. "Fotografeer je vriendje maar." Zei ze toen en keek hem met een intimiderende blik aan en nam de lens met een hand vast en richtte hem op Ronny.
Ronny knikte naar iemand, en het was niet naar haar of naar Mitch, dus Imogene keek op en zag een ander persoon naderen. Een meisje van ongeveer een jaar of achttien dat ze hier nog nooit gezien had, laat staan op de manège. Maar zo veel tijd bracht ze daar dan ook weer niet door...
"M'n vriendin zegt dat je erg goed in bed bent," Haar ogen werden groot en een grijns kwam rond haar lippen te staan terwijl ze met haar hoofd lichtjes heen en weer schudde. Whut? Die viel met de deur in huis... "Maar Kate is een opschepper. Ik ben Laury." Imogene zag hoe Laury haar hand naar Mitch uitstak en wist dat diezelfde hand ook naar haar uitgestoken zou worden. Ze was niet zo voor lichamelijk contact met vreemden, zeker niet als ze er niet zelf het iniciatief toe nam, maar het meisje overviel hen zo, dat ze niet anders kon dan de hand te schudden. "Mijn openingszinnen zijn niet zo best," gaf het meisje toe. "Maar ik heb geen zin om alleen op het strand door te brengen."
Imogene snoof zachtjes door haar neus, dit kon wel nog eens iets worden... "Je openingszinnen zijn blijkbaar een stuk slechter dan dat Mitch in bed is." Haar handen liet ze weer in haar zakken dalen en haar hoofd hield ze wat scheef, terwijl haar haar sierlijk met de wind mee danste en op haar gezicht een scheve glimlach stond, die samen met haar wenkbrauwen weer die valse blik creërde.

Laury zette het op een lachen.
"Oh god ik klink als een complete bitch. Maar misschien wel. Ik zou het niet weten, enkel Mitch die ons daar wat meer over kan vertellen." Ze blikte naar Imogene. De blik die Imogene op haar wierp voorspelde niet veel goeds en ze hoopte dat Mitch het in ieder geval goed opnam. Het lachen verging haar en wat onwennig keek ze nu openlijk naar Imogene. Zou zij zo'n typ zijn dat alleen bij de jongens wou zijn? Die de jongens voor zichzelf wou hebben?
Laury was, om het heel eerlijk toe te geven, niet zo goed met mensen die aanvallend op haar over kwamen. Het was niet zo dat ze helemaal mensenschuw was, of dat ze mensen niet het voordeel van de twijfel gaf, maar het was wel zo dat ze moeite had met mensen, en over het algemeen meiden, die fel uit de hoek kwamen. Haar humor was misschien soms wat ongepast, maar was dit een reden om snarky te reageren?
Ja. Imogene maakte haar onzeker. Belachelijk onzeker. Het meisje was knap, absoluut, en was net al voor Mitch zijn camera verschenen. Het was niet Laury's bedoeling om welke kans dan ook af te pakken, daar was Laury namelijk niet van. Ze was meer van het; nieuwe mensen ontmoeten.
Oh god. Kon ze niet gewoon lesbisch zijn of iets? Of lesbisch-heid uitstralen, dat meiden niet dachten dat ze achter jongens aan ging? Vriendschap was Laury's prioriteit.
Misschien interpreteerde Laury Imogene's gezichtsuitdrukking wel verkeerd en was ze geen dodelijke blikken op Laury aan het werpen. Het voelde toch wel wat... onwennig. Ronny glimlachte even naar haar.
"Jij bent toch stalhulp op stal?" vroeg hij aan haar. "Moest je vandaag ook werken?" Laury knikte, blij dat ze nu haar aandacht even op Ronny kon richten.
"Ja, ik zit eigenlijk dagelijks in de garde van de mensen die de klusjes moeten doen. Maar vaak hebben ze me niet een hele dag nodig en sturen ze me al weg voor het middag eten." Laury was absoluut niet te beroerd om de vieze klusjes te doen die gedaan moesten worden op stal.
"Mag je daardoor ook wel eens vrij rijden op een van de paarden?" vroeg hij. Laury schudde haar hoofd.
"Nee... ik betaal gewoon voor mijn lessen. Voor de uren waarop ik op paarden rij." Een halfslachtige glimlach. "Ik mocht willen dat ik op die prachtpaarden mag rijden." Om heel eerlijk te zijn, ze wist voor honderd procent zeker dat die paarden er zo met haar vandoor zouden gaan. Die paarden zouden voelen dat Laury nog lang niet ervaren genoeg was om op hun rug te zitten, laat staan om er allerlei moeilijke oefeningen mee te doen. Niet dat Laury er mee zat, ze was zelf toch veel meer van het creatief rijden.
Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en glimlachte nogmaals naar Ronny, toen keek ze naar Mitch.
"Kate wist me te vertellen dat je foto's ging maken van een paard. Eh, ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar de foto's," zei ze terwijl ze aan haar mouw frummelde. "Zou ik er misschien een paar mogen zien?" Met Imogene als bijwoner, een meisje waar elk willekeurig meisje haar zelfvertrouwen een deuk van zou oplopen, was het lastig voor Laury om zich volledig op haar gemak te voelen.

Imogen was hem aan het uitdagen, Mitch voelde het gewoon. Hij was wel aan het genieten van de foto's van haar plezier. Dat ze hem aan het uitlachen was met zijn riem kon hem niet veel schelen. Ze liet op haar beurt haar riem zien en hij moest lachen.
"Ronny is een riemendief." Zei hij schouderophalend. Meestal had hij er wel eentje aan maar ja, als je vrienden je riem lenen kun je er ook niets aan doen. Imogen nam zijn lens vast en draaide hem richting Ronny die kwam af gewandeld. Mitch deed alsof ie even na dacht maar legde zijn camera op zijn schoot. Er kwam nog een meisje af die hem aan spreek. Hij had haar wel eens in de stallen gezien. Ze was een stalhulp. Ze kon best goed rijden als hij het zich goed herinnerde. Het meisje noemde een naam die hij vaag herinnerde en fronste zijn wenkbrauwen.
"Woh wat? Heeft ze mij alleen wakker laten worden? Dat kan niet!" grijnsde hij. Nee hij was zeker dat hij geen meisje mee had genomen.
"Ja ze overdrijft, ze heeft hoogstens een goede kus gekregen. Zo wasted was ik nog niet." Zei Mitch. Imogen antwoordde redelijk stevig op het meisje leek het hem maar hij ving het op als een compliment. Hij gaf haar dan ook een vette knipoog en moest erom lachen. Mitch was een persoon die nooit onbesproken bleef na feestjes. Laury werd aangesproken door Ronny die erbij was komen staan.
"Je mag Kambarbay rijden. Hij is braaf voor een hengst en nu ik Paco inrijd heb ik minder tijd voor mijn heer." Zei Mitch uit het niets. Kambarbay was zijn perlino Akhal teke hengst die nu vooral voor de dekdienst werd gebruikt en af en toe nog wat cross. Paco was nu zijn grote bron van rijden geworden. Die jonge hengst had behoorlijk wat pit en talent en was voor Mitch de ideale om verderop te komen. Heerlijk gespierd, mooi van kleur en nog eens hengst.
"En ja heb Ronny zijn paard gefotografeerd en Imogen toen ze mij uitlachte." Zei hij en stond recht. Het was een simpele beweging waarbij hij snel recht veerde. Mitch ging naar een goede actiefoto van de koffievos. Hij liet hem zien aan Laury en nog een paar andere foto's. Daarna keek hij naar Imogen. Hij opende een foto van haar en liet hem aan haar zien.
"En dan ga jij niet op foto's? Damn ik wil je in mijn studio!" Zei hij enthousiast. Mitch had een kamertje in zijn huis waar hij af en toe foto's maakte. Waarschijnlijk was Imogen niet het meisje meisje dat sierlijk voor een lens ging staan maar hij kon wel iets met haar. Ze had een erg sprekende blik en een uitgesproken karakter. Voor Mitch was het niet moeilijk om zijn aandacht te verdelen over de twee dames.
"Gaan de dames mee?" Hij keek hen beiden aan en gebaarde richting de zee. Misschien als ze wat los kwamen dat hij nog wel gek met ze ging doen. Ze waren beiden enorm verschillend maar beide niet lelijk en die Laury haar vriendin had hem weer lekker een reputatie gegeven. Nochtans zo erg was hij niet volgens hem. Oké af en toe liet hij de remmen los.
"Dus waarom al lang niet meer los gegaan Imogen? En Laury was jij dan niet mee met je vriendin? Ik heb je gisteren niet gezien." Ging hij rustig verder. Mitch herinnerde vaag dat hij met een meisje had gedanst en ook met haar had gekust maar ze was zijn type niet voor verder mee te gaan.

De lach van het meisje klonk aanstekelijk en Imogene trok een scheef glimlachje. Het meisje liet haar blik in die van haar vallen en het was net alsof ze op dat moment Laury voor haar ogen ineen zag krimpen. De vrolijke lach op haar mond verdween en ze keek onwennig in Imogene's groene ogen. Een beetje bedenkelijk trok ze een wenkbrauw op en hield niet langer haar blik vast zodat het nog ongemakkelijker voor haar zou worden. Het kon niet anders dan dat Laury geïntimideerd was door haar voorkomen en een onhoorbare zucht rolde over haar lippen terwijl haar borstkas zachtjes omhoog en omlaag rees onder haar losse blousje.
Was het wel zo'n goed idee om hier nog langer te blijven? Imogene hield van aangenaam gezelschap, en Mitch was zo spontaan als het maar kon, maar Laury leek zich enkel maar onzeker te voelen in haar bijzijn, iets waar Imogene niet van hield.
Rustig volgde Imogene het gesprek tussen Laury en Ronny, die elkaar hoorbaar kenden. Of toch van zien. Terwijl de twee met elkaar spraken leek het alsof het meisje toch weer wat zekerder in haar schoenen stond. Laury werkte blijkbaar als stalknecht op de manège waar Arrow ook stond, maar ze had haar daar nog nooit gezien. Misschien niet onlogisch, aangezien ze Arrow nog maar voor een korte periode in haar bezit had.  "Kate wist me te vertellen dat je foto's ging maken van een paard. Eh, ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig naar de foto's," Nieuwsgierig luisterde ze beter naar het gesprek. Blijkbaar was ze onder het gezelschap van een heel aantal paarden liefhebbers! "Zou ik er misschien een paar mogen zien?" Een scheve glimlach verscheen op Imogene's gezicht. "Ik kom hier nog een heel deel te weten. Allemaal ruiters!" Ze schoof bij, en keek naar Mitch die behendig opveerde en zijn fototoestel tentoon stelde aan Laury. Ze ving enkele beelden op van de foto's die Mitch blijkbaar pas gemaakt had, want het was ook op het strand. Mitch probeerde haar blik op te vangen, maar Imogene wees die met voorbedachte raden af. Ze wist hoe ver het was, hij zou doorklikken naar de foto's die hij net zonder toestemming van haar genomen had. "En dan ga jij niet op foto's? Damn ik wil je in mijn studio!" Kort snoof ze door haar neus. "Nee bedankt Mitch, ik voel me niet echt geroepen om model voor je te spelen." Ze stak haar handen weer nonchalant in haar zakken en probeerde het enthousiasme in zijn stem te negeren. Het leek wel alsof hij het écht meende, iets wat Imogene haast niet kon geloven.
Mitch vroeg of ze mee kwamen, en met een scheef grijnsje knikte ze. Ze was blij dat ze in beweging kwamen, ook al was het slechts wandelen, te lang stil staan was absoluut niets voor haar. De wind blies haar haren langs alle kanten en al snel was ze het meer dan kotsbeu. Met haar slanke vingers probeerde ze haar haren uit haar gezicht te krijgen, wat best voor een grappig zicht zorgde, en zette het daarna vast met een haarelastiek op haar hoofd. Het puntje van haar lange blonde haren kwam nog steeds tot ver onder haar schouderbladen. "Dus waarom al lang niet meer los gegaan Imogen?" Ze grinnikte en keek hem van opzij aan, over Laury heen. Ze had niet de behoefte gehad om aan de andere kant van Mitch te gaan lopen. Ze was een stuk groter dan Laury en aangezien het meisje in het midden liep kon ze niet anders dan over haar heen kijken toen ze tegen Mitch sprak. "Imogenè." Legde ze met de nadruk op de laatste e en liet haar tanden zien terwijl ze lachte. Ze had geen gemakkelijke naam, dat wist ze, maar fout aangesproken worden was nooit leuk. Dus zo rechtuit als ze was, verbeterde ze hem hier en nu. "Laten we zeggen dat ik mezelf aan bet verbeteren ben. Was..." Bedenkelijk keek ze voor zichuit, net alsof het antwoord nog een vraag voor zichzelf was. "Was ja." Met de vingers aan haar andere hand pulkte ze aan een hoekje dat van de tape los was gekomen en schraapte kort haar keel. "Vanaf vanavond is de tijd van verandering voorbij en wil ik weer gewoon mezelf zijn." Ze keek eerst naar Laury, en toen weer naar Mitch terwijl die uitdagende grijns weer op haar gezicht verscheen. "Hebben jullie vanavond iets te doen?"
De wind waaide nog steeds naar behoren, en Laury's roodgeverfde haren waaide net zoals die van Imogene heen en weer. Onder haar haren, zag ze een zilveren oorbel schitteren en geobsedeerd keek Imogene ernaar en hield halt, waardoor de twee anderen ook bleven staan. "Zalige piercing!" Toen ze het goed en wel besefte dat ze stilstonden moest ze lachen en trok ze haar staart nog eens steviger tegen haar hoofd. Soms was het moeilijk om hoogte van haar te krijgen. Alsof er niets aan de hand was wandelde ze weer verder, achteromkijkend of de twee anderen zouden volgen.

"Ja ze overdrijft, ze heeft hoogstens een goede kus gekregen. Zo wasted was ik nog niet." Laury grinnikte.
"De teleurstelling. Ik had wel wat meer verwacht. En daarbij, ik denk ook wel dat je Kate zou herinneren." Laury giechelde even bij zichzelf. Kate had een air maar was pikpoten als er naar haar gewezen werd. Ze was een bijzondere vertoning, een heel lief meisje, een heel outgoing meisje, een heel erg tuttig meisje. Laury kon het goed met haar vinden en kon goed met haar overweg. Maar Kate had wel het overdrijven.
"Je mag Kambarbay rijden. Hij is braaf voor een hengst en nu ik Paco inrijd heb ik minder tijd voor mijn heer." Laury's ogen begonnen te glimmen.
"Meen je dit?" vroeg ze opgewonden, terwijl ze een hele dankbare blik wierp op Mitch. "Ik zou eigenlijk moeten zeggen: dit aanbod is veel te groot, maar ik kan het gewoonweg niet weigeren. Als ik je ermee help zou ik het graag doen."
"En ja heb Ronny zijn paard gefotografeerd en Imogen toen ze mij uitlachte." Laury wierp nu weer een blik op Imogene.
"Dat verbaasd me niets. Imogene, je bent knap. Maar het klinkt als een afwijzing, als ik het zo hoor." Ze wierp een blik op de foto's die Mitch geschoten had en haar mond viel een klein stukje open. Hij had talent en gevoel voor het schieten van foto's.
"Ik kom hier nog een heel deel te weten. Allemaal ruiters!" reageerde Imogene. Laury knikte en glimlachte nu oprecht.
"Geen professionele ruiter, trouwens. Meer recreatief. Hoe zit dat bij jou dan?" vroeg ze aan Imogene.
"En dan ga jij niet op foto's? Damn ik wil je in mijn studio!" zei hij nadat hij een foto van Imogene had getoond. Laury grinnikte.
"Een vrouw heeft wel een beetje class, Mitch. Ik geef Imogene groot gelijk, biedt haar iets goeds aan, misschien gaat ze dan overstag." Ze zou Imogene ook gelijk geven als ze niet op foto's ging. Immers, als je er geen behoefte aan had, moest je het ook niet doen.
"Nee bedankt Mitch, ik voel me niet echt geroepen om model voor je te spelen." Laury grinnikte.
"Afgewezen," mompelde ze zachtjes met een glimlach op haar gezicht. Mitch leek haar niet het type om ermee te zitten. Het luchtte Laury trouwens op dat Imogene een enthousiaste opmerking had geplaatst over ruiters, dit gaf Laury het gevoel dat Imogene niet op haar neerkeek. Haar hele houding werd vrijer en ontspannender en een glimlach sierde haar gezicht.
"Gaan de dames mee?" Laury knikte. Het klonk als een uitstekend plan. "Dus waarom al lang niet meer los gegaan Imogene?"
"Laten we zeggen dat ik mezelf aan bet verbeteren ben. Was..." Laury voelde er vrij weinig voor om ze nu te onderbreken. Ze was wel benieuwd naar Imogene's verhaal. Reden om zichzelf te verbeteren? Was ze geen miss Perfect? Nee, dat was ook echt regelrechtige bullshit. Niemand was 'perfect'.
"Was ja." Imogene gaf antwoord op de onuitgesproken vraag van Laury. "Vanaf vanavond is de tijd van verandering voorbij en wil ik weer gewoon mezelf zijn." Als het maar niet inhield dat ze zichzelf naar de kloten ging helpen, dat zou echt zonde zijn.
"Hebben jullie vanavond iets te doen?"
"Nu wel dus." Laury grijnsde even breed naar Imogene. "Wat zijn je plannen?" Eigenlijk had ze al een tijdje geen bar meer vanbinnen bezocht en had ze geen wilde dingen gedaan deze week. Daar moest verandering in komen.
"En Laury was jij dan niet mee met je vriendin? Ik heb je gisteren niet gezien."
"Oh..." begon ze wijfelend. "Ik moest op tijd mijn bed in voor mijn werk. En ik kreeg niet op tijd bericht om mee te gaan." Dit laatste was toeval geweest, normaal liet Kate het namelijk wel weten als ze uit ging, maar nu had Laury's mobiel kuren gehad en had ze Kate's bericht pas de volgende ochtend ontvangen.
Imogene bleef plots stil staan en Laury keek haar nieuwsgierig aan. Wat had ze gezien?
"Zalige piercing!" riep ze uit. Laury glimlachte.
"Dankjewel," grijnsde ze. "Het is mijn enige 'rebelse' item. Mijn pa zou me vermoorden als het verder ging dan deze." Imogene liep verder door en Laury besloot zichzelf te ontdoen van haar kleding. Kon ze gelijk de zee in springen.

Mitch merkte hoe enthousiast Laury reageerde op zijn aanbod. Maar hij moest echt iemand gaan vinden voor Kambarbay. Bay was nog veel te jong om op pensioen te gaan en momenteel had hij niemand die hem kon rijden omdat hij zoveel met Paco bezig moest zijn. En daar zette hij niemand op. Veel te gevaarlijk nog. Paco had zijn eigen karakter immers. Imogene merkte op dat ze tussen allemaal ruiters zat. Mitch grijnsde. Hij had eigenlijk enkel hengsten dus meer hengstenhouder vond hij zelf. Hij deed er immers ook keuringen mee.
"Eerder hengstenhouder. Bay en Paco zijn beiden goedgekeurd en Paco mag volgend jaar ook dekken. Ben niet zo voor merries." Merkte hij op. Mitch vond merries echt maar niets, hem zou je ook nooit op eentje zien rijden. En een hengst ruinen vond hij ook maar zo zielig. Dat zouden ze dus ook nooit bij zijn paarden moeten voorstellen.
Mitch pruilde zijn lip toen Imogene hem bedankte voor zijn aanbod. Ze verwachtte waarschijnlijk een meisjesachtige shoot waar ze gewoon mooi moest staan te wezen.
"Zelfs geen awesome shoot met mijn Kambarbay in de studio? Wil een stoere shoot, niets tralala." Probeerde hij nog een keer en zette zijn grote ogen op. Typisch Mitch als hij zijn zin wou krijgen.
"Eigenlijk had ik beloofd met Ronny te gaan stappen maar dan ben ik weer een riem kwijt. Maar eerst komen jullie indrinken en Ronny moet mee." Zei Mitch. Indrinken hoorde er nu eenmaal bij. Maar het was gezellige boel. Ze rookten wat, zongen en aten lekkere dingen die Mitch klaar maakte. Daar was Mitch goed in, koken. Hij kookte gerechten over heel de wereld en voor ze uitgingen maakte hij meestal een soort tappas.
"Maar Kate is een flirtkanon, had nooit gedacht dat ze normale vriendinnen zou hebben..." Grijnsde Mitch. Wie had dat nu gedacht. Niet dat hij zelf zo heilig was als hij zich voor deed maar agh, hij was een man.

-flutje sorry-