Drunk shit and I'm not even minding it. [Avanbabyboo<3]

De muziek galmde in haar oren. Haar trommelvlies had het even hard te verduren. Moest de harde klanken van nummers van 'Bring Me The Horizon' verwerken. Niet op een zacht niveau gedraaid, maar op vol volume. Het nam wat weg. Wat weg van de sanity die Kaya ervoer. Steeds vaker. De steken in haar hart, de pijn in haar lichaam, de wanhopige eenzaamheid die haar steeds vaker overkwamen.
Als Kaya geen alcohol of pillen naar binnen had gewerkt en vrij nuchter was, kwamen de emoties. De emoties die bruut uitgebannen moesten worden, de emoties die net als de herinneringen niet konden bestaan. Het was niet oké. Het was niet aanwezig. Dit kon niet, mocht niet.
De muziek verlichtte de pijn een klein beetje. Maar het benauwende gevoel bij haar ademhaling bleef. Het gevoel alsof ze ieder moment een jankbui kon hebben, bleef. De knoertharde muziek hielp enkel om de gedachtes buiten schot te laten, maar de beelden waren aanwezig. Waren altijd aanwezig. Ze moest mooi blijven, had inmiddels standaard een verband om haar linkerpols. Een brandwond die haar pols sierde moest op deze manier bedekt blijven. Gelukkig vielen brandwonden niet al te veel op, zeker als het maar op een plek van het lichaam bevond.
Kaya liet haar hoofd naar achteren vallen, voelde dat het niet goed ging. Dat de constante spanning even een uitlaatklep moest hebben. Zonder te aarzelen, zonder enige weifeling, liep ze naar de waterkoker toe, klikte met een glimlachje het ding aan. Ze ging 'thee' zetten. Ach, een kopje thee zou vast wel smaken.
Hoe laat was het eigenlijk?
Tijd was niet belangrijk. Twaalf uur al inmiddels. Ze zou zo wel gaan. Zometeen. Weer een dag doorgekomen. Dat was wel belangrijk. Dagen tellen, doelen stellen. Zorgen dat ze iets had. Zorgen dat ze leefde. Ze was niet ontkomen om vervolgens haar leven weg te gooien.
Ze deed niet anders.
Het knopje van de waterkoker sprong naar beneden met een 'klik' geluidje waardoor Kaya verstoord even opkeek. Haar lach werd vreemd, haast obsessief, bezeten, toen ze het verband van haar arm wikkelde en met waterkoker naar de wastafel liep. Haar elleboog liet ze op het aanrecht leunen, haar arm boven de wasbak. Een ruis kwam in haar ademhaling, tanden stonden in haar lippen. Beten zowat een velletje eraf. Op de onderkant van haar pols zat al een vuurrode brandwond, niet meer gevoelig maar toch. De huid was allesbehalve geheeld.
Kokend heet water stroomde over haar huid en hoewel ze bekend was met de pijn, verbaasde het haar iedere keer weer hoe brandend deze was. Een schreeuw kwam over haar lippen, vulde de kamer, overstemde haar muziek op haar oren. Toch bleef ze door gieten, hield ze geen moment in. Een gelijkmatig tempo, tot de volledige halve liter over haar pols heen gestroomd was. Haar huid kleurde direct rood en als een buitenstaander het had gezien had hij geen enkel excuus voor dit gedrag kunnen vinden. Maar voor Kaya was het allemaal logisch, was het de enige redding.
Ze kreunde, huilde, jammerde zachtjes om de pijn. Maar het was al oké, ze hoefde al niet meer te huilen. Dit zou genoeg zijn voor de aankomende drie dagen, ze zou even geen pijn meer hoeven en even verzadigd zijn. Aan snijden deed ze niet.
Geen idee welke van de twee haar meer schade toe zou hebben gebracht.
Het verband zat weer op zijn oude plek, make-up was bijgewerkt en een kort zwart rokje met een sexy wit topje en een simpel donkerblauw spijkerjasje had ze aan. Hoge dokter Martens, die reikte tot net iets onder de knie. Half een. De jongen waar ze mee aan het dansen was, was niet boeiend genoeg, had vermoedelijk niet genoeg geld.
Half twee. De tijd ging voorbij, alcohol stroomde talrijk door haar aderen heen. Ze kreeg het ene na het andere drankje. Nog niet gezoend, wel veel gedanst. Een bepaalde jongen trok haar aandacht, zag er knap uit, deed haar denken aan de jongens in een grijs ver verleden toen ze nog gelukkig was. Toen ze nog van een toekomst kon spreken zonder jammerend op de grond te storten.
Er stond op dat moment geen meisje bij hem en ach, ze was toch al zat genoeg. Lekker boeiend of ze hem nog tegen kwam. Met een lach verplaatste ze zich naar hem toe, legde haar armen rond zijn middel en trok hem tegen zich aan.
"Ik heb je al de hele avond gezien, maar ben niet naar je toegegaan. Ik kon 't niet laten jongen. Je bent echt hot." Kaya had geen blad voor haar mond. Ze wou de jongen, wou met hem spelen, wou zien wat hij onder zijn kleding had.
En eigenlijk wou ze dat niet.
Kaya wist niet wat ze wou.
Zijn lippen waren dichtbij. Uitnodigend. Hij had een knap hoofd, wat hield haar tegen? Helemaal niets. Zijn lippen op de hare. Haar lippen op de zijne. Haar lichaam tegen de zijne aangedrukt, schuurde het, bespeelde het, insinueerde dingen. Preuts? Nee.

Op zich.. Het ging wel. Beetje bij beetje, maar nu – pas na een tijdje – kon Avan zeggen dat het minder leeg werd in zijn leven. Dat het beter werd. Vanessa was weer terug. Zijn lieve, kleine zusje waar hij zijn leven voor zou geven. Want ja, dat zou hij zeker te weten doen. Ondanks dat ze soms nog wel eens meningsverschillen hadden bleef hij veel van haar houden, op een broer-zus manier want anders zou dat inderdaad nogal raar zijn, maar daar kwamen ze altijd wel weer over uit. Dat was iets wat broers en zussen deden. Ruzie was logisch en al helemaal in het leven. Maar toch, ondanks dat zijn zusje hem veel was, werd het gat wat Taylor achter had gelaten niet gevuld. Was ook niet meer van plan gevuld te worden, waarschijnlijk.
Een zucht verliet zijn keelgat, streek over zijn lippen waarna hij met zijn achterhoofd eens tegen de bank ‘sloeg’. Wáárom kon hij haar niet gewoon loslaten? Het was over en hij wilde niet zo’n zielige jongen zijn voor anderen. Niet eentje die altijd aan het huilen was. Depressief was over een meisje. Of iets anders. Nee, hij wilde gewoon andere dingen doen met vrienden of iets en daar niet meer aan denken. Maar dat was moeilijker dan dat hij had ingeschat, dan dat hij ooit had gedacht en dan dat iedereen tegen hem vertelde. Fuck it.

Eenmaal aan de bar nam Avan plaats, bestelde vrijwel meteen het sterkste shotje wat ze hadden. Het was zijn bedoeling om eens goed te zuipen vanavond, even nergens meer aan te hoeven denken en alles tot zich te laten bezinken. Misschien wat nieuwe mensen ontmoeten, vrienden tegenkomen. Hij zag allemaal wel. Het was in ieder geval beter dan wat hij normaal zou doen; dat was dus niets, wel te verstaan. Nadat het shotje zo snel als dat het voor zijn neus werd gezet op was bestelde hij er nog een. En nog eentje, zo als maar door. Totdat de teller ongeveer op zo’n zes stond. Het was niets. Tenminste, Avan voelde niets. Het was vrij weinig vergeleken wat hij normaal gewend was. Mede dankzij de dingen die hij de laatste tijd mee had gemaakt. Geen alcoholist, absoluut niet, maar je snapt wel, dingen wegdrinken. Dan zat hij zo op veel meer shots of andere sterke drankjes. Het deerde hem niets. Niet meer in ieder geval. Tijd voor de dansvloer!
Op de beat van de muziek probeerde hij zo goed mogelijk te bewegen. Avan wist dat hij nou niet eenmaal de beste was in dansen, maar in een café waar zulke muziek gedraaid werd was er moeilijk onderuit te komen, niet waar? Vandaar dat hij er na een tijdje al snel in zat en zijn heupen langzaam maar zeker steeds losser leken te komen. Gelukkig maar, stond hij minder voor schut. Niet dat het hem iets deerde want mensen keken maar wat ze wilden, vond hij heus niet erg. Niet het een of het ander, of dat hij arrogant was, maar in de tussentijd was hij het stiekem al gewend een paar blikken op zich te voelen. Why? Blijkbaar vonden mensen hem er leuk uit zien. Maar iedere ochtend in de spiegel was zijn mening daar toch sterk mee verdeeld. Ach, who cares..
Het waren twee armen die ervoor zorgden dat hij uit zijn dansritme en daarbij ook zijn gedachten gehaald werd. Verward keek hij op, maar de alcohol leek al flink door zijn bloed te zitten waardoor hij niet eens snel genoeg was om duidelijk te reageren. "Ik heb je al de hele avond gezien, maar ben niet naar je toegegaan. Ik kon 't niet laten jongen. Je bent echt hot." Avan keek recht in een paar mooie, donkere ogen van een meisje wat schijnbaar iets getint was – als hij het goed zag aangezien het licht gedempt was. Voor hij het wist hield hij zijn hand als een soort standaard onder haar kaaklijn, wreef zijn duim liefkozend over haar wang. Zulke woorden had hij al tijden niet gehoord, al was het niet eens zo speciaal aan wat hij gewend was.
Ineens gebeurde het. Haar lippen die die van hem raakten. Normaal was hij van angst terug gedeinst, maar deze keer kon hij niets anders dan haar lippen beantwoorden. Met zijn vrije hand gleed hij naar haar rug, trok haar abrupt iets dichter tegen hem aan zodat de afstand nog kleiner werd dan dat die al was. Wát er precies gebeurde deerde hem ineens niets meer, het deed hem eerlijk gezegd alleen maar plezier. En ondanks dat hij zoiets normaal niet deed met een onbekend meisje, maakte hem dat deze keer geen bal uit. Boeiend.
“Hot zei je, hè?” Sprak hij wat lachend tussendoor, waarna zijn lippen bijna automatisch weer op die van haar gezet werden. Het leek wel een soort drug, geen stoppen aan op de een of andere manier. Al wilde hij het niet eens, maar het ging gewoon niet. Avan kon het niet. Het was iets van.. Dat hij ineens weer iets intiems voelde, wat hij al maanden niet had gevoeld door een meisje.
Nadat hij haar lippen los had gelaten gleden zijn handen op ongeveer haar bovenbenen, bewoog zijn hoofd richting haar oor. Deed hij net of hij iets in haar oor wilde zeggen, maar volgde er niets, alleen een paar kusjes die hij speels in haar nek drukte. Met een grijns rondom zijn lippen keek hij haar weer aan. “Wil je wat drinken?” Want dat was wel het minste wat hij kon aanbieden. Of mee kon beginnen om haar dat aan te bieden, want tsja, het leek er maar op dat hij niet zo graag weg wilde gaan bij haar, niet meer in ieder geval. “Hoe heet je?” Vroeg hij toen maar. Misschien onbeleefd, maar het was zo vervelend om iemand aan te moeten spreken met ‘meisje’ of iets, mocht dat nodig zijn toch.

Zijn sterke armen trokken haar naar hem toe en ze kon niet anders dan meebewegen, zichzelf dicht tegen hem aanvleien, zijn lippen zoenen. Heel wat anders dan de lippen die ze wel eens moest zoenen maar weigerde te zoenen. Een klein huppeltje in haar maag, maakte haar erop attent dat dit fijn was, dat dit goed voelde.
Man ze was zo zat. Ze voelde haar voeten wiebelen, voelde zichzelf wiebelen. Haast alsof het café zich op een schip bevond in plaats van met een fundering die met heipalen aan de grond was vastgemaakt. Heerlijk. Heerlijk dat golvende. Moest natuurlijk niet te erg worden want tja, dan ging het fout.
“Hot zei je, hè?” Hij week van haar lippen af, maakte een dolletje. Nee! Neenee, niet doen jongeman. Haast dwingend drukte ze haar lippen weer op de zijne, plagerig, half plagerig, niet al te plagerig... Goh ze wist het eigenlijk niet. Wist niet of ze het meende, of dat ze het niet meende, of dat ze hem gewoon wou zoenen om het zoenen. Ach. Fockit.
"Babes, je bent, geloof me, het knapste wat ik deze hele avond in dit geweldige café heb gezien. Wil je ook nog van die schattige romantische versierzinnetjes hebben of kan ik je gewoon zoenen zonder dat je meer veren in je aars wil?" Ze glimlachte lichtjes, waarbij haar ogen deze keer wel meededen. Dit was wel leuk. Ze vond zichzelf wel grappig, amuseerde zich hier wel bij.
"Oh well. Bij jou wil ik best wel wat van die smakeloze versierzinnen erdoorheen jassen. Medogeloos. Kwil er zelfs nog wat moeite voor doen." Weer een lachje op haar lippen. Flauwe grijns. Flauwe glinstering in haar ogen. Ach, ze meende de opmerking over dat hij hot was. Dat was hij ook. Moest goed afgetraind zijn. Zag er hip uit. Goedverzorgd. Maar oké, ook hij had zeker wat gedronken, dat kon niet anders.
Zijn handen dwaalden af, belandden op haar bovenbenen waardoor Kaya haar ogen dicht deed. Niet zeker wetend of ze zich ging verzetten tegen de jongen, hem ging slaan, of dat ze hem lekker zijn gang liet gaan. Toen kwamen de kusjes in haar nek en besloot ze het laatste. Haar spieren ontspanden, dit was wel oké. Dit mocht hij wel blijven doen. Niet echt veel van haar klanten die -
De gedachte liet ze gaan, liet ze los. Dit was nog niet haar klant, hoefde niet haar klant te worden. Misschien kon ze wel een leuk avondje tegemoet gaan, plezier hebben met jongens en hun aanrakingen in plaats van het te zien als een baan.
Hun blikken ontmoette elkaar weer en Kaya keek in de ogen van een grijnzende knaap die absoluut wist hoe hij met een dame moest omgaan. Dat moest ze hem nageven, hij had door zijn acties het wel behaald dat zij nu degelijk meer van hem wou weten en dan niet de onschuldige dingen zoals wat zijn favo band was, of welk merk shampoo hij nu gebruikte. Oh maar ze wou hem best wel helpen met zijn bodylotion... daar wou ze wel wat meer over weten.
"Wil je wat te drinken?" Ze grijnsde, knikte.
"Geen Breezer, anders voel ik me weer zo'n goedkoop Breezersletje." Bam. Goed. Nu was het hoge woord eruit. Sletje. Ach. Wie was zij om te zeggen dat ze het niet was?
Ze lachte, drukte een kus in de jongen zijn nek, liet haar lippen daarna een weg banen naar zijn kaaklijn. Strakke, geschoren kaaklijn. Vrijwillig en oh wat voelde dit in orde. Ze was hem dankbaar. Ging ze niet zeggen, maar ze was het wel.
"Doe maar een Jillz," fluisterde ze in zijn oor. Ze leunde iets van hem af, met moeite, moest van hem af blijven en moest zichzelf haast dwingen om niet aan hem te zitten. Goed gevoel. Absoluut.
"Hoe heet je?" Dat was een goede vraag. Moest dat echt genoemd worden, vroeg ze zich af. Maar goed, vast wel dus.
"Eh, ik ben..." ze dacht een ogenblik na of ze hem zijn echte naam moest geven of dat ze maar een bullshitnaam moest verzinnen. "Melanie." Waarom was haar echte naam een grote issue? Kon ze die niet simpel vertellen? Bang dat de jongen een bekende van haar was? Ze wist het niet.
"Nee. Grapje. Mijn naam is Kaya. But don't tell them. They're looking for me." Haar gezicht werd semi-serieus, toen lachte ze weer, waarbij haar ogen het dit keer lieten afweten. Onschuldig. Goed gedaan Kaya, dacht ze. Maak het maar weer zo.
"En, eh, sexy jongen. Ik kan je wel de hele tijd 'babes' noemen, maar eh. Wat is jouw naam dan wel?" Ze had haar armen losgemaakt van zijn middel en hield nu een van zijn handen vast. Haar vingers vervlochten met de zijne. Haast alsof ze een stel waren. Nou ja, in ieder geval voor deze avond, had Kaya al besloten. Hij ging niet meer van haar af komen.

Ook al wist Avan haast wel zeker dat dit alleen maar een soort ‘spelletje’ was, voor laten we maar zeggen negenennegentig procent, hij was vastberaden om niet een spelbreker te zijn. Om gewoon mee te doen met wat ze deed. En eerlijk gezegd wilde hij het allemaal niet eens weigeren. Het was veels te lang geleden dat hij zo’n fijn gevoel had meegemaakt, ook al wist hij dat zijn gevoelens waarschijnlijk door de alcohol helemaal weggevaagd waren en ze dus een grote boel waren geworden, en hij dit ook niet deed omdat zijn hart van haar hield, of wat dan ook. Duh. Natuurlijk niet. Was wel een beetje logisch, niet?
"Babes, je bent, geloof me, het knapste wat ik deze hele avond in dit geweldige café heb gezien. Wil je ook nog van die schattige romantische versierzinnetjes hebben of kan ik je gewoon zoenen zonder dat je meer veren in je aars wil?" Kort rolde Avan langzaam met zijn ogen. Al vond hij het eerlijk gezegd wel fijn dat het meisje voor zijn neus geen blad voor haar mond leek te hebben en gewoon alles zei. Zulke mensen waren er tegenwoordig nog maar weinig van. Al wist hij niet of het in dit geval iets positiefs was of iets negatiefs. In ieder geval, haar slijmende woordjes lieten hem wel even als een randdebiel lachen. Kwam vast en zeker door de alcohol, ondanks dat hij zich ergens toch nog goed bij bewustzijn voelde. Maar dat had hij altijd. Morgen zou hij toch niets meer weten, waarschijnlijk, hopelijk. “Nou, voor deze keer kan ’t wel vooruit zonder al die romantische versierzinnetjes. Het laatste, dus.” Die keuze had hij eigenlijk al vrij snel gemaakt, maar had het nog niet uitgesproken zodat dat voor haar ook duidelijk werd. Normaal was hij niet zo heel makkelijk in dit soort dingen, maar, yolo. Wat had hij nou te verliezen?
Precies, helemaal niets.
"Oh well. Bij jou wil ik best wel wat van die smakeloze versierzinnen erdoorheen jassen. Medogeloos. Kwil er zelfs nog wat moeite voor doen." Right. Ze kon er wel wat van, dat moest hij toegeven. En het vleide hem, al die woorden. Al wist hij nou niet of ze het meende of niet, maar ondanks dat boeide het hem niet, ging het hem erom dat ze dat had gezegd. Deze avond kon hij toch niet meer helder nadenken en dat ging alleen maar minder worden. En dat was maar beter ook, was hij zielsblij om. Avan merkte op hoe ze haar ogen sloot waarna zijn handpalmen haar bovenbenen raakte. Kon hij een klap verwachten, of wat? Maar voordat hij daarop kon wachten had hij alweer zijn lippen steeds een paar keer in haar nek geplant, keek haar daarna weer aan met diezelfde grijns die eerder op zijn gezicht stond. Een grijns waarvan je wel kon zeggen dat hij het zag als een spelletje, een leuk spelletje natuurlijk, en ervan genoot met volle teugen.
"Geen Breezer, anders voel ik me weer zo'n goedkoop Breezersletje." Door haar opmerking lachte hij even. Het was dat hij haar niet kende, maar het ze zou zeg maar zomaar iemand kon zijn waar hij normaal wel wat plezier mee kon beleven. Als vrienden, dan. Zonder wat er hiervoor allemaal was gebeurd. Maar dat was ze niet, maar wat niet was kon altijd worden, toch? En trouwens hij kon altijd kijken, niemand die naar hem keek of hem tegenhield. Tegenwoordig bepaalde hij zelf zijn eigen leven en de dingen die hij deed. Zonder pardon. “Sure, wat jij maar wilt babe.” Dat vond hij wel wat meer toepasselijk, aangezien hij hem babes had genoemd en hij haar niet zag als een van de meiden die zichzelf ‘prinses’ genoemd wilde worden. Daarbij, dat faalde ook, sowieso. Avan wist wel hoe hij moest dealen met meiden, maar dat had hij al een lange tijd niet gedaan, had hij ook niet hoeven te doen omdat hij met een verloofde zat. En die zou zoiets niet accepteren. Maar goed, dat was nu niet meer en zoals ik al eerder zei; Avan had niemand die hem tegen kon houden.
Bij het voelen van haar lippen in zijn nek sloot hij voor enkele seconden zijn ogen, voelde hoe haar lippen zich op zijn kaaklijn vestigde en hij met zijn hoofd een snelle beweging maakte zodat hij voordat ze met haar hoofd weer weg was nog even zijn lippen op haar wang geplant had, al was het maar in een fractie van een seconde. Maar nee, haar hoofd ging niet weg, bewoog zich echter naar zijn oor. "Doe maar een Jillz," Op de een of andere manier zorgde die woorden op die fluistertoon voor een koude rilling in zijn rug. Geen beangstigde, maar eerder op een positieve manier.
What, Melanie? Kort grinnikte hij erom, schudde zijn hoofd. Ergens had hij gedacht dat die naam totaal niet bij haar paste, maar ach, wat wist hij nou over hoe ze heette. Hij kende haar niet eens, wist hij veel. Het kon zomaar ineens waar zijn. "Nee. Grapje. Mijn naam is Kaya. But don't tell them. They're looking for me." Kaya.. Kaya.. “Ik dacht al. Melanie had zo’n beeldschoon poppetje als jou onderschat. Kaya is veel.. Mooier. Net zoals jou.” Misschien waren zijn woorden hier en daar niet precies goed gekozen, maar ergens meende hij het toch wel hoor. “En zoeken, naar jou? Denk maar niet dat ik jou afgeef. Deze avond ben je de mijne.” Fluisterde hij zachtjes, maar hard genoeg om over de muziek heen te komen zodat ze het kon horen, in haar oor.
"En, eh, sexy jongen. Ik kan je wel de hele tijd 'babes' noemen, maar eh. Wat is jouw naam dan wel?" Nog voordat hij kon reageren voelde hij hoe ze haar armen rond zijn middel losmaakte, vervolgens een hand van hem pakte en haar vingers met de zijne vervlochten. Avan deed er niets tegen, vond het zo allemaal wel goed.
“Op zich vind ik babes wel leuk.. Maar; Avan.” Kort, maar krachtig. Zoals altijd als hij zich voorstelde. Zijn hand pakte haar hand iets steviger vast. “Kom.” Sprak hij nog snel tegen haar, maar trok haar al mee, voorzichtig weliswaar, richting de bar.
“Een Jillz en een eh.. Cocktail maar.” Voor de verandering. Anders werd het ook zo saai. Nadat het voor zijn neus geschoven werd, legde hij het geld snel op de bar. “Hou de rest maar. Fooi.” Om te wachten op zijn wisselgeld had hij allemaal geen tijd voor, hoor.
Nadat hij het flesje in haar handen had gedrukt en zijn eigen cocktail in zijn handen had drukte hij zijn lippen nogmaals kort, maar krachtig tegen die van haar. Want hij kon het niet laten. Daarna glimlachte Avan eens breed waarbij zijn witte tanden ontbloot werden. Zachtjes tikte hij met zijn glas tegen haar glas aan, nam vervolgens een aantal grote slokken van zijn drankje. Hij wist ook heus wel dat het niet de bedoeling was om het zo te drinken, maar zo kwam het tenminste sneller terecht en voelde hij de effecten beter. Hopelijk. Maar deze avond ging hij toch wel uithouden, wel als zij bij hem bleef. Dan kon hij zich toch niet vervelen.

Oh god, waarom was het zo makkelijk om met deze jongen te spelen? Om met hem te flirten alsof het háár vriend was? Waarom voelde het zo vertrouwd en toch zo anders? Ze nam het niet serieus, maar heel even had ze echt het gevoel dat ze verliefd op Avan begon te worden. Verliefd op hem was. Nee, ze kon niet verliefd zijn, ze gebruikte hem eerder. Gebruikte hem voor haar eigen vermaak, speelde met hem alsof het haar speeltje was. Maar hij wou dat er met hem gespeeld werd, daar liet hij geen gras over groeien.
“Sure, wat jij maar wilt babe.” Ze grijnsde lichtjes, het had haast iets sensueels hoe hij haar 'babe' noemde. Alsof ze echt zijn babe was. In ieder geval voor deze avond.
“Ik dacht al. Melanie had zo’n beeldschoon poppetje als jou onderschat. Kaya is veel.. Mooier. Net zoals jou.” Er lag nu alweer een vage grijns rond haar lippen. Mooier, net zoals zij? Ja okee, deze had ze verdiend. Ze was ook met hem aan het spelen, ook met hem aan het klooien. Dat hij zo terugdeed..
Hij zou het vast menen.
Op de vraag hoe hij heette: Avan. Zijn naam was Avan. Waarom kwam haar die naam zo bekend voor? Ze vond 'm al iets bekends hebben, maar goed, dat zou dus wel bullshit zijn.
"Tropisch hoor, Avan." Ze proefde de naam op haar lippen, vond dat deze haar wel aan stond. Haar lippen vonden de zijne weer, wouden hem proeven en niet enkel zijn naam. God, die jongen had wel hele goede lippen. En een goed lichaam. Haar hand gleed onder zijn tshirt, voelde de machtige spieren, de soepelheid. Hij zou uiteraard altijd nog tegen kunnen sputteren, zijn spieren kunnen spannen en niets over kunnen laten van de ontspanning waar zij nu mee tegen hem aanleunde en het liet gebeuren. Maar dat zou niet. Ze vond hem er niet het type voor dat nu ging tegensputteren. Zo ineens. Waar zou het dan vandaan moeten komen?
"Kom." Hij nam haar met zich mee, ze liet haar hand weer teruggaan uit het shirt, maar ze had de warmte aangenaam gevonden. Dat zou ze sowieso vaker doen. Avan was goedgekeurd.
Samen stonden ze aan de bar en hij bestelde. Voor haar een drankje, dat was wel lief. Een glimlachje lag rond haar lippen terwijl ze bekeek hoe hij teveel fooi gaf. Rijk dus, eh? Misschien had hij wel iets met paarden, dat zou wel -
Niet aan denken.
Ze verbood het zichzelf gewoon grofweg.
Alhoewel.. Horsehome. Het was wel voor een reden dat mensen hier woonden.
Avan kuste haar lippen nadat hij het flesje Jillz aan haar had gegeven. Zo dan. Kaya sloot even genietend haar ogen maar opende ze alweer vlug om Avan nieuwsgierig aan te kijken. En, om heel eerlijk te zijn, ze was net even een tikkeltje té wantrouwig om helemaal niets meer van de omgeving te kunnen zien. Niet hier, niet hier in een bar. Zo erg kon ze zich niet laten gaan.
Hij grijnsde naar haar, een betoverende lach waar ze niets anders op kon doen dan teruglachen, naar hem knipogen. Ze proostten en hij klokte zo zijn glas naar achteren. Waarom? Ach, niet haar zaak. Kon haar niet schelen, ook zij zocht soms troost in alcohol.
Moest ze het zo bekijken? Zocht hij troost in alcohol? Ze wist het niet.
Ze nam een paar slokken van haar Jillz en hoorde toen een lekker nummer voorbij komen. The Other Side van Bruno Mars. Zonder aarzelen trok ze Avan mee de dansvloer op, met haar drankje nog in haar hand en begon uitbundig te dansen, zong mee, danste mee, sprong mee.
"WAITING ON THE OTHER SIDEE!"

- niet af, tenzij je er wat mee kan -

Misschien was het verkeerd waar hij mee bezig was. Maar.. Nah. Avan zat er niet echt mee. Niemand die naar hem keek. Nja, Vanessa misschien aangezien zijn zusje sinds kort weer terug was, maar voor de rest had hij toch niemand, kon hij doen en laten wat hij wilde. En daarbij.. Ze speelde met hem en hij moest toegeven dat hij het niet eens erg vond, speelde zelfs mee.
"Tropisch hoor, Avan." De manier waarop dat weerklonk zorgde ervoor dat hij voor een paar seconden haar aanstaarde, eens haar lippen bekeek en het niet lang duurde voordat zijn lippen die van haar weer vonden. Zachtjes leunde zijn hand op haar kaaklijn terwijl zijn andere hand met haar lokken speelde. Maar ook Kaya bleek iets te hebben gevonden; haar hand was verborgen onder zijn shirt. Zachtjes lachte hij er tussendoor eens om, maar liet het gaat. Het was niet iets om zich over te schamen, hij trainde namelijk gewoon, waren alleen maar spieren op zijn buik te voelen. Niet een overduidelijke six-pack, maar wel een beginnende. Alhoewel het voor hem niet meer verder hoefde, ’t was goed zo.
Nadat hij haar een drankje had gegeven dronk hij die van zichzelf erg snel op. Misschien té snel want het was best zonde nu, maar boeiend. Het kwam niet zo vaak meer voor dat hij een avond zoals deze meemaakte, maar nu kon het. Avan had er behoefte aan, zijn zusje was toch niet thuis op dit moment – bij een vriendin slapen, of zo – dus hij kon weer doen en laten wat hij wilde, was ook weer beetje bij beetje hersteld na de breuk met de liefde van zijn leven. Of ja.. Dat bleek maar weer, dat misschien niet alles voorbestemd was. Ach, wat liep hij uberhaupt nog te piekeren? Hij stond met een van de mooiste dames van de hele avond voor zich, jongens die jaloers op hem waren – dacht hij dan, dus wat had hij te klagen?
Voor hij het wist werd hij mee de dansvloer opgetrokken maar had geen moment daarbij geaarzeld, liet het haar allemaal maar doen. Om de actie’s van Kaya op het nummer kon hij niets anders doen dan breed te lachen waarbij zijn spierwitte tanden ontbloot werden en ook nog eens te grinniken. Alhoewel het hem sterk leek dat ze dat zou horen, de muziek stond namelijk veels te luid volgens zijn weten.
Nadat het nummer zo’n beetje op zijn einde was ging hij wat dichter tegen haar aanstaan, legde zijn arm achter haar rug, liet zijn hand halt houden op haar ruggengraat. Vervolgens bewoog zijn hoofd richting haar oor. “Gaan we naar huis?” Hij had de nadruk gelegd op het woordje ‘we’, natuurlijk. Avan had opzich niet zo’n zin meer en het was dat Kaya hier nog was, anders was hij nu meteen naar huis gegaan. Het was ondertussen ook al middernacht, misschien werd het wel eens tijd. En Kaya was leuk gezelschap, wilde hij niet achterlaten. Hij wilde het meisje meenemen, maar daar moest ze eerst mee instemmen natuurlijk. Ze was immers veels te leuk om ineens te laten gaan, Avan wilde deze avond met haar nog niet eindigen.
Nog niet.

De taxi had hen naar zijn huis gebracht, waarna hij met moeite zijn sleutel nog recht in het sleutelgat kon krijgen máár uiteindelijk was het toch gelukt. Met een grijns nam hij haar aan haar beide handen mee naar binnen, belandde ze in de nogal lange, brede gang van het huis. “Zo. Wil je nog wat drinken babeee?” Het deerde hem niet dat hij haar babe noemde. Op dit moment was ze van hem. Of ja, niet als bezit, maar je snapt wel. En hij dacht niet echt dat Kaya het erg vond dat hij zo over haar dacht. Het klonk eigenlijk best wel lief zelfs als hij haar babe noemde, als je het hem vroeg.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan, zijn gezicht die voor nog minder dan een kwart gekanteld was. Hij zag wel wat ze allemaal nog in gedachten had. In ieder geval had hij geen zin om tegen te stribbelen. Daarbij; op dit moment dacht hij toch al niet goed na. Wat boeide het hem nou nog.. Helemaal niks, in principe.
Kaya was immers leuk. Héél leuk.

Hij was dicht bij haar gebleven het hele nummeren toen het nummer was afgelopen kwam hij nog dichter tegen haar aan staan. Niet dat ze het erg vond, absoluut niet zelfs. Ze liet zich tegen hem aanleunen, drukte haar lippen op zijn stevige kaaklijn en grijnsde, ietwat wazig door de alcohol en de energie die door haar lichaam stroomde. Af en toe vertrok haar gezicht kort maar het werd geen grote grimas, het was niet opvallend. Ze probeerde zichzelf aan te leren dat ze iedere keer op het moment dat ze pijn had, ze een klein glimlachje liet zien in plaats van een grimas van pijn. Het lukte nog niet echt geweldig, maar ze zou er wel komen.
“Gaan we naar huis?” Een rilling trok door haar ruggengraat toen zijn ademhaling langs haar oor streek. Hm. Dozy cow.
"We gaan naar huis." Ze draaide zich om en sloeg haar armen stevig om hem heen. Haar lippen vonden de zijne en gepassioneerd begon ze hem te zoenen, niet eens meer op een degelijke manier zoals ze net had geprobeerd te doen. Uiteindelijk probeerde ze zichzelf tot kalmte te manen en ging ze iets van hem afstaan. Een glimlachje sierde haar lippen. Zou ze haar excuses aanbieden? Niet dat ze het gevoel had dat dit nodig was.
De rit in de taxi duurde lang en tegelijkertijd veel te kort. Ze zat aangenaam dicht tegen Avan aan, voelde zijn warmte tegen haar huid aanstralen en rook zijn mannelijke geur. Zijn stevige spieren, zijn mannelijkheid. Nou ja. Zoiets dan. Ze vond het gewoon fijn om bij hem te zitten, het voelde namelijk veilig en een gevoel van veiligheid had ze een tijdlang niet ervaren. Hij deed haar op een bepaalde manier aan Pasqual denken, maar daar moest ze niet al te veel over nadenken want dan gingen haar gevoelens parten spelen en werd ze nog onstabiel. Ze moest nog een beetje stabiel doen... Zich op een andere manier laten gaan en niet emotioneel worden.
Ze waren er. Ze wankelde letterlijk de taxi uit en klampte zichzelf lachend aan Avan vast, niet in staat veel te serieus na te denken over het feit dat lopen echt niet meer zo soepel leek te gaan als het behoorde te gaan. Lopen was niet zo moeilijk, bedacht ze zich zo. Maar goed. Hé.
"Jeeemig, duurt lang," giechelde ze zachtjes terwijl Avan aan het prutsen was met het slot. Eindelijk ein-de-lijk zwaaide de deur open. Avan nam haar twee handen vast en trok haar zo mee naar binnen waardoor ze zichzelf tegen hem aan liet vallen en hem vast zette tegen de muur. Niemand die haar nu tegenhield. Niets dat haar nu tegenhield om Avan te bespringen.
Haar lippen vonden de zijne, haar armen deden een poging tot hem gevangen te houden tegen de muur maar ze zette weinig kracht. Deed er eigenlijk niet veel moeite voor.
Hij was leuk om te zoenen. Een goede kusser, trouwens. Ze ging nu wat van hem afstaan, keek naar hem. Zou hij goed zijn.. in bed? Zou ze eens een keertje proberen om voor de plezier met een jongen naar bed te gaan? Het kon. Misschien. ...
“Zo. Wil je nog wat drinken babeee?” Ze hadden elkaar losgelaten en Kaya stond nu haar haren wat goed te doen. Haar wangen rood van haar eigen gedachtes. Zou ze dat doen? Zou ze het kunnen doen?
"Ja," fluisterde ze hees, een onbekende angst die plots door haar maag heen ramde. Haar vingers die weer naar Avan grepen, als troost. Zou hij beseffen dat ze nu troost in hem zocht? De manier waarop ze hem naar zich toetrok, zijn lichaam niet meer losliet en zijn shirt over zijn hoofd begon te sjorren. Met beleid, ze was bekend met de handelingen. Ze kuste hem in zijn hals, kort, vluchtig, maar duidelijk. Hij kon wat doen met de hint, hij kon hem ook laten gaan.
"Slaapkamer?" fluisterde ze nu, terwijl ze hem aankeek met een half glimlachje. Ze wist niet waar de slaapkamer was, dus mocht hij ingaan op de hint dan kon hij dat nu doen. En nu kon hij ook bezig gaan met als hij de hint niet wou begrijpen.

Het duurde een tijdje voordat zijn sleutel überhaupt het sleutelgat vond, afijn, ze waren in ieder geval binnen. "Jeeemig, duurt lang," “Hee hee, niet zo ongeduldig jij.” Sprak hij terug naar haar, op een plagende toon. Met twee handen had hij haar vastgepakt, meegenomen en een eindje de gang in geleid. Kaya liet haarzelf vallen, onverwachts, waardoor hij ineens tegen de muur werd gedrukt en ze hem met haar armen een soort van opsloot. Hij moest er wel om grinniken, maar dat duurde echter kort, aangezien haar lippen op die van hem werden gedrukt en hij natuurlijk op die actie reageerde. Zijn handen die ondertussen voorzichtig haar rug streelde.
Al duurde het minder lang dan dat hij had gedacht, dan dat hij misschien wel had gewild. Ondanks dat hij niet bepaald kon zeggen dat er gevoelens speelde voor het meisje, hij gaf om haar, ergens. Maar ergens was Avan ook weer te bang om om iemand te geven, wetend dat diegene waar je veel om gaf zomaar ineens weg konden gaan, vanuit het niets, als je het totaal niet verwachtte. Het maakte hem bang, min of meer.
Nadat hij de vraag had gesteld of ze nog wat wilde drinken keek hij haar vragend aan, zijn hoofd een klein tikkeltje schuin gekanteld. Het viel hem op dat ineens haar wangen rood leken te gloeien, maar misschien was dat omdat het wat donkerder was, was dat in fel licht niet het geval. "Ja," Daardoor verscheen er een flauw glimlachje rondom zijn gelaat, schraapte hij zijn stem, haast onhoorbaar. “Dus, wat wi-” Nog voordat zijn zin was afgemaakt voelde en zag hij hoe Kaya naar hem toekwam, haar vingers die naar hem grepen en het leek of die hem niet meer los wilden laten. Wat was er, zo ineens? Maar voor hij die vraag kon stellen begon ze zijn shirt omhoog te doen, waarop hij niet tegenstribbelde. Eigenlijk besefte hij niet wat hij aan het doen was, op dit moment. Ondanks dat het misschien verkeerd was was het toch een leuk gevoel zo, die kusjes in zijn nek. Terwijl zijn vingers voorzichtig ook naar de onderkant van haar shirt probeerden te gaan, al was er iets in hem dat het niet durfde. "Slaapkamer?" Avan keek op. “Weet je het zeker?” Wacht. Normaal gesproken had iedere jongen abrupt ‘ja’ gezegd, niet waar? “Ik bedoel eh.. Je moet niets hè.”
Vervolgens was zijn ene hand naar haar hand gegaan, had die voorzichtig vastgepakt en had haar zo voorzichtig mogelijk mee naar boven, de trap op, getrokken. Al had hij zelf ook uit moeten kijken dat hij niet naast stapte, maar het was hem gelukt, gelukkig.
De moderne deur van het strakke huis werd door hem geopend zonder enkele problemen, waarna Avan binnen liep en Kaya met zich mee trok. Voor de rand van het bed raakte zijn lippen die van haar nogmaals, trok toen ook haar shirt omhoog, net zoals ze dat bij hem had gedaan en glimlachte er ondertussen voor een paar enkele, snelle seconden. Vervolgens duwde hij met zijn handen haar zachtjes achterover, zorgde ervoor dat ze in het bed viel, zachtjes.

-TIJDSPRONG MMKAAY

Een koude rilling vloog over zijn ruggengraat. Verbaasd opende Avan zijn ogen, veranderde zijn blik van wazig naar scherp en zag hoe er enkele zonnestralen door het raam het gordijn doorschenen. Vogeltjes floten, al was dat echter maar een heel klein detail van het achtergrondgeluid waar hij zich momenteel in bevond. Avan zuchtte eens, liet zijn hoofd in het kussen vallen en na een tijdje haalde hij het er weer uit, de andere kant op kijkend. Zijn donkere ogen schoten open, zorgde ervoor dat hij haast over zichzelf begon te twijfelen. Het was dus geen droom..? Het was, echt?
Op dit moment wist hij niet bepaald goed wat hij nou wilde doen, hoe hij zelf moest reageren. “Kaya..” Sprak hij haar toe, op een fluisterende toon. Of ze al eerder wakker was geworden? Hij had geen idee. Al wist hij echter wel, dat het nogal laat was geworden gisterenavond..
Al kon Avan het toch niet laten om voorzichtig wat dichterbij te schuiven terwijl hij nog op zijn buik lag en zijn lippen voorzichtig op haar wang te drukken, zachtjes, om haar niet wakker te maken. Ze was wel lief.. Vooral als ze sliep.

“Weet je het zeker?” Nee. Nee ze wist het verdomme niet zeker en als hij nog iets langer het zou tegenhouden zou ze gillend zijn huis uitrennen. Ze wist het nooit zeker. Ze had het nooit gewild. Ze moest elke keer bijna kotsen bij het idee.
Ze knikte stellig, niets uit haar bewegingen verraadde hoe ze zich er echt over voelde. Dat kon ze niet. “Ik bedoel eh.. Je moet niets hè.” Een glimlach. Moeten was een groot woord. Ze wou dat hij stopte met praten, gewoon meedeed met wat zij deed. Al die vragen brachten haar van slag, van haar eigen ideeën af. Uiteindelijk had Avan haar hand gepakt en voerde haar zo mee naar de slaapkamer. Kaya was opgelucht geweest toen ze boven waren, blij dat ze niet gepleurd was en blij omdat...
nou ja...
ze kon niet echt meer tegenstribbelen of wel soms? Misschien was dit wel een gedeelte van het 'genezings'-proces. Healing seks.
Zijn vingers waren handig en wendbaar met het uittrekken van haar shirt. Bekend was Avan met de bewegingen van het verleiden van een meisje. Nogal lomp was hij toen hij haar op het bed wierp en zelf bovenop haar viel, maar dit brak een beetje spanning.
Voor de rest viel er niet veel te breken voor iets wat al flink gebroken en uitgescheurd was. yes talking about her V. right now

T I J D S P R O N G

De warmte omhulde haar als een deken. Of een denken omhulde haar. En kleine wezentjes waren actief in haar brein om van binnenuit alles te slopen met een hamer. God. Hoeveel had ze in godsnaam gedronken gisteren? Een lichte druk op haar wang maakte dat ze haar ogen even open sloeg en toen naar Avan keek. Avan in volle glorie. Keurend liet ze even haar ogen over zijn lichaam glijden en ze glimlachte lichtjes. Hij was niet verkeerd, zeker niet, maar had ze hem echt verleidt? Hadden zij vannacht echt het bed gedeeld? Even gleed haar blik naar haar arm en gauw sjorde ze het verbandje goed. Het was losser gaan zitten en ze moest het zometeen even goed doen, anders zou het nog de hele dag kut zitten. Gelukkig was het niet afgegleden, ze had namelijk geen zin om een uitleg te geven.
"Avan?" Haar stem was vragend, niet verwijtend. Ze wou haar excuses aanbieden en toch ook weer niet. Ze had er geen spijt van maar er kwamen geen gevoelens bij kijken en ze wist dat ze het niet nogmaals kon doen. Niet bij hem, niet bij deze jongen. De jongen die gevoelens bij haar opriep die hevig waren, maar waar geen vorm van lust bij keek kijken. Niet zonder alcohol.
Ze was niet verliefd op Avan.
Maar ze wou ook niet meer uit Avan zijn leven verdwijnen.
Dus bleef ze naar hem kijken, naar zijn donkerbruine ogen, naar zijn kaaklijn, naar zijn baard van drie dagen. Voelde hoe het verdriet weer in haar omhoog kwam en hoe graag ze een potje wou janken, zich even kwetsbaar op wou stellen. Maar kon ze het een jongen aandoen? Kon ze het Avan aandoen en in huilen uitbarsten zonder dat hij het begreep. Zonder dat hij wist waarom ze huilde.
Ze zou het hem niet eens kunnen vertellen. De verhalen klonken als een slechte leugen, als een stom excuus. Als een pijnlijk verhaal wat je een meisje voorhoudt zodat ze niet met foute jongens omgaat.
Het hielp niet.
De verhalen hielpen niet. Kaya kon het zeggen.
Haar maag maakte een geluid, zachtjes, knorrend. Misschien tijd voor het ontbijt? Nog steeds keek ze naar Avan, kon zijn blik niet loslaten. Ze wou hem knuffelen, vragen om genegenheid. Maar ze kon niet, durfde niet. Er was een muur die de seks misschien wel had opgeroepen. Een muur die het gebrek aan alcohol had neergezet.
"Jij bent Avan Garcia, hm?" vroeg ze toen. "De jongen die uiteindelijk zijn hengst Sangre bij ons heeft gekocht. Sangre, een halfbroer van Digno als ik me niet vergis." Ze herkende hem. Nu wist ze het weer. Ja, ze kende de jongen. Wie zou Avan kunnen vergeten als hij eenmaal in je leven was voorgekomen? Ze hadden samen paard gereden, hoewel Kaya op dat moment veel meer met andere dingen bezig was geweest.
Ze kroop tegen hem aan, sloeg haar armen om zijn middel heen en duwde haar gezicht tegen zijn borstkas terwijl haar lichaam schokkende bewegingen maakte. De confrontatie, de werkelijke confrontatie met haar verleden deed zeer. Dat ze ooit een normaal meisje was geweest, met normale dromen en normale plannen. Nu was ze uitschot, een slet, een meisje dat seks had voor geld met zoveel jongens.
Ze was niet eens ontmaagd door een jongen waarvan ze hield. Laat staan dat het vrijwillig was.

Op het eerste moment had Avan nog gedacht dat het een illusie was, dat het beeld van een poppetje naast hem zo weer zou verdwijnen nadat hij eens om had gedraaid. Maar tot verbazing, ze was er, ze was er echt, ging niet weg. Ook al wist hij niet wat van de twee nou precies het beste was om te willen.. Nadat ook Kaya zijn naam uitsprak trok hij langzamer dan normaal en nogal slaperig zijn wenbkrauwen ietsje op, keek haar zo op een vragende manier aan. Wat was er? Was er überhaupt wel iets?
Avan wist het niet. Al wist de jongen wel dat hij haar moest laten gaan, haar enkel die blik moest geven en het beter was als hij er niet verder op inging. Mocht het noodzakelijk zijn zou Kaya dat waarschijnlijk toch al zelf doen. Het knorrende geluid van haar maag liet hem toch onverwachts schrikken, alhoewel het niet iets schokkends was in werkelijkheid.
Het was meer dat hij in de tussentijd bijna elk deeltje van haar gezicht had bekeken en het goed in zijn geheugen had opgeslagen. Waarom? Omdat het kon. En omdat ze stil was, hetzelfde bij hem deed.
"Jij bent Avan Garcia, hm?" Nogal verbaasd richtte Avan zijn ogen op die van haar, aarzelde hij even. Wat? Hoe wist ze, zomaar, wat zijn achternaam was? “Ja..” "De jongen die uiteindelijk zijn hengst Sangre bij ons heeft gekocht. Sangre, een halfbroer van Digno als ik me niet vergis." Zijn ogen knepen zich tot erg nauw, schudde zijn hoofd. Wat? Nee. Nee. Nee. Ze kon Pasqual’ zusje niet zijn. Nee.. “Scode.. Kaya Scodelario.” Avan was blij. Blij dat het meisje veilig was, nog leefde, zodat hij daarmee Pasqual mee gerust kon stellen, als ze dat wilde. Misschien had het namelijk een reden dat ze zomaar uit het leven van de jongen was gegaan. Maar.. Het feit dat hij het met het zusje van zijn beste vriend had gedaan.. Het maakte hem misselijk. Wist totaal niet hoe Pasqual hierop zou reageren, of Avan het eigenlijk wel moest zeggen.
Voor Avan er echter een grote boel van maakte in zijn hoofd werd hij uit zijn gedachten gegrepen door twee armen die zich om zijn middel bevestigden, haar hoofd die tegen zijn borstkas geplaatst werd. De schokkende bewegingen die Kaya’ lichaam ondertussen gaf ontging hem niet, zorgde ervoor dat hij een soort sus geluidje maakte, om haar kalm te houden. Probeerde, tenminste. “Kaya.. Het-” Terwijl een van zijn hand zachtjes haar hoofd streelde, door haar haren. “Het komt wel goed.”
Al verwarde het hem. Wist hij nou niet of ze zo deed omdat hij hem was en ze hem van vroeger kende, of dat het een hele andere reden had. Alhoewel..
“Vroeger, hè.” Begon hij vervolgens, glimlachend, om zijn eigen gedachtes. “Je mooie, grote, bruine ogen.. Van die lange, krullende haren die leken te dansen bij iedere beweging die je maakte. En dan nog niet begonnen over hoe mooi ze leken te zijn in het zonlicht.” Het leek wel even of Avan voor kort flashbacks zag van vroeger, alles in zijn beleving zag. “En dat alles als een natuurlijke schoonheid. Met een geweldig karakter.” Avan meende het, zo had hij echt over haar gedacht. “In mijn belevenis.. Wauw. Echt weken, maanden heb ik ermee rondgelopen dat ik iets voor je voelde. Of ja, je weet wel, wat toen veel was maar nu vrij weinig meer voor zou stellen, die gevoelens. Al heb ik het nooit gezegd natuurlijk. Daar had ik het lef niet voor.” Nee, echt niet. Kaya was zo’n beetje het meisje die de meeste jongens wel wilden, vanuit zijn belevenis tenminste toch.
“Maar nu niet meer. Wees maar niet bang.” Sprak hij als laatste, op een iets hardere toon als net. Net had het meer geleken of hij iets wat dromerig was, was ook het geval trouwens; alles van vroeger leek hem even opnieuw binnen te schieten.
“Het spijt me.” Kwam er zachtjes uit, dicht bij haar oor. “Voor.. Vannacht. Je weet wel.” Dat wist ze vast en zeker, dondersgoed.
Hopelijk hadden de woorden vanuit het verleden geholpen om haar te kalmeren, of juist niet. Ach. Wie weet.

“Ja..”
Ze had de bevestiging niet nodig. De blik in zijn ogen zei genoeg. Verdomme.
Toch bracht het haar een soort opluchting. Het feit dat Avan echt van haar verleden was, dat ze hem echt kon en dat hij haar kon. Ze hadden iets. Het was iets.
“Scode.. Kaya Scodelario.” Hij besefte wie zij was en ze knikte lichtjes, haar krullen die meedeinde in deze beweging. Natuurlijk. Oh. Ja. Mocht hij Pasqual weer tegenkomen kon hij mooi zeggen dat hij samen met Kaya het bed in was gerold. Toch leek het Kaya niets voor Avan, dit hele... Ze kende hem van vroeger, vergeleek hem onbewust met vroeger. Ook in Avan zijn leven moest er op het moment iets spelen want normaal zou hij nooit in staat zijn om zoiets te doen. Avan was een jongen met principes, misschien vage principes maar hij had ze wel. Dit was vast een ongelukje geweest.
Daarna had ze zich aan hem vastgeklamd en was ze in janken uitgebarsten. De muur die ze zo zorgvuldig steen voor steen had opgeprobeerd te bouwen had de jongen genadeloos afgebroken. Ze wou zo graag dat de muur afgebroken werd want ze wist gewoon dat het de weg was naar genezing. Een genezing die misschien niet heel makkelijk te realiseren was, maar...
Kaya wou weer terug naar 'normaal'. Voor zover 'normaal' nog bestond in haar wereld.
“Kaya.. Het-” Dit resulteerde erin dat ze nog harder begon te grienen en zich nog steviger aan hem vast klampte. Ze voelde hoe haar wangen en zijn huid nat waren van haar tranen maar ze kon er niets aan doen, wou er niets aan doen. Oh ze kon hem nu niet loslaten. Haar omhelzing werd steviger, haast alsof ze in hem wou kruipen. Ze zou uit elkaar vallen als hij los liet. Als hij weg zou gaan.
“Het komt wel goed.” Hij streelde met zijn hand door haar haren, een gebaar wat een ietwat kalmerende werking op haar had. Met betraande ogen keek ze op, nog steeds niet gekalmeerd. Ze wou enkel zijn ogen zien maar nadat ze ze gezien had, verstopte ze zich weer en begon weer zachtjes te snikken.
“Vroeger, hè..." Ze keek niet op, verstijfde slechts enkele seconden. Waarom begon hij over vroeger? Waar ging dit heen? Het schokken van haar lichaam verstijfde en ze voelde hoe ze weer in de beschermende stand kroop, probeerde zichzelf te verdedigen.
“Je mooie, grote, bruine ogen.. Van die lange, krullende haren die leken te dansen bij iedere beweging die je maakte. En dan nog niet begonnen over hoe mooi ze leken te zijn in het zonlicht.” Ze relaxte, leunde tegen hem aan en maakte haar omhelzing minder krampachtig. Ze zag het voor zich en vroeg zich even af waar het heen ging.
“En dat alles als een natuurlijke schoonheid. Met een geweldig karakter.” Een geweldig karakter? Natuurlijke schoonheid? God, ja, toen... Hoe oud was ze geweest? 13? 14? God wat was ze naïef toen. Hoe ze alles op alles had gezet om maar om te kunnen gaan met Pasqual zijn vrienden. Hoe ze make-up had opgedaan om ouder te lijken, maar hoe ze eigenlijk weigerde make-up op te doen om te benadrukken hoe jaloers haar leeftijdsgenootjes maar op haar moesten zijn. Zij was wel de dochter van de baas, zij kon iedereen laten doen wat ze wou. Iedereen moest eigenlijk aan haar gehoorzamen. Manipulatief als de pleuris, dat was ze.
Maar ze had een lief lachje gehad, mensen vonden het niet erg dat ze hen om de vingers wond. En ze kon ook echt wel lief zijn, absoluut. Maar een geweldig karakter? Daar kon ze niet helemaal het mee eens zijn.
Niet dat ze de moeite ging nemen om in discussie te gaan. Niet het juiste moment, niet de juiste plaats.
“In mijn belevenis.. Wauw. Echt weken, maanden heb ik ermee rondgelopen dat ik iets voor je voelde. Of ja, je weet wel, wat toen veel was maar nu vrij weinig meer voor zou stellen, die gevoelens. Al heb ik het nooit gezegd natuurlijk. Daar had ik het lef niet voor.” Ze voelde hoe een zucht door haar lichaam trok terwijl ze nog meer tegen hem aan leunde. Ja, ook zij had gevoelens gehad voor de jongen Avan. Vriend van Pasqual. Homie van Pasqual. Die twee gingen continu met elkaar om, maar ze had op dat moment.. god wat was het ook alweer? Een jaloers vriendinnetje op haar dak, waardoor ze niet achter Avan aan kon. Ze keek naar hem, voelde hoe haar hart een slag sneller begon te slaan. Zouden oude gevoelens terug kunnen komen? vroeg ze zich verwonderd af. Maar snel sloeg ze de la dicht waar deze gevoelens uit ontsnapt waren. Nee.
Geen gevoelens voor Avan.
Dat kon ze de jongen niet aandoen.
“Maar nu niet meer. Wees maar niet bang.” Scherp ademde ze uit. Was niet in staat hem aan te kijken. Was niet in staat te verwoorden dat ze zich oprecht afgewezen voelde. Afgewezen door een leuke jongen. Een traan rolde weer over haar wangen en het snikken begon weer hoewel ze het dit maal meer naar zichzelf toe probeerde te halen en niet op hem durfde te leunen.
Als hij haar niet zag zitten, wou hij er niet voor haar zijn. Hij hoefde maar een enkel meisje tegen te komen en hij zou weg zijn. Ze wou zo graag bij iemand zijn, zich veilig en geborgen voelen. Maar elke keer als er een gelukkig momentje aangebroken leek te zijn...
Avan bewoog zijn lippen dicht naar haar oor toe. “Het spijt me," fluisterde hij zachtjes. "Voor.. Vannacht. Je weet wel.”
Ze keek hem aan, haar ogen groot van angst.
"Verlaat me niet," fluisterde ze enkel terug. De pijn, de eenzaamheid van het afgelopen jaar overspoelde haar als een waterval. Als een golf waar ze met moeite in kon blijven drijven. "Ik ben te lang alleen geweest," vervolgde ze nu, haar ogen gericht op Avan. Tranen welde weer op en ze begon te praten. Praten wat ze nu moest doen anders zou ze het zelf niet meer begrijpen, laat staan dat Avan het dan nog zou begrijpen.
"Ik heb je nodig," fluisterde ze. "Anders word ik gek. Je bent veilig. Ik hou - " ze brak haar zin af. Dit was niet waar. Niet op de liefdesmanier. Ze hield niet van hem in de zin van dat ze een relatie met hem wou, maar ze hield van hem en wou bij hem zijn. Zo verdomde graag. Als hij haar maar knuffelde. Hij hoefde haar niet te zoenen, hoefde geen seks met haar te hebben.
"Ik wil geen seks met je hebben," kreunde ze. "Ik wil niet met je zoenen of intiem met je doen in de zin van: handje vasthouden, elkaar massage's geven, weet ik het. I don't care. Ik wil bij je zijn verdomme. Ik wil niet meer alleen gelaten worden." Haar ogen lichtte even kort op, toen sloeg ze ze neer en ging iets van hem af zitten hoewel ze snakte naar zijn warme lichaam, zijn veiligheid.
"Wat ik vraag is misschien wel onmogelijk om te geven," haar adem stokte in haar keel "maar ik wil het vragen. Je bent de enige die het kan geven. Veiligheid." Nu keek ze naar hem, keek hem recht aan. Maar ze wist niet meer wat ze wou zeggen, ze kon hem niet zeggen hoeveel pijn het deed. Ze kon hem alleen zeggen dat het pijn deed.
"Het doet pijn," mompelde ze toen dan ook. "Elke dag weer."

Bij zijn uitleg had het donkerharige meisje vrijwel niets gezegd, moest hij het doen met haar houding. Maar Avan vond het niet erg, absoluut niet. Ze luisterde, daar ging het hem om, in de hoop haar toch een beetje te kalmeren.
Hoe ze hem beetpakte, haar terugtrok, haar gesnik. Het was moeilijk te peilen, het was immers een van de eerste keren dat iemand zich zo richting hem uitte. Wat vreemd voelde, maar tegelijkertijd ook zo verdomd goed. Het was wel vrij bekend dat Avan voor iedereen zijn best deed, voor iedereen vrijwel altijd zorgde of probeerde te zorgen dat ze het naar hun zin hadden, gelukkig, blij waren.
Al was deze keer speciaal en bovenal anders, voornamelijk door de vroegere band die de twee toch wel met elkaar hadden. Anders dan zijn band met Pasqual, dat zeker. Maar het meisje had altijd al een speciaal plekje in zijn hart gehad.
Nadat aan bod was gekomen dat die gevoelens van vroeger nu anders waren, weerklonk van het een op andere moment voor een enkele keer een aparte ademhaling. Had hij iets verkeerds gezegd? Zo ondertussen leek het Avan wel vrij clear dat beide geen gevoelens meer voor elkaar koesterden, al kon hij wel zeggen dat als een van zijn vrienden nu binnen zou komen wandelen ze wel gingen joelen over dat hij een nieuw iemand had gevonden of iets in die trant. Maar, nee, Kaya was het niet voor hem. Zou Pasqual anders ook niet erg leuk vinden, bedacht hij zich zo.
"Verlaat me niet," Haar ogen die hem aankeken in combinatie met die fluistertoon zorgde voor een korte, koude rilling over zijn rug heen. Het klonk haast smekend in zijn perspectief, wist alleen niet of het ook daadwerkelijk zo bedoeld was. "Ik ben te lang alleen geweest," Waarop de iets wat getinte jongen zijn hoofd schudde. “Nee, ik verlaat je niet, echt niet.” Hij zou niet durven. Hoe zou hij trouwens het in zijn hoofd kunnen halen om haar nu buiten te zetten? Zo, als een stuk oud vuil. Zo was hij niet. Niet dat Avan het anders wilde doen als hij echter wel zo was. Het meisje verdiende het niet, verdiende het ook niet om alleen te zijn. Er stroomden inmiddels weer tranen over haar wangen, waardoor Avan voorzichtig na toch een tijdje getwijfeld te hebben, ze zachtjes wegveegde. “Niet huilen. Ik meen het; ik ga echt niet weg Kaya.” Zijn ogen keken haar recht aan en alleen die blik al vertelde haar meer dan boekdelen. "Ik heb je nodig. Anders word ik gek. Je bent veilig. Ik hou - " Er viel een stilte, waarop Avan zachtjes een paar keer zijn hoofd schudde. Ze hoefde het niet te zeggen als het teveel werd. Hij begreep het allemaal wel, wilde toch alles voor haar doen. "Ik wil geen seks met je hebben. Ik wil niet met je zoenen of intiem met je doen in de zin van: handje vasthouden, elkaar massage's geven, weet ik het. I don't care. Ik wil bij je zijn verdomme. Ik wil niet meer alleen gelaten worden." Op de een of andere manier zorgde het voor een mals glimlachje rondom zijn lippen. “Ik ook niet, dat hoeft ook echt niet.” Hij kon het maar meteen beter uit haar hoofd brengen, want dat waren een van de laatste dingen die hij met haar wilde. Hij wilde gewoon voor haar zorgen en al helemaal nu hij wist dat ze het nodig had, het wilde, erom vroeg. Het meisje was ondertussen iets verder van hem vandaan gaan zitten, maar dat was oké natuurlijk, moest ze helemaal zelf weten.
"Wat ik vraag is misschien wel onmogelijk om te geven maar ik wil het vragen. Je bent de enige die het kan geven. Veiligheid." Hop. Daar. Daar was het. En het verbaasde hem niet, maakte hem niet bang om ‘nee’ te zeggen want dat was geen enkele keer in zijn bovenkamer te binnen geschoten. Het meisje had het nodig, anders zou ze er niet om vragen. Avan wist wel wat van het vrouwelijke geslacht, had gemerkt dat ze vrijwel weinig zeiden over wat ze precies nodig hadden. Uit ervaring dan, het kon anders zijn. “Kaya..” Begon hij, al besefte hij pas later dat het misschien voor spanning zou brengen, iets wat hij haar als laatste nog erbij wilde bezorgen. “Je kunt hier blijven, of wat je ook wilt, zo vaak komen; weet ik ‘t. Maar wat ik daarmee wil zeggen; je krijgt van mij veiligheid en ik laat je echt niet zomaar gaan. Je bent speciaal.” En ze wist wel hoe hij dat laatste bedoelde. Niet speciaal van liefde op de manier van vriendin en vriend maar op het gebied van geven om, meer houden van zonder verdere bedoelingen. En dat was ook wat ze wilde, toch?
“Begrijp je dat?” Vroeg Avan toch nog maar, voor de zekerheid. “Ik meen het echt oprecht uit mijn hart.”
“Ik hou ook van jou.” Kwam de jongen er toch nog maar op terug op wat Kaya net van plan was te gaan zeggen totdat ze afhaakte. Vervolgens verscheen een prille glimlach op zijn lippen die zich voorzichtig en langzaam uitbreidde.
Een korte, losse zucht ontglipte tussen zijn lippen door. “Bij mij ben je veilig. Ik beloof het.” Al moest hij voor het vuur. Ze had zijn vertrouwen. Zag haar als een soort zusje op dit moment. Het was alleen dat Vanessa tegenwoordig in het buitenland zat en dat ze er niet meer veel was.
“En.. Pasqual..?” Vroeg Avan toen toch maar, na een tijd lang wikken en wegen. De vraag had op het puntje van zijn tong gelegen en was er nu toch eindelijk uitgekomen. Of was het onbeleefd om zomaar die vraag te stellen, ineens, uit het niets? Misschien wilde ze het wel niet hebben over hem of zo, alles kon toch.

Hij schudde zijn hoofd nadat ze had gezegd dat hij haar niet moest verlaten.
“Nee, ik verlaat je niet, echt niet.” Ze wou tegen hem schreeuwen. Tegen hem uitvaren want hoe kon ze er in godsnaam op aan dat de jongen echt bleef? Dat hij er niet vandoor ging met het eerste de beste meisje wat hij tegen kwam? Want wat zou hij met haar moeten? Hij had niets aan haar, kon niets met haar. Helemaal niets.
Ze was niets waard.
Hadden ze toch gelijk gehad.
Ze was alleen goed voor de seks.
Op haar opmerking dat ze geen seks met hem wou en niet intiem met hem wou zijn moest hij glimlachen. Het verbaasde haar. Waarom glimlachte hij? Was ze grappig? Zei ze iets sufs?
“Ik ook niet, dat hoeft ook echt niet.” Een last viel van haar schouders. Ze was niet een sekstool, ze was niet een speeltje voor hem. Ze hoefde ook geen speeltje te zijn maar kon wel knuffels krijgen naar gelang. Ze zat misschien nog steeds naakt in zijn bed maar de lust die gisteravond tussen hen in had gespeeld, was er nu niet meer. De behoefte om nooit meer alleen te zijn was des te heviger. Had een keer seks toch echt emoties losgemaakt. Andere emoties dan de gebruikelijke emoties die vooral walging waren.
Toen vroeg ze veiligheid.
“Kaya..”
Ze ging te ver. Ze had het niet kunnen vragen, niet mógen vragen. Ze voelde hoe ze misselijk werd en hoe gauw ze het overtollige speeksel weg moest slikken. “Je kunt hier blijven, of wat je ook wilt, zo vaak komen; weet ik ‘t. Maar wat ik daarmee wil zeggen; je krijgt van mij veiligheid en ik laat je echt niet zomaar gaan. Je bent speciaal.” Een flauwe glimlach gevolgd door een traan. Speciaal? Hoe bedoelde hij dat? Dat kan zowel positief als negatief zijn. Ze wist dat hij de woorden sprak, ze wist ook welke woorden hij sprak maar ze voelde de woorden niet. Hij had net zo goed kunnen zeggen dat de seks goed was en hij nog nooit zulke goede seks had gehad, het waren maar worden.
Maar woorden...
Zoveel woorden.
“Begrijp je dat?” Avan zocht oogcontact en ze keek hem aan. Zijn aanblik deed haar hart smelten, deed haar begrijpen dat hij het meende. Hij wou haar veiligheid bieden, hij wou er voor haar zijn. Er was iets veranderd tussen hen tweeën, iets wat Kaya niet kon benoemen maar iets waarvan ze wist dat het veel sterker was dan wat dan ook op deze aarde. Avan was een soort broer, niet zoals Pasqual, maar... het was iets. Ze hadden iets, iets onbreekbaars, alsof ze elkaar na een lange tijd zoeken weer terug hadden gevonden.
In Spanje was hun contact niet zo geweest, hadden ze niet zoveel met elkaar rondgehangen. Maar blijkbaar... blijkbaar was het de timing. Hadden ze allebei iemand nodig die ze door een periode heen konden slaan. Kaya wist wat het bij haar was. Maar wat zou het bij hem zijn? Wat miste hij? Voor zover ze had gehoord was Avan nog vrij intact.
“Ik meen het echt oprecht uit mijn hart.” Ze knikte, voelde hoe haar wangen rood werden en de baksteen uit haar maar een stuk lichter werd. Zou hij het ook beseffen? Weten wat hij met haar deed?
“Ik hou ook van jou.” Ze glimlachte nu, de verdwaalde tranen voorzichtig afvegend met haar handen. Avan had wel humor, nog steeds. Was nog steeds de gentleman van gister. "Dat is mooi," fluisterde ze schor. Ze vertrouwde haar stem niet helemaal meer, voelde dat het onding nog steeds op trillen stond.
“En.. Pasqual..?” Het voelde alsof er iemand in haar hart kneep en haar een stom in haar maag gaf. Haar ogen werden groot en paniek fladderde op. Haar ademhaling ging sneller en ze duwde haar handen stevig voor haar mond, moest naar Avan blijven kijken. Zou hij begrijpen, HIJ, hoe ze ertegenover stond? Wat Pasqual met haar deed? Dat ze hem niet kon zien want ze had hem zoveel pijn gedaan?
Ze schudde haar hoofd, vaagjes, lichtjes, staarde toen afwezig een andere kant op.
"Ik heb hem pijn gedaan," vertrouwde ze Avan toe. "Chloë is dood. Ik heb zijn leven verpest." Zij wist niet, wist niet dat Chloë naar Amerika was vertrokken. Net zomin als Pasqual in eerst instantie had geweten dat Kaya nog in leven was. "Hoe kan ik hem ooit weer zien?" Niet dat ze een antwoord wou. Ze kon hem niet meer zien. Ze had het voor hem verpest, ze wou het nooit meer voor hem verpesten en dat kon alleen als ze uit zijn buurt bleef.
"Schiet lekker op," kreunde ze, toen ze de ernst van de situatie in zag. "Ik vraag om jouw hulp terwijl jij nauw met Pasqual bent. Lekker handig 'uit zijn buurt blijven' is dat, zeg." Haar maag gaf nog een kreun en ze zuchtte even kort.
"Het spijt me," mompelde ze. Ze omhelsde Avan nu, een gewone omhelzing. Daarna liet ze zichzelf het bed uitglijden en ging op strooptocht in Avans kledingkast en trok daar een boxer en een tshirt uit. Ze kleedde zich snel aan, keek toen even de kamer rond en knikte toen.
"Ik denk dat ik me hier wel bij kan aanpassen." De normale houding van Kaya kwam terug. Hier met wat kleding aan en buiten het bed om voelde ze zich steviger, minder breekbaar. Alles wat gezegd moest worden was gezegd.
"Ik blijf hier, by the way. Je hebt er een leuke huisgenote bij." Ze keek Avan aan en nam zich voor de allerbeste te zijn. Om voor hem te koken, het huis schoon te houden. Want wat hij voor haar deed kon ze niet uitdrukken in woorden.
Ik hou van je, Avan Garcia.

Hoe kon hij het ooit in zijn hoofd halen om dit meisje, dat blijkbaar de veiligheid zo erg nodig had, weer weg te sturen, terwijl hij het haar kon geven. Al was het al het feit dat ze misschien bij hem thuis kon zitten. Avan zag het niet voor zich dat ooit iemand dat over zijn hart kon halen. Hij kon het niet in ieder geval, zo was hij niet. Al wist Avan niet of hij het juiste had gezegd..
Zag hij het nou goed? Een traan, werkelijk? Misschien had hij toch niet de juiste woorden gekozen, had hij iets verkeerds gezegd. Vandaar dat hij het maar vroeg. Vroeg of ze het begreep. Daarbij was zijn gezicht nogal strak, bang dat ze het niet begreep en hij het verkeerde aanbood; ze iets heel anders van hem verlangde. Maar wat dan? Dit moest wel hetgene zijn waar ze om vroeg. Het kon niet anders. Avan had inmiddels het oogcontact vastgelegd, hoopte zo dat ze hem echt geloofde dat hij het wilde doen. En daarbij.. Heel veel was het toch ook niet echt gevraagd van haar kant, vond hij. Al kende hij Kaya nog niet heel erg goed maar hij wist wie ze was. En het kon veranderen. Dat sowieso.
Avan was toch maar alleen. Zijn zusje was op stage. Taylor was weg. Wacht. Nee. Moest hij verdomme nou altijd weer aan haar denken? Terwijl ze het zo goed samen hadden en ze zomaar ineens, uit het niets hem verliet? Het was niet zijn schuld dat het over was, hij had haar al zijn aandacht gegeven, daar kon hij dus niets aan doen. Al voelde het verdomde wel altijd zo en ugh. Nee. Kaya was er nu, die zou hem niet ineens in de steek laten, dacht hij zo dan. Avan hoopte het stiekem ook wel. Het zou betekenen dat hij niet meer zo alleen was want beetje bij beetje leek het of iedereen waar hij om gaf zich van hem afduwde en hem alleen achterliet. En weet je wat? Het deed hem pijn, maakte hem kapot.
De jongen had opgemerkt dat zijn borstkas van zijn controle af was en als een gek op en neer begon te gaan, pas toen hij zijn ademhaling weer een beetje onder controle had ging het wel weer en was zijn lichaam weer terug ontspannen. Hij had zich te ver laten meeslepen, was al een tijdje niet meer gebeurd en bleek dus weer aan de beurt te zijn op dit moment.
"Dat is mooi," Wat voorzichtig haalde hij zijn wenkbrauwen op. Wat hij was wist hij niet, maar Kaya leek hem steeds te verbazen met haar woorden. Ach het zal wel goed zijn trouwens.
De beste zet om te vragen naar Pasqual was het zeker niet, maar toch had hij het gedaan. Avan moest het weten. Wie weet floepte het er op stal ineens uit terwijl het niet van haar mocht. Alhoewel.. Liegen.. Liegen, tegen je beste vriend? "Ik heb hem pijn gedaan," Tsja. Pasqual mistte haar wel erg, volgens zijn weten. "Chloë is dood. Ik heb zijn leven verpest." “Chloë..?” Pasqual had hem wel eens over haar verteld, al twijfelde Avan aan Kaya’s uitspraak. Dood? Nee, waarschijnlijk niet. Maar wie was hij om haar te corrigeren terwijl hij het zelf ook niet wist. Straks bracht hij haar op een verkeerd spoor, dat wilde hij sowieso voorkomen.
"Schiet lekker op. Ik vraag om jouw hulp terwijl jij nauw met Pasqual bent. Lekker handig 'uit zijn buurt blijven' is dat, zeg." Avan kon daarop niets anders doen dan even kort en zachtjes te grinniken. Daar had ze een punt. “Zo vaak komt hij niet bij me langs.” Of er moest iets aan de hand zijn, maar normaal gesproken spraken ze altijd af buitens huis of op stal dus dat zou geen probleem moeten zijn. “Al lijkt het voor me wel moeilijker om iets voor hem te achterhouden.. Want, hij mag niet van je weten, toch?” Voor de zekerheid, wist hij veel. Nog voordat Avan er dieper op in kon gaan en meer vragen kon stellen werd hij door haar omhelsd, sloeg zo ook voorzichtig zijn gespierde armen om haar heen. "Het spijt me," Een flauwe glimlach sierde zijn gelaat waarna hij zachtjes zijn hoofd schudde en daardoor zijn ietwat langere zwarte haar mee die kanten op deinsde.
Ja, het werd voor hem ook wel tijd om uit bed te gaan, eigenlijk. Even snel onder de douche springen, eten, daarna zag hij wel wat hij deed. Misschien ergens wat gaan drinken met Kaya? He didn’t know. Pas toen Avan weer richting Kaya keek was ze aangekleed in zijn kleren, waardoor hij toch wel voor kort moest grijnzen. “Als je wilt, er zijn ook kleren voor kleine meisjes zoals jij in de kamer van mijn zusje.” Dat ‘voor kleine meisjes zoals jij’ had hij expres gezegd om haar een beetje te plagen, eigenlijk. Maar voor het geval dat ze straks ergens naartoe wilde.. De kast van Vanessa was bomvol, er was keuze genoeg, vast en zeker wel iets wat ze paste én leuk vond. Daarbij had Vanessa toch wel zo ongeveer hetzelfde figuur als Kaya dacht hij, dat kwam dus ook wel goed uit eigenlijk.
Nadat hij zelf een boxer aan had gedaan krabde hij eens door zijn haren, gaapte hij en keek even via de gordijnen naar buiten. Als mensen nu voorbij liepen konden ze hem zien aangezien het gordijn half doorschijnbaar was, maar echt veel was er toch ook niet te zien. Geen probleem. "Ik blijf hier, by the way. Je hebt er een leuke huisgenote bij." Avan keek om, een glimlach die zijn lippen sierde. Hij was blij. Echt oprecht blij ook. “Geweldig.” Voor kort dacht hij ook nog even na, beet even op de binnenkant van zijn lip voordat hij zijn mond weer opentrok. “Ik ga zo even douchen, denk ik. Of jij moet eerst willen. Eten staat benenden, voor als je honger hebt.” Het was maar net wat ze wilde. Als ze voor hem ging douchen zou hij een ontbijt voor haar maken, had hij net even snel besloten.

“Zo vaak komt hij niet bij me langs.” Dat was een opluchting. Als hij niet zo vaak bij Avan thuis kwam, kon ze blijven en zich zelfs thuis voelen.
"En mocht hij wel willen langskomen verstop ik me wel in de kast." Niet dat ze dacht dat ze zoiets vol zou kunnen houden. Ze hoefde vermoedelijk alleen maar zijn stem te horen en ze zou zich al uit haar schuilplaats tevoorschijn toveren en haar broer snikkend om de hals vliegen.
“Al lijkt het voor me wel moeilijker om iets voor hem te achterhouden.. Want, hij mag niet van je weten, toch?” Ze werd rood. Het klonk zo fout, maar ergens wou ze niet dat hij van haar bestaan wist. Ze had alles voor hem verpest, Chloë was dankzij haar vermoord, ze had zijn leven op het spel gezet. Nee, ze wou hem niet nog meer schade aandoen dan ze hem al had gedaan.
Ze schudde het hoofd.
"Hij mag niet weten dat ik hier ben." Haar stem klonk gebroken en een schaduw trok over haar gezicht. In haar ogen was de pijn en de marteling te lezen die ze had doorgemaakt toen ze nog bij Richard was geweest.
“Als je wilt, er zijn ook kleren voor kleine meisjes zoals jij in de kamer van mijn zusje.” Ze was er verwonderd over hoe Avan haar uit een bui kon halen en dankbaar sloeg ze haar ogen naar hem op. Hij zou een goede partner zijn, bedacht ze zich. Nee, absoluut niet voor haar, maar wel voor anderen. Al zouden die vermoedelijk niet in Avan zien wat zij in hem zag. Het leek veel dieper te gaan dan wat je met iemand had waar je een relatie mee had. Kaya had nooit diepgaande relaties gehad. Nooit de kans ervoor gekregen. En ze betwijfelde ook of dat ooit zou gebeuren.
"Je bent zelf klein," mopperde ze, maar ze kon haar gezicht niet in de plooi houden. Er verscheen als vanzelfsprekend een glimlach op. Ze verbaasde zich erover hoe makkelijk het was om bij Avan weer zichzelf te worden. Ze verbaasde zich er überhaupt over dat ze zich zo relatief goed voelde en ze was bang dat het een voorbode was op een minder goed moment. Ze zou het hem nooit kunnen laten weten, ze zou hem onmogelijk in vertrouwen kunnen nemen en kunnen zeggen dat ze zichzelf pijn deed. Hij zou het waarschijnlijk niet eens begrijpen, net zo min als zij het begreep.
“Geweldig.” Zijn reactie op haar opmerking dat ze hier bleef. Ze keek hem even aan en toen ze merkte dat hij het meende stoof ze op hem af en sloeg haar armen om hem heen. Haar gezicht drukte ze tegen zijn borstkas aan en even bleef ze zo staan, om vervolgens haar lippen vederlicht op zijn wang te drukken. Hij had geen idee, werkelijk geen idee wat dit voor haar betekende. Haar hart hamerde gelukkig in haar borstkas en toen hij vroeg of ze eerst wou douchen, nam ze dat aanbod maar aan.
Ze ging eerst naar de kamer van zijn zusje om te kijken of ze kleding had liggen die Kaya wel aanstond, maar het was overweldigend om te zien hoevéél het zusje van Avan had. Ademloos keek ze de kamer rond. Vroeger had zij ook zoveel gehad, maar dat was gevoelsmatig al zo lang geleden dat het net een droom had kunnen zijn. Hoe kon iemand zoveel kleding hebben, zo'n mooie kamer hebben en er dan niet leven? Kaya begreep het niet. Ze verbaasde zich er trouwens ook over dat ze bijna dezelfde maat had. Haar borsten waren alleen een cupmaat groter, bedacht Kaya zich tevreden. Niet dat ze het meisje kende, maar het was soms wel eens leuk om grotere borsten te hebben.
Toen ze een leuk setje kleding had gevonden, liep ze op een drafje naar de doucheruimte toe en keek eens rond. Gelukkig, hoewel het allemaal achterin de kast verstopt lag, waren er nog vrouwelijke schoonmaakproducten. Ook een hele hoop nog.
"Nou dat is fijn," grijnsde Kaya met een duivelse twinkeling in haar ogen, "ik heb altijd al mijn vagina willen schoonmaken met een speciale zeep daarvoor."
Terwijl ze onder de douche stond, dreven de heerlijkste geuren - alles ruikt goddelijk wanneer je honger hebt - naar boven toe. Haast watertandend droogde ze zich gauw af, kleedde zich om en borstelde haar haren. Ze rommelde even door het kastje en vervloekte zichzelf omdat ze haar verband zo achteloos had neergegooid. Het was smerig en vies en ze had een nieuw verbandje nodig. Zo met haar littekens in het open en bloot lopen beviel haar niet, zeker niet voor een geheim wat ze graag wou bewaren.
"Avan?" gilde ze naar beneden, "heb jij misschien een verbandje voor me? Ik heb me laatst gebrand en ik moet het opnieuw inzwachtelen!" Zo. Nou zou ze mogelijk een verbandje krijgen en ze zou niet meer uit hoeven te leggen wat eraan scheelde, mocht hij het verband ooit doorkrijgen.