Iana beleefde de volgende momenten die kwamen alleen nog maar in flarden. Ze voelde nog net dat iemand haar ergens heen droeg, iets wat ze op het begin niet leek te vertrouwen en als een slappe pop stond te schudden met haar benen die als lood wogen. Maar de persoon onder haar was sterker, Iana voelde zich machteloos. Pas toen ze een warm dekbed over zich heen voelde, opende ze haar blauwe ogen, zich niet bewust dat Mitch het was die haar hierheen had meegenomen. En hoe langer ze haar ogen open probeerde te houden, des te moeilijker het werd om wakker te blijven. Van zodra het licht uitging leken haar kijkers het voorbeeld te volgen en hun kleppen te laten zakken.
Iana werd wakker. In één beweging gooide ze de lakens van zich af en wreef ze verward in haar ogen. Als een klein kind dat verloren was gelopen op een drukbezocht strand, tuurde ze om zich heen. Ze was duidelijk in een slaapkamer, en meteen kreeg ze bonkende hoofdpijn en vlogen onbeantwoorden vragen door haar hoofd. 'Ben ik verkracht?' Iana keek naar het grote T-shirt dat ze aanhad en schudde daarop resoluut het hoofd. 'Ik heb geen pijn en het bed is niet bebloed of nat.' Bedacht ze zich snel, bevestigend dat die optie dus uitgesloten was. Maar waar was ze dan wel? Iana zwierde zich net iéts te snel uit haar bed waardoor ze begon te duizelen en zich moest vastklampen aan de hendel van een grote kast. Damn, wat voelde ze zich slecht. Haar hersenen leken uit haar hoofd te willen springen en dat zorgde voor laaiende hoofdpijn. Met één hand tegen haar voorhoofd gedrukt probeerde ze de trappen af te gaan, zich niet bewust dat het pas twee uur 's nachts was en deze persoon -die haar hierheen had gebracht- al vast zou slapen. Bij het zien van Mitch in de zetel kon ze zichzelf wel tegen het hoofd slaan. 'Natuurlijk! Hij had me op straat zien liggen.. Maar.. Wat deed ik daar?' Iana haatte het dat ze helemaal niets meer wist van de vorige avond en ze zich niet kon bedenken hoe ze hierheen was terechtgekomen. Wat haar wel opviel was dat Mitch vredig in de zetel lag te slapen (Sorry voor het godmodden), en ze het ijskoud had. Dus lang aarzelde Iana niet om het deken van Mitch z'n lichaam te trekken, zich naast hem te plaatsen en een arm op zijn borstkas legde. Waarom ze dit deed? Iana had er nog steeds geen verklaring voor, maar het gevoel dat ze niet alleen sliep in een huis dat niet van haar was, zorgde er wel voor dat ze haar hoofdpijn vergat.
Tegen een uur of tien 's morgens werd Iana wakker gemaakt door het geluid van een haan. Haar blauwe ogen keken recht in die van Mitch, en glimlachend legde ze een vinger op zijn lippen. Of dit nu vreemd was of raar kon ze zelf niet beantwoorden. Maar Iana vond het best wel grappig. "Hee, slaapkop." Iana duwde met haar vingers tegen zijn wangen en glimlachte breed. "Jij moet me nog een grote verklaring geven over hoe ik hier ben terechtgekomen. Ik voel me namelijk mottig en slecht, en iets zegt me dat ik een grote kater heb."
Iana werd wakker. In één beweging gooide ze de lakens van zich af en wreef ze verward in haar ogen. Als een klein kind dat verloren was gelopen op een drukbezocht strand, tuurde ze om zich heen. Ze was duidelijk in een slaapkamer, en meteen kreeg ze bonkende hoofdpijn en vlogen onbeantwoorden vragen door haar hoofd. 'Ben ik verkracht?' Iana keek naar het grote T-shirt dat ze aanhad en schudde daarop resoluut het hoofd. 'Ik heb geen pijn en het bed is niet bebloed of nat.' Bedacht ze zich snel, bevestigend dat die optie dus uitgesloten was. Maar waar was ze dan wel? Iana zwierde zich net iéts te snel uit haar bed waardoor ze begon te duizelen en zich moest vastklampen aan de hendel van een grote kast. Damn, wat voelde ze zich slecht. Haar hersenen leken uit haar hoofd te willen springen en dat zorgde voor laaiende hoofdpijn. Met één hand tegen haar voorhoofd gedrukt probeerde ze de trappen af te gaan, zich niet bewust dat het pas twee uur 's nachts was en deze persoon -die haar hierheen had gebracht- al vast zou slapen. Bij het zien van Mitch in de zetel kon ze zichzelf wel tegen het hoofd slaan. 'Natuurlijk! Hij had me op straat zien liggen.. Maar.. Wat deed ik daar?' Iana haatte het dat ze helemaal niets meer wist van de vorige avond en ze zich niet kon bedenken hoe ze hierheen was terechtgekomen. Wat haar wel opviel was dat Mitch vredig in de zetel lag te slapen (Sorry voor het godmodden), en ze het ijskoud had. Dus lang aarzelde Iana niet om het deken van Mitch z'n lichaam te trekken, zich naast hem te plaatsen en een arm op zijn borstkas legde. Waarom ze dit deed? Iana had er nog steeds geen verklaring voor, maar het gevoel dat ze niet alleen sliep in een huis dat niet van haar was, zorgde er wel voor dat ze haar hoofdpijn vergat.
Tegen een uur of tien 's morgens werd Iana wakker gemaakt door het geluid van een haan. Haar blauwe ogen keken recht in die van Mitch, en glimlachend legde ze een vinger op zijn lippen. Of dit nu vreemd was of raar kon ze zelf niet beantwoorden. Maar Iana vond het best wel grappig. "Hee, slaapkop." Iana duwde met haar vingers tegen zijn wangen en glimlachte breed. "Jij moet me nog een grote verklaring geven over hoe ik hier ben terechtgekomen. Ik voel me namelijk mottig en slecht, en iets zegt me dat ik een grote kater heb."