Het warme water zorgde ervoor dat zijn geest wakkerder werd, steeds helderder. Lang duurde het niet of de kraan werd uitgedraaid en het water stopte met stromen. Met zijn voeten stapte hij uit de douche, wikkelde de handdoek om zijn lichaam en droogde Avan zichzelf af. Het was nog best vroeg, maar hij moest snel zijn. Taylor was gisteren naar de stad geweest en daar had hij niet bij kunnen zijn, vandaar dat het zijn idee was om haar te verrassen bij het hotel waar ze ging overnachten, zodat ze niet in de nacht naar huis hoefde. Beter ook, anders zou hij zichzelf niet gerust voelen. Als haar iets overkwam.. Nee. Een rilling schoot over zijn rug, enkel bij die gedachte al. Niemand kwam aan zijn Taylor. Snel kleedde hij zich aan, poetste zijn tanden en het gebruikelijke. Nog een laatste blik wierp hij in de spiegel om te kijken hoe zijn haar eruit zag en toen dat volgens hem was goedgekeurd, was hij klaar om te vertrekken. Avan liep zo zachtjes mogelijk de trap af, wie weet sliep Vanessa nog. Beneden trok hij zijn schoenen aan, trok zijn zomerjas aan en pakte daarna nog de rode roos van de tafel van de woonkamer af. Die had hij gisteren alvast gekocht. Gewoon een kleinigheidje om Taylor nog extra te verrassen. In welke kamer ze verbleef wist hij al, dat had hij immers stiekem gezien bij haar reservering.
Er was geen mens te bekennen en de parkeerplaats was ook niet zo heel vol geweest, ondanks dat dit hotel toch echt niet slecht was, te zien aan de binnenkant werd het goed onderhouden en er werkten veel mensen. Avan stapte de lift in en drukte op de etage waar hij moest zijn. De lift was al snel boven en even moest hij kijken op de bordjes welke kant hij op moest. Het waren lange gangen waar je zo verdwaald zou raken en dat moest hij niet hebben.
Na een tijdje gezocht te hebben had hij de kamer toch eindelijk gevonden. Met een glimlach rond zijn lippen belde hij aan, wachtte hij een paar minuten. Ze zou er toch wel zijn? Tot zijn verbazing deed een jongen de deur open, ongeveer dezelfde lengte als hem maar met een totaal ander uiterlijk. Het verbaasde Avan toch wel dat hij de deur open had gedaan, enkel in een onderbroek staand. “Ehm.. Sorry. Ik denk dat ik bij de verkeerde kamer ben..” Sprak hij met lichtelijke schaamte in zijn stem. Erg ongemakkelijk. ”Wie is daar?” Nog voordat Avan weg wilde lopen had hij de o-zo bekende stem gehoord en automatisch werden zijn ogen groot. Zijn donkere ogen gleden verder de kamer in en het voeteneinde van een bed was zichtbaar, daarvoor kleren liggend. “Tay..” Hoe kon ze? Ja, die twee hadden vast een leuke nacht gehad. Als hij dat had geweten.. De kaart van haar die hij had gekregen voor zijn verjaardag met al die lieve woorden die hij toen zo tederend had gevonden, brandde nu in zijn zak. Eruit. Avan’ hand graaide in zijn jaszak, pakte de opgevouwen kaart eruit en met een vurige blik keek hij de jongen voor hem aan. “Ik weet niet wie je bent, of wat je hebt gedaan – ik wil het niet eens weten, maar ik denk dat deze kaart voor jou was bedoeld, niet voor mij.” Op zo’n toon had Avan nog nooit over Taylor gepraat en hoe zeer het hem ook deed om die kostbare kaart los te laten die hij altijd bij had, drukte hij hem in de handen van de jongen. De roos die hij zijn hand had liggen liet hij op de grond vallen en vervolgens liep hij weg, de eindeloze gangen weer door. Wat Taylor aan het doen was wist hij niet en hij wilde het niet eens meer weten. Maar wat hij wel wist was dat hij bedrogen was. Maar nu niet meer. Het was over. Avan’ handen waren gebald tot vuisten en met een norse blik keek hij voor zich uit. Het liefste had hij die jongen meteen en knal voor zijn gezicht gegeven, maar dat deed hij maar niet, voor Taylor. Als zij wat in hem zag had hij daar vrede meer, had ze erover kunnen praten tegen hem en hadden ze hun relatie op een normale manier kunnen verbreken. Maar niet zoals op de manier als hoe het nu was gebeurd. Wat als hij niet eens was gekomen? Dan had hij het nooit geweten en was hij nog een lange tijd aan het lijntje gehouden. Gelukkig maar dat hij was gekomen als verrassing, anders was hij nog als een mak lammetje achter haar aan blijven lopen.
Er was geen mens te bekennen en de parkeerplaats was ook niet zo heel vol geweest, ondanks dat dit hotel toch echt niet slecht was, te zien aan de binnenkant werd het goed onderhouden en er werkten veel mensen. Avan stapte de lift in en drukte op de etage waar hij moest zijn. De lift was al snel boven en even moest hij kijken op de bordjes welke kant hij op moest. Het waren lange gangen waar je zo verdwaald zou raken en dat moest hij niet hebben.
Na een tijdje gezocht te hebben had hij de kamer toch eindelijk gevonden. Met een glimlach rond zijn lippen belde hij aan, wachtte hij een paar minuten. Ze zou er toch wel zijn? Tot zijn verbazing deed een jongen de deur open, ongeveer dezelfde lengte als hem maar met een totaal ander uiterlijk. Het verbaasde Avan toch wel dat hij de deur open had gedaan, enkel in een onderbroek staand. “Ehm.. Sorry. Ik denk dat ik bij de verkeerde kamer ben..” Sprak hij met lichtelijke schaamte in zijn stem. Erg ongemakkelijk. ”Wie is daar?” Nog voordat Avan weg wilde lopen had hij de o-zo bekende stem gehoord en automatisch werden zijn ogen groot. Zijn donkere ogen gleden verder de kamer in en het voeteneinde van een bed was zichtbaar, daarvoor kleren liggend. “Tay..” Hoe kon ze? Ja, die twee hadden vast een leuke nacht gehad. Als hij dat had geweten.. De kaart van haar die hij had gekregen voor zijn verjaardag met al die lieve woorden die hij toen zo tederend had gevonden, brandde nu in zijn zak. Eruit. Avan’ hand graaide in zijn jaszak, pakte de opgevouwen kaart eruit en met een vurige blik keek hij de jongen voor hem aan. “Ik weet niet wie je bent, of wat je hebt gedaan – ik wil het niet eens weten, maar ik denk dat deze kaart voor jou was bedoeld, niet voor mij.” Op zo’n toon had Avan nog nooit over Taylor gepraat en hoe zeer het hem ook deed om die kostbare kaart los te laten die hij altijd bij had, drukte hij hem in de handen van de jongen. De roos die hij zijn hand had liggen liet hij op de grond vallen en vervolgens liep hij weg, de eindeloze gangen weer door. Wat Taylor aan het doen was wist hij niet en hij wilde het niet eens meer weten. Maar wat hij wel wist was dat hij bedrogen was. Maar nu niet meer. Het was over. Avan’ handen waren gebald tot vuisten en met een norse blik keek hij voor zich uit. Het liefste had hij die jongen meteen en knal voor zijn gezicht gegeven, maar dat deed hij maar niet, voor Taylor. Als zij wat in hem zag had hij daar vrede meer, had ze erover kunnen praten tegen hem en hadden ze hun relatie op een normale manier kunnen verbreken. Maar niet zoals op de manier als hoe het nu was gebeurd. Wat als hij niet eens was gekomen? Dan had hij het nooit geweten en was hij nog een lange tijd aan het lijntje gehouden. Gelukkig maar dat hij was gekomen als verrassing, anders was hij nog als een mak lammetje achter haar aan blijven lopen.
& taylor