Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

I guess this is our end.

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1I guess this is our end. Empty I guess this is our end. ma apr 29, 2013 4:44 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Het warme water zorgde ervoor dat zijn geest wakkerder werd, steeds helderder. Lang duurde het niet of de kraan werd uitgedraaid en het water stopte met stromen. Met zijn voeten stapte hij uit de douche, wikkelde de handdoek om zijn lichaam en droogde Avan zichzelf af. Het was nog best vroeg, maar hij moest snel zijn. Taylor was gisteren naar de stad geweest en daar had hij niet bij kunnen zijn, vandaar dat het zijn idee was om haar te verrassen bij het hotel waar ze ging overnachten, zodat ze niet in de nacht naar huis hoefde. Beter ook, anders zou hij zichzelf niet gerust voelen. Als haar iets overkwam.. Nee. Een rilling schoot over zijn rug, enkel bij die gedachte al. Niemand kwam aan zijn Taylor. Snel kleedde hij zich aan, poetste zijn tanden en het gebruikelijke. Nog een laatste blik wierp hij in de spiegel om te kijken hoe zijn haar eruit zag en toen dat volgens hem was goedgekeurd, was hij klaar om te vertrekken. Avan liep zo zachtjes mogelijk de trap af, wie weet sliep Vanessa nog. Beneden trok hij zijn schoenen aan, trok zijn zomerjas aan en pakte daarna nog de rode roos van de tafel van de woonkamer af. Die had hij gisteren alvast gekocht. Gewoon een kleinigheidje om Taylor nog extra te verrassen. In welke kamer ze verbleef wist hij al, dat had hij immers stiekem gezien bij haar reservering.
Er was geen mens te bekennen en de parkeerplaats was ook niet zo heel vol geweest, ondanks dat dit hotel toch echt niet slecht was, te zien aan de binnenkant werd het goed onderhouden en er werkten veel mensen. Avan stapte de lift in en drukte op de etage waar hij moest zijn. De lift was al snel boven en even moest hij kijken op de bordjes welke kant hij op moest. Het waren lange gangen waar je zo verdwaald zou raken en dat moest hij niet hebben.
Na een tijdje gezocht te hebben had hij de kamer toch eindelijk gevonden. Met een glimlach rond zijn lippen belde hij aan, wachtte hij een paar minuten. Ze zou er toch wel zijn? Tot zijn verbazing deed een jongen de deur open, ongeveer dezelfde lengte als hem maar met een totaal ander uiterlijk. Het verbaasde Avan toch wel dat hij de deur open had gedaan, enkel in een onderbroek staand. “Ehm.. Sorry. Ik denk dat ik bij de verkeerde kamer ben..” Sprak hij met lichtelijke schaamte in zijn stem. Erg ongemakkelijk. ”Wie is daar?” Nog voordat Avan weg wilde lopen had hij de o-zo bekende stem gehoord en automatisch werden zijn ogen groot. Zijn donkere ogen gleden verder de kamer in en het voeteneinde van een bed was zichtbaar, daarvoor kleren liggend. “Tay..” Hoe kon ze? Ja, die twee hadden vast een leuke nacht gehad. Als hij dat had geweten.. De kaart van haar die hij had gekregen voor zijn verjaardag met al die lieve woorden die hij toen zo tederend had gevonden, brandde nu in zijn zak. Eruit. Avan’ hand graaide in zijn jaszak, pakte de opgevouwen kaart eruit en met een vurige blik keek hij de jongen voor hem aan. “Ik weet niet wie je bent, of wat je hebt gedaan – ik wil het niet eens weten, maar ik denk dat deze kaart voor jou was bedoeld, niet voor mij.” Op zo’n toon had Avan nog nooit over Taylor gepraat en hoe zeer het hem ook deed om die kostbare kaart los te laten die hij altijd bij had, drukte hij hem in de handen van de jongen. De roos die hij zijn hand had liggen liet hij op de grond vallen en vervolgens liep hij weg, de eindeloze gangen weer door. Wat Taylor aan het doen was wist hij niet en hij wilde het niet eens meer weten. Maar wat hij wel wist was dat hij bedrogen was. Maar nu niet meer. Het was over. Avan’ handen waren gebald tot vuisten en met een norse blik keek hij voor zich uit. Het liefste had hij die jongen meteen en knal voor zijn gezicht gegeven, maar dat deed hij maar niet, voor Taylor. Als zij wat in hem zag had hij daar vrede meer, had ze erover kunnen praten tegen hem en hadden ze hun relatie op een normale manier kunnen verbreken. Maar niet zoals op de manier als hoe het nu was gebeurd. Wat als hij niet eens was gekomen? Dan had hij het nooit geweten en was hij nog een lange tijd aan het lijntje gehouden. Gelukkig maar dat hij was gekomen als verrassing, anders was hij nog als een mak lammetje achter haar aan blijven lopen.

& taylor

2I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma apr 29, 2013 5:04 pm

Taylor

Taylor

Met plezier gooide Taylor haar armen in de lucht en zwierde met haar heupen op de maat van de muziek. Ze was al een tijd niet meer uit geweest, maar nu was het Shanna geweest,die haar eigenlijk bijna had mee gedwongen. Achja, een keertje waarom ook niet? Shanna zelf stond bijna tegen elke jongen aan te schuren en ging helemaal los.
Taylor hield zich wel wat in. Ze had wel plezier, maar ze was niet meer zo als vroeger. Vroeger voor ze Avan kende. Ze dacht de hele avond al aan hem, en ze vond het jammer dat hij niet mee was. Shanna had het haar ook bijna verboden. Girls night. Had ze gezegd, ze wou weer wat meer tijd door brengen met Taylor omdat ze alleen maar bij Avan zat.
Ja gek hé? Ze was stapel gek op Avan, dus dan bij je ook graag bij die persoon. Shanna had zelf geen vriendje en dook op iedereen af, dus zij kon dat gevoel ook niet weten. "Shanna." schreeuwde Taylor over de muziek heen in haar oor. "Ik ga even naar de bar." Zei ze terwijl ze gebaarde naar de bar. Onhandig wurmde ze zich door de dansende massa heen en liet zich rustig op een bar kruk zakken. Ze bestelde een drankje, niet wetend meer dat ze er al een paar op had, en het begon nu wel aardig op te lopen in haar hoofd.
Verbaasd keek ze naast zich en keek een jongen aan die haar ook aan keek. Ze had al zo'n raar gevoel dat er iemand naar haar keek. Best creepy. Ze stak ongemakkelijk even haar hand op naar hem. Hoi? Kan je het zien? Dat was precies wat er nu in haar hoofd omging. "Hoi schoonheid." Sprak hij.

Zacht kreunend werd Taylor wakker. Wow, wat had ze een hoofdpijn. Ze had gister avond vast heel veel gerdronken. Wat een kater zeg! Ze legde een hand op haar voorhoofd en ging wat omhoog zitten. Wie zijn kleren waren dat? Er lagen mannenkleren daar, en die waren niet van Avan. Haar ogen sperde wijd open. Durfde ze haar hoofd om te draaien en te kijken wie er naast haar lag? Bijtend op haar lip draaide ze heel langzaam haar hoofd naar rechts en ze bekeek een slapende jonge man.
Omg, was hij nou serieus in haar hotelkamer? Haar hart begon harder te kloppen en het zweet brak haar uit. Hadden zij? Nee dat kon niet waar zijn. Zo was Taylor niet. Avan was de ware, ze zou geen slippertje kunnen maken, en dat zou ze al helemaal niet willen. Tranen sprongen al in haar ogen. Hoe moest ze Avan dit gaan vertellen? Ze zou het hem zeker wel gaan vertellen, eerlijkheid was alles in een relatie. Zo angstig dat ze was, wist ze niet wat ze moest doen en kon alleen maar stok stijf blijven zitten. De jongen deed ze ogen open en glimlachte. Taylor' gezicht betrok nog meer, en angstig keek ze hem aan. "Hallo schoonheid." Ohnee, hij was die gast uit de club.
Ze wist echt niks meer. "Nee dit kan niet, pak je spullen en ga weg. Ik ga douchen en als ik klaar ben, ben jij weg!" Sprak ze nors en met de deken om zich heen liep ze naar de badkamer. Nee dit had echt niet mogen gebeuren. Ze haalde haar handen door haar haar en bekeek zich zelf afschuwend in de spiegel. Ze draaide de kraan van de douche aan en stapte er onder. Ze hoorde wel wat beweging buiten de deur dus hopelijk ging die gozer nu weg. Ze wist zijn naam niet eens.
Toen ze geklop op haar deur hoorde draaide ze de kraan uit en sloeg een handoek om zich heen. "Wie is daar?" Riep ze luid zodat de gene buiten de deur het kon horen. Was die jongen er nog? Ze hoorde iemand binnen komen dus de deur was open gegaan. Ze stapte de badkamer uit en keek recht in de ogen van Avan. Ohnee, hij dacht vast dat ze hier vanaf gister avond al was geweest met die gozer, terwijl ze gewoon de hele avond in de club had gezeten.
"Avan nee, ik kan het uitleggen." Ze zag hoe hij haar verjaardagskaart in de jongen zijn hand drukte en hoe hij weg liep. Nee nee nee. Ze rende op haar blote voeten achter Avan aan de lange hotel gang in. "Avan wacht." Riep ze wanhopig. Tranen liepen over haar wangen. "Avan, alsjeblieft." Ze begon harder te rennen en greep Avan bij zijn arm. "Het is niet wat je denkt, ik ken hem helemaal niet!"

3I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma apr 29, 2013 6:42 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Hoe moeilijk het ook was om door te lopen en niet om te draaien en te zeggen dat hij haar niet kwijt wilde, leken zijn benen in brand te staan en was hij gedreven om door te lopen. Ondanks dat ze nu zijn vertrouwen volledig kwijt was, kon hij niet ontkennen dat hij nog erg veel van haar hield. Maar dat duurde vast wel een paar dagen, toch? Avan wist het niet meer.. Nog nooit was een relatie die hij had meegemaakt zo beëindigd. "Avan nee, ik kan het uitleggen." Dramde nog door tot zijn gedachten, de woorden die hij net had gehoord maar niet op had gereageerd. “Wat uitleggen? Ik begrijp alles al.” Beantwoorde hij de vraag, meer tegen zichzelf doordat het fluisterend was geweest. Bij het horen van zijn naam door de lange gangen was het een automatisme om om te kijken, maar gelukkig bedacht hij zich net op tijd en bleef hij voor zich uitkijken. Eerlijk gezegd had hij zichzelf niet meer goed onder controle, wist hij niet meer hoe hij moest reageren, maar zijn voeten leken wel niet meer te kunnen stoppen. Alsjeblieft? Zelf dat zorgde er niet voor dat hij zich omdraaide. Nee, boos was hij niet, eerder teleurgesteld. Deels verdrietig, maar nu leek het dat hij die verdriet anders uitte als normaal.
De greep om zijn arm zorgde ervoor dat zijn voeten genoodzaakt stopten, hij omkeek en haar met een ongeloofwaardig gezicht aankeek. “Ik denk toevallig dat het precies is zoals ik het denk.” Om haar laatste woorden lachte hij even, maar meer sarcastisch. “Nee tuurlijk niet Taylor! Daarom heb je hier vannacht met hem geslapen en..” Avan sprak dat laatste maar niet uit. Hij walgde ervan en hij moest er niet aan denken dat ze dat had gedaan toen ze nog met hem samen was..
“Nog meer dingen die je wilt zeggen? Want ik ben van plan naar huis te gaan.” Het voelde raar om zo tegen Taylor te doen, zo onvertrouwd. Zijn ogen die normaal altijd zo liefjes naar haar keken en liefde naar haar straalden, leken nu leeg te zijn en enkel een vurige blik te geven. “Weet je wat ik dacht, hé? Dat wij voor elkaar waren bestemd. Maar blijkbaar had ik het mis.” Probeerde hij tot haar door te dringen. De tranen langs haar wangen negeerde hij. Net of dat dat ervoor zou zorgen dat dat die nacht goed zou maken? “Maar weet je wat.. Het is over, Taylor.” Zijn donkere ogen dwarrelden af naar de grond en voor kort wist hij niets meer uit te brengen. Nooit had hij gedacht dat dit moment zou komen en dan nog wel op deze manier. De woorden waren zijn mond al uit, voordat hij erover had nagedacht wat het wel niet betekende. Maar dit was blijkbaar het beste. “Je had het er ook gewoon met mij over kunnen hebben.. Dan had het niet op deze manier gehoeven. Maar nu heb ik geen andere keuze; mijn vertrouwen is weg.” Nog steeds keek hij haar niet aan, zijn ogen nog steeds op de grond gericht. Hoe ze erop zou reageren? Hij wist het niet.. “Maar ach, een geluk voor jou dat je nu iemand anders hebt. Nog veel plezier samen.” Het sarcasme was duidelijk te horen en toen hij zijn ogen nog voor een enkele keer op haar ogen richtte, liet hij een zucht horen. Vervolgens gleed zijn blik naar de arm waar ze hem vast had gepakt en het horloge dat om zijn pols zat. Met zijn vrije hand maakte hij de sluiting los en haalde hem van zijn pols vandaan. “Hier.” Avan gaf de horloge aan haar, in de hoop dat ze het zou pakken. Hij had hem niet meer nodig. Het horloge kon ze het beste aan haar nieuwe vriend geven. Hopelijk zou hij hem ook net zo liefdevol koesteren, net zoals hij dat ooit had gedaan.

4I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma apr 29, 2013 7:09 pm

Taylor

Taylor

Avan wou maar niet omdraaien en ze kon niet haar andere hand gebruiken, want dan zou de handdoek afgleiden. Gelukkig draaide hij zich toch nog om. Zou hij haar niet negeren, en kon ze toch nog iets zeggen. Hopelijk. “Nee tuurlijk niet Taylor! Daarom heb je hier vannacht met hem geslapen en..” Taylor slikte eens om de hoeveelheid tranen te verminderen. "Ik weet niet wat er is gebeurd! Er is misschien wel helemaal niks gebeurd!" Sprak ze boosie jongen. Hiiet boos op Avan, ze was boos op die jongen. Hij lag bij haar in bed, hij had de deur open gedaan. Als hij al in de nacht weg was gegaan, wist ze het zelf niet eens. Haar ademhaling verliep sneller, en de adrenaline stroomde door haar aderen. Het was slechte adrenaline, het voelde niet goed, en ze had zin om de longen uit haar lijf te schreeuwen. En bedankt Shanna. Ze wist zeker, dat ze nooit meer uit zou gaan. Wat moest ze nou? Ze wou Avan niet kwijt, maar ze had niks, en ze kon niks om het goed te maken. Alles wat ze zou zeggen zou hij toch niet geloven. Eerlijk gezegd geloofde ze het zelf niet eens. Ze wist zelf helemaal niet wat er die nacht gebeurd was, dus hoe moest ze dat dan aan Avan uitleggen wat er die nacht gebeurd zou zijn. “Weet je wat ik dacht, hé? Dat wij voor elkaar waren bestemd. Maar blijkbaar had ik het mis.” Ze keek hem aan. Ze had hem nog nooit zo gezien. Het maakte haar bang, gewoon weg omdat ze hem niet herkende. "Nee dat zijn we, er was drank, ik weet niks meer!" Sprak ze hem uit alle wanhoop toe. “Maar weet je wat.. Het is over, Taylor.” Haar ogen werden hol en ze voelde zich leeg van binnen. Haar blik dwaalde af naar de muur. Was, was het nou klaar? "Avan." Begon ze zachtjes. "Ik weet niks meer, ik heb een enorme kater en ik weet niet wie die gozer is." Ze wist niks meer uit te brengen. "Ik ging dit je sowieso vertellen!" Het leven kwam weer meer terug. "ik..Ik voel me zo vies." Ze keek even de gang in.
Tranen rolde terug over haar wangen toen ze het horloge in haar handen kreeg gedrukt. Verdrietig schudde ze haar hoofd. "Het kan niet over zijn. Ik ben niet zo, je kent me toch? Alsjeblieft ga niet weg!" Meer dan dat kon ze niet uitbrengen, er was niks meer wat ze kon zeggen. Als Avan werkelijk weg zou gaan, kon ze hem niet achterna, ze liep in een handoekje. Hoe zeer ze dat ook voor hem over had. Hopelijk was die jongen weg als ze terug in haar hotel kamer kwam. Ze keek in Avan' ogen. Ze zag gewoon dat hij weg zou gaan. Ze zou het niet moeilijker maken dan. Langzaam stompelde ze weg, de lange gang weer in. Ze zou het hier niet bij laten zitten. Ze zou zich aankleden en daarna ging ze weer opzoek naar Avan.

5I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma apr 29, 2013 7:56 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Een grijns speelde rond zijn lippen bij wat ze zei. Ja, dacht ze echt dat als zo’n jongen naast haar zou liggen niets deed? Kom op, dat zag je toch zo wel aan die jongen.. Ergens wilde hij haar wel geloven, maar kon hij het gewoon niet.. Wie weet of ze het de volgende keer weer zou doen, dat wilde Avan zichzelf niet aan doen. "Nee dat zijn we, er was drank, ik weet niks meer!" Kort schudde hij zijn hoofd. “Ik weet het niet meer Taylor. Ik weet het niet meer.. Ik weet niet wat ik moet geloven.” Tuurlijk, als dit alles niet was gebeurd zou hij zeker geen punt achter hun relatie willen zetten. Maar in deze omstandigheden had hij geen keuze..
“Dat kan wel zo zijn maar.. Ik weet het niet Taylor..” Het viel hem eerlijk gezegd op dat hij haar de hele tijd al Taylor had genoemd, in plaats van gewoon Tay of andere bijnamen die hij toen voor haar had verzonnen. “Waarom zou je je vies voelen..?” Het feit dat ze het hem ging vertellen liet hem nadenken. Hoe had hij dan gereageerd? Hetzelfde? Hm, hij wist het gewoonweg niet.. Het leek of hij alles niet meer bleek te weten en hij niet meer helder na kon denken.
Ik weet het allemaal niet meer. De Taylor die ik kende zag ik dit nooit doen. Maar kennelijk kon ik dat deel van jou nog niet.” Kort bekeek hij haar eventjes. In hem wist hij wel dat als Taylor normaal gesproken zo voor hem stond, hij haar allang had opgetild en naar haar kamer had gebracht zodat ze haar aan kon gaan kleden. Ergens zou hij dan ook trots zijn om aan mensen te laten zien dat zijn vriendin er zo goed uitzag. Maar ze was zijn vriendin niet meer en dat moest hij gaan beseffen. “Misschien moeten we het wat tijd geven. Wie weet wat er in die tussentijd gebeurd. Misschien vind je wel een andere vriend?” Stiekem had hij wel medelijden met haar door wat hij allemaal zei, maar zo dacht hij er wel over. Deze kant van hem liet hij absoluut niet vaak zien, enkel wanneer het echt nodig was. Blijkbaar was het nu nodig.. Avan schudde zijn hoofd. Hij kon niet blijven, hij kon niet doen of er niets was gebeurd. “En dan, wil je dat ik meega en die jongen zie die aan tóen mijn vriendin heeft gezeten? Sorry, maar daar pas ik voor.” De nadruk werd gelegd op toen. Avan hoefde hem echt niet meer te zien. In zijn ogen had hij alles tussen hen verpest, of Taylor iets met die jongen wilde of niet, dat maakte niets uit.
“Pap, zorg dat je over een paar uur op het vliegveld staat.” Nog enkele malen moest hij aanhoren of het wel een goed idee was om zijn vlucht naar Spanje te vervroegen, maar wat had hij hier nog te doen? Vanessa zou vast wel voor Sangre zorgen, zij wist immers ook als enige dat hij al weg was. Nog een paar keer legde hij uit dat hij het echt wilde en kon zijn vader niets anders doen dan het te accepteren. Avan drukte het gesprek ten einde en keek in zijn achteruit spiegel. De banden van zijn auto gierden over de snelweg heen en even keek hij in zijn portemonnee. Genoeg geld, hij hoefde niet te pinnen. Zijn blik bleef hangen op een kleine foto van Taylor en hem die hij in een van de fotovakjes van zijn portemonnee had gestopt en knarsetandend haalde hij hem eruit, liet hem toen maar ergens in zijn auto liggen waar hij de foto niet meer kon zien. Het is over. Herhaalde zich in zijn hoofd. Nog steeds kon hij er niet over uit dat hij degene was die het niet meer zag zitten. Natuurlijk hield hij nog van haar, zielsveel, maar zo hoefde het van hem niet meer. Ze was.. vreemd gegaan? Dat kon hij niet zomaar vergeten. Avan duwde het gaspedaal nog iets harder in om meer vaart te maken. Een vliegticket moest nog geregeld worden dus moest hij sneller zijn. Hopelijk had hij genoeg kleren meegenomen. Hoelang hij bleef was nog een raadsel, dat zou hij wel zien. In HorseHome had hij toch vrij weinig te zoeken en zou hij vast en zeker alleen maar aan Taylor denken, dat zocht hij op dit moment even niet. Tijd dus om naar zijn familie terug te keren.

6I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. wo mei 01, 2013 8:07 pm

Taylor

Taylor

Als een geest duwde Taylor de deur van haar hotelkamer open die nog op een kiertje stond. Ze keek even de kamer rond. Die jongen was nergens meer te zien, die was natuurlijk helemaal geschrokken dat Avan aan de deur stond en dat geschreeuw op de gang. Ze vond het helemaal niet erg dat hij weg was. Als hij hier nog was geweest zou ze hem uit woede waarschijnlijk beginnen te slaan, uit alle wanhoop. Ze liet zich op haar buik op het bed ploffen en begroef haar hoofd in het kussen. Tranen vloeide weer naar buiten en hard begon ze te snikken.
Ze stompte boos met haar vuisten in het matras en begon hevig met haar benen te slaan. Nee, nu moest ze stoppen met zielig doen. Ze was zo bezig met haar eigen hachje te redden dat ze Avan helemaal was vergeten. Wat had ze hem aangedaan? Ze had zich helemaal niet beseft hoe hij zich zou moeten voelen. Daardoor kwamen de tranen weer terug. Avan, ze miste hem nu al zo. Hoe kon ze dit nou ooit rechtzetten? Ze maakte zich zelf sterk en ging even met haar vingers door haar ogen, zodat de tranen weer wat weg zouden gaan. Ze haalde eens diep adem. Haar aandacht werd getrokken door de kaart die op de kast lag. Langzaam liep Taylor er naar toe en keek er even in. Wat ze er die dag van zijn verjaardag had in geschreven gold nog steeds, niks was weg bij haar. Ze had het verpest, verscheurd en verpletterd. Het liefste wat ze nu wilde doen was van een brug afspringen maar dan kon ze Avan nooit meer zien. Ze wou zo graag nog eens zijn hand vasthouden, zijn zachte lippen kussen, een verdere toekomst met hem opbouwen. Ze zou zich zelf niet kunnen zien met iemand anders. Het was dan geen Avan, en niemand kon tippen aan hem.
In een rap tempo kleedde ze zich aan, en pakte de kaart en het horloge.
Zwetend zat ze op de stoel en keek de zuster aan. "En waarom wilt u deze test doen, het is wel een pijnlijke ingreep." Sprak ze zakelijk. Taylor keek even ongemakkelijk omzich heen. "Nou ik eumh, ging gister avond naar een feest, werd wakker naast iemand en eumh, mijn vriend kwam toen aan de deur. Hij is die pijn waard." De zuster keek haar meelevend aan en knikte. "ontspan, en dan is het zo gebeurd."
Kwartier later zat ze pijnlijk op de stoel in de wachtkamer. Er zaten meer mensen, maar vast niet allemaal voor de test die ze net ondergaan had. Ze kon straks eindelijk weten of ze zo'n goorlap was geweest, of dat er iets heel anders was gebeurd. De radio stond op, en in eens kwam er een liedje die wel heel lekker bij de situatie paste. Bruno Mars-When I was your man.
"Same bad but it feels just a little bit bigger now,
Our song on the radio but it don't sound the same,
...
Cause my heart breaks a little when I hear your name." En het liedje ging maar lekker door. Het zweet brak uit bij Taylor en ongeduldig begon ze met haar nagels op het randje van haar stoel te tikken. De zuster kwam uit een kamertje met papieren in haar hand. "Mevrouw, er is niks vreemds van iemand anders aangetroffen, het blijkt dus dat er gister niks is gebeurd." Dat laatste zei ze heel zacht zodat de andere mensen in de wachtkamer dat niet konden horen. "Hier heb ik de papieren, deze kunt u aan uw vriend laten zien." Een zucht van verlichting verliet Taylor' keel. Ze pakte de papieren aan en trots keek ze er even naar. Ze wist wel dat er niks was gebeurd. "Dank u wel!" Zei ze en meteen snelde ze het ziekenhuis weer uit om naar Avan toe te gaan.
Zenuwachtig drukte ze op de bel en wachtte tot iemand de deur open deed. Helaas was het Vanessa, ze was blij om haar schoonzusje te zien, maar het was niet het persoon waar op ze had gehoopt. "Is Avan er?" Vroeg ze hoopvol. Ze Vanessa het weten wat er gebeurd was. "Avan? Die is naar Spanje vertrokken, naar onze familie" Zei Vanessa voorzichtig. "Spanje?" Vroeg Taylor verbaasd. Was hij echt meteen naar Spanje vertrokken? Geen twijfel bij mogelijk, ze ging meteen op het eerste de beste vlucht achter hem aan. "Waar woont jullie familie?" Vanessa ging naar binnen en schreef alle gegevens netjes op.
Thuis pakte Tay meteen een klein koffertje in met alle spullen die ze nodig had. In haar handtas de papieren en het horloge van Avan. Op het vliegveld kocht ze een ticket en niet veel later zat ze al in het vliegveld.

7I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. do mei 02, 2013 9:14 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Gelukkig was het geen hoogseizoen en waren er nu nog plaatsen over in het vliegtuig zodat hij nog naar Spanje kon. Hopelijk was hij niets vergeten in alle haast, maar daar kwam hij over een paar uur dan wel weer achter. Hoe lang hij daar zou blijven wist hij niet precies, dat zou hij nog wel zien. Toen er werd omgeroepen dat het instappen begon stond hij op en liep hij richting de plaats waar hij in moest stappen. Zijn kaartje werd gecontroleerd, er werd hem een fijne vlucht gewenst en hij kon doorlopen. Ze moesten eens weten.. Nee, Avan was niet helemaal zoals hij hoorde te zijn. Voornamelijk omdat hij nergens meer zijn gedachten goed bij kon houden; ze zaten heel de tijd bij Taylor. Waarom had ze het gedaan? Ja, tuurlijk kon ze zeggen dat er drank was.. Maar dat was geen excuus toch? Of wel.. Avan wist het niet meer. Hij was té erg verward. Als hij normaal drank op had gebeurde zoiets namelijk toch ook niet? Eigenlijk kon hij er beter over ophouden en flink door blijven lopen door de lange slurf, anders zou hij nog te laat zijn ook.
Zijn veiligheidsgordel klikte vast en zijn bagage was al bovenin de opbergruimte gezet. Nu zat er nog niemand naast hem, logisch, er waren genoeg legen plaatsen. Want ja, wie zou er nou naast hem komen zitten? Zo’n fijn gezelschap was hij op dit moment niet. Ineens stroomde er een groep mensen binnen en tot zijn verbazing kwam er iemand naast hem zitten, een oudere vrouw. Avan begroette haar enkel met een glimlach rond zijn lippen en toen hij om zich heen keek merkte hij dat het vliegtuig ineens een stuk voller was als voorheen. Hij had vast weer niet op zitten te letten. Hoofdschuddend keek hij weer voor zich en staarde toen maar een beetje voor zich uit. Veel te doen had hij toch niet.
“Zeg, is er iets?” De stem naast hem trok zijn aandacht waardoor hij zijn donkere ogen op de vrouw richtte. Wat kon hij doen.. Liegen of gewoon zeggen wat er was? Praten hielp zei iedereen altijd en liegen tegen een oudere vrouw, nee, dat sloeg hij maar even over. Hij had wel genoeg van leugens op het moment. “Ach.. Ja..” Ze leek hem geïnteresseerd, iets wat hem verbaasde. “Zoveel is ’t niet hoor. Maar ik wil u er niet mee lastig vallen.” Vervolgens keek hij weer voor zich uit en naderde een stilte.
“Nee hoor.” Nogmaals keek Avan naast zich. Ach, waarom dan ook niet? “Nou.. Ik heb mijn vriendin vanochtend gevonden in een hotel, met een ander..” Begon hij maar. Avan legde het tot het laatste wat hij had meegemaakt uit en de vrouw leek het te begrijpen. Ergens luchtte het wel op om er met iemand over te praten. Zijn ogen begonnen iets vochtiger aan te voelen toen hij de woorden die hij zojuist had verteld in zijn hoofd herhaalde, alle beelden in zijn hoofd meespelend. Wat had hij gedaan? Hij hield eerlijk gezegd veels te veel van Taylor en daar had hij nu spijt van, straks dacht ze dat hij dat niet deed. Met de rug van zijn hand streek hij aan zijn ene kant van zijn gezicht onder zijn ogen door om de tranen weg te vegen die er beetje bij beetje uitstroomde. Erg lang duurde het niet of het vliegtuig landde weer op de grond. Hij had nog een gesprek gehad met de vrouw naast hem en dat had hem wel iets opgefleurd. Maar goed ook want straks bij zijn familie zou hij wel vrolijk moeten zijn, hij had ze al een tijdje niet gezien.
Toen zijn vader verscheen in zijn gezichtsveld verscheen er toch wel een glimlach rond zijn lippen en begon hij sneller te lopen. Als begroeting deed hij wat hij altijd met zijn vader deed als begroeting, van jongs af aan al. “Goed je te zien.” Sprak Avan tegen hem en zijn vader knikte. Gelukkig konden zijn vader en moeder niet alleen Spaans, aangezien Spaans nu niet meer bepaald zijn hoofdtaal was. De rest van zijn familie echter wel, maar dat was voor hem ook geen enkel probleem. Op de parkeerplaats moesten ze een eindje lopen om bij de auto van zijn vader te komen en vervolgens reden ze naar het huis van zijn ouders.
Met zijn koffer en handbagage meegenomen liep hij richting de voordeur, belde hij aan omdat zijn vader nog iets moest pakken in de auto en werd er voor hem open gedaan door zijn moeder. Haar begroette hij met drie kussen op haar wangen en zette hij zijn koffer in de gang. Toen hij naar de woonkamer liep zag hij dat een groot deel van zijn deel in de woonkamer was verzameld. Een dochter van zijn oudere nicht rende op hem af en glimlachend tilde hij het jonge meisje op. “Hola belleza.” Het was al een lange tijd geleden dat hij het meisje had gezien en ze zou nu rond de twee, drie jaar moeten zijn ongeveer. Daarna zette Avan haar weer neer en ging hij iedereen af om te begroeten.
Hij wilde inderdaad dat het niet zo was gegaan met Taylor, maar zijn nu hij zijn familie zag, voelde hij toch weer wat liefde. Op een andere manier natuurlijk, maar het liet hem wel beter voelen. En zolang niemand naar Taylor vroeg – als ze het wisten van haar - besloot hij ook maar om er niet over te beginnen. Het zou zijn humeur toch alleen maar doen laten veranderen, net nu het zo gezellig was.

8I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. do mei 02, 2013 11:42 pm

Taylor

Taylor

Het vliegtuig landde weer snel en de reis verliep tamelijk rustig. Taylor had wel bijna het karretje van de stewardes omgegooit door haar zenuwachtige gedrag. Gelukkig kende ze niemand in het vliegtuig, dus ze hoefde zich voor niemand te schamen. Toen het vliegtuig weer helemaal veilig op de grond stond, en de riemen los mochten was er al een hele verlichting van haar schouders. Ze hoefde nu alleen buiten het vliegveld een taxi vinden en hem het adres door geven van Avan' familie. Dan kon ze in ieder geval de papieren laten zien, wat Avan er dan mee deed, daar kon Taylor dan verder niks meer aan doen, maar dan had ze wel aan zich zelf bewezen dat ze er alles aan gedaan had.
Met een snelle pas liep ze naar de hal waar je je bagage kon oppikken. Hopelijk kwam hij redelijk snel, want soms kon je daar een uur staan wachtten op je eigen koffer met spullen. Wantrouwend bekeek ze de donkere mensen, de meeste leken spaans. Het was ook niet echt vakantie tijd, dus echt veel toeristen waren er op het vliegveld niet te zien. Ze hield haar handtas dicht tegen zich aan. Ze kon kosten wat het kost, die spullen niet kwijtraken. Gelukkig kwam als een van de eerste haar koffertje al over de band. Meteen liep ze al naar voren, zodat ze meteen haar weg langs alle vliegveld winkeltjes naar buiten kon.
Toen ze een stap buiten zette, overviel haar een vlaag van heerlijke warmte. De zon scheen fel en er was geen wolkje aan de lucht. De warme bries waaide haar haar wat naar achteren.Taylor pakte snel haar zonnebril uit haar tas en zette die op. Waar waren die taxi's? In de verte kwam er gelukkig al een aan gereden. Hoe pijnlijk ook, toch zette haar gedachten haar op een verkeerd spoor. Ze was hier veel liever geweest met Avan. Lekker vakantie vieren in de zon, maar nee. Het moest allemaal weer zo moeilijk verlopen.
Misschien was het ergens wel goed? Ze wist het niet, maar hun relatie was altijd helemaal goed geweest zonder een spatje narigheid, er horen toch vervelende dingen bij? En als ze dit samen overleven dan hoeven ze nergens meer bang voor te zijn. Ze schrok wakker uit haar gedachten toen de taxi voor haar stopte en even toeterde. Meteen ging ze achter in zitten en gaf het briefje met het adres aan de taxichauffeur, die slechts alleen maar knikte en hevig gas begon te geven. Ze wou genieten van het mooie uitzicht om zich heen, maar ze kon alleen mar leeg naar de stoel voor zich staren. Bedenkend hoe straks iemand de deur open zou doen, en hoe het verder zou verlopen.
Ze nam eens diep adem toen ze de man achter het stuur betaalde en met haar koffertje het grote erf op liep. Een groot huis naderde haar en hoe dichter bij ze kwam, hoe zenuwachter ze werd, hoe meer ze ging zweten van de adrenaline. Ze was bang, bang voor wat er zou kunnen komen. Doodsbang en aarzelend drukte ze dan toch de deurbel in. Wie zou er open doen?
Al vast pakte ze de papieren en hield die hoopvol in haar handen.

9I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. vr mei 03, 2013 8:50 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Na een tijdje bijgepraat te hebben met zijn familie, overheerste het geluid van de bel de woonkamer. Wie kon dat nou zijn? Aangezien niemand op stond besloot Avan het maar te doen.
"Taylor..?" Verbaasd keek hij haar aan. Hoe wist ze dat hij hier was? Vanessa.. Maar hij moest wel eerlijk bekennen dat hij best blij was. Al vond hij het niet fair wat ze had gedaan, nog steeds hield hij zielsveel van Taylor en wist hij niet hoe hij de komende tijd zonder haar door zou moeten komen.
De papieren werden aan hem overhandigd en nauwkeurig las hij het door. Zijn ogen werden groot. Wat had hij gedaan? Voor hij het wist omhelsde hij Taylor, hield zijn hoofd naast dat van haar en wist hij niet wat hij moest zeggen, leek het net of er een brok in zijn keel zat. "Tay.. Het spijt me zo.." Avan voelde hoe zijn ogen vochtiger werden op de een of andere manier. Hij had nooit zo mogen denken over Taylor, hij had kunnen weten dat ze niets had gedaan. Dat zou ze bij nader inzien nooit doen. Avan kantelde zijn hoofd naar rechts en plaatste zachtjes zijn lippen op haar kaaklijn. Zou Taylor hem wel kunnen vergeven na alles wat hij had gedaan en gezegd? Het zou hem niets verbazen als ze dat niet zou willen, maar waarom was ze anders helemaal naar Spanje gekomen..
"Laten we naar binnen gaan.." Avan liet haar weer los en zette een paar passen terug. Achter haar deed hij de deur dicht en pakte hij voorzichtig haar hand. Hoe ze zou reageren op zijn aanraking wist hij niet. "Tay, kunnen we alsjeblieft doen alsof vandaag niet is gebeurd?" Vragend keek hij haar aan, hopend dat ze dat zou willen. Dan zou hij weer net zo kunnen doen als voorheen en hoefde hij niet te twijfelen hoe ze over hem zou denken bij elke aanraking.
"Er is trouwens wel familie.." Sprak hij nog toen hij de deur naar de woonkamer opendeed. Toen hij weer binnenstapte voelde hij hoe zijn familie vragend naar hem keek toen hij samen met Taylor naar binnen kwam. "Mag ik jullie voorstellen aan.. Mijn vriendin?" Afwachtend keek hij in de richting van Taylor. Zou hij haar al weer zijn vriendin mogen noemen, of zou dat nog te vroeg zijn. Of beter gezegd; wilde ze wel zijn vriendin zijn?

OOC: Flut. ;c

10I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. za mei 04, 2013 10:42 pm

Taylor

Taylor

Taylor wachtte zenuwachtig voor de deur. Straks zou Avan de deur open doen, en de deur meteen weer dicht slaan? Wou hij haar niet eens zien. En ja, het was Avan die de deur open deed. Een prille glimlach verscheen op haar gezicht, ze was wel blij om hem te zien maar echt blij nou ook weer niet. Hij was tenslotte nog steeds boos op haar. "Taylor..?" Zei hij. Taylor keek ongelemakkelijk even naar haar schoenen en gaf daarna de papieren door aan Avan. Hij leek oprecht geïntereseerd want hij las het heel precies door. Nog zenuwachtiger als net keek ze wat om zich heen. Ze was bang voor zijn reactie. Straks dacht hij nog dat het nep was. Ja, zo was Avan niet, maar na wat er vanochtend allemaal gezegd was, wist Tay het niet zo zeker meer. "Tay.. Het spijt me zo.." Verbaasd keek ze Avan aan. Spijt? Had hij werkelijk spijt van wat hij allemaal had gezegd? of alleen maar van het feit dat hij haar niet geloofde. Ze wist niet zo goed wat ze moest denken. Ze was naar Avan toe gekomen om te bewijzen dat ze het niet zou opgeven, en dat ze niet met die gozer naar bed was geweest, maar dat hele gedoe in het ziekenhuis maakte Avan pas geloven, daar twijfelde ze wel een beetje bij.
Maar aan de andere kant, zelf wist ze het ook niet meer en dit was het bewijs voor beiden. Ze voelde zijn lippen op haar gezicht en even sloot ze haar ogen. Scheef keek ze een beetje de deur opening in van het huis. Een grote hal vormde zich, Avan zou hier nu vast niet alleen zijn. Ze wou hem nu wel omhelzen, maar ze wachtte nog wel even tot het goede moment met zijn tweeën buiten ergens. "Laten we naar binnen gaan." Sprak Avan. Ze keek hem slechts alleen aan, met een glimlach. Ze was sprakeloos en wist niet wat ze moest zeggen. Ze gaf enkel een klein kneepje in zijn hand toen hij die van haar pakte.
Bij de opmerking van Avan keek Taylor hem een beetje verbaasd aan, hoe konden ze nou doen alsof dat niet was gebeurd? Ze was wakker geworden naast een wild vreemde, en Avan had haar hart gebroken met de woorden die hij had gesproken. Makkelijk gezegd, ze hadden elkaars hart gebroken. "Ik denk dat we dit niet moeten vergeten, maar dat we dit als een overwinning in onze relatie moeten zien." Zei ze wat zachter aangezien ze mensen druk hoorde praten in een andere kamer. "Er is trouwens wel familie." Taylor grinnikte. Dat had ze allang door. Ze stapte naar binnen en bekeek iedereen even, dat was best... Raar. Dit was gewoon de familie van Avan, helemaal in een ander land. "Mag ik jullie voorstellen aan.. Mijn vriendin?" Toen ze de oogjes van Avan zag, verscheen er een glimlach op haar gezicht. "Taylor." Sprak ze spontaan naar iedereen, als vervolg op Avan.
Ze liet Avan' hand los en liep een rondje langs iedereen en schudde handen.

11I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 05, 2013 12:01 am

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Avan had echt spijt, zou ze dat wel beseffen? Hij had zich voorgenomen dat hij nooit meer zo over haar zou denken of tegen haar praten. Taylor kon hij wel langer dan vandaag en Avan had heus wel kunnen weten dat ze zoiets niet zou doen. Ookal vond hij het niet leuk dat ze met een ander had geslapen vannacht, was hij wel blij dat die jongen niet verder was gegaan dan dat. "Kan je het me nog vergeven?" Vroeg hij maar voor de duidelijkheid, dan zou Avan het met zekerheid weten of hij nog een kans maakte. Natuurlijk hoopte hij van wel maar op de een of andere manier vreesde hij dat ze hem niet eens meer kón vergeven. Wat hij had gedaan kon zeker niet door de beugel en hij wist dat hij fout haf gezeten.
Op de een of andere manier voelde het nogal raar. Misschien lag het aan hem, maar Taylor was nu nog niet echt zoals hij haar kende. Allemaal door hem. In zijn ogen lag de schuld inderdaad bij hem en tot zijn spijt kon hij de tijd niet meer terug draaien. Ze had ook al een tijdje niets gezegd. Zou ze het er niet mee eens zijn?
Avan knikte, dat was een inderdaad een beter idee. In alle relatie gebeurde er wel eens iets en dit was het eerste in hun relatie. Het liefste wilde hij het het liefste zien als iets waar ze samen doorheen waren gekomen. Taylor grinnikte toen hij vertelde dat er familie was. Kort twijfelde hij erover of ze het erg zou vinden, maar daar zou hij vast nog wel achter komen. En ze kon het altijd nog zeggen. Van hem hoefde ze niet perse mee als ze echt niet wilde.
Gelukkig reageerde Taylor met een glimlach. Zijn ogen leken te schitteren en vervolgens richtte hij zijn donkere ogen weer op een aantal van zijn familieleden om hun reactie op te merken. Zo te zien leken ze allemaal erg blij voor hem en leek er niemand verbaasd over Taylor. Het contact tussen hen werd verbroken en Avan keek toe hoe ze iedereen een hand gaf. Nadat ze klaar was wenkte hij naar een tweepersoons bank naast de bank van zijn ouders. Daar ging hij samen met Taylor zitten. "Misschien had je al gezien dat dat mijn vader en moeder waren?" Fluisterde hij zo zachtjes mogelijk in haar oor. Avan wist namelijk niet of zijn ouders zich zo al hadden voorgesteld maar altijd handig dat ze wist wie haar schoonouders waren toch? Bij het voelen van getik op zijn knie keek hij op en zag hij dat zijn kleine nichtje aandacht wilde. Hij tilde haar op en plaatste haar op zijn schoot, zo dat het kleine meisje ook naar Taylor kon kijken. "Ze praat alleen Spaans." Informeerde hij maar, voor het geval ze tegen de kleine ging praten. Verlegen drukte ze haar lichaam tegen zijn buik aan en glimlachte hij even. "Taylor no hace nada." Taylor doet niets. Met grote ogen werd hij vervolgens bekeken en leek het of het meisje minder verlegen begon te worden. Vervolgens vroeg het meisje nog een paar dingen, het meeste over Taylor. Of ze goed kon volgen waar ze het over hadden wist Avan niet maar als ze het straks wilde weten zou ze het maar moeten vragen.
"Zullen we anders naar de wijngaarde gaan?" Avan wilde het Taylor graag laten zien en dan zouden ze meteen weer even tijd voor hunzelf hebben, iets wat ze volgens hem wel konden gebruiken.

12I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 05, 2013 6:14 pm

Taylor

Taylor

Taylor ging naast Avan zitten op de bank en keek even iedereen aan. Ja, je kon zo wel raden wie Avan' ouders waren. Hij leek best wel op ze. "De vraag was juist of jij mij wel kon vergeven." Fluisterde ze terug en porde eens zachtjes met haar elleboog in zijn zij. "Je ouders hah? Niet te missen." Grinnikte ze. Een super schattig meisje kwam aan gewandeld. Net voor dat ze wat wou zeggen tegen het meisje keek ze Avan aan toen hij wat zei. "Ze praat alleen Spaans." Zei hij. Taylor knikte en keek met een grote grijns naar het meisje. Haar blik rolde over naar Avan. Hij deed zo schattig met het meisje. Een scheve glimlach verscheen op haar gezicht toen ze dat zag. Het liefste wou ze hem nu zoenen, dat zou alleen een beetje raar zijn met iedereen er bij. Bij de gedachten alleen maar verscheen er een grijns op haar gezicht en ze keek even voor zich.
Taylor keek terug op zij toen ze haar naam hoorde. Avan en het meisje praatte wat in het Spaans. Ze verstond er helemaal niks van, maar het zou vast wel goed zijn. "Zullen we anders naar de wijngaarde gaan?" Ze keek Avan met blinkende ogen aan. Met zijn 2en? "Ja graag!" Zei ze dan ook meteen enthousiast. Ze gaf het kleine meisje een aai over de bol en stond op. Taylor stak haar hand uit naar die van Avan, zodat hij hem kon pakken. Ze nam een soort van afscheid voor even van Avan' familie en liep daarna met Avan naar buiten.
Buiten op het pad fringde ze haar vingers rond die van de jongen naast haar, en liep het pad van de lange wijngaard in. "Ik heb je gemist." Sprak ze zachtjes. Ja ze had hem gemist, ook al waren ze maar een groot deel van de dag niet bij elkaar. Dat gebeurde wel vaker, alleen dan niet met zo'n vervelende reden. "Blijf je hier trouwens bij je familie? Want ik dacht er aan dat we misschien naar een leuk hotel kunnen gaan, en daar van Spanje genieten?" Stelde ze rustig voor. Ze konden natuurlijk een hotel nemen die dicht bij het huis van zijn familie was, aangezien dat deels de reden was dat hij hier in Spanje was.
In ieder geval wist ze een ding heel zeker. Ze ging nooit meer uit zonder Avan. Je wist nooit wat er van kwam, bleek dus maar weer. En ze wou toch echt veel liever wakker worden naast Avan dan naast een of andere gast. Ze wist ook zeker dat ze elke dag, voor de rest van haar leven naast Avan wou wakker worden. Hij was de enige voor haar, en ze wist dat er niemand anders zijn plek kon in nemen.
De zon stond al half naar beneden en het verlichtte de wijngaard heel mooi. Ook zag je de bergen die ook mooi daar door naar voren kwamen. Ze kwam even tot stilstand en ging tegen over Avan staan. Ze legde haar handen op zijn wangen en drukte haar lippen op die van hem. Dit was een prachtig moment.

love

13I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 05, 2013 7:47 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Voor een paar seconden grinnikte hij. Of hij haar wel kon vergeven? Waarom niet, ze had helemaal niets gedaan. Ja, alleen een leuke avond gehad en met een andere jongen in bed gelegen, maar dat was in zijn ogen geen probleem. Natuurlijk vond hij het niet leuk dat dat was gebeurd, maar verder was het echter ook niet gegaan dus had hij geen reden om boos te zijn. Niet dat hij dat eerder specifiek was geweest, toen was het meer verdrietigheid geweest. “Natuurlijk vergeef ik jou. Ik had je al veel eerder moeten geloven..” Fluisterde hij op dezelfde toon terug naar haar. Taylor’ opmerking over zijn ouders liet hem lichtjes grijnzen.
Gelukkig stemde Taylor in over zijn idee om naar de wijngaarde te gaan. Voordat hij zijn nichtje weer op de grond zette gaf Taylor een aai over hoofd heen en vervolgens zette Avan haar weer terug. Zijn ouders wierp hij nog snel een blik en het was te merken dat ze begrepen dat hij even wat tijd wilde met haar alleen. Vervolgens pakte hij de hand van haar vast omdat ze die al had uitgestoken naar hem en liepen ze samen de woonkamer uit richting de tuin. Het was niet ver lopen naar de wijngaarde, via het pad wat ernaar leidde was je er zo. "Ik heb je gemist." Verbaasd keek hij opzij, haar kant op. “Echt?” Avan had gedacht dat door zijn actie Taylor boos op hem was geworden of zo. “Ik jou ook. Heel erg zelfs.” Hij loog echter niet. Heel de tijd waren zijn gedachten bij haar geweest in de tijd dat hij weg was en ieder moment verlangde hij ernaar om weer bij haar te kunnen zijn, ook al leek hem dat toen nog onmogelijk. Op haar voorstel knikte hij meteen. “Prima! Dan zijn we voor een tijdje heel de tijd bij elkaar, ik zou niets liever willen.”
Ondertussen waren ze bij de wijngaarde aangekomen en was de zon al gaan zakken. Een oranje gloed verspreidde zich over het gebied wat voor hem een extra sfeergevoel gaf. Zonder het te merken kneep hij zachtjes in Taylor’ hand en verscheen er een glimlach rond zijn lippen. Toen Taylor naast hem stil ging staan stopte hij ook met lopen en zag hij hoe ze voor zijn neus kwam staan. Haar handen plaatste ze op zijn wangen en zijn handen legde hij op haar heupen, ging zo een stukje dichterbij haar staan. Bij het voelen dat haar lippen op die van hem werden geplaatst ontsprong er een warm gevoel in zijn maag, dit was het moment waar hij heel de dag naar had verlangd. Dat het weer goed zou komen en hij weer diezelfde kriebels in zijn buik zou krijgen als voorheen, dat hij zulke momenten als deze nog eens mee mocht maken met Taylor. Tot voor kort had hij gedacht dat het echt over zou zijn tussen hen door zijn stomme acties en was dit alles waar hij wel van kon dromen. Hij kon Taylor wel miljoen keer bedanken voor het feit dat ze het hem überhaupt wilde vergeven.
Het contact tussen hen beiden leek voor zijn gevoel maar niet op te houden, totdat hij zijn lippen weer van de hare afhield en met een gelukkige glimlach haar aankeek. “Tay, ik wil je echt nooit meer kwijt.” Avan had al besloten haar niet nog een keer te verliezen nadat hij haar weer terug had. In zijn ogen lag het geluk bij hem. Hij zou haar voor geen goud meer laten gaan. Toen hij terug dacht aan de papieren die ze had meegenomen en aan hem had laten zien fronste hij eventjes. “Heb je trouwens die pijnlijke ingreep speciaal voor mij gedaan? Om mij jou wel te laten geloven?” Ze had het echt niet hoeven te doen, maar nu wisten ze het wel zeker. Of ja.. Waarschijnlijk had hij haar sowieso terug gewild toen ze aan de deur was gekomen, met of zonder die papieren. “Echt Tay, je bent het beste wat mij is overkomen in heel mijn leven.” Hij meende het echt, dat was ze al vanaf het begin af aan alleen had hij het – volgens zijn weten – nog nooit tegen haar verteld. Wist ze eigenlijk wel hoeveel ze voor hem betekende? Misschien had ze dat niet eens door, was het vast meer dan dat ze dacht. “Het is maar goed dat Amber op mij was gesprongen.” Begon hij glimlachend. Meteen dacht hij terug aan het moment dat ze elkaar hadden ontmoet. In de stad, Amber was op hem gesprongen en Avan had haar hond een tijdje geaaid. Taylor had op het bankje gezeten en hij was naast haar komen zitten. Avan kon zich ook nog vaag iets ervan herinneren dat hij haar had getroost doordat haar verzorg paard verkocht werd. En om eerlijk te zijn had hij toen al iets gevoeld voor haar. Niet zoveel, maar toen was het al wel begonnen.
“Wil je nog ergens kijken hier, of ergens naartoe, in de stad of zo. Of wil je niet meer stappen?” Plagend trok hij zijn wenkbrauwen op en stak hij zijn tong uit naar haar. Avan wist niet of ze op dit moment tegen een geintje erover kon, maar hij had het al zo ver mogelijk achter zich gelaten. Alles had zijn ups en downs en dit was die van hun. Voor de rest was er nog nooit iets geweest in hun relatie en Avan was van plan dat ook niet te laten gebeuren. Met Taylor wilde hij oud worden. Ook al waren ze beide nog best jong, voor zijn gevoel was Taylor gewoon de ware voor hem; ze waren voor elkaar bestemd.
“Wat heb je trouwens met je kaart en het horloge gedaan?” Twijfelend keek hij haar aan, hopelijk had ze het niet weggegooid of iets dergelijks. Avan wilde de kaart eerlijk gezegd weer terug hebben, zodat als hij een keer niet kon slapen of iets anders, hij de kaart kon lezen en zich in kon beelden hoeveel ze van hem hield. Die kaart was het mooiste wat er was. “Of geld alles wat je erin had geschreven niet meer?” Dat zou ook nog altijd kunnen. Je wist immers maar nooit..

14I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 05, 2013 9:00 pm

Taylor

Taylor

“Tay, ik wil je echt nooit meer kwijt.” Die woorden van Avan deden Taylor glimlachen. Ze was zo blij met hem. Er waren geen woorden die dat konden omschrijven. "Komt dat even goed uit!" Zei ze met een grijns en keek Avan aan. "Ik was ook niet van plan om weg te gaan." Nee ze ging nooit meer ergens heen zonder Avan. Pijnlijke ingreep? Ohja dat was ze al weer helemaal vergeten. De dokter had gezegd dat het nog een paar dagen flink pijn kon doen, en eigenlijk had ze er ook best wel last van, met zitten enzo, maar nu ze met Avan was, en al dat gedoe en de drukte was ze de pijn even vergeten. "Om te bewijzen aan jou, maar ook aan me zelf, begon zelf ook te twijfelen." Sprak ze terwijl ze even naar de grond staarde. Het had echt wel pijn gedaan, maar het was het dubbel en dwars zeker waard! “Echt Tay, je bent het beste wat mij is overkomen in heel mijn leven.” Oh, Avan was echt zo lief. Ze had nooit gedacht dat ze ooit zo iemand zou ontmoeten. "Wat moet ik hier nou op terug zeggen?" Grinnikte ze. "Jij bent ook het beste in mijn leven, ik kan niet zonder je, ik hou van jou." Dit zei ze een beetje met een lage stem."Dan lijk ik net een oma. Ja kleine Avan, oma Tay houd van jou." Lachte ze en kneep even als een oma zachtjes in Avan' wang. "Sorry ik liet me even gaan." Grinnikte ze.
"Jaa Amber, die gekke... AMBER!" Meteen schoten haar handen in haar haren. "Omygosh, Amber en Ravi zitten nog alleen thuis, ik ben ze vergeten door al dat gedoe." Rustig blijven Taylor, rustig blijven, herhaalde ze zich door haar hoofd. Trish, zij was goed met dieren. Ze had zelf ook een hond. Misschien wou zij nog wel even op hen passen? Meteen graaide ze haar mobiel uit haar zak en toetsde het nummer in van Trish. "Hee, ik zit in Spanje voor nog een tijdje, ik weet niet hoe lang. Kun jij alsjeblieft Amber en Ravi een paar dagen in huis nemen? Je weet waar de sleutel licht?" Sprak Taylor lichtelijk in paniek.
"Geregeld, gelukkig." Sprak ze, waarna een zucht van verlichting volgde. "Ja ik denk dat we nog wel even naar het stadje kunnen gaan? Maar dan moet ik me nog wel even verkleden." Het zou nog wel hartstikke warm zijn in de avond, maar om er in een topje bij te lopen vond ze ook zo vreemd, ze moest er wel goed uit zien natuurlijk naast Avan. "Horloge en de kaart zitten in mijn tas, maar mijn tas en koffer liggen nog in je Familie' huis." Met haar hoofd winkte ze wat naar de richting van het huis.
Het werd nou al echt schemerig en het duurde niet lang meer voor dat de zon helemaal achter de bergen verdwenen zou zijn. "We kunnen naar een hotel gaan, daar opfrissen en dan gaan?" Stelde Taylor voor. "Kom mee, lekker ding." Zei ze met een grijns en armde haar arm om die van Avan.

15I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 05, 2013 10:21 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Gelukkig maar dat ze niet van plan was weg te gaan, dat zou hij namelijk echt niet willen. Hm. Dus doordat hij zo had gedaan was Taylor ook aan haarzelf gaan twijfelen? Op het moment voelde hij zich een beetje schuldig, maar dat verdween alweer een beetje omdat ze het hem had vergeven. “Volgende keer zal ik je geloven. Ik had nooit aan jou mogen twijfelen.” Beloofde hij haar. Avan kon haar heus wel langer dan vandaag en wist wel dat ze over zoiets wel de waarheid sprak. Daar vertrouwde hij haar op. Dit was allemaal niet eens zo erg geweest bij nader inzien. Als Taylor nuchter was geweest en het al een tijdje aan de gang was was het vast pijnlijker geweest, dit stelde dan helemaal niets voor. Toen ze moest grinniken lachte hij ook eventjes. Tsja, soms had hij dat ook wel eens, dat je niets wist te zeggen. Bij haar volgende woorden hoorde hij hoe haar stem wat lager oversloeg en hij zijn wenkbrauwen omhoog trok. Was dat expres geweest? "Dan lijk ik net een oma. Ja kleine Avan, oma Tay houd van jou." Avan glimlachte even naar haar, Tay ook altijd.. Ze kneep vervolgens in haar wang wat ervoor zorgde dat hij begon te grinniken. “Kleine Avan? Eerder kleine TayTay.” Hij bracht zijn hoofd wat dichter naar het hare en plaatste voorzichtig zijn lippen op die van haar, voor kort. “Mijn kleine TayTay.” Verbeterde hij zichzelf met een grimas rondom zijn lippen staand. Vaag in zijn gedachten verscheen er een beeld doordat ze ‘oma Tay’ had gezegd. Avan, met nog amper haar op zijn hoofd en vele rimpels. Ook Taylor, met grijze haren en rimpels. Hij hield haar hand vast zoals hij dat vroeger ook altijd had gedaan en ze leken nog steeds te houden van iedere dag dat ze elkaar hadden. Zonder dat hij er erg in had verscheen er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Zijn gedachte was precies wat hij wilde; oud worden met haar tot de dood hen scheidde. Maar voordat het dan echt voor eeuwig zou zijn zou hij haar eerst ten huwelijk moeten vragen, dan zou hij het pas écht zeker weten of Taylor er ook zo over dacht. Ach, misschien over een paar jaar.. Wie weet.
Lag het aan hem, of leek het of Taylor in een soort paniek was geraakt? Met grote ogen bleef hij naar haar kijken, niet wetend wat hij moest zeggen. Gelukkig leek het al een beetje minder te worden doordat ze iemand ging bellen. Het duurde niet lang of Taylor had het gesprek afgerond en gezegd dat het al geregeld was. “Gelukkig maar dat je er nog aan dacht.” Toen ze instemde knikte hij enkel. Ja, dat was prima, dan had hij ook nog even tijd om zich eventueel te verkleden. Je wist namelijk maar nooit of het koud zou worden. "Horloge en de kaart zitten in mijn tas, maar mijn tas en koffer liggen nog in je Familie' huis." Avan knikte opgelucht. Hij was echt blij dat ze die kaart niet had weggegooid of iets anders. En zonder zijn horloge was zijn ene arm redelijk saai.
“Is goed.” Stemde hij in. "Kom mee, lekker ding." Kort grinnikte hij even. Dat had ze zeker tegen haarzelf? “Gekke oma Tay..” Sprak hij plagend tegen haar en porde haar in haar zij. Vervolgens werd hij door haar meegenomen door zijn arm. Binnen was het een tikkeltje koeler als buiten, wat best wel lekker was. Ze namen nog afscheid van zijn familie en ouders en pakte vervolgens al hun bagages. Van zijn vader mocht hij een auto lenen voor zijn verblijf in Spanje. Gelukkig had hij er een paar dus had Avan zelfs nog kunnen kiezen. Toen alle spullen in de auto was reden ze samen naar het hotel. Daar checkte ze in toen er nog een kamer vrij bleek te zijn en zocht Avan samen met Taylor naar de kamer. De deur deed hij open met de kaart van de kamer en vervolgens tilde hij alle spullen naar binnen. Het was een erg mooie, grote kamer. Avan zette de spullen allemaal weg voor de kast van de kamer en toen hij naar het bed keek glimlachte hij. Het witte bed was bedekt met rode rozenblaadjes. “Ben je blij dat je morgen in je hotelkamer wakker zult worden naast mij? En niet naast een of andere random jongen.” Licht grijnzend keek hij Taylor aan.
Avan had maar snel een ander shirt en een andere broek aangedaan. Hij deed enkel nog zijn sneakers aan en hij deed zijn haar en alle andere dingen. Klaar. Vrolijk keek hij of Taylor al klaar was en ze konden vertrekken. Het was volgens zijn weten al een tijdje geleden dat hij samen met Taylor uit was geweest, dus van deze avond moesten ze maar het beste maken. Eerlijk gezegd had hij niet echt zin om dronken te worden, wie weet wat er dan weer gebeurde.. Alcohol had zijn hele leven vanochtend op zijn kop gezet en nu het eindelijk weer een beetje recht was wilde hij geen risico nemen om zoiets weer te ondergaan.

16I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma mei 20, 2013 5:32 pm

Taylor

Taylor

De rit naar het hotel duurde niet erg lang, door de gedachte's waar Taylor helemaal in verzonken was. Ze had het idee dat hun relatie nog sterker was dan ooit. Ze voelde zich zo veilig en thuis bij Avan. Ze wist zeker dat ze bij hem voor altijd wou blijven, natuurlijk had ze dan al wel gedacht aan hun toekomst. Zouden ze gaan samen wonen, zouden ze ooit trouwen, of aan kinderen beginnen? Ze was nog maar achtien, maar ze kende wel mensen die al samen woonde op die leeftijd, en die toen al zwanger waren. Ze moest toegeven, dat wou ze wel later.Ja, ze hadden misschien nog niet zo heel lang wat, maar als je allebei zeker wist dat je voor altijd bij elkaar wou blijven, waarom dan ook niet en waarom zou je dan wachtten? Ja, ze was ook wel eens bang. Omdat ze nu zo gek op elkaar waren, moest je zoiets normaal niet opbouwen. Ze was bang dat ze het misschien nu wel aan het forceren waren, en dat de fonk misschien na een tijd wel weg zou gaan. Dat ze het wel hadden gezien na een poosje, omdat ze nu zo aan elkaar lip hingen.
Maar aan zich zelf twijfelde ze niet, ze wist zeker dat ze voor altijd bij hem wou blijven.
Het hotel was van de voorkant al super mooi en groot, ze wou wel weten hoe het van binnen was. Gelukkig ging het inchecken snel en konden ze meteen via de grote lift naar hun etage. Gelukkig was de kamer ook al snel gevonden en konden ze snel naar binnen. Taylor' mond viel bijna open van vernbazing. Het was echt super mooi, en er lagen zelfs rozenblaadjes op het bed. Na de woorden van Avan keek ze hem verbaasd aan."Hopelijk word ik naast jou wakker!" Zei ze grijnsend. "Nee ik word naast niemand liever wakker, dan naast jou." Zei ze terwijl ze naar een grote glazen deur liep. Er was zelfs een balkon. Ze opende de deur en warme lucht omhelzde haar. Ze hadden uitzicht op het grote zwembad, die nu verlicht werd omdat het donker was. "Wauw, het is hier echt mooi hoor, Av." Zei ze terwijl ze weer de hotel kamer binnen liep. Ze zag dat Avan al in andere kleren was geschoten. "Zo dat doe je snel." Zei ze grinnikend. Taylor opende haar koffer en pakte daar wat spulletjes uit. Ze deed een leuk jurkje aan,met hakken. Ze moest natuurlijk nog wel naar de badkamer om haar haar te fatsoeneren. Zachtjes zong ze een liedje wat ze laast had gehoord.
"I know if the skie will fall I survive it al, because of you." Super leuk nummer vond ze dat. Toen ze haar haar gestyled had liep ze weer terug de kamer in. "We kunnen gaan, denk ik."

dat liedje xD
jurk

17I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. di mei 21, 2013 6:38 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Blijkbaar vond Taylor het hotel ook mooi. Gelukkig maar. Avan had trouwens over een aantal dingen nagedacht sinds dat Taylor ook hier in Spanje was. Maar wilde hij zijn plan doen, moest hij snel zijn. Toen ze buiten naar het balkon liep kleedde hij zich snel op in de netste kleren die hij had meegenomen. "Zo dat doe je snel." Door haar opmerking grinnikte hij kort. Zo onopvallend mogelijk doen.. Galmde er door zijn hoofd. Nee, Taylor mocht van niets weten en mocht al zeker niets doorhebben. In zijn gedachten verzonken over hoe hij het straks allemaal zou aanpakken werd hij weer tot leven gewekt door de stem van Tay, ze was aan het zingen. “Had ik ooit wel eens gezegd hoe goed je klinkt?” Vroeg hij toen maar aan haar met een lieflijke glimlach rond zijn lippen. Ach, een beetje slijmen kon geen kwaad toch. En daarbij was het nog eens waar ook. Avan zong zelf ook wel eens, maar alleen als hij zeker wist dat niemand het kon horen. Of het goed klonk wist hij echter niet, dat kwam ook niemand te weten als het aan hem lag. "We kunnen gaan, denk ik." Geschrokken keek hij op. “Nee!” Antwoordde hij snel. Lichtelijke paniek ontstond in zijn hoofd, damn, wat was hij slecht om te improviseren op zulke momenten.. “Ik moet eh.. Ik moet nog iets halen in de stad.” Verbeterde Avan zichzelf, hopelijk kwam het een beetje over zoals hij het had bedoeld. “Kan jij anders even hier blijven? Ik ben zo terug, als ik het kan vinden.” Ugh, slechte smoes.. Kort schudde hij zijn hoofd zachtjes bij die gedachten, liep hij naar Taylor en drukte hij voor kort een kus op haar lippen. Daarna graaide hij in zijn broekzak, kijkend of er geld in zat en griste hij de autosleutel van de tafel af. Hopelijk zouden ze hebben wat hij voor ogen had, het móest wel.
Avan had volgens zijn weten nog nooit hier zo hard gereden, maar er was geen andere optie. Hij had immers gezegd dat hij weer snel terug zou zijn en hij wist nu al zeker dat het in de stad zelf wel een tijdje zou duren voor hij het had gevonden wat hij echt wilde. Ook al had hij het nog niet eens gevraagd aan Taylor, de kriebels kwamen nu toch al wel in zijn buik. Wat als ze het niet wilde? Of ja, het was toch eigenlijk maar meer om te laten zien dat hij haar echt niet kwijt wilde, dit zou het begin zijn voor hun toekomst.
Bij het zien van een juwelier verscheen er een glimlach rond zijn lippen. Snel liep hij er naartoe en ging hij naar binnen. Avan bekeek een paar ringen met verschillende vormen, verschillende stenen. Gelukkig had hij op het laatste moment zijn pinpas nog meegenomen, anders had hij zijn idee niet eens kunnen uitvoeren. Het moment leek voor hem perfect om het nu te doen. De man van de winkel kwam vragen aan hem wat hij zocht en nadat Avan had uitgelegd wat hij precies wilde, wist de man een paar ringen te pakken. Zorgvuldig en nauwkeurig bekeek Avan ze, tot hij na een paar minuten de beslissing had laten vallen op een zilveren ring met een diamant. Niet een te overdreven grote, gewoon een normale. Het maakte hem overigens toch niet uit wat de ring kostte, als hij maar mooi was en hij een voorstelling kon maken hoe hij bij Taylor zou staan. Nadat Avan had betaald met zijn pinpas en het kleine doosje in zijn ene jaszak kon verstoppen reed hij weer terug naar het hotel. Misschien was het beter om eerst in een restaurant ergens te gaan eten. Gelukkig wist hij nog wel een paar luxe in de buurt. Want ja, als hij wilde vragen of ze wilde verloven dan moest het wel ergens gebeuren waar het mooi was.
Al snel was Avan op de verdieping waar hij hoorde te zijn en deed hij de deur open van hun kamer. Toen hij Taylor zag glimlachte hij. “Ik heb het gevonden.” Kort deed hij of hij nadacht. “Ik heb trouwens wel een beetje honger.. Door al dat gedoe vandaag heb ik nog helemaal niets op eigenlijk. Ik weet een mooi restaurant, ga je mee?” Hopelijk wel.
In het restaurant was het nogal druk en om eerlijk te zijn maakte dat hem nog nerveuzer. Overigens hoopte Avan trouwens dat Taylor niets door had. En dat ze het wel wilde.. Maar daar moest hij zich maar niet druk over maken, dat zou hij zo allemaal wel zien. Avan had Taylor’ hand vastgepakt. Toen er nog een tafel voor twee over bleek te zijn in de ‘tuin’ van het restaurant werden ze er naartoe gebracht. Nadat ze de openstaande deuren hadden bereikt gingen ze naar buiten en veranderde de ondergrond van steen naar zand. De zoute geur was ook te horen en het klotsende geluid van de golven die aanstrandde was goed te horen. Toen ze bij de tafel kwamen schoof hij de stoel voor Taylor naar achteren, zoals je dat altijd in series zag. Kort grinnikte hij om zijn eigen actie en ging hij tegenover haar zitten. Na een tijdje kwam een ober hun bestelling opnemen en bestelde ze beide wat.
Toen het hoofdgerecht op hun tafel kwam glimlachte Avan en knikte hij naar de serveerder. Het leek wel of hij met de minuut zenuwachtiger werd. Wanneer was het perfecte moment? Avan besloot om het gewoon maar nu te doen. Volgens zijn weten vroeg je iemand ook niet ter verloving maar meteen ten huwelijk, vanaf dat moment was je dan verloofd en kon je later altijd nog trouwen. Ze waren allebei nog jong en voor hem hoefden ze ook niet perse meteen te trouwen, maar Avan wilde gewoon laten zien aan Taylor dat hij zijn toekomst met haar wilde delen en dit was een soort van begin daarvan. Zijn donkere ogen keek naar Taylor en voordat ze een hap kon nemen van haar eten schraapte hij zijn keel zachtjes. “Tay, ik moet je trouwens iets vragen..” Snel pakte hij het doosje uit zijn jaszak, stopte hem snel in zijn broekzak waardoor ze het niet zou zien en stond hij op. Met zijn handen zorgde hij ervoor dat Taylor opstond en hield hij haar handen vast. Vervolgens liet hij zijn ene hand los, pakte hij met die hand het doosje uit zijn broekzak, opende het, zakte hij toen door zijn ene knie heen en kwam Avan met zijn knie in het zand terecht. Kort dacht hij na of ze nu wel niet aan werden gekeken, maar nu boeide het hem toch niets meer. “Ehm..” Begon hij. “Taylor, wil je met me trouwen?” In zijn stem was een enkele bibberig te horen, puur omdat hij bang was dat ze nee zou zeggen. Met een glimlach bleef hij Taylor vol aandacht aankijken. Hopend op het ene antwoord, het andere antwoord verwachtend. Het geluid van de zee ging overigens door en omdat hij deze paar seconden té zenuwslopend vond richtte hij zich daar op, maar als nog wachtend op de stem van Taylor. Wat als ze het nog te vroeg zou vinden..?

18I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. zo mei 26, 2013 5:03 pm

Taylor

Taylor

Taylor keek Avan verbaasd aan, toen hij aangaf dat ze nog niet konden vertrekken. Maar dat was toch het plan geweest? “Ik moet eh.. Ik moet nog iets halen in de stad.” Zei Avan vaagjes. Taylor trok een doordringende wenkbrauw op. Ze wist dat het wel één of andere smoes was, voor al toen ze daar de bevestiging voor kreeg. “Kan jij anders even hier blijven? Ik ben zo terug, als ik het kan vinden.” Ze grinnikte. Hij moest zeker weer super romantisch doen, en moest hij weer wat regelen ofzo. Ze vond het echt heel lief van hem. Ze deed net alsof ze het niet in de gaten had. "Natuurlijk, ik blijf wel even hier hoor schat!" Sprak ze en grijnsde bij haar eigen woorden. Ze beantwoorde Avan' kus en bekeek hoe hij snel en klunzig weg ging.
Taylor vond het wel jammer dat hij nu weg ging, maar het was hopelijk voor even, en het was vast iets voor hen samen ofzo. Toen hij de deur achter zich dicht had getrokken draaide ze zich zelf om en pakte uit haar tas haar mobiel en haar zonnebril. Ze liep naar het balkon en liet zich zakken op een zwembad stoel. Ze kon er lekker op zonnen, overdag. Het was nog warm genoeg buiten, eerder heet. Ze belde even met Trish, hoe alles ging, en vertelde het hele verhaal. Kwartier verder natuurlijk, meiden gesprekken aan de telefoon. Trish zei, dat als hij zo vreemd deed, dat hij iets groots in petto had. Dat geloofde ze niet helemaal, ze hadden vanochtend nog knallende ruzie gehad.
Ze keek op toen ze de hoteldeur hoorde na een tijdje. Gelukkig was het Avan. Je zag wel eens in films, dat er dan iemand binnen kwam en dat de gene dan werd vermoord en dat leuke riedeltje. Ze stond meteen op en liep terug de kamer in. Voor dat ze het kon vragen gaf Avan er al antwoord op. “Ik heb het gevonden.” Ze kneep haar ogen even tot spleetjes. Waarom zei hij het niet? “Ik heb trouwens wel een beetje honger.. Door al dat gedoe vandaag heb ik nog helemaal niets op eigenlijk. Ik weet een mooi restaurant, ga je mee?” Aah, dat had hij dus waarschijnlijk gedaan. Ze grijnsde. "Natuurlijk!" Zei ze enthousiast, en liep even terug naar het balkon om daar de deuren te sluiten. Ze stopte haar mobiel terug in haar tas en pakte die op. "Ik ben klaar!" Zei ze en ze gingen op pad.
Ze had nog niet heel veel van het stadje kunnen zien, maar misschien na het eten konden ze nog wel even een rondje doen. Ze zag in ieder geval wel, dat het heel levendig was. Een groot restaurant kwam in haar gezichtsveld en ze wist zeker dat dat het restaurant was.
Op het eerste gezicht was het al een super mooi restaurant. Zowel van binnen als van buiten. Deze avond kon dan juist alleen nog maar mooier en beter worden. Ze had stiekem al gezien, dat buiten aan het strand ook tafeltjes waren en hopelijk konden ze daar dan ook zitten. Ze volgde een ober, en gelukkig konden ze buiten zitten. Het was heerlijk lekker warm, en ze had nog nooit gegeten op het strand. "Wacht even." Grinnikte ze naar Avan. Ze kon natuurlijk op zand niet lopen op hakken. Behendig schoof ze ze uit, en ging op blote voeten verder.
Aangekomen bij het tafeltje schoof Avan helemaal de stoel naar achter. Met een wenkbrauw omhoog keek ze Avan aan. Wat was dit voor vreemd gedoe? Ze grinnikte even vaagjes toen ze Avan's gezicht zag.
Snel kwam er al een seveerster en Taylor bestelde wat van de kaart. Al snel kwam ze weer terug met het eten. Wat best wel vreemd was, aangezien eigenlijk wel elk plekje in het restaurant was gevuld. Ze keek op naar Avan. “Tay, ik moet je trouwens iets vragen..” Even keek ze hem verbaasd aan. Hij stond op, wat ging hij doen? Ze trok een wenkbrauw verbaasd omhoog. Toen ze zag dat hij door een knie zakte, begon ze het al wat meer te beseffen. Zelf stond ze ook op, en sloeg een hand voor haar mond. Ging hij haar nou werkelijk ten huwelijk vragen. Ze keek even omzich heen, en zag andere mensen ook kijken. “Taylor, wil je met me trouwen?”
Na zijn woorden sprongen er tranen in zijn ogen. Haar hand begon te trillen en ze trok Avan omhoog. "Avan." Fluisterde ze zachtjes. "Ja natuurlijk!"Zei ze, waarna ze hem om de hals vloog. Een paar tranen onsnapten en ze vringde haar vingers in Avan' shirt. Ze boog iets van hem af zodat ze hem kon zien. "Je bent mijn reden om te leven."Sprak ze zacht, waarna ze hem nog een keer omhelsde.

19I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma mei 27, 2013 5:01 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Het leek wel een eeuw te duren voordat hij antwoord kreeg, maar in werkelijkheid zouden het vast een paar seconden zijn geweest. Avan had gezien hoe Taylor haar hand voor haar mond had geslagen, had ze het echt niet verwacht? Tja, eigenlijk was het ook wel iets groots wat je niet zomaar verwachtte. Maar Avan wilde wel dat dit de enige keer bleef dat hij iemand ten huwelijk vroeg, hij wilde niet meer weg bij Taylor, daar was hij zich altijd al bewust van geweest en na vandaag helemaal. Stiekem was hij ook wel een beetje jaloers geweest op die jongen, ja, ook al had hij slechts naast haar geslapen en haar niet eens aangeraakt of iets dergelijks. Ach ja.. Door Taylor werd hij weer overeind getrokken. Zachtjes hoorde hij zijn naam en kort dacht hij na. Was dat nou een ja of een nee? Nog voor hij verder kon denken had ze al gereageerd en verscheen er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Ze had.. Ze wilde het! Avan kon nu wel een gat in de lucht springen van blijdschap. Meteen werd hij door Taylor omhelsd en voelde hij hoe ze haar vingers in zijn shirt wringde. "Je bent mijn reden om te leven." Door haar woorden grinnikte hij even kort, ongelovig. Hij schudde kort zijn hoofd. “Je weet half niet hoeveel je voor mij betekend.” Sprak hij terug op een fluistertoon. Toen Avan zag dat er een paar tranen over haar wangen aan het rollen waren veegde hij die met zijn vingertoppen van haar wangen af en drukte hij een kus op haar voorhoofd, waarna Taylor hem weer omhelsde en hij voor even zijn ogen sloot. Avan zou zo wel uren kunnen blijven staan, alles om zich heen leek dan te verdwijnen, alleen Taylor en hij. Nog steeds had hij het doosje met de ring in zijn hand en toen hij een kleine stap naar achteren zette haalde hij de ring eruit. “Hier.” Sprak hij nog steeds een brede glimlach op zijn gezicht staand. Nadat hij de ring om de ringvinger van Taylor had geschoven knikte hij goedkeurend, het zag er precies uit zoals hij zich had voorgesteld. “Maar, we hoeven niet meteen te trouwen hoor. Ik wil niets overhaasten.” Informeerde hij haar maar, voor het geval dat ze dacht dat hij meteen wilde trouwen. “De meeste mensen verloven tegenwoordig niet eens meer, maar het leek me wel leuk en ja.. Zo kan ik toch een beetje laten zien dat ik écht niet bij jou weg wil.” Na die woorden slikte hij even en keek hij eens opzij, een aantal mensen die ook op het strand aan het eten waren staarden hun aan waardoor hij verward keek. Hadden ze heel de tijd al gekeken? Avan had er niet eens zo op gelet om eerlijk te zijn. Daarbij had niemand het toch kunnen verstaan, aangezien ze niet eens Spaans hadden gepraat, of er moesten mensen bijzitten die geen Spaans spraken en hun wel hadden verstaan. Maar doordat hij door zijn knie was gedaan had iedereen vast wel gezien dat hij haar ten huwelijk had gevraagd. “Ik hou van je, Taylor.” Sprak hij op een fluistertoon nadat hij een stap dichter naar haar toe had gezet. Voor kort hield zijn hand haar hand vast en wenkte hij daarna naar de tafel. “Ehm, zullen we maar weer gaan eten?”
Nadat hij een paar happen had genomen staarde hij voor zich uit naar Taylor. Spontaan werd zijn glimlach breder. “Je wilt niet weten hoe blij ik ben. Ik was zó bang dat je het niet wilde. Dat je het nog te vroeg vond om te verloven, of zo.” Zei hij toen maar. Dit uur zou zijn leven totaal veranderen, maar Avan wilde niets liever. Hij wilde de rest van zijn leven met Taylor delen en – zoals eerder die avond aan bod was gekomen – horen hoe Taylor later ‘oma Tay’ genoemd zou worden. Bij die gedachten grijnsde hij, schudde hij zijn hoofd en nam daarna weer een nieuwe hap van zijn hoofdgerecht.

20I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. wo jun 12, 2013 8:22 pm

Taylor

Taylor

Taylor glimlachte en keek naar de vinger´s van Avan, die haar tranen van haar wangen veegde. Echte gentleman was het ook. De woorden van Avan deden haar blozen. Ze had nooit gedacht de ze ooit zelfs verloofd zou raken. Ze had zelfs nooit gedacht dat ze ooit zo iemand als Avan zou tegen komen. En als ze zo iemand tegen kwam, zou hij haar waarschijnlijk toch niet willen. Taylor was niet zo iemand die de hele tijd slecht over zich zelf ging denken. Ze vond opzich wel dat ze er wel leuk uit zag. Ze had niet meteen een grote eigen-dunk, maar ze vond zich zelf niet bepaald lelijk. Ze vond Avan alleen wel veel te knap voor haar, en veel te lief en veel te schattig. Maar zo kon ze wel uren door gaan. ''Hier." Taylor keek op naar Avan, die nog een doosje tevoorschijn haalde. Een prachtige ring kwam er uit en werd gentle om haar ringvinger geschoven. Ongelovig keek ze er naar. Hij was zo..Prachtig, zo perfect. Een ontroerde glimlach verscheen rond haar gezicht en ze liet haar blik weer even naar Avan glijden. Dat hij dat allemaal voor haar had gedaan was echt onverstel baar. Ze dacht wel dat het er ooit van zou komen, maar dat ze nu verloofd zouden raken had ze niet gedacht. Al was het een van de mooiste dingen in haar leven. Maar het feit dat ze vanochtend met een kater naast een vreemde gozer wakker werd, ruzie met Avan had, en achter hem aan was gereist naar Spanje in één dag, was toch best wel veel. Ze voelde zich moe, door de reis, door al het gedoe. Maar ook haar ogen waren zwaar, en moe van de tranen van geluk en verdriet. Het is toch allemaal wat in 1 keer. "Avan, hij is prachtig." Sprak ze waarna ze even met haar hand over de ring streek. Avan' woorden waren niet zo erg. Ze vond zich zelf eigenlijk ook nog wel jong om te trouwen. Ze was tenslotte nog maar achtien. Straks werd ze ook nog tienermoeder ofzo. Dat wou ze nog echt niet. Ze wou nu nog genieten met Avan, van alle vrijheid die ze hadden en ze konden alles doen en dat maakte haar zeer blij. "Verloving is leuk, kan ik er lekker mee pronken." Zei ze waarna ze een keer met haar wenkbrauwen wiebelde en haar ring liet zien. 
Taylor met een 'aawh' blik naar Avan bij de “Ik hou van je, Taylor.” Ze grijnsde. "Ik hou ook van jou,meneer García." Ze liet zich mee nemen door Avan' hand en ging terug aan tafel zitten. Ohja, het eten stond er natuurlijk ook nog. “Je wilt niet weten hoe blij ik ben. Ik was zó bang dat je het niet wilde. Dat je het nog te vroeg vond om te verloven, of zo.” 
Tay fronsde even. Bang dat ze niet wilde, wat dacht hij wel niet? "Ben je gek, dit is echt zo maf, maar zo fijn." Sprak ze waarna ze een hap nam. "Kan niet wachten om mevrouw García te worden." Zei ze met een grijns. "Oh, kunnen we zo weer naar het hotel, ik wil nog wat doen." Sprak ze. Toen ze beiden alles naar binnen hadden geschoven en alles klaar was liepen ze weer terug naar de auto en reden terug naar het hotel. De hele auto rit zat Taylor in de wolken, en zat er met haar gedachten niet bij. Daar moest wat aan veranderd worden. Bij het hotel nam ze Avan aan de hand mee door de lobby naar de deuren langs de lift. Nee ze gingen nog niet naar de kamer. Ze liep door de buitendeuren en zo kwamen ze bij het zwembad. Een warme vlaag bekroop haar weer. In het hotel was het een stuk kouder door de airco, wat fijn was want anders zou je de hele nacht niet kunnen slapen. Taylor liep naar het zwembad en boog even voor over om het water in te kijken, de lichten onder water verlichtte het hele water. "Oh Avan, ik denk dat mijn ring in het water is gevallen, kun je even kijken?" Zei ze met zo'n serieus mogelijk gezicht, wat nog al moeilijk was. Ze hield haar hand met de ring een beetje verscholen achter haar rug, zodat het niet opviel dat ze de ring gewoon nog om had. Eigenlijk vond ze het wel zielig voor Avan, maar haar plannetje om hem het water in te duwen kon anders niet door gaan.

21I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. za jun 15, 2013 1:34 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

"Avan, hij is prachtig." Avan glimlachte en zag hoe Taylor over de ring streek. Zijn idee leek gewoon het beste om te wachten totdat ze allebei wat ouder waren. Misschien waren tegen de tijd elkaar wel beu, wist hij veel. Natuurlijk hoopte hij dat niet, maar wie weet.. Maar daar ging hij maar niet van uit. "Verloving is leuk, kan ik er lekker mee pronken." Kort grinnikte hij om haar reactie. “Wat jij wilt.” Voor kort stak Avan plagerig zijn tong uit naar haar. Nadat hij hoorde dat Taylor ook van hem hield glimlachte hij met zijn lippen op elkaar en wendde zijn blik af naar de grond. Op de een of andere manier voelde het toch wel anders, dat verloven, hij wist de reden niet maar zo voelde het voor hem tenminste..
Avan lachte even om haar reactie. “Jij bent maf.” Sprak hij toen plagerig terug. Zijn lichaam voelde nogal moe aan, na alles wat ze vandaag hadden meegemaakt. De dag begon met een dieptepunt, maar eindigde met een hoogtepunt. Voor hem dan. "Kan niet wachten om mevrouw García te worden." Avan glimlachte lief naar haar toen ze dat zei. “Rodriguez.” Verbeterde hij Taylor. Vervolgens at hij weer verder en stemde hij in toen Taylor zei dat ze zo naar het hotel wilde. Wat ze wilde doen wist hij niet, maar daar kwam hij vast en zeker wel achter. Avan had zijn eten snel op en Taylor ook, hij rekende af en daarna gingen ze weer terug naar het hotel.
Bij het hotel aangekomen voelde hij hoe Taylor zijn hand vastpakte in de lobby en hem meenam. Waar naartoe wist hij niet, maar dat zou ze vast wel weten. Zo te merken had ze al een heel plan. Avan merkte hoe ze naar het zwembad liepen en de warme lucht hen weer tegemoet kwam. “Wil je zwemmen?” Zijn vraag had verbaasd geklonken. Avan had gedacht dat Taylor ook moe zou zijn, maar ach, van zwemmen werd je vast wel weer wakker. Hij keek toe hoe ze voorover in het water keek. Wat ze vervolgens zei zorgde ervoor dat zijn ogen groot werden. Meende ze dat nou? Tsja, dan zat er niets anders op. Aan de rand van het zwembad bukte hij naast haar neer om het water in te kijken en toen hij niets op de bodem zag liggen keek hij ongelovig naar Taylor. “Ehm, ik zie niets lig-” Nog voordat hij zijn zin af kon maken voelde hij het zetje dat ervoor zorgde dat hij met een plons in het water belandde. Hij voelde hoe hij de bodem raakte, zich afzette en weer aan het oppervlak kwam. Hij schudde zijn hoofd in de poging dat alle druppels van zijn gezicht en haren verdwenen en met een grijns keek hij naar Taylor. “Gemenerik!” Avan probeerde zo serieus mogelijk te kijken maar moest daarna toch grinniken. “Ik had het kunnen weten.” Van eigen lompigheid schudde hij kort zijn hoofd en voelde hij hoe nog enkele waterdruppels hun weg via zijn gezicht weer naar beneden belandden. Snel zwom hij naar de kant, trok hij zijn shirt en schoenen uit en ging hij weer terug naar het midden met zijn broek nog aan. “Kom er ook in!” Misschien leek hij nu net een klein kind, maar boeiend. Hij was maar met Taylor, voor haar hoefde hij zich niet te schamen.

22I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. ma jun 17, 2013 8:43 pm

Taylor

Taylor

Toen Avan haar voor bij had gelopen verscheen er een grijns op haar gezicht. Dit kon nog echt eens heel leuk worden. Ze sloop zachtjes dichter bij en wachtte op het goede moment. Toen Avan halverwege zijn zin was zette ze zijn handen zachtjes op zijn heupen en gaf hem een zet zodat hij het water in viel. Een plons was te horen en er vlogen allemaal water spetters de lucht in. Taylor barste in het lachen uit, hij was helemaal zeik nat. "Gemerik." Sprak Avan tegen haar, en ze grinnikte nog een keer. "Je had het inderdaad kunnen weten." Zei ze met een grijns en hield haar hand omhoog met de ring waarna ze vervolgens haar tong een keer naar hem uit stak. Ze bekeek Avan hoe hij naar de kant zwom. Als hij er nu al uit ging was het niet leuk meer. Ze vormde een pruillipje maar verbergde die weer toen ze zag dat Avan zich alleen maar wat uitkleede om verder te gaan zwemmen. Mafkees, je het zwembad was eigenlijk allang dicht en je mocht al helemaal niet zwemmen. "Kom er ook in." 
Taylor grinnikte en keek even om zich heen. "Het zwembad is gesloten?" Zei ze dat nou echt? Ze had net zelf Avan er in geduwd, en dan zeggen dat ze er zelf niet in ging om dat het gesloten was. Nee dat was niet eerlijk, en het zou best leuk zijn om er zelf ook in te gaan, dat kon nog wel eens een leuke afloop hebben. "Oké, omdat je zo sexy bent met je haar zo." Zei ze en trok in een keer haar jurkje over haar hoofd, waarna ze meteen in haar bh en onderbroek stond. Snel nog haar schoenen uit. "En?" Zei ze met een grijns waarna ze een rondje draaide. Avan was nou wel wat gewend. Ze name en aanloopje en maakte een bommetje vlak langs Avan. Ze zwom onder water naar hem toe en kwam vlak voor hem weer naar boven. Jaa hij was echt heel sexy, ook zo met zijn haar nat. Een scheve grijns verscheen op Taylor' gezicht en ze sloeg haar armen om zijn nek. Even liet ze haar hoofd naar achteren leunen zodat al haar haar in het zwembad kwamen, daarna keek ze weer op. "Echt sexy." Zei ze waarna ze met een hand een keer door zijn natte haar ging. 
Taylor drukte een heel klein snel kusje op zijn natte lippen. Daarna keek ze hem vastberaden aan. Nee hij kreeg niet meer nu. Ze liet hem los en zwom onder water hard weg naar de andere kant van het zwembad. Het duurde natuurlijk niet lang voor dat Avan haar had ingehaald.''Oké, jij wint." Ze pakte hem weer vast zoals daar voor en drukte haar lippen weer op die van hem. Even liet ze los en keek hem aan. "Weetje, wij zijn eigenlijk wel het beste koppel ever." Zei ze weer met een grijns en kuste hem daarna opnieuw. Ze voelde hoe haar hart weer sneller ging kloppen zoals alle keren. Het water was helemaal niet koud en voelde aangenaam aan. 
Ze schrok op toen ze geluid hoorde. Een grote man stond aan de rand van het zwembad wat naar het te schreeuwen in het Spaans. Verschrikt keek ze naar Avan en grinnikte daarna zachtjes. Hadden zij weer, werden ze toch betrapt. Gelukkig voor haar verstond ze er niks van.

23I guess this is our end. Empty Re: I guess this is our end. di jun 18, 2013 2:03 pm

Avan Rodriguez

Avan Rodriguez

Haar reactie liet hem even fronsen. Ja, natuurlijk was het gesloten, maar hij was toch ook nog aan het zwemmen? “Toeeee?” Smeekte hij haar vervolgens met een pruillipje en puppyogen. "Oké, omdat je zo sexy bent met je haar zo." Avan rolde kort met zijn ogen en zijn eerste reactie was ook dat zijn hand door zijn haar ging. Jep, het was kletsnat en stond waarschijnlijk alle kanten op. Maar hè, het was Taylor maar en als ze het echt sexy vond.. Avan grinnikte bij die gedachte om vervolgens Gekke Tay in zichzelf te mompelen. Zijn blik gleed even naar betegelde grond van het zwembad en toen hij op keek stond ze nog maar enkel in haar ondergoed aan de kant. Haar opmerking liet hem lachen en vervolgens floot hij naar haar, om aan te geven dat ze er super uit zag. Met een bommetje belandde Taylor naast hem in het water en had hij zijn hoofd de andere kant op gedraaid om zo de spetters in zijn gezicht te voorkomen. Toen ze boven kwam grijnsde hij en bleef hij op dezelfde plaats zwemmen. Bij het voelen van haar armen rond zijn nek glimlachte hij even. Zijn handen had hij achter haar rug geplaatst, wat maar goed was toen ze naar achteren leunde en haar haren in het water liet belanden. Vervolgens grinnikte hij weer om Taylor en voelde hij hoe haar hand door zijn haar ging. “Dan ben ik nog niet over jou begonnen..” Gaf hij maar als reactie en voelde hij hoe ze haar lippen kort tegen de zijne drukte. Aan haar blik zag hij al dat hij niet meer kreeg en voor hij het wist zwom ze weg. Met een grijns ging hij in een snel tempo achter haar aan en duurde het niet lang of hij had Taylor ingehaald. ''Oké, jij wint." Plagend stak hij zijn tong uit naar haar. Daarna hield ze hem weer vast aan zijn nek en legde hij zijn handen op haar rug. Hij grinnikte kort. “Komt door jou.” Kon hij nog net uitbrengen of hun lippen maakten weer contact met elkaar. Als hij zo samen was met Taylor leek alles om hem heen te verdwijnen, alleen hij en Taylor en dat was ook wat hij wilde, voor altijd.
Het Spaanse gevloek zorgde ervoor dat Avan schrok en opkeek. Een van de bewakers van het hotel stond aan de rand van het zwembad en hij voelde hoe er kleine blosjes rond zijn wangen tevoorschijn kwamen. Lekker dan, de man had hij niet eens opgemerkt, wie weet hoe lang hij wel niet naar hun stond te kijken. Vluchtig sprak hij terug tegen hem en keek hij vervolgens naar Taylor. Toen pas besefte hij dat ze er niets van had verstaan. “Zoals je daarnet al had gezegd is het zwembad gesloten..” Het was niet helemaal wat de man had gezegd, maar de rest hoefde ze ook niet te weten. Zijn handen liet hij los van haar lichaam en snel klom hij uit het bad. Daarna pakte hij zijn kleren en wachtte hij tot het meeste nat van hem af was, om vervolgens op Taylor te wachten en naar hun hotelkamer te gaan. “Zoiets moet weer bij ons gebeuren..” Grinnikte hij hoofdschuddend. “Ik had hem echt niet gezien, eigenlijk.” Taylor waarschijnlijk ook niet, anders was ze vast wel gestopt. Zijn hart klopte nog even na op een redelijk hard tempo, ze zou hem echt nog een keer een hartstilstand bezorgen als zijn hart altijd harder ging kloppen bij haar. Maar, dat had hij er wel voor over.
In de hotelkamer aangekomen legde hij zijn natte kleren over het balkon heen om te drogen, die kon hij zo niet meenemen in zijn koffer en nam hij snel een douche. Daarna ging hij met enkel een onderbroek in bed liggen en zette hij de tv aan. “Dit was toch een dag..” Sprak Avan terwijl hij nadacht over alles wat er was gebeurd. Hij wist nog wel hoe boos hij vanochtend op Taylor was geweest en het was eigenlijk best absurd. Nooit had Avan gedacht dat hij zo kwaad op haar kon worden, gelukkig was het allemaal goed en waren ze nu zelfs verloofd. Zijn leven kon niet beter zijn. “Mevrouw Rodriguez.” Zei hij, doelend op Taylor en kantelde hij zijn hoofd naar de andere kant van het bed om haar aan te kunnen kijken. Kort drukte hij nog een kus op haar lippen en streek zijn hand  over haar haar. “Weet je nog dat ik je had gevonden in de sneeuw? Ik heb er echt geen moment spijt van gehad.” Fluisterde hij toen op een zachte toon. Avan wist het nog dondersgoed hoe ze daar lag. Vanaf daarna was het eigenlijk allemaal een beetje begonnen. Hij moest er niet aan denken dat hij daar niet was geweest, dan was dit allemaal niet gebeurd.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum