Trouble. [OPEN]

"Doe er wat aan." een jonge vrouw had gesproken. Op haar gelaat lag een boze uitdrukking en haar politie uniform was iets waar ze eigenlijk te jong voor was. Ambitieus.
"Nope, zolang hij dealers en ander tuig afrost zal het me een zorg zijn," klonk het nuchtere, verveelde antwoord van haar collega, meer een veteraan in het vak en in wezen een tikje corrupt te noemen.
"Die jongen is een gevaar voor de samenleving. Hij legt nog eens iemand om!"
"Wedden dattie dat al lang heeft gedaan? Ik heb hem gezien Charlene, ik ken de blik van een moordenaar."
Charlene zweeg en de man boog zich naar haar toe tot ze zijn aftershave kon ruiken. Geen onprettige geur.
"Luister," zei hij vriendelijk, maar op een toch iets onaangename toon. "Hij gaat de mist nog wel in. ZOlang hij zich beperkt tot criminelen boeite het me weinig, maar ik weet ook wel dat hij gestoord is. Hij stapt wel mis. Vroeg of laat raakt hij een onschuldige aan en dan zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat die als getuige dient tegen hem."
Charlene slikte. "En als die onschuldige het leven laat?" vroeg ze scherp.
"Dan zal zijn DNA genoeg moeten zijn."

Voor zijn gezicht tegen een muur geslagen was door een witblonde jongen met een buitengewoon kort lontje was hij een erg knappe dealer geweest; olijfkleurge huid, nu met bloed besmeurd, een mooie, rechte neus, nu zwaar gebroken, donkere ogen, een nu blauw en kort, donker haar, waar zo hard aan was getrokken dat zijn huid er hier en daar van was gescheurd.
"Denk hieraan als je nog eens iemand af wil tuigen om met wie hij naar bed gaat," klonk de kille stem van de jongen die de dealer dit alles aan had gedaan. Riot Masquerade. Hij trok de jonge man omhoog en trapte hem vervolgens frontaal tegen zijn borst. Onregelmatig ademend bleef deze liggen. Riot keek naar hem, vol walging. Hij haatte deze types.
Voetstappen. Twee jongens die iets ouder waren dan Riot kwamen de oude loods binnen waarin dit alles zich had afgespeeld. Ze hadden maar heel even nodig om zich te realiseren wat er was gebeurd en een balde zijn vuisten en de ander trok een mes. Riot aarzelde niet en greep een dikke, smalle houten plank die tegen de muur lag, lichtjes bespetterd met het bloed van de Italiaanse drugsdealer. Omdat hij Iseco kende, vond Riot de jongen een schaamte voor zijn nationaliteit.
Hij richtte zich nu echter op de huigide bedreiging; vooral dat mes moest hij voor uitkijken. De drager ervan stormde naar voren. Het ging makkelijker dan verwacht. Riot haalde uit en de jongen was te laat met het opheffen van zijn armen. Het hout trof hem dan ook vol op zijn slaap en geluidloos zakte hij in elkaar. De ander stond stil, een blik vol afschuw in zijn ogen.
"Ben je gek?!" riep hij uit. Riot had het te druk met het beheersen van zijn woede om daar echt over na te kunnen denken.
"Rot op," gromde hij maar de jongen bewoog zich niet. Riot hield de plank in de aanslag, klaar om er nog iemand mee KO te slaan als dat nodig was.
Mensen vroegen het zich met regelmaat af; hoe kon een jongen als hij zo vaak bij confrontaties betrokken raken, zo vaak zich bedienen van ruw geweld? Hij wist het zelf ook niet. Het kwam gewoon vaak voor dat hij dingen zag gebeuren die hij niet kon negeren en van het een kwam het ander. De homo die door de dealer was belaagd had zich al lang - op redelijk dringend advies van Riot - uit de voeten gemaakt. De jongen voor hem deed nu hetzelfde.
Niet veel later verliet ook Riot de loods, de ietwat bijkomende dealer onverschillig achterlatend. Hij had geen spijt. Spijt had je als je wilde dat iets nooit was gebeurd en het enige waarvan Riot had gewild dat het niet was gebeurd was de confrontatie tussen die dealer en die homo; dat soort dingen kon hij niet tegen. Waarschijnlijk was hij zo geen haar beter dan die dealer, maar het was toch anders, al zag Riot zichzelf totaal niet als een of andere held.
Naarmate hij liep koelde hij langzaam af, al had hij nog steeds een behoorlijk slecht humeur en toen hij uiteindelijk bij een klein parkje uitkwam en moe op een bankje plofte voelde hij zich eigenlijk nog steeds een beetje geirriteerd. Hij speelde met de rits van het versleten vest dat hij droeg en staarde naar het gras. Hier en daar waren krokussen opgedoken en vogels tsjirpten vrolijk. Het verbeterde Riot's humeur iets, maar niet veel.
Een oudere vrouw met een hondje kwam voorbij, maar Riot sloeg er geen acht op. Hij dacht aan zijn eigen hond die hij eerder die dag uit had gelaten. Het diertje was in het huis waar hij en Solance nog steeds verbleven. Riot had geen zin om terug te gaan; hij wilde even helemaal alleen zijn.
Die wens ging niet lang in vervulling.
"Riot Masquerade?" Hij keek op toen een bitse stem zijn naam uitsprak en tegenover hem stond een jonge vrouw met rood haar.
"Agent Bridgeton, geen zorgen ik ben in burger en ben niets van plan." Ze kwam naast hem zitten. Hij fronste, klaar om op te staan. Hij vertrouwde haar voor geen meter.
"Hoe komt dat bloed op je kleren?" vroeg agent Bridgeton scherp. Ze leek haast te jong voor haar uniform en was duidelijk zo een die het nog ver hoopte te schoppen.
Riot zweeg even en besloot maar gewoon eerlijk te zijn; als ze hem hiervoor op wilde pakken later lukte haar dat toch wel. Hij was zich sterk bewust van de vele dingen die hij inmiddels had gedaan; hij kon voor een kwart al makkelijk meerdere malen levenslang de bak indraaien. De gedachte op die manier van Solance verwijderd te worden joeg hem een vreemde, nieuwe angst aan die hij voor zijn relatie met haar nog niet had gevoeld.
"Ruzie gehad."
"Ruzie? Zo, zo.. Enne hoe is de ander ervanaf gekomen? Doodgelsagen of alleen gewond?"
Riot begon weer nijdig te worden. Hij wist dat hij zich in moest houden, maar ze haalde het slechtste in hem naar boven.
"Hij is er niet mooier op geworden maar hij red het wel," bromde hij met tegenzin.
"Heb je er spijt van?"
"Nee."
Foute antwoorden. Allemaal foute antwoorden. Maar hij ging niet liegen, niet charmeren of andere bullshit die zijn hachje misschien kon redden.
"Weet je hoe we mensen als jou noemen Riot? Mensen die totaal geen empathie of spijt kennen en die doen wat ze willen? Dat noemen we psychopaten. Vind je dat je er zelf een bent?"
Riot stond abrupt op. Zijn vuisten gebald, zijn knokkels wit. Ze moest niet veel verder gaan, maar hij realiseerde zich dat ze hem pushte, keek hoe ver ze kon gaan tot hij knapte.
"Hou je bek," gromde hij. Hij was vaak niet echt gevat, niet als hij kwaad was in ieder geval; hij praatte makkelijker met zijn vuisten dan met zijn mond in dit soort situaties en dat werkte niet in zijn voordeel.
Zij stond nu ook op. Legde een hand op zijn rug. Alles in Riot schreeuwde dat hij haar duidelijk moest maken dat ze op moest rotten en met een enorme inspanning wist hij zich te beheersen.
"Wat heeft je zo gek gemaakt, knul?"
Het leek te flitsen voor Riot's ogen en hij wilde haar alleen nog maar een klap voor haar smoelwerk geven. Hij maakte geen onderscheid tussen mannen en vrouwen; pushte je hem te ver dan kon je het krijgen ook.
"Ik volg je als een bloedhond. Nog een misstap en ik zorg dat we alles over je krijgen wat we kunnen vinden." Plotseling voelde hij iets kouds in zijn hals en zijn ogen werden groot.
"En voor je het weet beslist de rechter of je de doodstraf of levenslang krijgt. Hoe dan ook, ik haal je van de straten, al is het het laatste wat ik doe."
En weg was ze, Riot woedend, geschrokken en verward achterlatend. Hij slikte en dacht razendsnel na. Hij zat heel, heel diep in de nesten. Meestal was de politie niet bepaald happig op het aanpakken van het geweld in de acherstandswijken waar negenennegentig van de honderd van Riot's ruzie plaatsvonden, maar deze leek vastberaden. Riot begon te lopen. Waarheen wist hij niet, maar weg van hier, dat wist hij wel.
Hij kwam uiteindelijk uit bij het strand. Hij besefte zich dat dit het strand was waar hij Chloe had ontmoet en liep door; dat was ook geen herinnering waar hij op zat te wachten.
Uiteindelijk kwam hij bij een groep rotsen uit die in de branding stonden. Hij had inmiddels zijn kisten en sokken uitgetrokken en waadde even door het water, waarna hij op een wat plattere rots ging zitten, zijn blik op de horizon gericht waar de zon langzaam onder begon te gaan.

De man had kreunend in de stoel gezeten. Een andere man was over hem heen gebogen. 
"Je hebt geluk." Bromde deze enkel, maar Uruha had het niet eens helemaal in de gaten. Hij hoorde wel dat de man wat tegen hem zei, maar wat het moest voorstellen? Hij had geen idee. De man was in zijn ogen meer vervelend, maar hij kon moeilijk naar een ziekenhuis gaan om de kogel eruit te halen. Soms had de man iets om hem te verdoven, maar vandaag was dat absoluut niet het geval. Hij klemde zijn kaken hard op elkaar en kreunde tussen zijn tanden door. Hij was in zijn schouder geraakt en het deed pijn, teveel pijn om het erin te laten zitten, al was het eruit halen ook geen pretje op dit moment. Zijn ogen had hij gesloten, totdat voelde hoe de kogel eruit werd getrokken en zijn bruine ogen in een ruk opende. De pijn was dan niet helemaal weg, het was al iets. De man hechtte de wond nog en Uruha wist niet hoe snel hij weer buiten wilde zijn. Daar boog hij zich meteen voorover om zijn maaginhoud eruit te gooien. Zijn ogen waren waterig van de tranen die door de pijn kwamen. Als er een kogel in zijn lichaam kwam, leek het niet te werken door de adrenaline. Maar het eruit halen was een stuk minder prettig. Hij besloot eerst richting het hotel te gaan waar hij verbleef om zich even op te frissen en daarna een rondje te lopen. 
Zo stond hij weer buiten, nat haar, geen make-up en vooral, opgefrist. Iets wat hem goed deed, samen met de buitenlucht. Hij bleef enkele tellen voor zich uit staren, deed niks en vond het wel goed zoals het was. Hij voelde een van zijn messen tegen zijn huid rusten en zijn gouden Python mocht niet ontbreken. Allemaal netjes onder zijn outfit verstopt. Want ook al was hij helemaal niks van plan om te doen. Hij had het nu eenmaal altijd bij zich. Zonder die dingen had hij altijd het idee alsof ze achter hem aan zaten. Een vreemd gevoel bekroop hem dan, maar nu had hij het gevoel veilig te zijn. Uruha begon dan toch langzame passen te zetten, zijn schouder klopte nog een beetje, maar was verder niks om zich zorgen over te maken. Het voelde beter als toen hij erin zat, het kwam wel goed, het was weer een litteken. Zijn lichaam zat toch al onder de littekens en hij kon er niet wakker van liggen dat hij er nog een had. Al had het niet hoeven gebeuren, dat was eerder iets waar hij van baalde. Toch maakte hij zich er niet boos om, de man was overleden die hem een kogel had bezorgd en daar was hij meer dan blij mee. 
Hij was dan misschien ergens ook een wrede killer, al zou hij onschuldige mensen heel laten. Althand, dat hoopte hij. Het was niet iets waar hij zodanig naar keek, maar hij probeerde zichzelf altijd wijs te maken dat hij enkel criminele pakte. Alsof hijzelf een soort politie was, maar dan anders. Het sloeg simpelweg nergens op en dat wist hij zelf ook donders goed. Toen hij uit zijn gedachte kwam, zag hij de zee. Een kleine grijns verscheen er op zijn lippen, de zee. Even heerlijk om bij de zee te zijn, de lucht was misschien niet altijd zo lekker. Maar hij kon het wel hebben, hij zuchtte toen hij het zand tussen zijn tenen voelde gaan en zo snel als hij kon trok hij zijn schoenen uit. Uruha vond het verschrikkelijk om zand in zijn schoenen te hebben. Hij knoopte de veters aan elkaar en hing ze dan ook om zijn nek heen. Trainen, misschien moest hij dat maar eens gaan doen. In de verte zag hij al rotsen staan, waarom hij het idee had dat hij daar moest trainen? Waarschijnlijk omdat hij totaal niet wilde vallen op rotsen en dat is juist wat zo makkelijk op die rot dingen ging, vallen. Maar zo gauw hij dichterbij kwam, zag hij dat er al iemand zat. meteen zonk de moed hem in de schoenen, hij was niet van plan om te trainen als er iemand was. Maar hij ging nu niet opeens de andere kant op lopen. In plaats daarvan liep hij er rustig naartoe. 
"Heb je er een probleem mee als ik er even bij kom zitten?" Vroeg hij beleefd en met een glimlach. Toch ging hij zitten, niet eens wachtte op het antwoord. Maar hij had zoiets, als de jongen hem weg wilde hebben, dan kon hij alsnog gaan. 
"Ook even afkoelen?" Vroeg hij en over de zee uit keek, hijzelf was namelijk echt even tot rust aan het komen en de hitte uit zijn lichaam aan het pompen. Hij kende bijna niemand hier en dus was deze jongen ook voor hem een onbekende.

Na een poosje had hij zijn voeten uit het water gehaald en tegen een ander stuk steen laten rusten opdat ze konden drogen.
Hij was in gedachten verzonken geraakt en toen hij opeens voetstappen hoorde, keek hij dan ook verstoord en wantrouwig op. Een Aziatische man naderde en Riot's ogen vernauwden zich. Aziaten vond hij moeilijk uit elkaar te houden en even was de idiote gedachte opgekomen dat het Akira was die zich bijzonder had uitgedost. Hij gaf zichzelf een mentale uitbrander voor die onzin, Akira was immers dood, en ontspande iets.
"Heb je er een probleem mee als ik er even bij kom zitten?"
De vriendelijkheid van de man verraste Riot, wellicht omdat zijn eigen houding in eerste instantie zo kil was, en een beetje onwennig haalde hij daarom zijn schouders op, een tikje overrompeld.
"Mij best," mompelde hij stug. Hij was niet op zijn gemak. Waarom was deze vreemde rechtstreeks naar hem toe gekomen? Wat wilde hij? Hij was zijn aanvaring met de agente zeker nog niet vergeten en wist niet of hij de man kon vertrouwen.
De man ging zitten.
"Ook even afkoelen?" vroeg hij Riot, die wederom zijn schouders ophaalde.
"Ja, zoiets," zei hij. Hij keek de man schuin aan en had de neiging op de man af te vragen wat hij van hem moest. Hij kon hem niet peilen, wist niet wat hij aan hem had en het maakte hem gespannen.
"Ben jij ook van de politie?" vroeg hij uiteindelijk toch, op een vrij scherpe toon. Hij kon zijn tong wel afbijten; als het antwoord ja was had hij nu al zo'n beetje toegegeven geen schoon geweten te hebben. Ach, wat zou het verdomme ook. Het kon niet al te lastig voor die smerissen zijn om bewijs tegen hem te vinden. De enige redenen voor hem om wel actief uit hun buurt te zullen blijven waren Solance en zijn vrijheid, twee dingen waar hij niet zonder kon. En dan Solance in het bijzonder. Zijn maag draaide zich om bij de gedachte bij haar weggehaald te worden. Ze was sowieso vaak in zijn gedachten..
Hij rukte zich los uit die gedachtenstroom; hij moest in het heden blijven.
Hij keek naar de man, onderzoekend en afwachtend wat het antwoord zou zijn.

Flutpost, sowwy ;____;

Eigenlijk was hij al bijna gaan zitten, dat de jongen zijn schouders ophaalde zorgde enkel voor een flauwe glimlach. Hij kwam neer op de stenen om voor zich uit te staren, de jongen was hier ook om even af te koelen. Althans, 'zoiets' zoals de jongen zei. Hijzelf wilde ook graag zijn gedachte kwijt zijn. Die vervelende en irritante gedachtes die hem zwak maakte in zijn doen. Dat hij werkelijk ging nadenken of het wel goed was wat hij deed. Hij balde zijn vuisten, wilde ze het liefst kapotslaan tegen de stenen. terwijl hij nu de vraag door kreeg van de jongen en toch even moest lachen. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd.
"Nee." Was het enige antwoord dat hij dan ook kon geven. Was het allemaal makkelijker geweest als hij politie was? De zogenaamde 'held'? Zou ze hem…- Hij kapte het af, hij was al door die fase heengegaan, meiden moesten ouder zijn. Daarbij kon hij niemand leuk vinden, dat was niet mogelijk. Hij kon niet liefhebben en niemand kon hem liefhebben. Uruha zorgde voor dood en dat was iets wat hij van plan was om te blijven doen. De man keek naar de jongen om zich vervolgens weer op de zee te richten.
"Slechte aanvaring gehad met de politie, zo te horen." het was meer een stelling, niet eens een vraag. Want het woord 'ook' verraadde het eigenlijk al en Uruha hoefde niet eens te weten waarom het was. Hij betwijfelde of het net zo erg was als wat hij had gedaan. Eigenlijk moest hij weg uit HorseHome, maar hij kon het op dit moment niet. Niet voor zijn werk en voor zijn gevoel had hij hier iemand die hij moest 'beschermen' en hij wist zelf ook wel dat het een stomme gedachte was. Hij bleef zichzelf wijsmaken dat deze fase zo weer over was.
"Ik hou ook niet zo van ze." Gaf hij toen eerlijk toe.