Let's pretend that nothing big happened. [Open]

Tranen rolden over haar wangen. Verslagen keek ze naar de jongens tegenover zich, terwijl ze onbeheerst aan het snikken was. Het kleine beetje wat ze nog van haar lichaam kon bedekken, probeerde ze te bedekken, maar de jongens konden haar alsnog aangapen en aanstaren. Haar rode haren zaten vast door de war en er lagen vast onmogelijke klitten in.
"Waarom?" snikte ze tussen haar tranen door.
"Heeft niemand je geleerd dat je niet 's avonds alleen over straat moet lopen?" siste de blonde jongen tussen zijn tanden door. Ze boog beschaamd haar hoofd. Ja, natuurlijk had ze dat gehoord, maar ze had verwacht dat HorseHome wat dat betreft niet zo heel problematisch zou zijn. Vergissing. Hele lelijke vergissing.
"Daarbij, mijn jongens en ik zijn altijd wel op zoek naar een mooi meisje zoals jij." Venijnig keek ze op, waarbij ze de jongen razend van woede aankeek. Hoe durfde hij! Maar het mes flikkerde in het lelijke tl-licht en ze bond weer in. Zonder ook maar iets te zeggen trok ze haar benen dicht tegen haar lijf aan en legde haar hoofd te rusten op haar knieën. Ondertussen trilde ze van angst. Dit was doodeng. Deze jongens waren bereid dingen met haar te doen die ze absoluut niet wou doen. Tot nu toe hadden ze zich nog 'keurig' beheerst en enkel de kleren van haar lijf gescheurd. Niet te vergeten dat ze haar hadden ontdaan van haar mobieltje en Ipod. Een traan rolde naar beneden en ze kon zich weer niet inhouden. Onbeheerselijk begon ze te snikken.
"Ach, kom," zei de jongen met het zwarte haar en de grijze ogen. "Morgen ben je weer weg hier." De rest van de jongens was weggegaan en enkel hij zat hier nog. Hij was haar 'bewaker', beweerde hij.
"Vast," mompelde ze vanachter haar knieën.
"Ik beloof het," zei de jongen plechtig. Ze keek op en zag zijn grijze ogen schitteren.
"Je bent helemaal geen lid van die groep, hè?" mompelde ze verbaasd. Hij knikte met een grote glimlach op zijn gezicht. "Ik heb een aantal meiden niet kunnen redden, maar jou moet wel lukken. De jongens zijn zo straalbezopen dat ze niet door hebben dat je verdwijnt, en zodra ze het doorhebben dan zijn ze te wankel om je nog achterna te kunnen komen. Ik ben een goede acteur, dus ik red me wel." Laury glimlachte dankbaar naar hem.
"Al denk ik niet dat ik zo over straat kan, of wel?" Haar stem bibberde en ze was godseblij dat hij haar hier weg ging halen. Maar ja, als ze dan over straat ging, ging ze geheid vragen krijgen. En ze ging niet graag naakt over straat.
"Ik zal wat halen." De jongen kneep even kort in haar hand en ging toen weg. Een paar minuten later was hij terug met een outfit. "Hopelijk past het je."
Zwijgend pakte ze het van hem aan, trok het aan terwijl de jongen zich omdraaide, en was verbaasd dat het zo goed leek te passen. En het was ook nog eens een leuke outfit die ze zelf kon dragen.
"Dankje," zei ze zachtjes, terwijl ze verlegen naar hem keek. Ze voelde zich afschuwelijk en wou naar huis toe. De jongen pakte haar hand vast, leidde haar naar buiten en liep een stukje met haar mee.
"Het spijt me voor de bullshit die deze jongens je hebben gegeven, Laury," zei hij vriendelijk.
"Het is oké," mompelde ze verbouwereerd, niet in staat iets anders te zeggen.
"Veel stertke.. ik ben blij dat ik je kon redden." De jongen drukte een kus op haar wang en liep toen weg.

Le tijdsprong.

Laury's haar blies de andere kant op terwijl ze voor zich uit staarde. De zee golfde telkens haar kant op en brak dan weer af. Een traan rolde verlaten over haar wang terwijl ze zichzelf vasthield. Ze kon niets anders zijn dan hevig geëmotioneerd van wat er gister gebeurde. Het was haar zwaar gevallen en meestal voelde het goed om op het strand te zijn, omdat ze zich daar los kon maken van haar gedachten, maar vandaag leek dat niet te lukken. Een luide klap klonk en vermoedelijk was dat van een afslaande moter, maar desondanks kromp Laury in elkaar en begon ze luid te snikken.
Als een bolletje in elkaar gekropen zat ze daar, het normaal zo sterke meisje, nu gebroken door het feit dat de jongens zoveel misbruik hadden gemaakt van haar vertrouwen.
"Laat me met rust," smeekte ze zachtjes, terwijl haar hele lichaam trilde. "Laat me alsjeblieft met rust!"

Zijn lichaam duwde zichzelf vermoeid omhoog, hij had geslapen, want de drugs maakte hem altijd vermoeiend. Maar omdat hij er niet uit wilde zien zoals een echte drugsgebruiken, moest hij slapen. Al wilde hij het liefst iedere keer als hij moe werd wat meer nemen. Maar het lukte hem nog net om dit in te houden, maar soms deed hij het wel. Dan bleef hij gewoon wakker, iets waardoor je wist dat het wel meer was als gewoon af en toe gebruiken. Zijn voeten raakte de koude grond van zijn appartement, het was een rommel. Overal lagen kleren en in de hoek stond een bureau met vele spullen. Hier maakte hij het, iets waardoor hij haast leefde. Hij strompelde naar het bureau en hij had al wat klaar gelegd voor vandaag. Hij pakte het buisje en hij goot het beetje leeg in zijn mond. Waarna hij nog steeds moe richting de douche liep. Hij ging onder de warme stralen staan, net zolang als dat hij wakker zou worden. Of in ieder geval, totdat de Crystal meth inwerkte. Dit duurde ongeveer twintig minuten en in deze tijd werden zijn pupillen ook groter. Ook al was er voldoende licht, zijn pupillen bleven groot. Met vernieuwde energie sprong hij haast uit de douche en droogde zich af. Hij trok snel wat aan en propte wat gel in zijn haren om vervolgens naar buiten te lopen, weg van zijn verschrikkelijke appartement. Al vond hij het niet zo erg, toch was hij liever buiten. Ze hadden allemaal een garage om hun spullen in te zetten, maar hij had er een motor in. Deze had hij ooit geruild tegen wat Meth en gebruikte hem haast overal voor. Met een lach op zijn gezicht begroette hij zijn motor.
"Hallo Indian. We gaan even naar het strand." Zei hij vrolijk en pakte de tas die naast de motor stond en sloeg deze om. In de tas bevonden zich, zijn tekenspullen en papier. Hij hield van tekenen en dat was iets waar hij veel tijd aan besteedde. Dat ging hij nu dus ook doen, hij duwde zijn motor naar buiten, sloot de garage en vertrok. De zee, hij had er al zin in, al was het geen geweldig weer, het zorgde er wel voor dat hij er zin in had.
Zijn groene ogen zochten een goede plek uit om zijn motor te zetten en hij zag een meisje, daar dus! Hij werd al geheel blij met het idee dat er nog iemand was en snel zette hij hem uit. Sprong ervan af en rende haast op haar af. Maar tot zijn verbazing kroop ze ineen en zijn ogen keken haar verbaasd aan.
"Laat me alsjeblieft met rust!" Zijn hoofd hield hij als een hond scheef en hij glimlachte naar haar.
"Ik ben het maar, Ryan." Sprak hij met een brede lach en stak zijn armen uit naar haar. Zijn armen klemde hij om haar boven armen en wilde haar omhoog trekken.
"Je bent toch niet bang voor mij? Niemand is dat." Hij knipoogde naar haar, al zag ze het misschien helemaal niet.
"Daarbij, het is niet goed als je op de grond gaat zitten, staand zie je meer!" Hij was vrolijk en leek niet helemaal te snappen dat ze huilde, alles behalve zelfs. Hij leek te denken dat ze eerder een grap maakte.

http://www.rdclassics.nl/foto/2000%20Indian%20Chief%20Inc%20Deutsche%20Zullasung_foto_1.jpg?nh=768&nw=1024&q=85&foto=/classic_cars/2000%20Indian%20Chief%20Custom%20red/001.jpg

Ondanks haar smeekbodes ging diegene niet weg. Ze had niet eens doorgehad dat er daadwerkelijk iemand bij haar stond, maar toen deze zei;
"Ik ben het maar, Ryan." schrok ze zich het apelazerus. Normaal gesproken was Laury geen instabiel meisje en kon ze de hele wereld aan, maar dit.. bleef eventjes hangen. Vermoedelijk zou het na een tijdje wel weer wegebben maar zou ze vooralsnog sneller argwaan hebben tegen random mensen. Voor nu.. nu kon ze niemand om zich heen verdagen. De reden dat ze ook naar het strand was gevlucht. Over het algemeen was er niemand te vinden met dit weer.
"Je bent toch niet bang voor mij? Niemand is dat." De zalvende toon van zijn stem stond haar niet aan en als antwoord jammerde ze zachtjes. "Daarbij, het is niet goed als je op de grond gaat zitten, staand zie je meer!" De vrolijke toon irriteerde haar mateloos en ietwat geërgerd keek ze op, om vervolgens in geelachtig groene ogen te kijken die vrolijk terugkeken. Argh. Oké, ze moest zich herpakken. Als ze hier bleef janken zou ze voorlopig niet van de jongen afkomen. Ze kwam ietwat bibberig overeind en probeerde dit alles af te doen als een grote vergissing. Ze veegde haar tranen voorzichtig weg terwijl ze nadacht wat haar volgende stap zou zijn. Wat zou ze tegen de jongen zeggen zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken of gewoon vrolijk kon blijven? Ze kon zeggen dat ze aan het acteren was.. Dat ze een huilscène oefende voor een groot toneelstuk. Dat haar opdracht en oefening was om hysterisch over te komen, omdat ze in het stuk ook hysterisch moest zijn. Goed idee.
"Heb ik je laten schrikken?" vroeg ze, terwijl een aantal bibbers in haar stem de emoties verraadde die nog behoorlijk hoog zaten. "Zo ja, sorry." Ze blies haar adem uit en duwde daarmee ook haar trillerigheid weg. Zo. Klaar. Janken kon later ook nog wel in bed.
"Ik moest oefenen voor een stuk." Ze wist er zelfs een geloofwaardig glimlachje uit te persen. Ze nam weer een zelfverzekerde houding aan die ze gewend was te hebben, ookal voelde ze zich wankel als wat. Even kneep ze haar ogen dicht en visualiseerde dat ze dat gevoel wegduwde. Mocht later terugkomen, NIET NU!
"Dus jij bent Ryan?" vroeg ze met een nieuwsgierige toon. "Ik ken je niet." Ze stak haar hand uit om de zijne te schudden. "Maar to be honest, zo lang ben ik hier nog niet." Ze hield haar hoofd even schuin en glimlachte naar hem. Ze schudde haar haren uit en bekeek de jongen voor zich. Wat voor iemand zou hij zijn? Hij klonk ontzettend vrolijk, dus ze leek hem een sociaal typ. Oké, hij had niet echt gehoor gegeven aan haar vraag om persoonlijke ruimte, dus misschien had hij een groot eigendunk. Hm. Cool. Ze zou er vanzelf wel achterkomen hoe hij was. Dus ze duwde alle oordelen, die ze over hem klaar had liggen, weg en keek hem nieuwsgierig aan.
"Wat brengt jou..." Toen bleef haar blik op de moter hangen. Awesome! Ze sprong een gat in de lucht en klapte even verrukt in haar handen.
"Wat een geweldig mooie moter heb je daar!" zei ze met twinkelende ogen. "Het is een Indian Chief, is het niet?" Ze had een tijdje iets met een jongen gehad die in een motorwinkel had gewerkt. Zij was uiteindelijk enthousiaster over motors geworden dan over hem.
"Oké, het is een Indian, maar ik weet niet zeker of het een Indian Chief is," begon ze, maar de glimlach verdween niet. Harleys waren ook cool, vond ze.

"Heb ik je laten schrikken?" Op deze vraag moest hij even denken. Nee, ze had hem niet echt laten schrikken. Hij wilde gewoon gezelligheid en vond het niet leuk dat ze op de grond zat. Dat was moeilijk praten en je zag niet veel. Ze vertelde hem dat ze aan het oefenen was voor een stuk en hij haalde zijn schouders op.
"Je hoeft me niet te vertellen wat je aan het doen bent hoor." Sprak hij met een glimlach. "Doe ik toch ook niet? Dat is dan een lang verhaal." Grinnikte hij. Toen ze vroeg of hij Ryan was, knikte hij hevig.
"Ja, Ryan Marshall, als je mijn achternaam ook wil weten." Hij had wel een beetje eigendunk, maar op een andere manier als sommige rijke stinkerds hadden. Hij voelde zich goed om zichzelf en misschien kwam het ook door de drugs.
"Ik ben hier ook nog niet lang, maar ik zocht een rustige plek om.... Te wonen." Verzon hij snel en eigenlijk kwam het ook niet heel geloofwaardig over. Wonen, misschien had hij beter werken kunnen zeggen, maar voordat hij er verder over na kon denken schrok hij even op van dat ze in haar handen klapte en richting zijn motor liep om daar een compliment over te geven. Hij glimlachte, hij vond het jammer dat het geen hele ouderwetse motor was, maar hij vond ouderwetse auto's belangrijker.
"Het is een Indian Chief, is het niet?" Dit zorgde ervoor dat Ryan met een vragende blik bleef staan. Wat had de man gezegd die met de motor aankwam? Hij was er meteen verliefd op geweest, aangezien hij te overdreven was. Iets waar Ryan van hield. HIj speurde zijn geheugen af, maar deze begaf het de laatste tijd steeds vaker van hem. Een bijwerking die hij had van de drugs, geheugen verlies en tot nu toe had hij er nog niet veel last van gehad.
"Volgens mij wel." Zei hij met een flauw lachje, de man die het hem had gegeven was er niet meer. Hij zat in een kliniek of was ondertussen dood, hij had geen idee. Maar hij had de motor nog en een rijbewijs... Al was deze niet helemaal legaal. Ook mensen van de gemeente raken verslaafd aan drugs en doen er veel aan om deze te krijgen. Zo had hij een rijbewijs in ontvangst genomen.
"Ik heb hem ooit gekocht omdat ik hem heel gaaf vond, maar om eerlijk te zijn weet ik het niet zeker. Ik weet niet zoveel van motors, enkel dat ze je snel ergens heen brengen." Zei hij tegen haar en toen naar zijn motor. Hij kon moeilijk zeggen dat hij hem had geruild voor drugs. Dat was erger als dat hij deze ergens zou hebben gekocht.
"Wat was je naam eigenlijk?" Vroeg hij toen en langs haar ging staan. Of hij was het geheel vergeten, of ze had het niet gezegd. Alle twee de dingen konden, want de jongen was chaotisch en vergat teveel.
"Waarom weet een meisje dingen van motors eigenlijk?" Dit was een serieuzere vraag, omdat zij meer van de dingen leek te weten als hij.