Raindrops on the shoulder

Het verbaasde Joël enorm dat er vandaag geen zonnetje aan de hemel stond. In tegendeel, er hingen donkere wolken boven hun, terwijl er een warme sauna lucht rond zweefde. Het begon te regenen. Maar Joël had geen problemen met regen. Hij zat nog thuis, in zijn zetel. Hij was blij dat zijn ouders er niet meer waren. Ze waren gestoord, net als zijn zus. Er was niemand normaal meer rond hem. Maar het verbaasde hem niets, hij was zelf ook niet normaal. Maar was het zijn schuld? Nee. Dan hadden zijn vervloekte ouders hem maar niet moeten dumpen toen hij een klein kind was. In een koud, donker bos. In de winter. Argh. Hij werd woedend als hij er aan terug dacht hoe zijn ouders hem dood wilden laten vriezen. En dan hadden deze mensen hem gevonden. Ze waren aardig, maar ook gestoord. Vooral zijn zusje, die ergens rondliep in een kort, knalrood mini rokje, met netpanty's eronder, een mes in haar handen... Een roodfier was ze, ze roofde op drugs. De laatste keer dat hij haar had gezien, wilde ze zijn keel doorsnijden. Argh. Hij zette het gewoon allemaal uit zijn hoofd. Hij wilde vandaag even genieten van zijn dag. Die vervloekte herinneringen moesten dat niet steeds verpesten. Hoewel ze dat de helft van de tijd wél deden. Hij sloeg met zijn vuist op de keukentafel en pakte een aardbei. Hij was er eigenlijk dol op, maar deze keer maakte het hem niet vrolijk. Hij staarde door het raam naar de duizenden regendruppels die om de halve seconde de grond raakten. Het was niet zo donker buiten, je kon gewoon rondlopen zonder over iets te struikelen. Joël liep naar buiten, in een dun vest met een alledaagse outfit eronder. Het regende niet zo hard als hij had gedacht, en maakte een wandeling naar de duiden. Het zand zou daar wel zwaar zijn. Maar dat kon hem niet schelen. Het was een zeer afgelegen plekje, en hij zou niet echt verwachten dat hij daar mensen zou tegenkomen. En als het wel zou zijn, het zou hem niet echt uitmaken. Hij had nood aan communicatie. Hij sloot zich te veel op voor de sociale wereld. En misschien werd het tijd om het slot eens om te draaien. Hij had toch ook vrienden nodig? Hij zuchtte diep en liep door het verharde zand. Het was toch makkelijk nu de regen het zand een beetje vochtig maakte. Hij negeerde de bankjes, die langs hem stonden, en liep gewoon door. Hij bleef opeens stokstijf staan, er zat een meisje op een bankje. Een paar meters verder. Hij knipperde met zijn ogen, om te zien of het een schim was of niet. Maar nee, ze zat daar echt. Hij deed een paar stappen in haar richting maar bleef toch weer staan. Zou hij dit wel doen? Ging hij dan geen verkeerde indruk geven?

Iana! :3

De frisse, zwoele wind die langs Iana's haren streek deed haar over haar hele lichaam rillen. Het was midden zomer maar dat kon je alleszins niet echt merken aan de grijze wolken die vervaarlijk boven haar hoofd stonden. De weermannen en vrouwen hadden al voorspeld dat het ging regenen maar daar sloeg Iana geen acht op. Ze had zin om richting het strand te gaan en daarvoor waren de duinen de geschikte plek om je dag te vertoeven. Dus had ze een boek bij de hand genomen en richting het strand gewandeld.
Haar zomers wit jurkje wapperde met de wind mee en voor Iana het doorhad vloog het onderste gedeelte van haar jurkje de lucht in. Met een 'oeps'-glimlach op d'r gezicht legde ze haar handen tegen haar jurkje om ervoor te zorgen dat ie niet weer omhoog ging. Niet dat ze het zo erg vond maar zin in gezelschap van lelijke jongens had ze niet. Ja, Iana was best kieskeurig als het om jongens ging. Wat ook leuk was aan het strand was dat je je gewoon random ergens kon neerleggen en vanuit die positie allemaal mensen kon keuren. Yeah, dé bezigheid van een meisje als Iana die zich best wel schoon volk kon permitteren.
Een leuk bankje langs de zijkant van de duinen trok haar aandacht en lang duurde het niet of Iana had zich erop neergezet. Met haar bruine zonnebril op haar neus sloeg ze haar blonde lokken naar achteren. "Humnh.." Een gelukzalige glimlach krulde rond haar mondhoeken terwijl ze zich tegen de armleuning plaatste en haar boek uit haar tas haalde. Niet dat het zo'n leuk boek was maar ze had toch een bladzijde bereikt waar het erg spannend was. Natuurlijk kon Iana niet ontkennen dat ze af en toe haar boek liet zakken om dan haar ogen de kost te geven op het strand. Daar waren er immers van die hotte beach boys waar je gewoon niet naast kon kijken. Hun spieren blonken in de zon en hun zwoele blik verraadde dat ze Iana ook wel zagen zitten. Eentje maakte zelf zo'n uitdagend gebaar met z'n handen waarop Iana maar niet antwoordde. Ze had zichzelf beloofd dat ze vandaag geen jongens zou aanspreken. Al moest ze wel toegeven dat dat aardig moeilijk werd naarmate er meer jongens het strand bereikten.
Iana beet kort op haar onderlip, sloeg haar linker- over haar rechterbeen en schrok van een paar druppels die zonder waarschuwing op haar armen vielen. Damn.. Niet nu! Iana zuchtte klagelijk, stak haar boek weg in d'r tas maar besloot toch te blijven zitten. De lucht zag er asgrijs uit dus erg lang zou het wel niet regenen. Niet dat Iana van plan was hier de hele dag te zitten maar aangezien het al acht uur 's avonds was kon ze best nog wel een uurtje blijven.
Een geluid achter haar deed Iana lichtelijk schrikken. Met een neutraal gezicht draaide ze haar hoofd een kwartslag en bekeek de blonde jongen die leek te aarzelen om dichterbij te komen. Damn .. Haar geweten stond Iana al te waarschuwen maar voor één keer kon ze best een uitzondering maken. Met een vriendelijke glimlach op haar gelaat en een speelse fonkeling in haar blauwe kijkers klopte ze uitnodigend naast haar op het bankje. "Je mag best naast me zitten hoor." Haar stem klonk uiterst vriendelijk en ergens had ze daar ook wel haar redenen voor. Ten eerste was dit een hottie eerste klas, ten tweede verveelde ze zich toch en ten derde had ze toch wel zin in wat gezelschap.
"Ik ben Iana, what's ya name?" Iana wist dat haar Engels op nul komma nul stond maar dat deerde haar niet. Iana was een meisje van weinig zorgen en twijfelen stond niet in haar woordenboek. Dus lang duurde het niet of Iana draaide zich op de bank zodat ze de jongen recht kon aankijken. "Hoe komt het dat een jongen als jij hier in de regen komt aanstrompelen?" Een nieuwsgierige glans school in haar ogen en toch kon ze het niet laten hem van top tot teen te bekijken. Ja, mis was ie niet.

Joël slaakte een zucht van opluchting. Oef! Dit was geen meisje met problemen. Die was hij de laatste tijd te vaak tegengekomen. En misschien was het maar best voor hem om eens een keertje te ontspannen.
Er verscheen een klein grijnsje op zijn lippen en deze keer maakte hij toch een paar stappen in haar richting. Hij liep traag maar snel genoeg om je evenwicht niet te verliezen. Ze had lange blonde haren, een wit jurkje, en blauwe ogen. Ze was mooi, dat gaf hij eerlijk toe. Hij had niets tegen mooie meisjes, hij was en bleef een jongen. Hij kon zich de laatste keer dat hij iets met een meisje had amper nog herinneren. Meestal kregen ze hem nooit te pakken. Hij was meer eentje van de 'vriendenzone'. Hoewel meisjes meestal altijd meer wilden. Maar hij was er heel zuinig mee, omdat hij op zoek was naar de ware, die hij nog steeds niet had gevonden.
Zoals het meisje hem aanbood, ging hij langs haar zitten en slaakte een zucht. "Ik ben Iana, what's ya name?" Hij glimlachte even. Haar engels was schattig. "Joël." Antwoordde hij vriendelijk en leunde wat meer voorover. "Joël Piogga."
De reling van de bank was niet bepaald prettig om tegen te leunen, vond hij. Je merkte amper nog dat het regende. Het leek wel alsof er om de minuut drie druppeltjes vielen. Iana vroeg hem wat hij hier deed, goed bedoeld. Joël zag een nieuwsgierige glans in haar ogen. Hij vond het best wel plezant dat ze in hem geïnteresseerd was, dan kon hij ook nog eens wat lol trappen. De vervelende herinneringen aan zijn pleegouders, gestoorde zus, waren allemaal verdwenen. Wat best vreemd was, want Joël kon de laatste tijd even aan niets anders denken. Maar dit meisje hielp hem daar automatisch mee, zonder dat ze dat wilde. Dat maakte hem... Blij? "Eigenlijk ben ik hier gewoon om even weg te gaan van alle miserie." Zei hij met een lachje.
"En jij dan?" Vroeg hij uitdagend. Joël vond al meteen een klik tussen de twee. Ze konden mekaar al wel hebben, dacht hij. Joël voelde nu praktisch geen regen meer, en de wolken begonnen zich te verspreiden. De zon kwam weer terug. Het kon hem eigenlijk niet veel schelen, zon of regen, alles bleef hetzelfde toch?
Joël was geen zomermens, maar deze keer moest hij toegeven dat hij best blij was met het zonnetje. Zon gaf je warmte? Zon gaf je een beter gevoel. Regen was zo... Triest? Daarmee dat hij bij zon zich meestal beter voelde. Meestal. Bij Solance was er ook zon geweest en toen had hij zich ook niet bepaald prettig gevoeld. Maar deze keer wel. Hij speelde met een steentje dat hij had weggenomen van de grond. Hij haatte die gewoonte van hem, maar hij had altijd iets nodig om aandacht voor te hebben als er een stilte plaatsvond. Dus deze keer gebeurde dat weer. En als de stilte dan verbroken werd, gooide hij waarschijnlijk het steentje weer weg. Het was een domme gewoonte, maar ergens ook wel slim.
"Ziet eens aan, de zon komt terug hallo zeggen." Zei hij met een typische jongens lach. Net zoals hij al had gedacht, wierp hij het steentje weg en perste zijn lippen op mekaar. Joël haalde een hand door zijn blonde haren. Hij was er niet blij mee, met die blonde haren. Ze waren zo vreemd voor een jongen. Meisjes vonden dat misschien niet, maar hij wel. Het hoorde niet. Maar wat kon hij d'r tegen doen? Verven? Hij moest grinniken bij die gedachte. Hij zag zichzelf nog niet aan een kraantje zitten, met slijmerig spul in zijn haren. Nee. En het zou vast nooit van Teresa mogen, die vond haar te belangrijk en hoewel zij het ook deed zei ze altijd dat het slecht voor de haren was. Niet dat hem dat wat kon schelen. Zat hij nu echt aan zijn haren te denken?
Hij richtte zich terug op het meisje en glimlachte liefdevol. Hij had van die eigenschappen. Hij was heel beschermend, hij had heel veel respect voor meisjes, en had toch van die vervelende jongens kanten. Vele meisjes noemden hem altijd 'perfectie', maar dat vond hij nooit van zichzelf. Joël zag enkel de slechte dingen in zichzelf helder, de andere dingen waren wazig. Waren dwaalden zijn groene kijkers altijd naar Iana's blonde haren? Hij lachte en wendde zijn ogen af. Dit gesprek zou nog leuk worden.

Met nog steeds die nieuwsgierige glans in haar ogen stond ze de jongen aan te kijken. Na ongeveer een paar seconden hoorde ze dat hij Joël heette, een best leuke naam. "Wel, Joël.." Iana legde een wijsvinger op haar kin, lachte een keertje meisjesachtig en schudde uiteindelijk haar hoofd. "nâh, ik zal maar zwijgen." Haar beide mondhoeken krulden omhoog en breed glimlachend plaatste ze haar voeten op het bankje om daarna haar armen over haar knieën te gooien.
Zijn reactie op haar vraag kantelde ze haar hoofd nog wat schever en trok verbaasd haar wenkbrauwen op. "Miserie? Als je erover wilt praten," Iana gaf hem een por in zijn zij gevolgd door een vette knipoog. "bén ik er voor je." Maakte ze haar zin af met zo'n vriendelijke blik op haar gelaat. Iana was best wel het type dat serieus en tegelijkertijd speels kon zijn, zo'n type dat zich kon aanpassen in elke mogelijke situatie. Het meisje dat kon lol trappen en het meisje dat iemand anders advies kon geven na een slechte dag. Ja, zo was ze zeker. De opklaringen met de zon als gevolg deed haar gezicht helemaal opfleuren. Damn, dat kon deugd doen. Van zodra ze de zon in haar ogen voelde schijnen plaatste ze haar zonnebril weer op haar neus en legde ze haar blonde haren voor haar schouders. Ergens was ze wel blij met die blonde haren van haar, ze kregen vaak bekijks en blijkbaar vielen jongens wel op blonde meisjes. Ghehe.
Het steentje dat Joël een tijdje stond rond te draaien in zijn hand deed haar zachtjes lachen. Met één wenkbrauw opgetrokken nam ze zijn hand vast, nam het steentje uit zijn hand en liet hem in het zand vallen. "Zo, dat is beter." Met zijn hand nog in de hare gaf ze met haar hand een kneepje in de zijne. Een lieve glimlach plakte als honing op haar gezicht en met haar blik op de zee leek het wel alsof ze ging inslapen. Dat had ze wel vaak als de zon scheen en ze zich goed voelde. "Ik lieft de zon, humnh." Half zuchtend liet ze haar rug tegen de armleuning rusten en strekte ze haar benen. "Zo, Joël." Iana richtte haar blik op de blonde jongen, knipperde een paar keren met haar wimpers en slikte wat speeksel weg die achterbleef in haar keel. "Was je van plan om hier te blijven of heb je soms zin om wat te gaan wandelen? Langs de dijk lopen is best wel romantisch heuwr." Een brede grijns krulde rond haar mondhoeken en vriendelijk bleef ze de jongen aanstaren. Ja, de klik hadden ze wel maar Iana was langs de ene kant niet meer van plan om zich te binden. Jason en al haar vorige vriendjes hadden haar na een tijdje verveeld en Iana was ook niet meer dat type dat direct met een jongen in bed dook. Dat was gedaan, moést gewoon stoppen. "Kom. Ik leid je wel." Met een speelse wenkbrauwwiebel nam ze zijn hand in de hare, trok hem overeind en ging voorop langs het pad dat richting het strand liep.
De frisse wind streek haar haren naar achteren en met haar schoenen in de hand liet ze het zand over haar voeten dwarrelen. "Ik kom hier altijd als ik me slecht voel." Iana bleef voor haar kijken, legde haar arm om zijn middel heen -zonder bij bedoelingen, enkel omdat ze het wat frisser kreeg- en schraapte haar keel. "De zee heeft op een of andere manier zo'n rustgevende invloed op m'n humeur en dat zorgt er meestal voor dat ik kalmeer. Heb jij soms niet zo'n gevoel?" Dit keer draaide ze haar gezicht wel zijn kant op en glimlachte liefjes. Deze wandeling zou nog wel leuk en gezellig worden, tenslotte was Iana wel in voor die clichés; wandelen langs de dijk.

Joël vond het meisje haar gedrag nogal... Vreemd. Maar hij vond het ook niet erg. Iana zei hem dat hij er met haar over kon praten en daar was hij best blij om. Een glimlach sierde zijn lippen en hij staarde naar haar schoenen. "Ach, het stelt niet echt iets voor." Zei hij en grijnsde.
Ze had die speelse blik in haar ogen waar hij het helemaal warm van kreeg. Iana pakte het steentje uit zijn handen en gooide het in het zand. Hij lachte. "Sorry, het is een vervelende gewoonte van me." Zei hij met een grijnsje.
"Was je van plan om hier te blijven of heb je soms zin om wat te gaan wandelen? Langs de dijk lopen is best wel romantisch heuwr." Romantisch? Voor hun bedoelde ze? Joël trok een wenkbrauw op en grinnikte. Joël was niet zo makkelijk te pakken, meisje, dacht hij bij zich en een glimlach kon hij niet onder drukken.
Toch had hij een vreemde aantrekking tot dit meisje. Maar dan nog, hij was op zoek naar de ware en of dit de zijne was daar moest hij dan maar eerst achter komen. Hij ging nooit een relatietje beginnen voor de fun. Dat was fout. Zoiezo. Joël haalde zijn schouders op. "Prima, waar wil je heen?" Vroeg hij met diezelfde grijns. Iana stond op en legde haar hand in de zijne. "Kom. Ik leid je wel."
Joël volgde haar zonder maar en grinnikte. Ze begon haar lichaam tegen zijne aan te duwen en haar arm kwam rond zijn middel. Hij liet haar maar doen, ze had het vast koud. Iana vertelde dat ze hier kwam als ze zich slecht voelde. Aw, voelde ze zich slecht dan? Hij wilde er niet naar vragen, maar als er iets was dan... Joël zag dat Iana het echt koud had en hij deed zijn vest uit. "Hier, ik denk dat je het wel nodig zult hebben." Hij glimlachte en legde het veste rond haar schouders. "De zee heeft op een of andere manier zo'n rustgevende invloed op m'n humeur en dat zorgt er meestal voor dat ik kalmeer. Heb jij soms niet zo'n gevoel?" Vroeg Iana en keek hem aan. Joël zuchtte diep. "Meestal ga ik naar de Klippen, om mijn hoofd daar leeg te maken, maar vandaag vond ik het wat te koud."
Hij liep ergens waar hij niet wist naar toe. Dit zou wel een toffe wandeling worden, dacht hij.

Iana lachte om de vest die haar aangeboden werd. "Dankjewel .. Het is frisser dan ik dacht langs het water." Iana trok de vest nog wat dichter tegen zich aan, rook de geur van zijn parfum en breed grijnzend draaide ze haar hoofd richting Joël. "Je ruikt best lekker, als ik je vest ruik tenminste." Met haar ene hand streek ze al haar haren weer in de juiste richting en vloekte binnensmonds om de frisse wind. Natuurlijk moest je niet naar de zee gaan als je geen wind in je gezicht wilde maar nu kon het even niet anders. Tenslotte vond ze de aanwezigheid van de blondharige jongen best leuk en wilde ze deze 'wandeling' niet onderbreken omdat zij het vervelend vond dat de wind al haar haren in haar gezicht gooide.
"Maar Joël, vertel eens iets over jezelf." Een nieuwsgierige glimlach krulde rond haar mondhoeken en met een fleurig gezicht bleef ze hem enkele tellen aankijken. "Want buiten dat je er best goed uitziet en je hierheen komt om stoom af te blazen weet ik niet echt veel meer over je." Half grijnzend draaide ze haar hoofd weer naar voren en bekeek ze de meeuwen die met een luid gekrijs de lucht doorkliefden. Zij kwamen vast toe van de warmere oorden en zouden hier weer verblijven tot de winter. Met haar blonde haren achter zich wapperend liet ze haar blik op Joël vallen en legde ze haar hoofd half op zijn schouder. Zou hij het erg vinden moest ze dat doen? Iana zag dit puur vriendschappelijk maar wist niet of Joël daarvan hetzelfde zou zeggen. Iana was nogal een aanhankelijk iemand en zocht snel de aanwezigheid en warmte van anderen. "Vind je het erg als ik zo tegen je aanleun? Anders moet je 't maar zeggen hé." Iana keek hem zijdelings aan, glimlachte haar witte tanden bloot en staarde dromerig voor zich uit. Het was nu eigenlijk perfect weer om te wandelen en Iana vond het wel best gezellig.
Toen ze ongeveer een kwartiertje gewandeld hadden hielt ze halt en keek ze naar de lucht die opeens oranje rood begon te kleuren. "De zonsondergang! Zotjes hoe de tijd zo snel gaat!" Iana nam Joël's hand vast en trok hem mee richting de dijk waar je tot het verste kon gaan om je daar neer te zetten. "Oké, ik ben best bang om in dat water te vallen maar hier heb je wel een mooi uitzicht." Iana lachte, liet zich héél voorzichtig op haar achterste zakken en trok haar knieën op zodat er geen water tegen haar knieën zou knallen. "Kom, zet u ook!" Iana trok hem aan zijn been wat naar beneden, wel voorzichtig zodat ze hem er opeens niet af zou duwen. "Het is hier best mooi hoor."