Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Silence before the Storm (Storm, slimme zinspeling he)

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Sage

Sage

En ja hoor, ze was verdwaald, de eeuwig rondtrekkende Sage was de weg kwijt, ja hoor, typisch! En waar kwam ze dan uit? In een moeras, dat was zo een van de dingen die meestal alleen haar overkwam. Terwijl ze haar hoeven hoog de lucht in gooide en zo snel mogelijk door de modder draafde keek ze rond zich om te kijken of er niemand was die haar de weg kon wijzen. Door haar snelle draf was ze al snel uit het slijk, maar nog steeds de weg kwijt. Hoe wist ze niet, maar ze kreeg het toch nog voor elkaar om met haar modderige benen sierlijk zichzelf door het slijk te werken. Plots rook ze een ander paard, een merrie. Sage keek rondom zich en zag een heel stuk verder een zwarte merrie staan. Sage kreeg een naar gevoel bij de merrie, ze zag er gemeen uit. Toch, de keus tussen de weg kwijt zijn of de weg gaan vragen aan de zwarte merrie was wel simpel. De natuurlijke dominantie van de merrie kwam naar boven en ze liep op het paard af. "Hej, ik ben Sage en ik vroeg me af of je even kon vertellen hoe ik hier wegkom want ik ben soort van de weg kwijt." Haar staart zwiepte een paar keer heen en weer. Sage was groter, maar Storm was breder gebouwd. Ze leken even oud, dat waren zo de eerste indrukken die Sage kreeg van Storm. Met haar 1.85 was Sage en grote dame, maar ze zag er niet slungelig uit. Haar lange manen waaide wat mee met het stinkende briesje dat door dit oord waaide.

Flutje maar jij weet er vast wel wat mee te doen. Play nice :p

Storm



Mist zwierf rond door de levenloze bomen. Het was koud en vochtig voor een zomerdag. Storm háátte zomer. De warmte, de bloemen. Het was allemaal vrolijk. Vrolijkheid kon niet met haar in de buurt. Ze nam zware passen, en haar lichaam moest maar volgen. Hoe lang was het nou geleden dat ze zich in HH had laten zien? Ze kon het niet zeggen. Het leek wel eeuwen. Storm lag met gedachten bij haar oude liefde. Het was de eerste keer dat ze warmte in haar lichaam had gevoeld door de hengst.Maar ze wilde zijn naam niet noemen, hij had haar hart gebroken. Hij had het hart gebroken, waarvan Storm nooit had gedacht dat het bestond. Maar ja, ze had een hart gehad. Maar nu, nee, hij had haar hart in duizenden stukjes laten vallen, en het was onvervangbaar. Storm was zo woest geweest, ze had zichzelf willen villen, maar het was mislukt, daar had ze een ernstige snee in haar hals van opgelopen maar daar kon ze nu niets aan doen, terwijl het haar verschrikkelijk veel pijn gaf. Maar ze beet haar pijn weg. Ze had zichzelf wijs gemaakt dat ze geen pijn meer kón voelen. Ze was een monster. Dat meende ze nu zelf ook wel te geloven. Haar lichaam gleed door het vuile, koude en stinkende water, vol met algen. Enkel haar hoofd stook het water uit, haar hele lichaam was onder het water verstopt. Maar ze kon de koude niet voelen. Het deed haar niets meer. Er verscheen een grijze merrie. Ze had zwarte lange manen, ze was lichtgebouwd maar enorm groot voor een warmbloed. Storm voelde aan haar instinct dat ze de merrie niet zo maar kon negeren. En ze had gelijk."Hej, ik ben Sage en ik vroeg me af of je even kon vertellen hoe ik hier wegkom want ik ben soort van de weg kwijt." Zei de merrie. Voor dat Storm oog contact met de merrie maakte, schudde ze zich uitgebreid uit. Ze keek daarna de merrie droog en kil aan. Maar ze was echt niet in de stemming om een ruzie te beginnen. Storm keek de merrie recht in de ogen aan, en ze hoopte dat de merrie de snee in haar oog zag. Ze had het opgelopen als veulen. En het had haar levenloze blauwe oog er niet op vooruit geholpen. "Je bent in het moeras." Zei Storm met een lage en doodse stem. Storm staarde naar de zwiepende staart van de merrie. Hij was bijzonder lang en weelderig. Storm daarentegen was klein tegenover de merrie, en had een normale, zwarte staart. Storm schrok van zichzelf. Waarom was ze zo normaal? Dit was niets voor haar. Waarschijnlijk lag het aan haar vreselijke humeur. Ze wilde gewoon een ruzie voorkomen, want daar keek ze echt tegenop. En misschien kon deze merrie haar daarbij nog wel bij verbazen. De laatste tijd had ze niet verwacht dat ze nog een wild paard zou tegenkomen, want het leek wel alsof die alleen maar uit HH verdwenen. Ze werden natuurlijk allemaal gevangen, zoals Storm gevangen werd bij de The Wild Western Horse. Maar ze had er geen minuut langer willen blijven. Waren mensen dan echt zo dom? Storm had geen mens nodig in haar leven. Ze ging nog liever dood. Storm probeerde haar gedachten af te schudden. Ze realiseerde haar weer dat de merrie voor haar stond. Ze voelde haar benen trillen. Wat was er toch met haar. Maar ze vermande zich. Ze moest vast nog wennen aan de terugkomst in HH. Storm keek de merrie aan. Wegkomen uit HH? Of wegkomen uit het moeras?" Storm wilde hier gewoon liefst zo snel af zijn, dus kon ze maar gewoon snel doorvragen. Er zat spot in haar stem, dat was gewoon zij, en daar moest je maar aan wennen. Storm bekeek de merrie van top tot een. Ze herkende de HH geur niet. "Je bent nieuw." Zei Storm met een valse grijns. Dit maakte het interessanter. Storm was geen nieuwkomer, ze was terug van weggeweest. Ze wilde HH nu niet meer verlaten, Storm was het enigste wilde paard dat over was gebleven van de eerste viervoetige bewoners van HH. En daar was ze trots op. Storm zette haar koude blik weer op. Die had ze het liefst.

Sage

Sage

Sage was niet geïntimeerd door de zwarte merrie, al leek dat wel de bedoeling en kende ze genoeg paarden die dat wel zouden zijn. De kras door het maanoog van de merrie deed Sage niets en ze bleef wachten op een antwoord. Storm had een zware stem en het antwoord dat Sage kreeg liet haar ogen bijna rollen, ah ja, het moeras? Wat een verassing! Ach ja, gezelschap van een wild paard leek in HH zeldzaam te worden, Sage was alleen nog maar een andere kudde "robotpaarden" tegengekomen, geen eigen mening, puur instinct. De fries leek even te vergeten dat Sage stond te wachten op een fatsoenlijk antwoord en de grijze merrie had al spijt dat ze gevraagd had. Er bestonden ook van die debiele paarden waar je alleen maar ergernis van kreeg, de merrie voor haar kwam dichtbij dat type paarden. De benen van de zwarte merrie trilde, Sage had geen zin om zich af te vragen waarom en kreeg eindelijk een antwoord. Een vermoeiend antwoord, als ze de weg kwijt was wou ze toch gewoon uit het moeras! Duh! Hoe geïrriteerd ze ook was, haar stem bleef beheerst, evenals haar lichaamstaal. "Uit het moeras." De spot in de stem van Storm deed Sage weinig tot niets, als zei wou klinken als een psychopaat was dat haar probleem. Sage voelde zich bekeken worden en keek op. De conclusie van de merrie was waar. De valse grijns erbij was grappig. "Ja, ik ben hier net 2 daagjes." Storm leek een beetje traag en Sage verveelde zich enorm. "Je kunt ook gewoon de richting uitwijzen waar ik heen moet, dat is misschien makkelijker." Het was niet dat Sage haast had ofzo, dit was gewoon vervelend saai aan het worden. De lange stilte's en de woorden van de merrie. Sage was verdwaald en ze wou de weg weten, was dat nou zo moeilijk? Geduldig bleef ze staan en zwiepte nog een paar keer met haar staart. Eigenlijk had ze de behoefte om te zeggen, laat maar ik vind het wel. Tegen de tijd dat ze antwoord had zou ze al weg zijn uit het moeras.
Duistere wolken naderde, ze kon het zien tussen de bomen in het moeras door en ze voorspelde niet veel goeds. Het was muisstil, stilte voor de storm. Nog beter, nu zat er wel haast achter want het moeras leek al gevaarlijk vol en een overstroming kon ze nu wel missen.

Soort van flutachtig, ik zei toch dat ik niet wist wat ik ermee moest doen :s

Storm



Storm kreeg het van de blik van de merrie. Ze werd er gewoon kwaad van. Wie dacht de nieuweling wel niet dat ze was? Koning of zo? Storm barstte bijna in lachen uit. "Uit het moeras." Antwoordde Sage. Storm had het gevoel dat ze haar tijd hier gewoon stond te verdoen. En de dominante blik van de merrie maakte haar gewoon super geërgerd. "Ja, ik ben hier net 2 daagjes." Zei Sage. Storm kon haar lag amper in houden. Wat? Meende ze dit serieus? En dan zo'n super egoïstische, dominante blik opzetten tegen Storm die hier al misschien de helft van haar leven heeft gezeten. Dat was gewoon zielig. Maar het boeide haar niet. "Je kunt ook gewoon de richting uitwijzen waar ik heen moet, dat is misschien makkelijker." Oke, dat was de druppel. Ze moest niet denken dat ze mevrouw perfect was of zo. Gewoon niet? "Ja luister, zoek het lekker even zelf uit? Ik heb geen zin om jou hier nu even de weg staan uit te leggen, ik heb wel wat beters te doen." Zei Storm op een kille toon. Ze moest echt niets hebben van merrie's met een groter ego dan wie dan wie dan ook. Storm zette haar tanden neidig op mekaar, hoewel ze die liever in de huid van de merrie had neergezet. Maar ze beheerste zich. Zoals ze al eerder tegen zichzelf had gezegd, ze wilde geen ruzie zitten te maken. Daar had ze echt geen zin in, terwijl deze Sage hier er gewoon wel echt naar vroeg. Storm was ergens wel onder de indruk van de merrie, ze was net nieuw en kon toch al zo'n grote mond opzetten. Dat was wel kunnen. Maar aan de andere kant maakte het haar gewoon woest. Nieuwelingen moesten niet denken dat ze iets te zeggen hadden, want dat hadden ze niet. Storm keek de merrie met een neidige blik aan. Kon die niet gewoon doorhebben dat Storm wel iets beters te doen had dan hier even de weg staan uit te leggen? Storm voelde zich verschrikkelijk kwaad worden. Maar toch hield ze zich in. Hoewel Sage veel groter als haar was, kon ze haar nog steeds niet zomaar staan te vertellen wat ze moest gaan doen. Storm stond hier gewoon haar tijd te verdoen. Waarom maakte ze zich gewoon niet uit de voeten? Dat vroeg ze zich eigenlijk al een hele poos af.

Sage

Sage

Sage was geamuseerd door Storm, het was zo'n paard dat dacht dat ze wat te zeggen had omdat ze hier al even woonde. Wel Sage had meer gezien dan die merrie kon dromen en een klein friesje dat dacht wat te zijn intimideerde haar absoluut niet. Het onbeschofte antwoord van de merrie verraste haar niet, het was typisch, voorspelbaar. Voorspelbaar was saai, oninteressant. Verveeld door het kille gedoe van de merrie had Sage de behoefte om schouders op te halen, maar die had ze niet dus deed ze niets. De merrie was zeer amusant om naar te luisteren en te kijken. Het kille gedoe was behoorlijk lollig en maakte geen indruk. Sage was geen nieuweling, ze was hier geweest tot ze 2 jaar was en had zich toen verlost van de tweevoeters. Sindsdien reisde ze bijna letterlijk de wereld af. Dus met het onnozele, oninteressante, onhulpvaardige antwoord van de merrie besloot Sage om gewoon rechtdoor te gaan. Ze zag in de verte het zonlicht al schijnen -heel in de verte- en had geen zin om de conversatie met Storm verder te zetten. Onnodige moeite zou het zijn, tijdsverspilling. Met eeuwig geduld keek ze naar Storm voordat ze wegging. "Nou toch bedankt voor je tijd en ik zie je waarschijnlijk nog wel." Sage liep langs Storm, mooi uit het bereik blijvend van haar hoeven en tanden zonder haar een blik waardig te gunnen en ging toen over naar galop. De grond denderde en ze had weinig last van de modder. Storm kon het bekijken, onbeschofte fries, maar ja, wat had je verwacht? Arrogante zwarte merrie met een paar littekens, stereotypeert een vervelend, onnodig, denkt dat ze iets te zeggen heeft, overbodig wicht. Maar ja, haar probleem.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum