Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

feeling strong..||Brain||

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1feeling strong..||Brain|| Empty feeling strong..||Brain|| wo jun 13, 2012 10:21 pm

Valerie

Valerie

Veel te laat werd ze wakker. Valerie probeerde zich nog om te draaien, maar een licht straal was door de gordijnen gekropen en verlichtte de hele kamer. Tja, dat hielp dus helemaal niks. Met een zucht ging ze recht opzitten en sloeg een keer met beide handen op de deken. Gewoon even om het lucht er uit te laten gaan. Een domme en onnodige gewoonte. Ze sloeg de deken open en ging dit keer op het randje van haar bed zitten. Ze keek op haar wekker. Ze had nu echt geen zin om te rijden. Dat zou ze vanavond wel doen. Dan was het ook wat koeler buiten, en dat was lekkerder voor de paarden. Nog een zuht verliet haar mond toen ze op stond en in haar slofjes gleed. Langzaam slofte ze naar de badkamer en even bekeek ze zich zelf. Maar al heel snel had ze daar genoeg van en opende de kraan van de douche. Snel kleedde ze zich uit en stond rillig te wachtten tot dat het water op de temperatuur was gekomen. Daar na nam ze even snel de douche en liep terug naar haar kamer. Ze haalde een skinny jeans uit haar kast en een topje met een leuk printje. Daar boven deed ze nog een basic vestje. Meer als jas zou ze dat gebruiken. Nog even snel kamde ze haar haar en bond dat in een vlecht. Nog een klein beetje mascara en klaar. Ze had gewoon even nergens zin in vandaag. Valerie liep naar beneden, en hoorde ondertussen een aandachts blafje, al twijfelde ze want het kon ook nog wel eens voor het eten zijn. Ze was beneden en meteen werd ze begroet door Junior. De grijz-blauwe pitbull. Ze had hem als sinds hij pup was. Snel deed ze zijn brokjes in zijn bakje. Toen Junior lekker aan het eten was, smeerde ze voor zich zelf ook een broodje en schoof achter de mac book. Ze vond het zo zielig als Junior alleen was. Dat was een hele tijd niet zo, toen had hij Dacoda maar die was ook al weer een jaar weg. Ze was mee gegaan met Reggi toen hij weg ging. Het was ook tenslotte zijn hond. Ze moest maar eens gaan kijken voor een vriendje of vriendinnetje voor Junior. En dat ging ze nu ook even doen. Ze vloog van site naar site maar ze vond niet echt iets wat haar aan sprak. Met volle mond keek ze naar Junior die haar van af een afstandje liggend bekeek. "Niks hea?" Zei ze met volle mond tegen hem waar ze later wel even om moest grinniken. Toen alles klaar was pakte ze haar sleutels en liep al naar de deur. Meteen kwam Junior al kwispelend aan gelopen. Bij de auto sprong hij er al meteen in. Even wandelen, zou voor beide wel even goed zijn. Bij de heuvels aan gekomen zette ze haar auto aan de kant en liet Junior er uit. Samen liepen ze rustig over het padje wat kronkelig door de heuvels liep. Toen het pad op hield kon je lopen waar je wou. Daar moch Junior wel rennen. Dat deed hij ook en rende voor uit. Hij verdween achter een heuveltje, daar zou hij wel beneden zitten. Valerie liep het heuveltje op en zag Junior weg rennen. Met een wat versnelde pas liep ze achter hem aan. "Junior." Riep ze nog maar hij verdween in een bosje. Toen ze er zelf door heen ging zag ze hem bij een jongen. "Ow sorry hoor." Zei ze met een glimlach. Ze liep naar Junior en liet hem zitten. " hij heeft je toch niet omver geduwd of zo toch?" Vroeg ze een beetje geschrokken.


Only Brian

2feeling strong..||Brain|| Empty Re: feeling strong..||Brain|| do jun 14, 2012 1:29 am

Gast


Gast

Kort keek Brian op zijn horloge. Fuck, hij had nog maar vijf minuten! Zijn blik gleed door de straat heen en na de situatie goed te hebben bekeken, begon hij te rennen. Kriskras door alle mensen heen die op straat liepen, over hekjes heen springend, onder boomtakken door, door de smalle steegjes en over de kleine muurtjes. Hijgend stond hij nu voor de ingang van de kliniek en een sarcastische grijns verscheen rond zijn lippen. Hij had weer therapie vandaag, iets waar hij altijd tegenop zag. Daarom was hij vaak te laat. Maar het hinderde niet, vond hij, want tot nu toe was hij altijd op komen dagen.
In een langzame tred, nog nahijgend van de korte inspanning, liep hij het gebouw binnen. Een medewerker van de balie begroette hem en hij stak vriendelijk zijn hand op. Ze konden hem al, hij hoefde zich nu dus niet meer aan te melden. "Ze komt zo, Brian, ga maar even zitten en wachten." Hij knikte weer, wandelde naar de wachtkamer, begroette de mensen die daarin zaten en plofte zelf neer op zo'n debiel stoeltje. Een stoel met een afgrijselijke piep en elke beweging die je maakte, werd door anderen gehoord. Het was dat hij eraan gewend was, maar het bleef zo'n irritante toon houden.
Naast hem stond een tafeltje met boekjes en hij pakte er een uit. Verveeld begon hij te bladeren, tot hij een artikel las over stenen. Het benam hem de adem. De prachtige foto's, de goudeerlijke woorden, de nieuwe kennis. Hij zoog het dankbaar op in zijn hersenen en rond zijn mond verscheen een brede glimlach. Zijn ogen begonnen te twinkelen en zelf voelde hij zich helemaal warm worden. Het was net verliefd zijn, alleen dan op een hobby. Het bracht in ieder geval zo'n zelfde roes mee.
"Brian?" Een zachte stem deed hem opkijken. Een jong meisje, misschien net iets ouder dan hij, stond voor hem. Haar mahoniebruine haren en donkerblauwe ogen gaven een reactie in zijn hele lichaam. Wie was zij en waarom kwam ze hem halen? Ze glimlachte verlegen naar hem en keek toen naar de vloer. Oh... Misschien was dan dit het meisje waar zijn psycholoog het over had gehad. Het meisje waarmee hij bepaalde oefeningen samen zou krijgen. Ze zag er leuk uit... Als ze zich nou ook leuk gedroeg.
"Eh..." begon ze, net op het moment dat hij wat wou zeggen. Ze maakte oogcontact en ze begonnen tegelijk te lachen. "Ik ben dus Melanie," lachte ze, een van haar stralendste glimlachen. Brian kon er niets aan doen, maar hij glimlachte automatisch terug. "Leuk om je te ontmoeten, Melanie," zei hij vriendelijk. Hij pakte haar hand vast en schudde die met beide handen terwijl hij haar enigsinds ernstig aankeek. Beiden grijnsden ze, bleven ze naar elkaar kijken, tot een gekuch ze op deed kijken.
"Niet om gemeen te zijn," lachte mevrouw Rodenberg. "Maar je bleef zo lang weg, Melanie!" Melanie schonk ook mevrouw Rodenberg een prachtige glimlach waarbij haar hele gezicht straalde. "Oh sorry mevrouw," zei ze. "Ik werd afgeleid door Brian." Een bond was tussen twee jonge mensen ontstaan als vanzelf en Brian kon niet benoemen wat het was. Misschien haar aandoenlijke glimlach, haar geweldige ogen of die gekke sproetjes? Hij wist het niet. Hij wist wel dat er iets tussen hen was. Een bepaalde chemie. Iets wat mevrouw Rodenberg natuurlijk allang had voorspeld.
"Kom toch vooral verder, Brian en Melanie. Ik wist niet dat jullie elkaar al konden?" Brian zweeg, maar Melanie begon te vertellen dat ze elkaar niet konden. Maar er zat een ondertoon in. Het gevoel was er namelijk wel. Brian had echt hevig het gevoel dat ze elkaar wel konden. Maar dat ging hij hun natuurlijk niet aan hun neus hangen. Ze liepen het kamertje in waar Brian al voor tig gesprekken had gezeten. Of hij er al met al mee opgeschoten was? Wist hij veel. Mevrouw Rodenberg was wel oké, en met haar had hij geen moeite, maar met voorafgaande psychologen had hij wel degelijk moeite gehad. Die behandelmethodes liepen niet lekker met hoe hij was. Hij was geen kind van acht dat aan zijn hand moest worden vastgehouden. Hij was zeventien, geen acht! Hij kon best zelfstandig zijn, al ging dat op sommige momenten beter dan de andere momenten. Ach ja. Nu liep hij zwijgend achter mevrouw Rodenberg aan. Normaal gesproken praatten ze nu al tegen elkaar, maar ze was hevig in gesprek met Melanie en Brian had geen zin om er tussen te komen. Vandaag had hij al geen zin gehad in therapie, maar nu met de komst van Melanie... Het was dubbel allemaal.
"Dus, wat wil ik volgende keer zien?" mevrouw Rodenberg keek het tweetal quasi-streng aan. Brian onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen. "Huiswerk, drie positieve dingen van elke dag van de week," lepelde Melanie braaf op. Ze keek hem even doordringend aan en hij glimlachte schaapachtig. Ze hing hem nu al de keel uit. Het was het perfecte meisje, altijd in voor alle dingen, deed altijd moeite voor dingen en was gewoon zo braaf... Niet dat Brian nou het type was om dingen te slopen. Hij ontweek haar blik toen zij weer eens naar hem keek en zij zuchtte diep.
"Luister 'ns, Brian," fluisterde ze zachtjes, even schuw achter haar rug om kijkend. "Ik zit hier niet voor mijn lol, jij ook niet. Als ik deze therapie niet doorloop, heb ik een fucking groot probleem. Want nu denken mijn ouders dat ik van mijn appel afgeholpen word." Ze trok haar mouw omhoog en Brian verbleekte. "Maar mijn appel verdwijnt niet door zo'n debiele therapie. Ik laat het ze maar denken. Scheelt hun een zorg, scheelt mij een zorg. En vooral mijn ouders." Even streek ze met haar vingertoppen over Brians wang en glimlachte. "Maar ik geloof niet dat jij zo'n type bent. Dus, zit niet zo over mij te peinzen, Brians. Ik ben niet makkelijk, niet braaf, ik ben gewoon Mel." Ze gaf hem een kus op zijn wang en liep weg, zonder achterom te kijken. Brian wist niet wat hij ervan moest denken. Melanie was zo totaal niet het type om zichzelf te snijden. Maar aan de andere kant.. het verklaarde haar debiele gedrag wel.. Zou hij het aan mevrouw Rodenburg vertellen? Nee, liever niet.
Hij was vrij! Althans, hij had vandaag zijn therapie gehad, wat betekende dat hij nu weer kon doen wat hij wou. Even dacht hij na. Iets wat hij al tijden wou doen was een flinke wandeling maken. Echt flink. Dus de reis met het openbaar vervoer was zo gemaakt en toen hij uitstapte bij zijn favoriete wandelgebied, snoof hij de lucht diep in. Dit was leven! Beweging, goede lucht, en lekker veel stof tot nadenken.
Hij had al een kwartier gelopen tot er een pitbull aan kwam rennen. Hij stoof op Brian af en Brian krabbelde achteruit. Hij had het niet zo op honden.
"Koest, jongen!" riep hij dan ook, terwijl hij terugdeinsde. De hond deed alles behalve terugdeinzen en begon hevig te kwispelen. "Ga terug naar baas!" probeerde Brian, terwijl zijn stem trilde. "TERUG!" riep hij nu. Hij slikte, en haalde opgelucht adem toen er een meisje uit de struiken vandaan kwam. Ze riep de hond bij zich en die ging dan ook haast direct naast haar zitten. Een hele opluchting, Brian was weer veilig. Opgelucht liet hij lucht uit zijn keel ontsnappen en keek toen naar het meisje.
"Nee, nee..." zei hij aarzelend. "Hij heeft me niet omver geduwd. Ik ben oké.. Echt.. Alleen heb ik het niet zo op honden." Brian zag inderdaad wit rond zijn neus, maar er kon een klein, mager glimlachje vanaf. "Ik ben trouwens Brian," stelde hij zichzelf voor, terwijl hij zijn hand uitstak. Toch bleef hij de hond, die Junior heette, angstvallig vermijden.

3feeling strong..||Brain|| Empty Re: feeling strong..||Brain|| vr jun 15, 2012 7:24 pm

Valerie

Valerie

Even keek ze de jongen aan. Hij leek nog al geschrokken van Junior. Misschien was hij wel bang voor honden. Wist zij veel. Junior had al weer genoeg van het zitten en ging liggen. Kwispelend en wel keek hij Valerie blij aan. Met zo'n blik van: Krijg ik nu een koekje. Maar dat zat er voor hem even niet in. Maar dat was meer omdat ze geen koekjes voor hem had mee genomen. "Nee, nee..." Zei de jongen aarzelend. "Hij heeft me niet omver geduwd. Ik ben oké.. Echt.. Alleen heb ik het niet zo op honden." Zei hij weer. Valerie haalde opgelucht adem. "Oh gelukkig, hij kan zo lomp zijn, maar wel met goede bedoelingen." Zei ze dan maar. "Ik ben trouwens Brian," Stelde de jongen zicht voor. Valerie knikte met een glimlach. "Ik ben Valerie." Zei ze grinnikend. Dit gebeurde haar niet zo vaak. Iemand tegen komen, en daar dan meteen de naam van weten. Junior sprong op, en probeerde een konijntje te pakken die natuurlijk veel sneller was. Toen het konijn de bosjes in verdween, bleef hij verbaasd stil staan. Hij snapte echt niet waar het konijn in eens was gebleven. Valerie lachte even. "Die verliest nooit zijn puppy streken." Zei ze lachend tegen Brian. Junior kwam aan gehuppeld en duwde zijn hoofd tegen haar been aan. Ze aaide hem over zijn bolletje. Maar dat duurde ook niet lang want hij rende weer weg en kwam terug met een mega stok in zijn mond. Valerie zuchtte met een glimlach. Liggend ging hij er op knabbelen. Maar die tak was eerder een teken van ongeduldig heid. Hij wou hier niet stil zitten. Hij wou rennen, en verder lopen. Valerie pakte de stok af, en gooide hem zo ver mogelijk. "Hij is erg ongeduldig." Zei ze weer tegen Brian. "Loop je anders een stukje mee? Ik hou Junior dan wel aan de andere kant van mij." Zei ze lachend, en liep al een stukje naar voren. Vragend keek ze om. Junior kwam aangesprint met de mega tak in zijn mond en leek niet te stoppen. Het was ook niet handig, wan midden in het pad lag een grote plas, en hij leek die niet gezien te hebben. Of wel, en dan deed hij het expres. Nee hij was niet van plan te stoppen en slenterde zo door de plas. Vrolijk kwam hij er weer uit. Zeik en zeik nat. Hij ging naast Valerie staan en schudde zich lekker uitgebreid uit. "Whaa Junior." Gilde ze. Moest dit nou? Met een scheve grijns keek ze om naar Brian. Oké, hij mocht wel lachen. Voor één keertje dan. Ze lachte.

Flutjee

4feeling strong..||Brain|| Empty Re: feeling strong..||Brain|| za jun 16, 2012 2:55 am

Gast


Gast

Brian bekeek Junior met een angstvallige blik, maar luisterde ondertussen ook naar het meisje wat Valerie bleek te heten. Ze grinnikte en lachte veel, wat ervoor zorgde dat er automatisch ook een glimlach rond zijn lippen kwam. Jeetje. Meiden. Hadden vrijwel altijd dat debiele effect op hem. Dat nevelachtige in je hoofd, dat nauwelijks kunnen nadenken, niet uit je woorden kunnen komen en al van dat soort grapjes. Het irriteerde hem, maar hij kon het niet uitschakelen. Daarom bleef hij enigsinds ernstig naar Valerie kijken en probeerde hij goed te luisteren naar wat ze zei, zodat hij alles wat hij ging zeggen, terug kon koppelen aan wat zij gezegd had. Al met al, om geen domme mongool te lijken.
"Die verliest nooit zijn puppystreken," zei ze met een tederheid over haar hond. Oh ja. Even keek hij kort naar Junior. Nee, hij zou er nooit iets mee hebben. "Nee hè?" zei hij wat droogjes. "Ik denk het ook niet." Hij dacht na. Wat zou een logische vraag zijn om hierna te stellen? "Eh, hoe oud is hij dan?" besloot hij te vragen. Het leek hem wel oké en behoorlijk veilig om te vragen. Het toonde interesse, zodat het zou lijken alsof het hem echt wat boeide. Het was pure beleefdheid, uiteraard. Dat was Valerie ook wel waard. Wist zij veel dat ze met een autistische dude te maken had?
De hond begon op allerlei mogelijke manieren haar aandacht te vragen en dat gaf Brian de tijd om na te denken wat hij kon gaan doen, kon gaan zeggen en hoe hij ervoor kon zorgen dat er een gesprek op gang bleef. Het was.. lastig.
"Hij is erg ongeduldig," hoorde hij Valerie zeggen. Hij knikte. Hier kon en hoefde hij niet op te reageren. "Loop je anders een stukje mee? Ik hou Junior dan wel aan de andere kant van mij." Brian glimlachte dankbaar en knikte toen.
"Natuurlijk ga ik mee," zei hij. Ineens dook er een zinnetje op in zijn hersenen. Zo'n mooie meid als jou laat ik toch niet alleen rondlopen? Hij wist niet zeker of ze het wel zou waarderen, maar hij trok de stoute schoenen aan en zei;"Zo'n mooie dame als jou laat ik hier toch niet alleen rondlopen? Ik zou wel gek zijn!" Hij glimlachte liefjes en een tikkeltje verlegen. Het was niet gebruikelijk voor Brian om dit soort opmerkingen te slaken. Maar toch, hij moest er ergens wel om grinniken. Hij keek even naar de hond die naar een grote plas toerende en er vol in sprong. Die was nat. Toen holde Junior naar Valerie toe, schudde zich uit en hing zijn tong uit zijn bek in een grijns die wel leek te zeggen; 'Ik ben leuk hè, baas?' Brian grijnsde en toen Valerie gilde; "Whaa, JUNIOR!" Kon hij zijn lachen niet meer inhouden. Met een grijns keek ze naar Brian en hij grijnsde terug. Zijn schaterlach klonk vrolijk, een schaterlach die hij al héél lang niet meer had laten horen.
"Ach toch!" grinnikte hij terwijl hij op haar af liep. Zijn ogen drongen in de hare en ietwat verlegen wende hij zijn blik af. Oogcontact op deze manier maakte hem nog erger verlegen dan hij al was. "Het komt wel goed!" Een glimlach tekende zijn gezicht en hij legde zijn armen lichtjes om Valerie's middel. Even trok hij haar tegen zich aan en liet haar toen weer lachend los.
"Eerlijk waar," glimlachte hij. "Het komt wel goed."

5feeling strong..||Brain|| Empty Re: feeling strong..||Brain|| zo jun 17, 2012 10:31 pm

Valerie

Valerie

Brian,hij schaterde door het voorval wat Junior net had veroorzaakt. Valerie glimlachte naar hem. Hij was lief, dat wist ze nu al. Voozr al na die op merking wat hij net had gemaakt. "Zo'n mooie dam als jou laat ik hier toch niet alleen rondlopen? Ik zou wel gek zijn!" Had hij gezegd. Ze vond het wel lief. Zo'n complimentje kreeg ze niet vaak. Nouja eigenlijk nooit. Ze was ergens toch wel blij dat Junior haar naar Brian had geleid. Ze had een tijdje niet meer zo'n lol gehad. "Ach toch." Grinnikte hij en liep op haar af. Haar hersens zouden een beetje verbaasd kijken maar haar gezicht deed dat niet. Ze keek vrolijk naar hem. Ze vond het wel fijn. Zijn ogen keken haar aan. Die ogen, zo, zo veel liefde zat daar in verstopt. Even bleef haar blik daar hangen. Maar Brian wende zijn blik verlegen weg. Dat vond ze echt super schattig. Ongemerkt kreeg ze kleine blosjes op haar wangen. "Het komt wel goed." Zei Brian. Valerie knikte met grote ogen. Ze was verbaasd wat een blik allemaal wel niet kon doen. Wat Brian nou deed had ze nooit verwacht. Hij legde haar armen om haar midden en trok zich even dicht tegen zich aan. Wow, ze kreeg het helemaal warm van binnen en haar hart ging harder kloppen. Lachend liet hij haar wel los. Een grapje dus, ze lachtte mee maar ze meende het niet echt. Dit vond zij meer als lachen. "Eerlijk waar." Begon hij. "Het komt wel goed." Vervolgde Brian. Valerie keek hem aan. Met een glimlach van hier tot Tokio, maar ze wou niet raar over komen dus minderde ze hem maar wat. "Ja nu wel." Omg, zei ze het nou hard op? Wat een domme koe. Dat zat in haar gedachten, en dat moest er niet uit komen. Maar nee, ze had het gezecht en nog al op normaal volime, dus Brian had het zeker weten gehoord. Weer verschenen er blosjes op haar wangen. "Euuhh.." Ze grinnikte en fronsde even met haar wenkbrauwen. Echt, hoe stom kon je zijn gewoon. Ze keek even naar Junior, die met volle teugen naar het tweetal lag te kijken. Ze keek weer terug naar Brian maar wist niks te zeggen.

Nogmaals flutt:|

6feeling strong..||Brain|| Empty Re: feeling strong..||Brain|| do jun 28, 2012 12:12 pm

Gast


Gast

Brian glimlachte en zijn grijns werd breder toen hij de blosjes op Valerie's wangen zag verschijnen. Valerie was een leuk gezelschap en nou ja, hij deed dingen die hij nog nooit gedurfd had als hij niet onder de invloed was van alcohol. Hij pakte als vanzelfsprekend haar hand vast en kneep er zachtjes in.
"We kunnen gewoon verder wandelen? Dan loopt Junior een stuk vooruit, of wat dan ook. Zolang hij maar niet bij me in de buurt komt?" stelde hij voor. Hij hoefde nog lang niet naar huis, had wel zin om iemand anders te leren kennen. Wat was Valerie voor een type? Waar hield ze van? Wat was haar kledingsstyle? Hield ze van chocola, of kon ze niet zonder drop? Had ze verborgen geheimen, een geheim wat niemand mocht weten, of was ze okay met alles en hoefde ze niets te verbergen? Had ze soms autistisch verwante familie-leden, of was alles doodnormaal? Had ze een geschiedenis, een reden dat ze deed zoals ze deed? Al deze vragen schoten door Brian heen terwijl hij naast haar liep en haar hand vasthield. Het was een prachtige omgeving, de zon scheen, gras geurde en hij voelde zich warm en gelukkig vanbinnen. Valerie maakte hem vrolijk, somehow. Misschien zou ze het niet erg vinden als hij zich eens liet gaan. Misschien zou zij hem accepteren zoals hij was. Misschien, misschien, misschien. Of hij moest zich voor gaan doen als een ander. Haar nooit vertellen over zijn autisme. Nooit ook maar iets loslaten. Al helemaal niet over zijn hobby's vertellen. Maar wat als.. wat als ze zijn hobby's wél leuk vond? Wat als ze zich wél vermaakte als hij vol passie vertelde over zijn pasgemaakte modelvliegtuigjes? Of als hij vertelde over de stenen die hij verzamelde? Stel dat ze vrienden zouden worden, zou ze het dan leuk vinden om een ketting te krijgen met een onix eraan? Dat was zijn favoriete steen. Of tijgeroog. Hij vond het prachtige stenen, kon zich erover blijven verbazen hoe koel en koud het oppervlakte aanvoelde. En zou ze het leuk vinden om een zelfgebouwd modelvliegtuigje van Brian in haar kamer te zetten? Brian wierp even een blik op haar en bloosde. Het zou wel niet. Brian bleef Brian. Liefde, niets voor hem. Vriendschap, hoe? Het enige waar hij voor gemaakt was, was voor fouten maken. Alles fout doen. Niets meer kunnen regelen. Altijd weer. Altijd weer die fouten. Het maakte hem gek.
Even liet hij een zucht horen om vervolgens zijn sombere blik te laten verdwijnen, als sneeuw voor de zon.
"Heb je een vriendje?" was de eerste vraag die zijn mond uitgerold kwam. Hij wou hem dichtklappen, grissen, weggooien en wou dat ie die vraag nooit als eerste gesteld had. Maar dat bleef verborgen onder het oppervlakte. Daar kon Valerie nooit iets van merken. Misschien dacht ze wel dat het hoorde bij flirten ofzo. Misschien. Wie weet...

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum