is he ever going to be rideable? -Nocture

Lailey liep over het erf en zat maar een beetje na te denken. Over alles dat ze mee had gemaakt en natuurlijk aan Youri, die ze maar niet uit haar hoofd kon zetten. Haar aandacht werd getrokken door wat mensen die bij een van de paddocks naar een paard stonden te kijken. Het paard was gitzwart en zag er wild uit. Hij rende rond de paddock en bokte erop los. Lailey kwam dichterbij en ging tegen het hek staan met haar armen op de bovenste houten plank. Ze droomde weg bij de krachtige bewegingen van de hengst. Maar hij zag er niet echt goed uit, hij was bezweet en hij had schuim in zijn mond. Lailey vroeg zich af wat er in zijn hoofd om ging. Misschien was hij mishandeld of komt hij net uit het wild. Waarom zouden mensen de vrijheid van deze prachtige hengst af willen nemen. 'Gek beest hoor.' Hoorde ze een van de mannen zeggen. De lange man naast hem hoorde ze lachen. Och, wat kon ze dat soort dingen niet uitstaan. Het was duidelijk dat de hengst in de war was, of gewoon weg wilde. Deze paddock was ook veel te klein om rond te rennen. Terwijl er naast de paddock een groot uitestrekt weiland lag. Die mannen wilden dat paard gewoon gek maken. Lailey wilde hem graag kalmeren maar ze had geen idee hoe, en ze zou zichzelf misschien bezeren. Ze kon tenminste het hek naar het weiland open gooien. Ze liep rond de paddock naar het hek dat naar het weiland leidde. Ze maakte het grote slot los en liep naar achter zodat het hek open ging. De mannen keken verbaast maar toch een beetje boos naar haar. Ze wilde vast zien hoe het paard daar binnen een beetje gek werd. Ze zag hoe het paard voor haar langs weg schoot en het weiland in galoppeerde. Hij zal daar wel rustiger worden. Ze liet het hek open, gewoon voor de zekerheid. Ze keek om en zag hoe de mannen naar het hek van het weiland liepen en naar de hengst keken. 'Nocture of the Shadows heet hij.' Hoorde Lailey op de achtergrond. Een prachtige naam, dachte ze. Hij leek haar heerlijk rijden maar of dat kon wist ze niet. Hij leek zo onhandelbaar.

~ Hoop dat het een beetje Nocture is en dat ik niet teveel voor je heb ingevuld .

Debielen, ik háát jullie, ik háát jullie zo! Met elke bok leek hij dit te benadrukken. De mannen hadden hem 'vrijheid' gegund, want het was 'o zo zielig' om hem maar in zijn stal te laten staan. Hier had hij een klein beetje meer bewegingsruimte. Terwijl het weiland verdomme gewoon vrij was! Hij bokte, hinnikte, steigerde, rende rondjes, werd gek. Zijn oren plat in zijn nek, regelmatig dat hij dichtbij de paddockrand stond en naar een van de mannen hapten. Ze lachten hem uit! Verdomme, wat haatte hij die mensen zeg! Een van die gozers, die man in het geel, had hem uit zijn stal gehaald. Ruw, keihard aan zijn halstertouw trekkend, flinke tikken uitdelend met zijn zweep. Wat háátte hij mensen. Gadverdamme!
Een meisje kwam ook bij de mannen staan, waarom ze dat deed, wist hij niet, boeide hem niet, hij wou haar weg hebben. Hij wou iedereen weg hebben. Hij wou zelf weg. Kwaad bokte hij, rende weer, bokte weer, rende weer. Bleef stilstaan. Somber, gebroken. Maar zijn oren stonden nog steeds loiekwaad. Verdomme, het weiland was zó dichtbij. Het meisje was niet aan het lachen, maar keek naar hem. Op een.. andere manier dan de meesten deden. Misschien wou ze hem niet slaan met de zweep. Maar ze was een mens, en mensen hadden op een of andere manier altijd een zweep bij zich. Het meisje brak zijn slot open. Of niet zijn slot, maar het slot van het paddock. Plots stond hij stil, zette zijn hakken in het zand. Toen het weiland open ging, dacht hij er verder niet bij na. Ruimte! Rennen! GRAS! In volle rengalop stoof hijv oorbij de mannen, en bokte niet naar ze, terwijl hij dat normaal wel zou doen. Nu wou hij weg, en hij wist niet zeker of een van hun een zweepje had. In volle rengalop stoof hij naar een hoek toe en toen hij zeker wist dat het veilig was, ontspande hij meer. Geen mens in de buurt, en gebeurde dat wel, was hij zo weg. Hij begon wat aan het gras te knabbelen en keek ondertussen lui naar het meisje. Misschien was zij niet zoals de anderen. Ze had namelijk het weiland geopend. Maar je kon het niet weten. Dus als zij in zijn buurt zou komen, zou hij haar alsnog trappen. Ofzo. Hing ervan af wat ze zou willen. Maar dat was bij ieder mens zo.
Hij steigerde en hinnikte tevreden, gallopeerde in een ontspannen tempo een klein rondje en ging toen weer grazen. Dit was leven. Een weiland met groene grassprietjes!

Nocture rende rond, maar nu niet meer vanwege de stress, hij zag er tevreden uit. Hij graaste wat, maar lette nog steeds op de mensen langs het hek. Lailey keek met grote ogen naar de hengst die door het weiland galoppeerde. Het was echt een prachtig paard. Lailey wilde het weiland in maar het was veel te gevaarlijk dacht ze, nadat ze had gehoord van de drachtige merrie die hij bijna dood trapte. Ze snapte dat de mensen niks meer durfde, ze hebben vast geprobeerd om op hem te rijden maar er zijn al zeker wat mensen het ziekenhuis in beland. Nocture stond in de hoek van het weiland wat te grazen. Lailey wilde weten wat er in zijn hoofd omging. Ze wilde weten waarom hij zo deed. Ze moest niet meteen op hem af lopen, want dan voelde hij zich vast bedreigd. Lailey klom over het hek en ging op haar hurken zitten. Ze hoopte dat hij nieuwsgierig zou worden en naar haar toe zou komen. Ze zat wel zo dat als ze weg moest dat ze tussen de balken door eruit kon komen. Al zat ze hier een dag, ze wilde het vertrouwen Nocture. Ze bleef naar de hengst kijken en zag wat wondjes, het leken op kleine sneetjes van een zweep of tak of zoiets. Als ze iemand een paard zo zag slaan had ze diegene letterlijk van het paard afgesleurd. De zon stond al dichter bij de horizon en toen Nocture rustiger werd begonnen de eerste mannen weer te vertrekken. 'Succes.' Hoorde ze nog een van de mannen zeggen. Lailey negeerde het maar, ze bleven alleen voor het 'spektakel'. Ach, dat kon Lailey tich niks schelen. Haar handen legde ze zo neer zodat Nocture kon zien dat ze niks bij zich had. Want als hij mishandeld was reageerd hij daar wel op, dacht ze.

Zijn oren vlogen naar voren, zijn ogen open en al zijn spieren stonden direct strak. Ze had hem dan misschien bevrijd en gered, maar dat betekende niet dat hij haar toe ging laten in wat nu zijn oord was. Zijn oren gingen plat in zijn nek en hevig briesend draafde hij wat heen en weer, elke keer haar dreigender naderend maar net niet dichtbij genoeg dat ze hem aan kon raken. Zijn zwarte vacht zat veel te snel weer onder het zweet en golfde en bruiste. Verdomme, wat raakte hij gestresst van die mensen! Hij had helemaal niets voor meer met mensen, mensen waren hatelijk, en dat mochten ze best weten. Hij hield het meisje strak in de gaten, dat over het hek klom. Wáárom klom ze over het hek? Kon ze niet zien dat hij dat niet wou? Dat hij wou dat ze maakte dat ze weg kwam? Verontwaardigd steigerde hij, werd boos en fokte zichzelf op. Verdomme, pleur op, stom mens! dacht hij kwaad, terwijl hij harder begon te rennen en uit wou halen. Haat bruiste als adrenaline door zijn bloed heen, zorgde ervoor dat hij tempo's haalde waar een racepaard jaloers op zou zijn. Hij vlóóg gewoon. Maar zou het ontspannen zijn, zou het ook direct véél beter voelen. Natuurlijk niet, ontspannen bij hem bestond gewoon niet. Niet meer. Het enige goede contact wat hij zich kon herinneren wat hij had gehad met een mens was toen hij veulentje was.
Opgewonden voetstappen klonken door de stallen en hij hinnikte vrolijk. Die voetstappen kende hij! Een meisjesgezicht kwam bij zijn stal en glimlachte breed naar hem.
"Nocture," riep ze uit. Ze kwam de stal binnen en begon hem te aaien. Uit enthousiastme stootte hij haar tegen haar buik en ze begon te lachen. Het meisje aaide hem, borstelde hem, verzorgde hem en hij vertrouwde haar. Vandaag nam ze hem mee naar buiten. Hij kon overal aan snuffelen, was nergens bang voor. Maar van het een op het andere moment was ze verdwenen, kwam ze niet meer. Hij werd stresserig, wou niet meer de stal uit, en mensen werden vreemde wezens voor hem met zwepen. Want ja, met zweep kwam hij de stal wel uit...
Het meisje kwam in zijn terrein en hij was het zat. Hij wou rust, wou het niet meer, wou die stress niet meer. Rot op, dacht hij. Rot alsjeblieft op...