Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Diplomatic not-so-immunity [Namika]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Diplomatic not-so-immunity [Namika] za jun 09, 2018 10:40 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

In de tijd dat hij in Northdale woonde was Dominic erin geslaagd al met meerdere mensen ruzie te hebben. Soms werd hij uitgelokt, soms vond hij dat hij uitgelokt werd. In de meeste gevallen zou een verstandiger mens gewoon weg zijn gelopen. Soms leek hij het allemaal gewoon aan te trekken. Soms zocht hij het onbewust op. Maar het eindresultaat was in alle gevallen hetzelfde en meer dan eens liep Dominic dan een tijdje moeilijk of zat hij onder de blauwe plekken. De ander was er vaak niet veel beter aan toe. Soms waren het er meerderen tegen een, soms niet.
Het maakte niet echt uit, want ergens, diep van binnen, hoezeer hij zich ook kon ergeren aan mensen, genoot Dominic van het vechten zelf. De adrenaline, de overlevingsdrang, de competitie: hij voelde zich levend op het moment dat hij zich met hand en tand tegen iemand verzette. In een aantal zeldzame gevallen was het daarna zelfs tot een soort van vriendschappelijke verstandhouding gekomen, een wederzijds respect.
Maar meestal niet.

En zo kwam het dat Dominic op een verder zo vredige donderdag avond klem werd gezet in een straatje dat zich ergens in dat typische niemandsland tussen stad en industrieterrein bevond. Aan de ene kant stonden woningen in aanbouw en aan de andere een paar kleine landerijen.
Het viertal dat hier verantwoordelijk was had hier op zich alle reden toe: de jongen vooraan had nog steeds een lelijke bloeduitstorting rond zijn oog als herinnering aan de laatste keer dat hij en Dominic elkaar hadden ontmoet. En dat was alleen de zichtbare schade. Want Dominic had flink huis gehouden.
Als Dominic heel eerlijk was wist hij eigenlijk ook niet eens meer precies hoe het mis was gegaan die nacht, maar hijzelf was er met een gescheurde wenkbrauw en een paar gekneusde ribben vanaf gekomen, dus de jongeman mocht wat hem betreft niet zeuren.
Maar dat deed hij dus wel.
Het regende behoorlijk en de straten glansden in het licht van de lantaarns. De straat liep niet dood en in principe had Dominic er makkelijk vandoor kunnen gaan, maar dan zou hij Dominic niet zijn.

"We willen effe komen praten over vorige week," begon de jongen met het blauwe oog, met een stem die verrassend zacht en hees was voor iemand van zijn bouw. Zijn geblondeerde haar had die ochtend vermoedelijk nog netjes achterover gekamd gezeten met enige gel, maar nu waren enkele plukken losgeraakt waardoor het in combinatie met die blauwe plek eruit zag alsof het gevecht ook diezelfde dag nog plaatsgevonden had kunnen hebben. Hij droeg ondanks de kille lenteavond slechts een hoodie en een gescheurde spijkerbroek.
Dominic daarentegen droeg een zwarte, slank afkledende spijkerbroek met een eveneens zwarte, redelijk nette jas erop, die hij langzaam van zijn schouders liet glijden zonder oogcontact te verbreken. Zijn donkere ogen leken zwart als kool in het donker van de vallende najaarsavond.
"Als je wilde praten stonden we hier niet," antwoordde Dominic schamper. Achteloos gooide hij zijn jas over een bankje. Onder het jasje droeg hij een een donkergrijze blazer. Ook deze trok hij in een beweging uit en hij wierp hem losjes over de jas heen, opdat het kledingstuk de natte grond niet zou raken.
Hij stond nu nog in slechts zijn jeans en een zwart t-shirt en sloeg zijn armen over elkaar, een rilling van de kou onderdrukkend.
En hij maakte geen schijn van kans.

De blonde jongen alleen was gespierder gebouwd dan hij en de vorige keer waren ze zeer aan elkaar gewaagd geweest en had Dom's agressie hem nipt de overwinning geschonken, maar nu de jongen zijn vrienden mee had genomen, geen van allen tenger, was er geen mogelijk waarin Dominic als winnaar uit de strijd zou komen en dan wisten ze alle vijf.
"Misschien wel, misschien niet," zei de jongen schouderophalend en hij glimlachte even. Dat irriteerde Dominic. Als ze hem in elkaar wilden slaan waar niemand bij was behalve een zestal onverschillige schapen, dan was dat maar zo. Tijd voor spelletjes had hij niet.
"Punt is, dit hoeft helemaal niet uit de hand te lopen. Jij biedt je excuses aan en er is niets aan de hand."
Dominic zoog zijn wangen naar binnen en deed alsof hij nadacht, armen over elkaar geslagen. Toen spoog hij op de grond.
"Het spijt me dat ik niet ook je bek heb dicht geslagen. Je bent een stuk beter te pruimen als er geen woord uit je strot komt."
"Oh," zei de jongen zacht en hij grijnsde, "oh, daar ga je spijt van krijgen. Of niet jongens?" Zijn vrienden leken het er unaniem mee eens. Twee stapten als een man naar voren en na een korte worsteling hadden de twee Dominic's armen vakkundig in de houdgreep waardoor deze geen kant op kon.
"Ik wist dat je geen ballen had," sneerde hij, "maar dit is wel heel triest."
Die woorden moest hij bekopen met een vuist die hem vol op zijn gezicht trof. Hij vloekte en voelde een moment later het bloed al uit zijn neus lopen.
Nou ja, als je dan toch je trekken thuis ging krijgen kon je net zo goed je huid duur verkopen, al was het maar verbaal.

2Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] za jun 09, 2018 10:47 pm

Namika Blanchard

Namika Blanchard

Uit haar jeugd had Namika duizenden lessen van Papa Blanchard meegekregen, die ze, hoe hard ze dit ook wilde, nooit meer uit haar geheugen zou kunnen wissen. Veel van deze lessen waren catchy oneliners geweest over hoe een man succes maakt in het leven, die hij tijdens het eten aan de aanwezigen verkondigde als afwisseling van zijn monologen en afgesloten met een slok van zijn wijn, alsof hij zojuist het leven van iedereen in de ruimte had gebeterd. Zelden waren zijn uitspraken nuttig, maar die enkele keer dat het moraal van het verhaal wel bruikbaar was, leefde ze erbij alsof het haar religie was.
De regel die haar op dit moment het relevantst leek, en die haar keer op keer op het hart was gedrukt, was dat ‘een meisje als zij’ nooit ’s nachts alleen over straat moest – en zeker niet in onbekende, afgelegen plekken. Toen ze nog bij haar ouders had gewoond, was het makkelijk geweest zich hier aan te houden, maar nu ze op zichzelf woonde, duizenden kilometers bij haar ouders vandaan, kon ze niet anders dan zo nu en dan het advies van haar vader in de wind slaan.
Theoretisch gezien was dit geen probleem; iedereen gaat wel eens alleen over straat en de kans dat er iets gebeurt is nihil. In de praktijk had Namika iedere keer spijt zodra ze in het donker in haar eentje een stap buiten de deur moest zetten. Natuurlijk, dit was iets waar iedereen en met name iedere vrouw doorheen moest, en uiteindelijk kwam het altijd wel goed, maar de jonge studente had wel degelijk een goede reden voor haar paranoia. De nog redelijk recente gebeurtenissen in haar leven gaven haar meer dan genoeg reden om zich niet overal op haar plek te voelen.
De woorden van haar vader denderden dan ook door haar hoofd terwijl ze met snelle passen over straat liep. Ze had de ‘efficiëntere route’ naar huis duidelijk onderschat, en bevond zich nu in bijna geheel verlaten gebied. Er waren wel woningen, maar de aanhoudende regen had iedere vorm van leven van de straat gewist en ook zonder regen betwijfelde Namika of hier ooit veel te doen zou zijn. Haar hakken tikten verwoed mee met het geluid van druppels die aanhoudend op haar paraplu landden. Ze had zichzelf diep weggetrokken in de kraag van haar halflange, nette jas, en stapte door de plassen met haar blik op oneindig en maar één doel voor ogen: zo snel mogelijk thuis komen.

Ze was al een behoorlijk eind op weg toen haar verderop in de straat een groepje jongeren op viel. Onbewust versnelde haar pas een beetje, in de hoop dat ze langs ze kon lopen voordat ze haar in de gaten kregen. Gewoonlijk was haar strategie in dit soort gevallen altijd hard door lopen en vooral doen alsof ze het willekeurige groepje jongeren niet zag, maar vandaag kon ze het niet laten om het vijftal vanuit haar ooghoek in de gaten te houden. Iets aan het groepje deed haar vermoeden dat ze hier niet vriendschappelijk stonden te klusteren om de verveling buiten te houden.
Hoe langer ze keek, hoe duidelijker het werd dat er iets niet in de haak was. Vier van de vijf stonden met hun rug min of meer naar haar toe, en van de vijfde kon ze zoveel zien als dat hij blote armen had. Dit op zichzelf was al opvallend, want het was koud en, zoals gezegd, kwam het water met bakken uit de hemel. Haar telefoon was eerder die avond al uitgevallen, dus kon ze elk geluid dat boven de regen uit kwam horen door de muziekoortjes die ze toch in had voor een misplaatst gevoel van veiligheid.
“ – Spijt van krijgen, of niet jongens?” was ze inmiddels dichtbij genoeg om op te vangen.
Alsof dit de magische woorden waren geweest, kwam het groepje opeens in beweging. Twee braken zich los van het viertal en verzeilden in een worsteling met de vijfde persoon, die maar van korte duur was en die eindigde met de mouwloze jongen die door de andere twee in de houdgreep werd gehouden.
Namika had haar pas alsmaar versneld, en liep nu praktisch langs de jongemannen, nog altijd niet zeker wat ze moest doen.
“Ik wist dat je geen ballen had, maar dit is wel heel triest,” hoorde ze de jongen met het zwarte, druipende haar.
In haar hoofd vertelde ze hem dat hij dat beter niet had kunnen zeggen, maar ze ging er vanuit dat hij dit zelf ook wel wist. Desondanks gleed één van haar mondhoeken onbewust lichtjes omhoog, tot ze de zag hoe hij het verwachtte antwoord kreeg: een volle uithaal, middenin zijn gezicht. Of wel, dit laatste vermoedde Namika enkel, want zo goed kon ze het niet zien. Wel dacht ze de doffe dreun gehoord te hebben, en de gepijnigde vloek die volgde bevestigde alleen maar haar vermoeden.
Het geluid had haar ineen doen willen krimpen, maar de eerste schrik ging al snel over in groeiende woede over de oneerlijkheid van de situatie. Vier opgepompte kerels tegen één doorweekte kerel, in een of ander verlaten straatje zodat er zeker niemand zou zijn die hen zou tegen houden? Ze voelde niets dan walging voor de trieste gasten en de vent waarvan ze verwachtte dat hij de leiding had – die, naar haar mening overigens amper een vent viel te noemen, als hij de versterking van zijn drie vriendjes nodig had om een jongen in de stromende regen tegen de vlakte te slaan. Ze maakte hier en nu een belofte met zichzelf dat ze, wanneer ze dat papiertje had, iedere soortgelijke jongeman die ze tegen zich zou krijgen juridisch met de grond gelijk zou maken.

Op dat moment maakte ze een beslissing. Ze was net voorbij de groep gelopen, maar stopte nu en haalde diep adem voordat ze zich richting de kerels draaide.
“Tenzij je een rechtszaak aan je broek wil hebben, zou ik daarmee stoppen,” zei ze, haar stem fel, maar kalm, terwijl de adrenaline door haar binnenste raasde.
Alle hoofden draaiden naar haar toe, maar het bleek al snel duidelijk dat de tengere verschijning met haar paraplu geen grote bedreiging kon vormen.
“Loop door, meisje,” sprak een van de jongens, “dit zijn niet jouw zaken.”
Bij de manier waarop hij haar ‘meisje’ noemde, perste ze haar lippen op elkaar. In plaats van zijn advies op te volgen en door te lopen, zoals haar vader zou hebben aangemoedigd, zette ze in plaats daarvan een klein stapje in zijn richting.
“Oh, maar ik ben hier nu. En ik weet niet wat jullie aan het doen zijn, maar ik vrees dat het geen ooggetuigen kan gebruiken, en helaas voor jullie heb ik behoorlijk wat gezien.” Haar ogen flitsten ieder gezicht af, ze probeerde hun reactie te peilen. “Ga nu weg, en jullie hebben niets illegaals gedaan – ga vooral verder, en vind jezelf met een aanklacht wegens belaging van een onschuldige studente en mishandeling van de galante jongeman die haar tot hulp kwam.”
Ze deed haar best om haar dreigement zo rustig en foutloos mogelijk uit te spreken en haar opgefoktheid hielp hierin, maar toch bleek het onmogelijk om iets van haar zenuwen uit haar stem te houden.
De mannen keken elkaar wat verward aan, om vervolgens beduusd een lachje uit te brengen. Ze wisten duidelijk niet wat ze met haar of haar woorden aan moesten. “Dat is niet hoe het gegaan is, en dat weet je zelf ook,” besloot een van hen uiteindelijk de voor de hand liggende opmerking te maken.
Hier toverde Namika een glimlachje rond haar lippen. “Dat klopt, maar dat maakt niet uit, en dat weet je zelf ook,” bootste ze zijn woorden na. “Wie zullen ze eerder geloven? Een zielige, jonge vrouw, of vier ongure kerels met vermoedelijk niet een heel schoon strafblad?”
“Wie denkt deze meid dat ze is?” hoorde ze ergens een stem in de groep.
“Denk maar niet dat ik het niet doe,” zei ze, nog een stapje dichterbij komend. “Blauwe plekken zijn snel gemaakt en wij weten allebei dat een vrouw met een blauw oog het altijd goed doet bij een jury.”

3Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] za jun 09, 2018 10:51 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Met zijn armen op zijn rug was er niets wat Dominic kon doen om zich te verzetten en zijn schouders begonnen pijn te doen. Zijn inmiddels natte shirt kleefde aan zijn torso. Hij had de jonge vrouw redelijk laat opgemerkt en de verwondering wat zo iemand hier op dit tijdstip deed was niets vergeleken de verbazing die hij ervoer toen ze zich met de situatie bemoeide.
“Tenzij je een rechtszaak aan je broek wil hebben, zou ik daarmee stoppen,” zei de jonge vrouw en nu was Dominic zelfs dusdanig verbaasd dat hij zowaar even vergat intimiderend naar de blonde jongen te staren, die zelf ook enigszins verbouwereerd keek, maar zich snel weer herstelde.
Een van de jongens maande het meisje door te lopen, maar deze liet zich niet zo snel afschepen en ondanks alles was Dominic onder de indruk.
“Oh, maar ik ben hier nu. En ik weet niet wat jullie aan het doen zijn, maar ik vrees dat het geen ooggetuigen kan gebruiken, en helaas voor jullie heb ik behoorlijk wat gezien.”
Er werden wat blikken gewisseld. Ze leken nog steeds niet echt te weten wat ze hier in godsnaam van moesten brouwen. Ook Dominic was oprecht te verwonderd over de situatie om ervan gebruik te maken om zich los te proberen te wurmen.
“Ga nu weg, en jullie hebben niets illegaals gedaan – ga vooral verder, en vind jezelf met een aanklacht wegens belaging van een onschuldige studente en mishandeling van de galante jongeman die haar tot hulp kwam,” ging het meisje verder.
Er kwam protest van een van de jongens, maar daar was het meisje niet van onder de indruk.
Aanvankelijk hadden de heren haar weinig serieus genomen, maar ze meende wat ze zei - zo leek het in ieder geval - en de sfeer veranderde merkbaar.
“Wie denkt deze meid dat ze is?”
De blonde jongen rolde zijn schouders naar achteren en hield zijn hoofd schuin. Zijn ogen vernauwden iets en hij knikte langzaam. Hij zoog zijn wangen naar binnen en keek van Dominic naar het meisje, zichtbaar nadenkend. Het meisje benadrukte dat ze tot haar dreigement in staat was en kwam dichterbij.
“Hmm, juist. Hier is hoe ik het zie,” zei hij toen. “Ga zo door en je hoeft die blauwe plekken niet te faken liefje.”
Dominic’s mond werd droog.
“Voor zover wij weten kan het net zo goed dat je uit je bek lult, of niet dan? Laat me jou een ultimatum stellen; je loopt door en houdt je mond, dan hoeft je niets te overkomen, of je blijft je ermee bemoeien en komt hier met meer weg dan alleen blauwe plekken. Wat zeg je daarvan?"
Dominic probeerde zich los te werken, maar de blonde jongen merkte het niet eens. Zijn blik was strak op die van de jonge vrouw gericht en om zijn mond speelde een onaangename glimlach.

4Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] za jun 09, 2018 10:53 pm

Namika Blanchard

Namika Blanchard

Namika had zelfs zichzelf verbaasd met het feit dat ze zich met de situatie had durven bemoeien. Haar directe spijt hiervan toen de groep weinig onder de indruk leeg, probeerde ze zo ver mogelijk naar de achtergrond te drukken. Ze had haar keuze gemaakt en nu moest ze maar zien hoe ze zichzelf en als het even mee zat de jongen in het inmiddels natgeregende zwarte shirt heelhuids thuis kon krijgen. Ze was toch zeker slim genoeg om een groepje testosteronbommen te kunnen doen afdruipen? Als er iets was waar ze zichzelf wel mee vertrouwde, was het dealen met fictieve hypermasculiniteit.
Ze moest toegeven, de lichaamstaal van de blonde jongen was lichtelijk demotiverend. De langzame handelingen, het rollen van de schouders en de toegeknepen ogen bezorgden haar rillingen. Onbewust gleden haar ogen over zijn gespierde bovenarmen – iets waar ze überhaupt al vrij weinig bij voelde, maar dat haar nu vooral zenuwachtig maakte. Zij herhaalde dat ze daad bij haar woord zou voegen als de kerels er niet vandoor zouden gaan, maar terwijl ze de woorden uitsprak, zag ze in de ogen van de blonde knul dat het hem niet genoeg deed om ook daadwerkelijk naar haar te luisteren.
“Hmm, juist. Hier is hoe ik het zie: ga zo door, en je hoeft die blauwe plekken niet te faken liefje.”
Haar lippen vertrokken tot een geërgerde streep bij het dreigement. Het woord ‘liefje’ deed haar zorgvuldig gevijlde nagels diep in haar handpalmen zakken. Ze moest de neiging onderdrukken om de resterende ruimte te overbruggen en hem een welverdiende stomp in zijn gezicht te geven. Alles in haar voelde er veel voor om zijn ogen uit te krabben, maar ze werd tegen gehouden door haar gezonde verstand dat haar vertelde dat ze nog geen meter zou kunnen afleggen en nog geen vinger kon optillen voor zijn vriendjes haar zouden hebben onderschept. Of hij, for that matter.
“Voor zover wij weten kan het net zo goed zijn dat jij uit je bek lult, of niet dan? Laat me jou een ultimatum stellen; je loopt door en je houdt je mond, dan hoeft je niets te overkomen, of je blijft je ermee bemoeien en komt hier met meer weg dan alleen blauwe plekken. Wat zeg je daarvan?”
Haar hart bonsde als een razende. Als ze niet al woedend was geweest, was ze dit nu wel. Wie dacht hij dat hij was? Elk woord dat uit zijn mond kwam, maakte haar misselijk van walging. Namika kennende, was doen wat hij zei en doorlopen geen optie. Dit zou betekenen dat ze zich gewonnen gaf, en ze zag het nou juist als haar grootste pluspunt dat ze daar niet aan deed. Hoewel haar vader vast niet dit in gedachten had gehad wanneer hij haar op het hart drukte dat de waarde van een man alleen werd bepaald door zijn wilskracht en winst, kon ze het onmogelijk voor zichzelf goed praten om simpelweg af te druipen.
Maar ze wist ook dat ze vrij weinig kanten op kon.
Haar blik schoot van de blonde jongen en zijn misselijkmakende glimlach naar de zwartharige jongen achter hem die in een houdgreep werd gehouden. Nu alle aandacht op haar was gericht, probeerde hij zich los te werken uit deze houdgreep. Vlug schoten haar ogen weer terug naar de blonde kerel, die niets door had van de bewegingen achter hem omdat hij minachtend afwachtte wat Namika haar reactie zou zijn.
Als een razende probeerde ze te bedenken wat de beste zet zou zijn vanuit haar positie. Fysiek zou ze precies niks kunnen oplossen, zoveel stond in ieder geval vast. Gezien de staat waarin de belaagde jongen zich verkeerde, schatte ze in dat ook hij het niet voor elkaar ging krijgen het groepje te overmeesteren wanneer hij hier de kans voor kreeg. Ze zou dus óf verbaal zodanig tot hen door moeten dringen dat ze uit zichzelf verdwenen, óf ze zou de rest moeten afleiden zodat de jongen met de ontblote armen zich in ieder geval zou kunnen losbreken. In beide gevallen zou ze dus verder moeten praten.
Ze ademde diep in, in een poging de zenuwen uit haar lijf de verdrijven, en toverde haar meest arrogante advocatengrijns op haar gezicht. Ze hoopte dat een grote dosis aan geacteerd zelfvertrouwen haar verder zou helpen. Fake it till you make it.
“Méér dan alleen blauwe plekken zullen het alleen maar beter doen bij de jury. Verpakt in een goed jasje zal dat toch minimaal oplopen tot – wat? zo’n vier, vijf jaar? Dan hebben we daar natuurlijk de bedreigingen nog niet bij opgeteld.. Twee slachtoffers in plaats van één, zullen die straf ongetwijfeld verhogen. En het feit dat jullie in een groep opereren doet vermoeden dat dit op voorbedachte rade was.”
Ze viel even stil en deed alsof ze nadacht. Tegelijkertijd peilde ze de reactie van de mannen in de groep, in de hoop dat haar woorden íéts van indruk zoden achter laten.
“Nogmaals, ga nu weg, en jullie hebben nog niets strafbaars begaan. Ga door, en ik zorg er persoonlijk voor dat jullie de komende jaren geen daglicht te zien krijgen.”

5Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] za jun 09, 2018 11:07 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Het meisje leek net zo slecht met denigrerend taalgebruik om te kunnen gaan als Dominic zelf, die ook plaatsvervangende boosheid voelde, met dat de blonde jongen door praatte. Hij voelde ook nog steeds iets van ontzag voor de onverschrokkenheid waarmee het meisje hem van repliek diende. Of het ging werken wist hij niet, maar het klonk in ieder geval alsof ze wist waar ze het over had.
“Méér dan alleen blauwe plekken zullen het alleen maar beter doen bij de jury. Verpakt in een goed jasje zal dat toch minimaal oplopen tot – wat? zo’n vier, vijf jaar? Dan hebben we daar natuurlijk de bedreigingen nog niet bij opgeteld.. Twee slachtoffers in plaats van één, zullen die straf ongetwijfeld verhogen. En het feit dat jullie in een groep opereren doet vermoeden dat dit op voorbedachte rade was.”
Het kwam er zeer soepel uit en Dominic merkte dat in ieder geval een paar van de jongens die mee waren gekomen met hun blonde opperhoofd een beetje nerveus werden. Dit was onbekend terrein voor ze, taalgebruik dat ze vaag begrepen, maar net niet genoeg om in te kunnen schatten hoe realistisch het dreigement was.
De blonde jongen leek iets minder onder de indruk, maar aarzelde desondanks. Zijn uitdrukking was nu eerder kil dan de uitdagende nonchalance die hij eerder had uitgestraald.
“Nogmaals, ga nu weg, en jullie hebben nog niets strafbaars begaan. Ga door, en ik zorg er persoonlijk voor dat jullie de komende jaren geen daglicht te zien krijgen.”

Het was even doodstil, met alleen nog het geluid van de stromende regen om hen af te leiden. Een van de schapen blaatte, en gek genoeg leek dat geluid de besluitvaardigheid weer terug te brengen bij de blonde jongen.
Deze wierp een blik over zijn schouder. Dominic's bebloede gelaat - deels een klein beetje schoongespoeld door de regen, maar nog steeds niet bepaald een prettige aanblik - deed hem even miniem glimlachen, waardoor Dominic direct weer verblind werd door woede en probeerde los te komen, zij het zonder succes.
De jongen richtte zich weer tot de vrouw.
"Hmm, vooruit," zei hij langzaam en van verbazing bleef Dominic ineens netjes stilstaan. Gaf de jongen zich zo makkelijk gewonnen? Puur op basis van een verbaal dreigement? Zijn ogen vernauwden zich en hij vertrouwde de kluit niet. Maar de blonde jongen haalde nonchalant zijn schouders op. "Maar als ik een van jullie twee nog eens tegenkom... Nou, laten we daar maar niet achter komen."
Hij gebaarde naar zijn maten, en een liet Dominic los, waarna de ander hem ruw van zich af duwde. Dominic struikelde en landde met een smak op de harde, natte grond, terwijl het viertal wegliep. Dominic vloekte hartgrondig en kwam overeind, zijn gelaat afvegend met de rug van zijn hand, al verspreidde hij het bloed er vooral mee. Hij keek het viertal na en richtte zich toen weer tot de jonge vrouw.
"Dank je," zei hij schor. Zijn trots was aardig gewond, zeker, maar hij was haar zeker dankbaar. Zonder haar optreden zou zijn gezicht er heel anders uit hebben gezien op dit punt. Goed, het stak nog steeds, dat hij hulp nodig had gehad om er redelijk ongedeerd vanaf te komen, maar daar kwam hij wel overheen.
Zonder echt stil te staan bij hoe ranzig het was stak hij een bebloede hand uit.
"Dominic," stelde hij zich voor.

6Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] ma jun 11, 2018 12:44 am

Namika Blanchard

Namika Blanchard

De stilte die volgde, met enkel de ruis van de vallende regen, maakte dat de situatie bijna surrealistisch aanvoelde. Terwijl haar ogen van gezicht naar gezicht schoten, klopte haar hart in haar keel. In een paar gezichten dacht ze wel degelijk twijfel te zien, maar de blonde jongen die de groep aanstuurde bleef onpeilbaar, en ze moest toegeven dat, als ze dit niet zouden aannemen, ze verder ook niet echt zou weten wat te doen.
Toen blaatte een schaap, en Namika, die tot op dit moment in doodse stilte had afgewacht hoe er op haar woorden gereageerd zou worden, kon het kleinste lachje niet onderdrukken.
Gelukkig voor haar, en de uitkomst van dit gebeuren, had precies op dat moment de kerel zijn gezicht richting de doorweekte, bebloede jongen achter hem gedraaid. Alsof de laatste met een knop werd aangezet, stortte hij zich verwoed in een nieuwe poging te ontsnappen.
Toen draaide de blonde gast zich terug.
“Hmm, vooruit,” sprak hij. “Maar als ik een van jullie twee nog eens tegen kom… Nou, laten we daar maar niet achter komen.”
Op zijn gebaar wierpen zijn vrienden de jongen op de stenen en liepen weg alsof er niets was gebeurd.
Wacht, wat?
Sinds haar klaarblijkelijk geslaagde poging om met jaren opsluiting te gaan gooien, had ze uit spanning geen woord meer gezegd. Terwijl de blonde kerel besloot dat de al genoeg toegetakelde jongen vrij mocht gaan, had ze alleen maar vol verbazing kunnen toekijken. Toen hij ook nog daad bij het woord had gevoegd en ze afdropen, was ze nog altijd te ernstig met stomheid geslagen om op een adequate manier te reageren.
De luide vloek van de jongen op de grond, trok haar terug in de realiteit. Terwijl hij overeind kwam, overbrugde Namika de afstand tussen hen in en stak bezorgd een nutteloze hand naar hem uit, zoals mensen dat schijnbaar doen, alsof die ene hand de pijn of zorgen kon verlichten. Hij was ondertussen bezig in een poging zichzelf schoon te maken – vermoedelijk, want de vegen bloed werden wonderbaarlijk genoeg alleen maar groter.
Hij draaide zich naar haar om en bedankte haar met schorre stem. Vervolgens stak hij zijn hand naar haar uit en stelde zichzelf voor. Dominic.
Namika wierp een blik op de bijna artistiek bebloede hand en bedacht zich dat dit absoluut niet was hoe ze had gedacht dat haar terugweg naar huis zou verlopen. “Hmm-mm,” mompelde ze alsof ze een chili chicken naar binnen werkte terwijl ze haar vingers om die van hem sloot en ze licht roodkleurig weer terug trok.
“Namika,” antwoordde ze vervolgens.
Ze was nog bezig met het volledige bekomen van de schrik, en moest een intense zucht laten ontsnappen voor ze weer een beetje helder kon nadenken.
“Klootzakken,” mompelde ze vervolgens, eerder voor zichzelf dan voor de gehavende Dominic. Wat onwennig constateerde ze dat ze geen enkel kledingstuk had dat ze wilde opofferen om haar hand aan af te vegen.
“Oh, shit, gaat het?” bedacht ze zich vrij laat de logische eerste vraag. “Natuurlijk niet, maar goed genoeg om je huis te bereiken?” Ze was even stil en hoorde de druppels op haar paraplu neerslaan. “En mij onderweg te vertellen of je die kerels goed genoeg kent om ze aan te klagen.”

7Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] ma jun 18, 2018 9:40 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Namika. Die naam had hij nog nooit eerder gehoord, maar het klonk best leuk.
Hij ademde langzaam uit en veegde afwezig zijn handen af aan zijn broek. Ineens vroeg het meisje of het wel met hem ging en Dominic knikte werktuiglijk. Zijn ego had in principe de hardste klap gekregen, fysiek zat het wel goed.
“Natuurlijk niet, maar goed genoeg om je huis te bereiken?”
Weer knikte hij.
“Ja, komt goed, woon hier niet ver weg,” zei hij.
“En mij onderweg te vertellen of je die kerels goed genoeg kent om ze aan te klagen.”
Hij grijnsde zowaar even.
“Geen flauw idee hoe ze heten. Heb eerder aan de stok gehad met die blonde zuurstofverspilling - vorige week ergens - maar zou bij God al niet meer weten waarom,” bekende hij. Hij dacht er even over na, maar was het oprecht kwijt. Vermoedelijk ging het ook nergens over, dat was wel vaker het geval. De bloeduitstorting die de blonde jongen rondom zijn oog had gehad, had Dominic verteld dat hij ‘m in ieder geval daar goed getroffen had. Dat was dan in ieder geval iets.
“Ik gok dat ik zelf ook dik de lul ben als je die eikel aanklaagt, in ieder geval.” Hij begon te lopen, ervan uitgaand dat ze mee zou lopen, en voelde nog eens aan zijn gezicht, dat heel even vertrok, al viel de schade mee. Flinke bloedneus, maar daar was nog nooit iemand aan onderdoor gegaan en hij zeker niet.
Toen hij ter hoogte van het bankje was pakte hij zijn jas en blazer weer. Beiden waren doornat, maar in elk geval nog heel en voor zover hij wist redelijk water bestendig. Mochten ze wel verpest zijn, dan zag hij die pornoblonde eikel binnenkort wel weer.
“Maar- ben jij nou legit advocaat dan, of zo?” vroeg hij aan de jonge vrouw, met een verwarde frons op zijn gezicht. “Wel een tering jonge dan."
In zijn belevingswereld waren advocaten gladde kerels van in de veertig, hooguit eind dertig, geen vrouwen van begin twintig.
Echter, ze had hem net in ieder geval overtuigd; ze klonk alsof ze wist waar ze mee bezig was. Hijzelf was niet achterlijk, maar hij had de ballen verstand van advocatuur. Hij wierp onder het lopen een korte blik over zijn schouder, om zeker te weten dat het gezelschap van eerder niet op hun besluit terug gekomen was, maar ze waren de enige in de natte straat, tenzij je de schapen meetelde.

8Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] vr jul 06, 2018 2:14 am

Namika Blanchard

Namika Blanchard

Op haar eerste vraag knikte hij slechts als antwoord. Toen ze zichzelf verbeterde en vroeg of het in ieder geval goed genoeg ging om zijn huis te bereiken, knikte hij opnieuw, maar voegde deze keer toe dat hij dichtbij woonde.
Hierop knikte zij tevreden. Dat zijn staat van zijn stabiel was, betekende echter niet dat ze de kerels die haar deze vraag hadden doen stellen was vergeten. Dus vroeg ze hem of hij de desbetreffende mannen goed genoeg kennen om ze aan te klagen.
Kort verscheen er een grijns op zijn mond die op een niet onprettige manier contrasteerde met het bloed waarmee de grijns besmeurd was.
“Geen flauw idee hoe ze heten. Heb eerder aan de stok gehad met die blonde zuurstofverspilling - vorige week ergens - maar zou bij God al niet meer weten waarom.” Hij leek na te denken. “Ik gok dat ik zelf ook dik de lul ben als je die eikel aanklaagt, in ieder geval,” besloot hij, en kwam in beweging.
Namika haar mondhoeken gleden omhoog. Ze kon niet ontkennen dat ze zeker benieuwd was naar deze ontmoeting ‘vorige week ergens.’ Terwijl ze achter hem aan liep naar het bankje en elke beweging volgde, schoten mogelijke scenario's door haar hoofd - iets wat ze vaker scheen te hebben wanneer ze geconfronteerd werd met geweld, hoewel dit gewoonlijk alleen in haar theorieboeken was.
De toegetakelde jongeman had ondertussen een jas en blazer die schijnbaar van hem waren van het bankje gepakt. “Maar - ben jij nou legit advocaat dan, of zo?” vroeg hij haar. De frons op zijn gezicht was prijsloos. “Wel een tering jonge dan.”
Ze kon niet anders dan in de lach schieten, om vervolgens nog half lachend haar hoofd te schudden. “Oh, was het leven maar zo’n feest - nog niet,” antwoordde ze uiteindelijk. “Bijna, zeg maar. Ik moet nog even en loop nu stage. Maar ik ben opgegroeid in een huis vol advocaten, dus wat ik niet heb in ervaring kan ik erbij acteren. Dus mocht je je bedenken, ik heb genoeg mensen in mijn kring die ervoor kunnen zorgen dat je niet ‘de lul’ bent, mochten we hem aanklagen.”
Net als eerder, toen ze over straat had gelopen zonder enig besef dat ze straks een groep testosteronbommen zou doen afdruipen met haar kennis van de wet en haar kennis van bullshit, merkte ze op hoe haar hakken meetikten met de druppels op haar paraplu. Het geluid had iets vreemds, alsof het hele voorval van net zich niet eens had voorgedaan. De straat was nu leeg, op de twee na, en de plek waar de zwartharige jongen naast haar zojuist in elkaar was gemept, leek nu haast vredig.
In een poging ook hem droog te houden, stak ze de paraplu naar hem uit. Dit was natuurlijk grotendeels voor de sier, want door zojuist was hij al volledig doorweekt. Onder het lopen nam ze zijn bebloede gelaat in zich op, zich afvragend of hij niet eigenlijk naar een ziekenhuis moest, maar dit voor zich houdend omdat ze vermoedde dat hij, ongeacht of dit waar was of niet, toch wel nee zou zeggen.
“Dus, Dominic, waar woon je en heb je spullen om dit -” ze gebaarde naar zijn gehavende gezicht - “te verzorgen? Ik wil niet lullig zijn, maar je ziet eruit alsof dat hard nodig is.”

9Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] wo sep 12, 2018 11:43 am

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

“Oh, was het leven maar zo’n feest - nog niet,” zei het meisje lachend. “Bijna, zeg maar. Ik moet nog even en loop nu stage. Maar ik ben opgegroeid in een huis vol advocaten, dus wat ik niet heb in ervaring kan ik erbij acteren. Dus mocht je je bedenken, ik heb genoeg mensen in mijn kring die ervoor kunnen zorgen dat je niet ‘de lul’ bent, mochten we hem aanklagen.”
Nou, dan had hij er in ieder geval niet ver naast gezeten met zijn vraag. Opgroeien in een huis vol advocaten, hij kon zich niet echt voorstellen hoe dat was. Nu was hij sowieso vaak verwonderd over hoe anderen opgegroeid waren, omdat het in de loop der jaren vaak duidelijk was geworden dat hoe hij zelf was opgegroeid niet normaal was. Dus wat dan wel normaal was bleef moeilijk in te schatten.
“Ja, en dan legt hij uit wat ik de vorige keer met zijn gezicht heb gedaan,” antwoordde hij droog. Hij betwijfelde of zelfs de beste advocaat daar wat van kon maken. “Heb ‘m geloof ik aardig verbouwd. Zelfverdediging gaat niet echt meer op als iemand amper nog kan lopen als je met hem klaar bent."
Hij grijnsde.
Ze stak de paraplu uit en hij kwam iets dichter naast haar lopen, ook al was er geen kledingstuk op zijn lijf meer dat nog droog was.
In de korte stilte die volgde hoorde hij vooral de geluiden van haar hakken en de regen.
Toen ze weer sprak lachte hij even.
“Tien minuutjes lopen van hier,” antwoordde hij. “En heb vast nog wel wat liggen, komt goed."
Met ‘wat’ werd in dit geval een prop van de keukenrol of iets vergelijkbaars bedoeld. Hij geloofde niet dat zijn neus gebroken was, dus zag geen reden om zich er al te druk om te maken.

De tien minuten waren zo om. Enige smalltalk en een hoop regen later stapten ze de hal van de flat in. De trap was inmiddels godzijdank weer gerepareerd. Ook de gammel ogende lift was recent onderhouden, maar dat zou je aan de buitenkant niet zeggen. De metalen deuren waren voorzien van graffiti en talloze stickers, waarvan een deel er weer onhandig af was gepeuterd.
“Ik woon op de zesde, maar we pakken de trap, schijthekel aan liften,” zei Dominic, op een toon die impliceerde dat dit niet ter discussie stond.
Nu de trap weer was gerepareerd, was deze ook meteen het meest schone en luxe in het hele gebouw. Dominic stapte stug door. Koud had hij het door het lopen in ieder geval al niet meer.

Eenmaal bovenaan liep hij de gallerij af, tot hij bij nummer 643 was. Niet dat de flat daadwerkelijk meer dan zeshonderd kamers kende, maar het eerste getal stond gewoon voor de verdieping. Hij morrelde aan het slot en duwde vervolgens de deur met zijn schouder open.
Zijn appartement was aan de kleine kant. Het bestond uit een wat grotere ruimte waar zowel een comfortabele docht simpele bank als een matras op pallets stond, samen met wat kasten, een klein keukentje met een magnetron, een gasfornuis maar geen oven en een nog kleinere badkamer.
“Maak het jezelf gemakkelijk,” zei Dominic luchtig over zijn schouder terwijl hij naar binnen stapte.

10Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] ma sep 17, 2018 1:45 am

Namika Blanchard

Namika Blanchard

Het was duidelijk dat ze hier niet zomaar tegen je doorsnee voorbijganger was aangelopen. Hij sprak op de luchtigste toon ooit over de mate waarin hij andermans gezicht had verbouwd en leek het geen probleem te vinden dat de kerel er ongestraft vandoor kon. De grijns na zijn woorden leek geheel misplaatst, maar Namika spiegelde hem vrijwel direct en voelde een spanning die ze wonderbaarlijk genoeg als ‘prettig’ kon omschrijven.
Ze had gevraagd of hij in de buurt woonde, en volgens zijn antwoord was dit tien minuutjes wandelen verderop. Daarnaast had hij nog wel wat om zijn wonden te verzorgen.
“Komt goed.”
De manier waarop hij dit sprak, deed haar vermoeden dat ze weinig kon verwachten.

Uiteindelijk ging de reis sneller dan Namika had verwacht. Onderweg had ze zich maar één enkele keer afgevraagd wat ze aan het doen was en of deze kerel wel de persoon was waar ze als meisje mee naar huis wilde gaan, zo zonder batterij en zonder iemand die wist waar ze zich bevond, maar ze had zichzelf direct verteld dat het allemaal ontzettend meeviel. Dit was wat een goed mens zou doen. Ze had hem zojuist geholpen en hoewel Namika niet zo wilde zijn, stond hij wel degelijk in zekere zin bij haar in het krijt. Daarnaast, hij zag er, ondanks het bloed dat hier en daar nog altijd van hem af leek te druipen, zeer prima uit. Hij was net gekleed - Namika kon vooral zijn nette schoenen waarderen - en als het niet was voor zijn koele houding tegenover de eerder uitgedeelde klappen, had ze nog best willen geloven dat hij simpelweg op het verkeerde moment op de verkeerde plek was geweest.
Vreemd genoeg schrok die houding haar niet af - trok het haar, ergens, misschien zelfs aan.

In de tussentijd was het nog harder gaan regenen. Toen ze voor het flatgebouw stonden waar de jongen aangaf te wonen, had de paraplu al veel van zijn nut verloren. De wind had de regen zodanig schuin doen vallen, dat Namika vanaf haar heup en onderarmen alsnog doorweekt was.
Terwijl Namika haar paraplu uit schudde, stapten de twee druipend de hal van het gebouw binnen. De jongen, Dominic, liep direct door langs de lift en kondigde tegelijkertijd aan dat ze, hoewel hij op de zesde wonen, de trap zouden nemen. “Schijthekel aan liften.”
Hierop haalde Namika haar schouders op. Haar mondhoeken waren licht omhoog gekruld en ze volgde hem de trap op, naar boven.
Ze kon zich oprecht niet herinneren wanneer ze voor het laatst zoveel trappen had gelopen en of ze dat überhaupt een keer had gedaan. Het appartement waar ze nu woonde had ze zorgvuldig uitgekozen op de aanwezigheid van een lift. Bij haar ouders was een gebrek aan zulke luxe ondenkbaar. Maar toch, ze had niet het gevoel dat dit iets was waar ze moeilijk over kon doen. En hoewel de jongen die voor haar de trap beklom nog niet had laten blijken dat dit het geval was, kon ze zich niet inbeelden dat het voorval van net geen indruk op hem had gemaakt en ze wilde zaken niet kutter voor hem maken dan ze waren.

Eenmaal boven gekomen, leidde hij haar naar nummer 643. De deur ging wat moeizaam open, en toen deze eindelijk open was, werd een redelijk klein appartement zichtbaar dat duidelijk werd bewoond door één enkele man. In de kleine ruimte stonden vrij weinig objecten; een bank, een matras op pallets, en een paar andere basisbenodigdheden. De plek leek wat kaal, met weinig tot geen versiering en zeker geen kleur. Dit betekende niet dat het er niet uitnodigend uit zag. Namika zelf had er in ieder geval geen problemen mee. Een plantje of twee meer zouden niet misstaan, maar goed, wie was zij om te oordelen.
“Maak het jezelf gemakkelijk,” hoorde ze hem zeggen.
Ze betwijfelde of hij enig idee had tegen wie hij dat zei.
Namika was zeer goed in het tonen van minimale interesse. Over het algemeen was ze erg druk met zichzelf, met haar prestatie, met haar leven zoveel mogelijk upgraden, het zich zo goed mogelijk maken en zichzelf zonder schaamte altijd op nummer één zetten. Maar wanneer ze iemand interessant vond, kon ze even schaamteloos gigantisch benieuwd zijn naar andermans leven, andermans spullen, andermans interesses.
Hij had haar de free pass gegeven en Namika was al los. Ze stapte door naar wat ze vermoedde de badkamer te zijn. Na even fronsend de kleine oppervlakte aan sanitaire voorzieningen in zich te hebben opgenomen, wierp ze haar nog druipende paraplu in de wasbak om uit te lekken.
Ze draaide zich weer om naar de woonkamer. Bij binnenkomst trok ze haar jas uit en wierp deze over een stoel.
“Mag ik de schade opnemen?” vroeg ze hem, naar hem opkijkend.

11Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] do sep 05, 2019 6:23 pm

Dominic Sinaga

Dominic Sinaga
(ง'̀-'́)ง

Terwijl Namika rondneusde had Dominic de deur achter zich dichtgetrokken en ook zijn jasje uitgedaan. Hij hing het over de rugleuning van een van de stoelen om zijn kleine, houten eetkamertafeltje. Met dank aan een goedkoop tweedehandswinkeltje was het een bijeengeraapt zootje dat, juist door die chaos, een charme had dat hij nooit opzettelijk uit had kunnen zoeken. Je zou kunnen zeggen dat die winkel het interior design al voor hem had gedaan.
Water drupte op het linoleum, het soort dat een parketvloer imiteert op dezelfde manier als een kat een tijger, en hij liep terug de hoofdruimte in.
Een moment lang bleef hij staan. Oh, ja, verlichting. Hij zette de lamp aan. Dominics lamp was er een die zich onderscheidde in onopvallendheid. Als een huisvrouw in de jaren vijftig. Hij was er, maar hij zou je nog niet opvallen als iemand er naar wees.

Er trok een rilling over Dominics lijf. Nu hij niet meer stevig door liep koelde hij snel af.
Hij begon zijn overhemd los te knopen en liep ondertussen naar zijn kledingkast, ondertussen een paar badslippers aan de kant schoppend.
“Mag ik de schade opnemen?” klonk Namika's stem en hij keek over zijn schouder. Met enige moeite werkte hij zich uit het drijfnatte kledingstuk.
"Als je denkt dat dat nodig is," antwoordde hij nuchter.
Hij liet het natte kledingstuk naast zich op de vloer vallen.
Dominic's lichaam was slank, licht gespierd en nog vochtig van het doorweekte overhemd. Druppels water gleden over zijn huid naar beneden, naar de rand van zijn al even natte broek.
In principe had hij geen problemen met de huidige mode. Slank afkledende mannenmode stond hem goed. Een slank afkledende broek uitkrijgen na een forse regenbui, echter, deed vaak toch een beetje denken aan de eerste pogingen van een veulen om te blijven staan.
Na er echter in te zijn geslaagd, trok hij een handdoek uit zijn kast en droogde zichzelf routineus af.
"Moet jij trouwens niet ook iets droogs aan?" vroeg hij Namika, en pauzerend, met de handdoek om zijn middel.
Ondertussen tikte de regen nog steeds op hoge snelheid tegen zijn relatief kleine ramen. Het was inmiddels donker genoeg dat er buiten die ramen niets meer te zien was dan de reflectie van de kamer, maar gordijnen hingen er niet.

12Diplomatic not-so-immunity [Namika] Empty Re: Diplomatic not-so-immunity [Namika] zo sep 08, 2019 10:57 pm

Namika Blanchard

Namika Blanchard

Tot dusver was de gloeilamp in de badkamer de enige bron van licht geweest in het appartement. Toen Namika de woonkamer weer betrad, had Dominic ook de verlichting in de woonkamer aangezet. Over het eerder donkere interieur hing nu een warme waas, en Namika kon de verschillende, enigszins bij elkaar passende meubelstukken nu beter aan een keuring onderwerpen. Hoewel de ruimte groot was, stonden er maar weinig meubels. Een aantal van de meubels die er stonden, leken hun beste jaren te hebben gehad. Andere, in Namika’s geprivilegieerde opvatting essentiële stukken leken te ontbreken. Een hoop pallets fungeerde als bed en terwijl ze naar de keuken liep om op zoek te gaan naar een fles sterke drank—iets vertelde haar dat ze die hier zou vinden—viel haar op dat ook een oven miste. In plaats daarvan een magnetron. Half bewust vormde Namika een beeld in haar hoofd van Dominic, wiens ontblote bovenlijf haar trouwens niet was ontgaan.
“Als je denkt dat dat nodig is,” antwoordde hij op haar vraag.
Toen ze haar vraag stelde, had ze naar hem opgekeken, maar nu draaide ze haar blik terug naar de keuken om één voor één de kastjes te openen. “Als de helft van het bloed op je kleding van jou is; ja.”
Het derde kastje was raak, en toonde een aantal volle en halflege flessen drank. Haar ogen gleden over de etiketten, om vervolgens het hoogste percentage tevoorschijn te trekken. “Glazen?” vroeg ze, terug naar Dominic kijkend. Haar ogen bleven iets langer hangen dan ze comfortabel mee was. Toen ze haar blik afwendde, stond zijn doorweekte bovenlichaam nog in haar brein geschetst. Om haar gedachten van de naar beneden glijdende druppels te houden, opende Namika een volgend kastje. Hier stonden inderdaad glazen in, maar het kostte haar even om dit te beseffen.
Met de fles tussen haar pink en ringvinger geklemd, en de glazen in diezelfde hand, keerde ze terug naar Dominic, die zich voor één van de kasten van zijn broek probeerde te ontdoen. Al hinkelend stroopte hij de stof van zijn benen. Een lachje ontsnapte Namika, die bij gebrek aan een tafel de glazen op de grond naast de bank plaatste.
De broek was uit, en Dominic onderwierp zijn lichaam aan een fervente afdroogbeurt. Gezien Namika een recente herwaardering voor privacy had gevonden, had ze haar ogen afgewend tot hij haar een vraag stelde.
Zijn middel werd nu bedekt door een handdoek, maar zijn borstkas was nog altijd ontbloot. Op een aantal blauwe plekken na, leek deze prima in orde.
“Uh—” gaf ze zichzelf de tijd om zijn vraag te verwerken. Of ze niet ook iets droogs aan moest.
Tot nu had ze weinig aandacht besteed aan haar eigen staat van zijn. Nu haar werd gevraagd naar háár behoeften, verwonderde ze zich ten eerste over het feit dat ze hier überhaupt niet mee bezig was geweest tot nu. Zeldzaam.
Nu ze erover nadacht, had ze het inderdaad behoorlijk koud. Hoewel ze een paraplu had gehad, merkte ze dat ook haar kleren een spoor van water van de deur naar de badkamer en weer terug had gemaakt. “I guess,” besloot ze dus, zich ineens bewust van de dunne stof die aan haar huid kleefde. “Graag.”
Een rilling liep over haar rug. Hoe langer ze hier stond, hoe kouder ze het kreeg. Semi-vloeiend draaide ze de dop van de fles die ze nog in haar hand hield. Hoewel ze van plan was geweest eerst de mogelijk aanwezige wonden te desinfecteren, leek het haar momenteel een beter plan om eerst zelf op te warmen. Alcohol was natuurlijk de meest voor de hand liggende oplossing. In beide glazen schonk ze een riante bodem. Voordat ze één van de glazen richting Dominic ophield, nam ze twee teugen uit haar eigen glas. De smaak van onaangelengde vodka kwam als een vuist in haar gezicht. Maar de warmte volgde direct.
Namika twijfelde even, maar toen ze zich bedacht dat de stof van haar blouse zodanig doorweekt was dat de bh eronder al vrij aanwezig was, ontknoopte ze het kledingstuk. Waarom ook niet?

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Soortgelijke onderwerpen

-

» Namika Blanchard
» Right time, wrong place [Namika]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum