Can't help falling in love [open]

Het was vroeg in de morgen toen Xiumin van huis vertrok. Hij was de hele dag vrij. Geen werk, geen lessen en geen danslessen. Het kwam niet vaak voor dat hij de hele dag vrij was. Het was dus het perfecte moment om een wandeling in de natuur te maken.
Xiumins kleding was vrij simpel. Een donker blauwe spijkerbroek, zwarte gympen, een zwarte tanktop met de tekst ‘Be a Unicorn’ in witte letters en een koningsblauw vest met een zilver kleurige rits. Op zij rug zat een donker grijze tas waar van alles in zat.
Zodra Xiumin ver verwijderd was van de stad haalde hij diep adem om de frisse buitenlucht in zijn longen te krijgen. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Xiumin liep op een langzaam tempo om de omgeving rustig te bekijken.
Hij genoot van elk moment, omdat hij vaker binnen zat dan buiten. Iets wat hij graag wild veranderen, maar hij danste op een vrij hoog niveau. Hij bracht daardoor veel tijd door in de sportschool.
Ook was zo’n wandeling goed om even niet aan school te denken. Zeker nu het drukker werd met tentamens, toetsen en projecten.  
Rond de middag stopte Xiumin even om eten uit zijn tas te halen. Xiumin zette zijn tas op een steen en pakte een bidon eruit. Hij nam een paar slokken voor hij het weer terug erin stopte. Xiumin haalde een legergroene broodtrommel uit zijn tas en opende hem. Zijn moeder was zo aardig geweest om die klaar te maken. Binnenin zaten twee witte bolletjes met kaas en roomboter, een diep rode appel en twee mini mandarijnen. Xiumin haalde de twee bolletjes eruit om die op te eten en stopte de rest terug in zijn tas.
Etend liep Xiumin door. Zijn bestemming was het meer. Hoe lang hij er wilde blijven wist hij nog niet, maar hij wilde er niet de nacht doorbrengen.
Xiumin at zijn eten op en toen hij klaar was ging hij net zitten. Het zat op een steen een stukje van het meer verwijderd. De jongen zette zijn tas naast hem neer voor hij een boek uit zijn tas haalde. Het boek had als titel ‘het 13e huis’ en het was geschreven door Romina Russell. Xiumin sloot zij tas af voor hij begon te lezen in het boek.

Het was 5 uur in de ochtend. Geeuwend zat Matt achter het stuur van zijn auto. "Waarom moeten mensen altijd foto's hebben van zonsopgang en niet perse zonsondergang." Mompelde hij mopperend tegen zich zelf. Voor de foto's maakte het niet veel uit of maar als mensen er op een f andere manier achter kwamen werden ze altijd boos. Al konden ze zelf het verschil niet zien en kwam het vaker dat hij of een collega zich had versproken. Jack lag op de stoel lang hem rustig te slapen. Het beestje had vrolijk door geslapen toen Matt zijn tuigje omdeed en hem in de auto legde. Jack had hem enkel kort met een oog open aangekeken.  Als hij kon praten had hij gezegd nog 5 meer minuten baasje.   Jack kon wel doorslapen die luxe had hij zelf niet.  Slapen en auto rijden leken hem geen goed idee hoe rustig het ook op de weg was.  Hij was bijna bij de pakker plaats aangekomen waar hij moest zijn. Het had een opdracht gekregen van een lokale organisatie die wandelingen organiseerde in de bij gelegen natuur.  Ze wilde nu ook gaan beginnen met wandelingen bij zonsopgang.  Over paar weken zou hij nog een keer moeten komen als ze met de eerste wandelingen startte om daar paar foto's van te maken maar voor nu wilde ze al vast wat foto's van de omgeving bij zonsopgang. Het was niet een heel interessante opdracht maar hij betaalde goed en als ze tevreden waren over de foto's zou hij ook de foto;s mogen maken voor de nieuwe website die ze binnen kort zouden gaan ontwerpen en dat betaalde nog beter en hij moest daarnaast zijn klanten kring en bekendheid nu ook in deze omgeving gaan opbouwen wilde hij niet alleen hoeven leven van reisfotografie. Matt was ondertussen aangekomen bij de parkeer plaats aangekomen hij keek even kort naar Jack maar die lag nog steeds vredig en diep te slapen. Hij zou wel eerst zijn spullen klaar maken en alles in zijn tas stopen. Zo vroeg in de ochtend had hij geen zin gehad om alles netjes in zijn tas te stoppen en had hij alles maar in de een krat in de achterbak van de auto gegooid.  Alleen zijn camera's had hij netjes opgeborgen en in de voeten ruimte van de bijrijders stoel gelegd.  Jack had niet toch niet nodig en hier lagen ze ze steviger dan in de kofferbak waar ze op en neer konden schuiven.  Hij pakte snel de rugzak in die hij had meegenomen. Het was niet veel wat even en dringen voor hem en jack.  De rest zou in zijn camera tas zitten.  Nadat hij daar mee klaar was pakte hij de camera tassen.  Hij liet Jack nog even liggen en liet het raam een klein stukje naar benende zakken zodat Jack niet zonder zuurstof kwam te zitten en hij Jack zou horen als die wakker was geworden. Daarna liep hij een stuk het bos in waar hi vergenoeg was van de lichten van de parkeerplaats. Hij haalde zijn camera's uit zijn tas en begon aan de instellingen te kloten tot hij tevreden was.  Terwijl hij terug liep naar Jack en zijn auto schoot hij meteen wat foto's van de parkeer plaats. Eenmaal bij de auto gekomen opende hij de deur van de auto. jack lag nog steeds te slapen maar hij wilde jack hier toch niet achter laten terwijl hij ergens diep in het bos zat en hij had de tijd nodig die hij nog had voor dat de zon opkwam.  Matt aaide dan ook zachtjes over Jack zijn hoofd terwijl hij zachte woordjes naar jack fluisterde. het werken en al snel genoeg was Jack wakker. Al leek hij meer op een zombie dan de vrolijke puppy die hij normaal was.  Dat kwam mooi uit dat zou hij er niet meteen vandoor gaan als hij hem neerzetten en kon hij nog wat foto's van Jack maken terwijl hij op de parkeer plaats zat. Een van de eigenaren van de organisatie die hem de opdracht  was dol op Jack geweest toen hij Jack mee had genomen naar de afspraak. Ze was zo met Jack bezig geweest dat haar compagnon na een kwartier geërgerd had opgemerkt dat ze nu toch maar eens moest stoppen met de puppy te verwennen en mee moest doen aan het gesprek. Een paar slaperige foto's van Jack zouden dan ook zeker aanslaan.

Meerder uren later

Hij was ondertussen al paar uur licht en de zon stond hoog aan de hemel. Jack liep slaperig achter Matt aan. Het beestje had een uur geleden nog vrolijk op vlinders staan jagen maar nu was hij ondertussen aan slaap toe. Wat ook niet zo gek was hij had sinds ze aan de toch waren begonnen enkel nog een kwartiertje geslapen veel minder dan dat de puppy normaal sliep. Hij had ondertussen genoeg foto's geschoten. De wandel tocht zou normaal met een lunch afsluiten maar dat zou hij pas foto's van kunnen maken als de eerste tochten waren begonnen. Het had dus niet veel zin om de toch nog langer te maken. Ze waren bijna bij het meer daar zouden ze wel rust nemen en wat eten voor dat ze terug zouden gaan naar de auto en naar huis. Haast had hij niet.  Veel had hij vandaag toch niet te doen en Jack zou moe genoeg zijn dat hij geen zin had in nog een lange wandeling vanmiddag. De foto's hoefde hij pas over één week afleveren dus hij had nog genoeg tijd om de foto's te selecteren en bewerken.  Matt keek achterom toen hij de riem voelde trekken. Jack was gestopt en was letterlijk op zijn kont neer geploft. Hij keek Matt aan met slaperige oogjes die leken te zeggen Ik ben te moe om een stap te zetten. Matt tilde hem op.  Als hij volgende week op reis ging voor zijn werk kon hij jack maar beter bij zijn zusje achter laten. Hoewel hij Jack wilde laten wennen aan de hotels en vreemde voertuigen waar hij als fotograaf altijd in werd vervoerd was het hele dag lopen meerde dagen lang toch te veel voor de puppy. Dat had deze toch wel bewezen. Ze waren ondertussen bij het meer aangekomen. Een stukje hoog gras leek de perfecte slaapplek voor het kleine beestje. Voor dat hij Jack op de grond had gelegd was het beestje al vertrokken. Matt ging er langs liggen en gebruikte zijn half lege camera tas als kussen. Hoewel deze tas veel harder was dan zijn rugzak zouden ze zijn tas ieder geval niet onopgemerkt onder zijn hoofd kunnen trekken en hoewel zijn camera's waren verzekerd waren ze toch te duur om gesloten te worden. Voor dat hij het zelf in de gaten had was hij ook in slaap gevallen.  De nachtmerries de hij altijd had kwamen weer omhoog. Het lawaai de doodsangst de onzekerheid hij voelde alles weer. Voor zijn gevoel leek het dan ook niet lang te duren voor dat hij wakker schrok van zijn eigen geroep en geschreeuw. jack zat meteen recht overeind en keek hem bevreemd aan. Als hij niet aan de riem had gezeten had hij hoogstwaarschijnlijk paar meter verder op gezeten. Hij zat zelf ook overheid en keek net over het lange gras heen. Het was maar een nachtmerrie hij was daar niet meer alles was goed. Hij keek even om zich heen om daar zeker van te zijn. Hij schrok toen hij een jongen paar meter van zich af zag zitten. Hij had niet gemerkt dat de jongen er was gekomen en de jongen had er zeker niet gezeten toen hij hier gearriveerd was. Hoelang had hij liggen slapen. Hij keek omhoog en zag dat de zon ondertussen al veel hoger stond.

Xiumin zat helemaal in het boek dat hij aan het lezen was. Hij had het boek voor zijn twintigste verjaardag gekregen en nooit echt de tijd gehad om het te lezen. Xiumin had het boek niet echt gekregen, maar een boekenbon waarvan hij het boek had gekocht.
De jongen zuchtte diep toen hij een bladzijde rustig omsloeg. Hij keek naar het nummer onderaan de bladzijde, 60. Hij was al redelijk ver gekomen, al vond hij dat zelf. Nou was 60 bladzijdes niet erg veel vergeleken met 463 bladzijdes die het boek was, maar hij moest niet te ambitieus worden. 463 ging hij niet halen in een dag, dus zeker niet in een uurtje.
Xiumin vond het jammer dat hij niet veel las. Nou ja lezen voor zijn plezier. Voor zijn studie moest hij veel lezen. Xiumin wilde best meer lezen, maar hij danste op een hoog niveau, had een redelijk zware studie (hij vond het wel leuk) en hij werkte als barman.
Xiumin legde een roze boekenlegger in zijn boek waar hij gebleven was. Op zijn roze boeklegger stond in goudkleurige letter zijn naam, Xiumin. De boeklegger was een cadeau geweest die hij had gekregen toen hij uit de kast. Zijn zus had toen voor de grap een speciale boeklegger laten maken. De kleur roze omdat hij gay was en goud omdat dat ook erbij vond passen. De Chinese jongen moest lachen om de herinnering. Zijn zus had hem met een grote glimlach aan hem gegeven.
Hij keek om zich heen nadat hij zijn boek in zijn tas had opgeborgen. Xiumin zag een man liggen. Bij hem zag een schattige hond. Een glimlach kwam op zijn gezicht die er bijna meteen weer af ging toen hij de man hoorde roepen.
Xiumin keek bezorgd de man aan toen die zijn ogen had opengedaan. Een frons kwam op Xiumin’s gezicht en wist niet zeker of hij naar de man moest gaan.
Na een halve minuut te debatteren in zijn hoofd, stond hij op, pakte zijn tas en liep naar de man toe.  “Eh, hallo. Gaat het? Ik hoorde je, eh, u, roepen.” Begon Xiumin toen hij in de buurt stond.

Matt keek nog steeds met een schrik gezicht omzich heen. hoewel hij er ondertussen wel zeker van was dat hij gewoon bij het meer zat er niks aan de hand was en er geen gevaar was kon hij dat gevoel van gevaar niet van zich afschudden. Dat gevoel dat hij ondertussen zo goed kende. Dat hij de afgelopen twee jaar zo vaak had gevoeld. Hij had in de paniek zelfs een keer bijna zijn hotel kamer afgebroken toen hij zich niet meteen kon herinneren waar hij was. Hij had die tijd ook werkelijk waar niet een goed idee hij was de dag er voor door een collega gebeld of hij in zijn plaats met een rondreis meewilde gaan of foto's te maken voor de organisatie. Hij wist enkel dat hij in Zuid korea was maar heel veel meer ook niet. Wat niet echt had geholpen in zijn paniek.

Matt had pas in de gaten dat de jongen dichter bij gekomen was toen hij begon te praten. “Eh, hallo. Gaat het? Ik hoorde je, eh, u, roepen.” Matt schrok er van en was bijna recht overheind gesprongen. Maar wist zich zelf tegentehouden. De jongen had niet heel zeker geklonken en hij wilde de jongen niet nog meer schrik aanjagen. Matt ging dan ook rustig op staan hij was een stukje groter dan de jongen en moest dan ook naar benede kijken om de jongen aan te kijken. "euh ja sorry, Nachtmerries. ik had niet gepland om in slaap te vallen maar dat krijg je als je al om half 5 langs je bed staat. Sorry als ik je heb laten schrikken dat was niet de bedoeling. Ik doe geen vlieg kwaad hoor." Matt voelde de riem trekken en bedacht zich toen pas weer dat hij Jack bij zich had. De hond leek niet meer zo geschrokken als toen hij net wakker was geworden maar was nog niet helemaal zeker van de situatie. Matt zakte dan ook op zijn heupen en lokte het beestje naar hem toen. Toen Jack in de gaten kreeg dat er niks meer aan de hand was kwam hij dan ook in alle vrolijkheid aan rennen. Matt tilde de puppy op en liet het toe dat Jack zijn gezicht likte. Hij draaide zich daarna weer om naar de jongen. "Sorry nogmaals. Ik wilde je echt niet laten schrikken. Ik ben matt trouwens en deze vrolijke haarbal is Jack"

De man was duidelijk langer dan dat Xiumin was en ook al was Xiumin de kleinste uit zijn vriendengroep hij vond het niet zo leuk. Zijn vrienden plaagden hem ook vaak.
"euh ja sorry, Nachtmerries. ik had niet gepland om in slaap te vallen maar dat krijg je als je al om half 5 langs je bed staat. Sorry als ik je heb laten schrikken dat was niet de bedoeling. Ik doe geen vlieg kwaad hoor."
Xiumin glimlachte en schudde zijn hoofd. “Maakt niet uit. Kan gebeuren.” Zei hij op een vriendelijke toon. Hij kende het gevoel wel, niet dat hij elke week zo vroeg opstond, maar hij deed het wel eens één keer per maand.
De Chinese jongen volgde met zijn ogen nieuwgierig de man. Benieuwd naar wat hij ging doen.
"Sorry nogmaals. Ik wilde je echt niet laten schrikken. Ik ben Matt trouwens en deze vrolijke haarbal is Jack"
“Oh, maakt echt niet uit. Iedereen heeft toch wel eens een keer nachtmerries, althans dat denk ik, maar goed. Eh, ik ben Xiumin, maar je mag mij ook Casper noemen als dat makkelijker is om uit te spreken.” Zei Xiumin half onzeker. Even nam de jongen een pauze om een hap lucht te nemen. “Oh en Jack is echt heel schattig.” Ging de jongen verder.
“Mag ik hem aaien?” Vroeg Xiumin aan de man. “Hoe oud is hij eigenlijk? Hij ziet er redelijk jong uit voor mijn gevoel.”

“Oh, maakt echt niet uit. Iedereen heeft toch wel eens een keer nachtmerries, althans dat denk ik, maar goed. Eh, ik ben Xiumin, maar je mag mij ook Casper noemen als dat makkelijker is om uit te spreken.” Sprak Xiumin half onzeker. 'Ja iedereen heeft nachtmerries" Momppelde Matt tegen zich zelf. Dat was waar maar hij hoopte voor de jongen dat hij niet de zelfde soort nachtmerries had als hemzelf en dat het wel wat meer was dan een keer. Hij hield er niet van als mensen hadden gezien dat hij lag te schreeuwen in de slaap. Matt hoopte maar dat de jongen niet had kunnen verstaan wat hij had gezegd. Hij kon zich niet veel van die periode herinneren waar zijn nachtmerries vandaan kwamen. Enkel wat vage flarden en alles wat in zijn nachtmerries omhoog kwam. Hij had nog wel foto's van die periode maar hij had geen idee wat er opstond. Hij had ze nooit ingezien al lagen opgeslagen in usb-stick in zijn huis ergens. Matt herstelde zich even van zijn verzonken gedachten. De jongen had meer gezegd dan alleen de opmerking over nachtmerries wat was het ook alweer oh ja zijn naam Xiumin maar dat Matt hem ook wel Casper mocht noemen. "Ik hou het wel op Xiumin ben ondertussen wel wat buitenlandse namen gewend. Ik kan je niet beloven dat ik je naam zal onthouden maar Xiumin is beter te onthouden dan Casper in ieder geval" Matt voegde een onschuldige glimlach toe en hoopte dat de glimlach ook zijn ogen bereikte. Gelukkig leek de jongen niet echt door te gaan op de nachtmerries maar leek hij zich meer op Jack te richten. "Oh en Jack is echt heel schattig, Mag ik hem aaien?, Hoe oud is hij eigenlijk? Hij ziet er redelijk jong uit voor mijn gevoel.” Jack leek aan te voelen dat de Xiumin Matt vroeg of hij Jack mocht aaien. Jack had zijn aandacht op de Xiumin gericht voor dat hij was uitgesproken en probeerde zich ook te ontworstelen aan Matt zijn greep om naar Xiumin te komen. Matt zetten Jack dan ook terug op zijn pootjes neer en Jack schoot direct op Xiumin af. Al stond de jongen maar een meter van hen af en stopte kwispelend en al voor de Xiumin neer. "haha ik denk dat ik daar geen antwoord op hoef te geven" antwoorde Matt lachend. Jack was toch nog niet z'n verkeerd idee van zijn zus. De kleine puppy vrolijkte hem tenminste op. "Ik denk dat hij nu z'n 11 weken is. Het asiel schatten dat hij 8 weken was toen ik hem adopteerde maar wisten het niet 100% zeker. Wat deed je eigenlijk hier. Als je dat tenminste wilt vertellen. Het is niet echt een plek waar je veel mensen tegen komt. Je bent denk ik de eerste die ik vandaag zie"

Xiumin hoorde Matt iets mompelen, maar besloot om er niet over door te vragen.
De jongen moest glimlachen toen de man zei dat hij hem Xiumin zou gaan noemen. Het kwam niet vaak voor dat mensen hem Xiumin noemde, te moeilijk om uit te spreken. Al vond hij van niet, maar hij was ook meer aan chinees achtige namen gewend.
Xiumins glimlach werd groter toen de hond op hem af kwam rennen. Een zachte, ah, verliet zijn lippen.
"haha ik denk dat ik daar geen antwoord op hoef te geven"
Hij lachte even terwijl hij langzaam door zijn knieën heen zakte. “Hey.” Zei hij zacht tegen de hond. Xiumin liet eerst zijn hand even ruiken voordat de hond ging aaien.
"Ik denk dat hij nu z'n 11 weken is. Het asiel schatten dat hij 8 weken was toen ik hem adopteerde maar wisten het niet 100% zeker. Wat deed je eigenlijk hier. Als je dat tenminste wilt vertellen. Het is niet echt een plek waar je veel mensen tegen komt. Je bent denk ik de eerste die ik vandaag zie"
Xiumin knikte, een redelijk goede vraag. “Nou dat wil ik best vertellen. Ik had vandaag vrij. Geen werk, geen school en geen dansles, dus dacht ik dat hij best een goed idee was om een lange wandeling te maken. Misschien een boek ergens lezen tijdens een pauze.” Vertelde hij Matt.
Xiumin gaf Jack een aai over zijn bol. “Uit asiel zei je. Dat is best goed van je. Ik bedoel die honden daar willen ook wel een leuk, aardig baasje.” Zei hij met een kleine glimlach. “Ik denk dat Jack het goed heeft bij je.”

Jack begon vrolijk te spelen met Xiumin. Het bleef Matt verbasen hoe de puppy het ene moment zo moe kon zijn en na een kort dutje weer vol energie zat. "Nou dat wil ik best vertellen. Ik had vandaag vrij. Geen werk, geen school en geen dansles, dus dacht ik dat hij best een goed idee was om een lange wandeling te maken. Misschien een boek ergens lezen tijdens een pauze.” Antwoorden Xiumin op matt zijn vraag. Hij kon wel begrijpen dat je als student en sporter op je dagje vrij de rust opzocht. Hoewel hij zelf nooit verder was gegaan dan Highschool had hij genoeg verhalen gehoord van studenten die zo wat omkwamen in al hun verplichtingen en sociale activiteiten. Hij was blij dat hij nooit verder was gegaan maar in plaats daarvan naar het leger was gegaan. Hij was nooit zo goed in zich aan zijn verplichtingen houden als het druk was. In het leger had hij weinig keus gehad wat goed voor hem was geweest en als fotograaf kon hij ook alles zelf plannen.

“Uit asiel zei je. Dat is best goed van je. Ik bedoel die honden daar willen ook wel een leuk, aardig baasje. Ik denk dat Jack het goed heeft bij je.” Matt moes lachen om Xiumin opmerking. Het was neit echt zijn plan geweest om naar het asiel te gaan. Hij kon de credits er dan ook niet voor nemen.
'Het is dat m'n zusje er mee heen heeft gesleept. Ik wilde eigenlijk geen hond daar reis ik te veel voor. Maar ik denk dat niemand het asiel uit kan lopen zonder iets te adopteren. Vraag me af of Jack het ook nog zo leuk gaat vinden als hij mee op reis gaat, vreemde voertuigen in moet en hotelkamers in gesmokkeld moet worden. ' Matt moes toch denken of hij Jack op zijn volgende reis niet mee nam. Hoewel deze ochtend de pup aardig had uitgeput zou Jack er wel meteen aan wennen en hij kon paar extra dagen er aan plakken dan kon hij rustig aan doen met Jack.

'Het klink of je het druk genoeg hebt in het leven. werk, school en dans les. Dans les voor de fun of ook op behoorlijk niveau?"

Xiumin glimlachte toen hij Matt hoorde lachen.
“Het is dat m'n zusje er mee heen heeft gesleept. Ik wilde eigenlijk geen hond daar reis ik te veel voor. Maar ik denk dat niemand het asiel uit kan lopen zonder iets te adopteren. Vraag me af of Jack het ook nog zo leuk gaat vinden als hij mee op reis gaat, vreemde voertuigen in moet en hotelkamers in gesmokkeld moet worden.”
Xiumin knikte voorzichtig en glimlachte lief toen hij hoorde dat zijn zusje hem er heen had gesleept. “Dat is natuurlijk ook goed.” Sprak hij zachtjes.
De jongen stond langzaam op en verloor bijna zijn gewicht toen hij het net iets te langzaam deed.
“Het klink of je het druk genoeg hebt in het leven. werk, school en dans les. Dans les voor de fun of ook op behoorlijk niveau?”
Een kleine lacht ontsnapte uit zijn mond. “Nou, ik doe het op een redelijk hoog niveau. Ik, eh, ik bedoel, mijn team en ik willen volgend jaar proberen om de nationale kampioenschappen te halen.”
Even glimlachte Xiumin bitter, maar zette bijna meteen weer om ik een neutraal gezicht. Alhoewel zijn ogen er nog niet naar stonden.
“Dit jaar verloren we net en werden we tweede. Wel kregen we een geldprijs, wat bijna altijd wel is. Volgende keer beter, denk ik dan maar. Gelukkig zijn er nog andere wedstrijden, voor goede doelen enzovoort, waar we een redelijke kans maken.” Zei hij, terwijl hij ook zich zelf probeerde op te vrolijken.

Nadat Xiumin weer recht was gaan staan wist Jack niet echt van wie hij aandacht moest vragen. Hij bleef van de ene persoon naar de andere kijken maar na dat niemand reageerde op zijn gepiep sprong hij maar op tegen Matt zijn benen. Matt klopte Jack even op zijn hoofd maar richten zich daarna weer op Xiumin. Xiumin verte;de over zijn leven als danser en Matt was onder de indruk hoewel er nog genoeg uitdagingen waren voo Xiumin. Matt wilde net reageren toen er een harde knal klonk. Matt keek geschrokken op en zag dat het enkel donder en bliksim was. Maar met de donder en bliksim kwam ook een hoop water die uit het niets op hem leek neer te storten. Hij had gister avond nog het weer bericht gekeken zoals hij vaak deed en hij kon zich niet herinneren dat er regen voorspelt was en een onweerbui konden ze toch moeilijk over het hoofd zien of niet?? "er was geen regen voorspeld waarkomt die onweerbui vandaan."Op het moment dat Matt verteld tegen Xiumin bedacht hij dat zijn camera's en spullen nog op de grond lagen en dat hij niks had mee genomen om ze tegen de regen te beschermen aangezien er voor de aankomende tijd geen regen voorspeld was " &^%^$#@ ik moet mijn camera's uit de regen krijgen. Aan verzopen camera's heb ik niet veel" vloekte hij. Matt keek om zich heen of hij ergens een boom zag staan waar onder ze droog zouden zijn. Maar de regen kwam zo hard naar beneden dat het door de meeste bomen heen kwam. Jack stond onder tussen ook aan de grond genageld. Het kon beste de eerste keer zijn dat de puppy donder en bliksem mee maakte.

Xiumin kromp ineen toen hij de harde knal. Hij was niet bang voor onweer of bliksem, maar hij had de klap niet helemaal verwacht. Even keek de jongen naar Matt, om zijn blik te volgen.
Xiumin hapte naar adem toen de koude regen op zijn ontblootte arm kwam.  
"Er was geen regen voorspeld waar komt die onweerbui vandaan." Hoorde hij Matt zeggen. Waarop Xiumin weer knikte. "Klopt, ik had vanmorgen nog gekeken." Deelde hij mee.
Xiumin deed zijn best om niet te lachen. Het is niet grappig dat hij vloekte, zei hij de hele tijd in zijn hoofd.
"Mijn tas is waterdicht, of nou ja, dat vertelde ze in de winkel. Misschien kunne ze in mijn tas?" Zei Xiumin vriendelijk tegen Matt, toen hij zag dat hij een droog plekje probeerde te vinden. "Er is vast genoeg plek. Als ik een paar spullen uithaal."