Craving distraction [OPEN]

Er bungelde een sigaret tussen Scarlett's vingers terwijl ze over het schoolplein slenterde. De avond was al lang gevallen en er was op dit moment verrassend genoeg verder niemand. Normaal trof ze nog wel eens hangjongeren aan, namelijk.
Het was jammer dat het zo rustig was. Ze verveelde zich stierlijk en had enorm veel behoefte aan een beetje afleiding, bij voorkeur in de vorm van iets dat haar een lekkere adrenaline rush kon geven.
Ze ging op een bankje zitten en trok zonder omhaal een tak van een bosje af en hield haar aansteker erbij. School in de fik zetten? Dat zou met alleen een aansteker niet lukken en ze voelde er ook weer niets voor om opgepakt te worden. Maar toch, het was een vermakelijke gedachte.

Nee, ze moest iets anders verzinnen, iets om die onrust te lijf te gaan die weer in haar ontwaakt was. En ze wilde iemand om het samen mee te doen, want iemands reactie op de dingen waar ze toe in staat was, was toch zeker de helft van het vermaak.
En als ze geluk had, maar dat had ze niet vaak, dan trof ze iemand die net zo roekeloos was als zijzelf en werd het echt leuk.
Maar onschuld om te breken was ook leuk.
Het takje was intussen zwart en verschrompeld. Het was veel te vers om goed te branden, dat was dan weer jammer.
Vanuit haar ooghoeken zag ze iets bewegen. Kwam er dan toch iemand aan?
Had diegene het kleine, vurige lichtje van haar sigaret gezien, of had deze persoon geen idee dat hij of zij hier niet alleen was?

Nathaniel verveelde zich. Voor het eerst had hij zijn huiswerk af en hij had ook al geleerd voor een toets die hij de volgende dag zou hebben. Nathaniel was trots op zichzelf, maar dat veranderde niks aan het feit dat hij verveeld was. Zijn pleegouders waren niet thuis, zijn pleegvader had gewoon werk en zijn pleegmoeder was uit met haar vriendinnen. Het was het prefecte moment voor zijn pleegbroers en soms zijn pleegzusje om hem in elkaar te slaan, maar geluk was aan zijn kant wat ze waren alle drie niet thuis. Nathaniel keek in de spiegel naar zichzelf en hij trok zijn shirt uit. De blauwe plekken op zijn ribben en zijde waren langzaam aan het verdwijnen, maar Nathaniel wist dat er de volgende dag of misschien zelfs wel vandaag nieuwe zouden komen. Zijn ex-vrienden en pleegbroers hadden hem al drie dagen met rust gelaten, dus kon hij wel verwachten dat ze hem terug zouden pakken ergen deze week. Nathaniel trok zijn shirt weer aan en liep rustig de trap af, zijn telefoon te vergeten die op zijn bed lag.
Nathaniel was rustig door de stad aan het lopen. In zijn hand had hij een appel die hij ergens in een winkel gestolen had, met het excuus dat ze hem toch niet zouden missen. Nathaniel at de appel op een rustig tempo op terwijl hij rond keek. De meeste mensen bleven een beetje uit zijn buurt, wat heel begrijpelijk was. Nathaniel had een zwarte ripped skinny jeans aan, een zwarte hoodie waarvan hij de capuchon over zijn hoofd had getrokken en een paar zwarte schoenen. Een kleine grijns speelde om zijn lippen. Het was zo’n beetje voor het eerst dat mensen hem echt met rust lieten en hem niet aan spraken. Nathaniel hield ervan.
Toen het donker werd besloot hij om terug naar huis te gaan. Zijn pleegmoeder was vast thuis, dus zou hij geen last hebben van zijn pleegbroers die toch niks deden als zij in de buurt was. Nathaniel besloot om een tussendoorweggetje te nemen en door een steegje heen te gaan. In het steegje stonden drie personen, drie jongens aan hun bouw te zien. Nathaniel negeerde ze en liep ze voorbij. Eén van de jongens riep iets naar Nathaniel, maar Nathan was ze aan het negeerde en hij sloeg niet op wat ze zeiden. Het resulteerde erin dat hij tegen de muur werd aan geduwd. Een zachte kreun verliet zijn lippen en Nathaniel keek op. “Wat wil je?” Vroeg hij terwijl hij over zijn ribben heen wreef. De jongen gaf geen antwoord en in plaats daarvan sloeg hij Nathan. De twee andere gaven Nathaniel ook nog een paar klappen voor ze hem met rust lieten en weg liepen, de richting waarop Nathaniel wilde gaan. Nathan besloot om de andere kant op te gaan terug waar hij vandaan kwam. Hij strompelde richting het schoolplein waar hij een lichte zag. Toch besloot hij verder te lopen, het kon toch niet slechter.

Ja, er kwam absoluut iemand het schoolterrein op, iemand in een donkere hoodie met een ogenschijnlijk redelijk tenger figuur. Scarlett hield haar hoofd schuin en keek even toe. Wat diegene hier te zoeken had wist ze niet, maar zijn nieuwe missie was vermakelijk zijn. Afleiding bezorgen.
Op haar dooie gemak slenterde ze op de gedaante af, die zelf moeizaam leek te lopen. Interessant. Lachen.
Gevochten? Beroofd? Afgetuigd? Gewoon kreupel? Slechte trip? Ruige nacht? Het kon allemaal. Ze kwam dichterbij en nam de jongen nieuwsgierig op toen ze eenmaal zijn gelaat kon ontwaren. Ja, nee, die zag er niet goed uit. Ze kreeg niet de indruk dat hij hier was voor gezelschap, maar dat deed er niet echt toe. Ze probeerde te gokken hoe oud hij was. Vijftien? Hij had nogal een babyface in ieder geval.
Zijn strompelende loopje had iets vermakelijks.
“Wat is er met jou gebeurd?” vroeg ze grinnikend. “Heeft iemand je van de rest van je spijkerbroek beroofd?”
Ze nam nog een trek van haar sigaret en bleef voor hem stilstaan, om vervolgens langzaam de rook uit te blazen.
Zijzelf was gekleed in een donkergrijze skinny, een legergroen T-shirt met korte mouwen en gympen. Om haar hals hing een dunne schakelketting met klein, middelvingervormig hangertje eraan. Haar halflange, donkere haar ging deels schuil onder een pet die ze achterstevoren op haar hoofd had.

Nathaniel stopte in zijn pas toen hij voetstappen zijn kant op hoorde komen. De jongen keek op en zag een meisje, vrouw, aan komen lopen. Hij kon haar gezicht niet goed zien in het donker, maar toen ze dichterbij kwam kon hij haar gezicht wel zien.
“Wat is er met jou gebeurd?” Hoorde Nathaniel haar grinniken. “Heeft iemand je van de rest van je spijkerbroek beroofd?”
Nathaniel rolde zijn ogen. “Ha, ha. Heel grappig.” Sprak hij sarcastisch terwijl hij rechterop ging staan. Hij liet zijn blik over de persoon voor hem glijden. De ketting viel hem misschien het meeste op.
Nathaniel zuchtte verveeld terwijl hij zijn rechterhand over zijn ribben heen liet glijden. “Ik ga sowieso dat soort dingen niet bespreken met een vreemdeling. Ik weet geeneens je naam.” Mompelde hij.  “Zit jij hier überhaupt op school.” De hoodie op zijn hoofd gleed een beetje af en Nathaniel besloot om hem maar gewoon af te doen.

Zijn geïrriteerde reactie deed niet veel om Scarlett’s leedvermaak te verminderen, integendeel.
“Nou,” zei ze spottend, “aan je innemende persoonlijkheid zal in elk geval niet gelegen hebben.”
Ze grijnsde en nam nog een trek van haar sigaret, waarna ze een rookkring uitblies.
Toen hij haar vroeg of ze hier op school zat schoot ze in de lach.
“Want dat maakt me betrouwbaar, wilde je zeggen. Nee, mop, ik zit hier niet op school, maar jij kan me ongetwijfeld alles vertellen over de brugklas hier.”
Menig ander zou hem waarschijnlijk niet zo opjutten, zou zelfs bezorgd zijn of iets dergelijks. Scarlett zat daarin toch iets anders in elkaar. Al staken er vijf ribben uit dan zou ze er vermoedelijk nog om kunnen lachen. En hij kwam over als het soort dat zich makkelijk op de kast liet jagen. Ze gokte op gepest, maar gewoon een beetje sociaal uitgedaagd kon ook.
Beweging die ze vanuit haar ooghoeken waarnam trok haar aandacht en ze keek op. Er kwamen meer mensen het schoolplein op, drie in totaal, waarvan er eentje naar hen twee gebaarde. Ze leken wat groter en in ieder geval forser gebouwd dan wat er voor haar stond en ze keek de jongen met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Verwacht jij bezoek?” vroeg ze hem geamuseerd.

Nathaniel rolde om haar opmerkingen. Een andere reactie kon hij niet zo verzinnen.
“Want dat maakt me betrouwbaar, wilde je zeggen. Nee, mop, ik zit hier niet op school, maar jij kan me ongetwijfeld alles vertellen over de brugklas hier.”
Nathaniel gaf haar een dodelijke blik terwijl hij de lucht uit zijn longen via zijn neus naar buiten blies. Waarna hij een pijn scheut in zijn buik kreeg. Hij liet uit een pijnlijke kreun.
“Nee, niet de brugklas. Ik zit in mijn laatste jaar.” Mompelde hij geërgerd.
Hij was voor zijn gevoel te vaak brugklassers genoemd en had er ondertussen genoeg van.
“Verwacht jij bezoek?” Hoorde Nathaniel haar zeggen.
Nathaniel draaide zich vliegensvlug om wat een grote vergissing was, want nog een pijnscheut, erger dan de eerste, schoot door zijn lichaam heen.
Hij zag een groep van drie personen het schoolplein om komen.
“Oh, eh, geen idee.” Mompelde hij verbaasd. Hadden zijn pleegbroers hem nog gevonden en hadden ze een vriend meegenomen?
“Het zouden mijn pleegbroers kunnen zijn met hun vriend, maar het kunnen ook andere mensen zijn.”