Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

I’ve never been one to half-ass shenanigans [Jonas]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Scarlett Burrows

Scarlett Burrows

De adrenaline gierde door haar lijf en met iedere stap was het moeilijker om niet in lachen uit te barsten. Waar dat door kwam wist Scarlett niet, maar dat de drang er was wel. Misschien kwam het omdat ze al tijden niet zo los was gegaan, of omdat ze zich op dit soort moment veruit het meest levend voelde.
In ieder geval waren haar ogen groot van opwinding en schoot ze door de straten, door de buitenwijken, toen door de weilanden.
Pas bij een woning een beetje uit de stad hield ze stil, nahijgend en met een grijns op haar gezicht die ze snel verborg. Het was aardedonker en flink afgekoeld, maar haar grijze shirtje was nat van het zweet.
Aanvankelijk wilde ze doorlopen, maar toen kreeg ze een idee. Ze hield even haar hoofd schuin, vernauwde haar ogen en klopte toen op de deur. Snel maakte ze haar haren door de war en zette ze grote, bange ogen op.
Ze sloeg haar armen om haar lichaam, alsof ze het goed koud had, wat vermoedelijk binnen een minuut of vijf ook wel oprecht zou worden, want je koelde hard af, zo bezweet in de wind.
Haar spijkerbroek was gevlekt en gescheurd en de zool van een van haar gympen zat wat los. Het tengere meisje had er onmogelijk nog zieliger uit kunnen zien, vermoedelijk.
Terwijl ze wachtte ging haar blik door de omgeving. Ze kon zich geen voorstelling maken van hoe het moest zijn om hier altijd te leven, zonder de drukte in de stad. Ze zou gierend gek worden, zoveel was zeker.

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Bij het licht van een gloeilamp had Jonas zitten lezen op de comfortabele bank in zijn woonkamer. Dit deed hij wel vaker als hij de volgende dag niet vroeg op hoefde te staan en dan zat hij vaak tot in de kleine uurtjes te lezen met een flinke kop thee om zichzelf een beetje wakker te houden. Omdat hij nu zijn oogleden al snel zwaarder voelde worden besloot hij toch maar zijn spullen op te ruimen en hij sloeg het dikke boek met een lichte plof dicht. Hij kwam overeind, trok zijn ochtendjas over zijn slaapplunje en stak het boek onder zijn arm. Zijn lege kop waar zijn thee in had gezeten bracht hij naar de keuken en zette die daar maar neer op het aanrecht voor hij op blote voeten terug liep naar de gang. Er was geen bovenverdieping, enkel een zoldertje waar een volwassen man niet rechtop kon staan, en alle ruimtes bevonden zich dus op de begane grond.
Hij stond net op het punt zijn slaapkamer binnen te gaan toen hij een klop op de voordeur hoorde. Fronsend keek hij om, onwillekeurig een beetje schichtig - het voorval in huize Hillyard was nu al een tijdje geleden maar de littekens stonden nog vers op zijn armen en hij had weken over zijn schouder gekeken.
Toch ging het tegen zijn waarden in om iemand gewoon buiten te laten staan. Het waaide hard en hoewel zijn huis goed geïsoleerd was kon hij ook binnen voelen dat de temperaturen een stuk gedaald waren.
In het zwakke lichtje van de gloeilamp in de hal liep hij naar de deur en haalde deze van het slot om open te doen - en bleef even verbijsterd staan. Een wildvreemd meisje stond op zijn drempel, trillend van de kou. Haar haar zat in de war, ze droeg enkel een spijkerbroek en een hemdje en zag er verwaarloosd uit.
'Mijn god, kind,' zei hij zwakjes nadat er enkele tellen waren verstreken, en liet de rand van de deur los. 'Wat in hemelsnaam doe je hier? Wat is er gebeurd? Kom binnen, voor je nog verder afkoelt.' Hij stapte opzij zodat ze de gang in kon lopen en stak een arm naar haar uit.

Scarlett Burrows

Scarlett Burrows

Ze werd niet teleurgesteld. De deur ging open en een man van rond de dertig reageerde nogal geschrokken op wat hij zag. Scarlett schonk hem een waterig glimlachje en glipte naar binnen toen hij opzij stapte. Hij zag er vriendelijk uit, zachtaardig. Kneedbaar.
“Ik- er waren drie mannen en- en ze volgden me- echt de halve stad door,” begon ze hakkelend, over haar bovenarmen wrijvend. Dit gaf weer een hele andere kick, dit toneelstukje. Hoeveel kon ze deze man wijsmaken? Hoe goed van vertrouwen was hij wel niet? De meesten zouden hebben aangeboden de politie te bellen terwijl ze in de achtertuin wachtte of zo.
“Ik weet niet wie het waren- ik had ze nog nooit eerder gezien maar het was net of.. of ze mij wel herkenden,” hakkelde ze, ‘nerveus’ om zich heen kijkend, waarna ze haar grote, donkere ogen weer op de man richtte, hem aankijkend alsof ze niet wist wat ze van hem kon verwachten.
“Als ze hier aankloppen ben ik er niet!” zei ze, haar toon smekend en haar blik afwachtend.
Ondertussen had ze het interieur van de man een beetje in zich opgenomen. Sober, eenvoudig. Zo te zien geen plek waar iets interessants mee te jatten was.
Nou, dan zou hij zelf haar onverdeelde aandacht hebben.
Ze veegde haar donkere haar wat uit haar gezicht. Eigenlijk snakte ze na al dat rennen naar een sigaret maar haar intuïtie zei haar dat ze daarmee mogelijk wat krediet bij deze man zou verspelen; het kwam het beeld van onschuldig, verloren meisje niet ten goede.

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Het meisje trilde over haar hele lichaam en was duidelijk overstuur. De woorden kwamen stotterend over haar lippen maar ondanks dat het verhaal nogal moeizaam leek te komen kreeg Jonas het essentiële mee en hij trok nogal bleek weg. Zijn blik ging onwillekeurig naar de weg die achter haar lag en bijna niet te zien was in het donker. Ze zouden haar toch niet naar hier gevolgd hebben?
Hij keek terug naar het meisje en zag dat ze hem angstig aan keek. Het kon best dat ze bang was dat hij haar weg zou sturen, maar dat zou Jonas nooit over zijn hart kunnen verkrijgen. 'Nee, natuurlijk niet,' zei hij sussend. Hij wist naar haar te glimlachen en legde een zachte hand op haar schouder. 'Kom, de kou uit. Dan zal ik kijken wat ik voor je kan doen.' Hij trok de deur achter haar dicht en liep toen achter haar aan de slecht verlichte woonkamer binnen. Hij deed een extra lichtje aan en vroeg toen bezorgd: 'Wil je de politie bellen? Je ouders misschien? Het spijt me, maar ik heb hier geen vaste telefoon.'
Hij zou haar ook niet zelf terug kunnen brengen dus hij hoopte maar dat ze zelf kon bellen. Desnoods had hij een logeerkamer waar ze zou kunnen verblijven en kon slapen; daar had hij geen enkel probleem mee maar dan moest ze echt nergens meer naartoe kunnen.

Scarlett Burrows

Scarlett Burrows

Menig vrouw zou zich wellicht ongemakkelijk hebben gevoeld op dit moment; in het huis van een vreemde man die de deur achter je sloot met een hand op je schouder.
In dit geval was de man echter degene die zich vermoedelijk het beste zorgen kon maken. Scarlett las mensen vrij gemakkelijk en hij was een kleurboek.
“Dank u wel,” zei Scarlett zacht. Ze liep zijn woonkamer binnen en draaide zich om naar de man. Ze beet ‘onzeker’ op haar onderlip.
“Ik- Nee, ik heb geen idee wie het waren, of ze überhaupt echt goed kunnen zien…” zei ze zacht. Ze wendde haar blik af. Het ging gewoon te makkelijk. “En mijn ouders zijn er niet meer."
Ze slikte en keek toen weer met grote ogen naar hem op.
“Zou ik gewoon hier even mogen blijven tot ze het opgeven? Alstublieft?"
Het was haar opgevallen dat ook de woonkamer van de man eenvoudig en niet al te modern was. Was hij ervan op de hoogte dat dit de 21ste eeuw was?

Jonas Darlin

Jonas Darlin

Jonas had duidelijk geen idee van wat er boven zijn hoofd hing en toen ze in de woonkamer stonden keek hij naar haar om. Ze vertelde hem dat ze geen idee had wie haar gevolgd had en dat ze geen ouders had naar wie ze kon telefoneren. Hoe oud was ze überhaupt? Ouder dan achttien schatte hij haar echt niet, wie zorgde er in hemelsnaam voor dit kind?
Toen ze hem met grote ogen vroeg of ze hier mocht blijven verscheen er een medelijdende glimlach op zijn gezicht. Dat ze hier zou blijven sprak voor hem voor zich, hij ging haar echt niet weg sturen. De afstand die ze had moeten afleggen vanuit de stad was een flink stuk lopen maar het kon heel goed dat ze gevolgd was, om wat voor reden dan ook. Zijn huis stond aan een vrij lange landweg dus als ze gespot was bestond de kans dat er vroeger of later die avond nogmaals op zijn deur werd geklopt, maar daar maakte Jonas zich op dat moment niet eens zo veel zorgen om. 'Natuurlijk. Ga vooral zitten, dan doe ik zo het vuur aan, je trilt als een espenblad...' Hij pauzeerde even. 'Wat is je naam?'

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum