Chill [Open]

De week was slopend geweest. Zijn nek en rug deden pijn van hele dagen achter een bureau te zitten. Nochtans, als student zou je zoiets moeten gewoon zijn. Maar in de les zitten was nooit zo zwaar geweest als stage lopen. Adrian wreef over zijn pijnlijke nek terwijl hij door de hoofdstraat van de stad liep. Hij legde weer eens de lat hoog en zou nooit voor minder gaan. De grootste drukte was al van straat, de meesten zaten binnen. Het was een koude dag, de zoveelste op rij.

Adrian huurde een studio in de stad. Hij had ook een studentenkamer kunnen huren aan school maar had voor iets meer gekozen. Hij had overigens het geld om iets meer te permitteren. Daarnaast wilde hij met rust worden gelaten eenmaal thuis. Een keuken delen met andere studenten zag hij niet zitten. Na een kleine maaltijd voor zichzelf trok hij terug zijn jas aan en vertrok terug de stad in. Het leven kwam weer op gang naarmate de avond viel. In de uitgangsbuurten krioelde het van de studenten die hun schoolweek gingen wegzuipen. Adrian zocht zelf een café op waar hij wel vaker kwam.

Hij begon aan zijn vierde pint. Het was rumoerig in het café maar daar stoorde hij zich niet aan. Adrian observeerde de mensen die er zaten, dansten of rondliepen. Zelf had hij niet veel vrienden, het laatste jaar had hij zich voornamelijk gericht op zijn studies en het behalen van zijn huidige stageplaats. De weinige vrienden die hij had woonden elders. Hij miste niet echt iemand, hij was te druk bezig om iemand te missen. Desondanks stelde hij zich open toen iemand zijn tafel benaderde.

OOC: random

Mose' eerste werkweek was chaos geweest. Zijn oude locatie had na zijn verzoek om overgeplaatst te worden er zo snel mogelijk gehoor aan gegeven. Mose mocht dan een rare zijn, zijn leerlingen haalden verdomd goede cijfers voor muziek ineens. Plus, deze school was een van de weinigen die werkelijk iets met cultuur van doen had. Hier werd nog wel geïnvesteerd in kunst en muziek.
De eerste week hadden leerlingen aan hem moeten wennen. Hij gaf lessen aan een aantal klassen tweemaal per week, maar hij was nog niet bekend genoeg voor leerlingen om te weten of ze nou een angst voor de kerel moesten hebben of dat respect voldoende was.
Na de laatste sociale verplichting van de vrijdagmiddagborrel aan te zijn gegaan, had hij een café opgezocht om in gezelschap van mensen nog wat alcohol te nuttigen. Hij zat er in zijn eentje maar het had geen verschil gemaakt of hij met collega's had gezeten, hij was vreemd en hij voelde zich zo. Ook zijn collega's op deze locatie wisten nog niet wat ze aan hem hadden.
Het café waar hij binnen liep was verrassend druk wat maakte dat hij begon te kijken voor een plek waar slechts een ander, vrij toegankelijk persoon bij zat. Zijn blik viel op een man die aan het rondkijken was. Hij ging naast het tafeltje staan en knikte naar de lege stoel voor de onbekende kerel.
"Mag ik?" vroeg Mose terwijl hij al neerzonk op de stoel. Hij stak zijn hand op en een jonge griet naderde hen om een bestelling op te nemen.
"Hij is op mij," sprak Mose kort tegen de kerel. "Wat wil je hebben?"
"Voor mij een biertje graag."