De dag was grijs, af en toe miezerde de regen enkele minuten en stopte dan weer. Maar de zon lieten de wolken niet door en dat was voor het wit harige meisje niet erg. Toch had ze een zonnebril op, het weer was fel te noemen, althans, voor haar. Haar zwarte jas kwam tot boven haar knie en de lichte spijkerbroek met haar donkere sneakers waren niet heel bijzonder te noemen. De witte haren, wenkbrauwen en wimpers waren iets wat wel de aandacht kon trekken. Al moest ze zeggen dat ze de witte haar trend fijn vond, de meeste dachten in eerste instantie dat het geverfd was.
Haar vader was overgeplaatst naar Horsehome. Hoewel ze niet had tegengewerkt, was ze er niet blij mee geweest. Varya wist nu eenmaal dat deze dingen bij zijn vak hoorde. Maar er leek hier zo weinig te doen, niet op het gebied van feesten, maar over het algemeen.
Opnieuw passeerde ze een hek, haar vingers streelde langs het staal, terwijl haar grijze ogen door de tralies keken.
Ze stopte in haar pas, een twinkeling was haast te zien in haar ogen, oude toestellen? Haar ogen waren niet de beste en het was dan ook niet helemaal duidelijk waar ze nu voor stond. Haar ogen schoten langs het hek, maar ze moest iets verder lopen om te zien of er een ingang was. Op eerste gezicht niet... Een hek aan de achterkant was dan ook het meest logische. Toch was het meisje niet van plan om helemaal om te lopen. Ze keek de straat door, ze zag niemand en dat was dan ook een rede om over het hek te klauteren. Het was stuntelig, onhandig en ze had haar hand iets bezeerd, maar ze was over het hek gekomen. Gebukt liep ze naar een van de toestellen en sprong snel een open deur in.
De geur was doordringend, zuur en het rook naar de dood. Niet vreemd, ze zag wat veren liggen en waarschijnlijk waren er enkele duiven die hun weg naar buiten niet meer hadden kunnen vinden. Ze liep verder de trein door, totdat ze aan het einde kwam en ze een andere toestel in liep. Deze was iets meer duister , de ramen waren aan de buitenkant voorzien van graffiti. Ze deed haar zonnebril af en alsnog voelde ze het aan haar ogen. Een vervelend gevoel die haar vroeg om haar bril weer op te zetten, ze negeerde dat gevoel en liep verder.
Totdat ze een geluid hoorde en ze zichzelf omdraaide, een frons op haar gezicht.
"Wie is daar?" Vroeg ze rustig, ze had het gevoel dat het iemand was. Vast iemand die haar weg kwam sturen? Of was het iemand die ook nieuwsgierig was.... Ze keek nieuwsgierig door de trein heen. Terwijl ze langzaam haar zenuwen op voelde komen, wat als deze persoon slechte bedoelingen had. Daarbij kon het ook nog steeds een dier zijn en wist ze dus niet helemaal wat ze kon verwachten.
Haar vader was overgeplaatst naar Horsehome. Hoewel ze niet had tegengewerkt, was ze er niet blij mee geweest. Varya wist nu eenmaal dat deze dingen bij zijn vak hoorde. Maar er leek hier zo weinig te doen, niet op het gebied van feesten, maar over het algemeen.
Opnieuw passeerde ze een hek, haar vingers streelde langs het staal, terwijl haar grijze ogen door de tralies keken.
Ze stopte in haar pas, een twinkeling was haast te zien in haar ogen, oude toestellen? Haar ogen waren niet de beste en het was dan ook niet helemaal duidelijk waar ze nu voor stond. Haar ogen schoten langs het hek, maar ze moest iets verder lopen om te zien of er een ingang was. Op eerste gezicht niet... Een hek aan de achterkant was dan ook het meest logische. Toch was het meisje niet van plan om helemaal om te lopen. Ze keek de straat door, ze zag niemand en dat was dan ook een rede om over het hek te klauteren. Het was stuntelig, onhandig en ze had haar hand iets bezeerd, maar ze was over het hek gekomen. Gebukt liep ze naar een van de toestellen en sprong snel een open deur in.
De geur was doordringend, zuur en het rook naar de dood. Niet vreemd, ze zag wat veren liggen en waarschijnlijk waren er enkele duiven die hun weg naar buiten niet meer hadden kunnen vinden. Ze liep verder de trein door, totdat ze aan het einde kwam en ze een andere toestel in liep. Deze was iets meer duister , de ramen waren aan de buitenkant voorzien van graffiti. Ze deed haar zonnebril af en alsnog voelde ze het aan haar ogen. Een vervelend gevoel die haar vroeg om haar bril weer op te zetten, ze negeerde dat gevoel en liep verder.
Totdat ze een geluid hoorde en ze zichzelf omdraaide, een frons op haar gezicht.
"Wie is daar?" Vroeg ze rustig, ze had het gevoel dat het iemand was. Vast iemand die haar weg kwam sturen? Of was het iemand die ook nieuwsgierig was.... Ze keek nieuwsgierig door de trein heen. Terwijl ze langzaam haar zenuwen op voelde komen, wat als deze persoon slechte bedoelingen had. Daarbij kon het ook nog steeds een dier zijn en wist ze dus niet helemaal wat ze kon verwachten.