A lesson well taught [OPEN]

Dominic had zijn schouders opgetrokken tegen het gure, kille herfstweer. Hij was laat op weg van zijn werk naar huis en had het nu al weer helemaal gehad met de kou. Dominic hield van warme zomers en relaxen in de zon, niet van slagregens, glibberige blader-troep op straat en rukwinden.
Maar je kon weinig aan het weer veranderen. En zo kwam het dat hij rond een uur of elf in het donker door de straten van de stad liep, handen in zijn zakken, gelaatsuitdrukking nors.
Vanuit een brede winkelstraat sloeg Dominic af, een wat smallere straat met voornamelijk fantasieloze woonhuizen in. De toch al onverzorgde tuinen zagen er zo in de herfst helemaal waardeloos uit. Net toen Dominic een gedeukte volvo passeerde viel hem vanuit zijn ooghoeken iets op. Er stond iemand naar hem te kijken vanuit een smal steegje tussen twee blokken rijtjeshuizen in. Iemand die zich had uitgedost als een clown uit een horrorfilm. Dominic’s ogen vernauwden zich en er verscheen een diepe frons op zijn voorhoofd. Hier had hij wel over gehoord. Dit was dit jaar in allerlei landen weer helemaal een trend. Dus ook hier in Engeland, klaarblijkelijk. Hij klemde zijn kaken op elkaar en liep door. Hij had geen tijd voor deze onzin.
Toen hij na een meter of tien omkeek, zag hij dat de clown zijn steegje uit was gekomen. Hij grijnsde naar Dominic en kwam langzaam zijn kant op, plagerig met een nogal duidelijk nep mes zwaaiend. Dominic’s handen gingen uit zijn zakken. In een zat een sleutel, die hij zorgvuldig tussen in zijn vuist hield, de metalen punt tussen zijn middel- en ringvinger doorstekend. Hij liep door, de ander wel in de gaten houdend. Hij begon geïrriteerd te raken, want als hij iets niet ging pikken was het wel een of andere freak die hem aan het schrikken dacht te kunnen maken. Hij liet zich niet opjagen, door niemand. Hij liep door en de clown versnelde ook zijn pas. Dominic kon hem horen lachen en klemde zijn kaken op elkaar.
Hij sloeg af, een zijstraatje in. Het was zo’n steegje waarbij je tussen de schuttingen doorliep die twee rijden achtertuinen, tegenover elkaar, onderbrak. En daar wachtte Dominic, net om de hoek.
Lang hoefde hij niet te wachten en de clown leek meer te schrikken dan hij.
In een oogwenk had Dominic de clown ruw tegen een van de schuttingen gedrukt, en de ander slaakte een geschrokken kreet. Als iemand in de straat of in een van de huizen het hoorde had Dominic wat uit te leggen, maar dat was van later zorg.
“Woah- Rustig man! Ik ging echt niet- Het was een grap, ik was echt niets van plan!” bracht de nu een stuk minder dappere clown gehaast uit. Ook nog laf. Verdomme. Als hij nou ruggengraat had gehad was het tot daaraan toe geweest. Hij keek de clown aan. Door de schmink was het moeiliik om te zien hoe oud hij was, maar hij leek in ieder geval aardig geïntimideerd.
“Juist. Da’s kut,” antwoordde Dominic, zijn gezicht dicht bij het slecht geschminkte gelaat van de ander brengend. Zijn stem klonk zacht en dreigend, het tegenovergestelde van die van de jongen voor hem, die bijna overgeslagen had. “Ik namelijk wel. Andere mensen pikken dit misschien van je, ik niet.”
En met die woorden ramde hij zijn vuist in de maag van de clown, die hoestend en happend naar adem dubbelklapte.
De clown wurmde zich kokhalzend los en schoot de straat met de rijtjeshuizen weer in. Dominic volgde, zijn passen rustig. Hij was niet sadistisch aangelegd, maar de ironie van de huidige situatie liet hem desondanks niet koud. Dat kreeg je er verdomme van.
Toen keek hij opzij en vloekte hij gedempt; er was nog iemand de straat in komen lopen. Hij kon nog niet zien wie het was, maar afmaken waar hij aan begonnen was, was er niet meer bij. De clown had nog steeds enige moeite met rechtop staan, en omklemde zijn buik met een arm. Het nepmes lag op straat, alweer vergeten.
“Als je me had laten schrikken had ik je helemaal kapot geslagen, onthoud dat.”

Ze sliep, althans, dat was wat haar ouders dachten. Het meisje kreeg thuis steeds meer problemen, haar lichaam kon de slaap dan ook niet pakken. Haar gedachte raasde door haar hoofd. Haar broer, haar ouders, de kerk. Allemaal zaken waar ze zichzelf zorgen om maakte. Rhyme had enkele minuten uit haar raam gehangen en hoopte door de kou wat moe te worden. Maar de gedachte lieten haar hoofd haast op hol slaan en was moe zijn het laatste waar ze aan dacht. Naar buiten gaan, dat was haar goede idee geweest. Ze had een simpele spijkerbroek aangedaan en enkele lagen die haar torso moesten beschermen tegen de kou. Ze kon haar jas niet pakken, dat zal problemen geven met haar ouders. Vandaar een hemt, shirt met lange mauwen en een met korte, met daarover een trui. Het moest maar genoeg zijn en zo klungelde ze een weg naar beneden langs de regenpijp. Ze had verwacht dat het makkelijker zou zijn geweest. Soms kon ze zich nog net vasthouden om niet te vallen en de laatste halve meter kreeg ze de grip op de regenpijp toch niet meer geheel terug. Ze kwam met een pijnlijke klap op haar benen terecht, maar ze was beneden en een kleine glimlach kwam op haar lippen. De pijn in haar been ebde langzaam weg toen ze in de stad liep. Maar wat deed ze hier? Ze had geen geld, mensen mochten haar niet zien en ze kende niemand. De mensen die ze kende waren van de kerk en dat waren juist de mensen die voor alle problemen hadden gezorgd. Hun waren dan ook degene die haar niet mochten zien. Misschien liep ze dan ook iets meer door de schaduwen als dat ze normaal zou hebben gedaan.
Nu kwam het idee dan ook in haar hoofd op, dat dit misschien niet het slimste idee was geweest. Ietwat zenuwachtig pulkte ze aan het korstje van de snijwond op haar wang. Zenuwen begonnen zichzelf langzaam op te bouwen. Toen ze de hoek om liep en twee gedaantes zag, vertraagde haar pas. Wilde ze dit? Wat waren die twee sowieso aan het doen? Enkele vragen volgde en waren in dezelfde trant, vragen die ze niet kon beantwoorden. Een rilling liep over haar rug, nu haar gedachte ergens anders op waren gefocust, merkte ze pas hoe koud het was. Wat ze aan had was niet warm genoeg. Een zucht, terwijl ze een stevige pas inzette. Ze wilde zo snel mogelijk voorbij de twee; zonder te rennen of angstig te ogen. Ze liep langzamer als dat ze had gewild, maar ze had het gevoel nu niet angstig over te komen. Ze kwam dichterbij het duo en een van de figuren kwam haar richting op. Hij liep onhandig en Rhyme keek achterdochtig, terwijl automatisch haar pas vertraagde en ze tot stilstand kwam. De jongen liep in een van de straatlantaarns en nu was zijn geschminkte gezicht te zien en verward deed ze stappen van de jongen af. De schmink was griezelig te noemen en ze had dan ook totaal geen behoefte om dicht bij hem in de buurt te zijn. Hij mijmerde wat onverstaanbaars en Rhyme wist niet hoe snel ze langs hem moest lopen, ze bleef achteruit kijken, bang dat hij haar misschien ging volgen. Dit was niet slim geweest, een verloren plastic tasje sloeg in een tel om haar voet en zorgde ervoor dat de stenen snel op haar af kwamen. Ze kon haar hoofd beschermen door zichzelf op te vangen met haar ellebogen, maar het deed pijn. Ze klemde dan ook haar kaken op elkaar terwijl de pijnlijke kreun uit haar mond kwam. Waarom moest haar dit overkomen? Boos balde ze een hand tot een vuist en sloeg tegen de stenen tegels aan, dit zorgde enkel voor meer pijn. Ruw duwde Rhyme zichzelf dan ook omhoog om over haar knokkels te wrijven. Het waren maar kleine schaafwondjes en hoewel het pijn deed, was misschien net haar eerste huidlaag aangetast en was er van bloed geen sprake. Haar frustratie van de laatste tijd zat hoog en ze wist niet of ze wilde huilen, schreeuwen of iemand een gat in zijn hoof wilde slaan. Een zucht, waar kwamen deze gedachte vandaan? Ze keek naar de lucht, alsof ze daar misschien antwoorden kon halen. Niks, totaal niks. Geen antwoorden en ze liep dan ook verder, ogen gericht op haar voeten, terwijl ze zich af vroeg wat te doen. Moest ze Quizz bellen? Dat was een goed idee! Haar broer, deze kon helpen. Maar haar mobiel, deze was in beslag genomen door haar ouders. Zacht vloekte ze, misschien wist ze het telefoonnummer uit haar hoofd, ze kon het op z'n minst proberen. Er was nog een iemand op straat en ze ging niet aan de clown vragen of hij zijn mobiel bij had. Dan was het de andere, ze kwam dichterbij, haar ogen stonden twijfelend. De jongen had donker haar en ze beet dan ook op haar lip voordat ze haar mond opende.
"Sorry dat ik stoor, maar ik wilde vragen of u misschien een telefoon bij had. En of ik deze zou mogen gebruiken." Haar stem klonk twijfelend, zenuwachtig haast. Maar ze wist in hoeveel problemen ze kon komen door deze hele situatie.
Het was niet toegestaan om nu nog buiten te zijn, maar tegelijkertijd was het uit den boze dat ze zomaar met andere jongens praatte. Haar ouders waren haar gedag zo zat, dat hunzelf wel zouden zorgen dat Rhyme met een goede man zal trouwen, vanuit de kerk.
Vandaar dat Rhyme zenuwachtig was, als iemand haar zag; dan wilde ze niet weten waar haar vader toe in staat was.

Dominic merkte het meisje pas op toen ze dichterbij kwam; in zijn gerichte woede had hij alleen maar aandacht gehad voor de clown die inmiddels eindelijk weer rechtop stond. Dominic hield zijn hoofd schuin en bekeek hem even schattend, maar de ander maakte geen oogcontact.
Dominic richtte zich weer tot het meisje met een frons. Wat moest ze van hem? Zag ze niet dat hij bezig was?
"Sorry dat ik stoor, maar ik wilde vragen of u misschien een telefoon bij had. En of ik deze zou mogen gebruiken."
De clown vond dit een goed moment om er snel vandoor te gaan en Dominic's ogen schoten even vuur, al zakte zijn ergernis ook weer een beetje.
Hij bekeek het meisje kritisch. De snee in haar wang ontging hem niet, en dat ze erg zenuwachtig overkwam ook niet. Maar ze leek hem niet het soort dat iets van hem zou stelen, zeker niet naar wat ze net waarschijnlijk had kunnen aanschouwen. Ze leek hem ook nogal aan de jonge kant om rond dit tijdstip buiten te zijn in haar eentje. Als hij de verhalen mocht geloven ging hier nog wel eens wat mis.
En dus viste hij een wat gehavende telefoon uit zijn kontzak. Hoewel er een barst in het scherm zat en aardig wat krassen deed hij het nog.
"Hier," zei Dominic en hij reikte hem haar aan na hem ontgrendeld te hebben.
Hij leunde ogenschijnlijk ontspannen tegen de muur van een van de huizen en keek de clown na die de hoek om verdween. Die zou dit nooit weer doen, schatte Dominic.
"Hou het kort, ben bijna door m'n bundel heen," voegde hij er kortaf aan toe.

Waarom ze hem met u aansprak? Het was afstandelijk en daarbij had ze geen idee hoe ze tegen een jongen moest spreken. Doordat deze altijd voor haar op een blok zijn geplaatst en haar wijs werd gemaakt dat je naar hen op moest kijken. Hoewel dat tegenstrijdig voor haar aanvoelde, luisterde ze niet naar het stemmetje wat zei dat ze 'normaal' moest doen tegen hen.
Haast een verbaasde glimlach kwam er op haar lippen toen de jongen een mobieltje tevoorschijn haalde. Ze had niet geheel geweten wat te verwachten. Maar het was te zien dat ze dit niet helemaal voorzien had. Dankbaar knikte ze dan ook naar hem en toen nam ze voorzichtig de mobiel aan en keek naar het scherm. Hij meldde haar het kort te houden en ze knikte, terwijl ze nog steeds naar het scherm staarde.
Haar schouders zakte iets, alsof de moed haar in de schoenen viel. Wat was zijn nummer? Langzaam drukte ze nummers in, moest bij ieder nummer iets nadenken en ze slikte toen ze de mobiel aan haar oor hield. Ze hapte naar adem toen ze de stem aan de andere kant hoorde.
"Verkeerd verbonden." Mompelde ze wat onverstaanbaar en hing zo snel als ze kon op. Een zucht, hier had ze pas over nagedacht toen ze de telefoon had aangenomen.
"Danku." Was het woord terwijl ze de mobiel weer terug aanreikte. Ze was niet van plan om honderden andere nummers te bellen. Dus dit was het, ze keek achterom, terug naar de plek waar ze vandaan was gekomen. Ze moest misschien gewoon naar huis gaan, naar haar kamer. Maar ze wilde niet en daarom stond ze nog steeds op de zelfde plek, zei niks en staarde naar de lege straat. Diep in gedachte verzonken en vooral; wat treurig. Ze wilde niet terug, maar ze moest terug.
Het duurde even voordat ze weer terug naar de jongen keek en ze sloeg haar ogen neer toen ze merkte dat ze stil was en niet beleeft was zoals ze had geleerd. Dat maakte haar echter nog ongemakkelijker en ze beet opnieuw op haar lip. Maar wat als hij Quizz kende? Ietwat hoop was er in haar ogen te zien. Haar groene en blauwe oog keken hem weer wat hoopvol aan.
"Kent u misschien iemand die Quizz of Quinn heet?" Was haar volgende vraag en ze hoopte dat hij van hem gehoord had.


Tanith:

Haar kleding vertelde al dat ze vrij was. Ze had zwarte stiletto's aan, een kort wiegend spijkerrokje en een fluwelen crop top; hierdoor zag je net enkele centimeters van haar buik. De langere zwarte jas die ze erover aan had hing open. Ze had al wat gedronken en de kou die aan haar legging likte was er nog niet geheel doorheen gedrongen.
De vele tattoos die ze had waren dan ook voor een groot deel verborgen, echter die op haar hals en de tattoo aan de zijkant van haar hoofd was te zien.
Haar heupen wiegde en hoewel ze weinig aan had en ze niet van plan was om met haar werk bezig te zijn, rustte in de binnenzak van haar jas een revolver. Je wist in haar vak nooit wanneer er werk op de loer lag. Hakken waren dan ook niet ideaal, maar deze had ze nu eenmaal nodig op deze avonden. In het ergste geval deed ze deze uit, maar de avond zag er goed uit en ze had er alle vertrouwen in. Er liepen weinig mensen op straat en toen ze dan ook iemand ging passeren had ze niet verwacht om in deze situatie uit te komen. De jongen leek haar niet eens op te merken, pas toen hun schouders elkaar raakte, leek deze uit zijn eigen wereld te komen.
Ze klemde haar vingers om zijn bovenarm heen, keek hem nog niet aan.
"Sorry." Mompelde hij en zichzelf zacht lost probeerde te trekken. Dit zorgde enkel voor nagels in zijn bovenarm. Nu pas keek Tanith om en keek in het gezicht van een slordig geschminkte clown. Een frons en de jongen stamelde iets over geslagen te zijn en dat hij naar huis moest. Hij was geslagen?
"Waar en door wie?" De woorden werden haast aan elkaar gehaakt door hoe hij praatte. Maar ze kon eruit halen dat het hier niet ver vandaan was. Om de hoek leek het haast. De jongen keek soms angstig langs haar af, alsof hij verwachtte iemand de hoek om te zien komen. Hij was er dus misschien nog? Haar logische denken verliet haar even. Dat het niet 'normaal' was om iemand die net in elkaar geslagen was weer terug naar diegene te brengen zou voor vele vraagtekens zorgen.
Toch trok ze aan de arm van de jongen, deze wat piepend zich lost probeerde te krijgen. Maar ze schonk er geen aandacht aan terwijl ze haar voeten stevig op de stenen afzette. De gedachte om haar revolver tegen zijn hoofd aan te houden was verleidelijk geweest, maar dat kon ze niet maken. De gedachte dat wat ze nu deed ook al apart was had ze op de hoop geplaatst die voorzien was met iets te veel alcohol.
Toen ze de hoek om kwam zag ze twee figuren in de verte; was hij door twee mensen in elkaar geslagen? Een mogelijkheid en vooral omdat de jongen nu nog paniekeriger begon te doen.
Toch liep ze niet meteen naar de twee toe en stond stil aan het einde van de straat.
"Dat zijn ze?" Ze keek naar de jongen en die knikte enkel twijfelend. Het was lastig te zien, maar hij gokte erop.
Hij wist niet wat hij van de dame moest denken en hij was te bang om te beginnen met roepen. Niet na wat hij net ook al had meegemaakt.

Dominic keek met een frons toe hoe het meisje aanrommelde met de telefoon. Toen het op niets uitdraaide nam hij de telefoon weer van haar aan. Hij haalde zijn schouders op. Ze had er hooguit een paar seconden mee gebeld, excuses hoefde hij niet.
"Whatever," was zijn luchtige, onverschillige reactie.
Vervolgens keek ze hem hoopvol aan en informeerde of hij een of andere Quinn of Quizz kende.
"Een wat- wie?" reageerde hij, een beetje verward. Wie de fuck heette er nou Quizz?
"Nee," zei hij toen naar waarheid. Hij kende alleen een Queen, maar dat was een stripper.
Een beweging vanuit zijn ooghoeken trok zijn aandacht en hij fronste diep. Dat was de clown. Hij had geen idee wie de chick was die hem vergezelde, maar dat was absoluut de clown van net.
"Dit gaan ze niet menen," mompelde Dominic, zijn toon hield het midden tussen irritatie en vermoeidheid. Hij richtte zich op het meisje.
"Nou je hebt wel de perfecte avond uitgekozen om hier rond te dwalen," merkte hij cynisch op.

Whatever, ergens was zijn onverschillige houding fijn. Dat zorgde ervoor dat hij haar niet kende, sowieso leek hij haar niet een gelovig type. Iets wat erg positief was, niet in hun kerk gemeenschap. Hij was niet in haar geïnteresseerd en dat was gelukkig aan zijn gehele houding te zien. Niemand zal denken dat zij hem kende, dan hoefde ze zich enkel nog druk te maken over het feit dat ze sowieso buiten te vinden was.
Een wat... Niet dus, hij kende haar broer niet en de hoop was dan ook uit haar ogen verdwenen terwijl ze naar panden keek om hen heen. Het was voor haar onmogelijk om Quizz zelf te gaan zoeken.
Ze hoorde hem iets mompelen en keek terug, een vragende blik op haar lippen. Maar zijn fronsende blik ontging haar niet en toen ze omkeek zag ze dan ook de vreemde jongen van eerder en een dame langs hem staan. Maar toen begon de dame te lopen en de clown slenterde met tegenzin achter haar aan. Ze had de perfecte avond uitgekozen om hier rond te dwalen en ze keek naar hem door die woorden. Een zucht kon ze niet onderdrukken, waarom was ze dan ook weg gelopen?
"Het is nergens echt veilig." Mompelde ze zacht. Nee, thuis had ze totaal niet het gevoel om veilig te zijn. Ondanks dat ze bij mensen was die ze kende, had ze van bekende nog meer last ondervonden dan van vreemde.

Toen ze werd aangekeken door de twee, besloot ze te lopen. Ze was nu toch gezien en langer wachten ging dit niet meer verhelpen.
"We gaan even gedag zeggen." Waren haar eerste woorden die ze in deze wandeling had gezegd. Het zorgde ervoor dat de jongen meer paniekerig werd, maar de kracht en de nagels in zijn bovenarm die dieper in zijn huid drukte wanneer hij tegenwerkte, zorgde ervoor dat de jongen zich nog vrij 'stoer' hield. Dichtbij genoeg glimlachte ze naar de twee.
"Ik vond dit op straat." Zei ze rustig en knikte met haar hoofd naar de jongen, dat het duidelijk was dat het om hem ging. Rhyme keek met grote ogen naar de dame die de jongen goed rustig wist te houden. De houding van de nieuwe dame was het tegenovergestelde als die van Rhyme.
Zij was zelfverzekerd, stoer en ook galant te noemen. Tanith had haar haren los over haar schouders hangen en ze keek naar de jongen van de twee.
"Hij sprak over gevlucht te zijn." Ze haalde haar schouders op en de jongen begon te mijmeren over dat hij weg wilde, dat hij spijt had van wat hij had gedaan. Een boze blik van Tanith deed hem zwijgen, haar blik zei duidelijk genoeg.
"Je brengt hem terug?" De stem van Rhyme klonk zacht, twijfelend bijna en nu pas keek Tanith naar het meisje. Deze knikte alleen en twijfelend keek Rhyme naar de jongen tegenover haar. Wat was hij van plan te doen? Ze begreep nu wat er met de andere jongen was gebeurt, maar dat de vrouw tegenover haar de jongen terug bracht, dat snapte ze niet. Moest hij sorry zeggen?
Dat Tanith nu iets teveel haar persoonlijke leven met haar werk mengde was nu wel duidelijk. Mensen 'terughalen' die ergens voor moeste boeten. Hoewel Tanith totaal niet had geweten wat er was gebeurt, stond ze nu al aan de kant van het geweld.

"Het is nergens echt veilig," zei het meisje en Dominic kon een geïrriteerde zucht niet helemaal onderdrukken.
"Wat is dat nou weer voor cryptische bullshit?" bromde hij. Echter, ze kregen gezelschap. De vrouw en de clown voegden zich bij hen. Dominic rechtte zijn rug en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn ogen vernauwden zich iets.
"Ik vond dit op straat," zei de vrouw, knikkende naar de jongen. Dominic fronste. Wat de fuck was hier aan de hand? "Hij sprak over gevlucht te zijn."
Het meisje van eerder sprak ook meteen Dom's verwarring uit, maar kreeg geen antwoord.
"Met alle respect, maar waar de fuck slaat dit op?" vroeg Dominic geërgerd. "Is dit je idee van humor? Hij kwam achter me aan met dat ding-" Dominic gebaarde naar het nepmes, dat nog steeds op het asfalt lag, "-dus ik gaf 'm een dreun, einde verhaal."
Wat voor vaag spelletje er hier met hem gespeeld werd wist hij niet, maar dat hij er klaar mee was wist hij wel. Nu al.
De komst van een vijfde persoon, echter, trok zijn aandacht.
Een jonge vrouw met opgestoken, donker haar, een tattoo in haar hals en een eenvoudige, zwarte hoodie.
"Wat een commotie, wat is hier aan de hand?"


Ivey liet haar blik over de groep gaan. De jongen wiens woorden ze net op had gevangen leek opgefokt en geïrriteerd, maar de getatoeëerde vrouw die een clown bij zich had trok toch het meest de aandacht. Het was niet iedere dag dat je zoiets zag. De clown in kwestie zag eruit als een van die knulletjes die recent nogal in het nieuws waren dankzij hun pranks, maar deze zag er vooral erg bang uit. Dan was er nog dat andere blonde meiske, die nog het minst opviel van de vier.
Ivey stak achteloos een sigaret op, afwachtend wat hier in vredesnaam de logische verklaring voor kon zijn.

Haar opmerking kreeg een zucht en dat was te begrijpen. Het was zo'n opmerking waar niemand echt iets mee kon en toen hij vroeg wat het voor cryptische bullshit was glimlachte ze iets triest. Hij sprak zijn ongezouten mening uit en dat was fijn vergeleken met waar ze zichzelf normaal in bevond. Ze wilde haar mond open doen om zichzelf uit te spreken; te zeggen dat sommige 'veilige' plaatsen ook niet geheel veilig waren. Maar ergens was ze blij dat het niet meer hoefde doordat de vrouw erbij was komen te staan.
Ze deed een stapje van het drietal vandaan, voelde zich niet helemaal op haar gemak dat ze geen antwoord terug kreeg. De blauwe ogen van de vrouw gingen weer richting de jongen toen hij zich afvroeg waar dit alles op sloeg en Rhyme kon zijn verwarring goed begrijpen. Je moest zo iemand helpen en niet terugbrengen naar waar hij die pijn had ondervonden.


Tanith had verwacht dat op z'n minst de jongen blij zou zijn. Ze had hem terug gebracht; maar de jongen leek het niet goed op te pakken. Waar sloeg dit op, een frons kwam dan ook op haar gezicht te staan. Was het moeilijk te begrijpen of... Nu pas viel het kwartje, was dit gedrag vreemd? Was dit wat ze had gedaan niet normaal in de 'gewone' wereld. Of dit haar gevoel voor humor was en daarna legde hij zijn verhaal uit, het was zijn bedoeling geweest om maar een klap te geven?
De paniekerige jongen probeerde zich nog steeds los te wurmen en met tegenzin ontspande ze haar vingers en liet zijn arm los. De jongen wist niet hoe snel hij moest rennen en in de verte struikelde hij nog haast over zijn eigen schoenen. Ze deed dit met tegenzin, want ze had het geen probleem gevonden als de jongen de clown wat meer had aangedaan. Hoe kon ze hier nu een normaal verhaal van maken? Haar brein probeerde logische dingen te verzinnen, maar het was er niet.
"Er was weinig uit zijn woorden te halen." Was haar nonchalante opmerking, al was ze meer gespannen als dat ze zichzelf voordeed. Ze had geen logische verklaring dat ze hem hier naartoe had genomen.
Haar verklaring was simpel; hij was gevlucht van een gevecht en in haar ogen maakte je een gevecht af. Ze had niet verwacht dat dit gedrag misschien buiten de normale normen en waarde viel. Dat zeggende, was er een nieuw persoon bij komen staan ze vroeg wat er aan de hand was.
Rhyme haalde haar schouders op, deze wist niet echt meer wat er nu gaande was en haar houding was haast nog kleiner geworden als dat deze al was. Ze zag er vergeleken met de andere drie behoorlijk hulpeloos uit, duidelijk dat ze zichzelf geen raad wist met de situatie.

"Niet echt iets, denk ik?" Was het antwoord van Tanith en ze keek van de man, naar de andere vrouw die erbij was komen te staan. Ze negeerde het meisje, geen idee hoe ze op haar moest reageren en dat deed ze ook liever niet. Ze zag er onzeker uit en wie weet kon het op ieder moment in huilen uitbarsten.

Dominic keek de vrouw aan met een mengeling van irritatie en vermoeide verbijstering. Hij wist dat hijzelf nog wel eens wat wereldvreemd was, maar zij spande de kroon.
Dat, en ze kwam hem ergens bekend voor. De vrouw die er daarna bijkwam niet, die had hij nog niet eerder gezien.
“Er rende net een clown vrij hard weg,” merkte de donkerharige vrouw laconiek op. “Mijn vrouwelijke intuïtie zegt me dat er meer aan de hand is dan ‘niet echt iets’.” Hoewel haar toon wat sarcastisch was, kwam ze eerder nonchalant dan denigrerend over op Dominic, wat scheelde, wat denigrerend taalgebruik was het laatste wat hij nu kon hebben.
En ineens klikte het.
“Jij,” zei hij tegen de vrouw die hem zo bekend voorkwam. “Jij was die chick die toen ook bij Rowley was, of niet?”
Nu keek de donkerharige vrouw eerder verbaasd.

Er was een clown, en nu was er geen clown meer, omdat de clown er als een pijl uit de boog vandoor was gegaan, het meisje leek bepaald niet op haar gemak, de jongen kende de vrouw kennelijk ergens van en dit alles op een gewone doordeweekse avond.
Ivey’s uitdrukking ging van verbaasd en verward naar enigszins geamuseerd. Ze richtte zich op het meisje met de snee in haar wang, die er wat bij stond.
“Jij komt niet heel ontspannen over, wat is er?"

De vrouw praatte en Tanith keek haar rustig aan. Maar haar hersens probeerde te zoeken naar wat ze moest doen en zeggen.
Ze had zichzelf altijd wijs gemaakt dat ze in deze wereld wist wat er speelde. Maar nu ze werkelijk met de de mensen in aanraking kwam, was het lastiger als dat ze dacht. Er was meer dan iets gaande... Maar Tanith wist zelf ook nog steeds niet helemaal wat er was. Blijkbaar was het gedrag wat ze had vertoont niet iets wat iedereen zou hebben gedaan. In gedachte vloekte ze zichzelf toe, terwijl ze niet op haar gewelddadige manieren terug wilde vallen. Maar wat ze tegen die vrouw kon zeggen? Tanith wist het niet. Ze had iets nodig om te slaan, iemand nodig om te slaan en een kleine glimlach kwam op haar lippen. Ze wilde haar mond openen om te antwoorden en toen hoorde ze de stem van de jongen. Opgelucht, opluchting, want ze had nog steeds haar zin niet geheel op orde.
"Rowley?" Vroeg ze met onbegrip. "Wie is Rowley?" Dit was de eerste keer dat ze eerlijk was. Ze kende geen Rowley.
"Het oud kasteel achtig huis." Tanith keek met een frons naar het meisje en keek terug naar de jongen. Het huis... Ze had niet nagedacht over de jongen en hem niet goed bekeken. Nu pas herkende ze zijn stem en ze knikte dan ook.
"Klopt." Het ontkennen had weinig zin, dan was het helemaal duidelijk dat ze daar om een rare rede was.
"Heb je nog wat kunnen vinden?" was haar gemeende vraag. Want ze had het gevoel dat er nog iemand anders was, al kon ze dat gevoel niet helemaal plaatsen. De deuren die dicht knalde... Alles leek op een grap, Maar toch voelde ze zich niet geheel op haar gemak. Misschien moest ze eens terug gaan wanneer ze niet gewond was, wie weet speelde het bloedverlies met haar hersenen.

Rhyme keek vragend naar de twee, ze kende elkaar en dit was dan ook het moment waarop ze zichzelf af vroeg of ze zomaar weg kon lopen. Nog steeds niet wetend waar naartoe en ze wist ook niet of het veiliger was zonder deze mensen of met deze mensen.
De nieuwe vrouw die erbij was gekomen had een rustgevende uitstraling en dat was een opluchting. Vooral vergeleken met de twee die tegenover haar stonden. Hoewel de jongen haar had geholpen, leek hij er nu behoorlijk genoeg van te hebben.
Ze schrok op toen de vrouw tegen haar begon te praten en keek haast als verbaasd.
"Mobiel niet bij en een nummer vergeten." Mompelde ze nadenkend en fronste, ze wilde niet de hele nacht buiten blijven slapen en naar huis gaan zag ze ook niet zitten. Was het mogelijk om weg te lopen? Niet vandaag, drie mensen hadden haar al gezien, maar een andere keer was zeker een mogelijkheid? Het was te zien dat Rhyme diep in gedachte zat en er meer in haar gedachte rond spookte als dat ze uitsprak.

“Heb je nog wat kunnen vinden?” vroeg de vrouw, toen het kwartje eenmaal gevallen was. Dominic haalde zijn schouders op.
“Behalve stof, een paar naalden en lege blikjes? Nee, niet echt,” antwoordde hij. Dat hij wel degelijk enkele geluiden had gehoord die hij niet helemaal honderd procent vol zelfvertrouwen af kon doen als ‘niets’ gaf hij niet toe. Er was ongetwijfeld een logische verklaring voor.
“Niet voor herhaling vatbaar,” was zijn conclusie.


Ivey kreeg dat gesprek ondertussen niet echt meer mee; haar aandacht was vooral op het meisje gericht.
"Mobiel niet bij en een nummer vergeten."
Ivey’s wenkbrauwen gingen omhoog.
“Joh, had dat meteen gezegd,” zei ze. “Waar moet je zijn? Ik rij je er zo heen, mijn auto staat niet heel ver hiervandaan."
Het meisje leek een beetje in zichzelf gekeerd - en een beetje vreemd, maar dat gold voor alledrie hier - en Ivey had niet het idee dat de dame nog veel langer rond moest spoken hier op straat.

Tanith luisterde naar zijn woorden, hij noemde wat dingen op, hij had maar weinig gevonden in het huis. Maar ze had zelf gedacht dat er iemand rond liep. Mensen waren altijd grappig als ze andere angst aan wilde jagen. Tanith maakte zichzelf dan ook wijs dat de dichtslaande deuren en geluiden door andere gemaakt waren. Waar moesten ze anders vandaan komen?
"Ik had je graag nog eens uitgenodigd." Zei Tanith en een kleine, speelse grijns kwam op haar lippen.
"Er waren wat oude treinen, is dat meer jou ding?" Nog steeds stond de glimlach op haar lippen. Haar houding was iets meer relaxed geworden nu het gesprek iets 'normaal' leek te verlopen. Daarbij was ze er zeker van dat deze jongen nee ging zeggen op het voorstel van de treinen.


De vrouw reageerde simpel op de woorden van Rhyme, ze kon haar daar naartoe brengen? Dan moest ze misschien toch maar terug naar huis. Maar op dit moment leek dat niet eens de slechtste optie te zijn, hier blijven was misschien een slechter idee. De andere twee begreep ze niet helemaal, ze leken elkaar te kennen? Maar ze negeerde hen nu evengoed als hun bij haar deden.
Toch was de tegenzin te zien op het gezicht van Rhyme en met een zucht knikte ze.
"Ik kan ook terug naar huis." Mompelde ze langzaam, sprak de woorden liever niet uit.

"Ik had je graag nog eens uitgenodigd.”
De speelse grijns van de vrouw werd beantwoord met slechts een kort optrekken van de wenkbrauwen.
"Er waren wat oude treinen, is dat meer jou ding?"
Hij schudde zijn hoofd.
“Dank je feestelijk."
Oude treinen klonk als het soort plek waar je zwervers en junks tegenkwam en dat waren twee soorten mensen waar Dominic het zelden goed mee kon vinden. Een paar dagen terug nog had een jongen van een jaar of vijfentwintig met een meth-gebit om u tegen te zeggen aan Dominic’s jas lopen trekken en geprobeerd er iets uit te halen. Een welgemikte mep later begrepen ze elkaar iets beter; de jongen droop af en Dominic vervolgde zijn weg met al zijn bezittingen nog in zijn zakken.
De andere twee waren samen in gesprek en Dominic was er hier eigenlijk wel klaar mee.
“Nou, veel plezier nog,” zei hij onverschillig en met zijn handen in zijn zakken keerde hij het drietal de rug toe. Hij liep de straat uit.


En daarmee bestond het groepje nog uit slechts drie dames. Ivey keek de jongen even na.
“Leuke vent,” zei ze droog en een beetje sarcastisch. Ze richtte zich weer op Rhyme.
"Ik kan ook terug naar huis.” De woorden van het meisje klonken niet echt enthousiast, maar dat was Ivey’s probleem niet. Ze kon het meisje brengen waar ze heen moest, en waar dat was, was aan het meisje zelf.
“Vind ik ook prima,” zei Ivey daarom ook laconiek. “Ik kan je hoe dan ook wel een rit geven als je dat wil."
Ze glimlachte even en keek even naar de andere vrouw.
“Maar wat hoorde ik net, rond lopen spoken bij de oude treinen?” zei ze met een grijns. “Van wat ik ervan hoor tref je daar vooral junks en daklozen, of valt dat mee?"