I wish it never happened [Aaron&Soph]

Zij had hem minstens tien keer de friendzone in geduwd? Hij zei het luchtig, maar toch wilde het meisje protesteren, maar bedacht zich op tijd dat hij eigenlijk wel gelijk had. “Ja, oké. Maar ik had redenen.” Ach, het deed er in principe niet meer toe. Zeker niet toen hij haar teder kuste op haar lippen. Het meisje krulde haar tenen en dat wees op een intens genot. Haar lijf trilde door de gevoelens waar ze mee moest omgaan. Dit, dit had ze bij Ethan nooit gehad. Niet één keer. Was dit dan ‘wederzijdse’ verliefdheid?
Toen ze hem gevraagd had of hij mee naar huis wou met haar, lachte Aaron. Het meisje lachte zelf ook en kleurde rood. Heerlijk hoe hij haar ‘Soph’ noemde. “Dat weet jij misschien beter dan ik.” Als man van zijn leeftijd had hij volgens haar al meer tijd gehad om ‘de wijde wereld te verkennen’ en ze vroeg zich af of ze wel kon tippen aan hem. Of ze hem niet teleur zou stellen. Jezus- waar was zij al mee bezig?
Aarons lippen waren aan haar oog en hij vertelde haar verleidelijke woorden. Sophia rilde. “Laten we dan nu meteen vertrekken”, was haar dwingende reactie. Hij deelde vervolgens mee dat hij niet wist hoe braaf hij het gezellig kon maken en dat hij niet van haar zijde zou wijken. Sophia grijnsde, terwijl ze hem haar hand liet vasthouden en ze op deze manier de hele weg verbonden zouden zijn. Gelukkig maar, al hunkerde haar lichaam naar zijn warme nabijheid.
Haar pas kon niet snel genoeg zijn terwijl ze het voortouw nam en Aaron meetrok. Ze had het gevoel dat ze elk moment kon ontploffen van emotie en als dat gebeurde, dan moest dat binnenshuis zijn. Aan de voordeur knikte ze de portier goeiedag, die zijn wenkbrauwen even optrok en haar een veelzeggende blik toewierp. Sophia kon enkel maar vrolijk glimlachen. Er door haar op het knopje van de lift gedrukt en ze volgde, met haar ogen strak op de cijfers gericht, de voortgang die de lift maakte. Tegen Aaron zei ze niets, de spanning was duidelijk te voelen en die maakt het ook onmogelijk om wat te zeggen.
De lift maakte zijn geluidje en ging open. Sophia stapte er in en wachtte even op Aaron, drukte op het cijfer van de verdieping en de deuren gingen toe. Haar blik gleed naar die van hem en ze beet kort op haar onderlip. Haar ademhaling versnelde en ze kneep zachtjes in zijn hand. Het startsein voor haar om zich naar hem toe te draaien. “Fuck it”, mompelde ze zachtjes, waarna ze hem tegen de liftwand duwde en haar lippen lustig op de zijne drukte. Haar vingertoppen gleden langs zijn kaaklijn en ze duwde haar lippen steeds meer verlangend op de zijne. Haar hart bonsde opgewonden in haar borstkas.

Hij lachte. Ja, dat kon hij weten. Maar het was verwarrend om ineens, van volledig afzien naar een staat te gaan waarin het toegestaan was om haar aan te raken. Het was vreemd, niet dat hij het vervelend vond, maar de overgang was zo plotseling dat hij er even aan moest wennen. Ze moesten nu vertrekken, vond Sophia en hij liet een luide, ontspannen lach horen.
"Laten we dat doen dan," reageerde hij, waarna hij dus zijn vingers door die van Sophia haakte en voor hij er erg in had, meegesleurd werd door het meisje. Hij kon het niet erg vinden en hij kon onmogelijk boos op haar zijn dat ze dit deed. Hij was er zelfs ernstig vermaakt door en een gelukzalige glimlach lag dan ook rond zijn lippen.
Eenmaal bij het appartementencomplex aangekomen vroeg Aaron zich af waar Ran was gebleven en of de man het niet erg vond dat Aaron zijn zusje nu ingepikt had. De portier keek even veelzeggend naar Sophia en Aaron keek naar haar om haar reactie te pijlen. Haar glimlach was net zo groot als de zijne, die mogelijk zelfs een beetje schaapachtig was.
Het was stil tussen hen, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Hij wou van alles tegen haar zeggen, maar hij wist niet goed de woorden te vinden. Zijn lichaam sprak genoeg en met zijn duim streelde hij de bovenkant van haar hand. Toen de lift opensprong en ze er in gingen staan, was het Sophia die het voortouw nam. Met een duidelijke 'fuck it' die gevolgd werd door Sophia die hem tegen de muur duwde. Hoe was het überhaupt mogelijk voor hem om daar niet op te reageren? Haar lippen haast dwingend op de zijne, haar vingers die over zijn huid heen gleden, het maakte dat hij haast duizelig werd.
Hij probeerde een beetje onder haar vandaan te wiebelen met een grote glimlach. "Soph, rustig," grinnikte hij terwijl hij haar aankeek. Maar haar blik was voldoende voor hem om precies hetzelfde te zeggen.
"Fuck it." Echter sprong toen de lift open en iets gewelddadiger dan hij bedoeld had, trok hij haar mee naar haar appartement.
"Gauw. of ik beuk die deur in," mompelde hij met zijn handen om haar middel, die nog net niet onder haar shirt gleden.

Aanvankelijk was Sophia teleurgesteld toen hij terugkrabbelde tijdens haar needy kiss. Ze keek hem lustig aan met een lichte frons op. Ze moest rustig zijn. Voelde hij dan niet wat zij voelde? Vooraleer ze decent kon reageren, herhaalde hij haar woorden, sprong de lift open en trok haar mee naar haar appartement. Zijn handen lagen op haar middel en haar huid tintelde heerlijk onder zijn aanraking.
Ze kon niet anders dan in haar tas haar sleutel beginnen te zoeken terwijl hij haar beval om het appartement te openen. Zo opwindend hoe hij haar met zijn geen tegenspraak duldende stem alles kon laten doen.
Toch zocht ze met haar lippen zijn kaaklijn op terwijl ze haar sleutels zocht. Eindelijk vond ze ze, viste ze eruit en keek even naar het sleutelgat, terwijl ze de sleutel er in moffelde. De deur ging open met een klik en Mowgli kwam eraan gerend en duwde zich tussen hen door. “Mow, nu niet.”, mompelde ze gehaast, terwijl ze de deur toegooide, de sleutels aan het haakje hing, maar die helaas op de grond vielen. Ze legde haar handen op Aarons schouders en kuste hem. Haar tanden zette ze heel zachtjes, uitdagend in zijn onderlip.
Ze trok hem mee, Mowgli ging verveeld in zijn mand liggen en keek de twee na terwijl Sophia hem naar de slaapkamer trok. Haar handen gleden naar beneden, aan de rand van zijn shirt. Verdwenen eronder en raakten zijn zachte, warme huid gretig aan. Oh, wat had hij een goddelijk lichaam. Het meisje wist wat ze wilde en wilde het nu, hier.
Eenmaal in de slaapkamer duwde ze met haar voet de deur toe, zodat krullende teddybeer niet naar hen kon komen en schokkende taferelen zou zien. Haar handen duwden zijn shirt naar boven terwijl haar lippen nog steeds op de zijne gefixeerd waren. Hoe kon ze zichzelf inhouden als alle remmingen bij haar verdwenen waren? Hoe het morgen zou zijn, was nog af te wachten. Maar nu, nu wilde ze dit.

Mowgli begroette hen toen ze het appartement in kwamen vallen. Echter had Sophia nog Aaron de zin of tijd om nu uitgebreid met de hond te kroelen. Aaron had alleen maar oog voor Sophia en kon onmogelijk afstand tussen hen in bewaren.
Sophia zette haar tanden in zijn onderlip en hij kon niet voorkomen dat hij glimlachte. Door de druk van haar tanden op zijn lip, voelde hij die beweging echter wel, maar hij kon er niet van op tilt slaan, zo pijnlijk was het niet. Ze week naar zijn gevoel te snel van hem af en trok hem mee, niet al te subtiel, de slaapkamer in. Een grijns trok over zijn gezicht maar kort sloeg de twijfel toe. Er waren een aantal factoren die maakte dat hij dit een lastige vond, een daarvan was dat hij allesbehalve bescherming bij zich had, thuis had hij wat liggen maar het was niet zo dat hij keurig wat in zijn portemonnee had. Hij ging niet uit om seks te hebben met meiden, dus zag hij daar de noodzaak niet van. Loréne was vrij vast geweest, vandaar dat er bij hem thuis wel wat te vinden was. Maar daar hield het bij op.
Sophia had hem de slaapkamer in gekregen en tegelijkertijd haar lippen op de zijne gedrukt waardoor Aaron niet helemaal meer wist wat hij moest doen. Niet omdat hij de ervaring niet had, maar meer omdat het Sophia was en zij maakte dat zijn hoofd leeg werd en hij het allemaal niet meer wist. Hij merkte wel het contact met haar vingers op zijn blote huid aan en het was aangenamer dan hij ooit had durven dromen. Alsof alles op zijn plek viel, nam zijn lichaam over wat hem vertrouwd was. Zijn handen gleden naar haar broekrand en haast twijfelend.. ze waren immers in de slaapkamer. Maar hij was, hoewel Sophia absoluut niet aarzelend was met welke handeling dan ook, niet zeker of ze dit bedoelde en hijzelf wou niet per ongeluk een verkeerde stap zetten. Dus gleden zijn handen onder haar shirt, hield hij haar buik vast. Zijn duimen gleden over het gladde oppervlak en het gaf hem haast kippenvel, hoe perfect haar huid aanvoelde. Gretig bleef hij haar zoenen, zijn lippen die de hare overal wouden proeven, wouden ervaren. Zijn armen die haar steeds dichter naar hem toe trokken, alsof elke centimeter ruimte teveel was. Zo ervoer hij het ook, alsof elke centimeter een teveel was. Alsof dit allemaal zo voorbij kon zijn. Alsof dit alleen maar een droom was, waar hij binnen no-time uit kon ontwaken.

Aaron kwam gemakkelijk mee met haar en liet zich door haar leiden. Haar hoofd dacht niet meer na, haar hart was te druk bezig met kloppen en haar ademhaling ging erg onregelmatig door de inspanning en de emoties door haar lijf. Terwijl haar vingertoppen zijn buik en borst verkenden en vervolgens zijn rug vastnamen, verdwenen ook zijn handen onder haar shirt. Dit wakkerde haar lust naar hem enkel maar meer aan. Ze reageerde erg duidelijk op zijn aanrakingen en liet zich meevaren in zijn passionele zoen.
En toen was er dat ene moment, die enkele tel waarop ze kort aarzelde. De aarzeling was te merken in zowel haar bewegingen, als in haar kus. Ze brak die voorzichtig af en keek hem ietwat onzeker aan. Niet om Aaron, niet om de seks. Bang was ze, bang dat ze te snel zouden gaan en dat ze hem kwijt zou raken.
Maar zijn blik leek haar te betoveren en te overtuigen dat alles wel goed kwam. Dat wist ze wel, maar het vertrouwen… Seks was niet iets wat ze deed met de eerste, de beste. Meer nog, Eth- ja, die motherfucker – die was haar eerste en enige geweest tot nu toe. Aaron haalde veel verlangens in haar naar boven, maar ze wist niet zeker of nu de goede timing was om dit soort dingen te ondernemen. Om gehaast dit te gaan doen, maar oh – het was zo zalig. Hemels gewoon.
Zichzelf realiserende dat ze hem nog steeds aankeek, betrapt op het feit dat ze twijfelde, beet ze kort op haar onderlip. “Ik ben er niet klaar voor”, mompelde ze zachtjes, schuldig aan het ruïneren van het moment. “Niet voor seks.“ Ze keek moeilijk aan.
“Het spijt me zo, zo erg.” Berouwvol sloeg ze haar blik neer. Ze was door Ethan geleerd berouw te tonen als ze seks weigerde. Hij was nogal dwingend geweest op dat vlak en werd boos als ze geen zin had. Zelfs de eerste keer had hij haar lichtelijk gedwongen en was zij, omdat ze dacht dat dat normaal was, met hem meegegaan. Haar eerste keer was op die manier bijzonder onromantisch geweest.
“Het heeft niets met jou te maken, want ik zou het graag willen.”, mompelde ze terwijl ze de grond bekeek. Haar handen verdwenen onder zijn shirt uit, maar lieten het contact met hem niet los. “Ik vind het gewoon iets te vroeg. Ik hoop dat je niet boos op me bent.”

Hij voelde aarzeling en zodra hij die opmerkte gingen gelijk zijn handen van haar buik weg. Aarzeling was een 'nee', was een 'niet goed' en hij was al heel onzeker over het feit of hij niet te snel ging. Ze sprak de woorden uit. Ze was niet klaar voor seks. Een glimlachje trok over zijn lippen. Ze was zo lief onschuldig en hij wou haar het liefste vastnemen en -
Nee, hij wou niet meer dan zij wou. Maar het feit dat ze oprecht berouwvol leek te zijn verontrustte hem. Dacht ze echt dat hij er dwingend over zou zijn? Dat hij er een punt van zou maken? Ze bood haar excuses aan en hij liftte haar kin op met zijn vingers.
"Geeft niets, we hebben alle tijd," sprak hij vol zelfvertrouwen. Hoewel hij niet wist of ze alle tijd hadden. Hij was bang dat ze binnen no-time hem weer terug in de friendzone zou duwen, omdat hij te oud was. Ergens was het een opluchting dat ze geen seks gingen hebben. Hij had te veel onzekerheden wat betreft zijn geslachtsdeel. Niet dat hij er 'onzeker' over was, of onzeker over zijn kunnen, het was meer... ja. Sophia leek zo klein, om het even zo te zeggen. Hij was dan ook opgelucht dat hij nu niets hoefde te doen en al helemaal dat Sophia niet het risico liep pijn te ervaren.
"Soph," hij sprak haast dwingend. "Dat geeft niet. Al zeg je me dat je wilt wachten tot het huwelijk, tot we getrouwd zijn. Nee is nee." Punt was gemaakt. "En dat respecteer ik, zolang je maar gewoon -" er was iets van pijn in zijn ogen te zien. "Zolang je maar bij me blijft. Ik kan het niet verdragen als ik - als jij..." Hij kon het niet verwoorden. Aaron was niet heel goed met woorden, niet altijd, zeker niet wat betreft zijn gevoelens.
'Blijf bij me. En zeg nee als je iets niet wilt. Ik luister naar je.' Zijn blik was een zachte, die chocola deed smelten (en harten, ofcourse). Zijn armen gleden om haar middel, boven haar shirt, en hij trok haar tegen zich aan. Het voelde zo vertrouwd.

Zijn vingers raakten de onderkant van haar kin aan en hij liftte haar hoofd op. Vragend keek ze hem aan, de situatie haast niet begrijpend. Hij zei dat ze alle tijd hadden en ze glimlachte haast opgelucht. Goed, want ze dacht –. Ze wist niet wat ze dacht. Dat hij als Ethan was? Het meisje probeerde te blijven glimlachen en wist niet goed hoe ze moest reageren.
Gelukkig was hij weer aan het woord. Het gaf niet. De onbeschrijfelijke opluchting van zijn woorden stond in haar blik te lezen. Het hoefde niet. Er was geen verplichting. Nee was nee, al duurde het een eeuwigheid. Oh wat was hij perfect. Perfect voor haar of misschien veel te goed voor haar. Een gerustgestelde glimlach verscheen op haar lippen.
Zolang ze maar gewoon? Haar blik ontdekte de pijn in zijn ogen. Bij hem bleef? Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze zachtjes zijn voorhoofd aanraakte. “I’m not going anywhere.” Ze ontblootte haar tanden en glimlachte teder naar hem, waarna ze verder naar zijn volgende woorden luisterde. Hij vroeg haar om bij haar te blijven en de blik die hij haar toewierp, was hartverwarmend.
Hij drukte haar tegen zich aan en ook zij sloeg haar armen om hem heen.
“Je hebt echt geen idee hoelang ik hier al op wacht. Ik dacht echt dat je dat fitnessmeisje bedoelde, waar je ‘that thing’ voor had.” Zachtjes schudde ze haar hoofd. “Hoe kon ik ’t missen? Misschien wilde ik ’t gewoon niet zien”, fluisterde ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd voor het zijne bracht en hem aankeek.
“Ik vind je geweldig. Ik vind het zelfs geweldig dat je wat ouder bent. Ik kan niets met die knaapjes van 21. Heerlijk, een echte man. Die dan nog eens een karakter heeft waar ik als een blok voor val.” Ze grijnsde even en drukte hem een zachte kus op zijn lippen. De elektriciteit viel niet te vermijden. Ze keek naar hun handen terwijl ze de zijne vastnam en zachtjes met haar vingers zijn handpalm streelde. “Wil je alsnog vannacht alsjeblieft bij me blijven? Of vind je dat misschien te snel, of .. “ Onzeker keek ze hem aan.

Ze zou nergens heen gaan. Opgelucht zuchtte hij en een grote glimlach tekende zijn gezicht. Een glimlach die er de hele avond al op had gelegen. Het was fijn dat hij haar nu niet ineens weer zou kwijtraken. De tijd zonder contact was al een gruwelijke hel geweest, zeker nu -
Ja, toegeven, zeker nu hij haar dichter bij zich had mogen hebben. Hij deed het echt niet om de aanrakingen, maar het gevoel wat dit bij hem losmaakte wou hij niet zomaar kwijt. Het maakte hem te gelukkig, het maakte dat hij zich voelde alsof hij leefde.
Ze vertelde dat hij geen idee had hoe lang ze hier al op wachtte. Een grote lach klonk.
"Hoe lang jij hier op wachtte?" grinnikte hij. "Vanaf dag 1, Soph, dat ik je zie, dat ik -" Ja. Dat hij dol op haar was.
"Laury?" die bedoelde zij met het fitnessmeisje waarschijnlijk. Maar het was zo onvoorstelbaar. "Laury, echt?" zijn verbazing was groot.
"Nee, gadver." Dat klonk heel gemeen, besefte hij. "Ze voelt als een zusje. Als een zusje waar ik echt niet mee zou willen daten." Laury was heel belangrijk voor hem, maar hij kon haar blik niet aan. Er lag zoveel verscholen in haar blik, vooral verdriet, dat het haast pijn deed om ernaar te kijken. Laury was perfect in staat om alles luchtig te houden, maar zodra ze eenmaal aan het trainen was, kwam er zoveel energie en ingehouden emoties uit, dat Aaron een beetje voor haar vreesde. Er was teveel niet uitgesproken bij Laury en Aaron kon die energie niet aan.
Ze vond het fantastisch dat hij wat ouder was en hij keek haar even peinzend aan. Toen ze begon over zijn karakter, kwam die grijns weer naar voren. Ze wist niet echt alles over hem, hoe kon ze ook, maar dat ze voor zijn karakter viel, dat kon wel. Aaron deed zich niet anders voor dan hij was. En hoe hij was geweest, ach, mensen veranderen, niet?
"Ik -" hij wou iets over de leeftijd zeggen en besloot zijn schouders op te halen.
"Ik weet niet wat ik wil," bekende hij. "Ik weet dat ik jou wil en niemand anders." Dat was eerlijk en 100% de waarheid.
Ze vroeg of hij vannacht bij haar wou slapen en hij grijnsde breed.
"Dat lijkt me leuk." Ze was angstig dat hij dat misschien te snel zou vinden.
"Wel als je naakt slaapt, ja," grinnikte hij. "Ik weet niet goed hoe ik me dan kan houden. Zeker nu.' Ze nam zijn hand vast en hij keek tevreden naar hoe hun handen zo perfect gematched leken te zijn.
"Ik moet morgen wel om tien uur in de sportschool staan voor een privétraining met Laury," sprak hij. "Dus daar moet ik wel tijdig voor weg. Ik kan nu nog even langs huis en wat spullen halen? Dat ik morgen direct doorkan." Hij hoopte dat ze dit oké zou vinden en niet als afwijzing zou zien.
"Het is namelijk nu te laat om haar af te bellen, buiten dat, ik geloof dat ze het echt nodig heeft."

Ook hij leek vanaf dag één verkocht te zijn aan haar en iets in haar zei dat de afgelopen weken een verspilling van tijd waren geweest. Ze waren zo ver van elkaar af geweest terwijl ze gewoon elke dag samen hadden kunnen doorbrengen. Aan de andere kant was het misschien fijn dat het wat langer had geduurd. Zo wist zij zeker dat ze wat voor hem voelde en omgekeerd.
Het fitnessmeisje bleek Laury te noemen en de verbaasde blik van Aaron verraadde al dat hij er echt geen interesse in had op relationeel vlak dan. Een zusje. Sophia haalde even – toch wel opgelucht – adem. Het was fijn dat te horen.
Hij wilde enkel haar, en haar hart vulde zich met liefde voor hem. “Dat is volledig wederzijds”, fluisterde ze zachtjes. Hij lachte toen ze hem had gevraagd of het niet te snel was voor hem om te blijven overnachten. Zolang ze niet naakt sliep. Die woorden brachten haar terug naar die dronken avond en het schaamrood verscheen op haar wangen.
“Geen zorgen. Ik zal iets aantrekken.” Verzekerde ze hem, hoewel er een ondeugend lichtje in haar ogen blonk. “Ik beloof het.”
Dat hij morgen om tien uur ergens moest zijn, zorgde voor een licht teleurgestelde blik in haar ogen, al was het perfect normaal dat hij afspraken had, het was gewoon de gedachte dat ze op een gegeven ogenblik weer alleen zou zitten, die haar niet zinde.
“Oh, maakt niet uit. Is prima, toch?” Hij stelde voor om nu naar huis te gaan om spullen te halen. Sophia knikte. “Ja, prima. En zeker als het meisje het nodig heeft. Je mag d’r niet laten staan dan.”
Ze liet zijn handen los en haalde haar schouders even op. “Mowgli moet toch nog even naar buiten.” Rustig wandelde ze Aaron voorbij en stapte naar de leefkamer. “Mow.” De hond lag te rusten, maar sprong enthousiast uit zijn mand toen hij zijn naam hoorde. “Ja kom, we gaan.” Opgewonden liep hij al naar de deur. “Ik zal in ieder geval terug zijn voor jij er weer bent, waarschijnlijk.” Sprak ze tegen Aaron, terwijl ze hem even kort in de ogen keek. Het deed haar pijn op dit moment om even zonder hem te zijn, dus ze probeerde er niet te veel extra gevoel aan te plakken.

Zij wou hem ook. De blik in haar ogen verraadde dat de woorden die ze sprak, voor de volledige 100% waar waren en het maakte dat Aaron haast weg moest kijken, omdat hij niet meer wist wat hij met zijn gevoelens aan leek te moeten.
Wat betreft het naakt slapen zou ze iets aantrekken en hij grijnsde.
"Ik weet namelijk niet in hoeverre ik me anders kan inhouden," mompelde hij met een stalen gezicht. Het was waar, ze had een enorme aantrekkingskracht op hem en als ze dan naakt naast hem ging liggen en ze waagde het om hem te zoenen, ja, in hoeverre kon hij zich dan nog inhouden? Natuurlijk zou hij wel in staat zijn zich in te houden, maar kom op. Dat was alsof ze op een presenteerblaadje lag.
Toen hij zei dat hij afspraken had, zag hij teleurstelling in haar gezicht. Hij nam haar kin vast en drukte kort zijn lippen op de hare.
"Ik ben de rest van de dag vrij," sprak hij peinzend. "Dus we kunnen erna wel wat leuks gaan doen? Alleen, ik weet niet, ik weet niet of Mowgli alleen thuis kan blijven. Ik kan misschien Laury vragen op te passen? Ik weet dat ze van dieren houdt."
Sophia liet hem los en maakte Mowgli erop attent dat ze gingen wandelen en zei tegen Aaron dat ze waarschijnlijk eerder terug zou zijn als hij. Heel eerlijk wou hij niet weg en hij keek een beetje lastig naar haar. Zou hij haar anders de wandeling meevragen naar zijn flatje? Ze was er nog nooit geweest en echt opgeruimd was het nu niet. Maar het feit dat hij nu weer zonder haar zou moeten, al was het maar voor kort...
"Wil je anders -" begon hij , maar hij schudde zijn hoofd.
"Ik zal me haasten." Hij zou wel de weg naar zijn huis rennend afleggen, dat maakte dat het een stuk korter was dan als hij wandelde. Hij zou dan dadelijk wel moeten douchen, maar ach. Dat kon geen kwaad.
Hij nam Sophia bij haar middel vast en drukte zijn lippen liefdevol op de hare. Een gevoel van waar genot trok door zijn hele lichaam waardoor de kus, die kort van duur had moeten zijn, ongepland weer langer duurde. Zijn handen gleden naar haar onderrug en dwongen haar dicht tegen hem aan. Hij voelde haar, rook haar, alles om hem heen was van haar.
"Sorry,' mompelde hij met een halve glimlach toen hij zichzelf van haar afgetrokken had.
"Ik beloof dat ik zo terug ben, oké?" Hij keek haar verlangend aan maar besloot haar niet nog een keer te zoenen, uit angst dat hij weer zo zou reageren.
"Dag Mowgli," hij gaf de hond kort een aai over zijn kop en vertrok toen. Hij draaide zich naar Sophia om en overwoog wat te zeggen, maar uiteindelijk zei hij hetgeen niet.
"Tot zo, wees voorzichtig."
Aaron had echt snel zijn zooi bij elkaar geraapt. Schone kleding, iets meer dan hij werkelijk nodig had voor 1 nachtje. Scheerspullen, tandenborstel en ja, hoewel het misschien niet nodig was, bescherming. Want je wist maar nooit. Liever teveel dan te weinig. Met de spullen bij hem, deed hij de deur op slot en hij hoopte ergens dat hij wat langer bij Sophia zou kunnen blijven dan een dag. Het was niet dat hij eenzaam was, maar 's avonds zat hij wel alleen in zijn kamertje en eerlijk gezegd was hij op een leeftijd gekomen dat hij iets vast wou. Maar hij wist niet hoe Sophia daarover dacht.
Aaron had zich teruggehaast en kwam enigsinds buiten adem aan. De portier liet hem binnen en hij ging direct door naar Sophia's appartement. Hij klopte dan ook op de deur om weer toegang te krijgen tot haar kamer en hij hoopte dat ze niet op zou merken dat hij behoorlijk zweterig was doordat hij zo hard door had gelopen om maar zo snel mogelijk bij haar te zijn.

Dat hij niet wist in hoeverre hij zich kon inhouden, lokte voor haar een uitdagend spelletje uit. Nee. Nee, Sophia, niet doen. Dat is onrespectvol naar Aaron toe, al kon ze zich inbeelden dat hij wel zou kunnen genieten van uitdagende spelletjes – indien er een gevolgscenario aan vast zou hangen.
Aaron stelde haar tevreden met het feit dat hij de rest van de dag wel zou vrij hebben. Of hij niet wist of Mowgli alleen thuis kon blijven en of Laury op hem zou kunnen letten? Sophia keek de man even moeilijk aan. “Ik laat ‘m liever niet alleen, dat doe ik enkel als ik naar de supermarkt moet. En oppassen is niet echt een optie met z’n eenkennigheid. Hij zal zich absoluut niet goed voelen en ik wil ‘m ook niet verwaarlozen als ik leuke dingen ga doen. Je zal Mow er bij moeten nemen als je wat met me wil beginnen.” Ze grinnikte even, al meende ze het wel serieus. Die hond, dat beest was haar hart en ziel. Hij hield haar gezelschap en bood haar knuffels in moeilijke tijden. Het zou hartverscheurend zijn om hem nu ze het geluk zou gevonden hebben, te gaan dumpen. Tenminste, zo zag zij het.
Toen ze Mowgli riep voor de wandeling, wilde Aaron wat voorstellen, maar stopte halverwege. Sophia had zijn vraag kunnen raden – namelijk of ze mee wilde wandelen met hem, maar om één of andere reden leek hij het niet fijn te vinden als ze wist waar of hoe hij woonde. In ieder geval, dat maakte zij ervan. Haar blik verried niets van haar gedachten en ze glimlachte luchtig. Hij zou zich haasten.
Aaron nam haar vast en zijn heerlijke lippen deden haar gedachten even vervliegen. Haar lichaam duwde zich zachtjes tegen het zijne toen ook zij zich verloor in de kus. Wat geborgen voelde ze zich in zijn armen. Warm, vertrouwd.
Hij verontschuldigde zich om de kus en Sophia grijnsde. “Sorry?” Haar blik verried hoe heerlijk ze het vond. De belofte dat hij zo terug zou zijn, werd gemaakt en Sophia knikte. Het was moeilijk om hem te zien vertrekken. Snel wandelde ze met Mowgli naar beneden en begon aan een verkorte versie van hun gewoonlijke rondje. Alleen.
Waarom konden ze echt niet gewoon samen gaan? Voelde hij ook niet die onvermijdelijke aantrekkingskracht tussen hen? Waarom mocht ze niet weten waar hij woonde? Wilde hij misschien niet echt iets serieus? De gevoelens van de situatie met Ethan kwamen weer boven. Haar twijfels, haar onvoorwaardelijke liefde voor die jongen en de manier waarop hij haar deed geloven dat dat wederzijds was. Hoe hij haar hart had verscheurd, vertrappeld en op de openbare weg had gegooid. Hoe zij dat allemaal had gevoeld en alsnog die kerel niet uit haar hoofd had kunnen zetten. Het waren gedachten die haar wegnamen naar een donkere plek waar ze niet wilde zijn. Gelukkig was Mowgli er om haar erop attent te maken dat ze alweer aan de ingang van het gebouw stonden.
Sophia slikte de krop uit haar keel weg en nam zich voor om dit een eerlijke kans te geven, natuurlijk. Ze beende de trap op, liet Mowgli binnen en zette het schuifraam van het terras open. Misschien konden ze nog even buiten zitten, met dat goede weer.
Snel daarna klopte er iemand op de deur. Sophia’s hart maakte een sprongetje toen ze het hoorde en huppelde haast naar de deur. Haar gedachten van net waren miniem aanwezig toen ze de deur opendeed en de jongen zag staan. “Zó! Jij hebt gelopen.”, het meisje grinnikte eventjes toen ze de kleine zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd zag. Ze liet hem hoofdschuddend binnen en gaf hem niet de kans om zijn tas op de grond te zetten. Haar armen sloten zich om zijn buik en ze drukte haar lippen op de zijne. De kleine zweetdruppeltjes boven zijn lippen raakten haar huid. Het meisje grijnsde.
“Ik dacht, we gaan lekker op het terras zitten, maar misschien wil je graag eerst douchen?”

Toen ze zei dat een relatie met haar betekende dat hij Mowgli erbij zou moeten nemen en dat weggaan niet echt een optie was, keek hij kort even moeilijk. Het was niet echt een probleem, als zij dat wou kon hij zich daar echt wel aan houden, maar het maakte het weggaan met haar lastiger. Hij bedoelde maar, echt niet elk restaurant zou de hond mee willen hebben. Maar het oorspronkelijke plan wat hij had gehad met Sophia was ook na te leven met de hond erbij, hij zou alleen beter moeten kijken waar ze precies heen konden.
Eenmaal terug bij haar maakte zijn hart een sprong toen ze open deed. Hij kon er niets aan doen. Een grote grijns trok over zijn gezicht toen hij haar zag. Ze merkte op dat hij snel gelopen had en hij grinnikte.
"Ja, ik euh - " eerlijk bekennen dat hij niet van haar weg kon zijn? Hopelijk was de blik in zijn ogen al voldoende om haar daar op te attenderen. Het uitspreken was nog te direct voor hem. Dit omdat hij pas echt iets meer dan een uur had toegegeven dat hij gevoelens voor haar had. Van verbergen overstappen op eerlijk gevoelens bekennen was iets waar hij moeite mee had, maar hij wist dat het in de toekomst, als hij aan dit idee gewend was, het er een stuk makkelijker aan toe zou gaan. Aaron had niet in veel serieuze relaties gezeten. Omdat hij vooral in lange relaties had gezeten, had hij niet echt heel veel 'veelzijdige' ervaring. Echter had hij wat sommige dingen betreft wel veel ervaring opgedaan. Hoewel hij van de laatste jaren serieus was in relaties, was dat in zijn tienertijd heel anders geweest. Dat was misschien waarom de aantrekkingskracht van Loréne zo groot op hem was geweest. Hij had het herkend, had geweten hoe het was om zo te leven. Het had zijn charmes, maar voor hoe Aaron nu was, was het niet de manier waarop hij wilde leven. Aaron was nu bezig met geld verdienen om een fatsoenlijk huisje te kopen. Dat het betekende dat hij afzag van dure spullen en dat hij het deed met zijn huidige, ietwat gebrekkige flatje. Maar het was er goedkoop en hij zat er toch niet vaak genoeg om gek te worden van de muren. Goed, voor nu was het goed.
Voor hij ook maar zijn tas van hem af kon gooien, waarvan hij hoopte dat Sophia niet direct zou opmerken dat deze beter gevuld was dan werkelijk nodig, omhelsde ze hem en drukte haar lippen tegen hem aan. Het was een sensatie waar hij iedere keer verbaasd van was dat hij het ervoer. Het was zo aangenaam, riep zoveel gevoelens op, alsof het zo moest zijn. Hij beantwoordde haar kus gretig, knabbelde op haar lip alsof ze een delicatesse was, speelde met haar tong, maar was uiteindelijk zelf diegene die gek werd. Het was zoveel, zo fijn, maar haar aanraken maakte dat hij haast niet meer kon denken, dat hij gevoerd werd door verlangens van zijn lichaam, van zijn geest, om zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Naar adem happend stapte hij achteruit terwijl hij naar haar keek. Ze was ook adembenemend. Zijn hand streek over haar wang, zijn vingers namen kort en haast aarzelend haar oorlel vast om daar kort maar plagerig en aangenaam zachtjes even in te knijpen.
"Als dat kan," toen ze het had over dat hij nu waarschijnlijk wel even wou douchen. Ja. Het zweet stond op zijn rug en hij voelde zich nu niet bepaald.. charmant of aantrekkelijk. Sowieso wou hij zich graag even omkleden.
"Je wilt niet mee, of wel?" reageerde hij grappend.

Aaron kon niet echt vertellen waarom hij zo bezweet was, al kon ze het makkelijk raden door zijn blik. Hij wilde graag bij haar zijn. Well, als hij haar had meegenomen – Nee, nope. Niet aan denken. De kus waarin ze hem meetrok, was op z’n minst betoverend te noemen. Zijn tanden in haar lip bezorgden haar kippenvel en de manier waarop zijn tong de hare ontmoette maakte verlangens in haar los. Verlangens die ze nog even wilde uitstellen. Gelukkig was hij degene die de kus afbrak. Dan hoefde zij tenminste niet de spelbreker te zijn. Aaron nam afstand.
Zijn vingers streelden over haar wang en Sophia sloot, genietend van zijn zachte aanraking, haar ogen. Toen hij haar oorlel vastnam en er zacht in kneep, opende ze haar ogen en beet ze zachtjes op haar onderlip.
Aaron stemde toe met het idee om te douchen én vroeg haar dan maar meteen of ze mee wilde. Sophia’s onderbuik kriebelde en voor een moment dacht ze er echt serieus over na, hoewel hij het al grappend had gezegd. Wat een aanlokkelijk voorstel was, absoluut. Maar Sophia reageerde op dezelfde manier terug, al grappend. “Ja, sure. Waarom niet?”
Ze had naar hem geknipoogd en gebaarde dat hij haar mocht volgen naar de badkamer. Ze nam een grote en kleine handdoek uit het kastje en drukte die in zijn handen. Haar vingertoppen streelden de zijne toen haar handen die van hem raakten en haar blik had zich vast geankerd aan de zijne.
Vervolgens nam ze weer wat afstand van hem. Haar handen gleden van de zijne af en haar blik maakte zich los. Ze draaide zich met haar rug naar hem toe en legde kort de werking van de doucheknoppen uit – dat sprak namelijk niet voor zichzelf in de regendouche en met extra douchekoppen aan de zijkanten. “Dus zet het gewoon ongeveer hier. Dan is het zeker niet te koud en niet te warm.” Legde ze uit, waarna ze zich naar de man omdraaide.

Ze grapte dat ze wel mee onder de douche kon, waardoor er pretlichtjes in zijn ogen verschenen. Zij onder de douche met hem? Maar hij hoorde haar grappende ondertoon. Als hij hier serieus mee door zou gaan, zou hij mogelijk grenzen overschrijden die hij niet wou overschrijden. Dus knipoogde hij enkel naar haar en ging hij er niet op in. Hij liep achter haar aan richting de badkamer en het viel hem nu pas op hoe luxe deze eigenlijk was. Hij had er nooit bij stil gestaan. Het was maar goed dat ze nog nooit in zijn flatje was geweest. Dat was alles behalve luxe te noemen. Met enige regelmaat deed het warme water het niet, vielen de doucheknoppen eraf of bleef het water in de douche staan.
Ze gaf hem twee handdoeken waar hij verbaast naar keek. Waar had hij die tweede handdoek voor nodig? Die kleine, dat begreep hij, daar kon hij zich mee afdrogen, maar die andere? Hij ging toch zeker niet op het strand liggen? Aaron was niet de luxe van twee handdoeken gewend. Zeker omdat hij zijn eigen was moest draaien in de wasserette, wegens gebrek aan wasmachine. Handdoeken groeiden niet op zijn rug.
Door zijn verwarring merkte hij haar blik pas later op, wat erin resulteerde dat hij kort vergat adem te halen en haar ademloos aan staarde. Dit effect leek eindeloos te zijn en hoewel het hem enerzijds vermoeide - ademloos zijn was niet echt een pretje - maakte het hem kinderlijk enthousiast. Dat ze dat effect op hem had, een effect wat hij al lang niet meer had ervaren.
Ze begon hem de werking van de douche uit te leggen maar hij dwaalde een beetje af in gedachten. Niet omdat hij niet naar haar wilde luisteren, maar meer omdat er van alles door zijn hoofd ging. Vooral een hoop 'wat als'- jes. Toen ze haar uitleg eindigde, knikte hij, alsof hij het begrepen had. Dat hij eigenlijk geen woord had opgevangen, liet hij in dit geval maar achterwege. Hoe moeilijk kon een douche zijn?
Aaron legde zijn spulletjes klaar en trok zijn shirt achteloos over zijn hoofd terwijl Sophia de badkamer nog niet had verlaten en hij grijnsde.
"Ik kom er wel uit, don't worry," verzekerde hij haar. "I'll be back, darlin'," sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht. Hij begon alvast met de douche te stellen, zijn broek inmiddels uitgetrokken maar zijn onderbroek nog aan. Welk knopje was het ookalweer?? Peinzend keek hij naar de kranen, draaide er een willekeurig over en kreeg een plens van rechts vol in zijn zij.
"Nhghh,' klonk een ingehouden kreun. Nee, dat was niet de goede.
Na nog twee pogingen en inmiddels het gevoel dat hij al helemaal doordrenkt was, had hij de goede douche te pakken. Het stellen leek hem niet te lukken en gewend aan zijn vaak genoeg koude douche thuis, sprong hij er, na zijn natte onderbroek te hebben uitgetrokken, onder. Binnen enkele ogenblikken, vooral na het zweet van zijn lichaam te hebben gespoeld, zette hij de koude douche uit en keek peinzend naar de handdoeken. Het scheelde dat hij zijn spullen had uitgestald in de badkamer. Hij wist niet hoe comfortabel het zou zijn als hij nu al in een handdoek gewikkeld door het huis zou lopen.
Na zich te hebben afgedroogd met de kleine handdoek, de grote lag nog opgevouwen op een droge plek, kleedde hij zich aan en overwoog hij zijn tanden te poetsen. Het was nog geen bedtijd... Hij besloot het niet te doen en nam zijn spulletjes en borg alles weer keurig op in de tas. Het leek hem nog niet gepast om nu al onderbroeken te laten rondzwerven.
Aaron liep de badkamer uit, zette zijn tas in Sophia's slaapkamer neer en liep naar Sophia toe.

Aaron had geknikt na haar uitleg en trok zijn shirt nonchalant over zijn hoofd terwijl Sophia nog voor hem stond. Automatisch gleed Sophia’s blik vluchtig over zijn getrainde bovenlichaam. Het zorgde ervoor dat het meisje enkele tellen perplex stond en niet goed wist wat ze moest zeggen. Zijn opmerking dat hij er wel uit zou komen, had ze ver weg gehoord maar het was niet doorgedrongen. Ademloos had ze hem aangekeken en het duurde echt wel even voor ze weer met haar voeten op de grond stond. Ondertussen stond Aaron al aan de douche. “Ja, oké, goed”, mompelde ze zachtjes, waarna ze zich de badkamer uit haastte en de deur haastig achter zich sloot.
Even bleef ze met haar rug tegen de deur aanleunen, alsof Aaron daar elk moment zou proberen uit te komen. Dat mocht in geen geval gebeuren, of ze zou zelf niet instaan voor de gevolgen. De gedachte aan Aaron die aan de andere kant van de deur in zijn adamskostuum – zijn heerlijk mannelijke, afgetrainde en verzorgde adamskostuum - . Wauw. Adembenemend.
Toen ze het water hoorde stromen – wat overigens naar haar mening heel lang duurde, of het moest aan haar liggen-, kon ze opgelucht ademhalen.
“Ja, Mow.” Mompelde ze tegen haar hond terwijl ze naar de keuken wandelde, “mams is een beetje gek aan het worden.” Mowgli kwispelde en kwam aangelopen toen het meisje zijn brokken uit de kast haalde. Hij ging netjes aan zijn etensbak zitten terwijl ze de brokken erin deed en wachtte op haar teken voor hij mocht beginnen eten.
Sophia zette de radio zachtjes aan en neuriede zachtjes mee met de muziek. Ondertussen nam ze wat snacks uit de koelkast. Allemaal kleine hapjes waar vast wel iets tussen zou zitten wat Aaron lustte. Ze zette de hapjes op het tafeltje buiten nadat ze kort even tafel en stoelen had afgekuist. Twee wijnglazen vonden eveneens hun weg naar de eettafel.
Ondertussen hoorde ze Aaron de badkamer al uit lopen. Wauw, de tijd waarop hij een douche nam, stond gelijk aan de tijd waarop zij haar kleding nog maar net zou uitgedaan hebben. Kon dit problemen geven in de loop van hun relatie? Sophia grijnsde om haar gedachten. Waar ze nu al over nadacht – zonder dat ze wist of Aaron dit alles echt serieus ging menen. Hun leeftijdsverschil was vast wel iets wat alles moeilijker zou maken, maar voor haar in principe geen probleem. Ran had ook niet vreemd gereageerd op haar verhaal en het feit dat Aaron een stuk ouder was. Waarschijnlijk omdat hij wist dat Sophia op vlak van vriendjes verantwoorde keuzes maakte. Anders dan hij, met zijn scharrels.
Alleen Ethan moest niet Rans pad kruisen. Ran zou er niet voor terugdeinzen hem lelijk toe te takelen. Immers zou het niet de eerste keer zijn dat hij in de gevangenis zou vertoeven en iemand die zijn zusje raakte, mocht van hem een pijnlijke dood sterven.
Verzonken in gedachten merkte ze haast niet dat Aaron haar richting uit was gekomen. Ze stond nog in de keuken en keek plots op. “Wauw, dat was snel. Was de douche niet jouw ding?” Ze grijnsde even luchtig, nam hem bij de hand en trok hem zachtjes mee naar het terras. “Laten we het gezellig maken. Wijn? Rood of wit? Voor mij maakt het niet uit, zolang ik maar wijn heb. Wijn is er genoeg in huis.” Haar wangen kleurden een beetje roze uit schaamte. Wijn had haar al vaak hoofdpijn bezorgd en Aaron wist wat wijn met haar kon doen.
Ze gebaarde dat Aaron moest gaan zitten en toen hij een keuze had gemaakt, haalde ze de wijn en een kurkentrekker.

Snel? Hij grijnsde en drukte zijn lippen kort op haar wang, iets wat nieuw was maar tegelijk zo vertrouwd aanvoelde. Hij had het vaker gedaan, toen ze nog 'gewoon vrienden' waren geweest, maar dit had meer betekenis, dit smaakte naar meer.
"Ik hoefde me alleen maar af te spoelen," weerlegde hij. Aaron was niet het figuur dat veel met zeep in de weer ging. Als het er was, gebruikte hij het wel eens, maar over het algemeen deed hij het met water. Water maakte een hoop schoon.
Daarom rook Aaron over het algemeen naar zichzelf, een beetje deo en wat aftershave. Een hoop extra bijluchtjes had hij niet, dit om de eenvoudige reden dat het kopen van deze luxeproducten niet binnen zijn prioriteiten vielen.
Sophia stelde voor om het gezellig te maken en Aaron liet een vrolijke lach horen toen ze vroeg welke wijn hij wou hebben en dat er zat in huis was.
"Doe maar een glas witte wijn," sprak hij met een twinkel in zijn ogen. De vorige keer dat ze teveel had gedronken, had ze openlijk haar gevoelens eruit gegooid en hem keihard staan versieren. Hij wist nu al zeker, op het moment dat ze ook nu dronken zou worden, hij daar geen gebruik van ging maken, al mochten haar gevoelens die ze uitte nog zo oprecht zijn. Voor bepaalde zaken moest je gewoon sober zijn.
Aaron ging zitten en stak een stukje kaas in zijn mond. Het was lekkere, oude kaas, ook een van de producten die Aaron niet vaak in huis had. Aaron was niet zozeer arm, of wat dan ook, dat was echt het geval niet, maar hij had alleen het nodige in huis. Hij was gewend om sober te leven en het was lastig om ervan af te stappen.
Maar goed, als er snacks waren kon hij deze onmogelijk laten liggen.
De schaal was al aanzienlijk leger toen Sophia met de wijn kwam en hij keek haar haast een beetje schuldig aan. Oké, hij hield van snacks. Oké hij had een beetje honger. Oké, deze snacks waren geweldig. Haast hongerig keek hij ernaar maar besloot er nu vanaf te blijven.
"Ik heb wat voor je overgelaten?" sprak hij met een grijns. Hij nam de wijn van haar aan en nam er een slok van. Het was goede wijn, hoewel hij hier absoluut niet echt heel veel verstand van had, was het lekker en paste het perfect bij de snacks.

Hij hoefde zich enkel af te spoelen, vandaar dat hij nogal snel was. Fair enough. De kus die hij op haar wangen had gegeven, had anders aangevoeld dan voor ze al hun gevoelens hadden geuit. Ze hield ervan, moest ze toegeven. Ze wilde meer van Aaron.
Aaron dronk witte wijn. Sophia beende tevreden naar de keuken om de fles wijn uit de koelkast te halen. Die had ze er nog maar enkele minuten ingezet, zo was de wijn op z’n best – tenminste, dat vond zij. En in witte, daar had ze ook wel zin in. Eenmaal ze terug kwam met de wijn, was de schaal snacks al een stukje leger, maar dat deed haar enkel maar vrolijk glimlachen. Door zijn woorden grinnikte ze. “Er is genoeg hoor, nog erg veel in de koelkast. Doe alsof je thuis bent.” Ja, ze wilde absoluut dat Aaron deed alsof hij thuis was. Het was goed om te zien dat hij zich al goed op zijn gemak voelde hier en het was absoluut iets wat ze de laatste weken in huis gemist had: zijn aanwezigheid. Zijn gezellige, ontspannende aanwezigheid.
Veel te handig trok ze de kurk van de fles. Ze was hierin té bedreven geworden, het was haast routine en het meisje lachte even met zichzelf. “Oh god, ik kan dit té goed.”, mompelde ze terwijl ze de wijn in Aarons glas schonk en het hem aanreikte. Het glas was goed gevuld naar haar gewoonte en dat deed ze natuurlijk ook bij haar eigen glas. Anders moest je te vaak bijschenken, vond ze.
Eenmaal klaar ging ze zitten en nam ze een gretige slok van haar glas wijn. Ze viste enkele kaasjes uit de snackschaal en stond even op terwijl ze de stukjes in haar mond stopte.
“Ik ga even snel wat gemakkelijkers aantrekken, anders moet ik dat straks doen en dan lukt het misschien niet meer goed.” Snel vulde ze haar zin aan, om Aaron niet te laten denken dat het haar bedoeling was om dronken te worden. “Omdat ik moe ben, natuurlijk. Bedoel ik.” Ze grijnsde even en wandelde naar de slaapkamer. Het meisje had haar hakken nog aangehad, haar strakke jeans en een schattig topje. Maar ze wilde jogging aandoen. Die zat veel beter.
In de slaapkamer gekomen, viel haar blik op Aarons goedgevulde tas. Wauw, hij nam wel veel mee. Even wilde ze erin kijken, maar ze tikte zichzelf snel genoeg op de vingers. Foei, Soph. Privacy is belangrijk.
Snel kleedde ze zichzelf om, trapte ze haar hakken uit en zette zie die natuurlijk netjes in de kast. Om dan op haar blote voeten weer naar Aaron te wandelen. Een losse trainingsbroek en haar haren los in een staart. Een comfy topje met toch een beetje goede inkijk – ze hield wel van uitdagen. Opnieuw zette ze zich op de stoel met het plan om er niet snel weer recht te gaan staan. Ze sloeg haar ene been over het andere en nam opnieuw een slok van haar wijn terwijl ze de jongen verleidelijk aankeek. Haar blik stond automatisch op ‘verleidelijk’, ze kon er écht niets aan doen.
“Duss..” Ze grijnsde even naar de man en beet kort op haar onderlip. “Er zijn zoveel dingen om nu over te praten, maar begrijp je dat ik je op dit moment gewoon zou willen bespringen?”
Sophia sloeg haar hand voor haar mond, geschrokken om haar plotse, onbezonnen uitspraak en beet op haar tong. “Oh wat zeg ik toch allemaal! Soms is m’n mond sneller dan m’n hoofd, maar dat wist je ongetwijfeld al.” Ze probeerde zich recht te zetten en de sfeer weer stabiel te maken, al was er één vraag die steeds door haar hoofd zwierf: of hij iets serieus met haar wilde, als in iets vasts, iets blijvends. En ze leek nergens anders over te willen praten dan dat. Het moest duidelijk zijn. “Aaron, wat wil je precies met me? Wat voor een relatie?”, haar blik was een tikkeltje onzeker, zich bewust van zijn vorige ‘speciale’ relaties. Om haar emoties te baas te kunnen, dronk ze nog maar eens van haar wijn.

Aaron keek hoe ze de fles ontkurkte en hij glimlachte toen hij meer wijn in zijn glas kreeg dan hij hem zelf gevuld had. Nou, dat scheelde weer, dan kon hij met een glas af en hoefde deze niet meer te hervuld worden. Aaron was geen fanatieke drinker, hij hield van een glaasje maar daar hield het ook echt bij op. Zijn dronken periodes hadden bij zijn tienerjaren gehoord en met die jaren had hij genoeg ervaring van alles op gedaan om te weten dat het iets was wat niet meer bij hem hoorde, dat het hem niet beter deed voelen en dat het hem geen beter persoon maakte. Hij glimlachte om haar reactie dat ze hier te behendig in was.
"Gelukkig ben ik ditmaal uitgenodigd," sprak hij, refererend naar die keer dat hij haar dronken het bed in getild had. Een avond die erin geresulteerd had dat ze elkaar voor een te lange periode niet gesproken hadden, wat ze nu hopelijk konden inhalen. Als hij het eerlijk mocht zeggen, wou hij hier niet meer weg. Ze was te veel in zijn gedachten, hij sprak haar te graag, dat een afstand, voor een avond, voor meerdere avonden, nou ja, vooral nu, veel te lang zouden zijn. Hij was niet het figuur dat, wanneer hij iemand te lang om zich heen had, diegene zat zou worden. Aaron kon goed overweg met het samenleven met iemand. Hij had aan zijn trainingen genoeg tijd voor zichzelf om rustig te worden. Te sociaal was voor hem haast onmogelijk.
Sophia ging even iets comfortabels aantrekken, waar Aaron dus weer met zijn hand naar de snacks greep. Mowgli zat niet ver van hem af.
"Psst, Mow," fluisterde hij met een stukje kaas in zijn hand. "Hier!" De hond kwam aarzelend op hem afgelopen, het wantrouwen was er niet helemaal uit maar het ging met de dag beter. Even snuffelde hij aan het stukje kaas voordat de bek open ging en het kaasje naar binnen werd geschoven. Tevreden smakkend keek Mowgli naar Aaron, in de hoop nog een kaasje te krijgen.
"Ik moet je niet teveel verwennen," sprak hij met een lach naar de hond. "Straks denkt je vrouwtje nog dat ik je om probeer te kopen. Wat absoluut waar is. Maar toch." Mowgli kwispelde even, alsof hij ook maar een beetje begreep wat Aaron te zeggen had en de man glimlachte. Mowgli was wel leuk.
Sophia kwam weer terug, gekleed in een comfortabele joggingbroek en een topje wat hij liever niet zou hebben als ze dat bij andere mannen zou dragen. Nou ja, dat moest ze uiteraard zelf weten, hij mocht nu niet jaloers gaan worden ineens. Want ja, wat waren ze precies? Ze keek hem verleidelijk aan, een blik die matchte met het topje en Aaron schudde even glimlachend zijn hoofd. Ze was echt wel bewust van wat ze deed.
Ze vond dat er zat was om over te praten, maar dat het geen wat ze nu wou doen was hem bespringen. Hij nam geamuseerd een slokje van zijn wijn en keek haar aan, nieuwsgierig met wat er ging volgen. Ze was zo heerlijk impulsief. Geen blad voor haar mond. Dat was zo heerlijk vergeleken met hoe hij was. Berekenend. Minder impulsief. Nadenkend. Kalm.
Het was fijn om haar in zijn buurt te hebben. Zo gebeurde er nog eens wat in het leven.
Haar blik ging op serieus en ze vroeg wat hij wou, wat voor soort relatie. Die vraag was lastig te beantwoorden en hij blokkeerde een beetje. Wat als hij iets wou waar zij totaal niet comfortabel mee was? Hij kon zich goed voorstellen dat zij niet met iets serieus bezig wou. Dat zij wou proeven van het leven, proeven van jongens. En Aaron wist niet of hij daartoe in staat zou zijn.
Bedachtzaam keek hij haar aan. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, sloot deze weer omdat hij de woorden niet wist. Hij was angstig kwijt te raken wat ze nu even hadden, omdat zij misschien hele andere verwachtingen had.
"Ik wil iets... serieus. Iets met een toekomst. Iemand waarmee ik uiteindelijk oud mee kan worden," sprak hij, waarna hij zijn glas neer zette en haar aankeek.
"Als - we niet bij elkaar passen en dat voor ons er niet in zit, weet je, dan is het zo. Maar zo zou ik wel de relatie in stappen. Als zijnde dat dit voor lang is en niet voor even." Zo. Hij had het gezegd. En nou was het hopen dat Sophia niet van de mannen wou proeven.

Gespannen wachtte Sophiae op Aarons antwoord. Zijn gezichtsuitdrukking werd zorgvuldig door haar geïnspecteerd. Hij leek te aarzelen, keek moeilijk uit zijn ogen en leek diep na te denken. Hij opende zelfs zijn mond even om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. De moed zonk haar haast in haar schoenen toen het te lang duurde voor hij reageerde. Zenuwachtig dronk ze van haar glas wijn, dat al aardig minder vol was dan eerst.
Wat als hij immers niet zoveel als haar wilde? Wat als hij het niet zag zitten om een vaste relatie te hebben met iemand van zoveel jonger. Wat zouden de mensen zeggen? Was ze klaar om dit helemaal los te zien van hoe het met Ethan was gelopen?
Hij wilde iets serieus. Toekomst. Een glimlach brak door op haar gezicht en met een twinkeling in haar ogen keek ze hem aan. “Er is niets wat ik liever zou willen proberen dan dat.” Fluisterde ze zachtjes, met die oprechte glimlach nog steeds op haar gezicht. Haar hand raakte zijn knie aan. “Aaron, ik voel echt dat dit wel eens zou kunnen werken.” Haar glimlach werd nog breder terwijl ze met een verliefde blik de woorden uitsprak.
Aaron had alles wat ze zocht in een man. De zachtheid, de mannelijkheid. De manier waarop ze zich gedragen kon om hem heen, de manier waarop hij haar beschermde. En de manier waarop haar hart tekeer ging in zijn bijzijn. Dat was voor haar de bijzonderste bevestiging die ze kon hebben. Dat was niets in vergelijking met wat ze bij Ethan had gevoeld. En met Ethan zou ze getrouwd kunnen zijn geweest op dit moment – ze kon het zichzelf niet meer voorstellen. Wat ze zich ook nooit had kunnen voorstellen, was dat Aaron uitgerekendhààr als vriendin zou willen hebben. Het was net een droom.
Haar dromerige blik viel op de kaasjes en een brede grijns verscheen. “Oh wauw, alle kaasjes zijn bijna op. Ik ga er even wat bij halen, hoor.” Hij at graag kaas. Check. Big check. Geamuseerd door de snelheid waarmee de kaasjes waren gaan lopen en zich bewust van haar hand die op zijn knie lag, die steeds wat meer over zijn bovenbeen was geschoven en haar nagels zachtjes over de stof van zijn broek had laten glijden, stond ze op om afstand te nemen en kaasjes te halen. Voor er ongelukken zouden gebeuren. Dingen die zouden moeten wachten. Seks met een man die iets meer matuur was dan Ethan – die zich vaak nog gedroeg als een jongetje, was voor haar best een ‘big deal’ en zeker als ze nadacht over wat er gezegd werd over mannen met Aarons huidskleur.
Een ander deel van haar vond uitdagen dan weer een verschrikkelijk fijn spelletje een spelletje waar ze moeilijk mee kon ophouden.
Rustig wandelde ze naar de keuken, om de kaasjes bij te kunnen vullen.

Ze wou niets lievers dan een serieuze relatie. Aaron keek haar even peinzend aan. Wou terugkrabbelen. Wou zeggen 'wat als ik niet hetgeen ben wat je wilt?', maar de vriendschap tussen hem en Sophia had vanaf dag 1 zo goed en vanzelfsprekend gevoeld, dat hij onmogelijk hier echt moeilijk over kon doen. Buiten dat, hij was zelf te dol op Sophia om haar nu op andere mannen die rondliepen te gaan wijzen.
Ze legde haar hand op zijn knie en vertelde hem dat ze voelde dat dit nog wel eens kon werken.
"Ik mag het hopen, darling." Zijn ogen schitterden en hij nam haar verliefde blik in zich op. Sloot het in zijn hart. Probeerde het te onthouden, zodat hij er op kon teren als ze niet bij hem was. Haar hand die op zijn knie lag, dwaalde steeds meer af en zijn hoofd koel houden met zo'n aanraking.. het was wel een beetje lastig.
Ze ging gauw kaasjes halen en hij keek haar na. Het was onwerkelijk, dat nu, terwijl niet al te lang geleden alles zo onzeker leek, zij met hem wou zijn. Dat zij ook gevoelens voor hem had. Hij kon het nog steeds niet helemaal geloven en een ongelovige glimlach lag dan ook rondom zijn lippen. Vooral omdat de plek waar haar hand lag, nog na brandde. Hij voelde zich haast schuldig om menselijke gevoelens die hij had.
Mowgli keek hem weer zielig aan en hij stak hem het laatste stukje kaas toe.
"Ik ga even je baasje helpen," sprak hij, waarna hij opstond en richting de keuken liep waar Sophia bezig was met kaasjes. Hij had aan de ene kant geen geduld om stil te zitten, te praten, als zij zo verleidelijk gekleed was. Zo verleidelijk deed. Zijn armen gleden naar haar middel, zijn armen haakte om haar buik heen en hij trok haar tegen zich aan. Zijn lippen vonden haar hals en zachtjes kuste hij deze. Hij wou een opmerking maken over kaas, maar dit was ook aangenaam.

Vanuit haar ooghoek had ze hem zien aankomen, maar alsnog was Sophia verrast toen Aaron zijn armen rond haar middel sloot. Haar lichaam tintelde en hoewel ze probeerde onverschillig te doen, zag je aan de manier waarop ze haar kaken op elkaar klemde dat elke aanraking haar op dit moment kon doen sidderen. Zijn heerlijk zachte lippen raakten haar hals aan en het meisje sloot haar ogen terwijl ze het potje met kaas opzij duwde. Kaas was niet meer belangrijk.
Hoe zijn lippen haar zo van de wijs konden brengen, wist ze niet. Zijn lijfgeur was voor haar haast als een drug die ze nog nooit geprobeerd had. Het gaaf energie, maakte haar opgewonden en er leek maar geen einde te komen aan de werking ervan. De warmte van zijn adem streelde langs haar hals en maakte dat het meisje haast niet meer kon bewegen. Ze kon enkel maar de hoeveelheid adem die ze inhield, uitblazen om zichzelf tot rust te doen komen.
Aaron zei niets, maar liet haar gelukkig ook niet los. Enorm veilig voelde ze zich bij hem, of dat met zijn leeftijd en mannelijke lichaam te maken had of met de manier waarop hij zich steeds heldhaftig gedroeg, wist ze niet precies. Waarschijnlijk kwam het neer op beide redenen.
Ze maakte de beweging om zich om te draaien in zijn armen. Terwijl ze dat deed, echter, kwamen er spelbrekers op de proppen. Spelbrekers van gedachten die ze niet had zien aankomen, omdat ze nog nooit sinds die laatste keer geconfronteerd werd in de houding waarin ze stond waarna ze Ethan de deur had uitgeduwd.
De neiging om Aaron weg te duwen was groot met het beeld van Ethan die haar vertrouwen had geschonden voor haar ogen. De blik in haar ogen stond verward, een lichte frons was op haar voorhoofd verschenen tegen de tijd naar hem toe was gedraaid, nog steeds in zijn omhelzing. Toen ze hem eenmaal in de ogen keek echter, verdween die moeilijke blik als sneeuw voor de zon en verscheen er een verlangende, lustige twinkeling. Hem in de ogen kijken bleek een kuur voor die zware gedachten en trokken haar mee naar een betere plek.
Zonder op een reactie te kunnen wachten, duwde ze haar lippen op de zijne, legde ze haar handen op zijn sterke schouders en trok ze zich op aan hem, haar benen om zijn middel heen klemmend. Eén hand gleed naar zijn hoofd en streelde zijn haren terwijl de andere de lijn van onder zijn oor naar zijn sleutelbeen zachtjes volgde. Haar tanden knabbelden zachtjes op zijn onderlip en vervolgens zocht haar tong zich een weg naar de zijne. Voorzichtig, verkennend. Haar hoofd voelde licht en de smaak van de wijn die nog achtergebleven was, maakte de kus extra aangenaam.

Haar reactie op zijn aanraking was hem niet ontgaan en maakte dat hij haar nog meer wou aanraken. Alsof de behoefte die hij had, hier nog niet voldoende van was. Aaron vond het haast lachwekkend van zichzelf, hij, die in principe geen moeite had met het vinden van liefde, hunkerde nu naar haar. Hunkerde naar een meisje die voorheen onbereikbaar had geleken en nu had hij haar, voor zichzelf. Voor een relatie. Voor een toekomst.
Alleen wat hij niet kon hebben wou hij hebben, het was bijna pijnlijk. Het was nooit genoeg.
Dat was niet waar. Aaron was tevreden in relaties, als ze goed uitgebalanceerd waren. Maar vaak had hij de balans niet gehad die hij nodig had gehad, of had zijn wederhelft gevonden dat hij niet genoeg was, dat hij niet genoeg vocht, dat hij niet jaloers genoeg was, te goed van vertrouwen. Of - Redenen die hij zelf niet begreep, niet kon uitleggen, die maakte dat vrouwen het van zichzelf oké vonden om vreemd te gaan.
Aaron duwde zijn gedachtes weg - er was weinig plek voor gedachtes als Sophia zo dicht tegen hem aan stond - en zijn hart hamerde in zijn keel. Sophia draaide zich naar hem toe, maar voordat ze oogcontact met hem maakte, leek ze ver weg. Lag er een frons op haar gezicht. Een frons die verdween toen ze hem aankeek. Een glimlach tekende Aaron's gezicht. Een zachte, warme glimlach, speciaal voor haar gereserveerd. Een glimlach die vanuit zijn tenen kwam. De frons van eerder had plaatsgemaakt voor een al te bekende blik van Aaron, die zijn ogen, zodra hij deze geregistreerd had, onmiddellijk weerspiegelden. Hoe kon hij anders.
Zonder dat hij een keuze had - niet dat zijn keuze heel anders geweest zou zijn - drukte ze haar lippen op zijn mond. Weinig suggestie aan mogelijk. Haar handen bevonden zich op zijn schouders, waarmee ze zichzelf naar hem toe trok. Half grijnzend zoende hij haar terug, nam haar lichaam in zijn sterke armen. Maakte dat zij enkel een beetje benen om zich heen hoefde te leggen, maar dat ze niet haar eigen, hele gewicht op haar armen hoefde te dragen. Hij bedoelde maar, haar gewicht was het gewicht wat hij in zijn vrije tijd deed. Haast nog een lachertje.
Haar handen dwaalden af en hij genoot, ogen gesloten, van de aanraking. Het waren vele aanrakingen tegelijk, niet een simpele, waar hij zich niet op alles kon focussen. Haar tanden op zijn lip waren haast teveel. Waren teveel in combinatie met haar tong die voorzichtig om toestemming leek te vragen. Alsof zij toestemming nodig had.
Gretig beantwoordde hij haar, ongewild ietwat agressief, passievol. Agressief op een aangename manier. Begerig, verlangend. Zijn mond leek haar tong op te zuigen. Zachtjes, voorzichtig, agressiever dan een 'standaard' kus, desondanks passievol. Zijn tong streelde de hare, maakte er een spelletje van. Een plagerig spelletje. Zijn handen echter lieten niets aan de suggestie over. Voor zover hij de ruimte had om aan haar te zitten en haar niet te laten vallen. Wat de fuck. Waarom stonden ze hier nog?
Langs de andere kant, Aaron wist niet zeker of hij het voortouw moest nemen. Zij moest aangeven of ze er oké mee was. Nu leek het hem niet dat ze heel veel moeite had als ze zo gewillig om zijn nek ging hangen, maar hee, hij kon zich prima voorstellen dat ze ergens niet comfortabel mee zou zijn, zo snel al. Ietwat besluiteloos zette hij enkele stappen. Besloot dat de bank voldoende was om haar op neer te gooien en genadeloos verder te zoenen. Een bank was vrij onschuldig, right? Plus hij had zijn kleren nog aan en hij hield haar kleding aan. Dat maakte dat het háár stap zou zijn. Voorzichtig, om de magie niet te verbreken, tilde hij haar naar de bank toe. Echter vergde dit wat meer concentratie van hem, waardoor zijn lippen enkel op die van haar leken te rusten. Tot hij haar op de bank had gegooid en bovenop haar kroop. Toen kwam hij weer tot leven, niet meer tegengehouden met de gedachte 'pas op dat je haar niet laat vallen, idioot.' Zij, de bank, haar lippen, haar lichaam onder hem. Het was zoveel waar hij niet van had durven dromen. Het was zoveel waar hij stiekem wel van had gedroomd. Het was zo vreselijk vertrouwd en onbekend en hij genoot van alle aanrakingen, van alle zenuwuiteinden die ook maar het kleinste beetje contact maakte met Sophia.
Oh god. Hij hield zo vreselijk veel van haar.

*hield in past tense omdat ik altijd zo schrijf, niet omdat hij nu niet meer van haar houdt [á]

-- Let's cut the crap --

Het was vreemd. De passie waarmee hij haar benaderd had de eerste weken en de manier waarop Aaron nu 'off' was. Sophia kon haar vinger er niet op leggen, maar er was iets. En ze wist dat het niet zomaar iets was dat hem dwars zat, dan had ze dat namelijk al lang geweten. Aaron was open tegen haar, maar hij hield iets achter. Ze voelde het in de toppen van haar tenen, maar ze confronteerde hem er niet mee.
Integendeel. Sophia deed alsof er niets aan de hand was, alsof ze het niet kon zien. Maar het was er. En ze vrat zichzelf op vanbinnen.
Die avond was Aaron voor de zoveelste keer die week vertrokken om te gaan fitnessen. Sophia zelf zat in de sofa en had het zich gemakkelijk gemaakt met wat chips en een filmpje. Haar aandacht echter, die was er niet bij. Het verhaal was niet interessant genoeg en Aaron zat in haar hoofd.
Sinds Ethan had ze het moeilijk met vertrouwen en het feit dat ze bijna 100% zeker was dat Aaron iets te verbergen had, maakte het daar niet beter op. Hadden ze er wel goed aan gedaan deze relatie te starten? Was het wel de juiste keuze geweest? Was het niet gewoon te vroeg geweest? Zochten ze niet gewoon elk gezelschap?
Sophia piekerde en voelde hoe de spanning in haar hoofd zich opbouwde. Ze maakte zichzelf druk.
Haar hand verdween voor blijkbaar niet de eerste keer die avond in de zak chips, maar ze kreeg niets te pakken. Leeg. God, ze had comfortfood nodig. Ze zette de film op pauze en klom uit de zetel. Pakte het lege zakje chips op en wandelde naar het raam. Het meisje schoof het gordijn opzij en keek de straat in. Het was ondertussen al drie uur geleden dat Aaron was vertrokken. Normaal gezien zou hij een uurtje geleden alweer thuis geweest zijn, maar de laatste tijd kwam hij later thuis. Ze had er niets over gezegd.
Hij logeerde meer bij haar dan hij in zijn eigen woonst zat. Het maakte haar niet uit, ze waren ook nog steeds niet all the way gegaan en dat maakte hen allebei niet uit. Ze hadden alle tijd.
Soph zuchtte even, haalde haar vinger achter de stof van het gordijn vandaan en zette weer vaart richting de keuken. Daar gooide ze de lege zak chips weg, opende ze de snoepkast en haalde ze er chocolade uit. Chocolade en nog van die heerlijke cakejes. Zes. En ook nog die chocoladepasta. Een lepel werd uit de lade gevist en geladen met haar persoonlijke comfortfood wilde ze weer richting sofa gaan, toen haar blik viel op iets wat niet klopte.
Aarons fitnesstas stond nog hier. Hij was gaan fitnessen. Al drie uur. Het meisje zette haar spullen op het aanrecht en wandelde naar de tas.
Kon ze? Ja, toch? Bij de tas hurkte ze neer en haar handen ritsten die open. Hij had zijn tas netjes gemaakt, zijn kaartje van de fitness stak in de binnenkant van de tas.
Ze klemde haar kaken op elkaar en ze kneep haar ogen tot spleetjes. "Ongelofelijk."
Er was no way dat hij binnen kon in de Fitness door mee te gaan met een vriend. Hij had moeten terugkomen voor zijn tas en had dat niet gedaan.
Sophia nam de tas op en verzette die naar hun slaapkamer. Op die manier kon hij de tas niet opmerken en als hij er niets van zou zeggen tegen haar, dan was hij kon hij overal geweest zijn, behalve in het fitnesscentrum.
Haar vuisten balden zich. Ze kon zich niet laten bedriegen. Niet weer. Niet, hoe dan ook.
Het meisje lette op haar eigen ademhaling en probeerde zichzelf te kalmeren. Hem een kans te geven. Het voordeel van de twijfel. Voor nu.
Een doffe klap beneden - het geluid van de voordeur- was het teken van Aarons arriveren. Sophia sprong in de zetel - haar comfortfood in de keuken achterlatend - en wurmde zich onder het dekentje, alsof ze op die manier al heel de tijd film zat te kijken. Haar vinger vond de Playknop en de film begon net op tijd weer te spelen. Ze hoorde de sleutel in het sleutelgat.

Hij kon Loréne niet bereiken. Op geen enkele manier.
Aaron was nu een tijd samen met Sophia, een goddelijke tijd, maar het was niet beter geworden met Loréne. Het was zelfs alleen maar slechter geworden. Ze vluchtte voor hem, ontliep hem. Hun contact was kort, grillig, niet zo spontaan als het vroeger was geweest.
Aaron hield van Sophia, absoluut, maar de ‘bro’s before ho’s’ ging hier toch ook nog op, toch? Loréne was toch een ‘bro’? Toch?
Aaron was er niet zeker van.
Niet alleen was het grillige contact wat maakte dat Aaron bezorgd was. Loréne was anders. Deed anders. Niet alleen tegen hem, maar tegen iedereen. Haar lach was te schel, haar glimlach te breed. Een afstandelijke blik in haar ogen. Ze was overal behalve in het heden maar ze ontliep hem, liet niets los, ze was ‘oké’ als hij ernaar vroeg.
Aaron had niet door dat hij door dit hele gedoe met Loréne zelf ook afgeleid raakte. Dat hij ook ‘off’ was. Dat hij niet zijn gebruikelijke, luchtige zelf was. Zijn focus was volledig op Loréne, gesteld als hij was op zijn vriendin. Niet ‘zijn’ vriendin, maar.. ja. Dat verschil was wel duidelijk, toch?
Aaron trainde als gebruikelijk iedere avond en probeerde de afgelopen tijd ook nog een uurtje te kijken op plekken waar Loréne gebruikelijk was. Het was hem ontgaan dat Sophia dit gedrag ook had opgemerkt.
Vanavond had hij rond de tijd dat hij ging trainen een bericht gehad van een gemeenschappelijke vriend. Deze was wel eens uitgegaan met Loréne en Aaron en hoewel hij in eerst instantie alleen een vriend van Aaron was geweest, had hij snel genoeg ook een vriendschap met Lo opgebouwd. De man zag Aaron echter nog steeds als de beschermheilige van Loréne, die ze soms gewoon nodig had. Hij was niet bewust dat die twee niet bepaald op speaking terms waren, anders had hij Aaron nooit een berichtje gestuurd met dat Loréne nu al lam was en dat ze niet tot reden vatbaar was. Of hij please kon helpen voordat ze zichzelf publiekelijk voor schut zette.
Dat laatste verwonderde Aaron. Loréne dronk veel maar had vaak de rem er goed op. In ieder geval, ze had de controle en maakte zichzelf niet een volslagen idioot.
Aaron had hem een berichtje terug gedaan dat hij al onderweg was. Hij had Sophia gedag gekust en alleen gelaten met haar dingen en was er vandoor gegaan in een snelle wandelpas. Eenmaal aangekomen in de desbetreffende bar zag Aaron Loréne als eerste. Ze was ongemakkelijk rondom een vrouw haar nek gaan hangen. Een aantrekkelijke vrouw maar absoluut Loréne’s type niet. Veel te soft. Maar ook deze vrouw was dronken – en had een intens droevige blik in haar ogen – waardoor ze ook behoefte leek te hebben aan aandacht. Aaron wou naar ze toelopen maar hun gezamelijke vriend James tikte hem op zijn arm.
“Hee,” sprak Aaron, zijn blik die zachter werd bij de man.
“Hi.” James grijnsde naar hem. “Je bent nu iets te laat. Ik weet niet of ze zichzelf voor lul heeft gezet, de dame in kwestie lijkt het wel te waarderen, maar als je haar nu wegtrekt heb je ruzie.” Aaron ging zuchtend naast James zitten.
“Dat heb ik sowieso wel.” James had net een slok willen nemen, maar zette het glas nu weer terug op tafel.
“Hoezo dat dan?” Het was niet ongebruikelijk voor het tweetal om apart naar de bar te gaan en wekenlang zonder elkaar gespot te worden. Buiten dat, iedereen leek op de hoogte te zijn dat Aaron met iemand anders dan Loréne was – Loréne was erg los geworden rondom anderen – waardoor niemand het echt vreemd vond dat Aaron niet constant meer bij Lo was.
Aaron besloot om Loréne nu met rust te laten en de tijd te doden met het kletsen en gezellig doen met James. Het was fijn om hem weer eens te zien, de omstandigheden waren minder fijn.
Aaron probeerde uit alle opmerkingen van James te halen hoe de man vond dat het ging met Loréne. Ook James was opgevallen dat ze wat anders dan normaal was, maar de man vond het niet zijn zaak. Loréne was heel stellig in het ‘we zijn vrienden en ik maak plezier met je, niets anders’-regeltje dat ze zelf had opgesteld. James was er oké mee om op die wijze met Loréne bevriend te zijn en hij kende niemand buiten Aaron die op een andere manier dan die manier bevriend met haar was. Voor James was het in orde dat Loréne niets met hem deelde.
Aaron vond de bevestiging fijn dat er iets anders aan Lo was. Het betekende dat hij niet gek werd en niet geobsedeerd met haar was geworden, maar dat hij terecht aanvoelde dat er iets mis was. Dat er mensen waren die dat gevoel op bepaalde hoogte met hem deelden.
Op een gegeven moment was Loréne’s flirt klaar met drinken en gezellig doen en vertelde ze dat ze morgen weer moest werken. Loréne hing dicht bij haar, dicht om haar, smekend om een kus, maar de vrouw leek zichtbaar ongemakkelijk. Aaron keek James aan, die het ook gespot had. Loréne was nooit zo pushy. Ze had véél te veel gedronken.
De cue voor Aaron om op te staan en Loréne vriendelijk bij haar arm te pakken.
“Hi darlin’,” sprak hij zachtjes. “Het is tijd om te gaan, niet?” Haar ogen vernauwden zich, focuste even op hem en een glimlach brak door. Haar blik was echter niet helder.
“Kom je mijn bed warmen, Aaron?” sprak ze, half verleidelijk, half brallend. De vrouw waar Loréne net nog mee had staan praten, schoof weg van haar barkruk, trok Aaron even dankbaar aan zijn mouw, schonk hem een korte, vriendelijke glimlach en schoot er vandoor.
“Lo,” mompelde Aaron zachtjes, ietwat gekwetst.
“Don’t fret about it,” lachte ze, te schel, te hard. “Jouw hart is voor jongere vrouwen. Of moet ik zeggen, meisjes?” James hoorde goddank niet wat er gezegd werd.
“Lo, we gaan.” Aaron was resoluut en eigenlijk als gebruikelijk liet Loréne zich gewillig door hem meetrekken. Beledigingen afgewisseld door flirterige opmerkingen werden constant gemaakt en Aaron negeerde beiden. Eenmaal bij zijn huis – hij had nog steeds géén idee waar Loréne zelf woonde – opende hij de deur, trok Loréne mee naar binnen. Zijn huis was zichtbaar onbewoond – hij verbleef toch meer bij Sophia – en Loréne kreunde even.
“Natuurlijk,” fluisterde ze, helderder dan ze de rest van de avond was geweest. Aaron keek haar aan, een blik van eenzaamheid in haar ogen die hij niet gewend was. Ze leek sowieso meer helder dan ze was geweest de rest van de avond.
Aaron vond niet dat hij haar een verklaring schuldig was. Hij zette haar op de bank, schonk een kop thee in, misschien als excuus om even niet bij haar doordringende blik te zijn. Zwijgend reikte hij deze aan toen een kop gevuld was en een theezakje was toegevoegd. Ze nam hem aan, dankbaar. Haar houding was losser, haar ogen stonden niet vol verwijt en eenzaamheid meer.
“Zijn we oké?” vroeg hij.
“Mag ik je huis gebruiken als plek om te crashen?” Dat liet Aaron lachen.
“Ja –“ begon hij, “maar géén seks met anderen in mijn bed.” Dat deed Loréne weer lachen. Het was niet haar gebruikelijke lach, maar het was beter vergeleken met wat hij eerder had gezien.
“Mogen anderen wel seks –“
“Géén seks in mijn huis.” Loréne grijnsde. Leunde toen naar voren.
“Hoe is –“
“Lo.”
“Nee, serieus. Hoe is ze in bed?” Ze trok plagerig een wenkbrauw op.
“Lo!” Aaron kleurde, wat gelukkig lastig was te zien.
“Waarom doe je nu ineens zo preuts, sweetheart?” vroeg ze, haast iets van gekwetstheid in haar stem.
“Er is gewoon nog niets gebeurd van diens aard, oké?” mompelde hij.
“Wáárom niet? Durft ze niet? Durf jij niet? Bang dat je –“
Godver wat kende hij haar goed en wat moest hij hard lachen op de opmerking die ze niet afmaakte. Flattering, tho.
“Nee, néé! Geez, Lo. Zo spannend is het niet. Het is ook niet een kwestie van durven. We… wachten gewoon op het juiste moment, denk ik.”
Het gesprek had nog veel langer kunnen duren als het aan hem had gelegen, maar hij bedacht zich dat het laat was, dat hij eigenlijk al lang thuis had zullen zijn. Hij stond op, kuste Loréne op haar wang.
“Wees voorzichtig,” sprak hij, een warme glimlach op zijn gezicht.
“Bedankt.” Loréne glimlachte terug, een glimlach die net haar ogen niet bereikte. Ze pakte zijn hand vast, kneep er zacht in.
“Ik meen het. Bedankt.”

Aaron was terug naar huis gegaan, later teruggekeerd dan hij oorspronkelijk had gewild. De man zat bij zijn hoofd nog volledig bij Loréne, maar opluchting was op zijn gezicht te lezen. Hij had het gevoel dat dit in ieder geval een manier was geweest tussen hem en Loréne om het ‘goed te maken’. Dat hun relatie nu weer bergopwaarts zou gaan. Aaron was opgelucht.
Met zijn hoofd vol bij Loréne, viel het hem niet op dat zijn tas niet meer op de plek stond waar hij deze had achtergelaten. Aaron liep naar Sophia toe, die in een dekentje gewikkeld lag, een filmpje te kijken.
“Hee beautiful,” sprak hij met een glimlach, waarna hij zijn ietwat gestoppelde wang tegen de hare liet schuren en zijn lippen kort tegen haar oor aan drukte. Gezien hij het zelf nooit fijn vond om gestoord te worden tijdens het kijken van een serie, tilde hij haar benen op en maakte het zich comfortabel door haar benen over zijn knieën te leggen en tegen haar aan te kruipen, voor zover dat kon.
“Wat kijk je?” vroeg hij liefdevol, geïnteresseerd.


- sorry, lang met de info over Lo -

Het duurde niet lang vooraleer de deur werd opengedaan. Druk bezig met haar gezicht in een aanvaardbare plooi te houden, keek ze niet op toen hij binnenkwam. Ze kon er niet tegen. Niet tegen zijn aanwezigheid hier zolang hij haar niet alles vertelde. Iets wat hij, vond ze, uit zichzelf moest doen. Maar goed, geen conclusies trekken. Geen conclusies trekken, Soph.
Hij benaderde haar, zij deed goed haar best om zeer geïnteresseerd te zijn in de film. Ook al volgde ze het verhaal totaal niet meer en liep de film naar zijn einde toe zonder dat ze wist wat nu eigenlijk de clue van het verhaal was. Hij begroette haar op zijn charmante manier, zijn lippen drukten zachtjes tegen haar oor.
Iets wat haar normaal gezien absoluut niet koud had gelaten, maar op dit moment wilde ze weten wat er gaande was en was haar hart niet te vinden voor knuffels of lichamelijk contact. Sophia was zo sinds ze bedrogen en belogen werd door Ethan. Dit was de eerste keer dat ze het gevoel had dat er weer iets werd achtergehouden en de manier waarop ze reageerde was onvoorspelbaar. Maar ze wilde. Nu. Géén. Lichamelijk contact.
Een gespeelde glimlach verscheen om haar lippen. “Hee”, bracht ze uit. In haar stem geen vleugje van wat er op dit moment door haar heen ging te bekennen.
Hij tilde haar benen op en legde die over zijn knieën. Kroop zo dicht mogelijk tegen haar aan terwijl al wat zij nu wilde, gewoon afstand was. Misschien wat drastisch, maar ze kon het gewoon niet hebben. Niet meer. Dat had Ethan voor haar toekomst verpest. Het meisje onderdrukte een zucht net op tijd toen hij vroeg wat ze keek. Moeilijke vraag, gezien ze haar aandacht niet bij de film had. “Je weet wel, the usual”, reageerde ze, haar blik niet van het scherm af scheurend. “Jongen, meisje, eerst haten ze elkaar en nu gaat zij naar de luchthaven lopen, ziet ze zijn vliegtuig vertrekken en komt hij toch opeens aangelopen omdat hij niet wilde opstappen. Waarschijnlijk zoiets.” Ze kon de verveling in haar stem niet verbergen en lalde maar wat door om aan te tonen dat ze precies wist wat de film inhield, ook al was dat niet zo. Maar het was een romantische komedie, dus cliché.
“Hoe was fitness?”, vroeg ze hem vervolgens, haar blik niet van het scherm afwendend en de achterdocht in wat ze vroeg verbergend. Het klonk luchtig, alsof er niets aan de hand was. Die vraag had ze hem de avonden ervoor ook gesteld.
Het verbaasde haar. De manier waarop ze kon reageren, hoe ijzig kalm ze kon blijven in haar uiterlijk vertoon terwijl ze zichzelf vanbinnen verschrikkelijk voelde en ’t liefst gewoon nu op de slaapkamer wilde gaan zitten en alleen zijn.
Ondertussen liep de film ten einde en verscheen de eerste aftiteling.