Can I escort you to your room, please? [Kael]

Kael wierp een zijdelingse blik op May. Hij had de indruk dat ze wel aardig op dezelfde golflengte zat als dit gespuis, zoals hij ze regelmatig liefkozend noemde.
"Dat is dan een eerste keer," grapte Geoff. Hij nam een laatste trekje van zijn sigaret en trapte hem vervolgens uit op de stenen. De rest leek ook zo ongeveer klaar.
"Geoff, je kwetst me diep," antwoordde Kael quasi-serieus. De zwartharige zanger grinnikte slechts even.
Fearchar had per ongeluk het laatste stukje van zijn peuk laten vallen en vloekte hartgrondig.
"Hey, hey," zei Geoff, een grijns onderdrukkend, terwijl hij naar Maybelle gebaarde. "We zijn hier wel in het bijzijn van een dame, beetje op de taal letten heren."
"Jij bent wel de laatste die iemand op zijn taal mag aanspreken," merkte Brody, een stevige jongeman met een beginnend baardje en donkere ogen, droog op.
"Heb je mij vandaag al horen vloeken?"
"Ik ben hier net vijf minuten."
"Dat is geen antwoord op mijn vraag."
Kael opende hoofdschuddend de deur voor May, al kon hij zijn lach net niet helemaal inhouden.
"Na u," zei hij monter.
"Geldt dat ook voor ons?" reageerde Kieran en Kael keek op.
"Natuurlijk, dames, voor jullie altijd."

De jongens leken klaar met roken en Kael uitte zijn quasi-gekwetstheid naar Geoff.
Maybelle kon alleen maar grijnzen. Het was Fearchar die haar deed opkijken en vloekte op zijn schotse manier, waardoor Maybelle moeite had om haar lach in te houden.
Geoff sprak hem aan op zijn taal omwille van haar en de jongen die er tussen kwam, daar was ze de naam al van kwijt. Oh jee, wat ging dit snel.
“Well thank you”, sprak ze met een overdreven British-accent, toen Kael de deur voor haar openhield, waarna ze grappend een ladylike buiging maakte en de deuropening door huppelde. Niet alleen voor haar, ook voor de andere ‘dames’ werd de deur opengehouden. Dit was echt amusant. Binnengekomen zaten wel meer ‘types’ zoals hen, to put it that way. Sfeer was ongedwongen, luchtig en veel aangenamer dan in het hotel. Dit kon ze wel smaken.
En ze had zin in bier. Zin om zichzelf wat losser te laten in een veilige omgeving. Kael voelde veilig, zijn vrienden voelden veilig. Dit mocht gebeuren en zij was er helemaal klaar voor.
“Ik heb wel zin in een biertje”, opperde ze naar Kael toen ze de kroeg was binnengewandeld en zich naar hen omdraaide. “Of een paar biertjes.”

Kael hield zijn woord. Nadat May binnen was hield hij de deur open tot Parsley, Sage, Rosemary and Thyme er ook door waren.
Daarna liet hij de deur weer langzaam dichtvallen en richtte ook hij zich op wie er allemaal binnen waren. Het was redelijk drug. Het viertal was al naar de tafel gelopen waar ze vermoedelijk eerder ook hadden gezeten, met nog een paar mensen die Kael wel kende. Een meisje stak haar hand op en Kael groette terug.
De bar was redelijk klein en gezellig ingericht. Aan een van de wanden hing de Engelse vlag - iets waar Fearchar zich in het begin een klein beetje zorgen om had gemaakt, tot hem duidelijk werd dat hij als Schot gewoon welkom was - en voor de rest was de pub gedecoreerd met allerlei oude spulletjes. Een traditionele look in een moderne stad.
Maybelle gaf aan wel wat voor bier te voelen en Kael grijnsde opgetogen.
"Hier nog een," zei hij. "Laten we daar werk van maken.
Hij begaf zich tussen de paar tafels en de staande mensen door, hier en daar een bekende groetend, naar de bar, waar hij zich op een barkruk hees.
De barvrouw was een meisje van ongeveer hun leeftijd met lang, donker haar dat ze in een losse vlecht droeg. Ze had een tattoo op haar bovenarm en droeg felrode lippenstift. Ze had een rond, vriendelijk gezicht waar een lach op verscheen toen ze hen zag.
"Wat kan ik jullie inschenken?" vroeg ze, een glas dat ze had staan afdrogen wegzettend.

Plots kwamen er meerdere mensen nog opdagen. Mensen waar ze niemand van kende en het werd al aardig drukker. Mays hoofd stond op dit moment naar genieten van haar avond. Impulsieve beslissingen waren de leukste.
Kael had ook zin in bier en May volgde hem naar de bar, slalommend tussen de anderen. Niets voor haar om in een menigte onbekenden te gaan staan, ze hield graag vast aan iets wat ze wél kende. En zeker als het een drukte was. Dat zou waarschijnlijk na enkele biertjes wel beteren.
De pub was traditioneel ingericht. Gezellig, anders dan aan die andere kant. Ongeacht van waar je kwam, iedereen zou je accepteren.
Eenmaal aan de bar gekomen, kwam ze naast Kael staan. “Zo, je vrienden zijn echt aangenaam. Als ik te stil ben is dat in ieder geval niet omdat ik hen niet aardig vind. Ik ben gewoon wat teruggetrokken in grote groepen.” Het meisje vroeg wat ze moesten drinken en ze grijnsde. “Ik hier, bier.” Specificaties waren niet nodig. Ze keek naar Kael en haalde haar portemonnee boven. “Ik trakteer”, opperde ze terwijl ze er 10 pond uit viste.

“Zo, je vrienden zijn echt aangenaam. Als ik te stil ben is dat in ieder geval niet omdat ik hen niet aardig vind. Ik ben gewoon wat teruggetrokken in grote groepen," vertelde May. Kael glimlachte en haalde zorgeloos zijn schouders op.
"Relax, je kwam zeker niet onvriendelijk over," zei hij opbeurend. Hij grijnsde breed toen ze aangaf te trakteren.
"Prima, maar dan komt het volgende rondje van mij," zei hij monter. Niet veel later stond er een pint bier voor zijn neus.
"Volgens mij heb je ze meteen ingepakt, trouwens," zei hij. Hij kende zijn vrienden langer dan vandaag. Hij had het meteen door als ze iemand meteen helemaal leuk vonden. Hij nam een slok van zijn bier. Het was precies hetzelfde dat hij altijd dronk hier, maar dat gaf niet. Hoorde erbij. In restaurants was hij altijd wel te bewegen eens wat nieuws te proberen - een streekwijn, een cidertje van een of andere kluizenaar uit Amerika - maar in de pub ging hij gewoon voor oud en vertrouwd.
Hij keek naar May.
"Maar, hey, je had het over dat je je paarden verzorgt; hoeveel heb je er dan wel niet?" vroeg hij opgewekt. Wie weet reed ze voor een of ander sport-team of zo, wist hij veel.

Kael stelde haar gerust. Ze kwam niet onvriendelijk over en daar was ze blij om, want dat was nooit haar bedoeling geweest. Hij nam haar traktatie aan en gaf aan het volgend rondje dan te willen trakteren. Daar was May helemaal prima mee.
Hij deed haar zelfvertrouwen stijgen door te zeggen dat ze hen had ingepakt. Fijn om te weten, ze was zichzelf geweest en het had haar geen moeite gekost. “Denk je? Ik vond hen in ieder geval ook wel super. Beter dan dat stijve volk in het hotel.”
Haar pintje was bij aankomst meteen door haar vastgenomen. Bier smaakte lekker als het lang geleden was, al vond ze de eerste slok wel tegenslaan. Daarom volgde er snel een tweede en een derde.
Kael keek haar aan en begon over het feit dat ze haar paarden verzorgde. Een glimlach verscheen op haar gezicht. “Twee. Phantom is een oudere pony, maar nog prima in shape en hij doet het goed. Ilona, paard, daar is nog veel werk aan. Beetje getraumatiseerd, maar ze heeft gewoon tijd nodig. En die krijgt ze ook.” Ze nam nog een slokje. “Phantom is op pensioen en geniet van strand- en bosritjes, Ilona daar rijd ik momenteel nog niet op, hoewel ze braaf is. Op dit moment is het gewoon te risicovol.” Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze over de dieren vertelde.

Kael luisterde aandachtig. Hij vond het grappig te zien hoe ze opfleurde toen het gesprek op haar paarden terecht kwam. Kael had er zelf niet zo heel veel mee, maar ook zeker niets tegen. De informatie over Ilona deed hem echter even fronsen.
"Mishandeld?" informeerde hij. Dat was een van die dingen waar hij dan toch slecht tegen kon. Hij was dan wel het soort om grappend te zeggen dat het paard dan maar flink van zich af moest trappen, maar hij wist natuurlijk ook wel dat zoiets zo'n beest zo bij de slager deed belanden.
Hij had zelf geen beesten, maar was ervan overtuigd dat als je ze had het je verantwoordelijkheid was er goed voor te zorgen.
Hij nam een paar slokken van zijn biertje. Ergens in de pub stak vrolijk gelach op en onbewust glimlachte Kael heel even. De sfeer hier was zeer aanstekelijk. Hoewel hij zich concentreerde op zijn gesprek met May ving hij toch dingen op; een paar jongens die duidelijk net eentje teveel hadden gehad, de vrolijke stem van de barvrouw die mensen vlot en vriendelijk te woord stond, eigenlijk een beetje de standaard geluiden van een pub, maar toch deden ze goed. May had gelijk, dit was oneindig veel beter dan een hotel vol met mensen die wanhopig waren hun status zo breed mogelijk uit te meten.

Hij vroeg door over Ilona en ze haalde haar schouders op. “Wat er met haar gebeurd is, zal ik nooit weten. Moet pittig geweest zijn, vooral onder het rijden. She’s a piece of work, te vergelijken met een rebellerende, angstige puber die een slechte kindertijd had.” Ze nam nog een slok bier. “En jij? Iets met paarden of is dat een no-go?”
Ze grijnsde even. Paarden waren voor haar een ophemeling geweest, de momenten bij paarden waren rustige, vredevolle ogenblikken. Als ze rust zocht, was ze vaak daar te vinden. Ze zou het iedereen aanraden, maar paarden bleken niet bij alle mensen in de smaak te vallen, wat je als paardenmeisje natuurlijk alles behalve kon begrijpen.
Het was snel, m aar haar biertje was alweer op. Niet dat ze wat voelde van de drank, integendeel. Ze kon er nog wel een paar hebben. De pub was gezellig en de geluidsverhouding muziek-pratende mensen was perfect. Je hoefde niet te roepen, maar je hoorde de nummers die er zich afspeelden nog. Vreemd dat ze hier een paar pond minder vroegen voor een pint, terwijl het een beetje verder veel minder gezellig was. Hier hoefde ze zichzelf niet te bewijzen.

"She’s a piece of work, te vergelijken met een rebellerende, angstige puber die een slechte kindertijd had.”
Kael wist niet zoveel van paardengedrag, maar hier kon hij best iets bij voorstellen. Hij had een docent van hem eens over een zeer moeilijke klasgenoot horen praten en hem de jongen horen vergelijken met een gekooid dier.
Hij trok een gezicht.
"Arm beest."
“En jij? Iets met paarden of is dat een no-go?”
Ergens was Kael wel blij dat het gesprek weer even wat neutraler werd en hij grijnsde schouderophalend.
"Eerlijk? Ik ben vrij paard-neutraal eigenlijk," zei hij. "Ik heb er niet zo gek veel mee, maar er ook niets tegen."
Hij zag dat ze haar bier op had en nam de laatste slok uit zijn eigen glas. Hij trok de aandacht van het barmeisje.
"Nog twee bier, op mijn kosten" zei hij, en vermoedelijk kwam zijn gebarentaal - hij wees naar het bier en stak toen twee vingers op, waarna hij naar zichzelf gebaarde - meer aan dan zijn woorden omdat ze wat te ver weg stond, maar dit meisje werkte hier al langer en wist wat ze deed.
Niet veel later stonden er twee nieuwe glazen bier en Kael hief die van hem op.
"Proost," zei hij.
Het had goed beschouwd natuurlijk weinig zin als je ieder een rondje gaf aan elkaar. Je betaalde immers alsnog evenveel voor je drank. Toch schiep de manier waarop het nu gegaan was meer sfeer naar Kael's mening dan wanneer ze ieder hun eigen betaalden. Het was sowieso leuker om even te trakteren dan je alleen op je eigen drinken te focussen.

“Paard-neutraal?”, Maybelle lachte even. “Dat hoorde ik nooit eerder, normaal is het óf pro,  óf contra. Je bent er niet gewoon prima mee. Dat mag niet.” De ironie in haar stem was subtiel aanwezig.
“Heb je er dan al eens opgezeten?”, vroeg ze hem uit, terwijl ze hem geïnteresseerd aankeek. Ideeën rezen op in haar hoofd.
Hij bestelde nog twee biertjes en May glimlachte; niets beter dan iemand die het spelletje kende, anders zou het nogal awkward zijn wanneer ze opnieuw voor hen tweeën zou bestellen. Niet dat ze dat niet zou doen – ze had genoeg geld op zak en ze was hiervoor sociaal genoeg aangelegd – maar het hóórde zo, toch?
En zo had je op z’n minst op het einde van de avond het idee dat je niet al te veel had uitgegeven voor het aantal biertjes dat je had gedronken.

“Tchin!”, reageerde ze, eveneens haar glas opheffend. “Op een gevarieerde avond.” Dat was hoe je de avond tot nu toe wel kon noemen: gevarieerd. Van haar job naar zijn vader en van het poepsjieke hotel naar deze ordinaire pub.
Haar hoorde je niet klagen.
Het bier ging beter binnen dan haar eerste glas. “Aan deze snelheid zal ik zometeen zorgeloos zijn.”

Of hij er al eens op had gezeten. Kael grijnsde opgelaten. Hij had wel zo'n vermoeden waar dit heen ging. Echt bang voor paarden was hij zeker niet, maar om er nou op te klimmen zag hij ook weer niet echt zitten, maar dat bekende hij niet.
"Nee- nou ja, volgens mij ooit als klein kind, in zo'n vakantie park, maar daar bleef het bij."
Haar toast deed hem even in de lach schieten.
"Op een gevarieerde avond," beaamde hij en hij nam een slok.
“Aan deze snelheid zal ik zometeen zorgeloos zijn," zei May en Kael grinnikte.
"Hier nog een."
Hij was niet zo'n enorme drinker (goed, zo nu en dan ging hij wel even los) en de cocktails van eerder in combinatie met het bier zorgden ervoor dat hij besefte dat het voor hem ook niet zo gek lang meer ging duren voor hij aardig aangeschoten zou zijn. Maar dat gaf niet. Hier voelde hij zich honderd procent thuis en hij was blij dat May zich er ook op haar gemak voelde.
Hij zei het niet zo snel hardop, maar wat hij ook fijn vond aan het feit dat hij haar had leren kennen was het feit dat hij nu iemand kende die begreep waar hij vandaan kwam. Rowan en Paul begrepen het tot op zekere hoogte, maar May kende het wereldje dat hij de rug toegekeerd had, dat was toch anders.
"Als ik het me goed herinner was die knol in dat vakantiepark nog valt ook," zei hij uiteindelijk met een grijns.

Als klein kind in een vakantiepark. Dat telde niet mee, vond ze. Hij vond ‘gevarieerde avond’ een goede term en beaamde die, waarna Maybelle ook een slokje bier nam. Hij gaf eveneens toe zo meteen ook vertrokken te zijn.
Dat was mooi, hoewel ze hier sowieso niet de enige was geweest. In de bar waren al een groot deel mensen aangeschoten en aangeschoten zijn was hier geen probleem. Hier leken geen duistere geheimen te zitten zoals in het hotel of het wereldje aan de Oude Markt. Hier was alles helder – op dit ogenblik toch nog.
Ze dronk nog enkele slokken, waarna Kael doorging over die knol in het vakantiepark. “Vals?”, Maybelle grijnsde. “Ja, waarschijnlijk een shet – een kleine dikke pony. Die kunnen soms behoorlijk ondeugend zijn, ja.” Ze grijnsde.
Shetlanders konden inderdaad een pain in the ass zijn. Over het algemeen waren pony’s wel ondeugend, maar Shetlanders spanden nu eenmaal de kroon. “Maar dus je hebt nog nooit écht gereden? Phantom zou een ideaal testpaard zijn.” Een glimlach speelde op haar lippen, waarna ze nog enkele slokken bier nam. Ze zag het al helemaal voor zich. Het was groots.
“En Phantom spierwit, jij erop. Als een écht." Ze grinnikte even. "Oh Kael, denk aan wat voor een perfecte prins op het witte paard je zou zijn.”

Het gesprek nam precies de wending die Kael gevreesd had. Hij schudde lachend zijn hoofd.
"Nee, man, dat kan ik niet doen, dan demotiveer ik iedereen om me heen met mijn verborgen natuurtalenten," zei hij met een uitgestreken gezicht.
"En ik bedoel, dat willen we natuurlijk absoluut niet, of wel?"
Hij nam nog een slok van zijn drinken en had zo het idee dat langzaamaan de alcohol een deel van de conversatie aan het voeren was.
Het was maar goed dat Rowan hem vertrouwde; hij had eens een relatie gehad met een meisje wiens jaloezie geen grenzen kende, en een gezellig avondje wat drinken als dit zou haar in een breakdown hebben gestort.
"Plus, ik zie mezelf toch meer als het soort prins met een leren jack op een Harley, als ik zo vrij mag zijn," zei hij, doend alsof hij zijn nagels bestudeerde. Zeker nu, met zijn overhemd en nette schoenen, leek hij wel de laatste om op een Harley te stappen, maar toch was hij ervan overtuigd dat een motor hem best goed zou staan. Hij leende wel wat kleren van Geoff of zo, die droeg toch niets anders dan zwart.

Natuurtalenten? May moest lachen. “Oh dan wil ik die natuurtalenten best wel eens zien!” Oké, hij stond er duidelijk niet voor te springen. Toch had May de smaak nu te pakken.
Ze liet hem rustig drinken en dronk zelf ook nog enkele slokken.
Prins met een leren jack op een Harley? Haar mondhoeken trokken zich onwillekeurig omhoog.
“Ja. Ja, Kael. Dat zou verschrikkelijk goed bij je passen”, reageerde May, de ironie in haar stem niet verbergend.
“Maar goed, genoeg excuses. Ik heb al lang door dat je eigenlijk gewoon niet durft.”
May tuitte haar lippen, wendde haar blik van Kael af en deed alsof plots haar glas bier heel erg interessant was. “Maar dat is normaal hoor. Veel mensen durven niet. No shame hoor, weet je wel.”
Ze dronk enkele slokken bier en wachtte op reactie van Kael, die hopelijk wel zou komen.
De alcohol kon in deze conversatie anderzijds wel aan haar kant staan, maar het was afwachten.
Het beeld van Kael op een Harley echter, werd moeilijk in haar hoofd gevormd. De manier waarop ze hem had leren kennen, zijn kleren, zijn gedragingen, vertelde haar dat Kael nog steeds beter zou passen op een paard dan op een Harley.
Als ze slechts enkel naar Kaels - toch wel knappe - uiterlijk moest kijken, dan zou hij overal op passen.

“Ja. Ja, Kael. Dat zou verschrikkelijk goed bij je passen."
Kael hield zijn hoofd schuin.
"Ik bespeur twijfel," zei hij met een uitgestreken gelaat. "Je stelt me teleur May. Diep teleur."
Toen echter ging ze door dat hij niet durfde. Wat? Nee. Helemaal niet. Of, nou ja, misschien was het enigszins spannend, maar- nee, hij durfde dat best. Hah. Geen enkel probleem.
"Wat- Nee- Absoluut niet waar!" sputterde hij dan ook haastig tegen. Hij nam nog een slok bier en gebaarde met het glas, dat alweer voor een aanzienlijk deel leeg was. Toch klotste de drank vervaarlijk heen en weer onder Kael's ietwat impulsieve gedrag.
"Ik durf alles. Lef is mijn tweede naam, vraag Rowan maar."
Goed, Rowan zou vermoedelijk van mening zijn dat 'onvolwassen' Kael's tweede naam was. Of 'eigenwijs'. Maar het ging om het idee.
"Ik zou zo een rodeo kunnen rijden, mark my words!" ging hij opgewekt verder en hij nam nog een slok. Hij zette het glas even op de bar en zat weer rustig, nu met een kleine grijns om zijn lippen. Goed, waarheid was dat een rodeo wellicht zijn dood werd, maar dat waren details.

Ze stelde hem teleur. May grijnsde. Geamuseerd nam ze nog enkele slokken bier. De gelaatsuitdrukkingen van Kael die bij haar ‘je durft toch niet’ kwamen kijken, waren een spektakel op zich.
Serieus keek ze hem aan terwijl hij tegenpruttelde. Ze volgde zijn glas en stond haast klaar om het te vangen, moest het door zijn bruuske bewegingen uit zijn handen vallen.
Lef was zijn tweede naam. May trok haar wenkbrauwen op. Oh ja? Sterker nog, Kael zou zelf rodeo kunnen rijden.
Demonstratief zette het meisje haar glas neer na nog enkele slokken genomen te hebben. Het was leeg. Ze deed naar het barmeisje het teken dat ze nog twee biertjes mocht brengen en legde het geld op de toog.
“Ik geloof je niet. En ik kan het Rowan niet vragen, want Rowan is hier niet”, sprak ze terwijl ze haar lege glas met een neergeslagen blik bestudeerde. Ze sloeg haar ene been over het andere en tuitte haar lippen, alsof ze diep nadacht. “Als je durft, dan wil ik het zien. Eerst zien, dan geloven.”
Ze nam de biertjes in ontvangst en schoof er één naar Kael toe, hoewel zijn glas nog niet leeg was. Ach, he wouldn’t mind.
“Want als je in bent voor rodeo, heb ik daar namelijk het perfecte beest voor staan.” Ze nam haar nieuwe glas en dronk enkele slokken fris bier, waarna ze de jongen weer aankeek. “Wat denk je?”

“Als je durft, dan wil ik het zien. Eerst zien, dan geloven.”
"Prima!" was Kael's reactie en even snel als het eruit was had hij er ook al een beetje spijt van, maar hij hield zich groot. Hoe moeilijk kon het nou eigenlijk zijn? Een beetje op zo'n dier zitten en rondrijden kon hij toch zeker in zijn slaap wel?
Het laatste beetje van dat knagende gevoel werd door de alcohol wel weggewerkt.
Maar kwam met haar laatste zin met dezelfde snelheid weer terug. Ja, dat nieuwe glas bier ging er nu wel in.
“Want als je in bent voor rodeo, heb ik daar namelijk het perfecte beest voor staan. Wat denk je?”
Kael deed even alsof hij diep nadacht. Hij merkte dat twee vrienden het laatste stuk van het gesprek hadden meegekregen en 'onopvallend' meeluisterden. Ja, top, nu kon hij al helemaal niet meer terug.
"Twee vingers in de neus," was dan ook zijn laconieke antwoord, gevolgd door een slok bier.
De donkerharige jongeman streek een lok haar aan de kant. Zijn wat drukkere gedrag nu er wat drank in zat had ervoor gezorgd dat zijn eerder vrij nette haar nu wat aan de rommelige kant zat.
Een deel van hem was ervan overtuigd dat hij maar beter zijn testament op een bierviltje kon beginnen te schrijven, terwijl een ander deel van hem er oprecht van overtuigd was dat het allemaal niet zo moeilijk kon zijn. Het was voor die kant van hem gewoon alleen het woord rodeo dat hem lichte zorgen baarde, maar dat waren zorgen die na dit biertje vermoedelijk ook weg waren, net als de rest van zijn bescheidenheid.

Het was grappig om te zien hoe Kael toestemde met haar uitdaging. Ook met de rodeo stemde hij toe. Twee vingers in de neus? “We”ll see about that!”, het meisje hief haar glas naar Kael toe en grijnsde triomfantelijk.
“Op jou, Kael. Vliegende cowboy!” Ze dronk ijverig van haar pintje en trok haar wenkbrauwen op terwijl ze uitdagend naar Kael keek. Zette haar glas weer neer en had nog steeds die overwinningsgrijns op haar gezicht.
“Ja, jongen. Nu hang je eraan vast hoor. Jij gaat rijden.”
Nu begon ze stilaan het effect van de drank toch wel te voelen. Als je het aan May zou vragen, zou ze echter steevast ontkennen dat ze het al voelde. Het was niet haar bedoeling om zich op deze manier te laten gaan, maar de pub verleende zich daar toe. En naar haar mening zag ze nog veel dronkenere mensen hier rondlopen. Dat maakt dat zij niet op zouden vallen. Toch was het al behoorlijk laat en zou ze zo meteen maar eens naar huis moeten gaan.
"Ik ben zo wel weer door. Maar ik vind dat je me je nummer moet geven, dan kunnen we afspreken voor dat rijden. Want je gaat er nu niet meer vanaf komen, hoor."

“Op jou, Kael. Vliegende cowboy!”
Kael tikte haar glas aan.
"Niks vliegend, ik zit aan het zadel gelijmd," was zijn snelle reactie. Hij nam een slok bier en merkte dat de confrontatie van eerder - meervoud eigenlijk, als hij die met zijn moeder ook meetelde - alweer van hem af waren gegleden. Maar dat was niet alleen de gewenning. Het was een combinatie van dingen; het feit dat hij May ontmoet had, dat hij de anderen hier tegen het lijf was gelopen, de algehele sfeer in deze tent... Hij voelde zich als een vis in het water hier. De enige Brown waarbij hij echt net zo ontspannen was als hier was Brenin, een van zijn oudere broers.
“Ja, jongen. Nu hang je eraan vast hoor. Jij gaat rijden.”
Kael's natuurlijke zelfvertrouwen werd ongezond versterkt door de drank, die nu de laatste beetjes twijfel al aardig had verdronken.
"Hah, je zal versteld staan!" antwoordde hij. Hij dronk zijn glas leeg en merkte dat hij toch wat aangeschotener was dan verwacht. Oops. Nou ja, hij zou zijn charme wel op Rowan loslaten als die hem erop aansprak.
May eiste zijn nummer en hij grinnikte. Hij trok een bierviltje naar zich toe en vroeg een pen bij het barmeisje die hem een knipoog toezond, vermoedelijk ervanuitgaand dat hij May zag zitten. Nu was het zonder meer een feit dat als hij geen relatie had met de aantrekkelijkste jongeman op het Noordelijk halfrond hij haar ongetwijfeld wel zou hebben zien zitten - ze was spontaan en sociaal, zonder veel te ver te gaan bijvoorbeeld - maar deze nummer uitwisseling had een hele andere aard. Zijn onontdekte talent voor paardrijden zou met de wereld gedeeld worden.
Voor iemand die er zo net uitzag had Kael een verschrikkelijk handschrift, maar het was leesbaar en daar ging het om. Hij schoof het naar haar toe.
"Hier! Maar ik ga er zo ook maar vandoor," zei hij. Rowan kon hij wellicht nog afleiden met een kus of zo, huisgenoot Paul was wat onvermurwbaarder als het op dit soort dingen aankwam.

Die avond bleek Rowan er echter niet te zijn. Paul was er wel, in de keuken bezig zichzelf van een stuk opgewarmde pizza te voorzien op een merkwaardig tijdstip daarvoor.
"Row is er met een half uurtje weer," zei de jonge man luchtig. Hij zag er afgepeigerd uit, merkte Kael op, ondanks zijn aangeschoten toestand.
"Alles goed met jou?" vroeg hij daarom ook, iets minder tactvol dan hij nuchter zou hebben gegaan. Paul knikte.
"Niets om je druk om te maken." Zijn toon was helder; geen ge-Dr. Phil op dit tijdstip.
Niet veel later had Kael - na ook een pizzapunt weggewerkt te hebben - zijn kleding over een stoel gehangen en was hij in zijn boxer zijn bed ingerold. Hij was benieuwd of hij nog wat van May zou horen, of ze het nog zou doen.