Eenie meenie miney mo. [Pasqual] (16+)

Wauw, wat zag hij er goed uit. Zijn outfit was gewoonweg smaakvol en het deed zijn lichaam eer aan. Om van te zwijmelen, haast. Ook op haar gezicht stond een onwillekeurig verlegen glimlach te lezen.
Ze had ook zijn grijns gezien toen hij naar haar keek en dat deed haar goed. Het was belangrijk voor haar dat ze er goed kon uitzien voor de jongen. Oh, hij leek haar opmerking niet bepaald grappig te vinden. Pasqual had enkel zijn schouders opgehaald. Hij zat blijkbaar erg verveeld met de zaak en misschien was doen alsof er niets gebeurd was, een betere oplossing. Als dat was wat hij wou, natuurlijk. Moora glimlachte even ongemakkelijk en haalde haar schouders op toen hij zei dat ze er leuk uitzag. Niet geschikt met wat hij van plan was? "Maar je zei -" stamelde ze kort. Ze klemde haar tanden op elkaar en leek de volgende woorden niet uit te kunnen brengen.
Een kerstmarkt was leuk, absoluut. Heel gezellig en sfeervol, een mooie date. Of ze niets warmers had? Haar gezichtsuitdrukking veranderde, een frons verscheen op haar voorhoofd en ze perste haar lippen even op elkaar. Had ze hem niet gezegd dat dat dat jurkje het enige van nette kledij was dat ze had? Of was hij dat vergeten? Ze probeerde te letten op haar ademhaling.
Ja, ze zou natuurlijk niet iets zoals dit aangetrokken hebben, moest hij zelf niet gezegd hebben dat hij daar nieuwsgierig naar was. Ze had hem op voorhand gezegd dat het jurkje uitdagend was en dan vond ze dat je daar automatisch uit kon afleiden, dat het niet geschikt was voor een kerstmarkt. Hij had haar op voorhand kunnen waarschuwen. Wacht - was ze nu de schuld op hem aan het schuiven? Dat was niet hét probleem, er was een praktisch issue. De kleren die ze bijhad, waren, buiten dit jurkje, twee andere casual outfits waar ze zich niet goed in voelde om mee op stap te gaan en waar ze de stallen nu ook mee uitmestte.
Een andere, warme activiteit zoeken? Are you kidding me? Haar koppige zelf zou dat helemaal weigeren. "Ja, nee. Kerstmarkt. Oké, is goed. Natuurlijk. Sure.", klonk het toen haast overdreven luchtig langs haar kant. Ze zwaaide even met haar arm alsof het helemaal niet uitmaakte voor haar. "Ik doe wat anders aan." Vreselijk was dit, zo beschamend. Het voelde haast alsof ze naakt voor hem had gestaan. Karma, misschien.

Ze was er wel zeker van dat de jongen het niet zo had bedoeld, het was haar brein dat op hol sloeg en ze probeerde zichzelf weer bij de teugels te vatten. Het meisje draaide zich om en wandelde naar de logeerkamer. Ze ging op het bed zitten en begon in haar rugzak te neuzen. Een jeans, een t-shirt en een trui was wat ze eruit haalde. Ze plukte enkele plukjes stro van de trui en rook even aan de kleren. Wat ze had kunnen verwachten: paard. Haar hand ging even door haar haren. Fuck it. Ze deed de deur van de logeerkamer dicht en kleedde zich om. Als hij dit wilde, dan was dat maar zo. Het jurkje zou veel te koud zijn.  Haar haren gingen wederom in een paardenstaart en haar kleding was zoals op stal. En het rook er lichtjes naar. Ze probeerde met wat parfum het gedoe te verdoezelen voor ze de kamer weer uitwandelde.

Zijn aanwezigheid was te horen in de woonkamer. Ze volgde het geluid en liep erop af. In zijn knappe outfit stond hij daar al, terwijl zijzelf - nee, Moora. Positief denken. "Zo, dit is warmer", sprak ze terwijl ze probeerde luchtig over te komen, om hem niet te laten zien wat er in haar hoofd had gespeeld. "Wat leuk, kerstmarkt. In tijden niet gedaan."

Het was te verwachten dat Pasqual hier geen genoegen mee nam. Toen hij op haar af liep, wilde ze snel wegkruipen en een deken over zich heen trekken. Ze wilde zakken in de grond en ervoor zorgen dat niemand haar nog kende. Een beklemmend gevoel bekroop haar en haar hart bonsde in haar keel. De manier waarop hij haar naam uitsprak, deed haar een tintelend gevoel krijgen. Het klonk warm, goedbedoeld. In strijd met wat ze voelde. Wie zette ze hier eigenlijk voor schut?
Plots voelde ze zich gewoon heel erg belachelijk. Ze liet hem doorpraten en besloot pas aan het einde te reageren. Zag ze er prachtig uit daarnet? Ze voelde haar gezicht warm worden. Ja, natuurlijk was op een kerstmarkt rondstruinen ontzettend koud zo, maar wat haar zo had doen reageren was gewoon het feit dat ze er op zich nooit bewust voor zou kiezen om zo’n korte jurk te dragen op een eerste ‘date’. En dan al zeker niet als het een échte date was, met intenties om iets te doen werken.
Zijn deal wekte haar aandacht en een glimlach stond op haar gezicht te lezen. Koken? Hier? Hij in bijpassende outfit? Ze beet onbewust op haar lip. Yes, please. Terwijl hij de plannen uitlegde, knikte ze. Andere mensen indelen voor de ochtenddienst? Wat waren de andere plannen?
En toen, ja, toen kwam het natuurlijk. Winkelen. Vroeger zou ze in de lucht gesprongen zijn van blijdschap, maar nu kon ze er alleen maar trieste connotaties bij bedenken. Winkelen zonder geld was nu niet bepaald aangenaam, dus ze meed dat dan ook maar gewoon, simpel.
Omdat het goed bedoeld was en ze kon zien in zijn ogen dat hij haar blij wilde maken, had ze enthousiast geknikt.
“Het is-”, begon ze, terwijl ze nog wat nadacht over een reactie op dit alles. “Het is niet dat ik veel keuze heb wat betreft kleding. Dit was wat ik van ‘mooie’ kledij had liggen en ik had echt verwacht dat we wat binnen gingen doen, dus dan was dat geen probleem.” Ze wist niet waarom ze op dat moment haar gedachten blootlegde aan hem. Het gebeurde gewoon opeens en er was geen enkele teugel die haar op dat moment kon tegenhouden.
“Het is gewoon-” Begon ze opnieuw, terwijl ze haar blik even ten hemel sloeg om de opkomende tranen tegen te houden. “Ik wil m’n best doen voor je. Ik wil voldoen aan de eisen om in aanmerking te komen als mogelijk vriendinnetje voor je. Ik doe echt m’n best. En als er dan dingen foutlopen, dan voel ik me gewoon zo’n sukkel.” Ze liet hem op geen enkele manier haar woorden onderbreken en ratelde door.
“Ik geloof onder andere daarom dan ook niet dat ik je verdien,” haar woorden en stemkleur sloegen om, alsof ze in een rollercoaster van emoties zat. “dat is te belachelijk voor woorden. Het is ook te belachelijk voor woorden dat ik dit gevecht aanga, dat ik ook maar dénk dat ik jou gelukkig zou kunnen maken. Het is egoïstisch en bovendien ontzettend dom. Ik ben geen blijver. Je bent zo ontzettend goed, lief en aardig. En soms dan heb ik mezelf gewoon niet in de hand. Zelfs ík kan geen hoogte van mezelf krijgen, ik ben bang dat ik het je alleen maar moeilijk zou maken.” Ze kon het niet laten en legde haar hand kort op zijn wang nadat ze een stap naar hem toe had gedaan. Haar duim streelde kort over zijn kaak. “En dat wil ik niet. Stuur me alsjeblieft weg, zodat ik moet gaan, want ik heb de kracht niet om te vertrekken. Dat is beter voor je, echt. Omgaan met Moora staat gelijk aan problemen.” Haar hand gleed van zijn wang af.
Het was een kort moment, maar het was krachtig. Ze beet op de binnenkant van haar wang en herstelde zich door haar schouders te rechten, maar de schade was al aangericht. “Oh God”, reageerde ze terwijl ze rood aanliep en haar hand voor haar mond sloeg.

Ze begon met een uitleg geven. Dat ze geen keuze had wat betreft kleding, maar dat had hij al uitgevonden. Dat was niet erg. Als je op reis was, had je gewoon niet veel ruimte om spul mee te nemen. Maar nu zou ze hier blijven, waar ze wel ruimte had om spulletjes achter te laten. Mocht ze dan weer verder trekken, wat hij natuurlijk niet hoopte, dan zou hij haar nieuw aangeschafte spulletjes bij haar thuis droppen. Dat was niet zo'n probleem. Dat was hoe Pasqual het voor zich zag.
Ze zei dat het jurkje het enige was wat ze had aan mooie kleding en Pasqual wou er tegenin gaan. De rest wat ze had vond hij ook mooi. Het was namelijk haar stijl, maar ze liet geen plek voor hem vrij. Hij zweeg dan ook, afwachtend, luisterend naar wat ze te zeggen had. 
Ze probeerde een nieuwe invalshoek, een nieuwe uitleg, waarbij ze haar ogen ten hemel sloeg en met dat gebaar maakte dat Pasquals hart veranderde in een gesmolten stuk goud. Hij wou haar omhelzen, zeggen dat het allemaal wel goed kwam, dat het geen 'big deal' was, dat ze er wel uit zouden komen met zijn tweeën. Maar ze ging door. 
Ze wou haar best voor hem doen. Het bracht een klein glimlachje op zijn gezicht teweeg. Dat gevoel was geheel wederzijds. Hij wou ook zijn best doen voor haar, niets liever dan dat. Hij wou zeggen dat ze aan alle eisen voldeed. Zoveel eisen waren er bij Pasqual niet meer. 
Ze voelde zich een sukkel. Ook dat was helemaal wederzijds. Het feit dat hij net naakt - 
niet aan denken. De gedachte er alleen al aan maakte dat hij zijn hoofd tegen een muur wou aanslaan. God het was zó gênant. 
Ze geloofde dat ze hem niet verdiende? Hij trok een wenkbrauw op. Maakte ze een grapje? Waarom zou ze hem niet verdienen? Het zou juist andersom zijn. Hij had niet zo afschuwelijk veel te bieden, hij was een wrak - iets wat hij nooit zou bekennen maar wat wel gewoon waarheid was - en zijn familiesituatie was nou niet bepaald 'ideaal' te noemen. 
Ze vond het belachelijk, de gedachte dat ze hem gelukkig zou kunnen maken. Iets in die richting. Op die opmerking schudde hij zijn hoofd krachtig. Hij kon het niet uitleggen. Het was gewoon een gevoel. Het was het feit dat ze vanaf moment een er voor hem leek te zijn geweest. Vanaf het allereerste moment dat er een band aanwezig was geweest. Voor hem een moeilijk te benoemen band maar waarvan hij zeker was dat het iets goeds was. 
Ze legde haar hand op zijn wang, waardoor hij kort zijn ogen sloot. Het was  een miniem beetje contact, maar voldoende om bij weg te dromen. Voldoende om meer te wensen. 
Hij moest haar maar wegsturen. Daar trok hij zijn wenkbrauwen op. Maar het was het laatste wat ze gezegd had. Het leek het einde te zijn van haar tirade. De 'oh god' op het laatst wist hij niet te plaatsen. Hij haalde diep adem en keek haar met een doordringende blik aan.
"Moora, denk je niet dat ik inmiddels oud en wijs genoeg ben om zelf mijn problemen te kiezen? Ik dacht dat je het inmiddels al doorhad, maar ik val voor meiden met problemen." Hij grijnsde onwillekeurig. Het was niet helemaal wat hij had willen zeggen. Of het was beter gezegd helemaal niet wat hij had willen zeggen. Daarmee had hij alleen maar bevestigd dát ze problemen had. 
"Ik bedoel -" probeerde hij zichzelf te herstellen. 
"Het kan nooit zo erg zijn als een meisje dat zichzelf van kant probeert te maken, denk ik zo." Hij haalde even zijn schouders op om het luchtig te maken. "Het kan vast nooit zo lastig zijn als -" Nee. Niet...
Hij verbrak het oogcontact, keek even weg. Probeerde de demonen die bezit van hem probeerde te nemen te negeren, maar ze waren er en hij voelde ze. 
"In ieder geval," sprak hij, nadat hij enkele momenten nodig had gehad om zichzelf vermanend toe te spreken; "Ik heb het voor je over. Wat jouw problemen ook zijn, het weegt niet op tegen wat ik voor je voel. Ik wil je gelukkig maken en enkel als ik je gelukkig maak door je weg te sturen, doe ik dat. Maar voor nu ben ik egoïstisch en doe ik dat niet, want ik maak mezelf er niet gelukkig mee." Hij glimlachte dapperder naar haar. 
"Luister. Ik wil gewoon bij je zijn. Leuke dingen met je doen. Je gelukkig maken, je gelukkig zien. Je mag me absoluut hints geven in hoe ik dat het beste kan doen, maar je wegsturen, dat valt daar volgens mij niet onder." Hij glimlachte weer even. 
"Tenzij je echt zeker weet dat het je gelukkiger zou maken." Die gedachte deed hem pijn. Het was stom, hij kende het meisje nog niet zo heel lang, maar ze was gewoon zo gewoon geworden in zijn leven dat een leven zonder haar pijnlijk was. 
Maar als ze echt weg wou, dan zou hij daar vast wel op een manier mee kunnen leven...

Van seconde één na haar woorden had ze al spijt van wat ze gezegd had. Hoe kón ze? Zo gemakkelijk haar muur laten zakken voor een jongen die ze uiteindelijk nog niet zo heel lang kende? Hoe kon ze dat überhaupt ook maar voor iémand doen? Ze voelde zich zwak, blootgesteld en heel onprettig bij het feit dat Pasqual dit allemaal had gehoord en het liefst wilde ze de tijd terugdraaien. Of hem doorlichten met een toestel dat hem alles liet vergeten. Of zoiets.
Als aan de grond genageld bleef ze staan. Het liefst wilde ze weglopen en normaal gezien had ze dat ook gedaan. Maar haar benen wilden niet bewegen. Ze haalde haar hand van haar mond weg en slikte. Wat ging hij zeggen? Met een onderzoekende blik probeerde ze emoties zoals afgrijzen of teleurstelling, of zelfs bevestiging te ontdekken bij de jongen. Hij leek zich klaar te maken voor een antwoord en zijn blik haakte zich vast aan de hare.
Wat hij toen zei, bezorgde haar een verward gevoel. Ze wist niet of ze nu net blij moest zijn dat ze een ‘meid met problemen’ was, of boos op Pasqual omdat hij haar zo noemde. Moora wist wel dat dat waar was, ze had het net zelf uitgelegd, maar die extra bevestiging Pasqual maakte haar heel onzeker. Hij grijnsde, Moora’s gezichtsuitdrukking bleef onveranderd: moeilijk te lezen en haar blik op oneindig in zijn ogen.
Hij probeerde zichzelf te herstellen en stiekem genoot ze ervan dat hij zich een klein beetje ongemakkelijk voelde bij wat hij had gezegd. Hij had haar maar niet onzeker moeten doen voelen.
"Het kan nooit zo erg zijn als een meisje dat zichzelf van kant probeert te maken, denk ik zo” – Moora slikte moeiljik. Ook zijn onafgemaakte zin deed haar duizelen. Een meisje dat een vorm van haat koesterde voor haar moeder die zich van kant had geprobeerd te maken én daarin was geslaagd, was natuurlijk een stuk minder erg. Natuurlijk.
Daarnaast was het de vergelijking die hij daarstraks ook al had gemaakt, die het haar ook al moeilijker maakte. Twijfels staken de kop op en hoe goed ze die ook probeerde weg te duwen, het was enorm vermoeiend.
Moora was niet jaloers aangelegd, absoluut niet. Maar ze merkte dat Pasqual zijn ex-vriendin nog niet vergeten was. Het was natuurlijk niet abnormaal, ze waren nog niet zo lang uit elkaar. Maar was het dan wel een goed idee om dan op dit moment met Moora wat te beginnen? Diende zij om die vorige te vergeten? Diende zij voor Pasqual om zichzelf te kunnen verbeteren? Om samen te zijn met iemand die misschien het moeilijkste karakter ooit had, maar ‘toch nooit zo erg was als een meisje dat zichzelf van kant probeert te maken’? Met nog steeds haar blik op onleesbaar, probeerde ze de volgende woorden op een goede manier te incasseren.
Pasqual had het oogcontact verbroken en leek zelf even een ‘momentje’ nodig te hebben. Moora schraapte haar keel.
De woorden die hij toen sprak waren lief, luchtiger. Onwillekeurig trok ze haar mondhoeken omhoog. Toch had ze onderliggend een heel prangend gevoel. Alles wat hij zei om haar gelukkig te maken, bereikte haar. Hoewel het gemeend leek, bleven zijn eerdere woorden echter nog luidruchtig in haar hoofd nazinderen.
Het probleem was dat Moora wel zei dat hij haar weg moest sturen, maar dat ze er volledig van kapot zou zijn als ze hem achter zou moeten laten. ‘Verloren’, was een andere benaming.
"Tenzij je echt zeker weet dat het je gelukkiger zou maken.", waren zijn laatste woorden. “Dat zou het niet.”, reageerde Moora meteen, duidelijk stellend dat ze liever bij hem wilde blijven. Vervolgens wendde ze haar blik af en trok ze haar paardenstaart wat strakker.
“Had je al drinken genomen?”, haar switch naar een ander onderwerp was uiterst subtiel te noemen en het meisje liep langs hem heen om zich op een stoel te zetten aan de eettafel. Ze had een momentje nodig om alles even te overlopen in haar gedachten.
Verstand op nul en gewoon doorgaan met plezier maken nu. Ze haalde haar beide handen even door haar gezicht heen en zuchtte onwillekeurig terwijl ze naar het tafelblad onder haar staarde. Haar muur bouwde zich razendsnel weer op en ze sloot zich af voor zwakke momenten. Wat zij voelde voor Pasqual, misschien zogenaamde ‘liefde’, waar ze niet bekend mee was buiten haar familieleden, maakte haar zwak, dat was duidelijk. Het was afblokken of zichzelf verliezen.
“Ik kijk wel uit naar de kerstmarkt. Warme chocolademelk, de sfeer opsnuiven, heerlijk.” Ze speelde een rolletje, ja. Ze klonk luchtig en ijzig kalm na de storm van net.
Moora vocht zo erg met haar emoties en wist niet op welke manier ze wat precies moest uiten. Dit was nieuw voor haar, dit was zó ontzettend moeilijk voor haar. Ze had het idee dat ze Pasqual geen goed deed, dat hij haar zou gaan wegduwen als ze verder deed zoals ze bezig was. En als er iets was wat ze niet wilde, dan was het dat wel.
Op het tafelblad onder haar verscheen plots een druppeltje. Het meisje schrok en veegde snel haar tranen weg, dit mocht Pasqual niet zien. Het was vreemd, ze had niet eens gevoeld dat ze tranen liet. Wat voelde ze zich ontzettend verward. Moora wist oprecht niet wat ze aan moest met de dingen die ze voelde en hoe ze hier allemaal op moest reageren.
Misschien wist te jongen té weinig van haar, om haar te kunnen bereiken? Was dat misschien het probleem? Ze wíst dat daar het schoentje wrong, maar ze kon het niet om op die manier open te zijn tegen hem. Ze vond geen aanleiding. Ze schaamde zich te erg.
Wat wilde ze hem graag knuffelen. Met hem in bed liggen, dicht bij elkaar en de tijd vergeten. Ze voelde de aantrekkingskracht, maar één groot blok energie leek haar tegen te houden.
Achteraf zou het gemakkelijker zijn. Maar ze wist niet of ze kracht genoeg had om een tipje van de sluier te lichten. Ze wist wel dat het nodig was om haar te ontlasten van het gewicht dat op haar schouders lag.
Na lang geen aandacht besteed te hebben aan wat er rondom haar gebeurde, keek ze op en zocht ze Pasqual met haar blik. Eens hem gevonden, haalde ze diep adem. “Voor we op date gaan, zou je wat dingen van me moeten weten. Ik wil je een eerlijke kans geven en ik wil zelf ook een eerlijke kans krijgen. Maar ik voel dat er zaken zijn die me heel erg in de war brengen en de dingen die ik wel wil met jou, in de weg staan. Je moet me aanvaarden zoals ik ben en dan ben je best voorbereid. Wat denk je?”

Het zou Moora niet gelukkiger maken als hij haar weg zou sturen. Dat stelde hem gerust. Want hij wist honderd procent zeker dat het hem ook niet gelukkig zou maken. Oké, enkel als ze het echt wou en echt dacht dat het beter voor haar was. Voor zichzelf zou hij het op dat moment niet doen, maar goed, ookal konden ze elkaar nog niet zo lang, voor haar had de jongen enorm veel over. 
Ze sloeg plots om qua onderwerp en probeerde iets anders aan te halen, waardoor hij kort even zijn wenkbrauw optrok. Gesprek afgerond? Wou ze er verder niet over praten? Moest hij er verder over praten? Hij wist het niet. 
"Nee, nog niet. Ik dacht dat we wel een drankje konden doen op de kerstmarkt," reageerde de jongen dan ook. "Maar als je wilt kunnen we hier ook alvast wat drinken?" Het voelde 'off'. Maar goed.
Moora ging aan de eettafel zitten en Pasqual bekeek haar met gemixte gevoelens. Haar uitbarsting was spontaan gekomen en spontaan gegaan, zoals zoveel bij haar spontaan leek te komen en spontaan leek te gaan. Hij probeerde er vat op te krijgen, probeerde te begrijpen wat er in het meisje rond ging, maar hij vond het lastig. Maar dat was niet erg. Lastig kon goed zijn. Heel eerlijk gezegd kon Pasqual zich ook niet voorstellen dat hij een meisje zou kunnen waarderen die niet lastig was. 
Moora probeerde vrij enthousiast over te komen over de kerstmarkt en de jongen glimlachte. Hij had er ook wel zin in en hij hoopte dan ook dat het gezellig met haar zou worden. Hij was al van plan om een leuke muts voor haar uit te zoeken, gezien hij niet dacht dat ze die had en hij wel vond dat ze die nodig had. Het was een tijdlang stil tussen hen in, een stilte waarvan Pasqual niet wist of hij deze moest onderbreken. Hij keek slechts naar haar, een meisje dat volledig weg leek te zijn van waar ze was. Toen keek ze naar hem op, zei dat hij dingen moest weten en dat hij haar moest aanvaarden. 
De jongen verstijfde kort. Als zij dingen over zichzelf ging vertellen waarmee hij haar beter zou begrijpen, zou dit automatisch betekenen dat ook hij zich open moest stellen. Het was niet zozeer dat de jongen geen open persoon was, maar hij was een ontzettende binnenvetter. Niemand wist hoeveel zeer het hem deed hoe Kaya er nu aan toe was. Hij had misschien haar wond nooit gezien, maar het verbandje om haar arm was, nadat hij met Kathie's automutilerende gedrag in aanraking was gekomen, duidelijk genoeg om te weten wat Kaya onder dat verbandje schuil hield. Nog steeds kon hij niet over Chloë praten zonder met een bult van gemixte gevoelens te zitten. Het was niet dat hij niet over het meisje heen was, het was gewoon...
Hij had gedacht dat ze de liefde van zijn leven was. Maar god wat had hij verkeerd gezeten. 
En wat betreft Aya, goed, daar was hij vrij goed van hersteld. Het was bizar wat er was gebeurd, maar daar had hij zich overheen weten te zetten. Met de gedachte dat het meisje gevaarlijk was, was het makkelijk om weg te stappen van de 'liefde' die hij voor haar had gevoeld. 
En wat betreft Kathie. Als hij alleen al aan dat meisje dacht zag hij haar weer voor zich. Liggend in de badkuip, haar polsen helemaal kapot. Of zag hij haar voor zich terwijl ze haar polsen open sneed. Het waren geen fraaie beelden en het waren die beelden die uiteindelijk een muur tussen hen in had gemaakt. Hij kreeg de beelden niet weg en kon er niet mee leven. Kon er nog steeds niet mee leven. 
Oh ja, en misschien het feit dat Pasqual ooit getuigen van een moord was geweest. Hij had verwacht dat hij nu een onverschillige jongen zou zijn, maar het geweld wat Kathie zichzelf had aangedaan had Pasqual gegrepen en daardoor wist hij dat hij niet gevoelloos was. Hij was alleen gevoelloos tegenover diegene die zijn -
Die Chloë pijn hadden gedaan en die Kaya haar hele leven verneukt hadden. 
"Ik aanvaard je zoals je bent." Hij glimlachte, een ietwat grimmige glimlach. 
"Als we dan toch aan het biechten zijn, ik denk dat ik je dan ook een aantal dingen moet vertellen. Want nou ja, ik weet niet hoe ik overkom, maar ik geloof haast dat ik heel wat anders overkom dan ik werkelijk ben." De jongen schoof aan aan de eettafel, maar de afstand tussen hen in was zo groot. Hij strekte zijn arm uit, reikte naar haar hand. Legde zijn arm zo neer dat ze zijn hand kon vastpakken. Haast verwachtingsvol keek hij haar aan.
"Let's do diz." Hij probeerde haar een aanmoedigende blik te geven. Probeerde haar ervan te verzekeren dat wat ze ook ging zeggen, hij er wel voor haar zou zijn. Dat het allemaal wel goed zou komen.
Hij hoopte dat ze dat ook zou lezen in zijn blik.

Ze wist niet hoe ze dit moest doen. Het voelde verschrikkelijk om zichzelf bloot te leggen aan iemand en om voor het éérst aan iemand te vertellen wat er precies gebeurd was met haar moeder. En was dat bij haar had veroorzaakt. Dat Pasqual zei dat hij haar aanvaardde zoals ze was, deed haar onzeker glimlachen.
Hij vertelde haar dat hij ook een aantal dingen moest vertellen en ze knikte even. Dat hoefde niet per se, maar het voelde goed. Dat zij misschien niet de enige was met dingen in haar leven die haar, op z'n minst gezegd, moeilijke karakter hadden bepaald.
Ze glimlachte lichtelijk verbitterd en keek naar zijn arm, die reikte naar haar hand. Ze moest zich hiervoor mentaal even voorbereiden en daarom duurde het ook een tijdje voordat het meisje haar rug rekte en zijn hand vastnam. Die voelde zacht, voor een jongen. Aangenaam. Automatisch streelde ze met haar duim over zijn vingers.
"Well, where do I start?", ze lachte zenuwachtig en schraapte haar keel. "Ik heb het nooit luidop verteld. Aan niemand." Haar stem klok plots veel zachter dan eerst en haar houding veranderde. Ze zakte een beetje in, alsof wat ze ging vertellen vreselijk veel pijn ging doen.
"Ik ben afkomstig van een ranch aan de andere kant van de regio. Of zeg maar een ranchje." Bij die woorden kreeg ze automatisch beelden binnen. Wat opmerkelijk was, was dat het op elke herinnering van de ranch die ze binnenkreeg, regende. Het waren donkere, trieste herinneringen. Haar blik daalde neer over de 6 weides die ze  hadden en de grote buitenpiste. De stokoude stallen en de grazende paarden.
"Ik woonde daar gewoon met m'n ouders. Heb geen broers of zussen, helaas." Ze tikte even met de nagels van haar andere hand op de tafel. "We hadden het goed. Mijn moeder en ik waren beste vriendinnen, heerlijk was dat toen." Moora's blik veranderde toen ze de naam van haar moeder uitsprak. Kwaad, triest. Voor het eerst tijdens haar woorden, keek ze Pasqual aan. "Tot ze ziek werd, dat heeft alles veranderd."
Ze sloeg haar blik even neer en zuchtte. "Leukemie is een rotziekte. Maar daarnaast is er nog iets veel, veel erger. En jij hebt er ook al mee te maken gehad in je leven. Depressie. Het maakt je kapot." Haar onderlip trilde, het was veel moeilijker dan ze al verwacht had, om dit allemaal te vertellen.
"Wel, en toen. Ja, het veranderde gewoon allemaal. Ik wilde m'n moeder steunen, het enige wat zij deed, was me wegduwen." Een frons verscheen op haar voorhoofd. "Het voelde verschrikkelijk."
"Tot ik haar op een bepaald moment betrapte met een scheermes in de badkamer." Kort kneep ze haar ogen toe en probeerde de beelden weg te duwen. "Vanaf toen moest ze open tegen me zijn, of ik zou het aan m'n vader vertellen. Ik was zo bang."
"Ze uitte haar zelfmoordgedachten dagelijks aan m'n bed. Als ze weer eens chemo had gekregen, werd het erger. Maar ze had beloofd om het niét te doen." Kort schudde ze haar hoofd. "Dat was onze deal. Ze moest bij ons blijven."
Het duurde even voor ze verder ging. Gevoelens van triestheid en haat probeerde ze om te zetten in iets neutraals. "Lang verhaal kort: ze hield haar belofte niet." Het kwam er droog uit, veel harder dan verwacht. "Ze heeft ervoor gekozen om ons in de steek te laten. We waren haar niet genoeg waard om te blijven."
Moora zuchtte even en loste Pasquals hand, ging achteruit zitten. "En omdat m'n vader maar bleef zeuren over dat hij erover wilde praten, en ik niet, heb ik hem gezegd dat ik weg moest. En ik ben vertrokken, simpel. Het laatste wat ik wil is eindigen met een leven zoals het hare. Ik wil de wereld zien, het geluk zoeken. Geluk dat zij klaarblijkelijk niet had. Ik wil leven, genieten, niet te veel inzitten over andere dingen en problemen ontwijken." Ze deed haar armen over elkaar heen. "En dat ben ik geworden, een lafaard. Onvoorspelbaar voor velen misschien, maar misschien ook 't meest voor mezelf."
Kort keek ze door het raam. "En zo ben ik vertrokken, zonder er al te veel bij na te denken. En ik ben al ver gekomen. Ik heb al veel gezien en veel meegemaakt, maar nog niets wat me écht gelukkig maakt. En dan heb je geen kleren, af en toe slechts verdien je geld. Geen onderkomen. Ja, dat maakt het natuurlijk soms natuurlijk lastig. "That's all." Of ten minste alles wat ze nu kon vertellen. Het was vermoeiend, zwaar. Het zoog je leeg. "En jij?" Ze ging weer wat rechter zitten en nam zijn hand weer vast.

Ze vroeg zich af waar ze het beste kon beginnen. Hij keek haar aan, voelde zich ietwat ongemakkelijk. Alsof wat hij ging horen, niet voor zijn oren beschikt was. 
Ze vertelde dat ze dit nog nooit aan iemand verteld had. Het maakte hem ongemakkelijk. Want ook wat hij ging delen.. Mensen konden weten dat het gebeurt was, maar de mensen die het niet wisten vertelde Pasqual het niet. Enkel wisten mensen op de ranch dat er iets was geweest met Kaya, maar het echte verhaal kende ze niet. Het verhaal over Aya had hij dan nooit aan iemand verteld, zelfs niet aan diegene die hem behandeld had. Hij had verteld dat hij was aangevallen, maar hij had niet verteld dat het zijn exvriendin was geweest. Oké, een aantal hulpverleners hadden dit geweten, dat klopt. Maar Pasqual had het er nog nooit met iemand over gehad. En nou ja. Vandaag was de dag. Blijkbaar. En hij was er totaal niet op voorbereid.
Hij was ook niet voorbereid op wat Moora hem ging vertellen. Haar moeder was ziek geweest, leukemie. Waarom juist die naam, de jongen wist het niet. Het was een onpasselijke naam voor een ziekte waar absoluut niets 'leuks' aan was. 
Toen begon ze over de depressie en onwillekeurig sloot er een klauw om Pasquals maag heen, voelde hij zich bedrukt. Ja, een depressie was iets naars en hoewel hij nooit het gevoel gehad had er zelf mee te leven, had hij wel geleefd met iemand die ermee te kampen had. Met iemand die ook de wil om te leven opgegeven had. Wat hij ook deed. Hoe hard hij ook probeerde.
Kathie was het niet gelukt. Moora's moeder wel. De blik in zijn ogen was een blik van gedeelde pijn. Hij wist hoe het voelde om iemand te verliezen, althans, dat dacht hij. Hij dacht ook dat hij een vrij goed beeld had hoe het voelde om te denken dat je iemand verliest. Maar hij wist niet zeker of hij het wel helemaal wist. Hij hoopte dat hij een beetje verzachting kon zijn voor de pijn die Moora moest voelen. 
"Het is niet jouw schuld," mompelde hij zachtjes. Niet hard genoeg om haar te storen, maar wel voor haar hoorbaar. Niet zoals Kathie. Kathie was wel zijn schuld. Hij had Kathie niet kunnen redden en Kathie moest pissig op hem zijn geweest. Anders waren ze vast nog bij elkaar geweest.
Niet aan denken. 
Ze liet zijn hand los en hij keek naar haar op. Het was stom, maar een traan lag in zijn ooghoek. Gauw veegde hij deze weg en probeerde hij naar haar te glimlachen. Hij wist niet wat hij moest zeggen en ergens was hij opgelucht dat ze verder ging. Het maakte dat hij niet hoefde te praten. Want hij was zo bang dat wat hij ook ging zeggen, de woorden niet toereikend genoeg waren.
Ze vertelde over haar vertrek. Dat ze een lafaard was. Pasqual was het niet met haar eens. Was ze echt een lafaard? Omdat ze doorging? Probeerde te leven zoals haar moeder niet geleefd had? Was dat niet waarschijnlijk wat haar moeder ook had gewild. De jongen zweeg. 
Ze nam zijn hand weer vast, vroeg naar zijn verhaal.
"Het voelt zo.. niet toedoend na wat je hebt gezegd," begon hij. Hij wist dat hij absoluut een verhaal had, maar gewoon. Het voelde niet waardig tegenover Moora's verhaal. 
"Voordat ik begin, dit is de eerste keer dat ik dit iemand vertel. Mensen kennen mijn verhaal wel een beetje. Maar ik heb eigenlijk nooit iemand verteld wat het echt met me heeft gedaan." Een halfslachtige grijns, zijn blik even naar het plafond, toen weer terug naar Moora. 
"Het begon allemaal zo'n vier jaar geleden. Met de verhuizing naar HorseHome. Mijn ouders waren net gescheiden, drama en een hoop ruzie. Mijn vader bleef achter in Spanje, grote ranch met Lippizaners, mijn moeder, zusje en ik gingen dus naar een mooi pand in HorseHome. Blije familie. Goede band met mijn zusje. Toen ontmoette ik haar." Hij wou het niet zeggen.
"Ik dacht de liefde van mijn leven." Weer een grijns, nu grimmig. Een blik vol woede. 
"Lang verhaal kort, leek wederzijds te zijn. Ik vroeg haar ten huwelijk, ze zei ja, ik raakte in een ongeluk diezelfde dag, geheugen kwijt. Relatie naar de knoppen. Dacht ik. Tegen die tijd raakte Kaya in de ban van een loverboy, maar ik was zo bezig met mijn relatie proberen te redden, dat ik geen oog meer had voor Kaya." Dit wekte nog steeds zoveel woede op. Hij had het gewoon verpest. Als hij niet zo op zichzelf was gefocust, had hij nu nog zijn toffe zusje gehad. Misschien Chloé niet meer, maar dat was anders. Die had hij nu toch ook niet meer. Hij balde zijn vrije vuist, staarde ernaar. Merkte dat hij verder moest. Probeerde langzaam zijn vuist te ontballen maar het was lastig. 
"Kaya was in handen van een fucking loverboy." Zo. Hij had het gezegd. "Genoeg reden voor mijn ouders om weer terug te komen bij elkaar. Er was geen hoop meer voor Kaya. Dachten ze. Ik weet niet meer precies wat we die dag deden, maar we waren in een of ander park en een dude kwam langs. Nam Chloé met hem mee." Waarom had hij niet... gewoon... die man toen direct omgebracht. 
"Nou, lang verhaal kort, ik heb haar op weten te zoeken. Ben zelf een tijd lang gevangene geweest. Moest meisjes ronselen, maar dat alles om alles voor Chloé oké te houden." Ging hij de dingen vertellen die hij had gezien? Hij besloot van niet.
"Uiteindelijk zijn we vrij gekomen. Maar Chloé liet me achter. Besloot dat ze weg wou. Ging naar Amerika." Hij grijnsde naar Moora.
"Stom hè? Doe je zo je best voor iemand." En ook het feit dat hij de pooier van Chloé doodgeslagen had zien worden, werd achterwege gelaten. 
Hij zuchtte even, haalde met zijn vrije hand even een plukje haar weg. 
"Ouders waren bij elkaar. Kaya was nog steeds weg." De jongen bedacht zich dat dit wel een opsomming leek van zijn lijst vriendinnetjes. Maar daar was het ook de shit mee ingegaan. Zijn vriendinnen. Daarvoor had hij een fijn leventje gehad.
"Ik ontmoette Perrie. We zijn op een date geweest en van het een op het andere moment waren we in een relatie. Nooit helemaal mijn keuze geweest. Nooit helemaal achter gestaan. Ik ging dan ook vreemd. Het had bij die ene 'date' moeten blijven. Maar goed, ik maakte onverstandige jongenskeuzes, ze werd zwanger, kreeg een miskraam." Moeilijk moeilijk. Hij wist ook niet helemaal hoe het ooit gebeurt kon zijn, gezien hij en seks niet vaak gebeurde. Maar het was gebeurd. Somehow. 
"Goed. Van Perrie naar Aya. Dit klinkt meer als een opsomming vriendinnetjes maar nou ja, daar ging denk ik shit de waaier ook wel bij in." Weer een halfslachtige grijns.
"Aya had wat persoonlijke stoornissen. Ik heb haar meerdere malen ergens op moeten halen, plekken waar ze niet kon zijn. Het ging oké, maar toen sloeg ze door." Hij liet Moora's hand los. Maakte zijn rechterarm vrij. 
"Dit litteken? Mensen denken dat ik gevallen ben bij het skaten. Nou ja." Hij trok zijn wenkbrauwen even in een verontwaardigde blik. "Niets is minder waar. Ze had een psychose. Een aanval. En een mes." Genoeg gezegd.
"Ze is opgenomen na die aanval. Ik heb haar nooit meer gezien, nooit meer mogen zien. Misschien maar beter ook." Niet dat hij wraak koesterde. Of boos was. Maar ze was oprecht een gevaar geweest.
"Toen kwam Kathie in mijn leven. Ik dacht dat het allemaal goed was. Tot ik achter haar depressie kwam. Ik wist echt niet... wat ik moest." Hij keek haast hulpeloos. Radeloos. En hij zocht om Moora's vergiffenis. 
"Toen kwam Kaya terug. Of dat gebeurde voor Kathie, of erna, dat weet ik niet. Maar ze was zo veranderd. Was zo niet meer zichzelf." De wanhoop was in zijn blik te lezen. Was te voelen in zijn woorden. 
"Ze was het liefste zusje wat je kon hebben. Leuke meid om te zien, leuke meid om mee om te gaan, sociaal en open naar iedereen. Nu is ze ook open, maar niet op de positieve manier. Je dringt niet tot haar door, ze gaat haar eigen weg, luistert niet naar je en nou ja. Ik mis mijn zusje. Het boeit haar allemaal niet meer. Alsof ze niet meer leeft." Wie weet deed ze dat ook niet meer. 
"Dus dat was gewoon heel lastig. Ik kon er niet mee omgaan. Kon nog steeds niet helemaal omgaan met Chloé's vertrek, het feit hoeveel pijn dat heeft gedaan. Het feit dat Aya me zo makkelijk open kon halen. Ik moest terug naar mezelf en ik ben daarom op reis gegaan. Voor een paar maanden. En Kaya begon ook menselijker te worden. Zij was diegene die me inlichtte dat het niet goed ging met Kathie, dat ik terug moest komen." Maar hij was al te laat.
"Maar ik was al te laat. Kathie nam de telefoon niet meer op die dag en ik wist gewoon dat het mis was. Ik ben naar haar huis gegaan, heb met Jayden, haar broer, de badkamerdeur open gebroken en nou ja." Zijn stem stokte. Tranen sprongen in zijn ogen en hij schudde ruw zijn hoofd.
"Ze -" Tranen liepen over zijn wang.
"Ze leefde nog." Zijn handen trilden en hij omsloot met allebei zijn handen die van Moora. Het was te vers. Hij zag haar nog steeds liggen. in de badkuip. Zo bleek, zo kwetsbaar. Zo naakt.
"Daarna is het nooit meer goedgekomen. Het -" Hij wist niet hoe hij dit moest zeggen.
"Het was mijn schuld, dat dacht ik iedere keer weer. Mijn schuld, ik had neit weg mogen gaan, dan was dit nooit gebeurd. Die muur werd steeds dikker en op een dag is Kathie weggegaan." Hij keek Moora voorzichtig aan.
"Ik zie haar nog steeds voor me. Eigenlijk iedere keer als ik haar zag, zag ik voor me hoe ze in die badkuip lag." Op zijn gezicht lag een verwrongen uitdrukking. 
"En dat beeld krijg ik er niet uit."
Oh maar het beeld van een man waarvan zijn tanden eruit werden geslagen met een putdeksel wel. Want nou ja. Hij verdiende het.

Wat ze hem verteld had, was de grote spil waar alles om draaide in haar nieuw leven. Het was haar grootste geheim, haar masker. Daarom voelde ze zich haast naakt. Ze had de neiging om dingen te gaan bedekken, niet alles te vertellen en dingen die er niet toe deden, achter te houden.
Er zouden sowieso nog wel dingen uit de bus komen, dat was zeker. Zaken die Moora nu niet vermeldde, dingen die ze niet belangrijk genoeg vond. Dat hij had gemompeld dat het haar schuld niet was, deed haar even haar schouders ophalen. Standaard dat mensen dat zeggen, dat wist ze. Het deed niets, het haalde niet uit.
Moora had alles geprobeerd om haar moeder hier te houden, had gedreigd om met haar mee te gaan, als ze het zou doen. Iets waar ze uiteindelijk te laf voor was.
“Ieder voelt zijn pijn.”, mompelde ze toen Pasqual zei dat het ‘niet toedoend’ voelde. Dat vond ze ook écht. Mensen zijn bestand tegen de pijnen die ze in hun leven tegenkomen. De ene wat meer dan de andere. De ene ervaart meer pijngevoel bij iets dan de andere. Dat hangt allemaal af van wat je in je leven te verduren krijgt.
Toen Pasqual zei dat ze de eerste was aan wie hij het vertelde, voelde ze zich ergens vereerd. Dat had ze hem ook geboden, maar ze wist niet of hij zijn verhaal ooit al aan iemand had verteld. Blijkbaar dus niet.
De woorden ‘de liefde van mijn leven’, zouden haar een bitter gevoel hadden doen krijgen, moest het niet zo zijn dat hij de woorden met woede in zijn stem uitsprak. Het wekte haar bezorgdheid.
Hij had zijn vuist gebald en bleef even stil. Lang genoeg voor Moora om even kort op een rijtje te zetten wat hij allemaal al verteld had, want het waren een hoop gebeurtenissen. En daar bleef het ook niet bij.
Dat Chloé hem had achtergelaten na zo’n heldendaad, kon ze maar niet geloven. Waarom zou je zoiets doen?
Hij leek verder te gaan. Perrie dus. Een ander meisje. Tegelijkertijd rees de vraag bij Moora hoeveel meisjes de jongen had gehad en hoeveel meisjes hij had gehad die hem de dieperik in hadden geholpen. Want daar leek hij wel het slachtoffer van te zijn geweest, vermits Perries verhaal ook alweer fout afliep. Hoewel, fout afliep. Ze kreeg een miskraam en toen stopte het, ofzo? Bij haar rees dan de vraag of dat ook zo zou gebeuren moest zij met Pasqual ooit in zo’n situatie komen. Ze besloot er niet bij na te denken.
Aya, nummer drie. Moora glimlachte even halfslachtig toen hij zei dat het als een opsomming van vriendinnetjes klonk. You don’t say. Maar goed, het waren allemaal negatieve dingen en Moora kon het wel verbijten.
Wat misschien fout van haar was, was dat ze tegelijkertijd zenuwachtig werd. Pasqual had duidelijk al ervaring met relaties – hoewel het geen mooie relaties leken te zijn. Én met seks. Gezien Perrie zwanger was geweest, was dat voor haar voldoende bewijsmateriaal. Ze probeerde door de foute timing haar gedachten weg te duwen en concentreerde zich weer op het verhaal van Pasqual.
Persoonlijke stoornissen? Haar hand loste de zijne automatisch en haar blik volgde hoe hij zijn arm vrijmaakte. Automatisch voelde ze woede in zich opkomen. Ze beet op haar tanden. Gelukkig had hij het meisje nooit meer gezien. Al wist Moora wel dat het meisje het waarschijnlijk niet kon helpen, ze voelde een haatgevoel opkomen.
Op naar nummer vier, Kathie. Een depressie. Dat had ze al opgevangen. En Kaya kwam terug, maar was veranderd. Ze slikte even moeilijk. Dat moest haar vader misschien over haar ook denken, sinds de dood van haar moeder. Ze probeerde er niet bij na te denken en focuste zich op Pasqual.
“Dat moet vreselijk zijn geweest.” Mompelde ze toen hi zei dat hij haar gevonden had in de badkamer. Toen groeiden ze uit elkaar, en dat snapte Moora als geen ander. Ze wist niet of ze haar moeder ooit nog had kunnen bereiken en ze de beelden nog uit haar hoofd had kunnen zetten als haar moeder het zou overleefd hebben.
“Klinkt heel herkenbaar.”, mompelde ze even toen hij afsloot. Er viel een korte stilte. Ze voelde haast de gedeeltelijke opluchting in de lucht hangen, strijdend met het verwerkingsproces van wat ze nu had gehoord.
“Ik vind het niet ‘niet toedoend’ ten opzichte van wat ik heb verteld. Je moet een gruwelijke angst hebben voor relaties. En ik vind het heel erg voor je dat Kaya zo veranderd is. Het is niet jouw schuld.” Ze trok haar benen even op en sloeg haar armen er omheen. Ze wist niet of een relatie met haar iets was wat hem kon helpen. Ze was onvoorspelbaar en onberekenbaar. Ze kon hem bijlange nog geen zekerheid geven. Kort zuchtte ze.
“Laten we het even achter ons laten. We praten er nog wel over, als de gelegenheid zich voordoet. Ik denk dat we beiden even bekaf zijn door dit en dat het even welletjes is geweest.” Ze trok haar paardenstaart even goed. Dit zei ze merendeels omdat ze niet goed wist wat ze precies moest zeggen. Het was zòveel, het was zó pijnlijk. Ze wilde geen verkeerd woord zeggen.
Ergens voelde ze zich ongemakkelijk. Ze kon best een knuffel gebruiken, maar wist niet dat een knuffel op dit moment een goed idee was. Of zij het kon weerstaan, of hij het kon waarderen. Dit wetende over hem, zorgde ervoor dat ze respect had gekregen voor hem als persoon. Ze wist al dat hij veel had meegemaakt, omwille van zijn manier van leven, zijn doen en laten en als ze hem hoorde praten, kon je het merken aan hoe hij sommige dingen benaderde.
Dat respect zorgde er dan weer voor dat ze méér gevoelens voor de jongen kreeg. Alsof ze hem wilde beschermen van de kwade dingen die hij had meegemaakt. Alsof ze de pijn wilde wegnemen. Maar alsof zíj dat zou kunnen? Wie dacht ze wel dat ze was, om zoiets te kunnen denken?
Ze ankerde haar blik aan de zijne en kon haast niet meer wegkijken. Ze voelde zijn pijn, ze voelde haar pijn. Het deed haar goed om te weten dat er nog anderen waren die met zo’n pijn, of zelfs meer pijn rondliepen. Dat dat uitgerekend Pasqual was, de jongen van wie ze wou dat zijn leven perfect was, was pijnlijk. Hij verdiende dit niet.

“Dat moet vreselijk geweest zijn.”
Dat was nog zacht uitgedrukt. ‘Vreselijk’. Afschuwelijk, een verschrikking, het beeld wat je nooit meer kwijt raakte. Haast levensveranderend te noemen. Iets waarvan Pasqual niet wist wat hij ermee kon. Erover praten wou hij niet. Dus naar iemand toe gaan om te praten was uit den boze.
Ze vond het herkenbaar klinken en dat vond hij afschuwelijk. Hij keek haar aan.
“Ik wou dat jou niets slechts was overkomen,” zei hij zachtjes. “Je verdient het niet. Het klopt niet, het is niet juist.” De woorden bleven even steken, maar kwamen vervolgens alsnog.
“Je maakt me zo vrolijk, maakt dat ik me een mens voel, gewaardeerd en levend. Je bent altijd attent, altijd vol goede moed. Leven staat altijd in je ogen te lezen.” Hij schudde zijn hoofd.
“Dan moet je geen slechte dingen meemaken.” Nee, Pasqual kon er echt niet tegen dat het altijd zo was dat goede mensen de stomme dingen overkwam. Dat klopte niet. Want waarom overkwam het haar? Waarom niet iemand die slecht gedaan had in zijn leven?
Ze vond dat wat hij ‘niet toedoend’ had genoemd, er wel toe deed. En dat hij waarschijnlijk een gruwelijke angst voor relaties moest hebben. Ja, ergens wel. Ergens was hij als de dood voor relaties. Maar aan de andere kant was het iets waarvoor hij leefde. Voor een ander, omdat het soms moeilijk was om voor zichzelf te leven. Hij had veel om voor te strijden, een eigen trainingsstal, een succesvol bedrijf, talentvolle ruiters die hij naar de top wou brengen. Maar het was niet waarvoor hij leefde. Pasqual was een jongen die zoveel liefde in hem had zitten dat hij een wederhelft nodig had om deze liefde naar voren te brengen. Dat hij iemand nodig had waarop hij zijn liefde kon uiten. Iemand die hij zorg en aandacht kon geven. Iemand die hij gelukkig kon maken. Dat was hetgene wat hem gelukkig maakte. Iemand anders gelukkig maken.
Dat Kaya zo veranderd was, was niet zijn schuld. Hij trok even zijn wenkbrauwen op. Daar dacht hij zelf toch echt anders over. Hij had Kaya misschien tegen kunnen houden, had misschien kunnen voorkomen dat ze met die pooier was meegegaan als hij haar voldoende aandacht had gegeven. Hij had het niet, had haar dus ook niet tegen kunnen houden en nu was ze zoals ze was. Een wrak. Een wandelend wrak die god mocht weten wat deed voor geld.
“Vreemd genoeg ben ik niet echt bang voor relaties.” De jongen glimlachte, haast verdrietig.
“Misschien omdat ik altijd mijn ware emoties probeer te verbergen? Misschien omdat ik nooit iemand vertel hoeveel last ik heb van alles? Ik probeer het te verdoezelen door voor iemand te zorgen, zodat ik niet aan mezelf hoef te denken.” Het was een foute techniek, dat wist hij ook wel. Maar het was een techniek die hem draaiende hield.
Moora stelde voor dat ze dit achter hun lieten, erover zouden praten als het daar het moment voor was. De jongen zuchtte eens diep. Duwde alle nare gevoelens van zich af. Vormde een schild om zichzelf heen. Het was een techniek, een techniek om niet te lang stil te staan bij alles wat pijn deed.
“Laten we dat doen.” Een kleine glimlach trok over Pasquals gezicht en hij stond op. Het meisje intrigeerde hem. Maar hij begreep het beter. Dacht hij. Begreep beter waarom ze deed, begreep beter hoe ze was. Hoopte hij.

Ze keek naar hem en het was met een blik die hij niet gewend was. Er lag zoveel pijn in haar blik dat het automatisch weerspiegelde in zijn blik. Dat hij leek te voelen wat zij voelde. Het was een soort connectie die hij niet thuis kon brengen. Een connectie die hij niet eerder gevoeld had, waarvan hij ergens hoopte dat hij nooit het woord ‘liefde’ had gedeeld met andere meiden. De jongen bleef naar haar kijken en hij wenste dat hij de afstand kon overbruggen.
Hij ging de afstand overbruggen. Niet zoals bij Kathie, een afstand houden terwijl hij die niet wou. De jongen liep op haar af, benaderde haar van achter. Sloeg zijn armen om haar heen in een vrij onhandige omhelzing. Maar het benadrukte hoe hij zich voelde. Onhandig. Onzeker. Hij legde zijn wang tegen haar wang aan en sloot zijn ogen. Liet zich gaan in de omhelzing, in het stukje persoonlijk contact. Liet zijn ademhaling gelijk op gaan met die van het meisje. Hij wou iets zeggen in de trant van ‘het komt wel goed,’ maar hij wou het moment niet verpesten. Hij wou zoveel zeggen, maar alles leek ongepast te zijn. Dus bleef de jongen maar in een omhelzing met haar. Om maar geen afstand te hebben.

Hij wou dat haar niets slechts was overkomen. Ze verdiende het niet, het was niet juist. Haar gezicht betrok. Ze haalde haar schouders op. Nee, Moora was altijd het braafste meisje van de klas geweest. Verlegen, teruggetrokken. Geen stap verkeerd gezet. En toen werd ze gestraft. Maar goed, de normale gang van zaken. De reden ook waarom ze nu niet altijd braaf de regeltjes volgde. Wat haalde het immers uit? ’t Is niet dat je beloond werd voor je daden.
Wat hij toen zei, deed haar even opkijken. Dat ze hem vrolijk maakte. Dat hij zich een mens voelde, gewaardeerd, levend. Ze glimlachte. “Ik vind het fijn dat ik dat voor je kan betekenen.” Dat was ook zo, ze vond het fijn dat zij Pasqual een geluksgevoel kon bezorgen. Eigenlijk maakte Pasqual haar ook gelukkig, al vond ze het moeilijk om dat over haar lippen te krijgen. Ze had nog nooit zo graag geleefd als nu, er was een reden waarom ze nog steeds op de stal bleef.
Was hij niet bang voor relaties? Het meisje luisterde aandachtig verder. Toen hij vervolgde, kreeg ze nog meer medelijden met de jongen. Ze snapte zijn techniek wel, zij had alleen een hele andere: geen fuck geven om iemand of iets, enkel om haar eigen geluk. Egoïstisch, maar haar manier om gedachten te verzetten. Dat Pasqual dit verbroken had, was heel opmerkelijk.
“Jij ook niet, ik snap niet waaraan jij dit allemaal verdiend zou hebben. Ik heb het idee dat je je leven zou geven voor iemand. En dat is mooi. Al is het niet de goede manier om het aan te pakken, maar wat is wél een goede manier? Ervoor weglopen zoals bij mij? Vergeet dat maar.”
De pijn die in zijn blik lag tijdens hun langdurig oogcontact, leek haar pijn te vinden. Alsof ze nu verbonden waren door iets. Het oogcontact duurde langer en langer en ze voelde zich als een magneet tot hem aangetrokken worden. Toch was hij het die het initiatief nam. Hij kwam dichter en sloeg zijn armen om haar heen. Het fijne was dat hij achter haar stond. Zijn warmte gleed als een dekentje over haar heen. Ze voelde zich geborgen, veilig. Zacht drukte hij zijn wang tegen de hare, automatisch sloot ze haar ogen. Haar handen namen zijn armen vast, die nog steeds om haar heen lagen.
En ze was rustig, maar haar hart klopte overuren. Er werd niets gezegd, maar veel begrepen. Ze deelden hun pijn, vonden steun bij elkaar. Een lichtpuntje voor Moora. Zijn geur alleen al kon haar van de wijs brengen, en nu stond hij zó dicht bij haar…
Ze streelde zijn armen met haar vingertoppen en deed haar ogen weer open, staarde voor zich uit. Het was moeilijk om zichzelf niet gewoon om te draaien en de jongen te zoenen. Los uit zijn greep, vol op zijn mond, verwachtingsvol, met passie. Haar lichaam hunkerde naar hem, ze wilde hem. Ze begreep het gevoel niet omdat ze het nog nooit had gehad, maar ze kon het niet helpen. Ze moest zich opsluiten in een denkbeeldige kooi om hem niet op die manier te gaan benaderen en zo misschien iets te doen waar hij nog niet klaar voor was. Na het verhaal dat ze van hem hoorde, kon ze moeilijk geloven dat de jongen zo snel al in een relatie wilde springen. Ook al had hij geen schrik van relaties.
Ze draaide haar hoofd lichtjes, zodat hun lippen naast elkaar, haast tegen elkaar lagen. Haar onderlip trilde lichtjes, dit keer van spanning. Ze voelde zijn ademhaling vlakbij en probeerde zichzelf in te houden. Net op het moment dat het leek alsof ze het niet meer zou kunnen en ze gewoon Pasqual wilde zoenen, hield ze zich in en maakte ze zich zachtjes los uit zijn greep. Ze stond op, klopte hem even zachtjes op zijn schouder en glimlachte. “Ik ga even m’n trui nog aandoen en m’n jas halen.” Mompelde ze zachtjes, haar stem trilde nog na, terwijl ze richting de kamer beende. Het voelde alsof ze zweefde, ze probeerde zichzelf terug op de aarde te krijgen en in de kamer aangekomen, zocht ze haar spullen bij elkaar en trok ze haar trui aan.

Ze vond het fijn dat ze zoveel voor hem betekende. Dat scheelde. Het had een stuk ongemakkelijker geweest als ze het een beetje raar had gevonden, als ze zich ongemakkelijk had gevoeld bij het feit dat hij er zo tegenover stond. Ja. Als ze dat niet fijn had gevonden dan had hij eigenlijk ook niet zo goed geweten wat ze samen deden. 
Ze had het idee dat hij zijn leven voor iemand zou geven, waarop hij onwillekeurig even voorzichtig glimlachte. 
"Als de situatie zich zo voordeed, ja..." bekende de jongen. En toen was hij tegen haar aan komen staan. Had zijn wang tegen de hare gelegd en zijn armen om haar heen geslagen. Waar ze zijn armen streelden leek het net alsof er elektriciteit door zijn armen heen liep. Het was zo gevoelig, de punten waarop ze contact maakten met hun huid, dat het haast overweldigend was om alleen al zo te staan. Het voelde eveneens vertrouwd, veilig, liefkozend, liefhebbend. Alsof hij al het fijne wat hij voelde, naar haar kon overstralen en van haar kon ontvangen. Het simpele contact wat ze hadden was vol ongesproken woorden, leek het wel. En Pasqual wou niet dat het eindigde.
Moora bracht verandering in de zaak. Ze draaide haar hoofd waardoor hun lippen ernstig dicht tegen elkaar aan kwamen te liggen. Had hij zijn hoofd ook een slag gedraaid, had hij haar gekust. Zo simpel zou het zijn geweest. Pasqual was aan het wennen aan de situatie hoe deze nu was, hoe dichtbij ze nu bij hem was. Hoe dichtbij haar lippen waren, hoe dichtbij haar ademhaling was. Voordat hij keuzes kon maken, had zij deze al gemaakt en was ze opgestaan. Zo snel als het was gekomen, was het gegaan en haast verbaasd keek hij haar aan. Een glimlach tekende zijn gezicht, een glimlach die hij er onmogelijk vanaf leek te kunnen halen. Ze ging haar trui en haar jas halen en met die woorden was ze weg. De jongen wist niet wat hij met zichzelf aan moest. De gevoelens die door hem heen gierden, het gevoel van ultiem geluk, de spanning van daarnet. Hij probeerde het een plek te geven, ging aan het keukenblok staan en keek uit het raam. Zo rustig hij er stond, zo wild voelde het vanbinnen. Zijn gedachtes namen wendingen, wendingen waar hij zich helemaal niet in wou begeven. Gedachtes plopten omhoog, gedachtes die hij normaal zou remmen maar die nu ongeremd er waren. Pasqual wou gillen, schreeuwen. Geluid maken. Een uiting geven aan wat hij voelde want hij had het gevoel te ontploffen. 
Hij moest iets doen. Want anders ging hij zometeen Moora op haar mond zoenen en misschien over grenzen heen waar hij nog niet overheen wou gaan. Hij stond nog steeds een beetje besluiteloos te kijken toen ze de kamer weer binnenkwam. Hij probeerde zichzelf een houding te geven, zijn armen strak om zichzelf heen te klemmen want hij wist gewoon -
"Wil je me in het vervolg waarschuwen," grapte hij met pretlichtjes in zijn ogen. "Mijn hele hoofd is op hol geslagen." De jongen ontspanden zijn armen, liet ze langs zijn lichaam hangen. Hij wou een stap naar Moora doen, maar besloot dat hij zijn jas maar eens ging pakken. Anders kwamen ze nooit ergens. Niet verder dan de -
Goed. Pasqual. Focus. Hij sprak zichzelf streng toe, haalde zijn jas en besloot toen toch op Moora af te lopen. 
"Je hebt geen idee..." mompelde hij met een flauwe grijns rondom zijn lippen. Hij legde zijn hand even op haar wang en streelde deze, daarna drukte hij een kus op haar voorhoofd.
"Kom. Laten we gaan. Anders komen we helemaal nergens."

Het duurde even tot ze hersteld was en dapper terug naar de leefruimte kon keren. Haar knieën knikten, haar handen trilden toen ze haar trui aandeed. Enkele keren probeerde ze goed adem te halen en de gedachte aan of Pasqual dit ook zou voelen, ontging haar niet. Zou hij ook zo van de wijs zijn? Hunkeren naar contact? Het was vroeg, zó vroeg. Maar het voelde zó juist.
Toen Moora terug in de leefruimte kwam, stond hij voor zich uit te staren. Ze voelde zich onhandig, haast ongemakkelijk. Vervolgens verscheen er een opgeluchte glimlach op haar gezicht toen hij grapte of ze hem in het vervolg wilde waarschuwen. De pretlichtjes in zijn ogen alleen al deden haar duizelen. Ze volgde hem met haar blik terwijl hij zijn jas ging pakken en beet op de binnenkant van haar wang. Dit keer, om de spanning te verbijten.
Die was er absoluut. De energie die er hing tussen hen was onbeschrijfelijk. Je kon het haast aanraken. Er waren duizenden woorden die niet gezegd werden, maar op één of andere manier was dat niet nodig. Pasqual nam zijn jas en kwam naar haar toe. Elke stap die hij dichterbij nam, deed haar hart sneller slaan. Ze klemde haar tanden op elkaar. Hij kwam enorm dicht en ze hield haar adem in toen hij zijn hand op haar wang legde. Miljoenen tintelingen gingen door haar heen en ze begon weer te zweven. Zijn lippen op haar voorhoofd zorgden ervoor dat haar ogen automatisch zich sloten. Ze had geen idee?
Te snel waren de lippen weer weg en te snel sprak hij al verder. Ze zouden vertrekken. Automatisch greep haar hand naar de zijne. "Wacht, Pasqual." Te snel had ze het gezegd, te snel was alles gegaan. Ze trok hem naar zich toe en schrok er zelf van dat hij plots zo dicht bij haar stond. Ze moest naar boven kijken om in zijn ogen te kunnen kijken. Ze hield haar adem in. Waarom deed ze dit? Ze had zichzelf niet in de hand! Ze voelde zich een ongeleid projectiel dat alleen maar deed wat het voelde. Haar vrije hand, die legde ze op zijn borst, op de plaats waar zijn hart zat. "Gek hé, wat we voelen?" Haar stem klonk warm, zacht en samenzweerderig. Haar pupillen stonden groot en ze beet even op haar onderlip. "Als ik naar je kijk, bonst mijn hart in m'n keel." Ze plantte haar nagels even zachtjes in zijn huid. Haar hand gleed naar zijn onderbuik. "En hier? Ik weet nu wat vlinders in de buik hebben, betekent." Haar blik gleed van zijn ogen naar zijn lippen en weer terug. Ze legde haar hand op zijn wang en streelde met haar duim even over zijn onderlip. "En ik vraag me af hoe het zou voelen als ik je zou zoenen. Ik weet niet of ik dat aan zou kunnen. En ik weet niet of het juist is om zoiets nu al te doen." Haar handen trilden, haar lippen eveneens. Ze drukte vervolgens een kus op zijn wang, zachtjes.
Vervolgens nam ze weet wat afstand door haar hand van zijn wang te halen. Toch bleef ze nog vlak bij hem staan. Een onderzoekende blik gleed over zijn gezicht. Had ze overdreven? Een misstap begaan? Wat was haar probleem, waarom was ze plots zo onvoorspelbaar en oncontroleerbaar geworden? "Vergeef me, ik wilde echt niet vreemd overkomen. Of innemend."

Ze nam zijn hand vast en hij moest wachten. Verwachtingsvol verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Wat ging ze doen, wat ging ze zeggen?
Dat het vreemd was, wat ze voelden. Pasqual grijnsde even terug naar haar, kon zijn blik niet afwenden, wou zijn blik niet afwenden. Ze legde haar hand op zijn borst en het liefste had hij deze daar vastgelijmd. Had hij haar nooit meer laten gaan. Had ze altijd zo kunnen blijven staan. Hij knikte slechts, afwachtend, nieuwsgierig, eeuwig druk in zijn hoofd. 
Haar hart bonsde in haar keel als ze naar hem keek? Lief. Hij wist niet eens meer waar zijn hart was als hij naar haar keek. Ergens ver ver weg, overmatig hard aan het kloppen. Hij bleef grijnzen, alsof deze niet wou verdwijnen, vastgeplakt zat aan zijn gezicht, net zo vast als hij Moora had willen lijmen. 
Ze verplaatste haar hand van zijn borst naar zijn onderbuik. De stroom tintels die hij voelde toen ze haar hand simpel op zijn borst had gelegd, werd vertienvoudigd en ondersteund door andere gevoelens die Pasqual grondig de kiem in smoorde. Gevoelens waar hij op dit moment nog niet aan wou denken, maar oké, gevoelens die gekoppeld aan gedachten gingen die natuurlijk wel eens door zijn hoofd gingen. Maar het waren dingen die hij probeerde weg te duwen. Het was er gewoon nog niet de geschikte tijd voor. 
Toch, ondanks 'niet het juiste moment juiste tijd' maakte het wel dat de behoefte om Moora nu gewoon vol op haar mond te zoenen en alle grenzen die ze nu toch al aan het overschrijden waren, nog verder over te gaan. Maar hij deed het niet. Bleef staan. Liet het gebeuren, hield zijn adem in. Ze was zo dichtbij. Wist ze wat ze in hemelsnaam met zijn hoofd deed?
Oké. Focus. Behalve dat haar hand zich nu daar bevond, zei ze ook nog wat. Had ze ook nog gesproken. Iets met vlinders, dat ze nu wist wat vlinders betekenen. 
"Vlinders zijn nog zachtjes uitgedrukt." De jongen glimlachte verlegen haast. 
Ze vroeg zich af hoe het zou voelen om hem nu te zoenen. Pasqual wou het haar best laten ervaren. Maar mocht hij dat? Kon hij dat? Was daar nu het juiste moment voor? Elk moment zou hem ergens een juist moment lijken. Hij wou het zo graag. 
Ze wist niet of ze het aan zou kunnen. Hij betwijfelde het ook. Iets met 'vergeten hoe adem te halen', vergeten hoe hij moest 'zijn'. Vergeten dat er meer was.
Ze wist niet of dat het juiste was nu.
"Ik weet het ook niet," fluisterde hij zachtjes. "Maar ik geloof dat ik -" Hij maakte zijn zin niet af. Maar hij wou niets liever.
Ze kuste hem op zijn wang, om het nog even wat erger te maken. De jongen sloot zijn ogen kort, opende ze weer. Ze nam wat afstand van hem, iets wat haast pijnlijk was nu ze zo dichtbij was geweest.
"Ik meen het Moora," sprak hij, zijn stem een tikje lager dan normaal. 
Ze wou niet vreemd overkomen. Hij plaatste zichzelf zo dat hij een hand op haar wang kon leggen, de ander, nou ja, die legde hij ook op haar wang. 
Niet innemend. 
"Soms..." Hij wou iets zeggen. Maar ze was zo dichtbij. Zo ontzettend dichtbij. Zijn lippen vonden de bovenkant van haar lippen. Hij kuste haar net niet op haar mond, net erboven. Daarna kuste hij haar op haar mondhoek. Onder haar mond... Andere mondhoek. En hield vlak voor haar lippen stil.

Vlinders waren zachtjes uitgedrukt. Ze gaf hem voor honderd percent gelijk. De jongen maakte zijn zinnen niet af. De spanning tussen hen was te snijden. Haar heldere ogen keken de jongen haast verwachtingsvol aan. Doe jij het maar. Maar hij deed het niet, integendeel. Haar hart maakte haar gek en haar knieën bleven spastisch knikken.
Hij meende het. Ze geloofde hem. Ze wist dat wat ze voelden uniek was. Speciaal. Onbeschrijfelijk. Zijn stem klonk behoorlijk aantrekkelijk en lokte haar uit haar kooi.
Ze voelde zijn adem op haar huid. Soms. Soms wat? Ze huiverde toen hij haar net boven haar lippen kuste. Haar mondhoek. Vanonder. De andere. De vlinders leken plots gigantische olifanten die haar lichaam aan het trillen brachten. Haar huid leek elektrisch, haar haren kwamen overeind.
Een zuchtje ontsnapte. Ze hield haar ogen gesloten. Toen ze verwachtte eindelijk zijn lippen op de hare te voelen, bleef het uit. Ze balde haar vuisten. Haar ogen openden zich. Hij was zo, zó dichtbij. Zijn lippen daagden haar uit door vlak voor de hare halt te houden. Elk stukje van haar lichaam verlangde naar hem. Elk plekje van zijn lichaam trok haar aan. Haar ademhaling versnelde, ze voelde zich week vanbinnen. Kwetsbaar. Maar het deed er niet toe. Het was veilig hier. Bij hem.
"Vergeef me.", fluisterde ze zachtjes. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Ze gunde hem een laatste, doordringende blik.
Ze bracht haar lippen dichter naar de zijne. Verschrikkelijk traag, alsof ze bang was dat het een droom was. Moora sloot haar ogen. Haar lippen tintelden toen ze het eerste vierkante milimetertje van zijn lippen tegen de hare voelde. En meteen eisten ze meer, onbedwingbaar. Ze kon zich op geen enkele manier inhouden. Haar lippen verlangden hiernaar, ze hadden het nodig. Ze hadden hier zo lang op gewacht. Het meisje sloot haar ogen en drukte haar lippen harder, passievoller op de zijne. Ze voelden zo zacht, zo heerlijk. Automatisch bracht ze een hand naar zijn achterhoofd. Ze streelde door zijn haren. Plantte haar nagels heel zachtjes in zijn hoofdhuid, maar dwong zijn lippen om bij haar te blijven. Haar lichaam drukte zich tegen dat van hem aan en ze was ervan overtuigd dat er geen heerlijker gevoel dan dit kon bestaan, dat was gewoon onmogelijk. Het werd pas ongemakkelijk toen ze merkte dat ze zó genoot van dit moment, dat een zacht kreuntje uit haar keel ontsnapte.
Haast meteen loste ze zijn lippen, ze opende haar ogen, haar wangen rood aangelopen van de gevoelens die door haar gingen. "Pardon, droge keel.", verontschuldigde ze zich. Schijnbaar verlegen maar met de pretlichtjes in haar ogen. Ze liet haar hand zakken en legde die in de zijne. Zijn haren waren sexy in de war gebracht door haar hand. Hij zag er echt onweerstaanbaar uit. Hoe kon ze dit ooit tot een goed einde brengen? Haar lippen hunkerden alweer naar de zijne enn ze wist nog steeds niet of hij dit wel leuk vond. En ze hoopte, ze hoopte echt, dat hij haar kreuntje niet had gehoord.

Het zuchtje wat uit haar lippen kwam, ontging hem niet. Maakte dat zijn hart van slag raakte. Zijn hele 'tease', zijn manier van haar uitlokken, oh elk willekeurig ander meisje had hij allang gezoend waarschijnlijk. Maar hij wou het magisch houden. Het eerste magische moment. Wist niet of dat dit moment was. Wist niet of zij oké zou zijn met dit moment als eerste moment om -
"Vergeef me." Ze keek hem met een doordringende blik aan. Vergeef haar? Wat -
Haar lippen op de zijne maakte dat hij vergat adem te halen. Het was zoveel levendiger, zoveel intenser dan hij had verwacht dat hij niet voorbereid was op het feit hoe hij ging reageren. Hij wou zich inhouden als het moment daar was. Zich niet laten gaan, beheerst blijven zodat het rustig aan zou blijven. Maar eigenlijk sinds ze in dit huis was en ze echt alles voor hun tweeën hadden, was alles intens geweest, in een sneltreinvaart gegaan. In een stroomversnelling waar de jongen graag in zat.
Hij greep haar vast. In een stevige omhelzing, tevens enorm zacht. Zijn armen omsloten haar, maakte dat hij haar helemaal tegen zich aan had. Wat hij deed met zijn mond had hij haast niet eens meer in de gaten, zo'n gevoelig gebied was dat nu. Zo ontzettend was hij van de wereld. 
Hij wist eigenlijk ook niet meer wat hij met zijn handen deed. Die waren overal, niet op de opgepaste plekken maar wel overal tegelijk. Alsof hij niet genoeg tijd had om Moora tegen zich aan te kunnen voelen, alsof ze in rook op kon gaan. Het was een scala aan emoties, gevoelens, waar de jongen geen plaats voor wist waar hij teveel mee kon, waar hij -
Het was gewoon alles waar hij op gehoopt had en nog veel meer. Het was als een explosie, een explosie gevoelens. Alsof alles wat ooit vreemd had geleken, nu op zijn plaats terecht kwam. Dit was het ultieme, beter dan dit kon je het niet krijgen.
Hij wist niet of hij het geluid maakte of Moora, maar Moora was diegene die daarna vliegensvlug van hem afdook. Ze hield zijn handen vast, godzijdank, hij had onmogelijk met afstand kunnen leven nu. Het was alsof er een nieuwe connectie was gecreëerd, alsof ze een nieuw geheim hadden wat alleen zij wisten. Alsof ze nog meer redenen hadden om wat ze voelden niet op te geven. Wat hij sowieso niet zou doen.
Droge keel. De jongen fronste even speels zijn wenkbrauwen, zag de pretlichtjes in haar ogen. Jemig. Hoe kon ze dit met zijn hoofd doen? Hoe kon ze zoveel gevoelens opwekken? Kathie had absoluut een invloed op hem gehad maar hij had altijd het voortouw genomen. Altijd de besluiten. Maar hier - Hij kon het niet. Het was aan haar, en wauw.
Pasqual keek haar ademloos aan. Schudde zijn hoofd ongelovig, lachte even. Haalde daarna zijn handen los uit de hare en legde deze weer rondom haar wangen, zodat hij haar hoofd gevangen hield tussen zijn handen. Hij kuste haar nu voorzichtig, probeerde minder gretig te zijn dan daarnet. Hij maakte de afstand kleiner, miniem haast. Wauw. Er was niets in de wereld wat hij zou willen ruilen voor dit moment.
Zijn lippen vonden hun weg. Alsof Moora's lippen het punt waren waar ze altijd hun instructies voor hadden gekregen. Dit was het. Zo voelde het ook. Er was niets anders, dit was het. Wat er ook zou gebeuren, wat er ook was gebeurt, nu was het oké. 
Hij partte met moeite zijn lippen, streek haar over haar wang met zijn rechterduim.
"Voel je het?" hij grijnsde. "Ik hoop van wel want het voelt -" hij probeerde de woorden te vinden. Probeerde te vinden wat hij precies voelde, maar hij kon het niet uitleggen.
"Alsof je al het geluk in de wereld bundelt. En je die op mijn lippen drukt. En -" Hij schudde zijn hoofd. 
"Ik weet het niet." Hij grijnsde halfslachtig. Peinzend keek hij haar aan, zijn grijns werd zo mogelijk nog wat groter. Toen drukte hij zijn lippen heel zachtjes weer op de hare, haast alsof hij haar net niet aanraakte, wat de sensatie van het elkaar aanraken alleen nog maar erger maakte. Hij duwde zijn lippen toch iets steviger tegen de hare aan, gezien het voor hem onmogelijk uit te houden was om zoiets te doen.
"Sorry, " verontschuldigde hij zich. "Nu kan ik me ook echt niet meer houden." Hij glimlachte, tevreden. Ging even met zijn hand door zijn haar. Maar vergrootte de afstand nauwelijks.

Verlangend had hij haar vastgegrepen in een stevige omhelzing. Ze voelde zich zo geborgen bij hem, het was ongelofelijk. Het ging gehaast en toch voelde alles zó intens. Alsof het moment nooit kon stoppen. Alleen zij waren op de wereld. Tijd, ruimte en alles om zich heen werd vergeten.
Het was Moora die het moment had afgebroken en hierbij gehoopt had dat Pasqual zich daarbij geen vragen zou stellen. In plaats daarvan keek hij haar speels aan. Ach, wat kon het haar uiteindelijk schelen. Pasqual had haar met evenveel passie gezoend als zij hem. De gevoelens waren duidelijk bevestigd, en hoe. Het was fenomenaal. Het was gewoon perfect. En wat ze voelde? Geluk.
Haar mond bleef lichtjes openstaan omdat ze die in alle drukte van emoties vergat te sluiten. Ze haalde adem alsof ze net een marathon had gelopen. Die eeuwige glimlach op Pasquals gezicht maakte haar zo verliefd. Zo ondersteboven van hem. Hij was geweldig, dat was een feit.
Het duurde niet lang of hij liet haar handen los en legde de zijne op haar wangen. Automatisch zocht ze met haar handen contact door die op weerszijden van zijn bekken te leggen. Ze kon haar blik niet losrukken van de zijne en ze dacht er ook niet eens over na om dat te proberen. Hij hield haar gevangen en wat hield ze daarvan.
Deze kus was anders dan die van daarnet. Voorzichtig. Gevoelig. Het klopte gewoon. Dit was alles wat ze nodig had, dit wat haar ultiem verlangen. Misschien wel wat ze altijd gezocht had, maar nooit had kunnen vinden als ze Pasqual niet tegen was gekomen.
Haar hart sloeg een paar keer gewoon een slag over. Het werd zo overdonderd door het warme gevoel van Pasquals lippen op de hare, de perfectie van hoe ze bij elkaar pasten, hoe ze haast dansten met elkaar. Het ging allemaal vanzelf.
Hij nam weer een beetje afstand van haar lippen en nog even langer hield ze haar ogen gesloten terwijl hij met zijn rechterduim haar wang streelde. Toen hij sprak, luisterde ze automatisch aandachtig.
Het was schattig om te zien dat hij niet uit zijn woorden raakte, dat hij halve zinnen maakte. Maar wat hij zei, beschreef wel perfect wat hij voelde. Ze zette haar tanden op haar onderlip en glimlachte naar hem, terwijl ze bevestigend knikte. Haar ogen kneep ze lichtjes samen terwijl ze hem bleef aankijken. Hij was zo perfect voor haar. En nu werden al haar vermoedens bevestigd. Nu was het duidelijk, nu kon ze ermee dealen: ze was verliefd. Overduidelijk en tot over haar oren.
Zijn lippen waren alweer vlak bij de hare, raakten die heel zachtjes aan. Het was een speciaal gevoel, al die tintelingen die door haar lijf gingen. Al die emoties – wauw.
En toen drukte hij zijn lippen weer steviger tegen de hare aan, want ook zij hunkerde daarnaar. Het was gevaarlijk, ze moest zichzelf leren controleren bij hem, alsof ze haar liefde in de hand wilde houden. Liefde, ja. Dat was dit. Dit moést het zijn.
Hij verontschuldigde zich, zei dat hij zich niet meer kon houden en Moora glimlachte tevreden. De manier waarop hij met zijn hand door haar haar ging – de manier waarop hij alles deed, het leek haar uit te dagen. Zien hoever alles kon gaan.
Kort legde ze haar hoofd tegen zijn borst. Ze zat letterlijk op de juiste hoogte om dat op een aangename manier te kunnen doen. Zijn hart klopte gelijktijdig met het hare. Snel wel, opgefokt. En het stelde haar gerust. Moora hief haar hoofd een beetje op, liet plagerig haar warme adem langs zijn hals gaan en drukte vervolgens een klein, zacht kusje in zijn nek.

Goed, uitdagen was niet eerlijk. En het was niet dat Moora daarmee wilde bereiken dat ze in bed zouden belanden, maar ze kon het niet helpen. Ze wilde hem plagen, reactie uitlokken. Bevestiging krijgen.
Nog voor hij wat zou kunnen reageren, nam ze weer een klein beetje afstand. Een vijftal centimeter, letterlijk. Ze keek naar hem op en beet op haar onderlip. “Dit is zo intens.” Haar stem klonk hees door alle emoties. Het meisje ging op haar tippen staan en drukte haar lippen zachtjes op zijn onderlip. Ze legde haar hand in zijn nek en liet haar duim zachtjes over zijn hals gaan. Ze raakte hem echt héél zachtjes aan. Ze kon zichzelf haast niet meer inhouden.

Ze legde haar hoofd op zijn borst en Pasqual reageerde daar automatisch op door zijn armen wat strakker om haar heen te leggen. Een hand op haar rug, een hand op de achterkant van haar hoofd. Een glimlach lag rond zijn lippen, emoties waarvan hij eigenlijk niet meer verwacht dat hij ze ooit nog terug zou zien waarden rond in zijn lichaam, maakte dat hij zich zo levend voelde. Toen ze zo stond, voelde hij zich compleet, geheeld, alsof alle stukjes en krasjes waaruit zijn hart momenteel bestond, geheeld werden. Alsof alles nooit gebeurt was en Moora nu zijn leven was. Wat misschien wel waar was. Misschien was Moora nu wel zijn leven. Hij zou het fijn vinden. Niet erg. Het was fijn hoe ze zo tegen hem aan stond.
Ze kuste hem in zijn nek en daar ging hij weer. Waar hij kort gekalmeerd was, zorgde ze ervoor dat hij weer op hol sloeg, volledig van de kaart werd gebracht en hij grijnsde, van oor tot oor, wou haar graag even in haar zij prikken want dat kon toch niet, ze kon hem toch niet zomaar zo plagen? 
Ze maakte het nog erger. Creëerde afstand, waardoor Pasqual niet eens de mogelijkheid had óm te reageren. De jongen schudde haast lachend zijn hoofd. Wat was ze toch ook voor iemand. Ze maakte de opmerking dat dit zo intens was en hij kon het niet ontkennen.
"Ik ken dit helemaal niet,' fluisterde hij. Hij had absoluut vriendinnen gehad. Had het absoluut leuk gehad met die vriendinnen, maar het was nooit zo intens geweest, hij had nooit zo van de kaart geweest dat zijn gedachten volledig stil waren geweest. Ze kuste zijn onderlip. Het was onmogelijk om rustig te blijven staan en hij had al zijn focus nodig om het meisje nu niet vast te grijpen, om nu te blijven staan. Om haar nu niet op de bank te gooien en haar hele gezicht te bedrukken met duizenden kusjes. 
Hij schudde zijn hoofd, lachend, trok Moora tegen zich aan en nam haar in een stevige omhelzing waarbij hij een arm bij haar onderrug had en met zijn andere arm streek hij over haar rug.
"Kunnen we niet gewoon de hele dag zo blijven staan?" klonk het, haast klagerig. Het was zo'n fijn gevoel, zo geborgen, zo vertrouwd, en tegelijkertijd was het zo nieuw en had hij het nog nooit op deze manier beleefd. Het voelde alsof hij hiervoor nooit iemand gezoend had. Nooit zo passievol. Alsof het allemaal niets betekend had. En met Moora...
Als hij er alleen al over na probeerde te denken dat ze echt écht meerdere malen gekust hadden, sloeg hij weer op hol. De gedachte eraan alleen al maakte dat hij Moora nog wat dichter tegen zich aan trok. Pff. Het was zoveel. Zo intens, wat Moora al gezegd had. En hij wou dat het nooit ophield. Dat hij altijd zo met haar kon blijven staan. De jongen sloot zijn ogen terwijl hij zijn kin op Moora's hoofd liet rusten.
"Ik -" nee. Hij kon het nog niet zeggen. Het zou misschien te vroeg zijn, hij zou haar ermee afschrikken. Dus trok hij haar nog maar wat dichter tegen zich aan.

Hij fluisterde dat hij dit helemaal niet kende. "Ik ook niet." reageerde ze automatisch terug. Het was vreemd om dat uit zijn mond te horen, gezien hij al vriendinnen had gehad. Dat zorgde misschien voor een groter compliment van hem, dan hetgene wat zij hém bezorgde. Hoewel ze hem eigenlijk nooit echt wat had verteld over of ze ooit relaties had gehad. Ging hij ervanuit dat ze nog nooit iemand had gehad dan? Misschien was ze zó erg, dat de jongen misschien niet verwachtte dat iemand het ooit met haar uit had gehouden. Dat kon.
Hij knuffelde haar heerlijk en ze wilde zo best wel de rest van de dag blijven staan. Net terwijl ze dat dacht, haalde hij haar die woorden uit de mond. Ze genoot ten volste van de heerlijke knuffel die het liefst nog ontzettend lang bleef duren. Veilig in zijn omhelzing. Warm, zo warm voelde het.
Oh wat wilde ze nu liever de hele avond met hem op de bank zitten en een leuke film kijken. Of heel de avond praten, dat mocht natuurlijk ook. Ze wilde gerust de koude kerstmarkt met hem trotseren, maar andere dingen leken gewoon zoveel leuker op dit moment. 'Ik-' klonk en het meisje trok haar wenkbrauwen op. Ging hij zeggen wat ze dacht dat hij ging zeggen? Zou hij dat menen? Het meisje glimlachte en keek naar hem op, zich lichtjes lossend uit zijn greep. "Je mag het zeggen hoor." Haar glimlach werd breder. "Ik ben blij dat jij het eerst zegt." Ze beet zachtjes op haar onderlip. "Ik durfde het namelijk niet zo goed. Maar ik voel dus wel hetzelfde." Ze drukte hem een kus op zijn wang. "Ik heb ook geen zin meer om naar de kerstmarkt te gaan. Pas op, niet omdat ik dat niet met jou wil doen, maar omdat ik een avondje hier binnen met jou wel zie zitten. En ik weet niet of ik heel de tijd van je lippen kan blijven, en dat is een beetje ongemakkelijk in de drukte." Ze glimlachte, ervan overtuigd dat hij dàt had willen zeggen.
Zeggen dat ze van iemand hield was voor Moora een grotere stap dan iemand haar geschiedenis vertellen. Het was een gevoel dat ze sinds de dood van haar moeder uit haar leven had proberen te houden. En dan toegeven dat ze blijkbaar toch iemand in haar hart was beginnen te sluiten, was moeilijk. Confronterend. Het was niet simpel en het zou haar ook afschrikken als Pasqual het tegen haar zou zeggen. Niet omdat ze niet wilde dat hij zoiets zei. Meer omdat ze niet wist of ze zoiets terug kon zeggen en ze hem niet wilde kwetsen. Het was beter zo.
Zonder de jongen wat te laten reageren, nam ze hem bij de hand en trok hem terug de leefruimte wat dieper in. Ze begon haar trui sensueel uit te trekken en hield met haar blik de zijne vast. Een brede, speelse glimlach stond op haar lippen te lezen. Toen ze heel verleidelijk haar trui uitgetrokken had, hing ze die even over de stoel. “Ik grap maar wat hoor, Pasqual. Zo ver zou ik nog niet met je gaan.” Sprak ze luchtig, terwijl ze hem weer aankeek.

Hij mocht het best zeggen, zij voelde het ook zo. Hij nam al een hap lucht naar binnen om het te zeggen, maar ze vervolgde. Dat ze geen zin meer had in de kerstmarkt. De jongen nam wat hij wou zeggen terug, slikte het in nog voordat het ook maar een beetje naar buiten was. Dat was niet wat hij had willen zeggen. Ja, ergens wel, ergens had hij willen zeggen dat -
Maar daarstraks was het niet hetgeen wat hij tegen haar had willen zeggen. Hij glimlachte dus maar. Het was te vroeg, hij had het goed ingeschat. Want anders had ze iets anders gezegd in plaats van dat ze over de kerstmarkt begon.
Het was trouwens goed dat ze over de kerstmarkt begon. En het was goed dat ze geen zin had om te gaan. Want hij kon zat andere dingen bedenken die hij momenteel met haar wou doen. Dingen die allemaal erop neer zouden komen dat ze niet ver van elkaar af zouden zitten, in ieder geval. De gedachte dat de afstand tussen hun groter zou worden, al was het voor zoiets als een kerstmarkt, leek om een of andere reden haast wel een straf. Moeilijk. Pijnlijk. Alsof ze na te lang eindelijk bij elkaar waren gekomen en ze weer gescheiden werden.
Het was zo intens dat de jongen niet wist wat hij met de gevoelens moest. Hoe kon het dat hij gewoon niet van Moora af kon blijven nu ze hem eenmaal gekust had? Was hij echt zo bang dat ze weg zou gaan? 
Misschien wel. Misschien was hij dat inderdaad wel. En wou hij kostte wat kost elk moment die hij bij haar kon zijn, bij haar zijn. 
Ze zag een avondje hier zijn met hem wel zitten. En ze wist niet of ze wel van zijn lippen af kon blijven. Dat leverde haar een grijns op.
"Moora, wat ben je toch allemaal met me van plan?" grapte de jongen met pretlichtjes in zijn ogen. Pretlichtjes die er deze avond niet uit leken te gaan. 
Daarop trok Moora hem verder mee de woonkamer in, waarop hij haar benieuwd volgde. Benieuwd wat ze nu weer ging uitspoken, wat ze nu van plan was. 
Ze liet zijn hand los en begon haar trui uit te trekken op een manier waar Pasqual 'u' tegen zei. Ze hield zijn blik vast terwijl ze dit deed en Pasquals grijns werd breder. 
Ze grapte maar wat. Zo ver zou ze niet gaan met hem. Dat scheelde. Hij zou het ergens wel willen, maar aan de andere kant ook weer totaal niet. Het was heel dubbel voor hem maar de kant die overheerste was de kant die altijd had overheerst: Seks kwam pas in een later stadium. Daarom had hij nog nooit seks gehad met Kathie, eenmalig met Perrie (wat vooral met een dronken bui te maken moest hebben gehad) en nou ja, oké, dan wel met Chloë, maar ze was zijn verloofde geweest. 
"Niet? Jij misschien niet," grapte de jongen, waarop hij op haar afsnelde, haar enigsinds tackelde en haar op de bank deed belanden en zelf bovenop haar belandde. Met een grijns keek hij neer op het meisje terwijl hij met een hand voorzichtig wat haar uit haar gezicht streek.
"Nee hoor. Dat kan allemaal wachten." Hij drukte zijn lippen weer op de hare, die namelijk verleidelijk dichtbij de zijne waren. Het feit dat hij bovenop haar lag maakte dat het onmogelijk was om haar niet te zoenen. Maar toch kon hij zich op een gegeven moment lostrekken en kon hij iets boven haar hangen.
"Goed, geen kerstmarkt dan. Dan moeten we pizza laten bezorgen want ik was vandaag niet van plan te koken. Wat wil je deze avond allemaal voor iets doen?"  Hij had ideeën van een filmpje aanzetten - die hij hoogst waarschijnlijk toch niet zou kijken - , samen onder een dekentje kruipen en hij die af en toe voor wat snacks en te drinken zou zorgen. Oh nou ja, en pizza of wat ze wou eten.

"Niet? Jij misschien niet.” Het meisje keek hem meteen verbaasd aan. Enkele tellen nam ze wat hij zei serieus, tot ze zijn gezicht zag en hij op haar af kwam gelopen. Tijd om wat te reageren, die had ze niet. Ze voelde zichzelf vallen en op de bank belanden. Binnen enkele tellen was hij bovenop haar en met een geschrokken blik keek ze hem aan. Haar hart bonkte hevig en ze blies zachtjes een pluk haar van haar lippen terwijl hij met zijn hand er ook al voor zorgde dat er nog meer haar uit haar gezicht verdween.
Al snel drukte hij zijn lippen weer op de hare en genietend sloot ze haar ogen. Wat was dit verslavend, hemel toch. Alsof alle puzzelstukjes bij elkaar leken te vallen. Alsof haar leven weer zin had. Alsof - te snel loste hij haar alweer en verwachtingsvol hield ze haar ogen toe en haar mond lichtjes open. Tot ze doorhad dat hij gewoon verder sprak. Ze sloot haar mond snel en sperde haar ogen open. “Nee, nee, geen kerstmarkt is goed.” Ze probeerde luchtig te klinken om het korte moment van haar loze verwachtingen te vergeten.
“Ja, Pizza. Lekker. Doe mij maar een Hawaï. Ondertussen duwde ze – eerlijk gezegd als kleine wraakactie omdat hij haar niet nog een keer gezoend had daarnet – de jongen van zich af. “Komkom, ga jij maar pizza bestellen.” Ze ging rechtzitten en glimlachte. “We kunnen misschien gewoon gezellig een filmpje kijken hier?” Ondertussen stond ze op, klopte hem even zachtjes op zijn schouder. “Bestel jij al de pizza? Ik betaal je binnenkort weer terug, dat beloof ik je.”
Het was makkelijk om plagend afstand van hem te nemen. Het was heerlijk hoe ze hem kon teasen en hoe hij haar nog extra hard terug uitdaagde. Ze hield van deze spelletjes, heerlijk volgens haar. En nog nooit had ze ze zo overuitgend kunnen spelen. “Ik ga even naar de wc, als het mag. En gewoon even alleen zijn – ik ben gewoon zo wel weer terug. Maak je geen zorgen.” Mompelde ze verstaanbaar en zonder echt op een antwoord te wachten, wandelde ze naar de hal. Het had luchtig geklonken, onbezorgd.
In de gastenkamer gekomen, sloot ze de deur en kleedde ze zich razendsnel om in het te korte kleedje dat ze daarstraks had aangedaan. Haar paardenstaart ging uit en haar haren vielen volumineus over haar schouders. In de kleine spiegel die er hing, bekeek ze zichzelf even. Ze kneep haar ogen lichtjes samen en tuitte haar lippen. Eerlijk? Nu vond ze zichzelf er wel sexy uit zien. Vooral dan die lichtjes in haar ogen die er plots leken bijgekomen te zijn. Voor het eerst voelde ze zich weer.. Gelukkig.
Haast lopend op een wolkje wandelde ze weer terug naar de leefruimte. Oh, nee. Ze moest nog snel even naar de wc. En toen liep ze weer terug naar de leefruimte.
“En? Pizza al besteld?”, Vroeg ze luchtig. De pretlichtjes in haar ogen brandden ijverig. Ze mocht er mooi uitzien, voor hem.

Geen kerstmarkt was goed. Het was haar voorstel, dus vanzelfsprekend. Voor haar een pizza Hawaii. Hawaii? Hij hield zelf echt helemaal niet van ananas op zijn pizza. 
Ze duwde hem van zich af en ietwat verbaast leunde hij met zijn lichaam zo dat ze er makkelijk onderuit kon. Hij had het wel leuk gevonden, Moora zo onder hem gevangen. Hij had het wel meer dan leuk gevonden, maar ze had besloten weg te moeten? Waarheen moest ze heen?
Ze konden wel een filmpje kijken. Dat was wel goed. Maar hij zou er hoogst waarschijnlijk niets van zien. Hij zou hoogst waarschijnlijk drukker bezig zijn met het feit dat Moora tegen hem aanlag dan dat hij zou doorhebben wat zich op het scherm zou afspelen. 
Of hij de pizza maar ging bestellen. Ze zou hem wel terugbetalen.
"Praten we nog wel over," vond Pasqual. Ze zouden vast wel iets verzinnen over kosten en inwoning. Misschien kon hij haar een baantje geven, of misschien kon hij Dean vragen waar Moora eventueel zou kunnen werken, want nu liet hij haar al rijden voor het feit dat ze bij hem hielp. Dean hield er ook meerdere baantjes op na. 
Ze ging naar de wc, even alleen zijn. Hij trok plagend zijn wenkbrauw op. Was dat suggestief bedoeld? Moest hij daar seksistisch op reageren? Kon hij dat al? Mocht hij dat al? Hij besloot het in ieder geval niet te doen, voor het geval het fouter over zou komen dan het bedoelt was. Ze liep weg en hij bleef haar nakijken, voelde daarna verwoed aan zijn lippen waar ze hem gekust had. Het voelde vreemd. Alsof hij een heel ander persoon was. Alsof een deeltje van hem had losgelaten en bij Moora was blijven kleven. Hij verlangde naar Moora en ze was nu eigenlijk al te lang weg naar zijn zin. De jongen stond op, nam zijn laptop, zette deze aan en zocht naar de pizzeria in deze buurt. Hij bestelde online twee pizza's, twee large - was er over kon dat morgen natuurlijk ontbeten worden -. Hawaii en een pizza met shoarma. Die waren tasty. Daarna nam hij plaats op de bank, staarde in de leegte, luisterde of hij Moora al terug hoorde komen.
En ja hoor, de naderende voetstappen kwamen steeds dichterbij maar ze weken helaas af naar de badkamer, want hij hoorde badkamergeluiden. Wat had ze dan in hemelsnaam gedaan? 
Toen kwam ze binnen en hij hoorde haar vragen voordat hij haar zag. Toen hij haar zag viel zijn mond open en had hij de neiging een kussen op schoot te trekken.
Ze had er net al onwijs sexy uitgezien in deze kleren, maar toen had hij nog niet het gevoel gehad alsof hij haar ieder moment de kleding van het lijf kon scheuren. Oké, dat had hij enkele minuten geleden ook nog niet helemaal gehad, maar die behoefte werd met de minuut groter. Het was nu een hele andere houding die ze had, die maakte dat hij nu echt naar haar staarde, zijn ogen de kost gaf.
"Moora -" Zijn adem stokte. Hij schudde ongelovig zijn hoofd. "Wow." 
Hij grijnsde.
"Je zag er net fantastisch uit, maar nu.. Heb je iets met je make-up gedaan?" De jongen trok nu wel een kussen naar zijn schoot.
"Ja, ik heb de pizza's besteld." Een blos was inmiddels op zijn wangen verschenen en hij bleef naar haar grijnzen.
"Een large hawaii, ik hoop dat je het opkrijgt want ik lust het niet, haha." De jongen bleef naar haar kijken, ademloos, want ze zag er echt geweldig uit en nu had hij het gevoel dat hij mócht kijken.

Hij gaf zijn ogen duidelijk de kost. Het mocht, Moora genoot van de blikken die hij haar toewierp en de manier waarop hij naar haar keek. Dit is wat ze verwacht had, dit is wat ze gewild had. Ze wandelde traag naar hem toe en schudde haar hoofd. “Make-up is niet echt wat mee gebeurd. Moet de lichtinval zijn.” Ter info: die panty had ze wel uitgelaten. Vreselijk om in de zetel te zitten, vond ze persoonlijk. “Large?” Het meisje liet een vrolijke lach horen. “Ik bedoel – een gewone was meer dan voldoende geweest hoor. Maar toch bedankt.” Ze knipoogde naar hem.
Het was haar niet ontgaan dat de jongen een kussen op zijn schoot had gelegd en dat zijn wangen plots lichtelijk rood waren gekleurd. Ze genoot er vanbinnen van en ging naast de jongen zitten. “Oh, wauw – dat is echt een geweldig kussen.”, sprak ze luchtig, klinkend zonder bijbedoelingen.
Haar hand griste het kussen weg en ze deed alsof ze echt wilde voelen hoe zacht het precies was. Op haar gezicht stond een verschrikkelijk speelse glimlach te lezen, die ze maar moeilijk kon verbergen. Ze probeerde zichzelf niet te verraden maar dat was maar moeilijk in deze situatie. “Heerlijk zacht.” Moora grijnsde nu breed en stak hem het kussen weer toe. Ach, hij moest hier maar niet te erg mee zitten. Ze had hem ondertussen toch al naakt gezien. Dit was niets.
Het had alleszins gezorgd voor een klein beetje afleiding tussen al die emoties waar ze beiden overduidelijk allebei enorm van ondersteboven waren. Je zou voor minder, met wat er allemaal door hen heenging.
Ze schoof een beetje dichter naar hem toe, om weer contact met hem te kunnen maken. Alsof hij een stroomnet was wat ze nodig had om te kunnen blijven functioneren. Het zou alleszins de tintelingen die ze haast continu voelde, kunnen verklaren.
“Welke film wil je kijken? Ik stel voor dat jij er eentje kiest. Ik maak niet zo heel graag keuzes. En ik ben echt niet moeilijk op het vlak van films.” Of het maakte haar ook gewoon totaal niet uit naar welke film ze zouden gaan kijken. Alsof ze op dit moment in staat zou zijn om de film heel de tijd te kunnen volgen. Je moest een beetje redelijk zijn, toch?
Ze trok haar onderbenen onder haar kont en legde haar hand op zijn verst verwijderde schouder en kwam zo lekker dicht tegen hem aanzitten. Ze drukte hem rakelings een kusje op de wangen en probeerde zijn blik te vangen.
Wat ze hier allemaal mee wilde bereiken, wist ze niet precies. Het was zo beangstigend, spannend en aanlokkelijk tegelijk. Alsof je de kans kreeg om te proeven van de beste chocolade ooit en dat die voor je neus stond. Maar dat je er zo lang mogelijk moest afblijven.
“Je bent zo knap, Pasqual.” Van dichtbij leek hij zelfs nog knapper. Ze beet op haar onderlip en ging kort met haar hand door zijn haren. “Onweerstaanbaar. Wat moet ik hier toch allemaal mee. Ik gedraag me heel erg vreemd door jou. Alvast mijn excuses hiervoor.”

Geen make-up, aldus Moora was het de lichtinval. Hij wist het niet, bekeek haar nog wat beter om erachter te komen wat het precies was. 
De large was te groot.
"Och, pizza als ontbijt?" stelde hij lachend voor. Het was wel iets wat hij voor de volgende keer zou onthouden. Een kleinere pizza. Oké, wie weet zou hij haar wel meehelpen met de pizza, maar geef toe, er was niets mis met een beetje pizza als ontbijt. Toen bedacht hij zich dat hij morgen ontbijt voor haar wou maken.
"Oké, pizza als lunch dan maar," besloot de jongen met een flauwe grijns, nog steeds overtroffen van haar schoonheid en hoe ze voor hem stond. 
Toen maakte ze een opmerking over het kussen. Shit. Fuck. Nee! De jongen probeerde het voorwerp haast nog wat dichter bij zich te houden maar Moora's  grijpgrage handen hadden het kussen al van hem afgenomen. Hij legde zijn arm casual neer om bepaalde dingen te verbergen. 
Haar grijns op haar gezicht maakte dat hij lachend zijn hoofd schudde. Zij was hier de oorzaak van, ze had dondersgoed in de gaten wat er hier gebeurde en ze ging er zo mee om? Nou... ze kon het krijgen. 
De jongen stond op het punt om weer over haar heen te kruipen, maar ze gaf hem het kussen terug wat hem tot de orde van de dag riep. Nee. Nee! Ze zouden eigenlijk pas op hun eerste date gaan, dan nu dit doen? Dat zou fout zijn. Zo ontzettend fout. Niet wie hij was, niet waar hij voor stond. Hij kon wachten. Hij moest wachten. 
Ze kwam dichter bij hem zitten waardoor hij even scherp ademhaalde, zijn arm weghalend en het kussen voorzichtig op zijn schoot leggend. Hij legde zijn arm zo dat ze deze om zich heen zou kunnen slaan. Ze vroeg welke film hij wou kijken en dat hij ook maar gelijk de keuze kon maken. Wat? Meende ze die? Omdat ze zelf geen keuzes kon maken.
"Nou eh, pff," verzuchtte de jongen. "Al keek ik de hele avond naar jou, ik zou nog vermaakt zijn."Zo achteloos kwamen de woorden eruit, zo stom voelde hij zich toen hij ze gesproken had. Hij sloeg kort zijn hand voor zijn mond.
"Jezus, zei ik dat echt?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik bedoelde het niet fout!" 
Hij nam zijn afstandsbediening en zette haastig de tv aan terwijl hij zichzelf wel voor zijn kop kon slaan voor die foute opmerking. Netflix open, scrolde door de films heen. 
"Hmm, horror? Orphan schijnt heel goed te zijn. Of euh... iets vrolijks? Ted ofzo?" Pasqual wist het niet. Was niet zo'n filmkenner, hij nam er de tijd eigenlijk niet voor en de enige reden waarom hij Netflix had was vanwege zijn zusje. Nu kwam het wel goed uit dat hij het had. 
Moora kuste hem op zijn wang waardoor hij breed grijnzend naar haar keek. De manier waarop ze zo lag was ernstig verleidelijk voor hem en diep zuchtend, wat haast voor een kreun door had kunnen gaan, trok hij het meisje tegen zich aan.
"Wat doe je me toch allemaal aan," verzuchtte hij zachtjes. 
Daarna zei ze dat hij knap was.
"Alles om maar een beetje bij jou te matchen." Hij streelde haar met zijn ene hand over haar wang. Ze gedroeg zich vreemd.
"Je maakt dat ik me ook vreemd wil gedragen," grinnikte de jongen. Hij plantte zijn lippen weer voorzichtig op de hare. Trok haar tegen zich aan. Vergat wat hij net tegen zichzelf gezegd had over het rustig aan doen. Het moment dat zijn lippen met de hare in contact waren gekomen was het klaar en gedaan met zijn zelfbehoud. De jongen duwde met een hand het kussen weg en trok met zijn andere arm Moora op zijn schoot. Wat ergens een beetje genant was maar het feit dat haar lippen in dit hele moment geen enkele seconden van de zijne waren geweken maakte dat hij geen moment had om na te denken. Hij wou Moora, overal waar hij zelf was.

Pizza als ontbijt? Haar maag draaide een kwartslag en waarschijnlijk was haar gezichtsuitdrukking duidelijk genoeg om hem ‘pizza als lunch’ te doen zeggen. Alsof hij gedachten kon lezen.
Hij lachte met haar actie van het kussen en ergens wist ze dat zijn wraak zou komen. En zoet zou zijn, hoogstwaarschijnlijk.
Toen ze dichterbij was komen zitten, kon ze makkelijk zijn arm om haar heen leggen. Alweer dat geborgen gevoel. Heerlijk. Het kussen lag ook opnieuw op zijn schoot. Vanbinnen gniffelde ze daar heel even om. Dat ze dit nog zou terugkrijgen op één of ander manier, daar viel niet over te twijfelen. Dus was ze heel alert.
Het was heel gemakkelijk om de filmkeuze bij hem te leggen. Zijn antwoord daarop, was allesbehalve wat ze verwacht had. Ze begon hard te lachen. Alleen al de manier waarop hij het zei. Het was onbetaalbaar.
Maar aan de andere kant snapte ze hem wel. Zij zou ook gewoon heel de avond naar hem kunnen kijken. Ze bleef lachen. “Het is oké hoor, dat is zeker wederzijds”, reageerde ze toen de jongen zich schaamde voor wat hij zo makkelijk gezegd had.
Horror? Iets vrolijks? Het meisje grijnsde en keek niet naar de televisie, maar naar hem. “Joh, zet gewoon wat op. Ik kan alles verdragen.”, mompelde ze zachtjes.
Hij zuchtte op een bepaalde manier. Een manier die haar kriebels deed krijgen. Wat ze hem aandeed? Ze glimlachte. “Je haalt me de woorden uit de mond.”
Zijn lippen raakten de hare weer. Voorzichtig. Ze liet zich tegen hem aantrekken en zich op zijn schoot trekken. Het kussen was weg, maar het kon haar niet schelen. Ze verloren geen contact. Haar zoenen werd automatisch heviger, met steeds meer verlangen. Haar handen gleden van zijn wangen naar zijn borst. Het voelde zo intens, alsof ze beiden van de wereld waren. Alsof niemand hen nu nog kon raken.
Het was heerlijk en ze wilde hier niet mee stoppen. Zachtjes duwde ze met haar lippen de zijne een beetje uit elkaar. Zij nam het initiatief, verloor zichzelf in het moment. Haar tong vond voorzichtig de weg naar de zijne en ging op onderzoek uit.
Dat alleen al zorgde ervoor dat ze zich enorm week voelde vanbinnen. Er was niets anders wat ze wilde dan hem. Ze verloor de controle, ze liet één hand door zijn haren gaan. Vol verlangen, een duidelijk signaal.
Maar of ze dit nu wel wilde, ging opeens door haar heen. Het ging allemaal zo vanzelf. Ze ging er zo licht over. Wat wilde ze hiermee precies bereiken? Dat ene, nu al? Wilde ze dat het op deze manier gebeurde, die eerste keer? Het verlangen was er, absoluut. Spijt zou ze er misschien niet van krijgen, maar ze had altijd gedacht dat die eerste keer voorzichtig zou zijn. Weldoordacht. Voorbereid – voorbereid! Voorbereid zijn om zichzelf letterlijk én figuurlijk bloot te stellen aan iemand. Buiten haar ouders ooit, had niemand haar al naakt gezien.
Haar lippen begonnen te trillen, haar tong vond haar weg terug naar huis. Ze legde haar voorhoofd tegen het zijne en opende haar ogen, haast uitgeteld ademhalend. Ze zocht zijn blik en probeerde te weten te komen wat hij wilde, of hij dit écht nu al wilde. Dit deed ze, zonder te weten dat haar blik onzekerheid uitstraalde. Niet om hem, maar over zichzelf. Ze was zo stoer geweest, zo uitdagend. En nu, nu voelde ze zich klein.
Pasqual veronderstelde misschien dat ze ervaren was, omdat ze dat ook gewoon zo liet uitschijnen. Zou hij de link leggen? Of denken dat ze gewoon bang was omdat dit te vroeg was voor ‘hen’. Of ze het over haar lippen zou krijgen dat ze seks een grote stap vond, zo groot dat ze die nog nooit genomen had, betwijfelde ze. “Orphan is goed.”, probeerde ze de sfeer te veranderen, hoewel haar stem trilde van de vele emoties die door haar lijf gejaagd werden. Het verlangen door die tongzoen, de spanning die ze voelde en de angst om zichzelf bloot te stellen.