Oliver was de eerste geweest die de zaal binnen gestapt was toen de sportschool die ochtend rond negen uur open was gegaan. Hij besteedde tegenwoordig steeds minder van zijn tijd thuis bij zijn ouders, en steeds vaker bij James in zijn appartement, ergens in het café waar hij de laatste tijd graag kwam - en dus natuurlijk de sportschool.
Het was een fijne manier om energie kwijt te kunnen. Daar was hij achter gekomen na een uitzonderlijk stressvol uur bij zijn therapeut. Ondanks dat de vrouw vriendelijk en kalm was gebleven was de druk te veel voor hem geworden en had hij toevlucht gezocht in een van de weinige dingen waar hij tegenwoordig nog wat ontspanning in vond - boksen. Het was anders dan voor hij het leger in was gegaan. Nu was het echt een soort uitlaatklep geworden, naast dat het ook gewoon een goede oefening was om in vorm te blijven. En nu hij zijn therapeut vaker bezocht was hij ook vaker in de sportschool te vinden, of het nu met of zonder zijn beste vriend was. Toen hij een paar weken geleden gevraagd was een paar nieuwelingen persoonlijke training te geven had hij dan ook gelijk ja gezegd - als hij toch zoveel tijd door bracht hier kon hij er beter nog wat mee verdienen ook. Des te sneller had hij zijn eigen appartement als hij klaar was met zijn therapie.
Dus die ochtend was hij in zijn eentje in de kleedkamers gaan zitten, had zijn redelijk nette kleding die hij vaak droeg verwisseld voor een wit shirt en een gewone trainingsbroek en was begonnen met zijn spieren op te warmen, in de doodse stilte die er in de ruimte heerste nu alleen hij er nog was. Pas toen er na een uurtje meerdere mensen binnen kwamen gingen al snel de klappen tegen de zak verloren in het gepraat en de geluiden van andere apparaten. Natuurlijk had hij af en toe een pauze genomen - rond lunchtijd was hij de straat bijvoorbeeld over gestoken om daar voor een uurtje in het café neer te strijken - gezien zelfs zijn uithoudingsvermogen ergens stopte. Voordat hij les moest geven, zo rond 3 uur in de middag, was hij ook nog een uurtje gewoon in de kantine gaan zitten. Hij had een telefoontje van James gekregen (Oliver bezat een oude Nokia waarmee je niets anders kon doen dan bellen) die hem op enthousiaste toon had verteld dat officier Grey over een maand of twee een officieel gala zou organiseren op zijn landgoed, en Oliver, als oud-soldaat, zou eveens uitgenodigd worden. De jongeman had al een date, vertelde hij, en als Oliver iemand mee zou nemen zou het een dubbel date zijn. Gezellig toch?
Maar Oliver had alleen geglimlacht en hem verteld dat hij zijn aanbod zou overdenken. Hoe zeer hij James weer een keertje wilde zien, een chique feest was nu niet echt de plek.
Een half uurtje voor zijn les zou beginnen was hij weer teruggekeerd naar de zaal om te beginnen met wat dingen voorbereiden, zodat hij niet volledig met lege handen stond als de jonge vrouw die hij zou trainen zou arriveren.
Morgana Kenfield, als hij het zich goed kon herinneren. Aparte voornaam.
Licht hijgend zette hij een paar stappen achteruit, weg van de boksbal die van de balken boven zijn hoofd hing en die hij de laatste paar uur er flink van langs had gegeven. Hij wreef even in zijn handen, die nu toch pijn begonnen te doen, en bekeek toen de witte, licht gerafelde linten die hij om zijn knokkels gewikkeld had om zijn huid niet al te erg te beschadigen. Na ze opnieuw goed vast gemaakt te hebben haalde hij diep adem, balanceerde kort op zijn tenen en viel toen opnieuw uit. De boksbal schoot de andere kant op toen de jongeman deze een flinke klap verkocht, en snel sprong hij terug zodat hij niet door de zware zak geraakt zou worden toen die terug zijn kant op zwaaide. Hij deinsde echter niet al te ver terug, en opnieuw maakte zijn gebalde vuist contact met het leer.
Een andere klap klonk, vlak nadat hij een stap achteruit had gezet, toen de deur van de zaal dicht viel. Hijgend veegde hij het haar uit zijn gezicht, draaide zich half om en begon langzaam de witte linten van zijn handen te trekken.
Er verscheen een flauwe glimlach op zijn bezwete gezicht toen hij een jonge vrouw zijn richting op zag komen. Ze was iets korter dan hij, had lang, donker haar en felle ogen die hem strak aan keken. Voor anderen was ze intimiderend geweest, maar Oliver was niet bepaald onder de indruk van haar uitstraling.
Toen ze zich voorstelde verbreedde zijn glimlach en stak hij beleefd zijn hand, nu ontdaan van de linten, naar haar uit. 'Oliver Edurel, aangenaam kennis te maken.'
Het was een fijne manier om energie kwijt te kunnen. Daar was hij achter gekomen na een uitzonderlijk stressvol uur bij zijn therapeut. Ondanks dat de vrouw vriendelijk en kalm was gebleven was de druk te veel voor hem geworden en had hij toevlucht gezocht in een van de weinige dingen waar hij tegenwoordig nog wat ontspanning in vond - boksen. Het was anders dan voor hij het leger in was gegaan. Nu was het echt een soort uitlaatklep geworden, naast dat het ook gewoon een goede oefening was om in vorm te blijven. En nu hij zijn therapeut vaker bezocht was hij ook vaker in de sportschool te vinden, of het nu met of zonder zijn beste vriend was. Toen hij een paar weken geleden gevraagd was een paar nieuwelingen persoonlijke training te geven had hij dan ook gelijk ja gezegd - als hij toch zoveel tijd door bracht hier kon hij er beter nog wat mee verdienen ook. Des te sneller had hij zijn eigen appartement als hij klaar was met zijn therapie.
Dus die ochtend was hij in zijn eentje in de kleedkamers gaan zitten, had zijn redelijk nette kleding die hij vaak droeg verwisseld voor een wit shirt en een gewone trainingsbroek en was begonnen met zijn spieren op te warmen, in de doodse stilte die er in de ruimte heerste nu alleen hij er nog was. Pas toen er na een uurtje meerdere mensen binnen kwamen gingen al snel de klappen tegen de zak verloren in het gepraat en de geluiden van andere apparaten. Natuurlijk had hij af en toe een pauze genomen - rond lunchtijd was hij de straat bijvoorbeeld over gestoken om daar voor een uurtje in het café neer te strijken - gezien zelfs zijn uithoudingsvermogen ergens stopte. Voordat hij les moest geven, zo rond 3 uur in de middag, was hij ook nog een uurtje gewoon in de kantine gaan zitten. Hij had een telefoontje van James gekregen (Oliver bezat een oude Nokia waarmee je niets anders kon doen dan bellen) die hem op enthousiaste toon had verteld dat officier Grey over een maand of twee een officieel gala zou organiseren op zijn landgoed, en Oliver, als oud-soldaat, zou eveens uitgenodigd worden. De jongeman had al een date, vertelde hij, en als Oliver iemand mee zou nemen zou het een dubbel date zijn. Gezellig toch?
Maar Oliver had alleen geglimlacht en hem verteld dat hij zijn aanbod zou overdenken. Hoe zeer hij James weer een keertje wilde zien, een chique feest was nu niet echt de plek.
Een half uurtje voor zijn les zou beginnen was hij weer teruggekeerd naar de zaal om te beginnen met wat dingen voorbereiden, zodat hij niet volledig met lege handen stond als de jonge vrouw die hij zou trainen zou arriveren.
Morgana Kenfield, als hij het zich goed kon herinneren. Aparte voornaam.
Licht hijgend zette hij een paar stappen achteruit, weg van de boksbal die van de balken boven zijn hoofd hing en die hij de laatste paar uur er flink van langs had gegeven. Hij wreef even in zijn handen, die nu toch pijn begonnen te doen, en bekeek toen de witte, licht gerafelde linten die hij om zijn knokkels gewikkeld had om zijn huid niet al te erg te beschadigen. Na ze opnieuw goed vast gemaakt te hebben haalde hij diep adem, balanceerde kort op zijn tenen en viel toen opnieuw uit. De boksbal schoot de andere kant op toen de jongeman deze een flinke klap verkocht, en snel sprong hij terug zodat hij niet door de zware zak geraakt zou worden toen die terug zijn kant op zwaaide. Hij deinsde echter niet al te ver terug, en opnieuw maakte zijn gebalde vuist contact met het leer.
Een andere klap klonk, vlak nadat hij een stap achteruit had gezet, toen de deur van de zaal dicht viel. Hijgend veegde hij het haar uit zijn gezicht, draaide zich half om en begon langzaam de witte linten van zijn handen te trekken.
Er verscheen een flauwe glimlach op zijn bezwete gezicht toen hij een jonge vrouw zijn richting op zag komen. Ze was iets korter dan hij, had lang, donker haar en felle ogen die hem strak aan keken. Voor anderen was ze intimiderend geweest, maar Oliver was niet bepaald onder de indruk van haar uitstraling.
Toen ze zich voorstelde verbreedde zijn glimlach en stak hij beleefd zijn hand, nu ontdaan van de linten, naar haar uit. 'Oliver Edurel, aangenaam kennis te maken.'