Roya the Explorer [Pasqual]

Het scheelde, dat ze vaak in de bossen kwam om te wandelen, bedacht Roya zich, terwijl ze Gael vastmaakte voor zijn box. Ze begon de ruin te borstelen. Tevreden liet het lang-manige, pluizige paard het toe, met een voetje op rust.
Het werkte kalmerend, ook op het meisje.
Het klikte echt goed tussen haar en Gael. Ze had inmiddels al een keer of wat op hem gereden en zelfs al een stukje buiten. Hij was vaak wat aan de drukke kant, maar goed te besturen en zelden echt tegendraads, al bleef het wel een creatief dier dat zijn eigen keuzes soms wilde maken.
Ze legde het zadel op de witte rug van het dier en deed hem daarna het hoofdstel om.
Het was laat in de ochtend en al heerlijk weer. Ideaal weer om een stuk in de bossen te rijden.
Met hem bezig zijn was goed voor haar, want het verzette haar gedachten en het gaf haar verantwoordelijkheid. En hij maakte haar bovenal gelukkig, het kleine kameraadje dat hij was. Klein, want voor een volwassen paard was hij niet echt groot. Een pony haast. Maar groot genoeg voor haar, dus ze klaagde niet.
Ze leidde Gael naar de bak waar ze opsteeg om even in te rijden, zodat hij de meeste energie kwijt was voor ze op pad gingen; ze wilde niet voor verrassingen komen te staan, want zo goed kende ze hem natuurlijk nog niet en hij kende de omgeving amper.

Uiteindelijk begaf ze zich naar het bos. Daar aangekomen stapten ze rustig over het ruiterpad, tussen slanke, hoge dennenbomen door, waar gefilterd zonlicht tussendoor kwam.
De geur van dennennaalden werkte kalmerend op Roya, maar Gael leek er vooral mateloos door gefascineerd.
De dik in de vacht zittende ruin hield er een frisse, vlotte stap op na en keek aandachtig om zich heen. Roya liet hem begaan, maar hield hem in de gaten.
Toen hij wat gewend leek aan de omgeving, zette ze een drafje met hem in. Gael koos direct voor een snelle, voorwaartse draf. Roya moest moeite doen niet gewoon even haar ogen te sluiten en te genieten van de koele wind die door haar haren ging.
In plaats daarvan keek ze rond, terwijl de paardenhoeven ritmisch over de verende grond gingen. Het bleef hier prachtig, hoe vaak je hier ook kwam.
Ze ging de bocht om en zag een stukje voor haar nog iemand rijden. Ze hield Gael in, die met frisse tegenzin gehoorzaamde.
Toen ze op gelijke hoogte was met de onbekende ruiter keek ze opzij.
"Goeiemorgen," groette ze hem.

Zacht gebries klonk. De enige geluiden die te horen waren, waren afkomstig van de paarden in de stallen. Slaperige geluiden die paarden maakten als ze net wakker waren. Er waren er maar een paar die echt hun ogen goed open hadden en die de lichtbruine jongen in de gaten bleven houden. Ze waren allemaal al bekend met de manier waarop de jongen hen behandelden. En velen leken er helemaal in orde mee te zijn.
Pasqual Scodelario stond met zijn armen om een Lippizanerhengst heen, liet zich even tegen het dier aan rusten. Digno was een tijdje terug geweest naar Spanje, had het druk gehad met de merries daar. Of wat ze ook deden. Het zou niet lang duren voordat het eerste veulentje geboren zou worden en Pasqual had een van de eerste rechten. Er zouden twee Lippizaners gefokt worden voor Pasqual en die zouden zo spoedig mogelijk naar trainingsstal Scodelario komen.
"Pasqual?" Hij keek om, zag Vivian naar hem toelopen. "Ik dacht vandaag; het is lekker weer, ga er lekker op uit. Je bent de afgelopen weken zo veel op stal geweest..." Pasqual glimlachte waterig, wou commentaar geven maar kon dit niet. Hij had zelf de keuze gemaakt om een trainingsstal te openen en hoewel het héél erg veel werk was, had hij er op vrij weinig momenten wel spijt van. Zeker nu Kaya weer terug was. De energie die hij overdag niet in zijn stal stopte, kwamen wel te zitten in het overdenken waar Kaya precies was.
"Ga er vandoor. Het is heerlijk weer. Neem Digno mee, ga lekker rijden," sprak ze nogmaals met een glimlach op haar gezicht. Pasqual zuchtte nu.
"Dat kan ik niet maken, Vivian. Het is heel lief van je dat je het aanbied, maar ik kan het niet maken." Hij gaf Digno nog een klapje op de hals en liep toen de stal uit, zichzelf dwingend tot actie. Hij moest en zou nu aan de slag gaan.
"Pasqual, ik meen het. Ik neem de lessen over van vandaag. Jij gaat buitenrijden. Jij hebt een dagje vrij. Ga desnoods Kaya zoeken, maar je gaat niet op stal zitten vandaag." Het tweetal hield een staar-wedstrijd, leek een tijdlang alleen maar naar elkaar te kijken. Diegene die als eerste zou verzachten met zijn blik, zou toegeven.
Pasqual was de dupe.
"Oké," gromde hij uiteindelijk. "Ik ga wel naar buiten met Digno."
Twee uur later was hij klaar met de voorbereidende klusjes en kon hij eindelijk beginnen met het opzadelen van Digno. Even dacht hij na, had hij echt zin om helemaal gezadeld te gaan of ging hij lekker zonder zadel rijden? Digno's enthousiaste hoofd maakte dat hij simpelweg de neckrope greep, deze over Digno's hals schoof en hem meenam naar buiten. Digno trippelde opgewonden mee, voelde dat ze eindelijk weer eens samen naar buiten gingen.
"Kalm aan, jongen!" lachte Pasqual met een grote grijns op zijn gezicht. "Je kunt niet zomaar weglopen." Pasqual sprong soepel op Digno's rug en drukte zijn kuiten zachtjes aan. Digno begon opgewonden te stappen, zijn oren naar voren, zijn staart hoog, niet in staat rustig te kunnen blijven. Het was een hele lange tijd geleden dat hij samen met Pasqual naar buiten was geweest. De keren dat hij had gereden waren voornamelijk de keren geweest dat hij had moeten voorrijden in de les.
Bladeren knarsten onder zijn hoeven, de wind blies Pasquals haar naar achteren. Pasqual ging plat op het stevige paardenlichaam liggen en liet Digno gaan. In volle rengalop stoven ze over het ruiterpad heen. Een grote grijns lag op Pasquals lippen en hij genoot van het moment. Een paard in de verte maakte hem erop attent dat hij nu echt Digno moest laten afremmen.
"Ho maar," mompelde hij zachtjes, terwijl hijzelf achterover ging zitten en zichzelf lang maakte. Digno maakte nog enkele galopspassen, ging toen over in draf en liet zich uiteindelijk in een opgewekte stap terugvallen. Pasqual hield lichtjes de neckrope vast alsof het een teugel was.
"Goedemorgen," sprak het meisje op het witte pluizige ding voor hem.
"Goeiemorgen,' antwoordde Pasqual vrolijk. "Goed weer heb je uitgekozen om ervandoor te gaan. Mooi dier heb je daar." Hij knikte naar het paard onder haar.
"Hengst of ruin?" vroeg hij. Digno brieste en schudde zich onverwacht heftig uit, waardoor Pasqual van hem afgleed en op de bladeren belandde. Hij kon niets anders doen dan hard lachen en gauw naar Digno's neckrope grijpen voordat deze ervandoor ging.
"Lomperd!" grijnsde hij. Hij sprong weer op Digno's rug en keek het meisje nu aan.
"Ik ben Pasqual, euh.. ik geloof niet dat we elkaar kennen. Is het goed als ik even met je meerijdt? Altijd leuk om een mederuiter te leren kennen."

- heeft even geduurd, maar goed, hier heb je een post o3o -

Ze glimlachte.
“Dank je,” zei ze trots en ze aaide Gael even over zijn wollige hals. “'t Is een ruintje,” zei ze. “Een hengst is voor mij toch wat te hoog gegrepen.”
Ze nam de jongen en zijn paard even op. Ze was aangenaam verrast door zijn manier van rijden. Ze grijnsde even toen zijn paard zijn kans schoon dacht te zien, maar toch in werd gehouden.
“Prima, gezellig,”  zei ze toen hij vroeg of hij mee kon rijden. Ze spoorde Gael lichtjes aan tot een iets vlottere stap. De forse pony was namelijk wat teruggevallen in een sukkelgangetje.
“Aangenaam, trouwens. Ik ben Roya,” stelde ze zich aan hem voor. Ze sloeg achteloos een daas plat die de fout maakte op haar arm te gaan zitten met de intentie zich aan haar bloed tegoed te doen. Roya hield van dieren, absoluut, maar het moest wel wederzijds zijn bij dit soort beesten. Gael maakte een klein sprongetje. Roya was duidelijk niet de enige die last had van vliegen.
“Ik denk dat ik de volgende keer maar kijk of hij niets tegen vliegenspray heeft,”  merkte ze met een grijns op. Ze liet haar blik over Pasqual's paard gaan.
“Rij je altijd zo?”  vroeg ze nieuwsgierig. Op leasepaarden had ze regelmatig zonder zadel gereden, maar zo'n neckrope was vrij nieuw voor haar.

Soz, flutpost :/

"Het is een ruintje, een hengst is voor mij toch wat te hoog gegrepen.” Pasqual nam de blondine in zich op. Ze zat niet bepaald onzeker op haar bol met pluizigheid, dus om te zeggen dat dat het geval was. Maar goed, hij kon haar niet. Hengsten konden bijzonder onstuimig zijn, gevaarlijk soms ook wel. Hormonen waren een last waar je rekening mee moest houden.
“Aangenaam, trouwens. Ik ben Roya." De naam zei hem niets en nieuwsgierig nam hij haar nogmaals in zich op. Hoe ze achteloos een daas kapot tikte. Digno gooide zijn hoofd even omhoog bij het plotselinge gebaar en probeerde toen zijn neus tegen de pluizige bol aan te drukken, maar door een aanspanning van Pasquals kuiten staakte hij deze poging vrijwel direct.
"Ernstig cliché om te zeggen waarschijnlijk, maar je naam komt me in de verste verte niet bekend voor. Heeft hij een betekenis of een speciale afkomst?" Pasqual keek haar oprecht geïnteresseerd aan. Roya was immers een naam die hij nog nooit gehoord had. Het deed hem ietwat aan 'Royalty' denken. Misschien was ze wel van adel? Of was haar naam van adel. Of iets in die richting.
“Ik denk dat ik de volgende keer maar kijk of hij niets tegen vliegenspray heeft." Pasqual glimlachte.
"Hij?" Pasqual had geen idee waar ze het over had, maar hij kon zich zo voorstellen dat ze de dierenwinkel of de ruitershop bedoelde. Winkels waar ze deze producten verkochten. Maar ze kon net zo goed de eigenaar van het paard, haar vader of iemand op de manege bedoelen.
“Rij je altijd zo?” Hij keek even naar de neckrope waar ze op doelde en fronste zijn wenkbrauwen.
"Ja, denk ik. Nou... nee. Eigenlijk niet. Als ik niet met hem aan het werk ben en hem recreatief rij, dan ben ik vaak te lui om het zadel te pakken. Als ik wel met hem moet werken gaat het zadel er vaak op." Hij aarzelde. Om over zijn stal te beginnen leek opschepperig, zeker omdat hij Roya amper kon en om haar nu al direct op te gaan dringen met die feiten. Maar hij kon wel vertellen over dat hij voorreed in lessen en dat Digno diegene was waar hij dan op reed. Dat kon geen kwaad.
"Ik rij namelijk in beginnerslessen met hem. Dan rijden we samen voorop. Hij mag toch niet meerijden in de lessen, maar ik heb er geen moeite mee als ik op hem rij. Voor een privéles wordt hij ook nog wel eens gebruikt, maar toch...' Achteloos klopte hij de hengst even op zijn hals. "Een beetje eng is het wel. Als hij gaat spoken dan ben ik de eindverantwoordelijke." Een kort grijnsje.
"Mag ik zo vrij zijn om te vragen... is het je eigen paard? En eh, waar staat hij gestald?"